คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #21 : Chapter 19(rewrite)
*มีพฤติกรรมของตัวละคร คำพูด ที่ไม่เหมาะสม โปรดใช้วิจารณญาณในการอ่าน*
Chapter 19
เพียะ!
“โอ๊ย! ใครวะไอสัด อ๊ากกกกกก หลังกูวววววววววววว”
จะไม่ให้กูได้นอนดีๆเลยใช่ไหมวะ แม่ง! ควายยยยยยยยยยยยยยย
ผมถลึงตัวโงหัวขึ้นมาจากกองหมอนทันทีอย่างลืมเจ็บ เมื่อรู้สึกเหมือนโดนอะไรมาดีดเข้าที่ก้นอย่างแรง แม่งโคตรแสบอะครับ พอลืมตาหันหลังไปมองก็เห็นเป็นไอเด็กเวร ที่กระทำชำระผู้สูงวัยอย่างผมทั้งคืน กำลังทำหน้ามึนแต่มือแม่งเสือกหยิกก้นผมเล่นอยู่ และมีบางอย่างแปลกตาไป เห็นจะเป็นการแต่งตัวที่เหมือนจะออกไปข้างนอก จนผมอดขมวดคิ้วสงสัยไม่ได้เพราะเมื่อวาน นอกจากเบี้ยวนัดจะไปซ้อมแข่งแล้ว ทั้งที่ผมทั้งด่า ทั้งร้องขอแล้ว แม่งก็ฟัดผมจมเตียงลูกเดียวเลย!
จุกอกสมปากเลยครับ ฮื่อๆๆๆ
“เมื่อกี้ทำไร”
“ดึงกางเกงใน”
ขอบคุณ! ตอบได้หน้ามึนและตรงใจกูมากครับ
ผมถึงกับถอนหายใจออกมาเมื่อได้ฟังคำตอบ แล้วเงยหน้ามองฟ้าให้ฟ้าเห็นใจและสงสารเลย ถึงแม้ว่าเงยขึ้นไปจะเป็นพื้นปูนของชั้นต่อไปก็เถอะครับ และอารมณ์ของผมตอนนี้ก็คืออยากจะลุกขึ้นแล้วกระโดดเอาตีนถีบหน้าให้เด็กยักษ์นี้จริงๆ
“เพื่อ”ข่มอารมณ์สุดๆแล้วครับ
“มันเขี้ยว”เจ้าตัวตอบ แล้วก้มลงมาจุ๊บปากผม
จุ๊บ!
“แค่เนี้ย!?”
ผมยกมือขึ้นขยำหัวตัวเองแล้วถามเชสเซอร์อย่างหมดแรง เหมือนคนสติไม่ดีอะครับ แบบรับความจริงที่ตัวเองโดนทำร้ายด้วยเหตุผลควายๆไม่ได้
“ทีแรกอยากกัด”เจ้าตัวพูดมึนๆ แล้วโถมตัวใส่ผม
ตอนนี้หลังผมสัมผัสเตียงอีกครั้ง โดยมีหัวไอเด็กยักษ์ซบอยู่ที่อก ผมไม่ขัดขืนเพราะสติยังไม่กลับมาครบถ้วน เลยปล่อยให้ไอคนตัวโตซบอย่างสมใจ
นาทีนี้เล่นน้ำลายได้คงทำไปแล้วละ มึนงงไปหมดกู
“กัดเพื่อ”ถามย้ำๆ เหมือนโง่นะ แต่เปล่า กูตามไม่ทัน
“น่าเอา”
แม่ง! แล้วก็วกเข้าเรื่องนี้อีกแล้ว ตั้งแต่เมื่อวานบ่าย จนค่อนคืนเมื่อคืน เด็กเวรนี้เอาแต่ฟัดผมกับเตียงเหมือนคนตายอดตายอยาก เปลี่ยนใส่ชุดนั้นชุดนี้ เอานั้นเอานี้เข้ามาในร่างกายผมไม่หยุด จนตอนนี้ผมร็สึกว่าตัวเองไวต่อสัมผัสพวกนี้มากครับ ยิ่งโดยเฉพาะแถวหัวนม
นี้มึงยังไม่พออีกเหรอคราบบบบ ฮื่อๆๆๆ มากกว่านี้กูตายแน่ๆ
“เว้ย! เห็นกูเป็นอะไรครับเด็กเวร นี้คนนะเว้ย ไม่ใช่ตุ๊กตายาง เอะอะเอาๆอะ”
ผมออกแรงผลักเชสเตอร์ พร้อมกับยันด้วยเท้าตัวเองอย่างแรงจนร่างหนาๆลอยออกจากอกผมไปทันที เพราะเจ้าตัวไม่ทันได้ตั้งตัว หน้าหล่อๆที่ปกติจะมึนๆ อึนๆ ตึงขึ้นมาเล็กน้อยอย่างไม่พอใจที่โดนผมถีบจนเกือบหงายหลังตกเตียง
เคืองแม่งฉิบหายเว้ย!
“น้อยใจ”เจ้าตัวถาม
ผมตวัดสายตาโกรธๆมองไปที่เชสเซอร์ ที่ตอนนี้หน้าไม่ตึงแล้วออกมาแนวหงอยๆมากกว่า ถ้าถามผมว่าทำไมถึงสามารถสังเกตสีหน้าตามึนอึนของเชสเซอร์ได้เร็วขนาดนี้ บอกเลยครับลองมาอยู่กับไอเด็กนี้ตลอด 24 ชั่วโมงสิ แล้วจะเข้าใจผมเอง
“แล้วมันน่าไหมละ มึงก็เอาแต่เอา ไม่เคยแสดงอะไรสักอย่าง”
พูดแล้วก็เคือง
ผมรู้นะ ว่าความสัมพันธ์ของเรามันเริ่มจากเซ็กซ์มาก่อนความรู้สึก ถึงเชสเซอร์จะพูดแล้วและให้สัญญาไว้ด้วย แต่ผมก็ยังไม่เห็นอะไรที่มันเป็นรูปเป็นร่างและทุกอย่างยังคงเหมือนเดิม มันเลยทำให้ผมอดหวั่นใจไม่ได้จริงๆว่า เราสองคนจะไปกัดรอดแน่ๆใช่ไหม
“ไม่ต้องมาเงียบใส่เลยนะ”
ผมจ้องหน้าเชสเซอร์ที่เอาแต่นิ่งใส่ผมหลังจากพูดประโยคเมื่อกี้จบ เจ้าตัวเอาแต่มองผมโดยไม่พูดอะไรสักคำ ไม่แสดงท่าทีอะไรทั้งนั้นจนผมใจเสีย หวั่นใจว่าตัวเองอาจจะงี่เง่ามากเกินไป แต่จะให้ทำยังไงละครับก็มันอึดอัดใจนี้หว่า ขนาดผมไม่คิดอะไรมากเรื่องความสัมพันธ์ทางกาย เพราะยังไงเราก็ผู้ชายทั้งคู่ กูท้องไม่ได้ไงครับ แต่ผมก็อยากให้เชสเซอร์ชัดเจนกว่านี้ อย่างน้อยมีอะไรเป็นชิ้นๆมากกว่าคำสัญญาได้ไหมเล่า
ไอเด็กยักษ์โง่!
