คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #19 : CHAPTER 13 : รับน้อง (5)
CHAPTER 13 : รับน้อง (5)
ชั้นสี่นั้นต่างจากชั้นก่อนๆอย่างสิ้นเชิง มันกว้างขวางกว่ามาก พื้นที่มีมากพอให้คคนับสิบเดินไปพร้อมกันอย่างสบายๆได้เลย แถมยังโล่งมากอีกต่างหาก พวกเขาคิดว่ามันคงไม่ได้ง่ายอย่างนี้แน่ๆ เลยค่อยๆเดินเกาะกลุ่มกันไปอย่างระมัดระวัง
แปะๆๆๆ
“พวกนายทำได้ดีมาก ขึ้นมาถึงเป็นกลุ่มแรกแถมยังเร็วกว่าที่คาดซะด้วย”
เสียงปรบมือของคนๆหนึ่งดังขึ้นในความมืด เขาก้าวออกมาจากมุมนั้น ปรากฏร่างของชายหน้าตาดีคนหนึ่ง เขามีผมสีมินท์ ดวงตาสีม่วงอมชมพู ใบหน้าของเขายิ้มอย่างถูกใจยามมองกลุ่มของพวกเธอ
“ฉันคือคิโอซากะ คามิ เป็นคอยดูแลเรื่องพวกผีที่พวกนายเจอ มันน่ากลัวมากใช่มั้ยล่า~ จริงๆแล้วพวกเขาก็เป็นแค่รุ่นพี่ปีสามเท่านั้นแหละ แต่บางตัวก็เป็นอสูรจริงๆเพียงแค่ไม่ได้ดุร้ายมากเท่านั้น ฉันบิดเบือนมันทำให้นายมองเห็นพวกมันน่ากลัวขึ้นเอง เจ๋งไปเลยใช่มั้ย ฮ่าๆๆๆ”
ฝีมือแกเองเรอะ!
ทั้งห้ามองคามิอย่างเคียดแค้น คามิสัมผัสได้ถึงสายตาที่มองมา เขาเหยียดยิ้ม
“ที่พวกนายต้องทำในชั้นนี้ก็แค่ ผ่านเพื่อนๆของฉันไปหยิบกุญแจให้ได้เท่านั้น ถึงตาของพวกนายแล้ว”
กล่าวจบก็มีร่างสี่ร่างเดินออกมา พวกเขาไม่รอช้าใช้พลังของตนเองสร้างกับดัก อาวุธ สิ่งขวางกั้นเพื่อปิดทางไปสู่กุญแจ ชายคนแรกสร้างโซ่ตรวนพาดไปมาอย่างไร้รูปแบบ แถมมันยังขยับไปมาเหมือนกับมีชีวิต พร้อมที่จะเข้าไปรัดร่างศัตรูทันทีที่อยู่ในอาณาเขต
ชายคนที่สองสร้างหนามแหลมคมจากเลือด เขาสร้างมันพื้นและกำแพง มันผลุบเข้าออกพร้อมที่จะแทงทะลุร่างเนื้อของคนที่อยู่ในระยะ ชายอีกคนเปลี่ยนพื้นที่โดยรอบให้กลายเป็นทะเลเพลิง
และชายคนสุดท้าย เขามาโผล่ที่ด้านหลังของพวกเธอตอนไหนไม่รู้ เป็นร่างของเจ้าฆาตกรโรคจิตตอนแรกนั่นเอง เพียงแต่ตอนนี้เขาไม่ได้อยู่ในสภาพที่น่ากลัวเหมือนตอนแรก สภาพอันน่าเกลียดน่ากลัวแปรเปลี่ยนเป็นหนุ่มหล่อที่ในมือถือแส้เถาวัลย์ เขามองพวกเธอนิ่ง
เพี๊ยะ!!
