[SF] 2JUN [One Shot] ::LIKE A CRYSTAL::

ข้อมูลเบื้องต้นของเรื่องนี้

: CAUTION :





:: ชาย x ชาย [Yaoi] ถ้ารับไม่ได้รีบกด [X] ออกก่อนได้เลยนะคะ >/ / /< ::


::ฟิคเรื่องนี้เต็มไปด้วยถ้อยคำหยาบคาย ที่ต้องใช้วิจารณญาณในการอ่าน:


:เรื่องราวทั้งหมดแต่งขึ้นมาจากจินตนาการของไรเตอร์ล้วนๆ:


:มีเพียงข้อมูลบางส่วนที่อาจจะตรงกับความเป็นจริงบ้างเพียงเล็กน้อย:


:ทั้งนี้ก็เพื่อความบันเทิง ไม่ได้มีเจตนาดูหมิ่นหรือทำให้ศิลปินเสียหายแต่อย่างใด:


:สามารถติชม เสนอข้อคิดเห็นเพื่อเป็นกำลังใจให้ไรท์เตอร์ได้ตามแต่จะเห็นสมควรนะคะ ^ ^:




http://zentetsucomic.blog.fc2.com/









 

เนื้อเรื่อง

Title : LIKE A CRYSTAL
Bias : Beast/2JUN
Status : One Shot #for X'mas 2013
Pairing : Dujun x Junhyung
Rate : Parental Guidance 17
Sound Track : "Like a Crystal" -- BTOB [Thriller]
Author : zentetsu_jenney
Remarks : แก้ผ้า...เอาหน้ายั่ว / / / /

---

มวลอากาศเย็นเฉียบภายนอกลอดเข้ามาทางหน้าต่างผ่านม่านสีน้ำเงินเข้มกระทบลงบนแผงขนตางอนยาวส่งผลให้เปลือกตานวลสวยที่ปิดเข้าหากันแน่นสนิทต้องกระตุกไหว คิ้วสีน้ำตาลอ่อนขมวดยุ่งเข้าหากันทันทีเมื่อรู้สึกถึงสัมผัสเย็นวูบวาบบริเวณท้องน้อย ร่างขาวสว่างขยับพลิกตัวกดใบหน้าเนียนของตัวเองฝังลงบนหมอนใบใหญ่ สองมือบางกระชับผ้าห่มผืนนุ่มขึ้นคลุมทั้งตัว เหลือเพียงศีรษะกลมที่ปกคลุมไปด้วยเรือนผมสีน้ำตาลนุ่มลื่นโผล่พ้นออกมานอกผ้าห่มเพียงเล็กน้อย







"อือ....อออออ"







เสียงครางเบาๆ อย่างไม่พอใจลอดออกมาจากริมฝีปากอวบอิ่มสีแดงสด เมื่อความเย็นเฉียบยังคงตามมารบกวน แม้จะพยายามขดตัวแนบกับเนื้อผ้านิ่มจนแทบกลายเป็นเนื้อเดียวกับผ้าห่มอยู่แล้ว _ ,,_ 







แต่ก็ยังไล่สัมผัสเย็นเฉียบนั่นออกไปไม่ได้ซักที







สัมผัสเย็นวูบวาบเคลื่อนที่จากเอวคอด ตรงเข้าเล่นงานต่อที่แผ่นหลังขาวนวล ลามขึ้นมาจนถึงบริเวณหัวไหล่และต้นแขน...ขยับตัวหนีอีกครั้ง คราวนี้เขาใช้แรงทั้งหมดดึงผ้าห่มทั้งผืนขึ้นมาพันรอบตัว แต่ไม่ได้ผล...เมื่อไอ้เจ้าไอเย็นบ้าๆ ที่ว่านั่นก็ยังตามมาคลอเคลียไปมาทั่วร่างกายของเขาไม่ยอมหยุด









"ว๊อย....ยยย! จะอะไรกะกูนักหนาวะ!!"










โครม!!!









