คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #20 : CHAPTER 14 : รับน้อง (6)
CHAPTER 14 : รับน้อง (6)
สุดท้ายทุกคนก็ผ่านด่านไปอย่างงงๆ บางคนที่ยังติดอยู่ชั้นแรกก็แปลกใจว่าตัวเองผ่านออกมาได้ยังไง แต่ไม่มีใครรู้ว่าเป็นฝีมือของเซอาร์ยกเว้นกลุ่มของพวกเธอกับพวกรุ่นพี่ แม้แต่คนที่ขึ้นมายังชั้นสี่ก็ไม่รู้ เพราะพวกเขามัววุ่นอยู่กับเหล่าอุปสรรคมหาโหดที่พวกรุ่นพี่สร้างเอาไว้
ฝ่ายรุ่นพี่เองก็แอบเคืองเซอาร์เหมือนกันที่มาทำแผนรับน้องพวกเขาล่ม ตามจริงพวกเขาได้จัดเตรียมบทลงโทษสำหรับผู้ที่ไม่สามารถออกจากบ้านร้างได้ทันไว้แล้ว แต่เพราะเซอาร์วาร์ปทุกคนออกมาหมดทำให้บทลงโทษนั้นเป็นหมันไป
พวกที่บาดเจ็บสาหัสจนโดนวาร์ปพวกเขาก็ดันวาร์ปให้กลับไปอยู่จุดเริ่มต้นในสภาพที่ถูกรักษาเอาไว้เรียบร้อยแล้ว พวกเขาต้องหาทางขึ้นไปใหม่เอง เส้นทางขึ้นชั้นบนก็มีหลายทาง แถมบางทียังถูกสับเปลี่ยนที่อีกด้วย เล่นเอาพวกเขาหัวร้อนกันไปตามๆกัน
ทว่าหัวร้อนได้ไม่นาน เซอาร์ก็วาร์ปพวกเขาออกมาจากบ้านร้าง กลายเป็นรุ่นพี่ที่กำลังหัวเราะอย่างสะใจหัวร้อนแทน
ใครจะไปรู้ว่าปีหนึ่งมันจะโหดขนาดนี้ล่ะ ฮึ่ย
เซอาร์ก็กลายเป็นคนที่ถูกรุ่นพี่ปี 3 หมายหัวทันที…
แม้ไม่มีใครรู้ว่าเป็นฝีมือของเธอ แต่ก็มีเสียงตะโกนขอบคุณไม่ขาด แต่เซอาร์ไม่คิดจะแสดงตัวออกไป ทว่าเพื่อนๆของเธอก็เข้ามาชื่นชมและขอบคุณ
“เก่งมากตัวถ่วง”
“ไม่ใช่ตัวถ่วงแล้วนะ!”
แต่คำชมของใครจะทำให้เธอดีใจได้เท่าคำชมของเจ้าชายล่ะ ถึงแม้เขาจะเรียกเธอว่าตัวถ่วงก็ตาม แต่มันก็เป็นคำชมอยู่ดีนะ
เจสันหัวเราะหึใส่ ยัยนี่ดูจะเก่งมากเหมือนกัน สังเกตได้จากพลังของเธอช่วงสอบเข้า เธอน่าจะเก่งพอๆกับเขาเลยล่ะ ติดที่ตัวเธอมันออกจะปวกเปียกไปหน่อยยามไม่มีพลัง พลังของเธอค่อนข้างหลากหลายมาก จนเขาแอบสงสัยว่าพลังของเธอคืออะไร
ไม่นานก็มีรุ่นพี่ปีสี่เดินมานำทางไปยังฐานต่อไป ทางเดินค่อยๆมืดขึ้นเรื่อย รุ่นพี่พาเราในพื้นที่ๆเป็นป่า มันอยู่ด้านหลังของโรงเรียน บรรยากาศภายในป่ามืดมนและน่ากลัว ต้นไม้ต้นใหญ่จนบดบังแสงสว่างมิด ไม่มีเสียงของสิ่งมีชีวิตใดนอกจากเสียงของเหล่านักเรียน ซักพักพวกเราก็มาถึงใจกลางของป่า มันเป็นต้นไม้ที่ใหญ่พอๆกับบ้าน และสูงที่สุดในบรรดาไม้ต้นอื่นๆ ดูเก่าแก่และสวยงามโดดเด่นจากต้นอื่นๆอย่างสิ้นเชิง
