คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #57 : H...10
H…10
ท่ามลาวามวุ่นวาย านแ่านที่ัึ้นอย่ายิ่ให่และเป็น่าวไปทั่วโล
เพราะเป็นลูายอนัธุรินสำั เ้าบ่าวับเ้าสาววระมีวามสุที่สุสิ แ่ทุอย่าลับไม่เป็นไปอย่าที่ิ
เมื่อเ้าบ่าวลูายนที่สออระูลปาร์ โนยิะที่ยืนยิ้มอยู่้าเ้าสาวนสวย
ึ่ำลัะโยน่ออไม้ให้แ่แสาวๆในานอยู่หน้าโบสถ์
สามนัาารเหนี่ยวไปืนาอีนรัอเ้าบ่าวที่เลิราันไปเือบปี
ลายเป็นโศนารรมนำพามาึ่วามวุ่นวายทั้าน เ้าบ่าวล้มลไป่อหน้า่อาเ้าสาวแสนสวย
พร้อมับอเลือมามายที่ไหลรินออมาาร่าที่แน่นิ่อเ้าบ่าว
เ้าสาวแสนสวยที่ใบหน้าเ็มไป้วยรอยยิ้มที่อวามสุสมหวั แ่แ่เพียเลี้ยววินาทีลับแทนที่้วยใบหน้าที่เ็มไป้วยน้ำาร้อไห้ปริ่มแทบาใ
เ้าสาวแสนสวยหมสิล้มลไป้าๆร่าอเ้าบ่าว ส่ผลให้เลือที่ไหลออามาร่าแร่เปรอะเปื้อนเ็มุเ้าสาวไปหม
สร้าวามสะเทือนใให้ับบรราผู้อยู่ในเหุาร์
ึ่บานถึับลั้นน้ำาเอาไว้ไม่อยู่
บ้า็หันหน้าหนีเพราะไม่อามอภาพรหน้าไ้ริๆ
ร่าอันไร้สิอ
ปาร์ ฮยอนาและ ปาร์ บยอนูถูส่โรพยาบาลพร้อมๆัน โยร่าสูให่อเ้าบ่าว
ถูเ็นเ้าห้อผ่าัอย่าเร่่วน
ามทาเินอโรพยาบาลเ็มไป้วยหยเลือสีสอร่าสูหยไปามทา
ส่วนเ้าสาวแสนสวย็ถูเ็นเ้าห้อุเินเพราะ็อับเหุาร์รหน้าอย่ารุนแร
และไม่รู้สึัว
ส่วนัว้นเรื่อ
็ถูาร์อทาปาร์ับไ้ แ่ลับไม่มีทีท่าสลแ่อย่าใ ทั้ยัแสยะยิ้มแล้วหัวเราะออมาอย่ามีวามสุ
เหมือนับว่าไม่มีอะไรเิึ้น สร้าวามโรธแ้นให้ับแบฮยอนเป็นอย่ามา
แ่็ไม่มีแรพอะทำอะไรทั้นั้น เพราะทั้ลูายและลูสะใภ้่า็น่าเป็นห่วทัู้่
เลยไ้แ่ใเย็นและปล่อยให้ฮยอนอินัาร
ท่ามลาวามวุ่นวายหน้าหน้าโรพยาบาล
ที่เ็มไป้วยนั่าวาหลายสำนัทั้ในประเทศและ่าเทศที่ให้วามสำัับารถูลอบยิอลูายนรออระูลให่ลาานแ่
่ามาปัหลัทำ่าวันที่หน้าโรพยาบาลนวุ่นวายไปหม
ฮยอนาถูเ็นเ้าห้อผ่าัทั้ๆุเ้าบ่าที่เ็มไป้วยเลือ
ไม่นานหมอที่เ่ที่สุอเาหลี็ถูามัวมาอย่าเร่่วนนิที่ส่รถไปรับถึหน้าบ้านและมาโรพยาบาลทัุ้นอน
เ้าไปไม่นานหมอ็ออมา ึ่สีหน้าไม่สู้ีนั แบฮยอนเ้าไปหาหมอประำนไ้อลูายัวเอทันที
“หมอฮะ
ลูอผมเป็นยัไบ้า”แบฮยอนถาม้วยวามร้อนใ ใบหน้าสวยที่าลเวลาไม่สามารถทำอะไรไ้