แล้วอย่ามาพูดว่าการกระทำสำคัญกว่าคำพูดนะเว้ย เพราะกับเชสเซอร์เนี่ยลองคุณมาเป็นผมคุณก็อยากให้พูดบ้าง ไม่ใช่วันๆ เอาแต่จับผมแต่งตัว กอด หอม ซบ ขึ้นเตียง วนเวียนเป็นวัฏสงสารอยู่แบบนี้
พรึบ!
“!?”
จู่ๆเชสเซอร์ที่เอาแต่จ้องผมไม่พูดไม่จาอะไรก็ลุกขึ้นจากเตียงแล้วเดินออกไปเสียเฉยๆเลยครับ ผมทั้งตกใจทั้งพูดอะไรไม่ออก แต่มันจุกๆแสบๆที่คอลามไปยันหน้าอกซะงั้น ก่อนที่น้ำตามันจะไหลออกมาอย่างไม่ทันตั้งตัว หรือเพราะอาจจะเจ็บตัวอยู่ก็ได้เลยอ่อนไหวง่าย ตอนนี้มันทั้งน้อยใจ เสียใจ ผสมกันไปหมด
“อึก อะไรเล่า! ก็พูดเรื่อวจริงไหมวะ”
ผมโวยวายออกมาทั้งๆที่ปากยังสั่นและพยายามกลั้นเสียงสะอื้น ตาก็มองตามหลังเชสเซอร์ที่ไม่เหลียวกลับมามองผมอีกเลย เจ้าตัวเดินไปเปิดและปิดประตูออกไปจากห้องนอนทันที เห็นไหมละ ท้ายที่สุดเชสเซอร์ก็ยังคงไม่พูดอะไรเหมือนเดิม
“ฮื่อๆๆๆๆ กูก็คนนะเว้ย อึก จะให้เดาใจไปหมดทุกอย่างก็ไม่ได้ไหม ไม่งั้นกูก็ไปเปิดสำนักแล้ว ฮื่อๆ ทุกวันนี้กูยังตามใจไม่พออีกเหรอวะ ต้องให้ทำขนาดไหน!!!!”ผมร้องไห้อย่างอัดอั้นตันใจผสมไปกับโวยวายเสียงดังลั่น
ถ้าเกรี้ยวกราด กรีดร้องลงดีดดิ้นกับพื้นได้ ผมทำไปแล้วครับ! แต่ชุดมันไม่อำนวยไง เพราะถ้าขยับมาก อะไรๆมันจะหลุดออกจากสามเหลี่ยมผืนน้อย ไหนจะร่างกายที่ไม่ค่อยจะอำนวยอีก
ปึง!
เสียงเปิดประตูมาพร้อมกับไอเด็กเวรที่ผมตะโกนด่า เจ้าตัวขมวดคิ้วแน่นเหมือนไม่พอใจอะไรสักอย่าง แล้วเดินเข้ามาหาผมที่เตียงก่อนจะโถมตัวเข้ามากอดผมแน่น
“ฮื่อๆ ไม่ต้องมากอดเลยเว้ย กูโมโห!”ผมโวยวาย พยายามดิ้นออกจากอ้อมกอดล้ำๆของเชสเซอร์ ซึ่งทุกอย่างก็ไร้ผล
“ร้องทำไม”เจ้าตัวถาม แล้วก้มลงมาจูบแก้มผมซ้ายขวา เอามือปาดน้ำตาผมทิ้ง
“แล้วมันเพราะใครเล่า ฮื่อๆๆๆ”
ด่าไปน้ำลายยืดไปครับ สภาพตอนนี้คืออุบาทมาก
เชสเซอร์เลิกคิ้วแล้วเอานิ้วชี้ตัวเอง หน้าตามึนอึนไม่ได้แสดงอะไรออกมา มีแต่อาการเล็กๆที่แสดงออกมาราวกับว่ากำลังจะถามผมว่าเป็นตนเหรอที่เป็นต้นเหตุของเรื่อง
โว้ย! ให้มันได้แบบนี้สิวะ เคยรับรู้อะไรบ้างไหมเนี้ย!
“เชสเซอร์”
“ก็เออดิวะ!”ผมโวย
“โอ๋ๆๆๆ”
พอรู้ว่าตัวเองเป็นต้นเหตุทำผมร้องไห้ เจ้าตัวก็ช้อนอุ้มผมขึ้นไปนั่งบนตัก ก้มหน้าลงมาจนหน้าผากเราสองคนจรดกัน เชสเซอร์ยื่นหน้ามาดูดปากผมเบาๆ แล้วส่งเสียงโอ๋ผมสองมือก็ลูบเอวผมไปมาเหมือนปลอบโยนให้ผมคลายสะอื้น
ไหวไหมถามใจดู
“อย่าร้อง เคยบอกแล้วนิว่าไม่ชอบ”เจ้าตัวพูดชิดปากผม หน้าตาหล่อๆยุ่งเหยิงอย่างไม่ชอบใจ
“ก็มัน...อึก”ผมเม้มปากแน่น พยายามจะหลบสายตาของเชสเซอร์ แต่เจ้าตัวกลับยกมือขึ้นมาประคองแก้มผมเอาไว้ทั้งสองข้างไม่ยอมให้ผมหันหนีไปทางไหน ได้แต่จ้องตากันไปมาอยู่แบบนี้
“มันอะไร”
เจ้าตัวถามพร้อมกับบี้แก้มผมไปมาอย่างมันเขี้ยว หน้าตาหล่อๆของพยายามหลอกล้อให้ผมยิ้ม ซึ่งผมเห็นแล้วก็ไม่รู้ว่าจะยิ้มดีไหม เพราะเหมือนกล้ามเนื้อใบหน้าไอเด็กยักษ์มันตายด้านมานานแล้ว เลยส่งผลให้สภาพหน้าที่พยายามจะหลอกล้อผมออกมาดูไม่ค่อยได้สักเท่าไร
