วรรณคดีสไตล์เกรียน

ลำดับตอนที่ #23 : พระมเหลเถไถ : บทละครสุดอินดี้

เมื่อนั้น…………………………….พระมะเหลเถไถมะไหลถา

สถิตยังแท่นทองกะโปลา…….ศุขาปาลากะเปเล

วันหนึ่งพระจึงมะหลึกตึก…….มะเหลไถไพรพรึกมะรึกเข

แล้วจะไปเที่ยวชมมะลมเต…..มะโลโตโปเปมะลูตู

.

เมื่อได้อ่านบทละครเรื่องนี้แล้วประกอบกับชื่อกระทู้นี้แล้ว หลายคนก็อยากจะบอกให้ไรท์เตอร์วางถุงกาวลงก่อนใช่ไหม? 

เดี๋ยว!! เค้ายังไม่ได้ดมกาวอะไรทั้งนั้นเลยนะ (อย่างมากก็สมนไพรห้าแฉก) นี้ก็คือบทละครของพระมเหลเถไถ บทละครสุดอินดี้ที่แต่งโดยคุณสุวรรณเจ้าเก่าของเรานั้นเองแหละครับ

.
.
.

พระมะเหลเถไถ เป็นกลอนบทละครที่ประพันธ์ขึ้นตามจินตนาการของคุณสุวรรณเอง โดยแต่งขึ้นในสมัยรัชกาลที่ 4 มีความแปลกตรงที่แต่งขึ้นเป็นภาษาบ้าง ไม่เป็นภาษาบ้างปะปนกันไปแต่ต้นจนปลาย แต่ใครอ่านก็เข้าใจความได้ตลอดเรื่อง ถูกกล่าวหาในสมัยนั้นว่าแต่งเมื่อ “เสียจริต” หรือ “มีสติฟุ้งซ่านผิดปกติ” หรือเรียกง่ายๆว่าบ้า!!นี้เอง เรื่องนี้จึงเป็นเรื่องแปลกในวงการกวียุคนั้น

ส่วนใหญ่วางถ้อยคำที่ไม่เป็นภาษาไว้ใน 3 คำต่อท้ายวรรคทุกวรรค กระบวนการแต่งกลอนบทละครก็ดำเนินไปตามธรรมเนียมการแต่งตามแบบฉบับของบทละคร มีการระบุชื่อเพลงที่ใช้ในการขับร้อง ขึ้นกลอนด้วยคำว่า “เมื่อนั้น” “บัดนั้น” “มาจะกล่าวบทไป” 

มีบทสระสรงแต่งองค์ทรงเครื่องของตัวละคร มีบทพรรณนาธรรมชาติ มีบทเกี้ยวพาราสี บทชมนาง เป็นต้น
 

เนื้อเรื่องจะกล่าวถึง พระมะเหลเถไถ โอรสของท้าวโปลา กับ นางตาลา วันหนึ่งลาพระบิดาไปประพาสป่าค้างแรมในป่า 

พระอินทร์จึงพา นางตะแลงแกง ธิดาท้าวมะไลทีมาไว้ยังพลับพลา พระมะเหลเถไถจึงได้นางตะแลงแกงเป็นชายา ดังนี้

รุ่งขึ้นก็ยกกองทัพเข้าเมืองพบยักษ์ครึ่งตัวชื่อว่า ท้าวไทอสุรามะลาก๋อย (ชื่อยาวไปไหนเนี่ยพี่!) ที่ถูกพระอิศวรสาปโทษฐานริอ่านลักลอบเป็นกิ๊กกับนางฟ้าซะนี้ 

โดยให้มาบังเกิดในโลกมนุษย์ คอยจับสัตว์เป็นอาหาร ยักษ์จะจับพระมะเหลเถไถก็เลยได้รบกัน

ต้นฉบับของคุณสุวรรณจบเพียงแค่นี้ และต้องขอขอบคุณศึกษาธิการที่ไม่เอาบทเรื่องนี้มาสอบอาขยานไม่งั้นละก็ บรื้อ!! ผมไม่อยากจะคิด

.
.
.
ไร้สาระมานาน เรามาจริงจัง แค่ไหน แค่ไหน เรียกจริงจัง ถุ้ย!! ต่อๆๆเลยล่ะกัน เดี๋ยวคนอ่านเค้าจะรำคาญแล้วปิดไปซะนี้
บทละครเรื่องนี้ยังเป็นวรรณกรรมที่วิพากษ์งานวรรณกรรมด้วยกันด้วย โดยล้อเลียนวรรณคดีแบบฉบับโดยเฉพาะบทละครในเรื่อง อิเหนา สังเกตได้ว่า คุณสุวรรณเลือกใช้คำที่ไม่มีความหมายในภาษาไทยมาใส่ในบทละครเป็นจำนวนมาก 

นี้ก็เป็นเพราะการใช้ภาษาชวามลายูในบทพระราชนิพนธ์เรื่องอิเหนา เนื่องจากบทประพันธ์เรื่องนี้ รัชกาลที่ 2 ทรงสรรคำและปรับคำจากภาษาชวามลายูมาใช้ในบทละครเป็นจำนวนมาก 

แต่ผู้อ่านก็ยังสามารถเข้าใจเนื้อเรื่องจากบริบทแวดล้อมได้ 

ต่อมารัชกาลที่ 6 ได้พระราชนิพนธ์ นิราศระมะเหลเถไถ เพื่อล้อบทละครเรื่องนี้อีกทีครับ 

หวังว่าจะได้ความรู้กันอีกเช่นเคยนะครับ สำหรับวันนี้สวัสดีครับ