ายัถึวามัวล เพราะัวเอสามารถเาเหุาร์ไ้ลาๆแล้ว
าสวยเอ่อลอไป้วยหยาน้ำาทันที เมื่อเห็นสีหน้าไม่สู้ีอหมอให่รหน้าน
หมอให่วาสายามอรอบรัวอผู้มีอิทธิพลในเาหลี
แล้วถอนหายใในใอย่าหนั
พอๆับอาารนไ้ที่เป็นสาเหุให้เา้อถูามัวมาาบ้านอย่าเร่่วน
และเา็ยิ่ัวลหนัว่าเิม เมื่อ้อเป็นนแ้อาารอนไ้
ท่ามลาสายามล้าอนทีุ่มเศรษิอาิเอาไว้ อย่าปาร์ านยอล
“หมออแ้ามรเลยนะรับ
นไ้ถูยิที่หลัทั้สิ้นสามนั ไม่โนระูสันหลันั้นือสิ่ที่โีมารับ
แ่ในวามโีลับมีเรื่อร้าย เมื่อระสุนหนึ่นัยิเ้าที่ับอ่อนอนไ้
อีนัยิ่ทะลุปอ และอีนัยิ่ทะลุลำัวออไป”หมอให่ผู้มาประสบารหยุพูนินึ
พลาลืนน้ำเหนี่ยวๆลออย่ายาลำบา
“อึ
หมออย่าบอนะรับว่า..”แบฮยอนพูไ้เท่านั้น ่อนะหน้ามืเป็นลมหมสิลไปทันที
ท่ามลาวามใอลูและานยอล ที่มออยู่่อนแล้วึเ้ามารับร่าบาไว้ทัน่อนที่เ้าัวะล้มหัวฟาับพื้น
านยอล้อนร่าบาอภรรยาสาวเอาไว้แนบอ
พร้อมับัฟันแน่นอย่าเ็บปวแ่เาไม่สามารถแสอะไรออมาไ้
เพราะะ้อเป็นหลัให้ลูทุน
่อนะพยัหน้าให้ฮยอนอินเป็นนัารทั้หมและเินออมาาห้อผ่าั
เพื่อพาร่าบาที่เป็นลมหมสิเพราะ่าวร้ายไป
“ไม่ริใ่ไหมฮะหมอ! ฮื่อๆๆๆๆๆ พี่ะ้อไม่เป็นอะไร”พยอนาโวยวาย
พร้อมับร้อไห้ออมาทันที
“แล้วมีทาไหนที่น้อผมะรอมั้รับ”ฮยอนอินพี่ให่ถามเสียเรีย
ามมอไปที่น้อๆทั้สาม ที่ออันร้อไห้อยู่หน้าห้อผ่าั
หมอให่พยัหน้ารับ
“อนนี้ทาเราผ่าัเอาระสุนออหมแล้วรับ
และรอเวลาว่าเลือะหยุึมออมาาแผลอนไหน
แ่ับอ่อนอนไ้เสียหาย่อย้ามา ึ่หมอลัวว่านไ้ะ็อ่อนที่เราะสามารถปลูถ่ายอวัยวะไ้
แ่ถ้ามีมาเปลี่ยนะีมารับ
ึ่มันยามาเพราะมีเื่อนไยุ่ยาหลายอย่ารับ”หมอให่อธิบาย้าๆ ทั้ๆที่ใเ้นนะระเ็นออมานออ
“ยัไรับ”ฮยอนอินมวิ้วถาม
“ับที่ะสามารถเปลี่ยนไ้
้อมาาผู้ที่ปะสบอุบัิเหุและสมอายรับ
และ้อไม่เินหนึ่หรือสอั่วโมและ้อไ้รับารยินยอมาาิ้วย”หมอให่อธิบาย
ฮยอนอินัฟันแน่นับ้อำัที่ไ้ฟั
่อนะพยัหน้าเ้าใ่อนที่หมอให่ะลับเ้าไปที่ห้อผ่าัอีรั้
ามหันมามอน้อสามนที่ร้อไห้นาบวม แ่ไม่ยอมลุไปาม้านั่หน้าห้อผ่าัเลย
ทั้ๆที่ทุนอิโรยเ็มทีแล้ว ส่วนแยอนนั้นเาให้ลับบ้านพร้อมับเ้าแสบทั้สอไปแล้ว
“อึ
