วรรณคดีสไตล์เกรียน

ลำดับตอนที่ #120 : เหตุการณ์ "หญิงรุกชาย" ในวรรณคดี

วรรณคดีไทยหลายต่อหลายเรื่องมักจะแสดงบทอัศจรรย์เกี่ยวกับความรักระหว่างชายหญิงซ้ำไปซ้ำมาเสียจนพอจะเดาทางได้หมด

เริ่มจาก ชายจะเริ่มจู่โจมหญิงสาว (ซึ่งหญิงสาวมักจะเล่นตัวบิดกระบวนไปเป็นธรรมดา) โอ้โลม เร่งเร่าจนกระทั่งได้บุกเข้าไปกินตับกันในที่สุด

แต่!!!! (อัศเจรีย์ล้านกว่าตัว) รู้หรือไม่ว่าในวรรณคดีก็มีเหตุการณ์ที่ผู้หญิงเป็นฝ่ายรุกไล่ผู้ชายบ้างเหมือนกัน อยากรู้กันนะซิ งั้นตามกระผมมาดูกัยเลย!

.

.

.

.

.

.

เอาแอบเบสิก ธรรมดาๆอย่าง นางสำมนักขา ไล่ตามตื้อคุณชายราม 

คือตั้งแต่ชิวหา ผู้เป็นสามีสิ้นใจ นางก็อยู่อย่างโดดเดี่ยวเปลี่ยวเอกา ก็คิด 

จะใคร่หาคู่สู่สม

มาภิรมย์ชมชิดพิสมัย (คืออยากหาผัวเพิ่ม) 

จึงออกไปเดินป่าพบพระรามในสภาพเปลือยกำลังอาบน้ำอยู่ ก็หลงใหลอยากจะใคร่จะทำผัว จึงแปลงกายเป็นสาวงามมาดักพบ

เจ็แกตามตื้อไปจนถึงศาลาเห็นนางสีดาสวยกว่าก็ตรงเข้าไปตบตีทันที พระลักษมณ์มาเห็นก็เข้าห้าม พอนางเห็นพระลักษมณ์ก็

งวยงงหลงแลตะลึงไป

อรไทลืมองค์พระรามา

พิศพระหริวงศ์ทรงจักร

ก็ลืมแลพระลักษมณ์กนิษฐา

ทั้งสองแม้นได้ภิรมยา

จะบำรุงเสน่หาให้เหมือนกัน

จึงถูกพระลักษมณ์ตัดแขนขาหูจมูกแล้วเรื่องก็ดำเนินไปเป็นมหากาพย์สงครามรามทศตามระเบียบ

.

.

.

.

.

.

หรือ นางแก้วหน้าม้า กับพระปิ่นทอง

ตั้งแต่ที่สายป่านว่าวของพระปิ่นทองเกิดขาด ว่าวทรงของชายน้อยก็ดันไปตกที่หน้าบ้านของนางแก้ว พอครั้นชายน้อยปิ่นทองตามมาหมายจะทวงคืน นางแก้วกลับ

จะเอาพระโฉมตรูเป็นคู่ครอง

ร่วมห้องภิรมย์สมสมาน

คิดพลางทางตอบพจมาน

ทรัพย์สินศฤงคารไม่ชอบใจ

แม้นยอมเป็นภัสดาสามี

ว่าวของพันปีจะคืนให้

สิ่งอื่นหมื่นแสนทั้งแดนไตร

ข้าไม่ชอบใจอย่าเจรจาฯ

ชายน้อยอยากเล่นว่าวมากกว่าสิ่งใด จึงตกลงเออออไปตามนั้น พอกลับไปเล่าให้ป๊าม๊าฟัง ป๊าก็บอกให้ทำตามสัญญา ขอเวลาอีกไม่นาน แล้วความสุขที่งดงามจะคืนกลับมา พอชายน้อยตกลงปากรับตำปุ๊บ พอเข้าไปอยู่ในวัง แม่แก้วก็ตรงเข้าไปจู่โจมพระปิ่นทองถึงในห้อง

ว่าพลางทางขึ้นบนที่

คลุกคลีเสือกไสเข้าไปอุ้ม

สองมือรวบรัดจับกุม

รัดรุมปลํ้าปลุกคลุกคลีฯ

พระปิ่นทองนั้นหยิบไม้เรียวมาไล่ฟาดตีนางแก้วไปมาอย่างอุตลุด ก่อนที่นางแก้วหน้าม้าจะเดินจากไปพร้อมรอยยิ้มของคนขี้เล่น หากแต่ทำให้พระปิ่นทองกลับขวัญผวานางขึ้นมาไม่ใช่น้อย

.

