ลำดับตอนที่ #36
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #36 : 35 แปรงฟัน เรื่องสิวสิว .
35
ผมื่นึ้นมา่อนอย่าเย เปิไฟบนหัวเียเพื่อแอบมอใบหน้านหลับแทนารหยิบรอบรูปอเามาทัทาย พอมีัวรินอนเีย้า ผม็ละทิ้ยามเ้าอย่าเิม ามอูเาผ่านรูปถ่ายยามรุ่อรุ ็เป็นนอนะแ้าเยหน้ามอแทน
นอาผ้าพันแผลหนาบนแน้ายที่เป็นสิ่ผิแผ บันี้ริมฝีปาล่า็ืออีอย่าที่แ่าาเิม ลีบเนื้อสีมพูบวมเ่แันล้ายลูเอร์รี่ มันูุ่ม่ำน่าั ูเป็นผลไม้สีแในฤูหนาว ผลสีาร่วหล่นบนพื้นหิมะสีาว โเ่น ล่อาล่อใ พื้นผิว่ำวาวูล้ายผิวรุบรอบอเปลืออุ่น แ่แท้ริแล้วลับนุ่มหยุ่นให้วามรู้สึลามแสนนุ่มนิ่ม มาว่าสารผิหมายใๆ เ้าสิ่นี้รารึและาไม่ไ้เสียยิ่ว่า
"เทมรับ...เทม"
"ึ..ืม อือ...-ับ..." เสียานรับู่วุน
"หมูะลไปออำลัายนะรับ เทมะไปับหมูไหม หืม"
"อือ...ไป ไปรับ เทม...เทมไป...ฟี้..."
นบอะไป้วยอพับออ่อน หัวสู่หมอนำิ่สู่ห้วนิทรา่อ เหลือไว้เพียเ็ายผมสีทอที่หัวเราะนัวสั่น วามเรียวรีลเพราะรอยยิ้มว้า ปลายมูโ่แนบิพวแ้มหอม สูมไปทั่วร่าอนไม่รู้เรื่อราวนพอใ ่อน้าวลาเียเินไปหยิบระาษมาเียนบอเา หยิบริสัลวาทับไม่ให้ปลิวหาย่อนะทำหน้าที่บอนหลับว่าผมอยู่ไหนให้ลุล่ว
่วนี้เทมเริ่มลับมาหลับสนิททั้ืนเหมือนเิมแล้วรับ หลัามัะหลับฝันร้ายสะุ้ื่นลาึบ่อยๆ และเ้านี้ผมิว่าเาะื่นึ้นมาอีทีเมื่อผมัาริรรมยามเ้าอัวเอเสร็พอี
สี่เท้ายัรู้พลา นัปรา์ยัรู้พลั้ ผิารับ ผมออำลัายเสร็ึ้นมาหาเา เ็น้อย็ยัหลับอยู่ ลมหายใสม่ำเสมอและเวลายัพอมี ผมปล่อยให้เทมนอน่ออีนิ ื้อเวลาให้เา้วยารเินไปอาบน้ำแ่ัว มานั่รอเาื่นอีรั้้วยารโทรไปหาุาุยาย โนเทศน์ุไปแล้วหนึ่ยเรื่อแผลบนแน เทมปุระัวน้อยอผม็ยัไม่ื่น นเ็มสั้นเ้าใล้โนอันรายใล้สาย
ถ้าผมยัไม่ปลุเา น่าลัวว่าะไปโรเรียนไม่ทันเ้าแถวแล้วรับ
ผมวาไอแพลบนโ๊ะ แล้วลุาเ้าอี้มาหานยัไม่ยอมลืมา ูบทั่วหน้าเหมือนยาม่ำืน เพียแ่รานี้ไม่ใู่บล่อมให้่ว แ่เป็นูบแห่ารปลุแทน ผมับ้อมือสวยหยุยั้เอาไว้ เมื่อน้าใ้ยุยิั้ท่าะยี้าัวเอ อบุมมือให่แล้วึึ้นมารริมฝีปาปลุเาเพิ่มเิมอีแห่
"เทมรับ ้อื่นแล้วนะรับนเ่"
"อือ อือ...มุ มุ หมูหย็อรับ เทมเ็บๆๆปวๆๆแนัเลยรับ ฮึ"
อ์ายน้อยอผมื่นึ้นมาพร้อมอารม์ไม่ที่ ยามเ้าเป็น่วเวลาอ่อนไหวอเ็ายเทมปุระเสมอ เ้าัวเบ้ปาไปมา เริ่มาเ้าน้ำาให้ผมใอ่อนยวบั้แ่แรเริ่มอวัน
"ู่...ไม่ร้อนะรับ เี๋ยวหมูเอายาแ้ปวให้ทานนะรับ เทมปวมาไหมรับ" ผมถามเาอย่าเอาใ
