ลำดับตอนที่ #35
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #35 : 34 บทลงโทษที่ผ่อนผัน .
34
"โว้ยยยยยยย ือริๆแล้วพวมึั้ใใ่ป่ะวะ! ือพวมึั้ใให้แนเป็นแบบนี้ใ่ไหม!? บอพวูมา!"
ไอ้น้ำที่ทีแริัพร้อมหัวเราะสะใสมน้ำหน้าพวผมไม่หยุ แ่พอถึเวลาพัเที่ย พวผมที่แนเ็บเลยำเป็น้อสลับันป้อน้าวให้ันไปมา เล่นเอาไอ้นัวเล็อลุ่มแหปา้วยวามอิาแทน
ผมเห็นอเพลินไม่มีวามรัลุโนโิ่วในนั้นแ่มัเลยรับ เป็นวามริษยาที่รุนแรมาเลยทีเียว
ผมยัไหล่ ป้อน้าวเทม่อโยไม่สนในระทืบเท้าเร่าๆอยู่ร้าม เอ่ยบอโยไม่มอหน้านโวยวาย
"ะให้พวผมทำยัไล่ะรับ ็เทมเ็บมือ้าถนั เาทาน้าว้วยัวเอไม่ไ้ ผม็แนเ็บ ยับลำบา"
"แล้วมึำเป็น้อทำหน้าินานั้นไหมวะ โอ้ยยยย ูหมั่นไส้เหลือเิ๊นนนน ิแร ่าแร ะไร้แรเหลือเินพ่อุเอ๊ยยย อะไระิเบอร์นี้!"
"ถูอไอ้น้ำ หน้ามึอนเทมป้อนนี่แบบ ไอ้สัส เหมือนไ้รอโลใ้ฝ่าีนแล้วอ่ะ แล้วไ้่าวมึถนัทั้สอมือไม่ใ่เรอะ ะแน้วน้ายหรือวาสั้า็ไม่ใ่ปัหาไหมวะ แล้วทำไม้อมาใ้ลููป้อน! ไอ้หมู! มึมันสำออย!" ไอ้เ้ระโเ้าร่วมวิัผมทันทีอย่าไม่ปล่อยให้พลาโอาส
เทมปุระเี้ยว้าวเร็วๆ รอนลืนเรียบร้อย เสียทุ้มรีบเอ่ยถาม้วยวามสสัย
"หมูหย็อ หมูหย็อทำหน้าเป็นเรื่อ้มยำุ้ืออะไรเหรอรับน้ำ"
"ใเย็นนะเทม ูแ่บอิ่าะไร้ ยัาใบมะรูพริมะนาว ยัไม่ใ่้มยำนะเพื่อนนะ ิ็ศัพท์แสลวัยรุ่นอ่ะไอ้น้อาย แปลว่าโอ้อว โว์พราวอะไรทำนอนั้น"
"โว์เรื่อประับเหรอรับน้ำ แบบว่า แบบว่าเพรแพรวพราววิ้ๆๆๆแบบนั้นใ่ไหมรับ"
"นละพราวแล้วเฟ้ย!"
"ูนี่เรียมเปิลาเฟ่หมูระทะเลย...ัหวะโรมุบาทสอบาท"
ู่แฝนรสลับันัผมไม่ปล่อย ส่วนผมปล่อยรับ ปล่อยพวมันสอนพู่อไป
พุ่วามสนใไปับารใ้้อนัอาหาร ผมัับและ้าวใส่้อนให้เรียบร้อย ัเสร็็วารอให้อีนย้อนนั้นึ้นป้อนผม่อ ผมอ้าปารอเา เหมือนลูนเพิ่เิอยแม่อยู่ในรั แ่เ็น้อย็ำลัิพันพูุยับสอแฝ ผมส่เสียิ๊บๆเรียร้อวามสนใ
"เทมรับ อ้าม"
"อ๋อๆๆๆ อ้ามๆนะรับหมูหย็อ"
เทมปุระหันมาหาผม ่อนะรีบใ้มือ้ายับ้อนแบบเ้ๆัๆป้อนผมถึปา
"อร่อยมาเลยรับ"
"อร่อยเหรอ อร่อยเหรอ ั้นเทมะป้อนหมูหย็อเยอะๆๆๆเลยนะรับ หมูหย็อัใส่้อนเร็วๆๆรับ เี๋ยวเทมป้อนนะรับ อ้ามๆๆๆนะ"
ผมหยิบ้อนส้อมมาัอาหารำใหม่ เรียมรอเายมันึ้นมาให้ผมอีรั้ และอีรั้ และอีรั้
"ือ...ถ้ามึะเป็นนัอาหารใส่้อนนานั้นแล้ว มึ็เอาใส่ปาเอสิวะะะ ไอ้ห่า! ัลูหูลูาิบหาย หมั่นไส้น่อยแริโว้ยยยย" ไอ้น้ำหยิบ้อนน้ำแ็าในแ้วปาใส่ผม ผมเอนัวเล็น้อยเพื่อหลบ ่อนะหันไปทำหน้านิ่ยัิ้วใส่เพื่อนัวเอ เยาะเย้ยให้ับารปาหวืๆอมัน
หน้าาออีฝ่ายอนนี้ ือเรียมปีนโ๊ะเอาแ้วน้ำมาว่ำใส่หัวผมแล้วรับ
แ่ถามว่าผมสนใไหม...็ไม่นะรับ
ผมยััอาหารให้เ็น้อยอผมป้อนำ่อไป้วยวามสุใ ้ออ้าีๆแบบนี้มีมาไม่บ่อย ผม้อใ้ใหุ้้ม่ารับ
"นีู่นึว่าแ้าวลุน้ำาล" ไอ้เ้ทำหน้าเอือมระอา มันเบะปา รวบ้อนส้อม ทำท่าินไม่ลอี่อไป
"เ้ เ้ไม่ทานเยอะๆๆๆเหรอรับ เี๋ยวะันัีฬาแล้วนะ ไม่มีแร ไม่มีแระแพ้นะรับ"
"ั้ะลูแม่ ลู็อย่าหวานนัสิ ูแไม่ล" ไอ้เ้เอื้อมมือมาลูบหัวนเป็นห่วเบาๆ้วยวามมันเี้ยว นผม้อีมือมันัเพียะ อบลามปามมาลูบหัวเทมอผมอยู่เรื่อยเลยรับไอ้พวนี้
"ทำไมเ้อบบอเทมเป็นลู เทมสับสนๆๆัเลยรับ แล้ว็ แล้ว็ เทม เทมไม่หวานนะ เพราะเทมไม่ไ้เป็นเบาหวานนะรับ"
พอเห็นว่าเทมปุระเริ่มหันไปุยับพวนั้นอีรอบ ลูนผมทอาสีฟ้า รีบอ้าปาร้อิ๊บัวาวามสนใอแม่ัวเอับสิ่อื่นอีรั้
"เทมรับ อ้าม"
"อ๋อๆๆๆ หมูหย็ออ้ามนะรับ อ้ามๆๆ"
เพราะเ็น้อยบาเ็บแนวา น้อมาใ้แน้าย้าไม่ถนั่วยูแลผม แม้ะั้อั้ใทว่าารยับเยื้อนเป็นไปอย่าเื่อ้าและๆเิ่นๆ สุท้าย็ป้อนเลยเป้าหมาย
"-อโทษรับ! เทมบัับมือไม่่อยถู เปื้อนๆๆหมูหย็อเลย เทมเ็ให้นะรับ เทมเ็ให้นะ หมูหย็ออย่าระุระินะรับ"
เารีบร้อนเ็้ามุมปาอผมออให้้วยปลายนิ้วโป้ ราบเลอะถูเ็ให้สะอา้วยสัมผัสอ่อนโยน วา้อัน้วยวามเป็นห่ว รวมันแล้วทำเอาวามร้อนวูบวาบแล่นผ่านทั่วใบหน้า ผมอมยิ้มนปวแ้ม
"อบุนะรับเทม"
แน่นอนว่าบรรยาาศอมมพูอยู่ไม่ไ้นาน เพราะผมมีมารผประำัวอยราวี อยามิเป็นเ้ารรมนายเวรอยู่สอนรับ
"หมั่นไส้โว้ยยยยยยย" เสียส่วนเินััึ้นมา
"ูอยาะวัลูาัวเอ แล้วเวี้ยไปให้ถึเียใหม่ ะไ้ไม่้อมาเห็นภาพอะไรแบบนี้ ฮือออ"
"อย่าใหู้มีแฟนนะสัส ูะแลลิ้น--- โอ้ย!"