"โอ๊ย!!" เสียงร้องดังลั่นของร่างสูงในสภาพท่อนบนเปลือยเปล่ากับบ๊อกเซอร์ลายตารางสีฟ้าที่เพิ่งถูกเจ้าของใบหน้าหวาน ริมฝีปากอวบย้อยถีบตกจากเตียงอย่างเต็มรัก TTOTT ลองมานอนกองบนพื้นเย็นชืดอย่างหมดสภาพ










"ไอ้เชี่ยดูจุน! เป็นเหี้ยอะไรของมึงเนี่ย ห่า! คนจะนอน แม่_งก็ลูบไปไถมาอยู่ได้ กูเหนื่อย ไม่เข้าใจรึไง กูไม่อยากเอากะมึงตอน...อื้อๆๆ" ดูจุนรีบกระเด้งตัวจากพื้นวิ่งขึ้นมาบนเตียงแล้วจัดการใช้ฝ่ามือด้านสีคล้ำแดดของตัวเองอุดปากเจ้าตัวแสบ ที่แผดเสียงกึ่งด่ากึ่งบรรยายพฤติกรรมหื่นของหัวหน้าวงอย่างเขาดังลั่นไปทั้งหอแต่เช้าตรู่ 






ให้ตาย! ทั้งที่ตัวมันเองก็งัวเงียครึ่งหลับครึ่งตื่น ตายังลืมไม่ขึ้นด้วยซ้ำ แต่ทำไมเวลาด่ากูถึงได้ชัดถ้อยชัดคำนักวะ - -* 








"ชู่ว..วววๆๆๆ เบาๆ หน่อยที่รัก พวกนั้นยังนอนอยู่เลยนะ เสียงดังแต่เช้าแบบนี้ เดี๋ยวก็ได้โดนด่าแม่ทั้งคู่หรอก >/ / /<"






ดูจุนปล่อยให้จุนฮยองดิ้นขลุกขลักอยู่ในอ้อมแขนของตัวเองซักพักก็รู้สึกได้ว่าแรงต้านของอีกฝ่ายสงบลง แต่กลับรู้สึกถึงความอุ่นร้อนที่ฝ่ามือของตัวเองแทน







"ฮะ เฮ้ย! จะ...จุนฮยอง...มึงร้องไห้เหรอ...กูทำมึงเจ็บใช่มั้ย ไหนดูสิ เจ็บตรงไหน?...จุนฮยองอา..." ดูจุนรัวคำถามใส่อีกฝ่ายอย่างลนลาน ทำอะไรไม่ถูก เมื่อจู่ๆ คนน่ารักของเขาก็ร้องไห้ออกมาซะอย่างงั้น มือหนาพยายามประคองใบหน้าเล็กให้หันเข้าหาตัว แต่ถูกจุนฮยองปฎิเสธด้วยการปัดมือออกอย่างไม่ไยดี TT[]TT








"ฮึ่ก! อย่ามายุ่ง! กูเหนื่อย! ไม่ได้นอนมาสองวันเต็มๆ แล้ว อุตส่าห์ฝืน อุตส่าห์พยายาม...แต่มึงก็ยังจะมาทำแบบนั้นกับกูอีก ทำไมไม่ปล่อยให้กูพักบ้าง...มึงมันเห็นแก่ได้! พอแล้ว ออกไปดูจุน...ออกไป!!" พอไล่อีกฝ่ายเสร็จก็ล้มตัวลง ซุกตัวในผ้าห่มนอนร้องไห้ด้วยความน้อยใจ







นี่เขาเป็นอะไรสำหรับดูจุนกันแน่...นึกอยากจะทำตอนไหนก็ทำ ไม่คิดจะถามความสมัครใจเลยซักนิด...นอกจากเรื่องอย่างว่าแล้ว ดูจุนยังมีเขาไว้เพื่ออะไรอีก?