"ปวไม่มา ไม่มา แ่ แ่ แ่็ปวัเลยรับหมูหย็อรับ เป่าเพี้ยๆๆๆ เป่าเพี้ยฟู่ๆๆให้เทมหน่อยนะรับ ล-ไล่ ไล่วามเ็บปวไปไลๆๆๆให้เทมหน่อยนะรับ"
สิ่ที่นาฟ้า้อารในยามเ้าเพื่อเป็นำลัสำัทั้วัน มีเพียวามเอาใใส่่ายๆเพียเท่านี้เอรับ ผมลูบวนฝ่ามืออุ่นไป้วยพร้อมับเป่าลมับไล่วามเ็บปวให้เทวาไร้ปีแสนี้อ้อน
"โอ๋นะรับ วามเ็บหายไปนะรับ"
ยิ้มปลอบนโยเยยามเพิ่ื่น นั่ปลอบเาสัสอนาที นเ่อผม็ลับมาร่าเริแ่มใส พอเห็นเาื่นเ็มา็เรียพยาบาลเ้ามา่วยเ็ัวทำวามสะอา ผมยัไม่ให้เาอาบน้ำรับ ลัวแผละเปียน้ำแล้วอับื้น แ่ะัารูแลเา้วยัวเอ ร่าสู็ไม่ยอมท่าเียว เทมไม่อยาให้ผมยับัวมา้วยลัวว่าผมะเ็บ วามเป็นห่วอเาทำให้ผมยอมอ่อน้อ แม้ว่าริๆแล้วให้ผมยับเ็บแผลนิหน่อย ีว่า้อมาทนเห็นนอื่นแะ้อเนื้อัวเามานะรับ
ผมไม่อบให้ใรเ้าใล้เาเป็นทุน ยิ่มาับ เห็นแล้ววามหุหิและอัาวามเป็นเ้า้าวเ้าอเา็อัแน่นแทบะทะลัอยู่ในอ
ผมนั่เฝ้าเหมือนมัรหวสมบัิ รวราทุารระทำาไม่ะพริบ ถึพยาบาละเป็นผู้ายสูวัย็ไม่ใ่้อยเว้น ในโลนี้มีเพียนเียวที่ผมยอมอะลุ่มอล่วยให้ ็ือผู้ให้ำเนิหรือุแม่อเ้าัวเท่านั้น
บุรุษพยาบาลสอนเมื่อปิบัิหน้าที่เสร็็เ้ามา่อมัว เอ่ยเสียนอบน้อมล่าวำลา
"เสร็แล้วรับุิมิทรี พวผมอัว่อนนะรับ"
"อบุมารับ"
พอประูปิล
ผม็เรียร้อหา้อ่อรออผมับเ็ายฟ้าประทานทันที
"เทมรับ มาหาหมูสิรับ เี๋ยวหมูเ็หน้าับแปรฟันให้นะ" เราสอนเอันรึ่ทารับ ผมยอมให้เาใ้บริารเ็ัวับนอื่น แลเปลี่ยนับผมะ่วยเ็หน้าับแปรฟันให้เาเอ
...ผม็อยาูแลเทมอผมบ้านี่รับ...
เ็น้อยที่สูว่าผมไปห้าเนิเมร้มหัวลให้ผมมัผมสีำลับ้วยผ้าพื้นเล็ เทมที่ใ้ผ้ารวบผมึ้นเอาไว้ อปรับุลุมอาบน้ำ ูล้ายุหิุนายอนไปทำสปาไม่มีผิ ผมยิ้มมุมปาเอ่ยแว
"วันนีุ้นายเทมปุระอยาใ้ยาสีฟันรสอะไรีรับ"
พนัานร้านำเป็นเินไปเปิลิ้นั ้าในนั้นมียาสีฟันหลายยี่ห้อหลารสาิวาเรียรายเป็นระเบียบอัแน่นอยู่ เรียไ้ว่าในห้ออาบน้ำว้า ภายในู้บิวท์อินลายหินอ่อนสีำทอหรูหรา ล้วนเ็มไป้วยเรื่อใ้แบบอ่อนโยนสำหรับเ็ แน่นอนรับว่าเป็นอนยิ้มแ่รหน้าผม
อลเลั่นเรื่ออาบน้ำอเ็ายมีั้แ่ลิ่นเบสิเ่น มิ้น วานิลลา สรอว์เบอร์รี่ แอปเปิล ผลไม้นานาพันธุ์ เรื่อยไปนถึลิ่นนมหวานอย่าลูวา มาารอ ็อโแล รสนมไทยอย่านมั้น ้าวเหนียวมะม่ว็มีรับ หรือะรสหายา ลิ่นแปลๆผม็หามาให้เาใ้าม้อาร
"เทม เทม วันนี้ๆๆเทมะใ้รส...รส รส อะไรีน้า อืม...อืมๆๆๆๆ"
เทมทำหน้ารุ่นิอยู่ั่วรู่ ่อนะหยิบหลอยาสีฟันสีมพูมาให้ผม
"เอา เอารสัพเ้รับผม หอมๆๆ"