ผมใ้เท้าัวเอเะาไอ้เ้ใ้โ๊ะ พูอะไรไม่ิอีแล้ว ผมมวิ้วมอหน้ามัน
"เอออออออ รู้แล้วน่า"
"แลลิ้น? นเราแลลิ้นันไ้้วยเหรอรับ แ่ แ่ แ่ว่าหมูหย็อบอนเราฝาเรื่อในันไม่ไ้นะ" อา ไม่ทันะแล้ว เ็น้อยอผมแปเปื้อนเพราะพวมันอีแล้ว ผมเหยียบเท้าไอ้เ้อีรั้ ส่สัาให้มันัารรับผิอบวามผิที่มัน่อ
"โอ้ย! เออๆ ูพูผิ ูะพูว่าลพวมึะทำอะไรันในานีฬาสี่าหา"
"อ๋อๆๆๆ" เทมพยัหน้ารับอย่า่ายาย
"ไ้เหรอวะ เทมน้อพี่ เ้าะใสๆัู่ายไปถึแห่หนำบลใหือ หือ"
"อย่าเสี้ยมรับน้ำ" ผมวัสายาเริ่มหุหิใส่นายรั มันยมือสอ้าทำท่ายอมแพ้แบบวนประสาท
"พ่อเ้าโหมุแล้วว่ะ ถอยแป๊บ เออ แล้วละเอายัไัน มือเ็บแบบนี้ ลแ่ไม่น่าไ้ป่ะวะ หรือะไปลพวหมารุ"
"อืม...ิว่าะลวิ่เหมือนเิมนะรับ อ่านาำหนารแล้ว มีเวลาอีสามสิบห้าวัน น่าะหายทัน แ่ไม่ลวิ่วิบา อาะลวิ่แ่ธรรมาแทน"
เทมปุระพอไ้ยินผมบอน้ำแบบนั้นเา็ูใมา ใบหน้าน่ารัีสีหน้าริั มือ้าไม่เ็บว้าับายเสื้อผมแน่น ส่ายหน้าเป็นารให่ ูื้อึและไม่ยินยอม นผม้อับมือเาลูบให้เย็นล พอเาเริ่มนิ่ หยาน้ำใส็เอ่อลอแทน ผมใร่วปลิวเหมือนใบไม้โนพายุพัหลุออา้น
"ม-ม-ไม่ไ้นะรับหมูหย็อ! แน แน แนเ็บ ลแ่ไม่ไ้นะรับ! เ็บนะ ะเ็บนะรับ"
เาห้ามผม้วยน้ำเสียสั่นไหว วามห่วใยเหลือาแผ่ออมาาผูุ้้มรอ เส้นใยแสนอบอุ่นถัถอเป็นเาะล่อหนห่อหุ้มทั่วทั้ร่าาย เามอผม้วยสายาัวล
โีริๆที่โ๊ะประำพวผมเป็นมุมลับไม่มีใรเห็น ผมเอื้อมมือไล้โรหน้าเาเบาๆ เ็หยน้ำแวววาวสวยที่หาา ่อนะลับมาุมมือเาไว้ัเิม เอ่ยเสียนุ่มปลอบนห่วันเสียมามาย
"ไม่เป็นไรนะรับเทม ไม่้อเป็นห่วนะรับ หมูใ้ใบรับรอับเวลาารวิ่อวิาพละไปยื่น เลยไม่้อลแ่ััว รอล้อมเป็นัวริไ้เลยรับ อีั้สิบว่าวัน แผลสมานัวันเยอะแล้วล่ะรับ"
เาส่ายหน้าอีรั้
"แ่ แ่ว่า็ยัไม่หายนะรับหมูหย็อ แผลแ่ิๆๆันเยๆๆ เทม เทมไม่ ไม่อยาให้หมูหย็อแ่นี่รับ เี๋ยวหมูหย็อเ็บๆๆๆนะรับ เ็บนิๆ็ไม่เอานะรับ"
"แล้วเทมไม่อยาทานนมแล้วหรือรับ หืม"
"เทมอยาทาน อยาทานรับ แ่ไม่อยาให้หมูหย็อเ็บๆมาว่านะ หมูหย็อ หมูหย็อสำัว่านมนะรับ..."
"...เทมรับ"
ผมมอเา้วยสายาลึึ้ นึอยารั้้นอสวยให้ร่าสูเ้ามาิใล้ อยาลอลิ้มิมรสาิอหยน้ำาหยเล็ ทว่าอัแน่นเ็มเปี่ยมไป้วยวามเป็นห่วเป็นใยันมามายนั่นอเา
ผมแลบลิ้นเลียริมฝีปา้าๆ ำลัั่ใอย่าหนัหน่วับวามอยาและเหุผล เและเ้าาั่็ูลาเอีย ไปทาวามอยาลอื่ม่ำเ้าเพรล้ำ่าเป็นอหวานหลัอาหารมื้อเที่ยะเหลือเิน
ระหว่าที่เหุผลำลัะละลายหายไป...
"หยู้! หยุ!! ไอ้สัสสสส หยุ๊อนนนน ูรู้ว่ามึะทำอะไร! ห้ามใไว้โว้ย ท่อไว้มึ โรอาหารๆๆๆ"
"มึๆ พวูนั่อยู่รนี้ ร้ามพวมึไ เฮลโหล่ววววว"
"ท่อเหรอ ท่อเหรอ? โอเ โอเรับ โรอาหาร โรอาหารๆๆๆๆๆๆๆ...ว่าแ่ให้ท่อี่ำเหรอรับน้ำ"
"ท่อนว่าหมูหย็ออมึะมีสินั่นแหละ!!"
"หมูหย็อ หมูหย็อทำสิหายเหรอรับ!? เรา เรา้อไปแ้ประาสัมพันธ์ไหมรับ ให้เา ให้เา่วยประาศหาอหายไหมรับ -้อประาศหาสิอหมูหย็อลับืนมานะรับ"
"ไม่้อไปฟัน้ำนะรับเทม น้ำ็อบพูอะไรไร้สาระไปเรื่อย"
"มึมานั่ับพวูมาเทม อย่าไปอยู่ใล้มันมา หัวใูรับไม่ไหวแล้ว"
"แ่นั่ไลๆๆๆหมูหย็อไม่ไ้นะรับ หมูหย็อเ็บแนอยู่ เี๋ยว เี๋ยวะเินไม่ไหว"
"...เ็บแนเี่ยวไรับเินไม่ไ้วะ แถมนเ็บหนัสุ็มึอ่ะลู ไอ้หมูนี่แ่หัวไหล่ยันศอ มือแม่็ปิี แ่มึนี่ทั้แนอ่ะลูเทม มึวรห่วัวเอ และวรห่วสวัสิภาพวามิอมึ้วย"
"ิ? ิอะอๆๆๆใ่ไหมรับ ร้อเพล ร้อเพลเหรอรับ? เราะไปาราเะันอีเหรอรับ?"
"าราโอเะ! าราเะมันไ่ทอ!"
