คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #15 : Chapter 14(rewrite)
*มีพฤติกรรมของตัวละคร คำพูด ที่ไม่เหมาะสม โปรดใช้วิจารณญาณในการอ่าน*
Chapter 14
สนามบินนานาชาติของประเทศ ที่ในทุกๆวันก็ยังคงคร่าคร่ำไปด้วยนักท่องเที่ยว นักเดินทางมากมายจากทั่วทุกมุมโลก ซึ่งทุกคนต่างมีจุดหมายปลายทางที่หลากหลายต่างกันออกไป ทั้งมาเที่ยวและมาทำงาน หรืออะไรก็ตามแต่มันก็ยังคงส่งเสริมให้การท่องเที่ยวของประเทศเชิงเกษตรกรรมนี้ ก้าวหน้าไปด้วยตัวเงินสะพัดมากมาย และวันนี้ช่องทางผู้โดยสารขาเข้าประเทศก็ได้ต้อนรับ ร่างบางผิวขาวเป็นหนึ่งในจำนวนของผู้เดินทางเข้าประเทศแห่งนี้
เรน ผู้จักการทีมนักแข่งชื่อดัง เดินลากกระเป๋าเดินทางขนาดใหญ่ออกมาจากช่องผู้โดยสารขาเข้าประเทศ ใบหน้าสวยหวานถูกบดบังด้วยแว่นกันแดดราคาแพงจากแบรนด์ดัง รูปร่างบอบบางสวมใส่เสื้อเชิ้ตกับกางเกงยีนส์อย่างทะมัดทะแมง แต่กลับขับเน้นรูปร่างของเจ้าตัวให้ดูน่ามองยิ่งขึ้น วัดได้จากสายตาของหนุ่มๆที่เจ้าตัวเดินผ่านในสนามบินแห่งนี้ ตาสวยสีอ่อนภายใต้แว่วสีเข้มมองซ้ายมองขวา เพื่อหาคนที่ตกปากรับคำมารับตนเอง
“ไฮ ทางนี้ครับผม”
ฮันชาร์ลเพื่อนสนิทของเชสเซอร์ คือคนที่ตกปากรับคำที่จะมารับเรนที่สนามบิน แทนเชสเซอร์ที่ตอนนี้นั่งเครื่องไปทางตอนใต้ของประเทศนี้แล้ว หรืออีกนัยชายหนุ่มคือคนที่จะคอยจับตาดูคนตรงหน้านั้นเอง ส่วนลู่น่าคนรักตัวเล็กของฮันชาร์ลนั้นไม่ได้ตามมาด้วย เพราะคืนที่ผ่านมาถูกร่างสูงฟัดตั้งแต่กลางคืนจนกระทั้งเกือบเช้า ส่งผลให้แรงแม้แต่จะลืมตามาเอ่ยห้ามอีกคนที่ฟัดแก้มตัวเองก่อนออกมารับเรนยังแทบไม่มี
“แล้วบราเดลละครับ”
เรนถามพลางมองซ้ายมองขวาไปยังด้านหลังของชายหนุ่มร่างสูง ที่ตนพอรู้จักคุ้นหน้าคุ้นตาอยู่บ้าง แต่กลับไม่เจอคนที่ต้องการจะเจอ จนเกิดความไม่พอใจขึ้นมา แต่เรนก็กักเก็บมันเอาไว้อย่างมิดชิดไม่แสดงออกมาให้ชายหนุมตรงหน้าได้เห็น
“มันไม่มาหรอกครับ”
“เหรอครับ เฮ่อ”
