คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : CHAPTER 3.1 Date (55%)
◊ SQWEEZ
ดูรูปโวคอลเหมียววันละนิด จิตแจ่มใส><
รูปภาพไม่เกี่ยวกับเนื้อหาฮะ
Chapter 3.1
Date
“อ่า ซอนซา~ นี่เช้าแล้วนะ ตื่นเถอะ…” เสียงกระซิบแหบพร่าดังใกล้ๆใบหูเล็กของอีกคนที่นอนหลับปุ๋ยเหมือนเด็กน้อยที่กำลังเข้าสู่ห้วงนิทราและเพลิดเพลินไปกับฝันดี
ผมก้มมองใบหน้าเนียนสะอาดของอีกคนและแอบพิจารณาอย่างเงียบๆ จะว่าไป.. ตอนนอนหลับคนๆนี้ก็ไม่ต่างอะไรกับคนทั่วๆไปนักหรอกแค่ใบหน้าจะดูหวานขึ้นมามากกว่าเดิมเป็นสิบเท่า ริมฝีปากเล็กๆน่าสัมผัสนั่นยู่เข้าไปเล็กน้อยทำให้ดูเหมือนเด็กๆ ความจริงผมเองก็อยากจะมองภาพตรงหน้าแบบนี้ต่อไปเหมือนกันแหละ แต่ตอนนี้มันเช้าแล้วอีกอย่างวันนี้.. เขานัดกับซอนซาคนนี้ไว้อย่างดีเลยนี่น่าว่าจะไปเดทกันJ
“พี่แดฮยอนนี่~ ตื่นเร็ว วันนี้เราจะไปเดทกันไม่ใช่หรอครับ~?” ผมยังกระซิบข้างๆหูของซอนซาตัวน้อยๆของผมเหมือนเดิม
ใบหน้าหวานเริ่มยู่อย่างเอาแต่ใจเล็กน้อย มือเล็กของเด็กน้อยซอนซาเริ่มเหวี่ยงไปมาราวกับกำลังไล่พวกแมลงที่มาตอมยังไงอย่างนั้นแหละแถมยังหยุกหยิกซุกหัวทุยๆนั่นลงใต้หมอนอีกต่างหาก
อ่า เหมือนผมกำลังปลุกเด็กอนุบาลให้ตื่นขึ้นมาล้างหน้า แปรงฟันแล้วเตรียมตัวดื่มนมเลย ทั้งยู่หน้าอย่างกับเด็กที่เอาแต่ใจ ไหนจะเสียงครางอื้ออึงไม่เป็นศัพท์นั่นอีก บอกผมทีเถอะ.. นี่น่ะหรอซอนซาแห่งคณะวิศวะ ผมพนันไปร้อยต่อล้าน(?)เลย หากใครได้เห็นมุมนี้ของซอนซาล่ะก็ เขาคงคิดว่าเป็นแค่เด็กหน้าแมวธรรมดาๆนั่นแหละ
เด็กหน้าแมว ดำ ไร้เสน่ห์
นี่คงเป็นคำจำกัดสำหรับแดฮยอนที่ผมมีให้..
แต่ เมื่อไหร่จะตื่นเนี่ย..- -
“พี่แดฮยอน~ ถ้าพี่ไม่ตื่นล่ะก็.. ผมจับพี่กดแน่ๆ” ก็ลองไม่ลุกดูสิ ผมรับรองด้วยเกียรติของลูกเสือเกาหลีเลยว่าหากจองแดฮยอนไม่ยอมลุกตอนนี้ล่ะก็.. จองแดฮยอนจะไม่มีโอกาสลุกออกจากเตียงจนกว่าจะถึงพรุ่งนี้เช้า
คนอย่างเซโล่ พูดจริงทำจริงนะเออJ
“อ๊ะ! อะไรของนายเนี่ยเซโล่” นั่นไง.. รีบลืมตาตื่นขึ้นมาเชียว
แหม่ น่าจะนอนต่ออีกสักหน่อยเพราะไม่งั้นผมคงได้ขย้ำแมวเปอร์เซียตัวนี้เป็นอาหารเช้าแล้ว
“ก็ปลุกพี่ไง วันนี้จะเดทกัน ลืมไปแล้วหรอ?”