"อ๋อๆๆๆ าราโอเะๆๆๆ อโทษรับๆ เทมพูผิๆ"
"เี๋ยวนะ เรามาเรื่อร้อเพลันไ้ยัไวะ"
"ไม่เอานะ เทมไม่อยาร้อเลยรับ เทมร้อไม่เพราะนะ ไม่ร้อนะรับ"
"เทมร้อเพราะรับ หมูอบมาเลย"
"หมูหย็ออบ หมูหย็ออบเทมร้อเหรอรับ"
เาถาม้วยสายาอออ้อนันแบบนี้ แล้วะให้ผมอบว่ายัไรับ
"อบมาๆเลยรับ อบมาๆเลย..." ผมอบเสียเลื่อนลอย ูเป็นารอบที่ไม่รำถามเสียเท่าไหร่
แร๊ แร๊ แร๊ๆๆๆ
ไอ้เ้ว้าะเียบเาะับแ้ว ับรรยาาศอผมับเาอีรั้
"ใเย็นๆนะเพื่อนนะ อย่ารีบเ้าโลส่วนัวโว้ย ลับมา่อนๆ ละเอายัไ ะลแ่ไหม"
"มึไม่ลบาสวะ ำไ้ว่าเยเล่นับมึ ถึะไม่เทพเท่าู แ่็นับว่าพอใ้ไ้นะ"
"มือเ็บแบบนี้ ถ้านมีสมอและมีวามิ ็ะไม่ถามำถามพรร์นั้นออมาหรอนะรับเ้"
"เ็บไหมรับานทัพ"
"ไม่เ็บ้ารั านทัพ้านนนนนนนน อิอิ"
แล้วพวมัน็หัวเราะิัันสอน
ผมเบือนหน้าหนีให้ับู่แฝแสนน่ารำา หันมาสนใเ็น้อยิ้วมวอัวเอแทน
เทมปุระูมีท่าทาไม่อยาให้ผมลแ่มาๆ ผมอยู่ับเา เฝ้ามอเามาั้นาน แ่อศาารยับนิ้ว็รู้แล้วรับว่าเ็น้อยี้ัวลไม่ยอมแน่ๆ เาำลัะปิเสธ
แ่ผม็ไม่ยอมเหมือนัน อะไรที่เาอยาไ้ ถ้าผมให้ไ้ ไม่ว่าะยาแ่ไหน ลำบาแ่ไหน ผม็ะหาแล้วเอามามอบให้เา ทุวามสุ ทุวามอยาอเ็ายฟ้าประทาน ผมไม่อยามอ้าม เรื่อเล็ๆน้อยๆอเทมปุระ ยิ่ให่สำหรับผมเสมอ
และรอยยิ้มมีวามสุสุๆอเา...ผม็อยาเห็นมา...มารับ
"เทมไม่้อเป็นห่วนะรับ ถ้าหมูเ็บแม้แ่นิเียว หมู็ะออาารแ่ันทันที แบบนี้ีไหมรับ?"
"---แ่ แ่ แ่ว่า..."
"ให้หมูแ่นะรับ...นะ?"
เทมลิ้ลูาสีสวยหนีผม แ่พอผมระุแนเาเบาๆ เา็ยอมหันมาสบา เทมปุระเม้มปาแ้มพอลม เหมือนพยายามอลั้นวามอทน ่อนเป่าลมหายใออแรๆ ผมอมยิ้มให้ท่าทาถอนหายใแสนน่าเอ็นูอนาฟ้าัวน้อย ผมยิ้มหวาน ผมรู้ ว่าน้าๆปิเสธผมไม่ไ้มาพอับผมปิเสธเาไม่ไ้นั่นล่ะรับ
"ะ-เ็บนิหน่อย นิเียว็ไม่-ไม่ไ้นะรับ หมูหย็อ้อออเลยนะรับ ออแบบทันที ทันทีเลยนะรับ แล้ว็ แล้ว็้อูแลัวเอีๆๆๆนะรับ"
"ไ้รับ"
ผมอบรับหนัแน่น
"้อ ้อ...็ไ้รับ"
"อบุนะรับที่เื่อหมู...เทมอิ่มหรือยัรับ อยาทานอะไรอีไหม" ผมหยิบผ้าเ็หน้าออมา ี้ไปที่มุมปาอีฝ่าย เทมพอเห็น็เ้าใ ร่าสูโน้มัวลมาให้ผมเ็หน้าเาไ้่ายยิ่ึ้น เ็น้อยพูอบุผมเบาๆ ่อนะเอ่ยอบำถาม
"เทม เทม เทมอิ่มแล้วรับ เทมำลัิๆๆ ิว่าเทมะทำอะไรี"
"อ้าว เทมไม่ไ้ะมาเป็นเียร์ับูเหรอวะ ไม่ไ้ลแ่ีฬา็้อเป็นสแน์ไม่ใ่หรือไ"
"ผมไม่ให้เป็นรับ เทมมือเ็บแบบนี้ ะให้เาไปบไม้บมือไ้ยัไัน"
"เออว่ะ ู็ลืมิไปเลย มึยับไม่ไ้ทั้แน้วยใ่ไหม แถมเป็น้าถนัอี เป็นพี่เลี้ย็ไม่ไ้ พี่เลี้ยแม่้อวิ่รอ านหนัยิ่ว่าอะไร แล้วะทำอะไรีวะ..."
"หน้าที่ยัไม่ออไม่ใ่หรือไ เอาแ่ว่าสีมึเลือประธานสีันหรือยัเถอะ สีูเพิ่เลือในเว็บเมื่อืน แม่ไ้ไอ้พี่บอลเป็น โรหน่ายพี่มันเลย พี่มันโรบ้าพลั ับู้อมึอีแหๆ"
"มึวรไปทำบุล้าวยนะเว้ยูว่า เริ่ม้นเทอมยันอนนี้ไ้เฮวยเสมอ้นเสมอปลายเหลือเินเพื่อนู ส่วนประธานสี สีูนี่...น่าะล็อผลโหวว่ะ" ไอ้น้ำพูพลาเหล่ามามอทาผม
"ปีนี้ผมสละสิทธิ์รับ เป็นทั้นัีฬา ทั้ประธานนัเรียน ยุ่เินไปหน่อย ไหนะ้อทำเรื่อายั๋วับเรียมพร้อมสำหรับแอี"
ิรรมโรเรียนผมเป็นแบบเปิรับ นนอสามารถเ้ามาูไ้ แ่้อื้อั๋วหรือไม่็้อไ้รับเิเท่านั้น ่าั๋ว็ราา่อน้าแพ พอๆับั๋วอนเสิร์นัร้อัๆเลยทีเียว แ่ถึะแพยัไ็ายหมในไม่ี่ั่วโมลอ ำนวน็ำั เรียไ้ว่าแอบหายาเลยล่ะรับ ไม่ใ่แ่มีเิน็ื้อไ้ แ่้ออาศัยวามเร็ว้วย บานื้อไม่ทัน ็้อไปหาื้อั๋วผี ไ้ยินว่ามีารเอาไปายเพิ่มราาหลายเท่า นถึประมูล็มีรับ
ส่วนแที่ว่า็ือเหล่าแมวมอ
เป็นที่แน่นอนว่าทุิรรมให่อโรเรียนระับแนวหน้า ็มัะมีแมวมอมาอยวานหานัีฬามาฝีมือ ทาบทามนัร้อ เฟ้นหาาราเ้าวาร และอีหลายๆแนแห่แหนันมาเยอะแยะเสมอ นี่็เป็นอีเหุผลรับ ว่าทำไมทุนถึริัับิรรมันนั เพราะมันสามารถ่อยอไปถึหน้าที่ารานอาีพในอนาไ้ ถ้าเล่นี โเ่น แน่นอนว่า็ะโนัวน