"ัพเ้นะรับ ั้นหมูเ็หน้าให้่อนนะ เทมหลับาสิรับ" ผมบิผ้าให้แห้หมา เรียมลมือทำหน้าที่
"เทม เทมหลับแล้วรับๆๆ" เ็ายหลับเพีย้าเียว แ่อี้าลับลืมาใสมอผม
"หลับาทั้สอ้าสิรับ หึหึหึ"
"อ๋อๆๆ ห้ามแอบๆๆูๆใ่ไหมรับ"
ใบหน้าหลับาพริ้มเล่นเอาหัวใเ้นแร วาปิสนิท แพนาหนาราบไปับแ้มเนียน ูามราว่าแะสลัมาฝีมือปั้นแ่ เห็นแล้วนึอยาลอพิสูน์ผลาน้วยสัมผัสเเ่นเมื่อ่ำืน แ่เห็นริมฝีปาล่าเาบวมเพราะถูรัแไปมา ็แล้ันอีหนไม่ล ผมเลื่อนไปูบหน้าผา ิ่าแรและำไร้วยารใ้มูย้ำหลายๆรั้ทแทน
ผละออมาหยิบรีมบำรุผิวและรีมันแทาลให้เา ็เป็นอันเสร็เรียบร้อย
"ลืมาไ้แล้วรับ"
"รีมหนุบหนับเหนอะๆๆๆัเลยรับหมูหย็อ"
"้อทานะรับ มันี่อผิวอเทมนะ"
"หมูหย็อทาๆๆ้วยไหมรับ เทม เทม เทมอทาๆๆให้นะรับ" เาาวาว ระือรือร้นอยาูแลผมบ้า
"หมูทาเรียบร้อยแล้วรับ" แ่ระยะเวลาใล้สาย็ทำให้้อใแ็ปิเสธเาไป
"-ั้นเหรอรับ...หมูหย็อ หมูหย็อทาแล้วเหรอรับ..." อ์ายน้อยอผมเหี่ยวเาราวอไม้ไร้น้ำรหลายสิบวัน ผมใอ่อน รีบเร่หาปุ๋ยมาใส่ ลัวอไม้สวยะบอบ้ำไปมาว่านี้
"แ่หมูยัไม่ไ้บ้วนปานะรับ เ็บแนมาๆนเทเอไม่ถนัเลยรับ รอเทมแปรฟันเสร็แล้ว ่วยเทน้ำยาใส่แ้วให้หมูหน่อยไ้ไหมรับ"
"เทม เทม เทมเทให้นะรับ! หมูหย็อรอเทม่อนนะรับ เี๋ยวๆๆๆเทม เี๋ยวเทมให้หมูหย็อแปรฟันให้เสร็แล้วะเทให้เอนะรับ แป๊บเียวึ๋หนึ่นะรับ"
"หึหึหึ หมูะรอนะรับ อนนี้อ้าปาว้าๆ่อนรับ อ้า"
เสียแปรสีฟันัถูทุอทุมุมอย่าบรร เป็นเสียเียวที่ัเป็นัหวะท่วทำนอ้ออยู่ในห้อน้ำอนนี้
เทมร่อมร่าัผมไว้ับอ่าล้าหน้า ใ้แน้าเียวยันัวเอเอาไว้ เผื่อะไ้้มัวเอนหน้ามาให้ผมัารอย่าสะว ท่าทาน่าเินอายและสายาน่าเินอายยิ่ว่า เพราะเามอัน้วยสายาหวานบาิ อัมีสีน้ำาล้อทุารเลื่อนไหว นทำเอาเือบะแปรผิแปรถูเพราะวามประหม่า ผมรวบรวมวามสนใเล็ใส่เป้าหมายือทำวามสะอาฟันี่าวเรียสวย ใส่ใับเ้าเี้ยวู่แหลมอเาให้มา ะไ้ไม่เินอายนเินไปนั
เทมละสายาออาใบหน้าผมไปที่ระ้านหลั ผมโล่ใไ้ไม่นาน ็เอะใับวาลมโที่เบิว้าึ้น ราวับุายน้อย้นพบเอบาสิ่น่าอัศรรย์ เาพูทั้ๆฟอยัเ็มปา
"หมูหย็อูสิรับๆๆๆ! เราสอนปาห้อยๆๆๆแๆๆเหมือนันเลย ทำไมล่ะรับ ทำไมล่ะรับ"
ผมะัหยุมือ ลืนำพูเือนเาว่าอย่าพูอนแปรฟันประเี๋ยวะสำลัลอ ทว่าลับบัับให้ใบหน้าแน้อยลไม่ไ้ บอให้หัวใเ้น้าลไม่ไ้้วยเ่นเียวัน
ผมอุส่าห์ไม่เอ่ยทั เ็บเรื่อเมื่อืนลรุแล้วเียว
"็เพราะ...เทมูหมูแรไรับ" แถมนานอี้วย...ผมอธิบายเสียแผ่ว
"....อ๋อๆๆๆ....เพราะูบ ูบๆๆเมื่อืนเหรอรับ" อยาัลิ้นัวเอให้า เผื่อวามเ็บะึผมให้หลุออาบ่ววามเินนี่ไ้บ้า ผมระแอมไอหวัแ้อาารหน้าร้อนผะผ่าว แ่มัน็ไม่่วยให้ีึ้นสันิ
