ทดสอบ [ Period ] Chansoo ครั้งแรก

ข้อมูลเบื้องต้นของเรื่องนี้

ต้องบอกก่อนว่า อินโทรตรงนี้ ฟิคเรื่องนี้ไม่ได้เป็นเรื่องสั้นแต่อย่างใดนะคะ แค่เอามาลงไว้เพื่อฝากอินโทรและเช็คฟีดแบคเฉยๆ  ว่ามีคนอยากอ่านชานซูไสตล์นี้ไหม ย้อนยุคหน่อย
(อาจจะลงเรื่องยาวภายหลังถ้ามันโอเค)เพราะไรต์ชานซูเองต้องสนองตัณหากันเองจนได้ ฮือออ 5555555555
จุดนี้ ไม่เคยแต่งพีเรยตเลยค่ะ TTต้องขออภัยไว้ก่อนด้วย ถ้ามันแย่ หรือมีผิดพลาดจุดไหน ไม่สันทัด ไม่ชำนาญทางเลยจริงๆ ด้วยความอยากล้วนๆ
และบอกก่อนว่าเรื่องนี้ไม่ใช่ฟิควาย ชายxชาย แต่จะให้คยองซูได้บทเป็นเด็กสาวและชานยอลเป็นชายหนุ่มนะคะ 
ฮี่ๆ 
ชานยอลกับคยองจะได้บทอะไรต้องไปแถเดาๆเอาไปพร้อมไรต์นะ**บางอย่างอาจมีเปลี่ยนแปลง**



(ขออนุญาติเจ้าของภาพจริงๆที่อีดิทสีชุดของเค้าที่เค้าตัดต่อมา เผอิญว่าหาเครดิตเจ้าของจริงไม่ได้สักทีTT น่าจะเป็นโลโก้ที่ติดอยู่มุมรูปเล็กมากเลย ขออภัยด้วยจริงๆนะคะT^T)




ในเมื่อ ข้า...ยังคงอยู่...
และ..เขา..ยังคงอยู่...
เรา..ยังคงอยู่..
.พวกเขา'ทั้งหมด ..จึงสมควรได้มีชีวิตอยู่


 

:) Shalunla

เนื้อเรื่อง

เหตุใด รัก’.. จึงมอบให้กันด้วยชีวิต

คู่สันนิวาส จากฟ้าใต้แผ่นดิน

เหนือโบก-บิน คู่กันมากี่เหมันต์และคิมหันตกาล

เริงสราญร่วมชื่น... กลับ..ขมขื่น....ยามพลัดพราก

มิอาจหยุดยั้งแสงอาทิตย์ยามลับขอบฟ้า ...เสียงวิหคเล่นลมราวกับกำลังส่งสัญญาณถึงช่วงเวลาสิ้นสุดของวัน เพราะธรรมชาติเสมือนเครื่องบอกเวลา ยามเหล่าข้าราชบริพาร นางในหลากตำแหน่งเฝ้าชะเง้อมองผืนฟ้าที่เปลี่ยนสี บ้างอุทาน บ้างวิ่งเสียให้วุ่น. .คายามกึม คิวมันโก คิมดุกซู ถูกบรรเลงพร้อมเพรียงด้วยนางคณิกาชั้นดีจากสำนักมูยองอันแสนเลื่องลือ ดนตรีชั้นเลิศและการแสดงแสนวิเศษ ไม่อาจมีผู้ใดนอกเหนือเขตฐานพระราชวังจะได้มีโอกาสเสพสุขเฉกเช่นเชื้อพระวงศ์และเหล่าขุนนาง น่าอิจฉาชีวิตที่เสวยสุขทว่ากลับไม่มีผู้ใดมีโอกาสมากพอที่จะได้รับรู้ความริศยาในสมบัติที่ตนไม่พึงมี และไม่เคยได้มี

ประตูเมืองถูกสั่งให้ปิดทำการไวกว่าปรกติเนื่องด้วยงานเฉลิมฉลองวันพระราชสมภพองค์ชายรัชทายาทแห่งโซซอน สามัญชนธรรมดารวมไปถึงพ่อค้าแม่ค้าต่างรู้กันดีเมื่อพ้นช่วงเวลายามแรกของวัน สำหรับวันพิเศษด้วยแล้วพวกเขาจะไม่มีโอกาสออกไปทำงาน ออกเดินทางด้วยสำเภา หรือเทียบส่งของยามค่ำคืนได้เลย มันเป็นข้อต้องห้ามที่รับรู้กันดีราวกับประเพณี

พวกเขารู้ แต่ก็ไม่อาจะนิ่งเฉย

เด็กสาวในชุดผ้าป่านธรรมดาถอนหายใจเฮือกยาวเมื่อทอดสายตาไปยังกำแพงสูงและชายฉกรรจ์สี่ห้าคนที่เฝ้าแต่ตะโกนโหวกเหวกใส่คนไร้ทางสู้ ทุกอย่างเป็นสิ่งชินตา เด็กสาวมักจะตามผู้เป็นย่ามาส่งปลาให้กับพ่อค้าที่ประตูเมืองเสมอ แต่เพราะมีแจ้งจากทางการตั้งแต่วาน ชีวิตที่เติบโตจากผืนดินแต่เล็กทำให้นางไม่รีรอเร่งอาสามาส่งปลาบางส่วนเท่าที่กำลังเอื้ออำนวยให้ถึงพ่อค้าคนกลางก่อนพลบค่ำ เมื่อไหร่ก็ตามที่ในรั้ววังมีงานรื่นเริง เมื่อนั้นหมายถึงความยากลำบากของสามัญชนกำลังมาเยือนเช่นกัน ชนชั้นชังมิน*(ชนชั้นสามัญชน)ด้อยการศึกษา บางครั้งการเรียกเก็บภาษีจากราชการก็บีบบังคับให้พวกเขาต้องคอยอดมื้อกินมื้อ และฝืนกฎหมายบ้านเมือง