ไอ้เ้าวาวทันที เมื่อผมพูถึ 'แ' ูท่านิสัยแปลๆอมันำลัำเริบน่ะรับ เ้อบโนนแย่ัวรับ เหมือนเ็บสะสะแ้มแ่มันสะสมแมวมอ แ่ะอบรับำัูเล่นเป็นอาีพ็ไม่ไ้ เพราะ้อสืบทอานให้พ่อแม่ ทุวันนี้มัน็พยายามภาวนาใหุ้พ่อุแม่มีน้ออยู่รับ เพราะไม่อยารับ่ว่อ
"เฮ้ยๆๆๆ ปีนี้โรเรียนเราเิสโมสรไหนมาวะ โวาไรมาบ้า"
"มาหมทุสายเลยรับ แ่ปีนี้นนอเ้าไ้แ่ห้าร้อยน"
"อ้าว ทำไมน้อยัวะ ี้สาวโรเรียนอื่น็อเห็นวามเท่อูอ่ะิ"
"เฮ้ย ทำไมวะ ไม่นะ! โอาสเอสาวสวยอูะลน้อยลหรือนี่ น้ำรับไม่๊ายยยย"
"อืม านระั้นิน่ะรับ เลยลเหลือแ่รึ่เียว"
"พวนัีฬาะไม่โวยวายเหรอวะ เวทีโว์วามสามารถทั้ที"
"ไม่หรอรับ ำนวนแรับเิเท่าเิม"
"อ๋อ"
ออ
พวผมยัไม่ไ้้อสรุปว่าเทมะทำอะไรในานีฬาสี เสียออ็ัึ้นแ้เือนให้นัเรียนแยย้ายไปประำสีอัวเอ
ผมสามนบอลาเ้ ่อนะเินไปยิม เรียมพร้อมประุมสี ระหว่าทาออาโรอาหาร พวเรา้อเินผ่านร้านนมเ้และอหวาน ลิ่นหอมหวลอวานิลลาเล่นเอาเ็น้อยอผมะั อ์าย้าายอผมมอาละห้อย ปิทุมื้อเาะไ้ทานนมหวานเสมอรับ แ่สามวันนี้เาำลัโนผมลโทษอยู่ ึำ้อไป
เ้าหมาน้อยหู่ลู่หาแสนน่าอาูร
"อทนไว้นะรับเทม" ผมเอ่ยปลอบนหน้าเศร้า
"เทมะฮึบๆๆๆนะรับ"
"นเ่ พยายามเ้านะรับ"
"อือหือ ูนี่ส่วนเินแบบัเน" น้ำเบะปา เินมาแทรลาพวผม
"น้ำ น้ำรับ น้ำๆๆ อย่านหมูหย็อ หมูหย็อะเ็บรับ" เทมใรีบเ้ามาูแนผม
"ูอยาลอาเป็นเลเ้าไทยริๆ บอแล้วให้มึห่วัวเอไ โวะ"
"ะเินีๆ หรืออยาไม่มีาไว้เินรับน้ำ เลือเอานะรับ" ผมพูเสียเย็น
ไอ้น้ำรีบวิ่อ้อมไปอยู่อีฟาอเทมทันที ไม่วายเอาามาเะผมอี ถ้าไม่ใ่เพราะเทมอยู่้วยนี่ผมวามวยไปแล้วรับ
พวเราสามนเินันประมาสิบนาที็ถึุหมาย รหน้าประูให่ มีอาารย์สอนยืนเฝ้าอยู่ พวผมยมือไหว้สวัสี ่อนะยื่นโทรศัพท์ โว์อีเมลให้ับอาารย์เพื่อยืนยันัว ยุ่ยาหน่อยเพื่อป้อันนเนียนเ้ามาหา่าวรับ
"เอาบัรนัเรียนสแนยืนยันอีที้วยนะ๊ะเ็ๆ"
"รับ"
พวผมเินไปที่ประูั้นใน หยิบบัรนัเรียนสแนามำบอ รอไม่นานประู็เปิอ้าว้า ในโรยิมให่ที่อนนี้แปรเปลี่ยนเป็นห้อประุม ้าในนั้นมีนัเรียนหลายร้อยนนั่ับอพื้นที่อยู่่อนแล้ว
เลี่ยแล้วทุสีมีสมาิประมาสามร้อยว่านรับ ที่้อมีหลายสี หลัาร็เหมือนห้อเรียน ือสมาิไม่เยอะมา ะไู้แล แ่ายหน้าที่และวบุมันทั่วถึ
ผมให้เทมปุระับน้ำไปนั่ับนอื่นๆ ส่วนผมแยัวออมาทำหน้าที่อรรมารนัเรียน ไม่ใ่แ่ผมนะรับ แ่สมาิสภานัเรียนทั้สามสิบน ะถูแยไปอยู่สีละสามน เพื่อ่วยำเนินาร่าๆให้เป็นไปอย่าราบรื่นรับ
ผม้าวเ้าไปหานสามนทีุ่้นหน้าุ้นาันี ปีนี้สภาอสีฟ้ามีผม หิ และอเล็เย์ หนึ่ในะรรมารอ ม.5 อา...อาะุ้นื่อใ่ไหมรับ อเล็เย์เป็นพี่ายออเล็ิส หรือไอ้เล็์ที่เ้ับน้ำอบเรียนั่นล่ะรับ
อเล็เย์เบิาสีเียวมอผม เ้าัววิ่เ้ามาทัทาย้วยเสียื่นเ้น มีหิเินามหลัเาเ้ามาหาผมอีน แ่หิลับมีท่าทีสนอสนใับารมอหาใรอีนที่มัอยู่้าัวผมเสมอมาว่า
"อ้าว ปีนี้ไ้นายมาเหรอ! ว้าววววว รู้สึสัมผัสไ้ถึัยนะเลยแฮะ...เี๋ยวนะ แนนายเป็นอะไร"
"อุบัิเหุนิหน่อยน่ะรับ" ผมอบรุ่นพี่้วยเสียเรียบนิ่
"หือ! ถ้าหมูอยู่สีนี้็แปลว่า....อ๊ายยย เทม! เทม! ...ว้าย!! แนเทมเป็นอะไรอ่ะหมู! โอ้ยยยย ใอพี่สาวเ็บี๊!" หิวาามอหาเทมปุระ พอเอ็รีบโบมือให้ทันที ่อนะรีเสียออมาเบาๆ เมื่อเห็นว่าแน้ายน้อายในมโนฝันอเธอถูพันผ้าพันแผลเสียแน่นหนา
"อุบัิเหุนิหน่อยน่ะรับ" ผมอบ้ำแบบเิม
"ไม่ไ้เป็นอะไรหนัมาใ่ไหม แบบนี้เทม็ไม่ไลแ่วิ่ล่ะสิ เสียายั เทมวิ่เร็วเสีย้วย"
"ไม่ไ้เป็นอะไรมารับ ส่วนเรื่อแ่ ผมะลแ่แทนเอรับ"
"เฮ้ย เอาริ!?"
ทั้สอนูใ
"แล้ว็ประธานสี ผมไม่เป็นนะรับ ปีนี้สภานัเรียน่อน้ายุ่ๆ ถ้าให้ผมเป็นประธานสีอี เระรับผิอบไม่ทั่วถึ ผมไม่อยาทำลวๆ้วย ให้นพร้อมรับหน้าที่ไ้ไปน่าะีว่า"
และพอพูประโยนี้บ ทั้สอนยิ่ทวีวามใมายิ่ึ้นนถึั้นื่นระหน
"แล้วใระเป็น!!? / แล้วใระเป็น!!?"