เรนปั้นหน้าเศร้าพลางถอนหายใจออกมาด้วยท่าทางหงอยๆแสนน่าสงสารในสายตาของใครหลายๆคน แต่นั้นมันกลับใช้ไม่ได้ในสายตาของฮันชาร์ลที่รู้ทัน ก่อนจะเปลี่ยนมาเป็นยิ้มหวานส่งให้ร่างสูงตรงหน้า ราวกับทำใจไว้ส่วนหนึ่งในเรื่องที่เชสเซอร์อาจจะไม่มารับตน ซึ่งรอยยิ้มนี้เจ้าตัวมั่นใจมากเพราะขนาดที่ว่าแน่ๆอย่างบราเดลยังหลงใหล แล้วนับภาษาอะไรกับเสือกลางคืนอย่าง ฮันชาร์ล เซเบรียลกัน
ฮันชาร์ลมองคนสวยที่ยกยิ้มหวานให้เขาอย่างชอบใจ นี้ถ้าไม่มีลูน่านอนหมดแรงอยู่ที่ห้องคอยย้ำเตือนว่าเขานั้นรักเจ้าตัวมากขนาดไหน ก็คิดว่าจะเอาคนตรงหน้าแก้เซ็งเหมือนกัน แต่ติดตรงที่ว่าคนตรงหน้าดูท่าจะไม่ชอบคนอายุน้อยๆอย่างพวกเขาน่ะสิ ขนาดเพื่อนรักเขามันทุ่มให้หมดตัว มีกินมีใช้มาจนถึงทุกวันนี้ได้ ยังโดนหลอกเลย
“แล้วบราเดลไปไหนพอจะบอกได้ไหมครับ”เรนส่งเสียงถามหวานแผ่วปนน้อยใจ
“มันไปเที่ยวทะเลกับหวานใจคนใหม่มัน เลยให้ผมมารับคุณผู้จัดการทีมครับ”
ฮันชาร์ลตอบสบายๆ พลางยกมือสองข้างล้วงกระเป๋าแล้วเลิกคิ้วใส่คนตรงหน้า โดยไม่สนใจว่าคำพูดของตัวเองจะไปสร้างความไม่พอใจให้อีกคนรึเปล่า ราวกับหลงลืมความสัมพันธ์ของเพื่อนสนิทตนกับผู้จัดการทีมคนสวยไปแล้ว
พอเรนได้ยินแบบนั้นคิ้วเรียวบนใบหน้าหวานที่ถูกบดบังด้วยผมหน้าม้าสุดน่ารัก ก็ขมวดเข้าหากันอย่างไม่พอใจทันที ไม่คิดว่าชายหนุ่มที่เดินอยู่บนฝ่ามือตนซึ่งไม่ว่าจะพูดอะไรออกไปก็ชักจูงได้ง่ายดายจะเริ่มเดินออกนอกเส้นทางแล้ว แต่นั้นมันก็ไม่ได้เหนือความคาดหมายของคนตัวบางสักเท่าไรเพราะพอจะเดาได้อยู่แล้ว แต่พอมาได้ยินกับหูมันก็อดที่จะเสียหน้าไม่ได้อยู่ดี
“ไม่จริงหรอกครับ เพราะบราเดลรักผมจะตาย”
ฮันชาร์ลเลิกคิ้ว รอยยิ้มแสนดูดีไม่ได้ลดลงไปจากใบหน้าหล่อร้าย แต่แววตาคมกลับวาววับขึ้นอย่างชัดเจน
“ท่าทางผมดูพูดเล่นเหรอครับ”
“หึ ถ้าคิดจะโกหกผม หรือหาทางกีดกันผมจากบราเดลละก็ อย่าหวังเลยครับ เพราะบราเดลยังคงติดสัญญากับทางเรา และผมคิดว่าบราเดลไม่มีทางฉีกสัญญาแน่นอน เพราะอะไรรู้ไหมครับ!”