อึย! ขัดใจเว้ย แม่งน่ารักฉิบหาย เขินไปหมด ไม่ได้ๆ อย่ายอมง่ายๆนะเว้ย เสียชื่อคนแมนซอย 8 หมด สู้เขาดิวะ อคิราห์
“ทำไมจู่ๆ ถึงร้องไห้ออกมา”
“ก็มันน้อยใจนิ! เอะอะๆก็เอาๆ เคยทำตัวเหมือนแฟนชาวบ้านเขามั้งไหมละ”ผมหลับหูหลับตาพูดออกมา
“เช่น”
“เอ้า! เคยมีแฟนไหมเนี้ย”ผมลืมตาขมวดคิ้วจ้องหน้าเชสเซอร์เขม็ง
“ไม่ เอาเสร็จเลิก เรนก็เหมือนกัน ไม่ค่อยได้ไปไหนด้วยกัน เพราะนักข่าวตามเยอะ”เจ้าตัวตอบมึนๆอึนๆ
เออวะ! กูก็ลืม ลืมไปว่ามึงดังครับ พ่อนักแข่งใหญ่ พ่อนายแบบหน้านิตยสารกีฬา พ่อเซเลบริตี้!!! พ่อมีชีวิตส่วนตัวให้ชาวบ้านต้องเผือก โอ๊ย! หมดคำสรรหาด่า
“แต่กับเบบี๋ต่างออกไป ผมได้ออกไปเที่ยวเล่น ได้ใช้ชีวิตเหมือนคนปกติทั่วไปที่ไม่ได้สัมผัสมันมานาน ได้เดินตามถนนสบายๆโดยไม่ต้องกลัวนักข่าวเห็นว่าไปกับใคร ได้ทำในสิ่งที่อยากทำ ได้ยิ้มได้หัวเราะ ทั้งหมดนี้คือสิ่งที่ผมได้ทำหลังจากที่เจอคุณ เบบี๋”
เชสเซอร์พูดออกมาด้วยโทนเสียงราบเรียบตามนิสัย แต่คนฟังอย่างผมกลับรู้สึก หดหู่ยังไงไม่รู้ครับ มันทั้งหม่นหมองอ้างว้าง แต่กลับปนไปด้วยความรู้สึกดีผสมไปกับความรู้สึกจุกๆอกแทนยังไงไม่รู้ครับ
“ผมที่เหมือนน๊อตหลุด หมดแรงจะทำอะไรจนหนีสิ่งที่รักมา การได้เจอเบบี๋ ทำให้ผมมีความกล้าที่จะกลับไปเผชิญหน้าอีกครั้ง ผมไม่ชอบพูด แต่อยากให้เบบี๋รู้ไว้ว่า คนที่เป็นแรงผลักดันให้ผมกล้าที่จะเผชิญหน้ากับความเป็นจริงอีกครั้ง และไม่เอาแต่หนีก็คือคุณนะ My dear”
ทุกคำพูดเป็นไปอย่างลื่นรไหลาวจะสื่อให้ถึงผู้ฟัง ได้เห็นถึงความจริงใจทั้งหมด ที่กลั่นกรองออกมาจากความรู้สึกจริงๆ ตาคมสีฟ้าอมเทาที่เคยหม่นหมองฉ่ำหวานขึ้นราวกับได้รับน้ำหล่อเลี้ยง จดจ้องเข้าไปในดวงตากลมโตสีอ่อน เหมือนเป็นการย้ำเตือนถึงความจริงใจที่ตนนั้นมอบให้กับคนตรงหน้า
น้ำเสียงทุ่มนุ่มเว้าวอน เอ่ยปากเล่าความในใจอย่างไม่ปิดบัง มือแกร่งยกขึ้นลูบไล้ดวงตาหวานแผ่วเบา ก่อนจะรวบเอากายบางเข้ามาแนบอก กระซิบเสียงหวานทุ่มข้างหูด้วยคำหวานที่กลั่นออกมาจากใจ ให้อีกคนได้สัมผัสถึงความจริงใจของตนที่มีต่อคนตรงหน้า
นาทีนี้ผมอึ้งไปเลยครับ พูดอะไรไม่ออกเลย ที่เศร้าเมื่อกี้หายวับไปเลยราวกับโดนลมเป่า ยิ่งมาฟังคำพูดยาวๆแถมด้วยความในใจของคนตรงหน้าผมยิ่งปลื้มเหมือนตัวจะแตก ยิ่งพอเจอที่รักช็อตสุดท้ายของประโยคเล่าเรื่องยาวๆนั้นจากปากของเชสเซอร์ ด้วยเสียงทุ่มๆ หวานโคตรแบบที่ไม่เคยได้ยินมาก่อนก็คือตาย!
ตาย! ศพชมพูเลยครับ ตัวนี้อ่อนยวบ ความโกรธหายวับ
“เชส~”ผมยกแขนกอดเจ้าตัวแน่นแล้วซุกหน้าลงกับซอกคอของคนตรงหน้าด้วยความเขินอาย
โอ้ย! กูเขิน สงสารด้วย แต่ปลื่มใจสุดๆ จะจำให้ขึ้นใจเลยว่า กูเนี่ยเป็นกำลังใจเขา ไม่ใช่เมียทาส! ฮ่าๆๆๆ สุขใจเหมือนได้ถ้วยบอลโลก!