"ยัไม่เรียว่าูบนะรับ ถ้าูบมัน้อ..." ้อใ้ลิ้นสัมผัสันมาว่านี้ บเบียแนบิมาว่านี้...ไม่ใ่แ่เพียหยอล้อิ่ริมฝีปาล่า แ่เป็นาร...อา
แ่ิภาพ็อยาสอนเาึ้นมาแล้วรับ
เทมเอียอสสัย ูเสียมเสียายเอาเสียมาๆ
"ยัไม่ใู่บๆๆเหรอรับ แล้วถ้าูบ ถ้าะูบๆๆหมูหย็อ้อทำยัไเหรอรับ"
ผมยิ้ม เริ่มับรถัินุหลุมออว้า
"เป็นแฟนหมู่อนนะรับ แล้วหมูะสอนนะ"
"อ๋อๆๆๆๆ ไ้รับๆๆ ไว้เป็นุแฟนหมูหย็อแล้ว แล้ว...แล้วๆหมูหย็อสอนเทม้วยนะรับ"
สิ้นประโยวามเียบโรยัว บรรยาาศฟุ้ไป้วยวามระอัระอ่วน ผมอึอัในอเหุเพราะหัวใเ้นผิัหวะ เมื่อยหน้าไปหมเพราะอมยิ้มนปวแ้ม เหมือนเราสอนเพิ่รู้ว่าเราพูอะไรันออไป ไ้แ่ยืนประสานสายานิ่ พวแ้มึ้นสีเ้มในวามเียบ
่อนระเบิะพราพาสิให้พัทลาย ผม็รีบสร้าหัว้อใหม่แ่บทสนทนา
"เสร็แล้วรับ นี่น้ำรับเทม"
"ะ ะ อบุรับ แหะๆ...ั้น ั้นเทม เทมเทให้หมูหย็อ้วยนะรับ อหมูหย็อรสมิ้น์ู่่าๆๆ เทม เทม เทมอยาลอใ้บ้าัเลยรับ อยาใ้รสเียวับหมูหย็อัเลยรับ..."
"มันเผ็นะรับ" ผมลูบหน้าเา เ็หยน้ำออให้
"เผ็ๆอีแล้ว เสียาย เสียายัเลยรับ"
"ั้นวันนี้หมูะใ้ลิ่นเียวับเทมีไหมรับ"
"ริเหรอรับ! --แ่ แ่ว่าอเทมหวานๆๆนะรับ หวานๆๆหมูหย็อไม่อบนี่รับ เทมไม่อยาให้หมูหย็อทำอะไรๆๆที่หมูหย็อไม่อบนะรับ"
"ถ้าแบบไม่หวานมา็ไ้รับ"
"ั้นๆๆ เอาผสมันนะรับ เอาอเทมับหมูหย็อมาผสมันนะรับ ะไ้พอีันนะรับ นะๆๆๆๆ"
ผมพยัหน้าให้วามิเ้าท่าอเ็ายแสนลา เาเอื้อมมือไปหยิบวน้ำยาบ้วนปาสีฟ้าอผมออมา พร้อมน้ำยาสีมพูอัวเอมาเทรวมัน ลิ่นมิ้น์และสรอว์เบอร์รี่ปนเปอบอวลไปทั่วห้อ
เราสอนลั้วปาันเสร็ เ็น้อยอผม็ูิอิใ อ้าปาพ่นลมหายใหอมสื่นไม่หยุ เาหันมาหาผม ยิ้มาหยีูเิ้า
"หอมๆๆๆสุยอไปเลยรับ ไม่เผ็ๆๆน้ำาไหลโ๊ๆ้วย ห้อมหอมรับ ุมิ้น์ๆๆๆับุสอเบอร์ยี่หมุนรวมัน หมูหย็อหอมๆๆไหมรับ"
"หอมรับ" ผมพร่าเบลอเสียนลืมแ้ไำผิให้เา
"ลิ่นเหมือนันไหมรับ เทมมหน่อย เทมอๆๆ อมหน่อยนะรับ"
แล้วสมอและสิที่ผมพยายามอบุมเอาไว้แน่น็หลุลอยหายไป ระเบิถูุิัน เมื่อปลายมูโ่้มลมาสูมวามหอมั้แ่ริมฝีปา ลาเรื่อยึ้นบนถึแ้มร้อน่า และวลับไปที่ออ เทมสูลมหายใลึ ลอเลียไปมา ไม่ไ้สัเเห็นถึนถูระทำ ที่เร็ัวนแทบะลายเป็นรูปปั้น
"หมูหย็อหอมๆๆัเลยรับ...ลิ่นเราสอนเหมือนันเลย เทมีใัเลยรับ"
ผมเม้มปาแน่น ลัวหัวใะทะลุออาปา ปล่อยยิ้มว้าให้เาุอสูลิ่น้วยวามสุ
...ถ้าทุเ้าเป็นแบบนี้ ็ไม่อยาให้มีลาวันและลาืนเลยรับ...