เรนพูดขึ้นอย่างเป็นต่อ พลางจ้องใบหน้าหล่อเหลาตรงหน้า ซึ่งประดับไปด้วยรอยยิ้มขี้เล่นราวกับมองทุกอย่างออกทั้งหมดอย่างไม่ชอบใจ
มันคือความผิดพลาดของเขาแท้ๆ ที่ไม่ควรปล่อยให้บราเดลคาดสายตา ไม่งั้นเรื่องวุ่นวายแบบนี้ก็คงไม่เกิดขึ้น
ฮันชาร์ลที่ดูร่างบางตรงหน้าออกอยู่แล้ว ยักไหล่สบายๆ ก่อนจะเปิดยิ้มกว้างกว่าเดิมอย่างไม่มีท่าทีสะทกสะท้านกับท่าทางข่มขู่ ที่น่าขย้ำลงเตียงสักคืนนั้นเลยสักนิด
“ก็ไม่รู้สิครับ ผมแค่อยากจะพูดให้ฟัง ขำๆว่า เชสมันแค่ไม่อยากจะเสียเงินหลายร้อยล้านดอลล่าไปกับทีมเฮงซวยนี้หรอก อีกแค่สองปีเท่านั้นเอง รออีกหน่อยจะเป็นไรไปจริงไหม”
ฮันชาร์ลพูดด้วยท่าทางสบายๆ พลางแย่งกระเป๋าเดินทางใบใหญ่นั้นมาลากไปเอง เพื่อออกจากสนามบินเสียที
“คุณหมายความว่าไงครับ”เรนถามอย่างไม่เข้าใจ
“อ้าว ไหนว่าเข้าใจเชสไงละครับ เรื่องแค่นี้ก็ไม่รู้งั้นเหรอ”
“อย่ามาเล่นลิ้นนะ”เรนถอดแว่นกันแดดออก พร้อมกับถลึงตาใส่คนตรงหน้าทันทีอย่างโมโหในคำพูดกำกวมของอีกคน
ฮันชาร์ลหันมามองคนด้านหลังอย่างพิจารณา ตาคมวาววับอย่างอย่างมีเลศนัย พลางยกยิ้มเจ้าเล่ห์พร้อมกับเลียริมฝีปากตัวเองเบาๆ
“ผมไม่เล่นลิ้นกับคุณหรอกครับ เพราะเมียที่บ้านก็มี”
พูดจบร่างสูงก็เดินลากกระเป๋าออกจากสนามบินมาขึ้นรถของโรงแรมที่เขาพักอยู่กับลูน่าทันที ซึ่งอีกไม่เกินชั่วโมงต่อจากนี้ก็จะมีเรนไปพักด้วยอีกคน แต่คนละห้องคนละชั้นคนละโซนกัน และผลตอบแทนที่เขาจะได้รับคือการเป็นเจ้าของทีมไอเพื่อนรัก และผูกขาดมันในบริษัทเขา
หึหึ คุ้มยิ่งกว่าคุ้มสำหรับงานนี้
บนรถคันหรูของทางโรงแรมที่กำลังอยู่ท่ามกลางรถติดใจกลางกรุง ฮันชาร์ลผู้มีหน้าที่มารับก็เอาแต่นั่งคุยโทรศัพท์ ไม่สนใจอีกคนที่นั่งหน้าบึ้งตึงหงุดหงิดใจนอกจากจะไม่ได้รับความสนใจแล้ว ปลายสายที่ตนโทรไปนั้นก็ไม่ยอมรับโทรศัพท์สักนิด
จนสุดท้ายเรนที่หมดความอดทน ทั้งโทรหาเชสเซอร์ไม่ติด และการจราจรที่ติดขัดแสนน่าหงุดหงิด ก็ต้องหันไปถามคนข้างๆที่ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่กับสายโทรศัพท์ของตนจนเขาหงุดหงิดไปหมด
“นี้ ทำไมบราเดลไม่รับสาย เขาจะรู้ไหมว่าเราต้องรีบซ้อม ล้างสนามไปนานขนาดนั้นมันไม่เป็นผลดีเลยสักนิด ไหนจะข่าวบ้าๆพวกนั้นที่เขียนว่าเจ้าตัวไม่สามารถลงแข่งได้แล้วนั้นอีก ยังไม่ร่วมถึงอันดับที่ตกลงมานั้นอีก”