“ให้”
“หือ”
“เอาไปทั้งหมด”
“ฮะ”
ผมเงยหน้าจากซอกคอเชสเซอร์ แล้วเบนสายตาไปที่ของในมือของเจ้าตัว ที่มีทั้งโทรศัพท์ กระเป๋าเงิน ที่มีบัตรอยู่หลายใบ ร่วมไปถึงพาสปอร์ต ซึ่งเจ้าตัวยื่นทั้งหมดมาตรงหน้าผม ผมมองของในมือเชสเซอร์งงๆสลับกับหน้าหล่อๆที่กลับมามึนเหมือนเดิมด้วยความสงสัย ว่าเจ้าตัวต้องการสื่ออะไร
“เก็บไว้”
“แล้ว”
“จากนี้จะได้ไม่ต้องน้อยใจอีก”เจ้าตัวพูดยิ้มๆ แล้วลุกขึ้นยืน
ผมยังคงมองของในมือสลับกับหน้าเชสเซอร์อย่างงงงวย ซึ่งดูเหมือนว่าเจ้าตัวคงมันเคี้ยวกับหน้าเอ๋อๆของผมละมั้ง เลยก้มตัวลงมากัดแก้มผมซะงั้น ทำเอาผมสะดุ้งเพราะฟันคมๆของเขาเลย
“โอ๊ย! แล้วจะกัดเพื่อ”ผมโวยวายถลึงตาใส่เชสเซอร์แก้เขิน แต่มือก็กำของที่เชสเซอร์ยัดให้ไว้ทั้งหมดไม่ยอมปล่อยเลยกู
“เหม่อ”เจ้าตัวพูดมึนๆ
“เออ! ให้แล้วห้ามทวงนะบอกไว้ก่อน”ผมยู่ปากบอก
“อือ”ครางรับอย่างไม่ใส่ใจ
“โทรศัพท์ต่อไปนี้เบบี๋จะรับเองด้วย”ผมพูดหยั่งเชิงไอเด็กยักษ์
“อือ”เจ้าตัวครางรับในลำคอก่อนจะลุกขึ้นยืนแล้วเดินออกจากห้อง
กูนี้ลุกจากเตียงพร้อมกับเดินตามหลังไปติดๆเลยครับ ปลายทางของเชสเซอร์คือห้องแต่งตัว กูงงอีกละ จะเข้ามาทำไมตัวเองแต่งตัวแล้วนิ
“พาสปอร์ตสำคัญมากเลยนะ จะให้เบบี๋เก็บจริงๆเหรอ”ผมถามเจ้าตัว แล้วมองเชสเซอร์ที่เอาแต่เลือกเสื้อผ้าในตู้ผมอย่างตั้งใจ ไม่มีความสนใจกับหนังสือที่มีตราประจำประเทศบ้านเกิดตัวเองในมือของผมสักนิด
เออ! ดีจริงๆ
“อาบน้ำ”
“จะออกไปไหนละ”
“ซ้อมไง”เจ้าตัวคว้าชุดจากตู้ผมออกมาได้ ก็บอกสิ่งที่จะทำวันนี้กับผมทันที
เออวะ! เมื่อวานแม่งเบี้ยวนี้หว่า
“จริงด้วย! รอแป๊บ จะไปอาบน้ำเดี๋ยวนี้ ป่านนี้พวกช่างในทีมคงด่ากันระงมแล้วมั้ง”ผมพูดออกมาอย่างร้อนรน
“ช่างดิ”
นี้ก็กลับมาไม่ใส่ใจโลกอีกแล้วครับ
แต่ยังไม่ทันขาดคำที่ผมพูดเลยครับ โทรศัพท์ของเชสเซอร์ที่อยู่ในมือผมก็ส่องเสียงร้องทันที แต่พอเห็นเบอร์ก็แบบต้องกรอกตามองบนอย่างเบื่อๆเลย แต่อีกใจก็เข้าใจแหละ ก็เรนเขาเป็นผู้จัดการทีมนิครับ ยังไงก็ยังคงมีหน้าที่ต้องตามเชสเซอร์ให้ไปซ้อม
ที่เมื่อวานไม่มีสายเข้ามา เชสเซอร์บอกผมว่าให้เซฟไปจัดการ แถมตัวเองก็ปิดเครื่องหนีด้วย แม่งวางแผนมาดีจริงๆ แถมเป็นขั้นเป็นตอน มีคนร่วมกระบวนการพร้อมเสร็จในตัวอีกต่างหาก
“อะ เอาไป”
ผมยื่นโทรศัพท์คือให้กับเชสเซอร์ เพราะไม่อยากจะคุยกับปลายสายเดี่ยวของขึ้น เพราะกำลังอารมณ์ดีๆ แต่เชสเซอร์กลับเลิกคิ้ว มองโทรศัพท์ตัวเองที่ส่งเสียงร้องอยู่ในมือผมนิ่งๆ
“เบบี๋ไม่งี่เง่าแล้ว จะไปอาบน้ำด้วย ไม่งั้นคนแถวนี้จะไปซ้อมสาย”ผมพูด
“อือ”
“พอแล้วน่า หึหึ”ผมบ่นเชสเซอร์เสียงอ่อน เพราะเจ้าตัวเริ่มเข้ามานัวเนียผมอีกแล้ว
“นิดนึง”
“ไม่ได้ พอเลย เบบี๋จะไปอาบน้ำ!”
ต้องทำเสียงแข็งใส่ครับ เจ้าตัวถึงยอมปล่อยให้ผมไปอาบน้ำดีๆ
“ก็ได้”
พอเชสเซอร์เอาโทรศัพท์ไปกดรับสาย ผมก็รีบเข้าห้องน้ำไปอาบน้ำอย่างรวดเร็วจนเสร็จ ก็รีบออกมาแต่งตัวซึ่งเป็นเสื้อผ้าที่เชสเซอร์จัดมาให้ใส่ เป็นเชิ้ตตัวใหญ่ลายทางสีน้ำเงินเล็กๆ คอกว้างจนไหล่ตกไปข้างเลย ส่วนด้านล่างก็เป็นกางเกงยีนส์สีเข้มรัดจนขาผมเรียวแห้งไปหมด
กูงงละใจกับสไตล์ไอเด็กยักษ์นั้นจริงๆ
“ไปสนามกัน”
ผมเดินออกมาบอกเชสเซอร์เมื่อเตรียมตัวเสร็จเรียบร้อยแล้ว
“หมวกละ”
“นี้ไง”
ผมหยิบหมวกขึ้นมาโชว์ให้เชสเซอร์ดู เจ้าตัวพยักหน้าพอใจ เราสองคนถึงออกจากเพนท์เฮ้าส์ส่วนตัวของเชสเซอร์ตรงไปยังสนามแข่งที่เจ้าตัวต้องซ้อมทันที โดยมีผมทำหน้าที่บอกเส้นทางแก่พี่แท็กซี่อีกที หึหึ เพราะผมห้ามให้เชสเซอร์เอาเจ้าหล่อนั้นมาขับ เห็นเชสเซอร์ว่าพี่ยอร์ชขับมาส่งให้เมื่อเช้า เจ้าตัวเล่าว่าพี่ยอร์ชถามถึงผมเหมือนกัน แถมบอกอีกด้วยว่าพี่ๆจอมยุ่งของผมมาแล้วด้วย
เฮ่อ! พี่มาร์คอะ ไม่เท่าไรหรอกครับ แต่พี่แจ็คอะดิผมนึกว่าแม่! ดูแลผมอย่างกับเป็นน้องสาว เคืองใจตรงนี้แหละ ผมออกจะแมน กล้ามแขนก็มีเถอะ! เห็นเชสเซอร์เล่าว่า พี่ยอร์ชบอกว่าถามหาผมวันละเป็นสิบๆรอบ จนทุกคนหันหน้าหนีกันหมด โชคดีที่พ่อห้ามเจ้าตัวโทรมากวนผมซึ่งในเหตุผลว่าผมทำงาน ไม่งั้นสงสัยคงโทรมาวันละเป็นสิบสายแน่ๆ และถ้ารู้ว่าผมได้เจ้านายเป็นแฟนอีกนะ คราวนี้แหละวุ่นวายของจริงบอกไว้ตรงนี้เลย