ฮื่อๆๆๆ แล้ว แบบนี้ อึ เราะไปบอบยอนูยัไ ฮื่อๆๆๆ”พยอลาพูไปสะอื้นไปนัวโยน
พลาิไปถึนที่็อับเหุาร์ ึ่นันอนไปไ้สิรออยู่ห้อพัฟื้น
“ฮื่อๆๆๆ
แบบนี้็ยัโม่าใ่ไหมพี่ฮยอนอิน อึ”แพฮยอนเยหน้าที่เลื่อนไป้วยน้ำา
้อนามอและถามพี่าย
“อืม
แ่ถ้าเราไม่มีับอ่อนมาเปลี่ยนให้ฮยอนาเราอาะ้อ...”ฮยอนอินหยุไว้แ่นั้นแล้วำหมัแน่น
“พี่
อึ เี๋ยวอนาไปูบยอนู่อนนะ ป่านนี้อาะฟื้นแล้ว”ร่าบาใบหน้าสวยแ่เลื่อนไป้วยราบน้ำาพูึ้นเสียสั่น
“ิว่าสามารถพูออมาไ้รึเปล่า”ฮยอนอินหันมาถามน้อสาวเพียนเียวอบ้าน
“ไ้
และบยอนูะ้อรับให้ไ้”อนาพยัหน้าและพูออมา
่อนะเินออาหน้าห้อผ่าั รไปยัห้อพัฟื้นทันที
ท่ามลาวามเียบไม่มีเสียอะไร
นอาเสียหายใเ้าออเบาๆ ปนสะอื้นเล็ๆาสวย่อยๆหลุหลิไปมา
พร้อมับเปลือาสีอ่อน่อยๆเปิึ้น บยอนูระพริบาเพื่อปรับสายาให้มั
่อนะส่เสียในลำอเบาๆ พร้อมๆับถลันัวลุึ้นมานั่อย่ารวเร็ว เมื่อนึถึเหุาร์่อนหน้าที่ัวเอะ็อหมสิไป
“พี่ฮยอนา!!!!”
“นอนล่อนบยอนู”เสียเย็นๆ
มาพร้อมๆับมือสอ้าที่ไหล่บาอนที่อยู่ในุโรพยาบาลให้นอนลับเียนไ้อีรั้
บยอนูิ้นรนอยู่บนเียอย่าไม่ยอมแพ้
แ่สุท้าย็สู้นัวบาและพวาร์ไม่ไ้ าสวยเอ่อลอไป้วยน้ำาึ่่อยๆไหลออมาเ็มแ้มาวๆ
ปาน้อยๆแ่ีาวราวับไม่ไ้รับน้ำ เอ่ย้วยน้ำเสียสั่นเทาพร้อมับหัวใวน้อยที่เ็บเียนแหลสลายเพราะำไ้ีถึเหุาร์ที่ผ่านมา
“ฮื่อๆๆๆ
พี่ฮยอนา อึ ฮื่อๆๆ เป็นยัไบ้าฮะบอบยอนูที บยอนูอยาไปหาพี่เาให้บยอนูไปนะฮะ”บยอนูอร้ออนา
พร้อมับใบหน้าสวยที่เ็มไป้วยน้ำาที่ายัถึวามเ็บปว
ทำเอานมอที่ใเสียอยู่แล้ว อยาะร้อไห้ระบายออมาเหมือนันและยิ่มาเห็นสภาพนัวเล็แบบนี้
ปาสวยออนาลับไม่สามารถเอ่ยอะไรออมาไ้เลย
บยอนูเห็นอาารนิ่เียบอนรหน้า
็ลัวึ้นมาับใพร้อมับิ้นรนอย่ารุนแร อยาะไปเห็นับาว่าร่าสูที่เป็นสามีอัวเอนั้นปลอภัย
และไม่ไ้เป็นอะไรมาอย่าที่ัวเอิ
“พี่ฮยอนา้อไม่เป็นอะไรใ่ไหมฮะ! บอบยอนู! บอบยอนูที!!!! บอมา!!!! ฮื่อๆๆๆๆๆ”
บยอนูิ้นรนพร้อมับะโนถามอนาที่ยันิ่เียบ
อาารออนายิ่อย้ำวามิ้านลบทำให้นบนเียยิ่ิ้นรน
พยายามะลาเียโยไม่สนใว่าเ็มน้ำเลือะหลุหรือเลือะออมา็าม ปาเล็ๆยัะโนเรียสลับับร้อไห้ออมาเสียั
“ใเย็น!!!! หยุเี๋ยวนี้บยอนู!