“เอ่อ นั่นสินะ งั้นไปอาบน้ำก่อนล่ะกัน” ผมว่าซอนซาตัดบทผมเร็วเกินไปนะ ทำไมถึงดูร้อนรนแบบนั้นล่ะเนี่ย
ผมพยักหน้าเป็นเชิงนัยๆว่า ‘ไปอาบน้ำเถอะ’ ก่อนจะมองตามร่างบางๆของซอนซาตัวน้อยที่เดินแปลกๆไปหยิบผ้าเช็ดตัวผืนสีฟ้า(ซึ่งมันเป็นของผม)เข้าไปในห้องน้ำ และถัดมาทำให้ผมตกใจเมื่อคนที่เพิ่งเดินเข้าห้องน้ำไปนั้นปิดประตูห้องน้ำดังปัง
หงุดหงิดอะไรของเขา?
ไม่นานผมก็ได้ยินเสียงน้ำไหลและนั่นทำให้ต่อมความหื่นของผมมันทำงานโดยอัตโนมัติไหนจะเสียงฮัมเพลงหวานๆเป็นเพลงของวงbap ที่ผมชอบดังออกมา ผมห้ามตัวเองไม่ให้จิตนาการภาพไม่ได้จริงๆนะเนี่ย สมองผมคิดแต่เรือนร่างบางสีน้ำผึ้งที่มีหยดน้ำเกาะตามร่างกาย และน้ำจากไรผมที่หยดลงบนใบหน้าและร่างกายนั้น..
ผมว่ามันดูเซ็กซี่มากแน่ๆ
“เซโล่~!!”
“ครับ?” แหม่ ไม่น่าส่งเสียงหวานๆนั่นมาขัดอารมณ์สุนทรีเลยจริงๆนะ
“เสื้อ เสื้อผ้าของ.. เสื้อผ้าล่ะ?” เออวะ เสื้อผ้าของซอนซาตัวน้อยของผมล่ะวะครับ ลำพังจะให้ใส่เสื้อผ้าของผมก็ดูจะเกินไปอยู่เหมือนกันแค่เสื้อตัวที่โคตรจะเล็กสำหรับผมก็ใส่คลุมท่อนล่างของอีกคนได้ล่ะ ตัวอย่างเช่นเสื้อตัวที่แดฮยอนแอบเอาไปใส่โดยไม่ได้รับอนุญาต
“รอก่อนล่ะกัน เดี๋ยวบอกป้าให้หามาให้”
“อื้อ~”
สุดท้ายก็เข้าแบบเดิมกับตอนที่ผมโทรบอกป้าให้ทำข้าวต้มมาให้แค่เปลี่ยนจากข้าวต้มเป็นเสื้อผ้า แล้วนี่มันธุระกงการอะไรของผมอีกวะเอ้อ~ ตอนนี้ผมคงไม่ต่างอะไรกับคำว่า ‘เบ้’ เลยมั้งเนี่ย ทำทุกอย่างเลย
“ป้าฮะ โล่ขอชุดหนึ่งชุดสิฮะ อ่า ประมาณซอนซาฮะ คือโล่จะให้ซอนซาใส่แต่เขาใส่ชุดโล่ไม่ได้ ขอชุดหนึ่งนะฮะป้ายืมหนูบยองมาก่อนก็ได้น่าจะตัวเท่ากันถ้าหนูบยองมีปัญหาอะไรก็บอกเจ้าตัวมาเคลียกับผมเลยฮะ รีบหน่อยนะฮะป้า ขอบคุณฮะ” และจบด้วยการวางโทรศัพท์ ผมไม่คิดที่จะไปไหนหรอกนะเพราะผมเชื่อว่าอีกไม่กี่วินาทีถัดมาจะต้องมีสายเข้าโทรศัพท์ห้องผมแน่
กริ๊งงง!!!
นั่นไง..
“ว่าไงเจ้าตัว…”
“ย้าไอ้พี่เปรตเซโล่ ไอ้เสาไฟฟ้าเคลื่อนที่ ไอ้ตับหมีในพุงปลวก ไอ้กระสือโดนกระซวกไส้ ไอ้ปลาไหลนอนตาย ไอ้หน้าปลาสวายเกยตื้น ไอ้..! โว๊ยยย พี่กล้ามากเลยนะที่จะขอชุดผมไปให้สาวใส่น่ะ อยากโดนผมแรปใส่หรือไง หา!!!!!!!!” ผมแทบจะเอาหูโทรศัพท์ออกห่างไม่ทันผมพูดทักยังไม่ทันจะจบเลยเจ้าตัวดีมันก็แทรกมาอย่างไร้มารยาทแถมยังด่าผมรัวซะฟังไม่ทันเลย
ไอ้หลายๆประโยคเมื่อกี้คือไม่ได้แรปช้ะ?
