คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #81 : Baby 02
Baby
02
ไม่คิดเลยนะครับ ว่าชีวิตนี้ของผมจะสามารถให้กำเนิดสิ่งมีชีวิตได้ แถมสิ่งนี้ยังเป็นเครื่องหมายแห่งความรักระหว่างผมกับชานยอลอีกด้วย
“ทุกอย่างจะเรียบร้อยที่รัก”
“อือ ฮ่าๆๆ มือชานยอลเย็นหมดแล้ว”
“เหรอครับ สงสัยชานยอลตื่นเต้น”
ชานยอลก้มลงมาจูบแก้มผมทั้งสองข้าง ก่อนจะถอยให้ตาแก่กับแด๊ดดี้เข้ามาหาผม
“ทุกอย่างจะเรียบร้อย อย่ากังวลเลยลูก”ตาแก่บอกผมยิ้มๆ
“คราบๆ สบายมากอย่าห่วงเลย”ผมบอกเจ้าตัวยิ้มๆ
“แด๊ดดี้เชื่อว่าลูกทำได้”
“ครับ อย่าห่วงเลย”
ทั้งสองลูบหัวผมกันคนละที ก่อนจะถอยให้แด๊ดเข้ามาหาผมบ้าง ซึ่งผมสังเกตว่าพ่อลูกคู่นี้เขาเหมือนกันจริงๆนะครับ ชานยอลนิ่งๆหน้าก็แอบซีด กังวลมากกว่าผมที่กำลังจะเข้าห้องผ่าตัดอีกครับ ส่วนแด๊ดก็ไม่แพ้คนลูกเลยครับ มันเรียกยิ้มและสลายความกังวลได้จริงๆนะครับ ยิ่งได้เห็นครอบครัวอย่างพร้อมหน้าพร้อมตาแบบนี้
“แด๊ด อย่ากังวลสิ ทุกอย่างจะต้องโอเค”ผมปลอบแด๊ด
“มันจะต้องเป็นแบบนั้นอยู่แล้วตัวเล็ก”
“ครับ”
ผมได้คุยกับชานยอลอีกสองสามประโยคก่อนจะถึงเวลาที่ผมจะเข้าห้องคลอดครับ ซึ่งวิธีของผมก็ไม่อยากครับ ผ่าเอาเจ้าตัวแสบออกมา เพราะผมไม่มีช่องคลอดให้เจ้าแสบออก ฉะนั้นทางเดียวที่เจ้าแสบจะออกมาได้คือผ่าเท่านั้น และชานยอลก็แสดงเจตจำนงว่าจะเข้าไปห้องคลอดกับผมนะครับ
เอาสิ! งานนี้นี้ก็อยากจะรู้เหมือนกันว่าจะได้เห็นคนเป็นลมไหม หึหึ
ผมโบกมือพร้อมกับส่งยิ้มให้กับตาแก่ แด๊ดดี้ แด๊ด ซึ่งผมบอกให้พวกเขารออยู่ห้องพักไม่ต้องตามไป คงเหลือแค่ชานยอลที่เดินอยู่ข้างๆเตียงคนไข้ผม ซึ่งกำลังถูกเข็นไปยังห้องผ่าตัด ตลอดทางเจ้าตัวก็บีบมือผมแน่น พยายามชวนผมคุยทั้งๆที่ตัวเองก็ไม่ใช่คนพูดมาก
ชานยอลคงกลัวผมเครียดละมั้งครับ แต่หารู้ไม่ นี้อะสบายๆ แมนๆเว้ยบอกเลย! คนเครียดคือคนที่บีบมือผมมาตลอดทางมากกว่า เหงื่อไหลเต็มมือเลยครับ
อย่าถามว่าในห้องผ่าตัดเป็นไง เพราะถ้าใครเป็นเซียนซีรีย์ก็คงจะนึกภาพออก เพราะมันจะระโยงรยางค์เต็มไปหมด ไม่รู้ว่าอุปกรณ์อะไรหนักหนา เยอะสิ่งไปหมด ซึ่งคุณหมอก็ส่งยิ้มให้ผมอย่างใจดี ส่วนคนเป็นพ่อก็ยืนใส่ชุดคลุมสีฟ้า หน้าซีด เหงื่อเริ่มออกตามไรผมสีอ่อนแล้วครับ
โอ้ย! อยากจะขำแรงจริงๆ
“ไหวไหมชานยอล”ผมบอกเจ้าตัวยิ้มๆ
“ไหวครับ ชานยอลไม่อยากให้เบบี๋สู้คนเดียว”เจ้าตัวก้มลงมาคุยกับผม
งือ มึงจะมาหวานอะไรตอนนี้
ผมนี้เขินเลยครับ มองไปรอบๆห้องผ่าตัด ซึ่งมีหมอพยาบาล กำลังเตรียมการผ่าตัดให้ผม ซึ่งทุกคนก็ยิ้มยิ้ม ชวนผมคุยเหมือนกัน จุดประสงค์ก็เหมือนชานยอลนั้นแหละครับ อยากให้ผมผ่อยคลายได้มากที่สุด
“พร้อมรึยังคะว่าที่คุณแม่”
คุณหมอคนสวยถามผมยิ้มๆ
“พร้อมครับ”ผมตอบเต็มเสียง
“แล้วคุณพ่อละคะ พร้อมไหมเอ่ย”คุณหมอหันไปถามชานยอลยิ้มๆ
“ครับ”
“งั้นเรามาเริ่มกันเลยดีกว่าเนอะ”