สิบห้าวันหลัานั้น ิวัรประำวันเรียไ้ว่าแน่นเอี๊ย าราเวลาถูพวผมำเนินามอย่าแม่นยำ และไม่สามารถเอ้อระเหยไ้อย่าเย
ผมื่นแ่ฟ้ายัไม่สว่าเพื่อไปออำลัายับเทรนเนอร์และ้อมวิ่้วยัวเอ เ้ามา็ปลุเทมไปโรเรียน ล้าหน้าล้าาให้เา ถึโรเรียน็้อั้ใเรียนหนัสือ หลัเที่ย็พาเทมไปส่เรียนพิเศษ บ่ายสาม็ไปรับเาเ้ามาทำิรรมับสี ระหว่านั้นผม็หัวหมุนับอานอสภามามาย ผมรับส่วนอหิมาทำ้วยรับ เธอะไ้มีเวลา่วยูแลเทมเรื่อิรรม มีแ่ไอ้น้ำอยเฝ้านเียว ผมไม่่อยไว้ใมันเท่าไหร่ในเรื่อละเอียอ่อน อย่าไรเสีย ให้ผู้หิึ่มีสัาาวามเป็นแม่สู่วยูเสริมวามมั่นใีว่ารับ
นอาานในสภา ผม็้อปลีัวโผล่หน้าเ้าไปูานอสี้วยรับ ทำหน้าที่รอประธานสีและนัีฬาอสีวบู่ันไป นอา้อมวิ่้วยัวเอ พอแผลเริ่มหายีผม็้อไป้อมที่สนามริท่ามลาแร้อน เหื่อไหลท่วมัวนน่าโมโห พอ้อมเสร็ิว่าะหนีไปหาเทมปุระ็ถูเรียรั้เอาไว้ ่วานโรเรียนผมเป็นที่้อารมาเสียยิ่ว่าาราิวทอนไหนๆ
ยุ่มาเสียนผมนึอยาให้มีเวทมนร์หรือนวัรรมแยร่าไ้ ะไ้แบ่ให้ทุนเอาผมไปใ้านไ้นรบถ้วน ไม่้อมายื้อแย่เสียัน่ารำา
ลับมาถึบ้านึื่น ไม่มีวันไหนลับทันพระอาทิย์ยั้าอยู่บนท้อฟ้า ้าวเท้าเ้าบ้านมา็เอุหมอรออยอยู่่อนแล้ว รวูบาแผลินเวลาไปนานใ่เล่น
ไหนเลยยั้อให้เวลาับรอบรัว้วยรับ เพราะสมาิในบ้าน็เรียหาไม่่าัน ยามมื้ออาหาร่ำพวเราสอน็ไปรับุป้ามาทาน้าวเย็น ทานเสร็็พาเธอส่ลับถึหน้าประูอย่าปลอภัย
พอถึเวลานอน บนเียว้า ผม็ป้อนนมหวานให้เ็น้อยที่เสพิวามหวานาผมไปเสียแล้วนอิ่ม ับเาฟัเิมพลัใให้ัวเอนพออพอใ ็เินมานั่บนโ๊ะทำานัวประำ ลมือทำานาทาุยายและานอัวเอนถึีสาม ีำัีระัลั่นไล่ให้ไปนอนถึะเินโเเ้าไปุอ้อมออุ่นหลับาลเพื่อเริ่มวััรน่าหุหิแบบนี้่อไปเรื่อยๆ ไม่รู้บ
านที่ระั้นิทำให้ทุอย่าูเร่รีบ ำนวนนเท่าำปั้นไม่เพียพอับานมหาศาล แม้แ่วันหยุเสาร์อาทิย์ผม็ยั้อไปโรเรียน ไม่สามารถแทรเวลาว่าหยุพั ไม่ไ้แม้แ่พาเ็น้อยอผมไปเที่ยวไหน ่วเวลาไ้อยู่ับเทมถูัแบ่ไปทำอย่าอื่น นผมไ้แ่สบถำหยาบ่าๆนานาในใ