“ยินดีต้อนรับสู่ฐานของปีสี่ค่ะ ฉันชื่อทิวลิป โดโนแวน จะมาอธิบายกติกาของฐานนี้ให้ฟัง”รุ่นพี่คนหนึ่งเดินออกมาหลังจากที่รุ่นน้องมารวมตัวกันครบแล้ว เธอเป็นผู้หญิงที่มีท่าทีสุขุม ผมสีม่วงอ่อนและดวงตาสีแดง ใบหน้าดูน่ารักผิดกับท่าทีของเธอ
“ฐานนี้ก็ไม่มีอะไรมากค่ะ แค่พวกเธอต้องเอาชีวิตรอดจากสัตว์ประหลาดที่เราเตรียมเอาไว้ หาทางออกจากป่าได้ก็ถือว่าเซฟ แต่ถ้าถูกจัดการล่ะก็มีบทลงโทษเตรียมรอเอาไว้ให้อยู่ อ้อ ห้ามใช้พลังใดๆเหมือนเดิมนะคะ ไม่อย่างนั้นจะไม่ตรงจุดประสงค์ของกิจกรรม” เธอกล่าวยิ้มๆ แต่คำว่าต้องเอาชีวิตรอดจากสัตว์ประหลาดของเธอก็ทำเอาเด็กปีหนึ่งหลายคนเสียวสันหลังวาบ ดวงตาของทิวลิบประกายวาวมาชั่วขณะหนึ่ง ก่อนจะเอ่ยเริ่มบททดสอบ
“ถ้าอย่างนั้นก็.. เริ่มได้ค่ะ”
“อ้ากกก”
“กรี๊ดดด”
“เกิดอะไรขึ้น!”
ทันทีที่เธอกล่าวเริ่มต้นบททดสอบ เสียงร้องของเด็กปีหนึ่งก็ดังขึ้น และลามไปยังคนอื่นๆด้วย พวกเขาล้มลงไป ไม่นานก็ค่อยๆลุกขึ้นในสภาพที่ดวงตาไร้แวว สภาพร่างคล้ายกับซอมบี้ ค่อยๆเดินช้าๆมาหาพวกปีหนึ่งคนอื่นๆ ด้วยสภาพที่แปลกไปคนอื่นๆก็เริ่มรับรู้สถานการณ์ ว่าเพื่อนของเขาถูกจัดการจนกลายเป็นตัวประหลาดไปแล้ว
“ซอมบี้! นี่มันซอมบี้นี่นา!”
“ย..อย่าเข้ามานะ !”
“หนีเร็ว!”
เกิดความวุ่นวายขึ้นทันตา ทุกคนวิ่งวุ่นกันไปหมด มีผู้โชคร้ายโดนเหล่าซอมบี้นั่นรุมทึ้ง ซักพักเขาก็กลายเป็นพวกเดียวกับมัน นอกจากจะโดนซอมบี้จัดการ พวกเขาก็โดนบางสิ่งบางอย่างที่คาดว่าน่าจะเป็นสัตว์ประหลาดตามที่รุ่นพี่บอกทำให้กลายเป็นซอมบี้อีกด้วย
“ลืมบอกไปนะคะ คนที่ถูกจัดการตัวจริงจะโดนวาร์ปออกไปข้างนอกเพื่อรอรับบทลงโทษ แต่จะมีร่างโคลนที่ถูกทำให้กลายเป็นซอมบี้ออกมาไล่ล่าคนอื่นๆ เอาล่ะทีนี้ก็รีบหนีไปได้แล้ว ก่อนจะถูกพวกพี่-- เอ้ย สัตว์ประหลาดที่เตรียมไว้จัดการ” ทิวลิปตะโกนผ่านโทรโข่งอธิบายเพิ่มเติม และเธอก็ได้หลุดข้อมูลบางอย่างที่ทำให้รุ่นน้องหันขวับไปมอง
สัตว์ประหลาดที่ว่าก็คือพวกเอ็งเองเรอะ!
ปีหนึ่งแสนจะเจ็บใจ แต่ก็ทำอะไรไม่ได้นอกจากเอาชีวิตรอดจากเงื้อมมือมัจจุราช สมาชิกแกงค์ซอมบี้เริ่มเพิ่มมากขึ้นเรื่อยๆ เด็กปีหนึ่งกระจายไปคนละทิศคนละทาง
“เซอาร์คะ! ทางนี้!”