“โอ๊ย เสียงแกยังแสบแก้วหูไม่เปลี่ยนเลยอีบยองฮอนมาแว้ดๆใส่อีกแล้ว แล้วไอ้ที่แทรกขึ้นมานี่ยังไม่เรียกแรปหรือไง แล้วมาให้สาวใส่ชุดแกอะไร ผู้ชายเว้ยผู้ชาย- -”
“ใช่พี่คนสวยผิวน้ำผึ้งนั่นปะพี่?” น้ำเสียงเปลี่ยนเชียวนะ- -
“เออ เขาอาบน้ำแล้วไม่มีชุดใส่ เอามาเร็วๆด่วน! เออ ชุดไว้อ่อยผู้ชายของแกไม่ต้องเอามานะ”
“รู้ทันตลอดอ่ะเสาไฟฟ้า เออๆแปปนะพี่ชาย อีกสองนาทีรับรองถึง.. ตู๊ด…”
-----------------30%------------------
มาต่อแล้ววว เย้! ต่อหลังจากจบการสอบคฤโหดวิชากฏหมายTT^TT
อี บยองฮอน (TEEN TOP)รับบทเป็นน้องชายเซโล่
---------------------------------------------------------------------------------------------------
มาต่อแล้ววววๆ><
และสองนาทีก็ผ่านไปไวเหมือนสองวิ..
ก๊อกๆ
ไอ้เตี้ยขาสั้นนี่มันจะถึงไวไปไหมวะ- -?
ผมสาวขายาวๆของตัวเองไปที่ประตูห้องก่อนจะเปิดประตูออก หนูบยองมันอยู่ตรงไหนวะครับเนี่ยผมมองไม่เห็นมันเลยทำไมตรงหน้าผมมันมีแต่กำแพงของห้องตรงข้ามก่อนจะมีอะไรแดงๆโผล่มาตรงหน้าผม
ไอ้ยิ้มทีแล้วตาเปลี่ยนเป็นสระอิเนี่ยในครอบครัวผมก็มีอยู่แค่คนเดียวแหละ ไอ้หนูบยองชัวๆอยู่แล้วไหนจะผมจะสั้นก็ไม่สั้น จะยาวก็ไม่ยาวที่ผ่านการย้อมสีผมอย่างโชกโชนซึ่งมันเหมือนผมเด๊ะเลย คราวที่แล้วสีครีม คราวนี้เป็นสีแดงที่เจ้าตัวโคตรจะโปรดปรานเป็นพิเศษ
“ไวดีนี่น่าหนูบยอง”
“มาหนูบยองบ้านพี่ดิเดี๋ยวบยองต่อยคว่ำ!” บ้านผมรักสงบยิ่งกว่าคางคกจำศีลทุกคน จะมีก็แค่หนูบยองคนนี้แหละที่เอะอะอะไรนิดหน่อยเป็นต่อยเป็นเตะ แล้วไอ้ตาตี่ๆที่ถูกกรีดอายลายเนอร์ทำให้หนูบยองดูน่ากลัวเมื่อมันจิกตาใส่
“คิดว่าถึง?”
“เออ อย่าให้บยองสูงบ้างเหอะ จะเย้ยให้อายยันลูกหลานเลย- - แล้ว..พี่ผิวน้ำผึ้งอ่า~*0*” ประโยคแรกเสียงโคตรจะแมนแบบผู้ชายทั่วไปเลยแต่ไอ้ประโยคหลังคืออะไร.. มาทำเป็นเสียงหวานมีองมีอ่า น่ารักตายห่าล่ะเตี้ย
“รอเสื้อผ้าจากแกในห้องน้ำ เอามาดิ”
“อืม มีแต่พวกเสื้อสีดำอ่ะหวังว่าคงใส่ได้”
“เออ ไปได้แล้วไป”
“ไอ้พี่สูงเกินจำเป็น ได้ของแล้วไล่กันเลยนะ”
“พอดีพี่เปล่าสูงเกินนะครับ แต่หนูบยองดันเกิดมาเตี้ยเกินไปต่างหากล่ะ คิกคิกJ”
ปัง!!