“ฉันแนะนำให้พวกเธอรีบหนีจะดีกว่านะ”
ไม่ต้องบอกก็รู้เฟ้ย
ทันทีที่เนวิลฟาดแส้เถาวัลย์ลงบนพื้นเสียงดัง คามิก็กล่าวออกมายิ้มๆ ทั้งห้ามองขวางใส่เขา ขนาดนี้พวกเขาคงจะอยู่เฉยๆมั้ง
การข้ามผ่านอุปสรรคครั้งนี้คนที่ดูมีปัญหามากที่สุดเห็นทีก็คงจะเป็นลูเอลกับเซอาร์ เพราะทั้งสองไม่ค่อยได้เจออุปสรรคที่ยากลำบากขนาดนี้มาก่อน จะช้าก็ไม่ได้เพราะด้านหลังมีเนวิลคอยไล่หวดอยู่ แน่นอนคนอื่นๆก็เลยต้องคอยช่วยเหลือพวกเขาให้ข้ามผ่านไป
ปัญหาคือ ใครจะทำหน้าที่แบกลูเอลไป เพราะเจสันแบกแค่เซอาร์ก็เอาตัวรอดยากแล้ว ไม่ใช่ว่าเขาจะหนักหรืออะไรหรอกนะ แต่เขาต้องเจอกับอุปสรรคมหาโหดขนาดนี้ จะให้แบกทั้งสองคนเห็นทีก็คงไม่ไหว
“ผมจะอุ้มเขาไปเอง”
เสียงของคนที่ไม่พูดอะไรเลยตั้งแต่พบกันดังขึ้น แอนเจลโล่เห็นว่าถ้าไม่ใช่เขาก็คงไม่มีใครแบกลูเอลไปได้อีก ตามจริงเขาก็ไม่อยากจะมาทำหน้าที่เป็นที่พึ่งของใครหรอกนะ แต่ครั้งนี้เห็นทีจะช่วยไม่ได้
สุดท้ายลูเอลก็ถูกแอนเจลโล่อุ้มท่าเจ้าสาว(อีกแล้ว) ส่วนเซอาร์ถูกเจสันหิ้วพาดบ่าเพราะมันสะดวกกว่า จะเรื่องมากก็ไม่ได้เพราะเป็นตัวถ่วงเขาอยู่ เลยต้องทนมึนหัวไปพักใหญ่ เจสันให้คนอื่นๆนำไปก่อน เขาจะคอยคุมเชิงอยู่ด้านหลังเหมือนเดิม
พื้นก็เต็มไปด้วยเปลวไฟ กำแพงก็มีลิ่มเลือดคอยจะจ้วงแทง ทางเดินก็มีโซ่ที่เคลื่อนไหวได้ทำท่าจะเข้ามารัด อยู่นานก็ไม่ได้ด้านเพราะด้านหลังมีเนวิลคอยไล่หวดอยู่
“เร็วๆหน่อยสิเว้ย ไอ้บ้าด้านหลังมันจะหวดฉันได้อยู่แล้ว!”
“ฉันก็เร่งเต็มที่แล้ว!!”
“เจ็บตรงไหนมั้ย”
“ไม่เป็นไรครับ แค่นี้เอง แอนเจโล่รีบไปเถอะ”
กว่าจะผ่านไปแต่ละย่างก้าว ไม่ใช่จะง่ายเลย ด่านโหดขนาดนี้แน่นอนว่าพวกเขาต้องได้รับบาดเจ็บบ้าง ไม่มากก็น้อย ทุกคนหอบเหนื่อย ร่างกาปรากฏบาดแผลบางจุด คนที่โดนหิ้วอย่างเซอาร์กับลูเอลก็ได้บาดแผลไปไม่น้อย แต่มันไม่ได้เป็นแผลที่ใหญ่มาก
“น.. นี่มันอะไรเนี่ย”
เสียงของใครบางคนดังขึ้นด้านหลังของพวกเขา เจสันไม่มีเวลามาสนใจเพราะแส้เถาวัลย์ยังคงเข้าใกล้เขามาเรื่อยๆ แต่เขาคิดว่าคงเป็นปีหนึ่งเหมือนกับเขาที่ขึ้นมายังชั้น 4 ได้
“อ้าวๆ ลูกเจี๊ยบกลุ่มใหม่มาอีกแล้วแฮะ เนวิล”
ไม่ต้องพูดอะไรมาก เนวิลปล่อยเถาวัลย์ออกจากมืออีกข้าง มันเลื้อยไปเหมือนกับงูยักษ์ โผล่อีกทีที่ด้านหลังของปีหนึ่งกลุ่มใหม่ แล้วคอยไล่หวดพวกเขาแทนเนวิลที่ไล่พวกเจสันอยู่
“อ้ากกก ออกไปนะ!!”
“รีบเดินไปได้แล้ว!”
“แต่ข้างหน้ามัน..”
“หรือนายอยากโดนเถาวัลย์นี่หวดห้ะ!!”