และสิ่ที่บับที่สุือผมเริ่มถึวัยแเนื้อหนุ่ม เริ่ม้าวเ้าสู่่ววัยรุ่น ฮอร์โมนแปรปรวนและยิ่ผันแปรหนัหน่วยิ่ึ้นเมื่อผมนอนหลับน้อย พัผ่อนไม่เพียพอ ไหนะร่าายำลัยืัวนำพาวามปวเมื่อยมาให้ ทุอย่าูล้วนไม่เป็นใ ยิ่ใบหน้าเนียนเสมอมาอผมมีเ้าสิวน่ารัเียผุึ้นมาสี่เม็ยิ่อย้ำทำผมอ้ำใ แทบะไม่ล้าสู้หน้าเทมปุระเลยรับ ผมอยาูี่อหน้าเาลอเวลาแท้ๆ
แ่็ยัีรับ เพราะไม่ใ่แ่ผมที่มีเอเลี่ยนบุใบหน้า แ่เพื่อนทั้สอนอผม็ถูประาศสรามเ่นเียวัน และูท่าะโนบุเยอะเสียยิ่ว่า โยเพาะไอ้เ้ที่้อมีฬาอย่าหนั และมัน็มมาพอ นนอนทั้ๆเหื่อเปียโ วามสปรส่ผลให้หน้ามันแทบะแยไม่ออระหว่าาับพื้นผิววันทร์
ส่วนนัวเล็สุอลุ่ม็ไม่น้อยหน้ารับ อย่าที่รู้ันว่าน้ำเป็นพวลัทธิลั่เบ่อน พอ้อมเียร์หนัและเหนื่อย เ้าัว็ทานเบ่อนเป็นแรใ่าน้ำ บวับ็อโแลและนมทอรอบ่าๆในห้อ้อม มัน็ินไม่หยุ นสิวปะทุึ้นลายพร้อยเป็นุ๊แไปอีน
มีเพียนเียวที่รอพ้นาสรามสิว ือนาฟ้าัวน้อยอผม เทมยัหน้าเนียนใสเปล่ปลั่ราวไ่มุทุระเบียนิ้วรับ
อนนี้มีผู้บาเ็บเป็นสามทหารล้าและหนึ่ผู้รอีวิ ำลันั่ทาน้าวลาวันร่วมัน บทพูุยแน่นอนว่าถูปรับให้ทันเหุาร์บ้านเมือใบหน้าะนี้ หาฟัแ่เสีย ะ้อนึว่าเหล่าสาวๆพูุยันเียวรับ เพราะเ็ายวัยรุ่นสามนำลัว้าวุ่น เอาแ่ถันเรื่อรีมัวไหนี ลินิไหนี หมอนไหนี้วยน้ำเสียริัั้นสูสุ...
"ไอ้เหี้ยยยยยยยยยยยย สิว สิว สิว! มึึ้นนานี้ มึไม่ึ้นในลูาู้วยเลยล่ะ ไอ้เวร!"
"ฮือออออ เี่ยเอ้ย มึูิ ูหน้าูะ่อน ิบหายๆๆๆ สาวๆะื่นมวามเท่อูลไ้ยัไวะ"
"เียบเถอะรับ เี๋ยวมัน็หาย"
"หายเหี้ยอะไร๊!! แม่ผุเอาๆๆยิ่ว่าเื้อราในร่มผ้าไอ้เ้อี้"
"มึมาแอบูเื้อราอูไ้ไไอ้เี้ย! โอ้ยยย ทำไมเป็นวัยรุ่น้อมีสิว้วยวะ!"
"เทม เทม เทม็อยามีุสิวๆๆๆๆแปะหน้าบ้า ทำไมๆๆ ทำไมเทม ทำไมเทมไม่มีนเียวเลยรับ เทม เทมะไม่โเหรอรับ ุสิวไม่อบเทมเหรอรับเลยไม่มาหาัน" เ็น้อยอผมหน้าเศร้า เมื่อในบรรา้อนอุาบาสาม้อน มีเาเป็นมาเมลโลอยู่้อนเียว
"ฮือออ ถ้าไม่ใ่ลูในไส้นีู่บหัวหลุแล้วนะ มาิวามหน้าใสใส่แบบนี้! พวูเ็บปว"
"ู็อยาถูสิวเลียเหมือนันโว้ยยยยย!"