พี่บอให้หยุ! พี่ฮยอนาะ้อไม่เป็นอะไรเราเื่อแบบนั้น!!แ่อนนี้เราไม่สามารถที่ะไปเยี่ยมพี่เาไ้!
เ้าใไหม!!!”
อนาที่ทนไม่ไ้ับอาาริ้นรนเหมือนลุ้มลั่อนรหน้า
รเ้าไปับไหล่บาและออแรให้เ้าัวนอนลับเีย
พร้อมับะโนบอนรหน้าและบอัวเอไป้วยเหมือนัน
“ฮื่อๆๆๆๆ
พี่ฮยอนาะ้อไม่เป็นอะไร พี่เาะ้อปลอภัยใ่ไหมฮะ”บยอนูราแผ่วปนสะอื้น ร้อไห้ปริ่มะาใ
ใบหน้าสวยีาวเ็มไป้วยน้ำา นอนทออาลัยบนเียนไ้ าสวยไร้แววหวานและถูปลุมไป้วยวามเสียใ
“ใ่! พี่ะ้อไม่เป็นอะไรและอนนี้บยอนูวระพัให้มาๆ
ถ้าัวเอล้มไปอีนแล้วเ้าแสบะอยู่ยัไ
ิถึลู้วย”อนาที่เห็นบยอนูสบล็ล่อมให้พัผ่อน พร้อมับเอาเ้าแสบมาล่อหลอ
ให้นรหน้าพัผ่อนและหยุิเรื่อพี่ายอเธอ
บยอนูิามำพูออนา
ึยอมพยัหน้าและล้มัวลนอน แ่ไม่วายหันมามออนาอีรั้ พร้อมๆับพยาบาลที่เ้ามาเมื่อาร์ไปาม
“พอบยอนูื่นแล้ว
บยอนูอไปูพี่ฮยอนาไ้ไมฮะ”เ้าัวอร้อเสียแผ่ว ราวับไร้เรี่ยวแร
อนาหันหน้าหนีแววาเศร้าสร้อยนั้นแล้วัปาแน่น
เธอวระอบยัไีวระบอว่าอะไรี เพราะว่าพี่เธอยัไม่ฟื้น
อาารโม่ามีสิทธิะไม่รอสูมา เธอะบอยัไี!!
อนารี๊ร้ออยู่ในใอย่าปวใ
ทั้สสารร่าบาและพี่ายอเธอที่้อมาเอเรื่อแย่ๆแบบนี้ ร่วมไปถึเ้าหลานายัวน้อยสุรัสุหวอเธอที่ยัไม่รู้เรื่ออะไร
“ามนั้น
และอนนี้พี่อยาะให้บยอนูพัผ่อนะไ้แ็แร แล้ว่อยไปหาพี่ฮยอนา
บยอนูน่าะรู้นะ ถ้าเราื้อพี่ฮยอนาะพูว่าอะไร”อนาพู แล้วหยิบผ้าห่มมาลุมให้ับร่าบาอีรั้
หลัาที่พยาบาลแทเ็มน้ำเลือให้เรียบร้อยแล้ว
“ฮะ! บยอนูรู้”เ้าัวอบเสียใส
่อนะ่อยๆปรือาและหลับลไปในที่สุ
หลัาที่ไ้ยานอนหลับอ่อนๆาพยาบาลที่ีลไปในระปุน้ำเลือ
“ันวระทำยัไี
วระบอบยอนูยัไี”อนาพูออมาอย่าเ็บปว แล้วทิ้ัวเอนั่ลบนโฟาในห้อพัฟื้นอย่าหมแร
อนานั่เฝ้าบยอนูนเผลอหลับไป้วยันับร่าบา
โยไม่รู้เลยว่าหลัานั้นอีสามั่วโมบยอนู็่อยๆรู้สึัวึ้นมา
าลมมออนาเียบๆเมื่อแน่ใว่านัวบาหลับสนิทแล้ว เ้าัวึ่อยๆลาเียนไ้
พร้อมๆับ่อยๆเอาระปุน้ำเลือออาเสา แล้วเินอย่าเบาเสียที่สุออาห้อพัผู้ป่วยไป
“อโทษนะฮะพี่อนา
ยัไบยอนู็อยาะเห็น้วยาัวเอว่า อึ
พี่ฮยอนาปลอภัยแล้ว”เ้าัวสะอื้นเบาๆ ่อนะับปาแน่น