เซอาร์ที่ถูกฝูงชนปีหนึ่งเบียดอยู่นั้นได้ยินเสียงสวรรค์ของเชอรีน ก่อนตัวเธอจะถูกดึงให้ออกจากความวุ่นวาย เป็นเชอรีนนั่นเองที่ดึงเธอออกมา เชอรีนพาเซอาร์ไปรวมกลุ่มกับลูเอลและเจสัน ก่อนทั้งหมดจะรีบวิ่งหนีฝูงซอมบี้ที่เริ่มมีมากขึ้นเรื่อยๆ
“ทางออกอยู่ทางไหนนะครับ!” ลูเอลเอ่ยถามขณะวิ่ง
“ถ้าจำไม่ผิดน่าจะทางนั้นนะคะ!” เชอรีนตะโกนตอบก่อนจะชี้ไปทางที่พวกเธอเดินจากมา กลุ่มของพวกเธอรีบวิ่งไปทางที่เชอรีนชี้ทันที
…
“ไลโค ของเล่นของเธอนี่น่ากลัวจังแฮะ” ร่างของคนๆหนึ่งที่อยู่บนต้นไม้สูงพูดขึ้น เขาคือชายหนุทหน้าตาหล่อเหลาที่มีผมสีดำทรงอันเดอร์คัตปล่อยยาวด้านบนและแสกกลางเอาไว้ ดวงตาสีเทาจ้องมองความวุ่นวายตรงหน้า โดยรวมแล้วเขาเป็นผู้ชายที่ดูดีมากเลยนะ ติดแค่ว่าเขาดูเตี้ยไปหน่อยเท่านั้นเอง
“ไม่เอาน่าเออร์วิน อย่าว่าลูกๆฉันอย่างนั้นสิ” ไลโคริสกล่าวกับชายร่างเล็กข้างกายเธอ เธอเป็นหญิงสาวที่มีใส่เฮดโฟนรูปร่างทันสมัย ผมสีเขียวเทา ดวงตาสีเขียวเข้ม ใบหน้าประดับรอยยิ้มอันน่าสงสัยเอาไว้
“...ได้เวลาแล้ว” จู่ๆร่างของหญิงสาวคนหนึ่งก็ปรากฏตัวใกล้ๆพวกเขา เธอคือหญิงสาวผมสีเทาควันบุหรี่ ดวงตาสีแดง ใบหน้ามีหน้ากากโลหะสีดำปกปิดครึ่งล่างเอาไว้
“ตกใจหมดเลย! ให้ตายสิแอมเซอร์ คราวหลังช่วยออกมาดีๆกว่านี้ไม่ได้หรือไง” ไลโคริสกล่าวบ่นกับแอมเซอร์ แต่เธอไม่สนใจ หันไปพยักหน้าเรียกเออร์วิน
“เออๆ รู้แล้วน่า” เออร์วินกล่าวกับเธอ ก่อนที่ร่างทั้งสองจะหายไป ทิ้งให้ไลโคริสอย่คนเดียว
“ไอ้พวกบ้าเอ้ย”
…
“แฮ่ก แฮ่ก”
“ใกล้ถึง แฮ่ก หรือยังครับ”
ลูเอลเอ่ยถามด้วยเสียงหอบแฮ่ก พวกเขาวิ่งหนีแกงค์ซอมบี้มาค่อนข้างไกลแล้ว แต่ยังไม่เห็นวี่แววทางออก ร่างกายของลูเอลค่อนข้างบอบบาง เขาอ่อนแอกว่าเซอาร์ทั้งที่เธอเป็นผู้หญิง ซึ่งนั่นก็มาจากการที่เซอาร์ได้ฝึกความอดทนกับตาลุงคารัสในช่วงก่อนสอบเข้าด้วย ไม่อย่างนั้นเธอก็คงมีสภาพไม่ต่างจากเขาหรอก เผลอๆตอนนี้อาจจะเป็นลมล้มพับลงไปแล้วด้วย
“แปลกจัง ฉันมั่นใจว่ามาทางนี้นะคะ”
เชอรีนกล่าวออกมาอย่างสับสน ตอนนี้ทั้งห้าหยุดพักเพื่อฟื้นพลังกาย และเริ่มปรึกษากันหาทางออก จริงๆเซอาร์ก็ทราบว่ามาทางนี้นั่นถูกแล้ว เพราะเธอสามารถจดจำทุกสิ่งได้ในชั่วพริบตา แต่น่าแปลกที่ทางมันกลับดูยืดยาวกว่าเดิม