"นี่ๆๆๆๆ ูีเื้อหัวสิวใส่แม่เลย เอาไปโว้ยยยยย"
"ูแบ่ให้้วย ูใี!!"
ผมเอามือบัหน้าเทมาารีเหื่อใส่อไอ้น้ำและไอ้เ้ วัสายาุไปให้สอเพื่อนู่แฝี้โวยวาย พวมันออันแหปาลั่นเสียน รปภ. เินเ้ามาู นึว่ามีใรถูารรม
พอออั ู่เลอ็ร่ำลาันราวะลาาันไปรบริๆ แ่ระหว่าอันมัน็ยี้หน้าอีนไป้วยรับ...
เรื่อสิว่อน้าเป็นเรื่อสะเทือนใพวผมเอามาๆ หน้าใสันมาทั้ีวิ ู่ๆ็มาึ้นนี่รู้สึแย่เอาารเลยทีเียว ผมเินเ้ามาในห้อน้ำ ั้ใว่าะล้าหน้าแล้วทายาให้เ้าสี่เม็ยุบัวลเร็วๆ ็ไ้ยินเสียพึมพำ น้อหยุยืนแอบฟั
เสียุ้นหูและนุ้นเยยืนอยู่หน้าระ บีบแ้มัวเอึยืไปยืมา
"ุสิวมานะ ุสิวมานะรับ อใหุ้สิวึ้นๆๆๆๆ อใหุ้สิวเทมึ้นนะรับ อใหุ้สิวเทมึ้นๆๆๆ้วยนะรับ"
อา ทำยัไีรับ เทมอผมน่าเอ็นูมาเลย... สอาพาร่าไปยัโ๊ะทำาน ว้าโทรศัพท์เปิโหมอัวิีโอแล้ววิ่ลับไปยัุเิม แอบถ่ายนำลัอให้สิวึ้นอย่าั้ใ
เทมปุระ้อัวเอในระอยู่นาน มุบมิบเรียหาุสิวไม่ย่อท้อ ทว่าวหน้าระ่าใส็ไร้วี่แววว่าุสิวะผุึ้นมาหาแม้แ่เม็เียว นเ็น้อยัอัใ หน้ามุ่ยปายู่ล ร่าสูไม่ยอมแพ้ เินไปหยิบอะไร๊อแ๊ๆ ไ้ลับมาเป็นปาาเมิสีแแท่ให่ เทมใ้มือเียวถอปลอปาาอย่าทุลัทุเล พอถอไ้็ยิ้มว้า หยิบเ้าปาาสีแมาิ้มเียนทั่วหน้าัวเอ พอเียนเสร็เ็ายฟ้าประทาน็ยิ้มน้อยยิ้มให่ อารม์ี
ผมลั้นยิ้มนปวแ้มไปหม อา...ให้ายสิ เ้า้อนวามสุอผม่าน่ารัเหลือเิน
เาำลัเินออมาาห้อน้ำ ผมรีบวิ่เ้าไปหลบในห้อนั่เล่น ยับัวปรับท่าัวเอบนโฟา ให้เหมือนไม่เยลุไปแอบูเามา่อน
"หมูหย็อรับหมูหย็อ! หมูหย็อทำานเสร็แล้วเหรอรับ!!" เสียึัเ้ามาใล้ ผม้อสูลมหายใเ้าลึเพื่อลั้นเสียหัวเราะ พยายามสุวามสามารถับารทำัวปิ ทั้ที่ไม่ปิสุๆ ผมหันมาอบรับำถาม
"เสร็แล้วรับ หมูำลัะมาเรียเทมไปนอนพอีเลย... ฮ่าๆๆๆๆๆๆ"
ผมหัวเราะออมาอย่าบ้าลั่ับภาพที่เห็น เ็ายเทมปุระยิ้มว้า บนใบหน้าที่สวรร์ปั้นแ่ มีนเเรเอาปาเมิสีแแ้มเป็นุเล็ุให่ไปทั่ว เท่านั้นยัทำร้ายศิลปะอันวิิรไม่พอ เ็นยัี้อวามประอบัวโ เียนเอาไว้บนใบหน้าที่เ็มไป้วยุแเยอะแยะว่า 'สิว' ับ 'สิวเทม' และ 'สิวนะรับ'
ผมหัวเราะแทบาใายบนโฟา ยิ่นาฟ้าน้อยระพือปียื่นหน้าเ้ามาใล้ ผม็แทบะสิ้นลม
"หึหึหึ ฮ่าๆๆๆๆๆ เทมรับ เทม อย่าเพิ่ยื่นหน้าเ้ามานะรับ ฮ่าๆๆๆ โธ่ เียนหน้าัวเอทำไมรับ ฮ่าๆๆๆ"
"ฮิฮิ เทม เทมมีสิวแล้วนะรับหมูหย็อ ูสิรับๆๆๆ เทมมีสิวแล้วนะรับ เทมมีสิวเหมือนหมูหย็อเลย!"