……………………………
บรืนนนน บรืนนนนนน
“อึ้ย ขับเร็วฉิบ”ผมเบ้ปากทำหน้าขนลุกทันที เมื่อเห็นรถที่กำลังวิ่งอยู่ในสนามทำความเร็วอย่างน่าหวาดเสียว
ผมไม่รู้หรอกนะครับว่าความฟินในการขับรถขับรถเร็วมันเป็นยังไง เพราะแค่เกาะรั้วอยู่ขอบสนามแล้วมองลงไปเห็นแค่รถคันหนึ่งเป็นภาพยืดกับเสียงเหยียบคันเร่งก็เสียวแวบในใจแล้ว สมองคิดไปไกลถึงโน้น! ดาวอังคารเรียบร้อย ส่วนเชสเซอร์ที่เห็นผมทำท่าหวาดเสียวก็หันมาส่งเสียงถามแข่งกับเสียงเครื่องยนต์รถทันที
“กลัว”
“เปล่า แต่เสียวมากกว่า กลัวมันจะตีรังกาเวลาเข้าโค้งจริงๆ”ผมหันไปตอบเชสเซอร์ตามที่ตัวเองรู้สึก
“หึหึ ไม่ขนาดนั้นหรอก”เจ้าตัวบอก
“เอ้า ก็ตัวเองเป็นนักแข่งจะไปรู้สึกอะไร”ผมยู่ปากพูด
“มันสนุกนะ”
“ผมเป็นช่างครับ และผมขับรถไม่เป็น”ผมทำหน้าเบื่อใส่เชสเซอร์
“แล้วอยากลองไหม”เจ้าตัวส่งเสียงถามผม ตาคมวาววับเหมือนอยากให้ผมลองอย่างอื่นมากกว่ารถ
ไม่ต้องแปลกใจอะไรครับ ตอนนี้ผมกับเชสเซอร์อยู่ที่สนามซ้อมขับรถครบวงจร ซึ่งถูกต้องตามกฎหมายและเป็นสถานที่ ที่เราควรจะมาซ้อมได้ตั้งแต่เมื่อวานแล้วถ้าเชสเซอร์ไม่ผิดนัด ตอนนี้ผมกับเชสเซอร์มานั่งอยู่ตรงที่นั่งคนดู เพื่อรอเรนและทีมเพราะเชสเซอร์ไม่ยอมบอกเวลาที่แน่นอนกับทีมตัวเองไงว่าจะมาตอนไหน ก็เลยต้องมานั่งรออยู่แบบนี้แหละ
มึนกว่านี้ไม่มีอีกแล้วจริงๆ แถมแดดเมืองไทยก็ไม่ใช่เล่นๆเลยให้ตายเถอะ
“เชส!”
หือ
ผมกับเชสเซอร์ที่กำลังนั่งคุยกันเรื่องรถ ซึ่งส่วนใหญ่เป็นเชสเซอร์ที่พูดขึ้นมากอย่างไม่น่าเชื่อ สงสัยจะติดมาจากเมื่อวาน เพราะเมื่อวานพูดมากในรอบหลายเดือนที่รู้จักกันเลย มันน่าดีใจประหนึ่งได้รางวัลไปทัวร์อากาศ ฮื่อๆๆๆ
เสียงเรียกชื่อเล่นเฉพาะคนสนิทของเชสเซอร์ดังมาจากด้านหลัง ซึ่งเรียกความสนใจของผมและเชสเซอรืไปทันที ก็เห็นเป็นผู้ชายตัวเล็กแต่ยังไงก็ยังตัวใหญ่กว่าผม เป็นฝรั่งผมสีน้ำตาลหน้าตาสวย เดินยิ้มเข้ามาหาผมกับเชสเซอร์ โดยมีฝรั่งตัวใหญ่ใส่ชุดช่างเดินตามหลังมาอีกที พอเราสองคนสบตากันผมก็ส่งยิ้มให้นะครับ อยากจะผูกมิตรไง แต่สุดท้ายแม่ง ดึงหน้าใส่ผมทันทีเลยจ้า
เออดี! กูอุสาไม่อยากจะมีเรื่อง เอายิ้มกูคืนมานะ
“ทำไมเมื่อวานเบี้ยวนัด คงเพราะไม่ใช่เพราะคนแถวนี้นะ”
พอเดินมาหยุดตรงหน้าผมกับเชสเซอร์ ก็ฉะทันทีเลยครับไม่พูดเปล่าด้วยเว้ย มีการกอดอกเชิดหน้าน้อยๆเหลือบตามองมาทางผม ทำท่าทางไม่พอใจสุดๆ จนกูอยากจะตะโกนกลับไปให้ดังลั่นโลก ถ้าไม่คิดว่าจะเป็นการเปิดมุ้งให้ชาวบ้านได้รับรู้เรื่องส่วนตัว ว่ากูไม่ได้เป็นสาเหตุ! ควายยยยยยยย
แต่เป็นไอตัวมักมากข้างๆกูนี้!!! ไอตัวดีตรงนี้ มันไม่ใช่เพราะกูเลยครับ ทั้งหมดทั้งมวลอะ แต่ก็ได้แต่โวยวายในใจเท่านั้นแหละ เพราะมันไม่ใช่เรื่องที่ต้องเอามาพูด
“เอาน่าๆ อย่าเพิ่งโมโหไปเลยเรน ยังไงเชสเซอร์ก็กลับมาแล้วจริงไหม ยินดีต้อนรับกลับเข้าทีมนะ เป็นไงบ้างทุกอย่างโอเคใช่ไหม”
กลายเป็นฝรั่งในชุดช่างที่ดูมีอายุ ทำให้บรรยากาศมันดีขึ้นครับ เจ้าตัวเอ่ยปากถามสารทุกข์สุกดิบเชสเซอร์ แล้วเดินเข้ามาจับมือ
“ครับ”
ตอบแค่เนี้ย! เขาอุสาถามเสียยาว
“ฮ่าๆๆๆสมกับที่เป็นบราเดลจริงๆ พร้อมจะซ้อมแล้วใช่ไหม แล้วหนุ่มน้อยนี้ใครเอ่ย”
เจ้าตัวตบไหล่เชสเซอร์แล้วหัวเราะชอบใจกับท่าทางของเชสเซอร์อย่างไม่ถืออะไร แล้วหันมาสนใจผมที่ยืนอยู่ข้างๆเป็นหลุมในดงยักษ์แทน โดยมีสายตาไม่ชอบใจของเรนส่งมาทางผมเป็นระยะๆ ซึ่งผมก็หาได้สนใจไม่ ส่งยิ้มให้กับฝรั่งใจดีตรงหน้าอย่างเป็นมิตร
“แฟนผมเองครับ”
“เห ? /อะไรนะ!!”
ไม่เพียงแค่ทั้งสองตกใจครับ กูก็ตกใจ หันควับไปมองหน้าเชสเซอร์เลย ไม่ใช่ไม่ดีใจนะเว้ย แต่แบบยังไม่ทันตั้งตัวเลย แล้วเรนนี้ทีแรกก็ไม่ค่อยจะชอบผมอยู่แล้ว พอรู้สถานะผมจากปากเชสเซอร์ก็กลายเป็นตาขวางใส่กูหนักกว่าเดิมอีก แล้วแถมเชสเซอร์ยังมาสุมไฟให้วอดวายหนักกว่าเดิม โดยการโอบเอวผมให้เข้าไปซบกับร่างยักษ์ๆของตัวเองอีก ประหนึ่งรักกันปานจะกลืนกิน!