แต่แล้วจุนฮยองก็ต้องเด้งตัวขึ้นมาจากกองผ้าห่มผืนนุ่มนั่นอีกครั้งทันทีที่รู้สึกว่าสัมผัสเย็นๆ จากฝ่ามือหนานั่น กลับเข้ามาเล่นงานเขาอีกครั้งที่บริเวณนิ้วเท้า







...แม่_งเอ๊ย!! พูดขนาดนี้แล้วยังไม่ยอมหยุดอีกงั้นเรอะ?


ยุนดูจุน...มึงนี่มัน....










"เชี่ยดูจุน!! มันจะมากไปแล้วนะไอ่..." ริมฝีปากอิ่มที่กำลังจะพ่นคำหยาบออกมาด่าว่าคนบ้ากามตรงหน้าให้สาสมกับความเลวต้องชะงักลงทันทีกับภาพที่ได้เห็น









ยุนดูจุนบีบเจลคลายกล้ามเนื้อสีฟ้าอ่อนลงบนฝ่ามือของตัวเอง ก่อนจะทามันลงบนข้อเท้าข้างซ้ายที่บวมเป่งและเต็มไปด้วยรอยช้ำสีเขียวสลับม่วงของจุนฮยอง จากนั้นก็ค่อยๆ ออกแรงนวดเบาๆ อย่างระมัดระวังและทนุถนอม








"ทำไมปล่อยให้เป็นถึงขนาดนี้...ไม่เจ็บรึไง หื้ม..มม?"








คำพูดของดูจุนทำให้นึกอะไบางอย่างออก...จุนฮยองเลิกชายเสื้อกล้ามสีขาวของตัวเองขึ้น แล้วก้มลงมองดูรอยเขียวช้ำบริเวณหน้าท้องที่เขาเพิ่งได้มันมาไม่นาน จากการซ้อมเต้นอย่างหนัก เพื่อเตรียมความพร้อมสำหรับโซโล่อัลบั้มเดี่ยวครั้งแรกในชีวิตของเขา ซึ่งตอนนี้รอยช้ำพวกนั้นมันถูกเคลือบบางๆ ด้วยเจลคลายกล้ามเนื้อแบบไร้กลิ่น








ดูจุนรู้ดีว่าที่จุนฮยองไม่ยอมทายาบรรเทาอาการปวดกล้ามเนื้อพวกนี้ เพราะจุนฮยอวไม่ชอบกลิ่นของมันซักเท่าไหร่...ดูจุนเลยอุตส่าห์ไปหาชนิดที่ไม่มีกลิ่นมาให้...








ในขณะที่แผ่นหลังและช่วงเอว ที่เขาเคยกังวลว่าอาการบาดเจ็บที่เคยเกิดขึ้นเมื่อหลายปีก่อนอาจกำลังจะกลับมา ก็ถูกดูแลอย่างดีแล้วปิดทับอีกทีด้วยพลาสเตอร์ปิดบรรเทาปวด







ความรู้สึกเย็นวาบที่รบกวนการพักผ่อนของจุนฮยอง ไม่ได้เกิดจากอารมณ์ดิบ ความต้องการ หรือความเห็นแก่ได้ของดูจุนเลยแม้แต่น้อย...






ร่างสูงตรงหน้าแค่อยากจะดูแลคนสำคัญของเขาก็เท่านั้น








"...รู้ด้วยเหรอ ว่าเจ็บตรงไหนบ้าง?...ทั้งที่ช่วงนี้...เอ่อ...ไม่ค่อยได้กอด / / / /"








"...ฮะๆๆ เรื่องแค่นี้ ไม่จำเป็นต้องจับมึงแก้ผ้ากูก็รู้หรอกน่า ^ ^" ร่างสูงยิ้มกว้างโน้มหน้าเข้ามากดจูบเบาๆ บนแก้มใสที่ยังมีคราบน้ำตาฉาบอยู่เล็กน้อย ก่อนที่มือหนาจะเอื้อมไปจัดเส้นผมนิ่มสีน้ำตาลที่ยุ่งเหยิงให้เข้าทรงแบบที่ชอบทำ พร้อมกับส่งรอยยิ้มผ่านสายตาที่เต็มไปด้วยความอบอุ่นมาให้ จนจุนฮยองรู้สึกแน่นหน้าอกไปหมด ดวงตากลมโตร้อนผ่าวขึ้นอีกครั้งด้วยความรู้สึกผิด