“เธอคิดว่าพวกรุ่นพี่บ้านั่นจะเล่นพวกเราตรงๆหรือไง” เจสันกล่าวขัด
“... นั่นก็จริงนะคะ”
เชอรีนนิ่งไปเล็กน้อย เป็นอย่างที่เจสันว่า พวกรุ่นพี่ไม่มีทางปล่อยให้อะไรมันง่ายแบบนี้หรอก ตอนนี้ก็ชักจะไม่มีเวลาแล้วด้วย ไม่รู้ว่าแกงค์ซอมบี้กระจายกันไปทั่วป่าหรือยัง
“ลูเอลคิดว่ายังไงคะ”
เชอรีนเอ่ยถามลูเอลที่เอาแต่เงียบ เธอคิดว่าเพื่อนเธอคนนี้เป็นคนที่ฉลาด เสียแต่ว่าเขาไม่ค่อยพูดอะไรออกมาเท่านั้นเอง
“อ..เอ๋ เอ่อคือ ผมคิดว่าเราควรจะไปทางเดิมนี่แหละครับ เพราะถ้าหากรุ่นพี่เปลี่ยนเส้นทางจริงๆ มันน่าจะเกิดผลกระทบเล็กๆน้อยๆอย่างรอยเคลื่อนของดิน หรือไม่เราก็ควรจะเจอซอมบี้ที่เราหนีมาซักตัว เพราะที่เราหนีมาเป็นทางตรง ถ้าไม่มีการบิดเบือนพื้นที่ยังไงเราก็ไม่เจอซอมบี้ด้านหน้าเราแน่ๆครับ เพราะพวกมันเดินช้ากันมาก ผมคิดว่ามันน่าจะเป็นกลลวงให้รู้สึกว่ามาผิดทางมากกว่า ซึ่งตามจริงแล้วเส้นทางมันแค่ดูยืดยาวครับ”
ลูเอลกล่าวอย่างไม่ค่อยมั่นใจในความคิดของตัวเอง แต่ในเมื่อเชอรีนถามเขาก็ตอบ
“แล้วถ้ามันถูกเปลี่ยนตั้งแต่เราไปถึงล่ะคะ” เชอรีนถามอย่างข้องใจ
“ถ้าเป็นอย่างนั้นจริงๆ พวกต้นไม้หรือสภาพแวดล้อมมันควรจะเปลี่ยนไปนะครับ แต่เท่าที่ผมเห็นมันไม่ได้เปลี่ยนไปเลย เพียงแต่ดูยืดยาวขึ้น”
ทุกคนฟังลูเอลอธิบายแล้วคิดตาม ซึ่งตามจริงพวกเขาก็พอจะเดาได้อยู่บ้างแล้ว เพียงแค่ยังไม่มีหลักฐานอะไรมายืนยันทำให้ไม่ค่อยมั่นใจเท่าไร แต่พอฟังลูเอลอธิบายก็สามารถทำให้หายข้องใจไป
แปะๆๆๆ
“มองกลลวงของพวกฉันออกได้ง่ายๆเลยนะ เห็นทีคงปล่อยไปไม่ได้แล้วล่ะ หึหึ”
เสียงปรบมือดังขึ้น ปรากฏร่างของเออร์วินที่เดินออกมาจากด้านหลังต้นไม้ แต่ด้วยส่วนสูงของเขา ทำให้ทีมปีหนึ่งแบล็คดรากูนต่างคิดเป็นเสียงเดียวกัน
ใครมันเอาเด็กมาปล่อยไว้(วะ)
เมื่อพบเห็นคำผิด สามารถแจ้งเราได้นะคะ เราแต่งในมือถือแล้วลงคอมอีกที ไม่ได้เช็คคำผิดเลย
ดังนั้นใครพบเห็นแล้วแจ้งจะเป็นการขอบคุณมากเลยค่ะ//โค้ง
มุมตัวละคร
เซอาร์ : เจ้าเด็กน้อย
เออร์วิน : ไอ้เด็ก@!#@%#$%#%$@#!#$%^\
ไรท์ : เย่ เจ้าเตี้ยออกมาแล้ว //จุดพลุ งานเสร็จแล้วเราก็บ๊ายบาย ขอไปปั่นวิวให้คุณแฟนเค้าก่อน เพิ่งออกเพลงใหม่ อาฮิ อย่าลืมแวะไปพูดคุยกันได้นะคับ
ความคิดเห็น