เออดี! จากนี้ก็อย่าได้อยู่กันสงบสุขเลยว่ะ หน้าเรนมันบอกอย่างงั้นอะครับ บรือ!
“แหะๆ ตามนั้นแหละครับ ผมอคิราห์ครับ เรียกเบแล้วกันง่ายดี”ผมยิ้มแหยๆ แล้วส่งมือไปตรงหน้าช่างฝรั่ง
ก็ผมไม่รู้ชื่อ ไม่รู้จะเรียกเขายังไงดี
“เฮอะ! ไม่เห็นอยากจะรู้เลย”เรนกอดอกเบะปากใส่ผม กูนี้จะขึ้นแล้วครับ
“เสียมารยาทน่าเรน ผมชื่อรอยครับ เป็นช่างเทคนิคประจำทีม”เจ้าตัวจับมือผมเขย่าสองสามทีแล้วปล่อย ก่อนจะแนะนำตัวเอง
“สวัสดีฮะ”
“ผมฝากเบบี๋ด้วยนะครับคุณรอย เจ้าตัวเป็นช่างอยากจะให้ศึกษางานกับคุณ”เชสเซอร์พูด
คุณรอย ผมเรียกตามเชสเซอร์ ทำหน้าตกใจทันที ก่อนจะยิ้มออกมาอย่างดีใจ
“จริงเหรอ เด็กขนาดนี้เลยเหรอ”เจ้าตัวทำท่าทางตื่นเต้นสุดๆ เมื่อรู้ว่าผมเป็นช่าง
“30 แล้ว”เชสเซอร์พูดนิ่งๆ
“ฮะ! งี้ก็ห่างกับเจ้าเจลตั้งเยอะเลยนะเนี้ย นึกว่าน้องมันอีก แล้วเคยผ่านงานเครื่องยนต์แบบไหนมาบ้างละ”
คุณรอยตกใจได้เว่อร์มากครับ ก่อนจะเริ่มเข้าเนื้องาน พร้อมกับพาเราทั้งกลุ่มไปอู่เก็บรถ ที่ขนย้ายมาจากที่โน้นทันที ระหว่างทางก็สัมภาษณ์ผมไปด้วย
“ถามไปก็เสียเวลาครับคุณรอย หน้าแบบนี้กะอิแค่ซ่อมมอเตอร์ไซค์ก็คงไม่ไหวหรอก อย่าไปหวังว่าจะซ่อมเครื่องทดลองขับเลย”เสียงใสๆมาพร้อมกับท่าทางเหยียดๆ จนผมอยากจะเข้าไปบวกดังมาแว่วๆมาจากอีกด้าน
“เรน”เชสเซอร์เรียกเจ้าตัวเสียงนิ่ง
“ทำไมละ! ตั้งแต่มาไทยเชสก็ไม่สนใจเรนอีกเลยนะ แล้วยังจะมาเข้าข้างมันอีกเหรอ”เจ้าตัวโวยวายอย่างกับเด็กเลยครับ
ผมมองหน้าเชสเซอร์สลับกับเรนที่ส่งเสียงโวยวายอย่างตื่นตกใจ ส่วนคุณรอยก็ถอนหายใจ ส่ายหน้าไปมาเหมือนไม่อยากจะพูดเตือนอะไรอีก แล้วหันไปมองเรนที่มองมาทางผมอย่างไม่พอใจสุดๆ
กูละปวดกะบานกับพวกที่ไม่ยอมรับความเป็นจริงสักทีจริงๆ
“พูดอะไรให้เกียรติกันด้วย”เชสเซอร์พูดด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่ง ตาคมจับจ้องไปยังใบหน้าไม่พอใจของเรน
“ทำไมละ! เรนมาก่อนมันนะ เรนเป็นคนทำให้เชสมาถึงจุดนี้นะ”เจ้าตัวโวยวายเสียงดังลั่น
“เรน! ทำไมพูดแบบนั้นฮะ”คุณรอยปามเรนทันที
ผมจับมือเชสเซอร์แน่น พยายามลูบแขนให้เจ้าเด็กยักษ์ใจเย็นลง เพราะหน้านางตึงมากครับ พร้อมบวกเต็มที่แล้ว ส่วนอีกคนก็โวยวายเหมือนผีบ้าเลย
“ก็มันจริงไหมละครับ ไหนจะเรื่องที่เชสทำให้เราเสียทั้งรายได้ เสียทั้งเวลา แล้วแถมพอกลับมาก็เอาใครก็ไม่รู้มาเข้าทีมอีก และที่สำคัญผมไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเลิกกับเชสไปตอนไหน! ทั้งๆที่เราสองคนเป็นแฟนกันมาตั้งนาน”พูดเสร็จก็จิกตาใส่ผมอย่างโมโหพร้อมพ่นไฟ
อุก! โดนใจอย่างแรง น้ำตาจะไหล ไม่ได้น้อยใจหรือช็อคกับเรื่องที่เรนพูดนะครับ และกูอยากจะร้องไห้ เพราะกูจำได้ว่าสองคนนี้เลิกกันหลังจากที่ผมรับโทรศัพท์นั้นแหละ เด็กยักษ์มันโทรไปเองด้วยเคลียร์เองเสร็จทรัพย์ไม่ทันให้ผมได้ดราม่าอะไรเลย
“เฮ่อ”
“สำนึกตัวเองด้วยว่าตัวเองอยู่จุดไหน”เรนก็ยังโวยวายไม่เลิก
“พอๆเรน เชสเซอร์ฉันไม่ว่าอะไรนายหรอกนะถ้าจะมีแฟนใหม่ แต่ควรชัดเจนกับเรนด้วย เพราะยังไงก็คบกันมานาน”คุณรอยหันไปพูดกับเชสเซอร์ แล้วเหลือบตามองมาทางผมด้วย
“เลิกกันตั้งหลายเดือนแล้ว อย่าทำเป็นลืมน่ะเรน”เชสเซอร์พูดขึ้นมาด้วยน้ำเสียงเหนื่อยหน่าย
“เรนไม่สน เพราะเรนไม่คิดจะเลิกกับเชส เอาสิ ก็คบกันไปแบบนี้แหละสามคน เรนโอเคอยู่แล้ว”เจ้าตัวกอดอกพูด แถมมีการมาลอยหน้าลอยตาใส่ผมอีกด้วย
เว้ย!! แต่กูไม่โอเคครับ นี้ผัวกูนะ กูเลี้ยงดูปูเสื่อ กกกอดมาอย่างดี มึงจะมาเป็นคนอีกด้านบนเตียงไม่ได้
ผมคิ้วขมวดเริ่มไม่พอใจเหมือนกัน แม่งพูดมาได้เข้าหูฉิบหาย อยู่ด้วยกันสามคนบ้าบอส้นตีนอะไร ไอสัด! กูนี้ดันเชสเซอร์ออกเลย ของขึ้นสุดๆแล้วเว้ย เดินไปประจันหน้ากับเรนทันที ถึงขนาดตัวจะไล่ๆกัน แต่เรนจัดว่ายังสูงกว่าผมหลายเซนอยู่ แต่ผมก็มั่นใจเรื่องแรงช้างของตัวเองพอสมควรครับ เพราะยังไงก็เป็นช่างในอู่ที่บ้านนะเว้ย