เพื่อไม่ให้เสียร้อไห้หลุรอออมาาปา ที่อาะทำให้นที่นอนหลับอยู่บนโฟา้อื่นมา
่อนะย่อออาห้อ รไปแผนไอียู
บยอนูเินไปามทาอันเียบเียบอโรพยาบาล
หัวใวน้อย็ไ้แ่เฝ้าภาวนาให้ร่าสูไม่เป็นอะไรมาอย่าที่เาิไปเอ่าๆนาๆ
และพอเาื้อไปหาเ้าัวที่ห้อ็ะไ้เห็นหน้านิ่ๆที่อบทำิ้วมวใส่เหมือนเิม
ร่าอฮยอนานอนนิ่ไม่ไหวิ
มีเพียเสียัเบาๆาอุปรารแพทย์เท่านั้นที่ยับ่บอว่า
ร่าที่โนผ่าเปิท้อไว้ยัมีีวิอยู่ เพราะทั่วทั้ัวอร่าสูถูบบั้วยอุปร์ารแพทย์มามาย
ึ่ับอพื้นที่บนัวแร่ไว้หมทั่วทั้ัว
ไม่ว่าะเป็นใบหน้าหล่อเหลาที่ีเียวราวระาษถูท่อเสียบไว้ที่ปา
แนแร่สอ้าถูเาะทั้ให้เลือ ให้ยา ให้น้ำเลือ
หน้าอว้าถูอุปร์พยุีวิแปะไว้หลายุ
แบฮยอนยืนมอลูาย้วยสายาเ็บปว
พร้อมๆับน้ำาเม็ใสไหลออมาาาโสวยไม่หยุ เ้าัวพยายามลั้นไว้สุฤทธิ์แ่็ไม่สำเร็มันึไหลออมาแทบะลอเวลา
อย้ำถึวามเสียใและทรมานใอนเป็นแม่ ที่ไม่สามารถ่วยอะไรลูายัวเอไ้เป็นอย่าี
พร้อมๆับหลัมือาวที่่อยๆเ็น้ำาอออย่าปวใ พอละสายาาร่าสูอลู
หันลับมา็มีอัน้อใเมื่อเห็นร่าบา
ที่เ้าัวิว่านอนอยู่ในห้อพัผู้ป่วย ำลัหันไปามสายาเาเหมือนัน
“บยอนู!!!”แบฮยอนเรียร่าบาที่เป็นลูสะใภ้เสียัอย่าใ
พร้อมับมอามสายาลม ึ่ำลั้อไปที่ร่าที่นอนนิ่อลูายเธอ
“ไม่ริใ่ไหมฮะ
แม่”เ้าัวพูออมาอย่าเลื่อนลอย เมื่อเห็นร่าสูผ่านระ
บยอนูที่ถามทาับพยาบาลนเินมาถึรนี้
หวัในใว่าร่าสูะไม่เป็นอะไรมา
ถึับหมเรี่ยวแรเมื่อเห็นนที่นรันอนไม่ไ้สิ
อีทั้ยัมีอุปร์มามายระโยระยาเ็มไปหมบแทบไม่เห็นหน้า าเล็สั่นเทานทรุลไปนั่ับพื้นทันที
ท่ามลาสายาใอแบฮยอน ่อนที่น้ำาะไหลออมาาวาสวยราวับเื่อนแ
ปาบาสั่นระริอย่าระับไว้ไม่อยู่ ่อนที่เสียร้อไห้ะัรอออมาาปาน้อยๆ
“ฮื่อๆๆๆๆๆ
อึ ไม่ริ ฮื่อ บยอนูไม่เื่อ! ะ้อไม่ใ่แบบนี้!!!”บยอนูร้อไห้ออมาเสียั
พลาส่ายหัวไปมา ไม่ยอมรับับเรื่อรหน้า
แบฮยอนรีบเ้าไปสวมอร่าบาที่ทิ้ัวลไปนั่ร้อไห้ับพื้นอย่าหมสภาพ
ไม่สนใวน้ำเลือเลยสันิ พร้อมๆับเสียร้อไห้แทบาใอบยอนูที่มันรีลึเ้าไปในใอแบฮยอนเ่นัน
ึ่เ้าัว็ปล่อยให้น้ำามันไหลามไปับร่าบา ทั้เวทนา ทั้สสาร