“ไปแล้วๆๆ”
เหตุการณ์ดูชุลมุนมากกว่าเดิม เพราะมีคนมากขึ้น ด้านรุ่นพี่ก็มองพวกเขาด้วยสายตาสะใจ ไม่รู้เพราะตอนปีหนึ่งพวกเขาโดนรับน้องหนักมากไปหรือเปล่า ถึงได้เอามาลงที่รุ่นน้องอย่างพวกเขาหมดซะอย่างนั้น
“เราแกล้งรุ่นน้องหนักไปมั้ยครับ”
รุ่นพี่ที่สร้างโซ่มีชีวิตกล่าวขึ้นอย่างเป็นกังวล เขาเป็นเด็กหนุ่มร่างเล็กผมสีขาวปนสีเงิน ดวงตาสีทองประกายวาวมองรุ่นน้องอย่างเป็นห่วง
“ไม่เอาน่าวอลเลอร์ ขนาดลูซิเอลกับฮาเดลยังไม่ว่าอะไรเลย จริงมั้ย”
คามิกล่าวขัด หันไปหาแนวร่วม ลูซิเอลเป็นชายหนุ่มผมสีดำ ดวงตาสีแดง ส่วนฮาเดลเป็นชายหนุ่มผมสีดำ ดวงตาสีน้ำเงิน สิ่งที่ทั้งสองมีเหมือนกันคือใบหน้าที่ไร้อารมณ์ พวกเขาไม่หือไม่อือใดๆกับคามิแม้แต่น้อย ทำเอาเขาหน้าเจื่อนไปเลย
“เออ ฉันก็ลืมไปว่าพวกนายมันเป็นรูปปั้น”
ในที่สุดกลุ่มของดาร์เวียนก็สามารถหลุดออกจากเส้นทางที่เต็มไปด้วยอุปสรรคได้ซักที พวกเขาล้มลงนั่งพักอย่างเหนื่อยหอบ โดยเฉพาะเจสันกับแอนเจโล่ที่ต้องแบกลูเอลกับเซอาร์ แต่หนักสุดก็คงจะไม่พ้นเจสัน เพราะก่อนหน้านี้เขาต้องสู้กับสัตว์ประหลาดยักษ์ตัวเปล่า แล้วต้องมาคอยรั้งท้ายหลบแส้ของเนวิลอีก เขาถึงกับนอนทรุดลงไปเลย เซอาร์มองเจสันอย่างรู้สึกผิด ครั้งนี้เธอเป็นตัวถ่วงเขามากจริงๆ
คนที่ไม่เหนื่อยมากเท่าไหร่อย่างเธอและลูเอลอาสาไปหยิบกุญแจเอง พวกเขาโดนอุ้มอยู่ตลอด มีบ้างที่คอยขยับร่างหลบสิ่งที่พุ่งเข้ามาแต่ก็ไม่ได้เหนื่อยมากเหมือนคนอื่นๆ ขณะที่พวกเขาลุกก็มองเห็นปีหนึ่งโดนเจ้าพวกอุปสรรคมหาโหดเล่นงาน บางคนก็ถูกวาร์ปให้หายไปเพราะบาดเจ็บหนักเกินไป เซอาร์เลิกสนใจพวกเขาแล้วรีบไปหยิบกุญแจ
กุญแจอยู่ไม่ไกลจากที่ๆพวกเขาพักอยู่มากนัก แต่ทว่ากลับมีพวกรุ่นพี่ยืนเฝ้าอยู่ เซอาร์กับลูเอลมองพวกเขาด้วยสายตาที่ไม่ไว้ใจ
“พวกรุ่นพี่ต้องการอะไรอีกครับ” ลูเอลเอ่ยถาม
“ไม่เอาน่าา พวกเราไม่ได้ใจร้ายขนาดนั้น เราแค่จะมาอธิบายสิทธิของคนที่ถือของกุญแจให้ฟัง” คามิอดคิดไม่ได้ นี่พวกเขาดูโหดร้ายขนาดที่รุ่นน้องต้องส่งสายตาแบบนั้นมาให้เลยหรอ
“คนที่ถือครองกุญแจ จะได้รับอนุญาติให้ใช้พลังพิเศษได้สามครั้ง แต่เลือกคนถือครองได้แค่คนเดียวเท่านั้น ไม่สามารถเปลี่ยนผู้ถือครองกุญแจได้ ทันทีที่เธอหยิบกุญแจไป กุญแจดอกใหม่ก็จะปรากฏขึ้นใหม่ภายใน 5 นาทีเพื่อให้คนอื่นๆสามารถนำกุญแจไปใช้ได้ต่อ”
เซอาร์และลูเอลมองหน้ากัน ลูเอลคิดว่ากิฟต์ของเขาคงจะมีประโยชน์ในตอนนี้ เพราะเขาสามารถฟื้นฟูความเหนื่อยล้าของเพื่อนร่วมทีมได้ แต่เขาก็ต้องคอยฝ่าด่านหาทางออกไปเองอีกที เขาไม่รู้ว่ากิฟต์ของเซอาร์คืออะไร รู้แค่มันสามารถหยุดอาวุธที่พุ่งมาได้ เพราะเขาเคยเห็นเธอหยุดใบไม้มีดนับพันที่พุ่งเข้ามาหาเขาในช่วงตอนสอบเข้า
“เราขอนะ”
ในขณะที่ลูเอลกำลังคิดหนักว่าจะออกไปได้ยังไง เซอาร์ก็กล่าวขัดความคิดของเขา เขาไม่รู้ว่าเธอสามารถทำอะไรได้บ้าง เลยไม่ค่อยมั่นใจเท่าไหร่
“แต่..”
