[ Fanfic เซวีน่า ] Tears Of The Wind หยาดน้ำตาแห่งสายลม..

ข้อมูลเบื้องต้นของเรื่องนี้

ฟิคเซวีน่าเรื่องแรกของเมอค่ะ ^^ ( แต่เป็นฟิคเซวีน่าเรื่องแรกเลยหรือเปล่าไม่แน่ใจ )

อ่านตอนเสียงกรีดร้องของใบไม้แล้วก็คำตอบของสัญญาแล้วเกิดไอเดียขึ้นมา >W< 

ฟิคนี้บางทีอาจจะไปขัดกับเรื่องจริง  เมอก็ขอโทษด้วยแล้วกันนะคะ 

เรื่องนี้เกิดในคืนแรกหลังจากมอรีลไปอยู่ในคฤหาสถ์ของซีเลสค่ะ 



ยังไงก็ฝากติชมด้วยนะคะ ^^ 


ปล.  เพลง ขอบคุณพี่ Matsuo มากนะคะ  ขอจิ๊กมาใช้หน่อยแล้วกัน  >w<  เพลงนี้เปิดไปแต่งฟิคไปได้อารมณ์ดีค่ะ  >[]< 

ปล.2  ฟิคคราวหน้า  อาจจะแต่งคู่ลีโอกับเฟมีล  สนใจมั้ยคะ ?

ปล.3 ชาวเซวีเรี่ยนแอดเมล์มาคุยกับเมอได้นะคะ ><~  ตอนนี้เมอมีความคิดจะทำเซวีน่าแฟนคลับขึ้นมา ใครสนใจก็แอดมาคุยกันได้นะคะ

แปะฟิคใหม่ค่า  ฝากเยี่ยมชมด้วยงิ~

	[Ficเซวีน่า]As My Heart Demand You ตราบเท่าที่หัวใจเรียกร้อง	เรื่องสั้น รักหวานแหวว
	อัพเดท: 7 ต.ค. 49 , เข้าชม :0/0 , โพสท์ :1 , Rating :0
	คำอธิบาย : ชีวิตของเขา เกิดมาสมบูรณ์แบบ เขามีทุกๆอย่าง ได้ทุกสิ่งที่อยากได้ หน้าตา ทรัพย์สิน หน้าที่ เกียรติยศ แต่ทำไม หัวใจของเขา ถึงรู้สึกว่ามีอะไรขาดหายไป ( LeoXFemell )

	[ Fic เซวีน่า ] Fetters Of Wings หัวใจของปีกสีเพลิง....	เรื่องสั้น ซึ้งกินใจ
	อัพเดท: 11 ต.ค. 49 , เข้าชม :0/0 , โพสท์ :0 , Rating :0
	คำอธิบาย : ปีกสีเพลิงแห่งวิหคไฟผู้รักความอิสระไม่เคยมีใครพันธนาการปีกคู่นั้นไว้อยู่กับกายได้...และจะเป็นเช่นนั้นตลอดกาล แต่สิ่งเดียวที่พันธนาการปีกสีเพลิงของเขาไว้ คือความรัก....

แปะๆ ><

เนื้อเรื่อง

Tears Of The Wind  หยาดน้ำตาแห่งสายลม....

เกียรติยศของสายลมคือผู้รอบรู้ทุกเรื่องราว เกียรติยศของผืนป่าคือผู้ธำรงพันธสัญญา...

ไม่ว่าจะชอกช้ำเพียงใด....สองหัวใจจะยอมรับในสายเลือดนั้น....

เพราะเหตุนี้ใช่มั้ย....ถึงปกป้องเจ้าเอาไว้ไม่ได้....ต้นแสงจันทร์....  

ราตรีล่วงเลยเวลารัตติกาลมาเป็นเวลานานแล้ว.....แสงจันทราทอประกายอยู่บนฟากฟ้าอย่างอ่อนโยนเช่นทุกวัน  กอดอกแสงจันทร์สะบัดชูช่อล้อรับแสงจันทร์งดงามเช่นทุกคืน  กลิ่นหอมอบอวลอบอุ่นของมันยังเป็นเช่นอย่างที่เคยเป็น....