ปล่อยระเบิดลูกใหญ่ไว้แบบนั้นพูดเสร็จผมต้องรีบปิดประตูใส่หนูบยองทันที ผมไม่โง่เปิดประตูไว้ให้มันกระโดดขี่คอแล้วฆ่าผมหรอกนะ เห็นมันตัวเล็กๆเตี้ยๆน้ำหนักน้อยๆแบบนั้น ลองโดนมันต่อยทีนี่ช้ำไปหลายอาทิตย์นะครับเซโล่คนนี้รับประกัน
“เซโล่~ เสื้อผ้าได้หรือยัง หนาวแล้วนะ” ผมก็มัวแต่แกล้งหนูบยองจนลืมไปเลยว่าซอนซาอยู่ในห้องน้ำ
“ผมวางไว้หน้าห้องน้ำนะ” ผมวางเสื้อผ้าพวกนั้นแล้วเดินตรงไปที่เตียงนุ่มของผม~ ก่อนจะคว้ารีโมทเปิดโทรทัศน์ดูเล่นฆ่าเวลาไปเรื่อยรอซอนซาแต่งตัวเสร็จ
--------------------35%-------------------
55 มาต่อ 5% (//โดนรีดตบ) ช่วงนี้ช้ำกะคะแนนสอบอ่ะเลยได้แค่นี้
ไว้ค่อยต่อเน๊อะ
แอ้ด~
ผมละสายตาจากโทรทัศน์มองไปทางต้นเสียงของประตูนั่นก่อนจะเห็นร่างเล็กๆของซอนซาคนสวยที่เดินออกจากห้องน้ำด้วยท่าทางเก้งๆกังๆกับเสื้อผ้าสีดำของหนูบยอง ผมว่ามันดูเข้ากับซอนซามากกว่าหนูบยองเสียอีก เสื้อน่าจะคอกลมสีดำแขนสั้นกุดที่มองทีเห็นไปยันลำไส้ใหญ่ ดูปกปิดมิดชิดสุดๆครับ ผมประชด..
ท่าทางจะชอบซอนซามากสินะไอ้หนูบยอง- -
“ชุดนี้..มันดูเป็นไงบ้าง ตลกไหม” ถามไม่คิดเลยซอนซา ถ้าตลกป่านนี้ผมคงวิ่งออกไปลากคอหนูบยองมากระทืบแล้วโยนออกนอกหน้าต่างชั้นสองไปแล้ว
ผมลอบยิ้มมุมปากน้อยๆก่อนจะเดินเข้าไปหาร่างบางที่ยังคงทำตัวไม่ถูกกับชุดของหนูบยอง เอ~ พอดูใกล้ๆเหมือนกับว่าเสื้อตัวนี้มันจะดูเล็กเกินไปเสียล่ะมั้ง ผมเห็นเป็นรูปร่างส่วนเว้าตรงเอวเลย นี่ซอนซาตัวใหญ่กว่าหนูบยองหรือเนี่ย
หมับ!
“อ๊ะ จะไปไหน เฮ้เซโล่ เดี๋ยวสิ”
“หนูบยองมาเปิดประตูดิ๊”
“เปิดไม?”
“พาซอน..”
ปัง!