“สมองมีปัญหาเหรอวะ หรือสังคมกดดัน ถานะทางบ้านไม่ดีหรือยังไง ถึงได้ทำตัวแบบนี้ เป็นคนดีๆไม่ชอบว่างั้นเถอะ”ผมถาม
“แล้วจะทำไมละ แกมาทีหลัง มาทำให้ฉันกับเชสต้องมีปัญหากัน แล้วทำไมฉันต้องหลบทางให้แกด้วย”ลอยหน้าลอยตาสุดๆไปเลย
“เหอะพูดออกมาได้ รู้อยู่แก่ใจนั้นแหละเว้ยคนเราอะ แต่ช่างเถอะ เชิญคุณเรนผู้จัดการใหญ่คิดไปเองคนเดียวย้ำอยู่กับที่คนเดียวไปเถอะ เพราะตรงหน้านี้คือ new! เชสคนใหม่เว้ย ไม่ใช่หมาเอาไว้จูง”
พูดเสร็จผมจับมือเชสเซอร์แล้วเดินกระแทกไหล่เรนอย่างไม่สนใจ แล้วหันไปยิ้มให้กับคุณรอยช่างใหญ่ของทีม
“ร้าย”
“หึ เชิญคุณรอยครับ เดี๋ยวผมจะแสดงฝีมือนักเรียนป.โทช่างยนต์จากสหราชอาณาจักร ให้คุณเรนผู้จัดการใหญ่ได้ประจักแก่สายตาเสียหน่อย”
พูดจบผมก็เดินเชิดหน้าออกมาสวยๆ ซึ่งเป็นท่าทางที่ผมเรียนแบบมาจากพี่แจ็ค เพราะเจ้าตัวชอบเชิดหน้าใส่ตาแก่ครับ
“ชอบ ทำแบบนี้บนเตียงมั้งสิ”เชสเซอร์ก้มลงมากระซิบข้างๆหูผม
“พอเลย เลิกคิดเรื่องพวกนี้สักเวลาจะตายไหม! ไอเด็กหื่นเอ่ย”ผมหันมาโวยวาย
“ผมขอเสียมารยาทสักหน่อยได้ไหมครับคุณเบ”คุณรอยเดินเข้าหยุดอยู่ข้างๆผม
“ครับได้ครับ แต่ไม่ต้องเรียกเบว่าคุณหรอกครับ เรียกเบเฉยๆดีกว่า ถ้าเรียกคุณมารู้สึกจั๊กจี้หูพิลึก”
“โอเค เบ ทีมเราจะรับช่างที่ค่อนข้างมีประสบการพอสมควรเข้ามา เพราะเครื่องยนต์เป็นหัวใจของรถแข่งเพราะฉะนั้นเราอาจจะไม่สามารถรับสุ่มสีสุ่มห้าได้”เจ้าตัวพูดอย่างตรงไปตรงมากับผม ซึ่งมันก็สมกับเป็นช่างใหญ่นั้นแหละ ผมเข้าใจ
ผมยิ้มพยักหน้าเข้าใจ และผมไม่คิดจะใช้เส้นสายเชสเซอร์อยู่แล้วครับเพราะแค่นี้ก็มากพอแล้ว และเข้าใจความหมายของคุณรอยดี เพราะมันเกี่ยวโยงถึงความปลอดภัยของนักแข่งด้วย ใครมันจะไปกล้ารับช่างฝีมือไม่ถึงมาดูเครื่องยนต์ราคาหลายสิบล้านยูโรสุ่มสี่สุ่มห้ากันละ และนั้นก็ต้องร่วมไปถึงความปลอดภัยของนักแข่งที่ต้องมาเป็นอันดับหนึ่งด้วย
“เบบี๋เก่ง”เชสเซอร์พูดแล้วทำหน้ามึนใส่คุณรอย
“นี้ก็อวยเกิน ก็ไม่ชนาดนั้นเถอะ”ผมบ่นเจ้าตัว
“มันก็ต้องวัดฝีมือดูก่อนนั้นแหละเชสเซอร์ ไม่งั้นพวกเด็กๆในทีมจะไม่พอใจเอาได้”คุณรอยพูดแล้วทำหน้าหนักใจ มองผมที่ตัวนิดเดียวแล้วไม่รู้ว่าจะแบกแม่แรงไหวไหม
ผมชินแล้วครับ ตอนเรียนโทที่นู้นเจอแบบนี้บ่อยจะตาย และผมก็ทำให้เงิบมาแล้วไม่รู้กี่คนต่อกี่คน ไหนๆก็ไหนๆนะโม้เลยละกัน ผมนี้ที่ 1 ของรุ่นครับ เรียกง่ายๆก็เกียรตินิยมอันดับ 1 ในรุ่นเลยก็ว่าได้ครับโผมมมมมม เห็นงี้ผมเรียนเก่งนะเว้ย ไม่ใช่ไก่กาปลาฟิตโช่
“ผมเข้าใจคุณรอยครับ งั้นวันนี้มีอะไรให้ผมทำไหม มัวแต่พูดมันไม่เท่ากับได้เห็นของจริง จริงไหมครับ”ผมยิ้มให้คุณรอย แล้วหันมาขยิบตาให้เชสเซอร์
“โอเคครับ ผมก็อยากเห็นฝีมือช่างที่เชสเซอร์พามาเหมือนกัน เพราะร้อยวันพันปี ไม่เห็นเจ้าเด็กนี้จะหืออืออะไรกับเขาเลย”คุณรอยพูดยิ้มๆ แล้วยักไหล่ พยักพเยิดหน้าไปทางเชสเซอร์
“เออ แล้วที่ผมปะทะฝีปากกับผู้จัดการทีมจะเป็นอะไรรึเปล่าครับ”ผมถามอย่างหวั่นๆ
“หือ เรนน่ะเหรอ”
“ครับ”ผมพยักหน้า
“ไม่หรอก แต่เชสเซอร์เลิกกับเรนแล้วแน่นะ”คุณรอยหันไปถามย้ำกับเชสเซอร์ ที่ยอมปล่อยผมให้มาเดินข้างคุณรอยเพื่อคุยเรื่องขอบข่ายของงาน
“เลิกแล้ว หลายเดือนแล้ว”เจ้าตัวพูดคิ้วก็พันกันยุ่ง
“ตามนั้นครับ ไม่ต้องไปถือสาหรอก โวยวายแบบนั้นแต่หางานเก่ง ทำงานเป็นมืออาชีพ ขอแค่ไม่เอาเรื่องส่วนตัวมาปนกับเรื่องงานก็โอเคแล้วครับ”คุณรอยว่า
ผมพยักหน้ารับหงึกหงัก แต่ใจกูนี้แบบเบ้ปากแรงมากครับ อยากจะตะโกนออกมาปาวๆเลยว่า กูไม่เชื่อ! หัวเด็ดตีนขาดยังไงก็ไม่เชื่อเว้ย! ยังไงแม่งต้องหาทางเอาคืนกูแน่นอน หมื่นๆๆๆๆๆเปอร์เซ็น!!!