ทั้เป็นห่วปะปนันไปหม เพราะบยอนูร้อไห้ปานะาใลรหน้าแบฮยอนริๆ
ทำไมทั้สอไม่เอันให้มันเร็วว่านี้นะ
“ฮื่อๆๆๆ
มันไม่ริใ่ไหมฮะ!! อึ ฮื่อๆๆๆ
ไม่ริ๊
บยอนูไม่เื่อออออฮื่อๆๆๆ”บยอนูรีร้อเสียัพร้อมับิ้นรนอยู่ับออแบฮยอน
วใเหมือนแสลายลเมื่อเห็นว่าร่าสูเ็บนาไหน
แ่ัวเอลับไม่มีวามสามารถมาพอที่ะ่วยอะไรไ้ ึไ้แ่ิ้นรนไว้ว้าะเ้าไปหาร่าที่นอนหายใรวยระริน
“อึ
อย่าร้อบยอนู หนู้อเ้มแ็เ้าไว้รู้ไหมลู อย่าร้อ”แบฮยอนพยายามปลอบร่าบาที่เหมือนสิหลุไปแล้ว
เพราะเ้าัวเอาแ่ิ้นรน ไม่รับรู้อะไรทั้นั้นเอาแ่ร้อไห้ปานะาใ
ปา็พร่ำเรียหาแ่ลูายอเธอ
“ทำไม
ฮื่อๆๆๆ ทำไม้อเป็นแบบนี้!! บยอนูอยู่ไม่ไ้ถ้าไม่มีพี่ ฮื่อๆๆๆๆๆ ม่ายยยยยยย”บยอนูิ้นรนในอ้อมออแบฮยอน
พลารีร้อนพยาบาลรูเ้ามาอย่ารวเร็ว
ภาพที่เห็นพยาบาลถึับหันหน้าหนีทันที
เพราะมันน่าสลใริๆ ัวเธอเอนั้นทำานเป็นพยาบาลมาั้นานเห็นนายมา็มา
แ่ไม่เยเห็นาินไ้นไหนร้อไห้ปานะาใลรหน้าเหมือนนร่าบาเลยสันิ
็เพราะเพิ่ออมาาโบสถ์และเิเหุสลึ้นรหน้า
เป็นเธอ็ทำใไม่ไ้เหมือนัน ร่าบารหน้าเธอถูส่ัวมาทั้ๆุเ้าสาวที่เปื้อนเลือ
และยิ่มาเห็นว่านที่ัวเอรัมีเปอร์เ็นายมาว่าอยู่ เป็นใร
ใร็แทบบ้าเหมือนับนรหน้าทั้นั้น
“ม่ายยยยยยยยย
ฮื่อๆๆๆๆๆ”น้ำาใสไหลนอหน้า พร้อมๆับเสียรีร้อปานะาใ
พาเอาใรหลายนสลหหู่
บยอนูรีร้อปานะาใ
ิ้นรนะเ้าไปหาร่าสูที่นอนไม่ไ้สิอาศัยเพียเรื่อ่วยให้ใึยัมีีวิอยู่
าโสวยที่แล่ำาารร้อไห้ิ่อันอย่าหนั
้อมอไปยัร่าสูที่นอนนิ่ไม่ไหวิ่อยู่ในห้อไอียูอย่าเลื่อนลอย
ฮยอนอิน
อนา แพฮยอน พยอนา ่าวิ่เ้ามาอย่าเร่รีบมาหน้าห้อไอียูทันที เมื่อไ้ยินเสียร้อไห้ผสมไปับเสียรีร้ออบยอนู
ส่วนอนา็สะุ้ื่นมาพอไม่เอบยอนูึรีบวิ่ออมาเหมือนัน
“มีอะไรฮะแม่!!!!”
พอทั้หมมาถึหน้าห้อไอียู
็เห็นแม่ัวเออร่าบาที่ร้อไห้ิ้นรนอยู่ับพื้นเหมือนนที่สิไม่อยู่ับเนื้อับัว
ถึับหันหน้าหนี้วยวามสสาร ฮยอนอินำหมัแน่น อนา
แพฮยอนแล้ว็พยอนาน้ำาไหลออมาทันที ส่วนพยาบาล็เ้าไปียาให้บยอนูทันที เมื่อเห็นว่าร่าบาไม่หยุร้อไห้
และมีอาารลุ่มลั่นไม่สามารถวบุมัวเอไ้
ี๊ๆๆๆๆ!!!!