สิ้นเสียงพูดของคุณหมอคนสวย ทุกอย่างก็เริ่มขึ้นท่ามกลางเสียงเครื่องวัดหัวใจผมที่มันเต้นเป็นจังหวะ และสิ่งที่ผมมองเห็นมีเพียงผืนผ้าสีน้ำเงินเข้มเท่านั้น เพราทุกอย่างถูกคลุมด้วยผ้าทั้งหมด เลยได้แต่ลุ้นกับตัวเอง แล้วก็สังเกตสีหน้าของชานยอลไปด้วยครับ ซึ่งจากที่ซีดอยู่แล้ว ก็ซีดหนักกว่าเดิม จนพยาบาลต้องรีบเอาแอมโมเนียมาให้ชานยอลดมเลยอะครับ
โอ้ย! เด็กยักษ์เอ่ย ทำตัวน่ารักไปไหนเนีย หืม! แค่นี้ก็หลงจนไม่รู้จะทำยังไงแล้วครับ
คุณคิดดูสิครับ ผู้ชายตัวโตๆหน้านิ่งแสนนิ่ง แต่กลับซีดสุดๆ ปากก็ซีด แต่หน้าผากกลับเต็มไปด้วยเหงื่อ ทั้งๆที่แอร์ในห้องผ่าตัดเนีย แสนจะเย็น
ระหว่างที่ผมกำลังเพลินไปกับสีหน้าของชานยอล โดยลืมไปว่าตัวเองกำลังนอนให้หมอผ่าคลอดอยู่ จนมาสะดุ่งเบาๆกับเสียงร้องพลังสูงของเจ้าตัวเล็กที่ออกมาจากท้องตัวเอง
“อุ แงงงงงงงงงงงงงงงงงง
“ตัวเล็กออกมาแล้วนะคะ แข็งแรงสมบูรณ์และเสียงดังมาก”
“ไหนครับ ขอผมดูหน่อย”
ผมลืมตัวผงกหัวกำลังจะใช่แขนสองข้างพยุงตัวเองลุกขึ้น แต่นางพยาบาลไวกว่าครับ ส่งเสียงห้ามผมเอาไว้ก่อน และเป็นชานยอลที่ได้เห็นลูกก่อน เพราเจ้าตัวเดินไปดูหมอทำความสะอาดเจ้าแสบ ท่ามกลางเสียงร้องดังลั่นห้อง
“ลูกเราที่รัก อึก”
เด็กยักษ์ซึ่งตอนนี้กลายเป็นพ่อคนเต็มตัว เดินมากดจูบที่ปากผมเบาๆ พร้อมกับพูดเหมือนไม่มีสติอยู่กับตัว ก่อนที่น้ำตาเม็ดใสๆจะไหลออกมาจากดวงตา
“อือ เจ้าแสบของเรา ฮื่อๆๆๆ”
ชานยอลแค่น้ำตาคลอใช่ปะ แต่กูเนียร้องไห้แล้วครับ
“หนูน้อยน้ำหนัก 3400 กรัม ตัวใหญ่และก็ขายาวเหมือนคุณพ่อเลยนะคะ หมอยินดีด้วยนะคะ”
คุณหมอเดินยิ้มเข้ามา ในอ้อมกอดของมีห่อผ้าสีขาว ซึ่งในนั้นก็คือเจ้าแสบของผมกับชานยอลนั้นเองครับ
“คุณพ่ออุ้มนะคะ คุณแม่ยังอุ้มไม่ไหว”
“ผมเหรอครับ”เจ้าตัวหน้าเหวอเลยครับ
ส่วนผมนี้แอบขำกับหน้าตาเหวอๆของเจ้าตัวสุดๆเลยครับ ก่อนชานยอลจะหันหน้าเหวอๆ พร้อมกับนิ้วที่ชี้ตัวเองอยู่หันมาทางผม
“อือ ชานยอลอุ้มลูกสิ”ผมบอกเจ้าตัวยิ้มๆ
“ชานยอลกลัวทำลูกแรง”เจ้าตัวบอกอ่อยๆ
“ไม่ต้องกลัวหรอก”ผมปลอบเจ้าตัว
“มาค่ะ เดี๋ยวสอน”พยาบาลท่าทางมีอายุบอกยิ้มๆ เมื่อเห็นคุณพ่อมือใหม่กลัวการอุ้มลูก
“ไปสิชานยอล”ผมเร่งเจ้าตัว
ชานยอลพยักหน้าก่อนจะค่อยๆรับเจ้าแสบเข้ามาในอ้อมกอดด้วยท่าทางเก้ๆกังๆ ซึ่งภาพตรงหน้าเรียกความอุ่นซ่าน ตื่นตันจากผมได้เป็นอย่างดีเลยครับ ก่อนที่น้ำตาอุ่นร้อนมันจะค่อยๆไหลออกมา
แค่นี้จริงๆครับ ความสุขของผมและครอบครัวเล็กๆของเราก็สมบูรณ์แล้ว
ชานยอลใช่เวลาในการอุ้มลูกไม่นานครับ และทางโรงพยาบาลก็มีบริการถ่ายรูปให้เราสามคนไปด้วยครับ เราเลยมีภาพกับลูกภาพแรกในห้องผ่าคลอดนั้นแหละครับ ก่อนที่พยาบาลจะเอาเจ้าแสบไปเข้าตู้อบ และเตียงคนไข้ของผมก็ถูกเข็นกลับมายังห้องพักฟื้นห้องเดิม
ตอนนี้ผมยังไม่รู้เพศของลูกนะครับ เพราะชานยอลยังไม่ยอมบอกอะเลย แต่ฟังจากที่หมอพูดแล้ว งานนี้ผมคิดว่าผมพลาดอย่างแรงแล้วละ
เลือดพ่อมันแรง!