...ไม่โกรธซักนิดเลยรึไง ที่ถูกว่าแรงๆ โดยไม่ถามถึงเหตุผลซักคำแบบนั้น








"......." ร่างบางโผเข้ากอดคนตรงหน้าทันที จนดูจุนเสียหลักเกือบหงายหลังตกลงจากเตียงนุ่ม ดีที่ยังใช้มือยันเอาไว้ได้ทัน








"เฮ้! ระวังหน่อยสิ...ข้อเท้ามึงยังเจ็บอยู่นะ" ปากบ่นแต่มือหนาก้อยกขึ้นกอดจุนฮยองที่กำลังซุกตัวลงบนไหล่กว้างของเขาทำท่าจะร้องไห้ออกมาอีกรอบไว้แน่น 








"...จุนฮยองอา ไม่เอานะ หยุดงอแงเป็นเด็กๆ ได้แล้ว~" ดูจุนกระซิบแผ่วเบา มือข้างหนึ่งประคองใบหน้าเล็กที่ซุกอยู่บนอกกว้างของเขาขึ้นมาสบตา นิ้วมือยาวไล้เบาๆ ไปตามแนวเส้นใต้ดวงตาที่สีคล้ำขึ้นเล็กน้อยจากการทำงานหนักและพักผ่อนไม่เพียงพอ ริมฝีปากหยักคลี่ยิ้มหวานก่อนจะกดจูบเบาๆ ซับน้ำตาจากพวงแก้มใสแดงระเรื่อไล่ลงมาจนถึงปลายคางมนของอีกฝ่าย...







จุนฮยองมองลึกเข้าไปในดวงตาเรียวเล็กสีดำสนิทที่เขาหลงไหล มือเล็กยกขึ้นแนบลงบนใบหน้าหล่อเหลาสีน้ำผึ้ง ก่อนที่ริมฝีปากอวบอิ่มสีเชอร์รี่จะเป็นฝ่ายเลื่อนเข้าประกบจูบกับริมฝีปากหนาทรงเสน่ห์ของดูจุนซะเอง...








ดูจุนตกใจนิดๆ ที่เป็นฝ่ายถูกจู่โจมจากคนที่เพิ่งยืนยันหนักแน่นว่าเหนื่อย ต้องการพักผ่อนและไม่ยอมให้เขาเข้าใกล้เมื่อซักครู่ แต่ก็ต้องยิ้มออกมากับความน่ารักของคนตรงหน้า เขาปิดเปลือกตาลงช้าๆ พลางส่งเรียวลิ้นเข้าหยุดการรุกล้ำของจุนฮยอง พลิกเกมกลับมาเป็นฝ่ายรุกเข้าควานหาความหวานหอมจากโพรงปากนิ่มของร่างขาวสวย ยกมือข้างหนึ่งจับที่ท้ายทอยของจุนฮยองไว้เพื่อปรับองศาให้ใบหน้าเล็กได้รับรสจูบที่อ่อนโยนจนทำให้สติล่องลอยเหมือนอยู่ในฝัน ขณะเดียวกันก็ราวกับจะแผดเผาร่างบางให้มอดไหม้ด้วยความเร่าร้อนที่เขาตั้งใจปรนเปรอให้ได้ถนัดมากยิ่งขึ้น ก่อนที่ทั้งคู่จะถอนจูบออกจากกันเพราะเริ่มขาดอากาศหายใจในขณะที่สายตายังคงจ้องมองริมฝีปากของกันและกันด้วยความเสียดาย








"...ขอโทษนะ...ที่กูใส่อารมณ์กับมึง" จุนฮยองโน้มหน้าเข้าไปกระซิบเบาๆ กดสันจมูกลงบนโครงหน้าหล่อเข้มอีกครั้งก่อนจะวาดวงแขนโอบรอบคอของร่างสูงแล้ววางใบหน้าขาวเนียนของตัวเองลงบนไหล่หนาของอีกฝ่าย 