งดงาม  อ่อนโยน  และอบอุ่น.... 

เพราะเหตุนี้ใช่ไหม....เธอถึงเปรียบเช่นดอกแสงจันทร์....มอรีล.... 

เพราะเธอที่เป็นเช่นนี้....งดงาม...สะกดหัวใจของเขาตั้งแต่แรกพบ...หัวใจที่อ่อนโยนกับทุกคนที่พบเห็น...อบอุ่น...สบายใจทุกๆครั้งที่เขาได้อยู่ชิดใกล้...เพราะทุกอย่างในตัวเธอ...เพราะโชคชะตา...ที่ทำให้เขากับเธอมาพบกัน....และเพราะโชคชะตา....ที่ทำให้เขาต้องเป็นเช่นนี้.... 

เพราะเขาที่เป็นเอนเซล....จึงทำได้เป็นเพียงผู้ที่มองดูเรื่องราวด้วยความเจ็บปวด...  

นัยน์ตาสีเงินสว่างมองดูกอดอกแสงจันทร์ที่ดูอ่อนหวานเช่นทุกคืนด้วยแววตาที่แปลกไป... 

ทุกราตรีเช่นนี้....นอกจากต้นแสงจันทร์ที่ดูอ่อนหวานแล้ว  ยังมีกลิ่นไออบอวลด้วยความรักจากหญิงสาวคนหนึ่ง...ที่รักต้นแสงจันทร์นี้....ในทุกๆคืน....ที่เขามองเห็นร่างบางนี้มองต้นแสงจันทร์ด้วยความรัก....ในทุกค่ำคืน...เขาได้สัมผัสถึงความรักที่เธอมอบให้กับเขา... 

แต่ในคืนนี้....ไม่มีอีกแล้ว.... 

มือเรียวยาวไล้ไปตามดอกแสงจันทร์....กลิ่นหอมหวานของมันลอยมา...กลิ่นหอมดอกไม้ที่ตราตรึงเข้าไปในจิตใจ...กลิ่นดอกไม้ดอกนี้...ที่เขามักได้กลิ่นจากตัวเธอเสมอ....

รอยยิ้มบางๆปรากฏบนใบหน้าหวานของชายหนุ่ม...

เธอจะจำได้ไหม ? วันแรกที่เขากับเธอเจอกัน...

ร่างของหญิงสาวร่างเล็กชนเขาอย่างไม่ตั้งใจ....เสียงหวานๆเอ่ยขอโทษอย่างสำนึกผิด  ก่อนจะกลายเป็นเสียงโกรธเคืองเมื่อเขาต่อว่าเธอเช่นนั้น....

เขายังไม่ได้ขอโทษเธอเลยสินะ.....ตั้งแต่วันนั้นจนถึงวันนี้.... 

นางพรายที่แอบมาชมดอกไม้ยามกลางคืนในคราวนั้น...ใบหน้าหวานที่เชิดอย่างไม่ยอมแพ้....อ้อมกอดแรกที่เขาได้กอดเธอ...ยังจำติดในใจอย่างไม่รู้ลืม...

 ' สงสัยอากาศหนาวจะทำให้คนที่นั่นนิสัยเสียสินะ... '

' ใช่สิ....อากาศมันหนาว  อ้อ ลืมไป ฉันคุยกับคนวินด์โคลโลอยู่  โทษที...'

แล้วเธอจะรู้ไหม....ว่านิสัยเสียที่เธอว่าเขานั้น....เขาทำกับเธอแค่คนเดียวเท่านั้น...

เธอยังจะจำได้ไหม....? 

ดอกแสงจันทร์ดอกหนึ่งถูกเด็ดขึ้นมาอย่างแผ่วเบา  เซอร์รัสมองดูดอกไม้ดอกนั้นด้วยความทะนุถนอม...ก่อนจะแนบมันเอาไว้กับหัวใจ.... 