“อ๊ะ สวัสดีแอนด์ยินดีต้อนรับครับซอนซาคนสวย ผมชื่ออีบยองฮอนหรือเรียกแอลโจก็ได้นะครับ อ่า พอดีว่าผมเป็นน้องชายคนละแม่กับไอ้เสาไฟฟ้าข้างๆพี่อ่ะครับ โหพี่! ชุดโคตรจะเข้ากับพี่อ่ะ พี่ดูสวยมากๆเลย น่าร๊ากกก ชุดนี้ผมให้พี่เลยนะพี่ใส่แล้ว..โห โคตรอ่ะ เล่นซะผมไม่กล้าใส่ต่อเลยกลัวไม่น่ารักเท่าพี่>M<” และหนูบยองก็เปิดประตูออกมาเพียงแค่ผมพูดว่า ‘ซอน’ และร่ายยาวเหยียดจนน่ารำคาญหูมากๆ
อยากจะรู้จริงๆเลยตกลงนี่ผมพาซอนซามาเปลี่ยนชุดหรือมาให้หนูบยองมันพล่ามอะไรไร้สาระแบบนี้วะครับเนี่ย แต่ผมแอบเคืองมันหน่อยๆนะจะดีใจอะไรก็ให้มันมีขอบเขตหน่อยก็ดีเถอะ
“พี่กุมดั้งทำไมน่ะ” หนูบยองคนเตี้ยหันมาถามผมที่ยืนกุมดั้งอย่างที่มันพูด ผมถลึงตาใส่มันเล็กน้อยแต่ดูเหมือนหนูบยองจะไม่รู้สึกรู้สาอะไรเลยแถมยังจะมายักไหล่เล็กๆนั่นใส่ผมอีก มันน่าตบหัวให้เตี้ยเลยจริงๆเชียว
“เพราะใครมันเปิดประตูกระแทกดั้งล่ะวะ”
“โอยย น่าสงสารยิ่งดั้งแหมบๆอยู่ตอนนี้คงยุบลงไปเลยล่ะมั้งฮ่าๆๆๆ โอ๊ย! ไอ้พี่โย่งอย่ามาเล่นหัวดิวะครับ”
“พี่ตบครับน้องเตี้ย”
-------------------------40%------------------------
โอ๊ยยย ลงแบบนี้จะโดนฆ่ามั้ยเนี่ยTT^TT ขอโทษน้าาา พอดีเริ่มงงๆอ่ะแต่จะพยายามต่อนะ
ลงทีละ 5%ได้มั้ยอ่ะ?55
คือเสื้อผ้าที่ให้จองแด้ใส่เน๊อะ55
------------------------------------------------------------------------\
“พี่ตบครับน้องเตี้ย เฮ้ยหลบไปดิจะเข้าไปในห้อง” ผมกวนๆมันก่อนจะผลักหัวมันออกแล้วคว้าเอามือซอนซาลากเข้าห้องมันและการที่ผมลากซอนซาเข้ามาในห้องครั้งนี้ทำให้ผมได้รู้อะไรอีกเยอะ..
ว่าห้องนอนที่มันหวงนักหวงหนากีดกันแม่มทุกวิถีทาง ทำมันทุกอย่างเพื่อไม่ให้ผมเข้าไปในห้องของมันตอนนี้ผมรู้แล้วว่าทำไมมันถึงห้าม..กะอีแค่ห้องนอนรก เละไม่เป็นท่าอย่างกับโดนพายุพัดในห้อง ถุงเท้าอยู่บนหัวเตียง กกน.ที่อยู่บนโคมไฟรูปลูกไก่หน้ายิ้มของมัน
แต่นั่นไม่ใช่ประเด็น!
“เฮ้ยพี่! อย่าเข้าไปโดยอุ๊บ..!” ผมเอามืออีกข้างที่ว่างไปอุดปากกว้างๆของไอ้หนูบยองคนชอบแหกปากไว้ก่อนที่มันจะหาเรื่องแถให้ผมออกจากห้องมัน
และประเด็นที่ผมสนใจคือ.. ไอ้ตัวอะไรยาวๆที่อยู่ใต้ผ้าห่มบนเตียงของหนูบยอง เดี๋ยวนี้หัดพามานอนบ้านแล้วสินะไอ้หนูบยองคนแรด- -
“ตอบพี่มาว่ามันเป็นใคร ถ้าตอบดีๆไม่โกหกเรื่องนี้จะไม่ถึงหูป๊า..แต่ถ้าโกหก..เตรียมตัวตายJ” ความจริงผมเก่งเรื่องขู่ฆ่ากับทุกคนนะไม่ใช่แค่ซอนซาหรอก
หนูบยองเงยหน้ามองผมอย่างไม่พอใจคนอย่างอีบยองฮอนน่ะหรอจะกลัวคำสั่งของผม ผมมั่นใจว่าไม่มีทางอยู่แล้ว
“และพี่จะให้ป๊าลากหนูบยองกลับอเมริกาไปเลย เป็นไงJ” และก็เพิ่มสกิลการขู่เป็นระดับสอง หนูบยองแอบกัดปากตัวเองหน้าเริ่มซีดน้อยๆ
ก็บอกแล้ว.. ผมอ่ะขู่คนเก่งJ
“ได้ไง!”