"ถ้ากูโกรธ...คงไม่มานั่งเสนอหน้าให้มึงจูบเอาๆ แบบนี้หรอก ^ ^" ดูจุนกลั้วยิ้มออกมาอย่างมีความสุข ขยี้เรือนผมสีน้ำตาลที่เกยบนไหล่ของเขาอย่างเอ็นดู







จุนฮยองดันตัวออกมาพองแก้มทำหน้าไม่พอใจใส่ร่างสูง มือบางหยิกที่แก้มสีน้ำผึ้งอย่างหมั่นไส้







"ก็เ_สือกแก้ผ้ามายั่วกูเอง"









"แหะ ^ ^ ที่จริง กูกะติดโบว์ให้ด้วยนะ แต่ถูกมึงถีบกระเด็นออกมาซะก่อน" ร่างสูงชูริบบิ้นสีทองในมือให้ดู...จุนฮยองเอียงคอมองอย่างสงสัย







"...ตอนแรกกะจะให้ตัวกูเป็นของขวัญ...แต่ตอนนี้...มึงมาเป็นของขวัญให้กูแทนก็แล้วกัน" พูดจบก็เอาริบบิ้นสีทองในมือมาขมวดผูกเป็นโบว์ขนาดใหญ่บนศีรษะกลมของจุนฮยอง แถมด้วยการแนบริมฝีปากหยักได้รูปลงบนหน้าผากสวยของร่างสวยอีกหนึ่งที








"...อวยพรด้วยสิ...คุณของขวัญ ^ ^" 








"ห๊ะ?..." จุนฮยองไม่เข้าใจสิ่งที่ดูจุนพูดซักเท่าไหร่ กระทั่งมือของดูจุนเอื้อมไปเปิดม่านสีน้ำเงินเข้มออกจากบานหน้าต่างบนหัวเตียง...








ภาพที่ปรากฎตรงหน้าคือ ภาพทิวทัศน์ที่งดงามยามเช้าของกรุงโซล ต้นไม้ใบหญ้าตลอดจนสิ่งปลูกสร้างทั้งหลายถูกปกคลุมไปด้วยเกล็ดหิมะขาวบริสุทธิ์ที่โปรยปรายลงมาตั้งแต่เมื่อคืนจนกระทั่งถึงตอนนี้ แสงแดดอ่อนๆ ยามเช้าที่แม้ไม่ได้ช่วยให้ร่างกายอบอุ่นขึ้นแต่อย่างใด แต่ลำแสงที่สะท้อนลงมา ก็ทำหน้าที่เป็นตัวช่วยให้องค์ประกอบเล็กๆ ของทิวทัศน์ที่เคยมองเห็นจนเป็นภาพชินตาและน่าเบื่อ ดูงดงามขึ้นได้เมื่อทุกอย่างถูกปกคลุมไปด้วยเกล็ดน้ำแข็งสีขาวส่องประกายแวววาวสะท้อนกับแสงแดด







"เมอร์รี่คริสมาสต์...จุนฮยองอา..." ยกมือขึ้นจับเส้นผมที่ลงมาปรกใบหน้าเนียนขึ้นทัดหูของเจ้าตัว แล้วค่อยๆ แกะโบว์บนหัวที่ตัวเองเป็นคนผูกออกอย่างนุ่มนวลราวกับกำลังแกะกล่องของขวัญที่ทรงคุณค่าที่สุดในโลก ริมฝีปากหยักโน้มเข้าไปขบเม้มเบาๆ ที่ติ่งหูของอีกฝ่ายทำให้จุนฮยองรู้สึกเสียววาบจนต้องขยับตัวหนีจากสัมผัสอุ่นร้อนจากเรียวปากหนาแต่ถูกมือแกร่งของดูจุนรั้งตัวเอาไว้...หลังจากนั้นความรู้สึกปั่นป่วนก็ถูกสัมผัสเย็นวาบก็เข้ามาแทนที่ ดูจุนใช้ริมฝีปากกับปลายนิ้วใส่อะไรบางอย่างที่ใบหูข้างซ้ายของจุนฮยองที่ไม่เข้าใจในสิ่งที่ดูจุนทำกับเขาซักเท่าไหร่