วันที่เขาได้ครองครองหัวใจของต้นแสงจันทร์....

สร้อยข้อมือของเอนเซล....ของหมั้นที่เขาลงทุนขอจากพ่อ.....เพื่อเธอ....

เธอจะรู้ไหม...?  ว่าวันที่เธอยอมรับสร้อยข้อมือจากเขา....หัวใจของเขาพองโตด้วยความสุขใจแค่ไหน... 

แรงกระตุกที่ปอยผมนั้นเขายังจำได้ดี...คำพูดนั้นยังดังก้องอยู่ในหัวใจของเขา...

 ' คิด.....เหมือนกัน... ' 

รอยสัมผัสที่ริมฝีปากยังจำได้ตลอดมา.....รอยสัมผัสที่อ่อนโยน...

ดอกแสงจันทร์ค่อยๆมารอยบอบช้ำมากขึ้นตามแรงมือของคนเด็ด...ดวงตาคู่สวยมีรอยเจ็บช้ำ  มือข้างนั้นกุมดอกแสงจันทร์แน่นก่อนจะค่อยๆคลายออก....ดวงตาสีเงินเหม่อลอยไปไกล.... 

เพราะโชคชะตาใช่ไหม.....ที่ทำให้เราต้องเป็นเช่นนี้...

เพราะสายเลือดของเราทั้งคู่ใช่ไหม....เราจึงทำได้เพียงแค่รับรู้....และมองดู....

น้ำตาที่ไหลรินจากดวงตาสีน้ำทะเลคู่นั้น....เพราะความเป็นห่วงเพื่อน.... 

เพราะผู้ที่ถือครองดวงตาพฤกษก....คือผู้ธำรงพันธสัญญาของป่า  คือผู้รับรู้เรื่องราวทุกสิ่ง...รับรู้เรื่องราวที่ตนเองไม่อยากจะรู้....

เพราะเพียงรู้....ด้วยเกียรติยศ....จึงไม่สามารถเปิดเผย...ได้เพียงแต่มองดู...และไขลานโชคชะตาในยามจำเป็น... 


เพราะเขาที่เป็นเอนเซล....เพราะสายลมรับรู้ได้ทุกสิ่ง....เพราะเอนเซล...เขาจึงทำได้แค่เพียงมองเช่นเดียวกับเธอ... 

ในยามนั้น....เธอยังมีเขาอยู่เคียงข้าง....ยังมีเขาคอยปลอบโยน.... 

แต่ตอนนี้.....ใครกันที่จะคอยเช็ดน้ำตา....ใครกันที่จะคอยช่วยเหลือ....

ใครกันที่จะมอบความรักให้เธอ....  

' เซอร์รัส....เราต้องยอมรับในโชคชะตาของเรา ' 

แล้วทำไมโชคชะตาถึงทำให้เราเป็นแบบนี้ล่ะ.....มอรีล.... 

เซอร์รัสเอ่ยปากท่องมนตร์อย่างแผ่วเบา....ดอกแสงจันทร์ที่อยู่ในอุ้งมือกลายเป็นผุยผงประกายระยิบระยับลอยไปจากครรลองสายตา...เขาเหม่อมองไปมันไปพักใหญ่.....

หวังว่ามันคงส่งไปถึงเธอนะ.....มอรีล....

แสงจันทร์ส่องแสงกระทบกับอัญมณีที่ห้อยอยู่ที่คอของชายหนุ่ม  ใบไม้สีเขียวคริสตัลส่องแสงประกายราวกับจะบอกให้เขารับรู้ว่าหญิงสาวที่อยู่ห่างไกลในตอนนี้ได้รับสิ่งที่เขาส่งไปให้แล้ว...

มือเรียวถอดสายสร้อยเส้นยาวออก....ในเวลาไม่นาน อัญมณีสีเขียวประกายก็อยู่ในอุ้งมือของเขา....

นี่คือสิ่งที่ทำให้เขารู้ว่า....เธอยังมีชีวิตอยู่....