ฮันชาร์ลถึงกับเลิกคิ้วให้กับน้ำเสียงของร่างบางที่นั่งอยู่ข้างๆ มันราวกับว่าเป็นห่วงเพื่อนเขาเสียเต็มประดา ที่ถ้าตนไม่ได้รู้ความจริงจากปากเพื่อนสนิทก็คงจะหลงเชื่อไปแล้วกับท่าทีแสนเป็นห่วงนี้ แต่เพราะรู้เรื่องทุกอย่างจากเพื่อนแล้ว จึงทำเพียงแค่เลิกคิ้วเยาะๆก่อนจะขอวางสายจากคนรักที่โทรมาออดอ้อน แล้วหันมามองคนที่นั่งข้างๆตน
“ถึงจะรีบซ้อมไปก็คงไม่ทันหรอกครับ เพราะยังไงสิ้นปีนี้เจเล็ตมันก็น่าจะได้แชมป์เหมือนเดิม เพราะเชสมันห่างสนามไปนานยังไงก็ยากจะได้แชมป์แน่นอนอยู่แล้ว แถมนอกจากไอเจเล็ตแล้วยังมี น้องใหม่ไฟแรงอย่างมาร์ค จากทีมของผมด้วยนะ”เซฮุนพูดยิ้มๆ ดูถือตัวจนคนที่นั่งข้างๆอดหมั่นไส้ไม่ได้
“หึ คุณก็น่าจะรู้นิ ว่าบราเดลต้องการมันมากขนาดไหนสำหรับแชมป์ของรายการนี้”
เรนแอบหวั่นใจทั้งยังเห็นด้วยกับคำพูดของชายหนุ่ม ซึ่งมันน่าจะไม่ทันจริงๆสำหรับรายการนี้แต่เขาก็ไม่อยากจะยอมรับมัน ไหนจะเรื่องน้องใหม่ที่เขาแอบติดต่อจะซื้อตัวอย่างมาร์ค แต่กลับได้รับการปฏิเสธ ซึ่งมันน่าเจ็บใจมากๆ
ฮันชาร์ลเลิกคิ้วมองคนนั่งข้างๆที่นิ่งไปอย่างทันในความคิด ก็คงจะหาซื้อตัวคนที่เก่งพอจะเป็นตัวหมากในวงพนันได้ไม่ดีเท่าเพื่อนของเขา เลยต้องกลับมาง้อให้มันกลับไปแข่งให้น่ะสิ เพราะไม่งั้นสงสัยรายการนี้คงจะได้จ่ายเงินก้อนใหญ่แน่ถ้าเพื่อนของเขาไม่ได้แชมป์
“เอาเถอะครับ เดี๋ยวเราก็จะได้รู้กัน รอให้มันกลับมาจากทะเลจะดีกว่า เพราะไม่ว่าคุณจะตามหามันยังไงก็คงไม่เจอ เพราะฉะนั้นควรรออยู่ที่นี้ดีกว่า หึหึ”
เซฮุนก้มลงกระซิบข้างใบหูขาว ก่อนจะเปิดประตูลงจากรถของโรงแรมไปทันทีเมื่อรถจอดสนิทยังหน้าโรงแรมแล้ว ผิดกับอีกคนที่นั่งเม้มปากแน่น ตาโตถลึงใส่แผ่นหลังแกร่งของซีอีโอหนุ่มยักษ์ใหญ่เจ้าแห่งเครื่องยนต์กลไกรถรายใหญ่ของทางฝั่งยุโรปอย่างโมโห แล้วกระแทกส้นเท้าเดินเข้าไปในโรงแรมเหมือนกัน เพียงแยกย้ายไปกันคนละทาง
...............................ตามกันต่อได้อีกทีค่ะ วาบหวิวนิดๆแต่ก็กลัวนะจ๊ะ............................
#อู่CB
...................................
ต้องขออภัยที่หายหน้าหายตาไปนานมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก เนื่องจากน้องย่าซึ่งท่านมีศักดิ์เป็นปู่เราเสียค่ะ เลยต้องงดอัพทุกอย่าง แต่มีตามอ่านทวิตอยู่นะคะ งานศพค่อนข้างยุ่งเลย แต่ตอนนี้กลับมาอัพแล้วค่า เม้น เม้าท์ มอย ติ ชมกันได้นะคะ ไรต์อ่านทุกเม้นเน้อ ^^
ความคิดเห็น