"อืม ิว่าะให้เสนอื่อนะรับ"
"นอื่นะยอมเหรอ อนเห็นนายเินเ้ามา เสียีในี่ัระหึ่มเลยนะ"
"นั่นสิหมู ูสายาาหวันั่นสิ"
ผมเหลือบาไปมอ สายาหลายร้อยู่้ออบลับมา้วยวามีใปนาหวัอย่าที่หิบอ ผมถอนหายใเหนื่อยหน่ายในใเล็น้อย ่อนะยนาฬิาึ้นมอเวลา เห็นว่าไ้เวลาพอี ึเินไป้านหน้า หิและอเล็เย์็้าวามผมมาเ่นเียวัน ผมหยิบไม์ึ้นมารอเสียทัทายลไป
"สวัสีสีฟ้าทุนนะรับ ่อนะเริ่มประุม ผมอแนะนำัว่อน ผมิมิทรี โวิ าโรนอฟ เป็นัวแทนสภารับ"
รี๊!!!
"พี่หมูไ้อยู่สีฟ้าริๆ้วยว่ะแ! พี่หมู้าาาาาาาาาา นี่มันโะาอเราสอน่ะ!!"
"ฮือ สมแล้วที่อุส่าห์ไปบนอให้ไ้อยู่สีฟ้า ันอยาใ้นามสุลาโรนอฟฟฟฟฟ"
"เฮ้ยๆๆๆๆ หมูเอาให้สีเรานะเลยไ้เปล่า"
"ประธานนัเรียนอยู่สีเราว่ะ โรโีที่ไ้อยู่สีนี้เลยโว้ยยย"
พอแนะนำัวเอเสร็ ผมยื่นไม์ให้หิเป็นน่อไป
"สวัสี่ะ ทิัมพร ศรีวิธันย์ เป็นหนึ่ในัวแทนสภาสีฟ้าปีนี้นะะ เรียเราหิ็ไ้น้า ใรมีอะไรรไหนให้่วย ็มาบอเราไ้เลยนะะ ปีนี้สีฟ้าะ้อนะที่หนึ่นะะ สู้ๆ!"
เฮฮฮฮฮฮฮฮ!!
"พี่หิร้าบบบบบบบบบบ พี่นะใผมไปเรียบร้อยแล้วรับบบบ"
"หิรับบบบ ถ้าผมแ่นะ ผมอเบอร์โทรหน่อยไ้ไหมรับ!?"
"สู้เพื่อน้อหินเียวเลยรับโผ้มม!!"
และ็ไม่แ่าัน เสียรี๊และเสียเฮยััอย่า่อเนื่อ ถ้าเป็นแบบนี้ทุปี ผมิว่าผมอาะหูหนวเ้าสัวัน็ไ้นะรับ หรือผมวรออนโยบายแที่อุหูให้ับสภานัเรียนทุนี
"อเล็ิสรับ" อเล็เย์ยัิ้วหลิ่วา่อนะแนะนำัวเอ้วยื่ออน้อาย นหลายนในลุ่มนำนวนมา้อะโนึ้นมาแย้
"พี่อเล็เย์ไม่ใ่เหรอรับ!?"
"ฮ่าๆๆ ำลัรอเลยว่าะมีใรบมุให้ไหม อเล็เย์ ม.5 ัวแทนสภานสุท้ายรับ ฝาัว้วยนะทุน"
รี๊!!!
"ฝาหัวใ้วย็ไ้่าพี่อเล็เย์าาาาาา"
"รับฝาแล้วไม่ให้ืนนะ้าาาาา"
"พี่อเล็เย์ หนูบมุเ่นะะ!! รับหนูไปเป็นู่หูไหมะะ"
ผมรับไม์ืนมาาอเล็เย์ วาสายามอเป็นเิออำสั่ทุนให้อยู่ในวามเรียบร้อย รอนเสียเียบล ผม็เริ่มประาศเรื่อสำั
แน่นอนรับว่าไ้เสียั้านถล่มทลาย ว่าะทำให้ทุนอยู่ในวามสบไ้็ินเวลาไปหลายสิบนาที ผมพยายามแล้วนะรับ ับารสละสิทธิ์ในรั้นี้ ทว่าพอให้เสนอื่อ็วนอยู่แ่ื่อผม พอั้ผลโหวในเว็บ ทุน็ไม่ยอมโหวัน สุท้าย็้อบล้วยารให้อเล็เย์เป็นประธานและผมเป็นรอประธานวบู่ ไม่ั้นูท่าารัสรรแบ่หน้าที่่าๆ็ะไม่ไ้เริ่มึ้น เพราะทุนไม่ยอมเลือประธานให้เสร็เสียที
หลัาูหน้าที่ในีฬาสีอย่าถี่ถ้วนแล้ว สรุปว่าผมให้เทมเป็นมาสอรับ เป็นัวนำโอทีม ผมิว่าัวนำโทั้สีู่ะเหนื่อยน้อยที่สุ มีำท่าเ้นับอะไรอีนิหน่อย แ่ถึะเหนื่อยน้อยสุ ็ยั้อมา้อมเป็นประำอยู่ีรับ
ใ้เวลาประมาสามั่วโม พวผม็แบ่หน้าที่ให้ทุนเสร็เรียบร้อย
อเล็เย์ำลัยืนบอถึรายละเอียสุท้าย่อนแยย้ายันลับบ้าน
"นัีฬารับ พรุ่นี้ััวรินะรับ หลัอาหารเที่ยอให้เอันที่โรยิมสาม ส่วนฝ่ายเียร์และฝ่ายอื่นๆเอันที่โรยิมห้านะรับ ส่วนใร้อารใ้ห้อ สามารถใ้ไ้ที่ึอมัธยมปลายนะรับ ห้ออ ม.4-5 เป็นห้ออพวเรา สามารถเ้าไปลื่ออในเว็บไ้เลย ่าใ้่าย วิธีเบิ รายละเอียทุอย่าอยู่ในบอร์ลับสีฟ้าแล้วนะรับ"
"พวเราไ้สอโรยิมเลยเหรอ!!?"