เธอจะรู้ไหม....ว่าวันนั้นเขารับอัญมณีชิ้นนี้มาด้วยความรู้สึกรวดร้าวขนาดไหน....

เหมือนกับ....ปล่อยมือเธอออกไปตลอดกาล....

เธอรู้ไหม....รอยยิ้มที่ลีโอมอบให้เฟมีลในวันนั้น....อ้อมกอดของลีโอที่ปกป้องคนรักเอาไว้....มันทำให้เขารู้สึกปวดร้าวแค่ไหน....ที่เขาไม่สามารถปกป้องเธอเอาไว้ได้....

ให้เขายอมตาย....ดีกว่าเป็นเช่นนี้....

เพราะถ้าเขาจากไป.....อย่างน้อย....เขาก็ได้ปกป้องคนที่เขารักที่สุดเอาไว้.... 

แต่เวลานี้....เธอจะเป็นเช่นไร.....เขาไม่รู้เลย....


มอรีล....ฉันรักเธอ....

เธอได้ยินไหม....หัวใจของสายลมคนนี้กำลังพร่ำบอกเธอ....

คำคำนี้....สายลมจะเก็บไว้ให้เธอคนเดียว....

เธอได้ยินไหม....มอรีล....  

"มอรีล....รอก่อนนะ.....ฉันไปจะช่วย....สายลมจะพัดต้นแสงจันทร์กลับมาในอ้อมกอดให้ได้..."   

คำพูดแผ่วเบา....แต่หนักแน่น.... 

หยาดน้ำตาไหลรินจากดวงตาคู่สวย....ผ่านไปตามใบหน้าหวาน  ล่องลอยไปกับสายลม.... 

ชายหนุ่มกำดวงตาพฤกษกไว้แน่น....ก่อนจะร้อยเข้าสายสร้อย....แล้วใส่มันเก็บกลับไปในเสื้อเช่นเคย...

ตำแหน่งที่ใกล้กับหัวใจที่สุด... 

"สายลมจะไปทวงต้นแสงจันทร์คืน....ขอสัญญา....."  

สัญญาจากสายลม....ที่มีให้ต้นแสงจันทร์เพียงคนเดียว....  

สายลมเบาบางพัดผ่านร่างของหญิงสาวที่นั่งอยู่บนเตียงอย่างเหม่อลอย...ร่างบางเงยหน้าขึ้นเล็กน้อยเมื่อสัมผัสได้ถึงความรู้สึกที่ส่งพัดผ่านมากับลมเบาบางนั้น...ความรักที่แฝงไปด้วยความเศร้าสร้อย....

"เซอร์รัส...." 

สายลมนี้....ของเขาหรือเปล่า... 

มือบางยกขึ้นมาเล็กน้อยเพื่อรับลมที่โชยเข้ามา....ก่อนที่มือข้างนั้นจะสัมผัสได้ถึงความชื้น....ดวงตาสีน้ำทะเลมองดูสิ่งที่อยู่บนมือของเธอ... 

หยาดน้ำใสๆหยดเล็กหยดหนึ่ง....

ก่อนที่มันจะกลายเป็นหยดแล้วหยดเหล่าที่ร่วงหล่นลงมาจากดวงตาของหญิงสาว  ผสานกันเป็นหนึ่งเดียว...

สายลมกับต้นแสงจันทร์กำลังร้องไห้.... 


มอรีลมองสร้อยข้อมือสีฟ้าใสบนข้อมือข้างซ้ายด้วยดวงตาเปื้อนหยาดน้ำตา...


"อย่าร้องไห้เลยนะ.....เซอร์รัส...." 

เสียงปนสะอื้นแผ่วเบาดังออกมาจากปากของหญิงสาว.... 

สองหัวใจ....ที่ยอมรับในชะตากรรมของตนเอง....

สองหัวใจ....ที่กำลังร่ำไห้....

สองหัวใจ....ที่ผสานกันเป็นหนึ่งเดียว......