อยู่ๆเสียเรื่อวัลื่นหัวใในห้อ็ัถี่ึ้นนน่าลัว
่อนะัยาวเมื่อร่าที่นอนนิ่อยู่ๆ็หยุหายใลไป
ทุนหน้าห้อึหันไปสนในที่นอนนิ่ในห้อทันที้วยวามใ
พร้อมๆับารวิ่เ้ามาอหมอให่และพยาบาลที่หน้าาื่นเ้าไป่วยันปั้มหัวใให้ับร่าสูในห้อ
ภาพอันเลือนลาเพราะโนน้ำาลบไว้อบยอนูือ ร่าสูที่เป็นสุที่รัอัวเอถูรุมล้อมไป้วยหมอพยาบาลมามาย
พร้อมๆับเสียเือนยาวที่ัลอหูาว ่อนที่ทุอย่าอย่าะมืับลไป
พร้อมๆับน้ำาหยสุท้ายที่ไหลลมา้าแ้ม
“พี่
ฮยอน า”บอยนูพูไ้เท่านั้น
่อนะัวอ่อนหมสิและโนบุรุษพยาบาลอุ้มึ้นเียเ็นลับห้อ
แบฮยอนที่ห่วหน้าพะวหลั
็สั่ให้ลูสามนไม่ร่วมฮยอนอินให้ลับไปอยู่ับบยอนู
เพราะไม่อยาให้มาเห็นภาพอพี่ายที่ายมาว่าเป็น พอทั้สามออไปแบฮยอน็เไปบับแนอลูายนโทันทีอย่าหมแร
“นี้มันเรื่ออะไรัน
อึ แม่ไม่ไหวแล้วนะฮยอนอิน”แบฮยอนพูออมาเสียสั่นรือ
พร้อมๆับบหน้าลับแนอลูาย
“เราะผ่านเรื่อนี้ไป้วยันรับ
ไอฮยอนามัน้อรอ แม่เื่อผมเถอะรับ”ฮยอนอินหันมาปลอบแม่อัวเอ ่อนที่ามะลับไป้อนในห้อึ่หมอำลัยื้อีวิไว้อย่าสุวามสามารถ
ไม่นานทุอย่า็เ้าสู่สภาวะปิอีรั้
หมอให่เินออมาหาแบฮยอนับฮยอนอินที่ยืนรอฟัอาารอร่าที่นอนนิ่ในห้อ้วยวามัวลใ
สีหน้าที่หนัใสุๆอหมอเ้าอนไ้ เล่นเอานเป็นแม่อย่าแบฮยอนอยาะปิหูปิาไม่รับฟัใๆ
เพราะมันทำให้หัวในเป็นแม่อย่าเายาะเื่อำอหมอ
“หมออยาให้ทารอบรัวทำใไว้้วยนะรับ
ถ้านไ้็ออีรั้อาะระทบถึระบบสมอไ้ หรือทาทาเราไม่สามารถหาับมาเปลี่ยนให้ับนไ้ไ้
นไ้อาะไม่พ้นืนนี้รับ และหมอ็ไม่สามารถที่ะเปิท้อนไ้ไ้นานว่าืนนี้แล้ว
เพราะมันะทำให้ระบบอื่นๆเิปัหาามมา้วย หมออยาให้ทาาิัสินใ เมื่อหมอปิท้อนไ้แล้ว
เปอร์เ็นรอแทบไม่มีเลยรับ”หมอให่พู
แบฮยอนและฮยอนอินะลึับำพูอหมอให่
แล้ว่อยๆหันไปมอนในห้อปลอเื้อ ่อนที่แบฮยอนะัวเอียวูบ
พร้อมๆับล้มลไปในอ้อมออลูายทันที ร่าบารับไม่ไ้ับารที่ะ้อมาสูเสียลูายนที่สอไปแบบโยที่ไม่สามารถ่วยอะไรไ้
“แม่!!!!!”ฮยอนอินร้อเรียแม่ัวเออย่าใ
หลัาไ้ฟั่าวร้ายาปาหมอเ้าอนไ้ ่อนะรีบ้อนัวแบฮยอนึ้นมา
แล้วามพยาบาลไปอย่ารวเร็ว
านยอลที่ไปัารเรื่อแมินเสร็
็รีบรมาโรพยาบาลทันที ร่าสูระับเสื้อสูท้าวลารถันหรู ท่ามลาเสียแฟลและเสียแ่ันพูอนั่าวมามาย