เสียโหวเหวัึ้นอีรั้ เมื่อไ้รู้ว่าสีฟ้าไ้รอถึสอโรยิม
ยิมอโรเรียนผมมีทั้หมสิบสอโรยิมรับ ไม่นับยิมให่ที่เปิเพาะอนแ่ริเท่านั้น ็ะไ้สีล่ะหนึ่โรยิม แ่ะมีเพียสอสีพิเศษที่ไ้รอถึสอแห่
แน่นอนว่า้อบีันแทบายระหว่าสภาทั้สามสิบนเพื่อแ่แย่ไปให้สีอัวเอ เพราะมันหมายวามว่าะไ้พื้นที่ในารฝึ้อมมายิ่ึ้น ไม่้อแออัและหลบๆ่อนๆ หรือไปวิ่วุ่นื่นแ่เ้ามื เพื่อไปลื่ออสนามฝึ
และผม็ไ้มันมา้วยทริพิเศษนิๆหน่อยๆ เรื่อนี้้ออบุและยวามีวามอบให้ับารฝึเป่ายิุบับที่บ้านและพี่สาวสายพนันอัวเอล่ะนะรับ
"่ายยยยยย ้ออบุุรอประธานสีอพวเรานะรับ ว่าะบีนไ้มา บอเลยในานะนเยเป็นัวแทนไปแย่ ไม่่ายนะเอ้อ เอ้า! เฮให้ประธาน เอ้ย รอประธานสามรอบรับทุนนน"
"เฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮ / เฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮ / เฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮ"
"มีเส้นมีสายมันีแบบนี้นี่เอโว้ยยยยย"
"ไม่้อ้อมเียร์ในห้อเรียนแล้ว รี๊"
เสียแ่่อัเป็นระลอ ภาพรวมารประุมเป็นไปอย่ารื้นเร วันแร็แบบนี้แหละรับ รอถึ่วลาๆับท้ายๆ่อนเริ่มแ่เสีย่อน แทบะเรียว่าทลอใ้ีวิในนรเลย็ว่าไ้
พอเห็นว่าทุอย่าเป็นไป้วยี ผม็แยัวออาลุ่มนัีฬา มาหาเ็น้อยอผมรลุ่มเียร์
พอผมเินเ้าไป ทุน็ูแฮือแหวทาออให้ผมเิน ผมไม่สนใเสียรี๊ร๊า รปรี่เ้าไปหานัวสูนั่ปลายมูแ ระหว่าอนผมทำหน้าที่ ผม็แอบสัเนอผมไป้วยลอเวลา เห็นเาามฮัิ้วหลายรั้นนึเป็นห่ว
"หมูเห็นเทมาม ไม่สบายหรือเปล่ารับ"
"มันไม่ไ้ไม่สบายหรอ ไอ้ห่า น้าหน้าใส่น้ำหอมอย่าเหม็น ูับมันนี่ามนไส้ะย้อนออมาทาปา"
ไอ้น้ำป้อปาระิบ แ่เสียอมันสวนทาำว่าระิบไปไล นวรเรียเป็นะโนแล้วรับ
"ทำไมไม่พาเทมลุออมารับ"
"ลุไ้ที่ไหนวะ ลุอนทุนำลัั้ใฟั พวู็เ่นายเลยิ" น้ำบ่นอุบอิบ
"วันหลัพาเาลุออมาเลยนะรับ อ้าื่อผมไป็ไ้"
"หมูหย็อรับ หมูหย็อๆๆๆ เทมไ้เป็นมาะ็อล่ะรับๆๆๆ" เทมพอเห็นผม ็รีบโว์ระาษหน้าที่อัวเอให้ผมูอย่าระือรือร้น ผมยิ้มรับอ่อนโยน
"มาสอรับเทม"
"มาสอ! เทมเป็นมาสอๆๆๆ" เ้าัวยิ้มน้อยยิ้มให่ ท่าทาอบออบใมา
ผมว่าะพาเทมลับบ้านเลย แ่เสียะโนเรีย็หยุเอาไว้
"เทม! เทม๊ะ! มาหาหิแป๊บหนึ่สิ อหิถ่ายรูปเรียส่วนสูอมาสอหน่อยนะ"
"อ๋อๆๆๆๆ ไ้รับๆๆ หมูหย็อรับหมูหย็อ น้ำรับน้ำ เี๋ยวเทม เี๋ยวเทมมานะรับ"
แล้วเ็น้อย็วิู่๊ออไป
"ไอ้เทมเป็นมาสอู็เ้าใ แ่ไหใหู้เป็นทีมเียร์วะ ฮือ ไอ้สัสหมู ไอ้เลว ูอยานั่บมือโ่ๆบนสแน์แท้ๆ" น้ำรัน้ามับเทม เ้าัวูไม่อบใ บ่นระปอระแป
"อืม...พวผู้หิเาเลือันเอนะรับ เาะมาโยเพาะเลย้วย"
"เฮ้ย!!! ริเหรอวะ!? ิอะไรับูันป่ะวะเนี่ย ทำไี วามหล่อเหลาอู่าเป็นบาปโยแท้ นี่สาวๆเาะไม่บแยู่ันใ่ไหม นหล่อลำบาใัว่ะ เฮ้อ"
ผมไม่รู้ะบอว่ามันยัไีรับ ถ้าบอวามริไปว่า 'อา เพราะทีมเียร์รีเวสอผู้ายัวเล็ๆ ะไ้ับโยนสะวๆ แล้วพอพูถึผู้ายัวเล็ๆเี้ยๆ หน้ามึ็ลอยมาเลยรับน้ำ' แบบนั้น
ผมว่าน่าะไ้เห็นนร้อไห้แน่ๆล่ะรับ
ไอ้น้ำื่นมวามหล่อเหลาอัวเอไปเรื่อยๆ ราวับนาร์ิสัสผู้หลุมรัเาอัวเอ แ่พอเห็นลุ่มผู้หิเินเ้ามาใล้ ็ทำัวยื เ๊หน้ารึม เปลี่ยนเสียุ้ิ้เป็นเสียเ้ม
"มีอะไรับผมหรือเปล่ารับสาวๆ"
"เอ่อ...ือว่า ะอุยับประธานไ้ไหมะ" ไอ้น้ำอฟีบลทันที มันรอา ยืนเียบ ทำัวเป็นเสาสัาสอรู้สอเห็นแทน
ผู้หิสอสามนเินเ้ามาหาผม้วยท่าทีล้าๆลัวๆ ผมหันไปมอพวเธอ เห็นว่าเป็นหนึ่ในลุ่มเียร์ ็พยัหน้ารับ
"รับ"
"ือว่า เทมปุระ้อมา้อมับพวเรา แ่ว่าแนเาเ็บ เอ่อ..ือ"
อา พวเธอะมาถามถึอบเารฝึ้อมอเาสินะ
"อืม รบวนส่รายละเอียท่า้อมเียร์มาให้ผมแล้วันนะรับ ผมะฝึ้อมให้เาเอระหว่ารอแผลเาีึ้น ่วนี้ะให้เามา่วยอย่าอื่นไป่อน"
"ะ-ั้น รบวนอเบอร์โทรหมู เอ่อ หรือว่าไอีไลน์หมูไ้ไหมะ? เอาไว้ิ่อุยเรื่ออเทมน่ะ่ะ"
ผู้หินหนึ่หน้าแอนเอ่ยอผมะุะั ท่าทาาหวัอะไรมาว่าาริ่อเรื่อ้อมท่าเ้น ทำเอาผมนึเหนื่อยหน่ายในใ ารระทำอผมไม่ัเนพอหรือรับ...ว่าผมมีเ้าอแล้วน่ะ
"รับ ไอีไลน์ waterhandsome" พวเธอหันไปยิ้มให้ัน ่อนะสะุึ เมื่อแอแล้วรูปโปรไฟล์ไม่ใ่ผม
ไอ้น้ำหันมามอผม้วยสายาิั เมื่อผมมอบไอีมันให้ไปแทน
"เอ๊ะ เอ่อ นี่..."