ผมึนมีสิวเป็นุแพร้อมำเียนบอว่าเป็นสิวริๆนะมาลิ้นอนบนโฟา้วยัน
้อใ้เวลาอยู่นานเลยรับว่าะสบสิอารม์ลไ้ แ่อารม์ำอผม็ยัไม่หมไป่ายๆ เมื่อ้นเหุือนนอนยืยาว้าาย สายาสบเห็นเมื่อไหร่็อันเาไม่ไ้ทุที หึหึ...น่ารัน่าเอ็นูเหลือเินรับ
"เทมอยามีสิวนานั้นเลยหรือรับ เี๋ยวพอเทมโมาว่านี้ อีหน่อย็ะมีเอล่ะรับ" ผมลูบหน้าเาเบาๆ ั้ใว่าะ่วยเ็หน้าลบรอยปาาออให้ แ่หมึ็ิแน่นทนทาน ิว่าเี๋ยว้อพาเทมไปล้าหน้า่อนนอนอีรั้แล้วล่ะรับ ไม่ั้นผมะไ้สำลัลมหายใัวเอาย หา้อื่นมาเอเาในสภาพแบบนี้ แ่นึว่ายามเ้าลืมาื่นึ้นมาเห็นเาแบบนี้อีรั้ หึหึ...ผมหัวเราะในลำอ มีรอยยิ้มว้า หยุยิ้มไม่ไ้เลยริๆรับ
เทมปุระมอผม้วยสายาอบอุ่นอ่อนโยน วามีใมามายสะท้อนอยู่ในอัมีสีน้ำาล มืออเาทาบลมาบนหน้าผมเ่นเียวัน ลูบอย่าแผ่วเบา แสนทะนุถนอม แสนห่วใย ่อนะเลื่อนมาลูบ่วผิวนูนสีุ่อผม พร้อม้มลมาเป่า 'เพี้ย' เสียนุ่มล่าวุ 'ุสิวอย่าแล้หมูหย็อนะรับ'
ารระทำสุร้ายาทำเอาผมแทบะาย้วยนละเหุผล่อนหน้า ไม่ใ่เพราะหัวเราะนาย ทว่ารั้นี้ผมะายเพราะวามอ่อนโยนแสนเท่อเาแทน....
เทมรูบหน้าผาผมเนิ่นนาน นานนผมแทบเป็นอเหลวหลอมละลายาไออุ่นและเหือหายไปในอาาศ ร่าสูผละหน้าออมาสบาผม เ็น้อยยิ้มน่ารัอย่าเย
"เทม เทม เทมอยามีสิวรับ อยามีสิวมาๆๆๆๆ เพราะ เพราะว่าหมูหย็อมีสิวแล้วเรียๆๆ หมูหย็อูไม่มีวามสุ วามสุหายไปเยอะแยะเลย เทมเลยนึว่าหมูหย็อเหาๆๆๆรับ เทมลัวหมูหย็อเหาๆ เลยอยามีสิว้วยันรับ"
เาเียบไปั่วรู่ ับมือผมเอาไว้ ยิ้มปลอบันราวผมเป็นเ็น้อยัวเล็ๆอเา
"่อไปนี้หมูหย็อ็ไม่้อเหาแล้วนะรับ เทม เทม เทมมีสิวเป็นเพื่อนแล้วนะรับ เทม เทมะพาวามสุอหมูหย็อืนมานะรับ เทมะเป่าเพี้ยๆๆใหุ้สิวหายไปให้หมูหย็อทุวัน้วยรับ เพราะั้น เพราะั้น...หมูหย็อไม่้อเศร้านะรับ เทมอยู่รนี้นะ อยู่ับหมูหย็อลอเลย"
อา...วามเหน็เหนื่อย วามล้า วามเรีย เหมือนถูมือวิเศษับโยนออไป และเหมือนถูสายลมวิเศษ่วยพัพาเอาำลัใ วามมั่นใเ็มเปี่ยมลับืนมาให้ วามื้นันเอ่อล้น
ผมยิ้มว้า เลื่อนัวไปูบปลายาที่มีุสิวสีแเป็นเพื่อนัน พูอบุเาเบาๆ้วยเสียะร้อไห้
ผมระิบบอสิ่วิเศษ ว่าในส่วนอวามสุไม่ำเป็น้อใ้พรวิเศษ้อใเสสรร หรือออไปามหาให้ยุ่ยาวุ่นวาย เพราะวามสุอผม...นอนอยู่เีย้าผมแล้วรับ
end 35 .
twitter #เพื่อนผู้ปรอ
ให้ำลัในเป็นสิวทุนนะะ ♥
โเฟียริน
zofiarin lll moore
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น