Game (n)Over

ครั้งหนึ่งที่อยู่ในช่วงสอบ Admission เป็นอะไรที่สับสนและวุ่นวายมากมาย ไม่รู้ว่าจะเลือกอะไร เพราะไม่มีเป้าหมาย มีแต่ความฝัน (ฝันไปเรื่อย...ไร้ขอบเขต)

ถึงแม้ว่าความฝันอาจจะเปลี่ยนแปลงไปได้เรื่อยๆตามวัยที่เปลี่ยนไป

แต่ตอนเลือกแผนกเรียนในระดับชั้นม.ปลายปีแรก ถึงการเรียนต่อในระดับอุดมศึกษา เพราะเกมเริ่มออก Start ที่ตรงนี้แล้วเกมจะคงดำเนินต่อไป

ส่วนฉันเองในตอนนั้นก็คิดว่าคงยังไม่ถึงเวลา ก็เลยฆ่าเวลาเล่นโดยเปล่าประโยชน์ พอมาเริ่มรู้สึกตัวเกมก็ดำเนินมาถึงตอนกลางๆแล้ว มัวเสียเวลาไปกับการเดินอยู่ในทางสายกลาง คือ...เราเรียนแผนกสายศิลป์-คำนวณ ด้วยเหตุผลที่ว่าเดินเส้นกลางไปก่อนแล้วค่อยมาเลี้ยวทีหลัง

ซึ่งพอเดินมาถึงจุดหนึ่ง กลับมีข้อจำกัดทางที่จะเดิน ในเมื่อเป็นเช่นนี้ก็ต้องเลือกทางที่เหลืออยู่ ซึ่งตัวเลือกก็น้อยลง มีทั้งความรู้สึกเสียดายและโล่งใจระคนกันไป ก่อนที่จะมาถึงสมรภูมิในการรบราฆ่าฟันเพื่อพิชิตกุญแจที่จะไปเปิดประตู ฉันถือได้ว่ามีโอกาสในการสอบมากกว่าคนอื่นเท่าตัว แต่ทว่า...ด้วยความไม่มีทางเดินเป็นของตัวเอง ก็เลยพลาดสิทธิที่พึงมีนั้นๆไป หลังจากที่ล้มมา ถึงฉันจะมาเริ่มลุกขึ้นมาตั้งต้นใหม่ แต่ก็ใช่ว่าจะขอเริ่มเกมใหม่ได้ ต้องเดินไปตามเกมเดิมที่เลือกเอาไว้ก่อนแล้ว แต่ประสบการณ์นั้นต้องมาจากการสั่งสมจนชำนาญการณ์ ฉันเลยจึงจำต้องเลือกเรียนทางด้านศิลป์เพิ่มเติมจากความรู้ที่มีอยู