"ส่รายละเอียมาทาเพื่อนผมแล้วันนะรับ พอีไลน์ผมให้เพาะนสนิทเท่านั้นรับ...เทมรับ! ลับบ้านันนะรับ" ผมหันไปเรียเ็น้อยที่ำลัุยับหิอยู่
"อือหือ ้นประโยับท้ายประโยนี่โรนละโทนเสียอ่ะมึ เริ่มอย่าเย็น ลท้ายอย่าละมุน เี่ย พวเ้าหล่อนหน้าเสียไปเลยว่ะ"
"หุบปารับน้ำ เทมำลัเินมา"
"้าาาาา พ่อนลำเอีย พ่อสอมาราน พ่อาั่เสีย2018"
เอาเ้าริ ว่าผมะแยย้ายลับบ้านไ้เหมือนนอื่น็ปาเ้าไปเือบหนึ่ทุ่มเลยรับ เพราะเลานโหอผมมาัรอหน้าประู ลาไปทำานที่สภา่อ
พอมาถึบ้าน รวแผลับุหมอเสร็ ผม็สั่อาหารมาทานันบนห้อสอนแทนร่วมมื้ออาหารับนอื่น ลัวเทมเอนอื่นทานอหวานหลัอาหาร่อหน้าแล้วะทรมานใน่ะรับ
ผมยับบิัวเล็น้อยไล่วามเมื่อยบ ถอแว่นารอบเินออาสันมูลใส่ลิ้นั ลุเินออนอห้อทำาน โยทิ้อเอสารและอีเมลหลายสิบบับไว้้านหลั ั้ใะไปหาำลัใัวเอเพื่อเพิ่มพละำลัที่ร่อยหรอให้เ็มหลอ่อน่อยลับมาทำาน่อ
้าวออไปไม่ี่้าว ห้อนั่เล่นแ่สุประี บนเพานสูโปร่โเ่น้วยโมไฟระย้า อปร้วยโฟาัวให่และโทรทัศน์อแบนนายัษ์็ประัษ์า ถ้าหาเป็นปิอนนี้บนโฟา้อมีเ้า้อนำลัใแ้มลมนอนอ่านหนัสือ ไม่็ทำารบ้าน หรือหาอะไรเล่นรอผมทำานเสร็่อยึ้นไปนอนพร้อมัน
แ่วันนี้บริเวห้อนั่เล่นสีำอผมูมืสลัวว่าทุที เมื่อผมออมาลับไม่เอใรนนั้นที่้อาร
เทมปุระเ้ามาออนุาับผมว่าเ้าัวอนอนเร็วรับ ทีแรผม็ร้อนรนนึว่าเาไม่สบายรไหน แ่เหุผลริๆลับเป็นอะไรที่น่าหัวใล้มเหลวใส่
ผมลาเท้าเินึ้นั้นสอ รเ้าห้อนอนว้า มุ่ไปหาเียสี่เสา ็เอะเอนที่ผมามหาำลันอนพลิัวไปมาอยู่บนนั้น ร่าสูนอนอหมอน้าสีฟ้าสใสัับสีอโทนห้ออย่าัเน เ้าอหมอน้าผู้ทำอินทีเรียอผม้อร้อไห้หลับาแน่นิ้วมวมุน
ผมมอเวลา อนนี้เพิ่ะสอทุ่ม เร็วว่าเวลานอนอเ็น้อยไปหนึ่ั่วโม นอไม่ไ้ที่ะึ้นไปนั่บนเีย ลูบหัวนพยายามนอนหลับาปี๋ ้มลไปหอมแ้มยุ้ยาร์แรายแรใ
รอยูบอผม่อวนนเทมลืมาึ้นมามอผู้บุรุ ผมเอ่ยทัทายเสียนุ่ม
"วันนี้นอนเร็วัเลยรับ"
"เทม เทมะนอนเยอะๆๆรับ ะไ้รบสามวันเร็วๆๆๆ นี่ใล้เ้าหรือยัรับหมูหย็อ"
เหุผลน่ารัๆอนน่ารัือเาพยายามนอนเร็วๆ เพื่อะไ้พ้นสามวันอารลโทษไปเร็วๆรับ
"ยัไม่สามทุ่มเลยรับ"
เาหลับาล ไม่เินยี่สิบวิ็ลืมาึ้นมาถามผมใหม่
"เ้า เ้า เ้าหรือยัรับหมูหย็อ"
"ยัรับ"
พอไ้ำอบว่ายัไม่เ้า เา็หลับาลไปอีรั้ รั้นี้ยาวนานว่ารั้แรในหลัวินาที วาลม้อนมอ
"เ้า เ้าหรือยัรับ"
"เพิ่ผ่านมาหนึ่นาทีเอรับ หึหึหึ" ผมลูบผมนุ่มมือไปมา เทมหน้ายู่
"ั้นหมูหย็อลอุ๊บๆๆบอฝันีเทมหน่อยสิรับ เผื่อ เผื่อเทมะหลับปุ๋ยๆๆนะรับ นะ นะ"
ผมยิ้ม ทำามำอให้อย่ายินี
"ฝันีรับเทม"
ุ๊บ
"หึหึหึ ุ๊บแล้วนอนหลับไหมรับ" ผมเอ่ยถาม ทั้ๆที่รู้ำอบ หาผมื่นเป็นเวลา นาฟ้าัวน้อยอผม็นอนหลับเป็นเวลารับ ริๆถึไม่รู้ แ่แู่าวาแ็้าอเาอนนี้็ไ้รับ มันใสแ๋วไร้วาม่วเสียนานี้
"ไม่หลับเลยรับ ุ่วๆๆไม่่วเลย เวลาผ่านไป้าัเลยรับหมูหย็อ เทม เทมไปเอาฝับัวรน้ำ มารุนาฬิาีไหมรับ ุนาฬิาะไ้โเร็วๆๆๆนะ ุเวลา็ะไ้โเร็วๆๆๆ้วย เทมอยาทานนมแล้วรับ"
ผมหัวเราะให้นวามิเป็นเลิศ ับลุ่ม้อนวามสุที่ห่มผ้านวมนล้าย้อนนมปัอบใหม่มาอแน่น เทมหัวเราะเอิ้อ้าเพราะั๊ี้
"หมูหย็อๆๆๆอ่า หมูหย็อรับ อย่าวนเทมเล่นๆๆสิรับ เทม้อั้ใ่วนะรับ เทม้อั้ในอนนะรู้ไหม"
"หึหึ ยิ่ั้ใยิ่ไม่หลับนะรับรู้ไหม"
"อ้าว อ้าว ั้นเหรอรับ ั้นเทมไม่ั้ใแล้วนะ เทมไม่ั้ใ่วแล้วนะุร่าาย ไม่ั้ใริๆๆนะรับ"
เทมปุระ้มหน้าล ั้อั้ใเอานิ้วิ้มอัวเอไปมา ท่าทาเหมือนเาำลัุย่อรอับุร่าายอัวเอ
ผมนอนเท้าามอเาพูุยอย่าเพลิเพลิน
"หมูหย็อรับหมูหย็อ ร่าายเทมื้อๆๆัเลยรับ ไม่ยอมฟัเทมพูเลย"
เทมปุระหันมาฟ้อผม เมื่อบอยัไ พูุยเท่าไหร่ ร่อรอยวาม่วุน็ไม่ปราให้เห็นเลยแม้แ่นิเียว
ผมยิ้มเอ็นู เลี่ยผมปรหน้าอเาออ วาสวยายแววอแเล็น้อย ท่าทาน่ามันเี้ยวนห้ามัวเอไม่ไ้ที่ะแล้แหย่เาเล่น
"ื้อเหมือนเทมหรือเปล่ารับ?" ผม้มไปูบรลาหว่าิ้วมวเป็นปมแน่นอเา ยี้ปาไปมาเล็น้อย ่วยลี่ิ้วที่ผูันเป็นโบว์ให้ลายออ
"เทมไม่ื้อนะรับ เทมไม่ื้อริๆนะรับ เทมเป็นเ็ีอหมูหย็อลอเลย"
"ริหรือเปล่ารับ แล้วอนเย็นใรเหลือผัไว้รับ" เทม้มหน้าุ ่อนะใ้ท่าไม้ายเ้ามาลอเลียผม พูแ้่าให้ัวเอเสียเบา
"เทม เทมเอรับ...แ่ แ่ว่าเทมทานผัสลัานโๆๆๆหมนะรับ หมเลี้ยเลยนะรับ"
"เ่มารับ แล้ววันนี้เ็ีเ็บแผลไหมรับ ทานยา่อนนอนที่หมูเรียมไว้ให้หรือยั"
"ทานแล้วรับ วันนี้ๆ เ็บๆๆับปวๆๆรับ แ่เทมฮึบๆๆไ้ ะีึ้น้วยนะ ะีึ้น้วยนะรับถ้าไ้ทานนม"
เา้อนาสวยึ้นมอัน ผม้มลมอวาสีน้ำาลหวานไม่แพ้ลูวาาราเมล ยิ่สบยิ่ใอ่อนแหลเหลว ฝ่ามือาวัลูบลบนแ้มนุอผมเบาๆ
ผมั้ใผ่อนผันโทษทั์ ให้ับเ็น้อยนไม่ื้อที่ทานสลัถ้วยโหมเลี้ยเมื่อเย็น
ริๆแ่เาทนมาไ้ทั้วันผม็ทึ่แล้วรับ เ็ายฟ้าประทานผู้ึ่ิอหวานยิ่ว่าใร หัห้ามใไ้นานนานี้็น่าปลื้มปิิมาแล้ว
"ทานไหมรับั้น มีุี้ในระเป๋าหมูอยู่นะรับ"
ผมเอ่ยเสนอถึนมสำรอในระเป๋านัเรียน ผมึ่เลียอหวาน หาแ่ลับมีพิัวเรียมพร้อมสำหรับน้าายเสมอ
เทมใ้แน้าไม่เ็บอเอวผม พลาุหน้าเ้ามาับอผมแน่น เ้าัวราฮือัใ
"ไม่ไ้นะรับหมูหย็อ หมูหย็อะามใๆๆๆเทมไม่ไ้นะรับ เทมำลัโนลโทษๆๆอยู่ เทมทานนมหวานไม่ไ้นะรับ"
ผมหัวเราะในลำอให้นไม่อยาโนามใ หอมลุ่มผมนิ่ม นึเปรมนัที่เาโมาเป็นเ็ีเหลือเิน
วามโรธที่ไม่มีเหลืออยู่แล้ว ยิ่ิลบเ้าไปอี โทษผ่อนผันเหลือเบาบา นแทบะลายเป็นราวัล
"ั้นทานอย่าอื่นที่หวาน แ่ไม่ใ่นมหวานไหมรับ?"