เวลากลายเป็นสิ่งล้ำค่า  การปิดประตูเมืองอย่างไร้เหตุผลรังแต่จะสร้างความวุ่นวายเสมอ ชาวบ้านบางส่วนจึงต้องการเดินสำเภา พวกเขาต้องเดินทาง  บางทีประเทศจีนอาจจะเป็นทางเลือกสุดท้ายที่พอจะมีอาชีพและงานให้คนมีอายุจะได้ทำมากกว่าโชซอน ในเมื่อคนหนุ่มมักจะถูกเกณฑ์ไปเป็นทหารในยุคที่ชนชาติกำลังถูกรุรานและเหลือเพียงคนสูงอายุที่มีความสามารถเพียงทำไร่ทำสวน บ้างก็ว่าโชซอนกำลังจะกลับมาฟื้นฟูอีกครั้งหลังไม่มีรัชทายาทมากว่า10ปี ด้วยเหตุจากมเหสีฮันบีไม่อาจให้กำเนิดบุตรได้ กระทั่งพระเจ้าซุกจงได้พบกับลูกสาวขุนนางฝ่ายเก่า’โดควางฮี’ สนมเอกผู้ถวายตัว เพียบพร้อมด้วยมีสิริโฉมงดงามและเป็นผู้ให้กำเนิดบุตรชายคนแรกแก่ราชวงศ์ในรอบ10ปี ทันทีที่องค์ชายจุนได้กำเนิด ผู้เป็นแม่จึงได้เลื่อนเป็นพระสนมซุกพีขณะเดียวกันเด็กชายจึงได้รับสถาปนาเป็นองค์ชายรัชทายาททันทีอย่างไม่มีข้อสงสัย

ท่ามกลาง

ความริศยา และเกลียดชัง

-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-

 “นี่ก็ผ่านมาจะ16ปีแล้ว..เราต้องรอไปอีกเมื่อไหร่ ...ถ้าหากองค์รัชทายาทได้รับการสถาปนา

เกรงว่าครอบครัวเราจะต้องตายกันหมดนะพระมเหสี”

นำเสียงหวาดวิตกทว่าแอบซ่อนความร้อนรนราวกับไฟสุม ช่างดูไม่ดีนักเมื่อเปรียบเทียบกับหญิงสาวในชุดผ้าปักเลื่อมอันตีราคามิได้ตรงหน้า นางมีดวงตาเล็กยาวและใบหน้าเรียบเฉย ริมฝีปากสีสดราวกุหลาบ แย้มยกขึ้นเมื่อเปล่งเสียง

“ถ้ากำจัดไต้เท้าโดได้. กำจัดสนมซุกพีก็ไม่ยาก ส่วน วังเซจาก็ยังเยาว์นักจะไปทำอะไรได้ถ้าแม่ของเขาตาย-“

แผนการที่ริเริ่มมานับสิบปีเฝ้าหวังให้เป็นดั่งใจ เบื้องหน้าอันงดงามมีเพียงความฟอนเฟะที่ซุกซ่อนเอาไว้จนเกินเยียวยา มเหสีผู้มากด้วยบารมีบัดนี้หลงเหลือเพียงความเกลียดชัง

ครอบครัวของนางก็เช่นกัน ในเวลาที่บ้านเมืองต้องการความสมัครสมาน สิ่งเหล่านั้นเป็นเพียงฝันร้ายที่ไต้เท้าฝ่ายกลาโหมใช้มันเป็นสื่อกลางของความก้าวหน้า

“หึ... คนพวกนี้รังแต่จะปฎิเสธชนชาติญี่ปุ่น เอาแต่จะส่องสุมกำลังคิดแต่จะรวบรวมแคว้น ความคิดโง่ๆของพวกขุนนางเก่าคร่ำครึ... หาได้รู้ว่ามีแต่จะทำให้โซซอนหมดความรุ่งเรือง...—

โชคดีที่นางแท้งลูกคนแรกของนางไป...ไม่งั้นคงจะเป็นหอกข้าวแคร่ไม่สิ้นเขี้ยวเล็บ---“

ทารกที่ร่ำลือว่าเป็นกุนพระองค์แรกในพระสนมซุกพีเมื่อถวายตัวครั้งแรก...เหล่าข้าทาสบริพารและหมอหลวงปิดปากเงียบเรื่องของการสูญเสียครั้งนั้นโดยไม่มีใครล่วงรู้ แผนการที่ถูกวางเอาไว้แต่แรกเริ่ม.....

ยาพิษที่ถูกนำมาใช้ในวันทำคลอด เพียงเพราะหวาดระแวงในเพศของทารกที่กำลังถือกำเนิด เด็กน้อยจากไปโดยไร้ซึ่งตำแหน่ง ไร้ซึ่งพิธีการอันสมเกียรติ

“ต่อให้นางไม่มีลูกคนแรกนางก็ยังสร้างความเจ็บปวดให้ข้าท่านพี่.. นางมีในสิ่งที่ข้าไม่มี.. สุดท้ายนางก็ยังให้กำเนิดรัชทายาทมาทิ่มแทงหัวใจของข้าอีกซ้ำแล้วซ้ำเล่า!! ดูแลลูกชายของพี่ให้ดีเถอะ ข้าจะให้เขาเป็นสาหลักของเรื่องครั้งนี้ เมื่อโตขึ้นเขาได้ตำแหน่งและครอบครองทหารนับหมื่นแสน....ตระกูลของเราจะได้กลับมากินอิ่มนอนหลับได้อย่างสนิทใจเสียที”

                               -*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-