.

.

.

.

.

หนักมาหน่อยก็ นางรื่นนางโรย เข้าจู่โจมนายแก้วนายขวัญถึงสระบัว

พี่เลี้ยงรื่นโรยไปสืบเรื่องพระลอที่สวน ดันเห็นนายแก้วนายขวัญ ผู้ติดตามพระลอเดินมา จึงรีบหลบแอบดูในสระน้ำ

สองลงในสระเร้น      จะลอบลักดูเหล้น

อย่าให้เห็นเรา ฯ

สองนายมาบมิช้า      ครั้นชุ่มจะใกล้อ้า

ค่อยผ้ายโชยชาย ฯ

ครั้นสองนายลงสระก็ปะกับพี่เลี้ยงสองนางเข้าอย่างจัง พี่เลี้ยงรื่นโรยจึงแสร้งเชิญทั้งสองอาบน้ำให้สบายก่อนจะยั่วยวนสองพี่เลี่ยงจนมากันไปซั่มที่เรือนสวน

.

.

.

.

.

.

ฤาอย่าง นางผีเสื้อสมุทร กับพระอภัยมณี

นางผีเสื้ออุ้มพระอภัยมาที่ถ้ำคูหาพร้อมแปลงกายสาวหุ่นเอ็กซ์สะบึ้นรออยู่ ครั้นพระอภัยฟื้นขึ้นมาก็ทราบครับว่าเป็นนางยักษ์แปลงกายมา ด่าก็แล้ว ไล่ก็แล้ว นางยักษ์ก็ไม่ไป

พลางแกล้งทำสะบัดสะบิ้งทิ้งสะไบ

ร้อนเหมือนใจจะขาดประหลาดนัก

แล้วแกล้งทำสำออยพูดอ้อยอิ่ง

เข้าแอบอิงเอนทับลงกับตัก

ยิ่งถอยหนีก็ยิ่งตามด้วยความรัก

ยิ่งพลิกผลักก็ยิ่งแนบแอบอุราฯ

จนพระอภัยต้องให้นางสัญญาว่า ถ้าตนยอมเป็นผัวนางยักษ์ นางยักษ์ห้ามจับตนรักเป็นอันขาด นางผีเสื้อตอบตกลงพร้อมทั้ง

ค่อยยกหัตถ์ภูวนาถพาดอุรา

ในกามาปั่นป่วนให้ยวนยี

เห็นทรงศักดิ์ผลักพลิกทำหยิกเย้า

มาลูบคลำทำเขาแล้วเบือนหนี 

(คือยกมือพระอภัยมาจับนมนาง แล้วร้องว่ามาจับนมเค้าทำไม)

พอให้สัตย์เสร็จคำทำฉอ้อน

ระทวยอ่อนเอนทับลงกับเพลาฯ

(นี้นางบรรเลงเป่าปี่ให้พระอภัย) จนxxx กันในที่สุด

.

.

.

.

.

.

แต่หนักสุดคงจะเป็นประสันตา (มิสามะงาหรัด) จากเรื่องดาหลัง ที่ถูกเหล่า ชาวประชาในเกาะลับแลเมืองณุสาตันไล่ฉุดกระชากไปเสพสุขกันคืนล่ะบ้าน จนเฮีนทุกข์อยากจะร้องไห้ ทูลขอให้อิเหนา (ดาหลัง) ออกจากเมืองในที่สุด

 

มาจะกล่าวบทไป

ถึงมิสามะงาหรัดคนขยัน

ซึ่งอาศัยอยู่ในณุสาตัน

กับมิสาระปันหยีศักดา

ได้ความร้อนร่านรำคาญจิต

ด้วนเหลือฤทธิ์เหลือกำลังหนักหนา

จนหิวโหยโรยแรงวิญญา

ด้วยมิได้ว่างเว้นสักราตรี

แต่ผลัดเปลี่ยนเวียนไปทั้งพารา

จนซูบผอมพักตราน่าบัดสี