ที่พยายามยื่นไม์มาที่ปามและพยายามถามถึอาารอลูายเา แ่ไม่มีำอบใๆหลุออมาาปาอานยอลเลยสันิ
พร้อมๆับนั่าวที่โนาร์มือีันออไปให้พ้นทาเินอร่าสูทันที
หน้ามที่นิ่เยอยู่ลอเวลาอานยอล
ลับายัถึวามเรียและวามหนัใ ร่าสู้าวเท้าอย่ารวเร็วไปามทาทีุ่้นเยมาหยุอยู่ที่หน้าห้อไอียู
ที่มีร่าสูอลูายัวเอนอนนิ่ไม่ไหวิ
โยมีเรื่อมือแพทย์พยุีวิไว้นิ่ๆ ามแล่ำแ่้อระับเอาไว้เพราะัวเอะ้อเป็นหลัให้ับรอบรัว
่อนะเินมาหยุอยู่หน้าระ มอไปยัลูายหัวแ้วหัวแหวน
“พ่อผิเอ
ถ้าพ่อระวัมาว่านี้”านยอลพูออมาเสียเบา
่อนะ้อมอลูายัวเอ้วยสายาเ็บปวใ ที่ไม่สามารถ่วยอะไรลูไ้มาไปว่านี้
“พ่อ”
ฮยอนอินที่ย้อนลับมาหน้าห้อไอียูหลัาไปส่แบฮยอนแล้ว
เพราะเาไม่อยาะให้ฮยอนาอยู่นเียว เมื่อเห็นร่าสูอผู้เป็นพ่อยืนนิ่อยู่็ส่เสียเรียแผ่วเบา
านยอลหันไปามเสียเรียอลูาย ็เห็นามที่ถอแบบมาาัวเอเป็นสีแล่ำ
่อนที่ร่าสูอลูายนโะวิ่เ้ามาอเาเหมือนเ็เล็ๆอย่าเมื่อ่อน
พร้อมๆับปล่อยโฮออมาับออนเป็นพ่ออย่าเาทันที
ทำเอาานยอลัฟันแน่นอย่าปวใทันที
เมื่อ้อมาเห็นลูายที่เลิร้อไห้มานานอัวเอร้อไห้อีรั้
“อึ
ฮื่อๆๆๆ พ่อ หมอบอว่าถ้าเราหาับมาเปลี่ยนให้ฮยอนาไม่ไ้ อึ เรา้อทำใแล้วนะ”ฮยอนอินพู้วยน้ำเสียป่นสะอื้น
พร้อมับเล่าให้ผู้เป็นพ่อฟั
“มัน้อมี
ไม่ว่าะถูหมายหรือไม่ พ่อไม่ยอมให้มัน้อเป็นแบบนี้!”านยอลพูเสียเ้ม พลาลูบหัวลูายนโเบาๆ
แล้วพยัหน้าให้ับเลาส่วนัวที่อนนี้ลายเป็นเลาอลูายไปแล้ว
เลาิมพยัหน้ารับ
่อนะไปเรียมัารวานหาอที่เ้านาย้อารทันที
“พ่อไอฮยอนาะ้อไม่เป็นอะไรใ่ไหม”ฮยอนอินที่ลับไปเป็นเ็ายอีรั้
ถามานยอลเสียสั่น
เพราะสัมผัสอนเป็นแฝัน
ทำให้รับรู้ถึารมีัวนอันและันไ้ ึทำให้ทั้ฮยอนอินมีวามรู้สึร่วมไปับฮยอนา
“พ่อะทำทุทา”านยอลพูเสียเ้ม
“รับ
พ่อไปูแม่เถอะรับ เป็นลมหมสิอยู่ห้อเียวับบยอนู
เี๋ยวรนี้ผมูเอ”ฮยอนอินปาน้ำาออาใบหน้าหล่อเหลานหม
่อนะบอานยอลว่าแบฮยอนอยู่ไหน
านยอลพยัหน้าแล้วเินาไปทันที
ไม่วายยีหัวอลูายไปหนึ่ที และหน้าห้อไอียู็ลับมาเียบอีรั้
เพราะอนนี้หน้าห้อเหลือเพียฮยอนอินที่ยืนเอาหน้าผาพิระไว้เท่านั้น
“อทนไว้นะมึ
ูับพ่อะทำทุทาภายในืนนี้ อึ มึะ้อไ้ับมาเปลี่ยน”ฮยอนอินพูพลาลั้นสะอื้นเอาไว้สุวามสามารถ
ความคิดเห็น