คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : [CHAPTER-2] ฝันซะยิ่งกว่าฝัน
[CHAPTER-2]
ฝันซะยิ่งกว่าฝัน
"วันนี้ผมทำขนมไปให้คุณทานดีกว่านะ จีซัส คุณคงจะทำงานเหนื่อยไม่มีเวลาพักผ่อนเลยละสิ่ " ร่างบางพึมพำกับตัวเองพร้อมใบหน้าที่เต็มไปด้วยรอยยิ้มแห่งความสุขเมื่อนึกถึงคนรัก พร้อมเทส่วนผสมเพื่อทำเค้กให้คนรักทาน
" อ้ะ เสร็จแล้ว หน้าตาดีใช้ได้เลยทีเดียวนะเนี่ย เอาไปให้จีซัสดีกว่า " คนตัวเล็กบรรจงเอาเค้กใส่กล่องแล้วเตรียมตัวออกไปให้คนรักที่คอนโด
"ก๊อก ก๊อก ก๊อก"
"จีซัสผมขอเข้าไปนะ ผมทำขนมมากฝาก"
สายตามองไปตามทางเดินบังเอิญสายตาไปสะดุดกับกองผ้าอะไรบางอย่าง พอเพ่งดูใกล้ๆ... เสื้อผ้าหนิ่ เสื้อผ้าของใครกัน ร่างบางเดินไปยืนอยู่ข้างเตียงกว้างเมื่อมองไปที่เตียง.........พบร่างเปลือยเปล่าของชายหญิงทั้งคู่ภายใต้ผ้าห่ม กล่องขนมที่ทำมาตกลงกับพื้น น้ำตาสีใสไหลรินอาบแก้ม
ไหนบอกว่าไม่ว่าง... ไหนบอกว่าทำงานหนัก ... ไหนบอกว่าติดประชุม....
"มันไม่ใช่แบบนั้นนะเวลคัม มันไม่ใช่นะไม่ใช่อย่างที่เห็น "
"ที่รักคะ อย่าสนใจเลยคะ เรากำลังมีความสุขด้วยกันอยู่นะคะ "
" จีซัส คุณไม่ต้องแก้ตัวอะไรทั้งนั้น ผมเชื่อตามสิ่งที่ผมเห็น" กลั้นน้ำตาไว้ไม่ไหวจริงๆ ไม่คิดว่าคนที่ไว้ใจจะทำร้ายกันขนาดนี้
หมดแล้ว.....ความเชื่อใจไว้ใจ ...
ผมตื่นขึ้นมาพร้อมกับน้ำตาที่ไหลอาบแก้ม มือขาวซีดของผมปาดน้ำตาอย่างลวกๆ ฝืนดันสังขารตัวเองลุกขึ้นจากเตียงไปทานยา เพราะรู้สึกได้ถึงไอร้อนเพราะพิษไข้ที่ตัว
ทำไมนะ...ทำไม... ช่วงเวลาแย่ๆ ทำไมผมไม่ฝันถึงเขา
รอยยิ้มนั่น ผมต้องการรอยยิ้มนั้น....
ที่ผมฝันคงเป็นเพราะพิษไข้นั่นแหล่ะ ผมหวังว่าความฝันของผมซึ่งมันก็ไม่ใช่ฝันดี มันคงไม่เป็นเรื่องจริงที่ว่า จีซัส แฟนของผมจะนอกใจ ผมทานยาแล้วล้มตัวนอนลงต่อ ไม่มีแรงลุกขึ้นมาทำอะไรทั้งนั้น อยู่คนเดียวก็อย่างงี้แหล่ะครับบางทีเราก็ต้องดูแลตัวเองให้ดีที่สุด ผมยอมรับบางครั้งผมก็เหงา ...
ผมหยิบลูกแก้วดนตรีข้างหัวเตียงขึ้นมาในมือ เขย่ามันไปมาให้เกิดเสียงและให้กากเพชรระยิบระยับในลูกแก้วกระจายไปทั่ว... เสียงเพลงเบาๆที่ออกมาจากลูกแก้วทำให้ผมได้ผ่อนคลาย
ผมขอให้ถ้าผมหลับไปเจอรอยยิ้มอันแสนอบอุ่นอันนั้นอีกเถอะนะครับ ....
" หอมจังใครทำอะไรหน่ะ " ร่างบางเปิดประตูห้องนอนเดินผ่านทางเดินไปที่ห้องครัว เมื่อได้กลิ่นหอมๆ เหมือนข้าวต้ม
คนตัวเล็กเดินตามกลิ่นนั้นจนไปถึงที่หมาย เห็นแผ่นหลังร่างสูงสวมเสื้อยืดแขนยาวสีน้ำเงินกำลังทำกับข้าวอยู่ที่ห้องครัว...
ร่างบางรับรู้ได้ถึงความอบอุ่นในตัวเขา
คิดถึง... คิดถึงจัง... ผมคิดถึงคุณ
น้ำใสใสเอ่อล้นที่ตา ร่างบางวิ่งเข้าไปสวมกอดจากด้านหลัง
" อ่าว เวลคัม เดินออกมาจากห้องนอนทำไมครับหืม? ไม่สบายอยู่ไม่ใช่หรอ? " มือหนาลูบแก้มที่ขาวซีดที่ตอนนี้กลับขึ้นสีแดงจัดเพราะพิษไข้ ของร่างบางเบาๆ
" ทำอะไรอยู่ครับ หอมจัง " ร่างบางเงยหน้าถามด้วยความสงสัย พร้อมกับยิ้มร่าให้อีกคน
" ข้าวต้มกุ้งไงครับ ทานซักหน่อยนะตั้งแต่เมื่อคืนยังไม่ได้ทานอะไรเลยไม่ใช่หรอ " ร่างสูงหยิบถ้วยข้าวต้มขึ้นมา เป่าข้าวต้มกุ้งในช้อนให้หายร้อน พร้อมตักข้าวต้มกุ้งใส่ปากอีกคน
" คุณชื่ออะไรหรอครับ " ร่างบางเอ่ยปากถามร่างสูง อีกคนตอบกลับมา แต่พูดออกมาไม่ได้ยินเสียง ร่างบางจึงถามอีกครั้งหนึ่ง ผลก็เป็นเช่นเดิม คำพูดที่พูดออกมาไม่มีเสียงใดเล็ดลอดออกมา
ร่างสูงขยับหน้าเข้ามาใกล้พร้อมประกบปากจูบอย่างนุ่มนวล ทำให้ร่างบางต้องหลับตาพริ้มรับรสจูบอันแสนหอมหวาน
ผมลืมตาขึ้นมาเมื่อรู้สึกถึงปากอุ่นนั้นได้ผละออกไปแล้ว มองไปรอบกายเพื่อหาเขาคนนั้นแต่กลับไม่เห็นแม้แต่เงา มีข้าวต้มกุ้งวางอยู่ไว้บนเคาน์เตอร์
ผมละเมอเดินมาห้องครัว หรือเมื่อกี้ผมไม่ได้ฝันไป?
มันเหมือนจริงจนผมแยกไม่ออก ถ้าเป็นเรื่องจริงทำไมหูผมถึงไม่ได้การตอนที่ผมถามชื่อเค้าล่ะ ?
แล้วถ้าเป็นฝันข้าวต้มถ้วยนี้มาจากไหนกัน?
ความคิดเห็น