“พร้อมของแถมว่าแอบพาหนุ่มข้างบ้านมาร่วมเตียงด้วยJ”
Daehyun talk
กว่าผมจะได้เปลี่ยนชุดนี่รอไปหลายนาทีอยู่เหมือนกัน ไม่ต้องบอกก็รู้กันใช่ไหมว่าผมต้องรออะไรก็แค่ดูสงครามประสาทระหว่างยักษ์กับฮอทบิท(?)แค่นั้นแหละ สุดท้ายฮอทบิทก็ยอมบอกออกมาว่าคนใต้ผ้าห่มคนนั้นเป็นใคร ผมล่ะเชื่อเลยว่าเซโล่ขู่คนเก่งจริงๆ
เล่นขู่ซะ..
สุดท้ายพอเซโล่ได้คำตอบจากฮอทบิทเป็นอันน่าพอใจแล้วเขาก็หันมาจับผมไปเปลี่ยนชุดใหม่และอ้างว่าชุดที่ผมใส่มันเล็กไป
‘หวง ไปเดทไม่อยากให้ใครมองเมีย จบ!’
ฉ่า~ งื้อ นี่ใครมาทอดอะไรบนหน้าผมกันล่ะเนี่ย หน้าร้อนไปหมดแล้ว>//<
“ไม่เอา!” เขาบอกหลังจากที่ผมโผล่ออกมาให้เห็นในสภาพที่ใส่เสื้อสีดำลายชมพูพร้อมแจ๊คเก็ตยีน ผมคงทำอะไรไม่ได้หรอกนอกจาก
เปลี่ยน!
“ไม่เอา! มันโป๊ไป”
“จะไปงานบุญหรือไง เป็นคุณยายหรอ ไม่เอา!”
“จะโชว์ให้เห็นยันซี่โครงเลยหรือไง ไปเปลี่ยน!”
“ปัญญาอ่อนน่า ชุดหรืออะไรห้อยซะ ไปเปลี่ยนไป!!”
“อะไร จะไปเดทกับผมใส่ชุดนอนลายปิกาจู? ไปเปลี่ยน!”
.
.
.
บลาๆ
“ชุดนี้แหละ น่ารักJ” เซโล่พูดหลังจากจับผมแต่งตัวเสร็จ ผมมองตัวเองในกระจกอีกครั้งและเป็นครั้งที่ร้อยกว่าน่าจะได้
ผมอยู่ในชุดที่จะว่าดูดีก็ไม่ผิด ใส่เสื้อเชิ้ตสีขาวไว้ข้างในแล้วใส่เสื้อกันหนาว(?)ทับอีกชั้นบวกกับกางเกงที่น่าจะเป็นผ้ายืดสีน้ำเงิน ผมคิดว่ามันก็ดูดีไปอีกแบบเหมือนกัน
“อ่ะ เอาไปใส่” เซโล่พูดพร้อมกันยื่นแว่นกรอบดำแต่ไม่มีเลนส์ให้ผม ผมเอียงคองงๆแต่ก็ไม่ได้รับมันมารู้สึกเหมือนว่าเขาจะรำคาญมั้ง เลยจัดการใส่ให้ผมเองซะเลย
“ใส่ทำไมเนี่ย น่าเกลียดออก ว่ามั้ยฮอท..แอลโจ”
“มันดูแปลกๆไม่ค่อยเหมาะนะ><” ขนาดแอลโจยังบอกไม่ค่อยเหมาะเลย
“ไม่ต้องทำหน้าแบบนั้นหรอกน่าซอนซา”
“…”
“ก็ผมอยากให้คนอื่นมองซอนซาดูเชยๆไม่น่ารักหนิ”
ทำไมล่ะ..?
“ซอนซาน่ะ..น่ารักในสายตาผมคนเดียวก็พอแล้วJ”
----------------------55%--------------------
เดี๋ยวอีก 45% จะไปต่ออีกตอนหนึ่งล่ะกันเน๊อะ ตอนสามแบ่งเป็นพาร์ทล่ะกัน55
น่ารักไหม??
ชอบฮยอนนี่ลุคนี้มากๆอ่ะ ปลื้ม><
ไว้ต่อ 3.2เน๊อะ
บายยย><
ความคิดเห็น