ตอนนี้ทั้งห้องเหลือแค่ผมคนเดียวนะครับ เพราะทุกคนแห่ไปดูเจ้าแสบกันหมดแล้ว และพยาบาลก็เตือนให้ผมพักผ่อนด้วย ทุกคนเลยลงความเห็นว่าดูเจ้าแสบเสร็จก็กลับกันเลย เหลือแค่ชานยอล ซึ่งจะนอนเฝ้าผมคืนนี้เหมือนเดิม เพิ่มเติมคือไม่ห่างผมเลยมาเป็นอาทิตย์แล้ว ทำเอาบริษัทปั่นป่วนไปหมด ขนาดที่ว่าออกข่าวใหญ่เลยนะครับ ในวันแรกที่ผมมานอนโรงพยาบาลรอคลอดลูกอะ
เฮ่อ เหนื่อยจริงๆ กับการเป็นคนดังเนีย (ยกมุมปากเสียง แล้วยักไหล่ด้วย)
ครืนนนนนนนนน
ตอนนี้ตาผมแทบจะลืมไม่ขึ้นอยู่แล้วครับ หนังตามันอยากจะปิดเต็มทีแล้ว แต่ก็ฝืนไว้เพราอยากจะคุยกับชานยอล
“ชานยอล ลูกเป็นไงบ้าง”ผมถามเสียงงัวเงีย
“ลูกหลับแล้วครับ”
จุ๊บ!
ชานยอลก้มลงมาจูบปากผมเบาๆ ก่อนจะลากเก้าอี้มานั่งลงข้างเตียงผม มือหนาแสนอบอุ่นก็ลูบลงที่หัวผมเบาๆ ซึ่งมันคือการกล่อมให้ผมนอนอย่างดีเลยครับ
“อือ เบบี๋ดีใจมากๆเลยนะ”
“ชานยอลก็เหมือนกันครับ รักนะครับ มากกว่าอะไรทั้งหมดทั้งเบบี๋และลูก”เจ้าตัวก้มลงมาพูดข้างๆ
“เบบี๋ก็รักชานยอล งือ ง่วง”
ผมบอกชานยอล พร้อมกับอ้าปากหาว ง่วงเต็มทีแล้วครับ
“งั้นนอนพักนะครับ วันนี้ที่รักเหนื่อยมาทั้งวันแล้ว”
“อือ ฝันดี”
“ครับฝันดี แล้วก็ลูกเป็นผู้ชายนะ หึหึ”
หืม อะไรนะ ช่างเถอะๆ ตอนนี้ขอนอนก่อนได้ไหมเล่า
มาแล้วจ้าาาาาา
มันก็ไม่มีอะไรมากจ้า สไตล์คล้ายๆชีวิตประจำวันมากกว่าเนอะ
ไรท์แค่อยากจะให้รีดได้เห็นความปั่นป่วนของครอบครัวนี้ต่อแค่นั้นเองจ้า
สงสัยไม่ 100 ตอน ไม่เลิกจริงๆ ฮ่าๆๆๆ
แต่ในเมื่อมีคนอ่าน ไรท์ก็จะแต่งต่อไปไม่หยุดจ้า แต่อาจจะไม่ได้มาบ่อยๆ
เพระามีเรื่องหลักต้องอัพด้วย พร้อมๆกับการแต่งตอนพิเศษไปด้วยแบบจุกๆ
เล่มหนาชนิดที่ว่านอนอ่านตกใส่หน้า เลือดกำเดาไหลได้เลย อิอิ
ตอนพิเศษอาจจะมีนอกเหนือจากที่บอกเอาไว้ รอลุ้นกันได้เลยนะคะ
ส่วนเรื่องเปิดพรีก็อีกประมาณสองเดือนไม่เกินสามเดือนนะคะ ไรท์จะมาแจ้งวันอีกทีเน้อ
ความคิดเห็น