จนเมื่อดูจุนไขข้อข้องใจให้...ร่างสูงผละออกมาจากคนคนตัวนิ่ม สองมือสีเข้มบรรจงใส่วัตถุบางอย่างที่เข้าใบหูข้างซ้ายของตัวเองเช่นกัน







ต่างหูคริสตัลเม็ดเล็กรูปเกล็ดหิมะ  ที่ดูจุนเลือกมาอย่างดีเพื่อเป็นของขวัญในวันพิเศษโดยเขากับจุนฮยองจะต้องแบ่งกันใส่คนละข้าง








"เมอร์รี่คริสมาสต์...ยุนดูจุน" จุนฮยองจับที่ใบหูของตัวเองแล้วหันมายิ้มกว้างจนตาหยี ในตอนนี้ความท้อแท้และเหนื่อยล้าที่เคยปรากฎให้เห็นทางสีหน้าจางหายไปหมดแล้ว มือเล็กเอื้อมไปจับมือหนาของดูจุนมาแนบลงบนโครงหน้าสวย "ขอบคุณ...และก็ขอโทษที่ยุ่งมากจนไม่ได้เตรียมอะไรไว้ให้...






..ยังไงก็...ใช้ ไอ้นี่ แทนไปก่อนก็แล้วกัน"  







มือขาวที่กุมมือของดูจุนค่อยๆ ไล่นิ้วเข้าประสานกับมือกร้านของร่างสูงทีละนิ้ว ใบหน้าเรียวสวยจะโน้มลงไล่ฝังจูบแผ่วเบาเริ่มจากต้นคอ ไหปลาร้า จบด้วยการดูดดุนทิ้งรอยสีกุหลาบเอาไว้บนหน้าอกเปลือยเปล่าของอีกฝ่าย ก่อนที่สองมือบางจะถอดเสื้อกล้ามของตัวเองออกแล้วขว้างไปให้พ้นทาง เผยให้เห็นผิวขาวสว่างใสราวกับคริสตัลเจียรไนเนื้อดีตัดกับรอยสักสีดำเหนือเม็ดทับทิมสีชมพูสดที่ทำให้ดูจุนต้องกลืนน้ำลายลงคอสะกดความต้องการที่มีต่อร่างบางตรงหน้าเอาไว้อีกครั้ง 







"...มองไรวะ?...ทำสิ! จะได้มีเหมือนกัน...เหมือนต่างหูไง / / /" จุนฮยองไม่กล้าเงยหน้าขึ้นสบตากับร่างสูง ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าตอนนี้ดูจุนกำลังมองเขาด้วยสายตาแบบไหน 







นิ้วเล็กที่จิ้มลงบนหน้าอกของตัวเองกับเรียวปากอิ่มที่เอ่ยประโยคคำสั่งออกมาทั้งที่ควรใช้ถ้อยคำหวานๆ เหมือนกับฉากโรแมนติคในละครที่ทั้งเขาและจุนฮยองต่างก็เคยผ่านมันมาแล้ว ทำให้ดูจุนหัวเราะออกมาเบาๆ กับความไร้เดียงสาของคนตรงหน้า...นิ้วเรียวยาวยกขึ้นเกลี่ยไปมาบนแก้มใสที่เริ่มขึ้นสีแดงระเรื่อขึ้นจากการกระทำที่น่าอายของเจ้าตัว...ค่อยๆ ออกแรงกดร่างสวยลงบนเตียงนุ่ม จุนฮยองใช้มือข้างหนึ่งโอบรอบคอของดูจุนไว้ มืออีกข้างยกขึ้นลูบไล้คลอเคลียไปตามโครงหน้าเข้มของร่างสูง







"...ถ้ากูจะทำมากกว่านั้น?" กระซิบด้วยเสียงที่แหบพร่าเผยให้เห็นถึงความต้องการของเขาที่มีต่อจุนฮยองว่ามันมากแค่ไหน







ดูจุนกดจูบลงบนริมฝีปากอวบอิ่มสีสดเชิญชวนให้เข้าไปเก็บเกี่ยวความหอมหวานภายในครั้งแล้วครั้งเล่า...ร่างขาวลอยสูงขึ้นจากเตียงทุกครั้งที่เขาสัมผัส จนเขาต้องใช้มือช่วยพยุงเอวบางไว้ไม่ให้บาดเจ็บ...