เทมำ้อผละออาอ เมื่อผมเยาเาึ้น วาลมาบไป้วยวามสสัย
"หวานๆแ่ไม่ใ่นมหวาน...ืออะไรเหรอรับ แล้ว แล้ว แล้วไม่ผิเหรอรับหมูหย็อ"
"ไม่ผิรับ"
เทมูลัเล เ็น้อยไม่อยาี้โ
"ไม่ผิริๆๆอริๆๆอริๆๆเลยเหรอรับ"
"ไม่ผิริๆรับ" ผมย้ำ และราวนี้นนอนอเอวผม็ียิ้มว้าสใส ท่าทาลิโล พยัหน้าหึหั
"หม่ำๆๆๆรับ หม่ำๆๆนะ เทมอยาทานนนน"
เมื่อเายินยอม ผม็ยิ้มลึ้ามุมปา
"ูวิธีทานีๆนะรับเทม แล้วทำามหมูสอนนะรับ"
ไม่ผิห้ามทานอหวาน เพราะมันไม่ใ่นมแ่อย่าใ
แ่เป็นปาผมยัไล่ะ...
ผมแลบลิ้นเลียริมฝีปาล่าัวเอนน้ำลายใสเลือบมันน่ำวาว ยับเลื่อนใบหน้าเ้าไปใล้ินลแอยาทานอหวาน แลบลิ้นเลียิ่เนื้อนุ่มสอลีบอ้อยอิ่ ่อนะเริ่มูึเนื้อสีมพูนุ่ม ผละออเื่อ้า ยิ้มหวานแถมท้าย หลัาแสวิธีทานอหวานิ้นพิเศษให้เาู
"หวานไหมรับเทมปุระ..."
เทมปุระเริ่มแรูใ ่อนะห้วอหวานที่ผมปรนเปรอให้อย่ารวเร็ว
"ว-ว-ว-หวาน...หวาน หวานรับ" สีแแ่แ้มไปทั่วใบหน้าใส หัวใสอวเ้นึัถี่รัว
ผมยิ้มล่อลวนไร้เียสา เอ่ยเสียล่อหลอเิวน
"ั้นทานหมูให้อร่อยนะรับ"
ผมยิ้ม ััวเอใส่านเสิร์ฟให้เาถึปา ยับส่ลีบปาล่าัวเอให้เาลืนิน
เทมปุระราวเ็น้อยัว้อยผู้แสนอยา เาูึแทะโลม บ ั ยี้ สุหลใหล ร่าสูละเมียละไมับลีบปาอิ่มอผมอย่าพิถีพิถัน
เาไม่ปล่อยผ่านแห่ใ ทุอมุมนถึลำอาวยันไหล่ว้าล้วนถูรวราหนัหน่วเนิ่นนาน
ระหว่าใ้้อนส้อมเป็นลิ้นร้อนเี่ยวพันัิน เารารวในลำอฟัูพอใยิ่หนั อปรับอัมีสีน้ำาลประายระริ ส่สารให้เหยื่ออเารับรู้ ผมยิ้มยินี เพราะมันีวามไ้ว่าเารันมิ้นนี้มาว่าิ้นใที่เยลิ้มรสมา ...ผมเป็นนมหวานนะเลิศในใอเา...
"อา...ที่รัรับ ัแรๆสิรับ"
ผมเอียอ ยุ้มผมให้เาระทำรุนแรมาึ้น
ผมยินยอมให้เาัิน และเลื่อนัวอำนวยวามสะวให้ร่าสูทุอย่า แ่หายามะลึึ้มาไปว่านั้น ผม็ะระาสิัวเอ เป็นฝ่ายเ้าไปูลืนเาัสัว์ป่าผู้หิวโหยแทน ผมยับยั้ัวเอไว้แม้ะยาลำบา หยุไว้แ่่วลำอสวยและไหล่ว้า มาสุือริมฝีปาแับวมเ่ึ
...ูบอเาะเป็นอผม เมื่อเราเป็นแฟนันแล้วเท่านั้น ไม่เปลี่ยนแปล...
เสียเอะแะลิ้มรสัึ้นในวามมือย่า่อเนื่อ ราวับผู้บรรเลไม่รู้ัเหน็เหนื่อย เราผลัันเี้ยวปาล่าออีฝ่ายนานหลายสิบนาทีนมันบวมเป่ นผมรู้สึเหมือนว่าริมฝีปาล่าอัวเอมลายหาย ไม่็ถูเาัินลืนเ้าไปในร่าายอีฝ่ายนหมแล้ว ถึไ้เอ่ยถามเาเสียระเส่า
"อิ่มหรือยัรับเทม"
ผมถามเารั้ที่ห และเป็นรั้แรที่เาพยัหน้า หลัาส่ายหน้ามาถึห้ารั้้วยัน เ็น้อยหิวัในที่สุ็อิ่มหนำ เ็ายพยัหน้าอย่าเลื่อนลอย นาฬิาเ็มสั้นี้เลสาม ถึเวลานอนอเ้าัวแล้ว
อา...ั้ห้าสิบว่านาทีเียว
ผมระมูบล่อมนอนรอบวหน้าแสนรั ูบอุ่นๆโมีไ้รุนแรราวยาสลบ นถูระทำนัยน์าปรือ เสียแผ่วล้ายเ้าอำลัถูมอมเมา ลูแมวเหมียวในอ้อมแนใล้ไร้สิเอ่ยบอเป็นประโยสุท้ายอวัน
"มุ...มุยอ...ฝัน...อือ...ฝัน...ี...รับ...อือ..อาย่อย......ฟี้..."
ผมหัวเราะในลำอให้นหลับัวอ่อนในออผม นิ่อยู่นานเพื่อฟัเสียลมหายใสม่ำเสมอออีน วาสีฟ้าประายระเรื่อไป้วยวามรู้สึมามาย ผมเ็บัพวมันลับเ้าหีบ ปิฝาพวมันไว้แน่น รออยเปิพวมันอีรั้ในเวลาที่เหมาะสม
ผมูบหน้าผา ไล่เรื่อยลมูโ่ สอพวแ้มเนียนละเอีย็ไม่รอพ้น ่อนะระิบิิริมฝีปานุ่มอนนอนหลับสนิท
"ฝันีนะรับ...ที่รัอผม"
end 34 .
twitter #เพื่อนผู้ปรอ
พิมุโพัวโเมียออลอินวันอะรัยนาเน้
ใรอยาหวีอะไรเพิ่มเิม
ไปเล่น #เพื่อนผู้ปรอ ไ้นะะะะะะะะ
เยิ้บเยิ้บบบบบ ♥
โเฟียริน
zofiarin lll moore
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น