จากนั้นเราสามคน โดยทิ้งเรนไว้ข้างหลังก็เดินมายังอู่พักรถ ที่เต็มไปด้วยช่างมากมาย และทั้งหมดทั้งมวลแค่ทีมของเชสเซอร์นะครับ เพราะใส่ชุดเดียวกันกับของคุณรอย ซึ่งพอทุกคนหันมาเห็นเชสเซอร์เท่านั้นแหละ เหมือนช่วงดาราพบประชาชนเลย เพราะทุกคนเข้ามารุมทักทายพูดคุยกับเชสเซอร์ทันที ประหนึ่งว่าไม่ได้เจอหน้ากันมานานนม แล้วแสนจะคิดถึง!
ผมเลยปลีกตัวออกจากวงสนทนาเข้ามาดูในค็อกพิท ที่ถ้าเป็นตอนแข่งคือเขตหวงห้ามสำหรับผู้ไม่เกี่ยวข้องทั้งหมดเลยครับ คือแบบมันดีอะ อ่า! คิดถึงจังเลยกลิ่นน้ำมันรถ เสียงเครื่องยนต์ ฮื่อๆๆๆ ความแมนนี้ผมจะค่อยๆซึมซับมันเข้ามาในร่าง ทดแทนไอกลิ่นครีมทาผิวบ้าๆนี้ที่เชสเซอร์บอกว่าหอมนักหอมหนา
“เห้ย! นายเป็นใครอะ ในนี้เขาห้ามคนนอกเข้ามานะ”
“โอ๊ย! เบาๆเว้ย”
ผมที่กำลังซึมซับบรรยากาศแสนคุ้นเคย ก็ต้องตกใจพร้อมกับเจ็บที่ข้อมือ เพราะถูกคนในทีมนี้แหละกระฉากแขนอย่างแรง
“อะ โทษทีๆ”
“ใครวะไอเจล”
“ไม่รู้วะ ไม่คุ้นหน้าเลย”
อูย! สาบานนะว่าน้ำหนักมือ!
ผมหน้ายับยู่ แล้วหันมาเผชิญหน้ากับไอคนที่กระฉากแขนผมจนเป็นรอย คุณพระนี้ผมหลุดเข้ามาในการ์ตูนเรื่องดัง ที่แม่งมีชื่อว่า ไทๆทันๆรึเปล่าวะ นี้มันดงยักษ์ชัดๆ แถมเป็นยักษ์หน้าหล่อทั้งนั้นด้วย
“เออวะ หน้าไม่คุ้นเลย แต่น่ารักสัดๆ”
ไอสัด น่ารักพ่อมึงดิครับ กูออกจะแมนขนาดนี้ เดี๋ยวทุบหน้าแม่งๆ
ผมถลึงตาใส่บักฝรั่งหัวน้ำตาลที่บังอาจมาชมผมด้วยความไม่พอใจทันที
“น่ารักห่าอะไร กูผู้ชายเว้ย เดี๋ยวจัดให้สักดอกไหม”ผมโวย
“อ้าว ผู้ชายเหรอวะ โกหกเปล่าเนี่ย”ไอคนที่เกือบจะทำแขนผมหัก ทำหน้าไม่เชื่อสุดๆ
“เออดิ”
“เออๆๆ ผู้ชายก็ผู้ชาย ละเบื่อผู้หญิงไม่ยอมรับตัวเองจริงๆ”
“กูได้ยินนะเว้ย!”ผมถลึงตาใส่แม่งอย่างหงุดผงิดกับความปากดี
ไอสัด มองยังไงของแม่ง หงุดหงิดโว้ย!
“เบบี๋”
ระหว่างที่ผมกำลังฟึดฟัดกับไอพวกบ้าห้าร้อยนี้อยู่ เชสเซอร์ก็เรียกผมมาจากข้างหลังพร้อมกับอ้อมกอดและกลิ่นอาฟเตอร์เซฟที่ผมแสนคุ้นเคย
“เชส~”
“อ้าว รู้จักเหรอวะ”
“อือ”
“ใครวะ เฉลยดิ”
กระเหี้ยนกระหือรือมากครับ
“แฟน เมีย ภรรยา แล้วแต่จะเรียกเลย”
“โห่หหหหหหหหหหหหหหห”
จบคำตอบของเชสเซอร์ บรรดาคนที่ได้ยินต่างพากันส่งเสียงโห่แซวจนดังลั่นไปทั่วค็อกพิท เล่นงานผมจนเขินตัวม้วนไปหมดเลยครับ
“หวงมาก”
นี้ก็มึนตอบต่อ แล้วแถมไม่ตอบเปล่าด้วย เพราะเชสเซอร์ก้มลงมาดูดปากผมโชว์ต่อหน้าทุกคนในนี้อีกด้วย โอ๊ย! ตัวกูจะระเบิดแล้วเว้ย
“เว้ยๆๆๆๆ ใจเย็นเพื่อนนนนนน ตรงนี้มีแต่คนโสดนะเว้ย ฮ่าๆๆๆ”
แล้วกูละจะเป็นไงละครับ ก็
ปุง!!!!!!!!!!!!
โอ๊ยยยยยยยยย กูเขินครับ ยิ้มแก้มแตก หน้าแดงสุดๆไปเลยนาทีนี้ งือ ทำไมชอบทำให้กูเขินนนนนนนนนนนนนนนนักนะไอเด็กยักษ์ บ้าาาาาาาา!!!!!!
#อู่CB
................................
มาแล้วค่าทุกโคนนนนนนนนนนนนนนน ดูแลรักษาสุขภาพกันด้วยนะคะ ออกไปข้างนอกอย่าลืมใส่แมส ล้างมือบ่อยๆด้วยแอลกอฮอล์ คนขี้โวยวายกับคนมึนเป็นห่วงนะคะ แล้วๆก็อย่าลืมไปฟัง น้องพีช กันด้วยนะคะ ^^ เมนต์ เม้าท์ มอย กันได้เหมือนเดิมค่า เจอกนใหม่ตอนหน้า บะบาย ^^
ความคิดเห็น