ของขวัญคริสมาสต์แสนวิเศษที่ร่างบางที่เขารักมอบให้ถึงจะรู้สึกผิดและรู้ดีว่าไม่ควรรับมันไว้ในขณะที่จุนฮยองยังไม่พร้อม...แต่ก็ปฎิเสธไม่ได้เลยว่า เขาต้องการมันมากเหลือเกิน...ดังนั้นสิ่งที่เขาพอจะทำได้ คืออ่อนโยนกับจุนฮยองให้มากที่สุดเท่าที่เขาจะทำได้ 
...ลิ้นสากกดจูบดูดดึงจนผิวขาวเนียนเกิดรอยแดงเหนือรอยสักสีดำทำให้จุนฮยองน่าหลงไหลที่สุดในสายตาของเขา







คิสมาร์ค...ที่ร่างบางเรียกร้องให้เขาทำ มันช่างสวยงามเหลือเกินเมื่อได้อยู่บนเรือนร่างสว่างสวยที่เขาเองก็ไม่แน่ใจว่าระหว่างหิมะสีขาวบริสุทธิ์กับผิวเนียนละเอียดเนียนวาวราวกับคริสตัลของร่างบางที่เขากำลังกอด...อย่างไหนที่ควรคู่กับการรอคอยมากกว่ากัน...








".....อืม...อย่าให้ชัดมากละกัน กูไม่ชอบใส่เสื้อเชิร์ตแล้วต้องติดกระดุมเม็ดแรกซักเท่าไหร่" พูดจบก็ออกแรงดึงร่างสูงที่เข้ามาประกบจูบอย่างเร่าร้อนอีกครั้ง ฝ่ามือเล็กลูบไล้ไปบนแผ่นหลังที่เต็มไปด้วยกล้ามเนื้อแข็งแรง เล็บสั้นจิกลงไปบนผิวสีน้ำตาลไหม้อย่างไม่ได้ตั้งใจทุกครั้งที่ร่างสูงด้านบนขยับกายตักตวงความสุขจากร่างกายของเขา...สัมผัสที่อ่อนโยนไม่ได้ทำให้จุนฮยองอ่อนล้าลงไปกว่าเดิม ในทางตรงกันข้าม...ริมฝีปากของดูจุนเติมเต็มเรี่ยวแรงที่เหือดหาย เสียงแหบพร่าที่พร่ำบอกรักเขาด้วยความรู้สึกที่แท้จริงทำให้ลืมเรื่องร้ายๆ ที่ได้พบเจอมาทั้งวัน...








แสงแดดเริ่มเปลี่ยนสีเป็นเข้มขึ้นส่งผลอุณหภูมิภายนอกอบอุ่นมากกว่าเดิม หิมะสีขาวที่ปกคลุมเมืองทั้งเมืองละลายไปบ้างแล้วบางส่วน แต่ก็ยังคงความงดงามสมกับเป็น White Christmas







...คริสมาสต์อีกปีที่พวกเขาได้ใช้เวลาอยู่ด้วยกัน...




...ในปีหน้า...และปีต่อๆ ไป ก็จะยังคงเป็นเช่นนั้น...







ตราบใดที่เพียงแค่มองตาก็เข้าใจ...ความรักครั้งนี้ก็จะยังคงสดใส











**** LIKE A CRYSTAL****




--END--

---

Contact : @sweetyjenney
Line : sweety-TitTitle : LIKE A CRYSTAL