“เชื่อใจเรานะ”
เซอาร์มองลูเอลด้วยสายตามุ่งมั่น เธอเป็นตัวถ่วงมามากพอแล้ว สุดท้ายลูเอลก็ใจอ่อนยอมให้เซอาร์เดินไปคว้ากุญแจ แม้ในใจเขาจะอดเป็นกังวลไม่ได้ ทันทีที่เธอหยิบกุญแจ ก็มีลูกแก้วเล็กๆ 3 ลูกปรากฏรอบตัวเธอ เป็นสัญญาณว่าเธอสามารถใช้พลังได้ 3 ครั้ง
เพล้ง!
ลูกแก้วลูกแล้วแตกออก นั่นแปลว่าเธอใช้พลังไปแล้ว 1 ครั้ง แต่ไม่เกิดอะไรขึ้นเลย ลูเอลมองเซอาร์อย่างเป็นกังวล แต่เขาก็เลือกที่จะเชื่อใจเธอ
เพล้ง!
วาร์ปปป
ลูกแก้วลูกที่สองแตกออกพร้อมๆกับร่างของคนในบ้านร้างหายไปพร้อมกันทันที ทั้งหมดปรากฏตัวขึ้นที่ด้านนอกบ้านร้างที่ถูกจัดเตรียมสถานที่เพื่อรอไปฐานปี 4
“ก..เกิดอะไรขึ้น”
“เมื่อกี้ฉันยังโดนรุ่นพี่คนหนึ่งไล่หวดอยู่เลย”
“แบบนี้แสดงว่าเราผ่านแล้วใช่มั้ย”
“ไชโย!”
ที่แท้ในตอนแรกเซอาร์ใช้พลังหาตำแหน่งของทุกคนในบ้านร้างไม่เว้นแม้แต่รุ่นพี่ หรือพวกผีที่ปลอมตัวอยู่ จากนั้นก็ใช้พลังวาร์ปทั้งหมดออกมาด้านนอก รุ่นพี่มองพวกเธอด้วยสายตาตกตะลึง หลายคนอ้าปากค้าง
เด็กปีหนึ่งปีนี้ช่าง..
ร้ายกาจ!! (ทำหน้าแบบรอน)
เมื่อพบเห็นคำผิด สามารถแจ้งเราได้นะคะ เราแต่งในมือถือแล้วลงคอมอีกที ไม่ได้เช็คคำผิดเลย
ดังนั้นใครพบเห็นแล้วแจ้งจะเป็นการขอบคุณมากเลยค่ะ//โค้ง
มุมตัวละคร
เซอาร์ : คราวนี้เราไม่ใช่ตัวถ่วงแล้ว(เชิดหน้า)
รุ่นพี่ : ยัยเด็กบ้าาา
เซอาร์ : เงอะ ว่าเราทำไม
ไรท์ : คอมเปิดได้แล้ว เย่ๆๆๆ ช่วงนี้ไม่ค่อยได้อัพทวิตเลยง่ะ เพราะมาคุยกับคนอ่านในนี้มากกว่า เดี๋ยวจะหันไปคุยทวิตมากขึ้นแล้วว ฝากติดตามด้วยนะคะ
ความคิดเห็น