คนเหงา ลมหนาว...กับทะเลดาวบนทุ่งหญ้า

          กลิ่นหอมของลมแล้ง...เรียกให้ฉันเอนตัวลงบนพื้นหญ้าอ่อนนุ่ม ที่ตรงนี้เคยมีใครอีกคนนอนมองดาวอยู่เคียงข้างกัน อดไม่ได้ที่จะกวาดมือไปยังพื้นหญ้าข้างกายด้วยความเคยชิน ความเย็นชืดของยอดหญ้าในวันนี้ทำให้ฉันรู้สึกอ้างว้างขึ้นมาจับใจ กี่หนาวแล้วหนอ? ที่ฉันต้องนอนมองฟ้าอยู่เพียงลำพังท่ามกลางทะเลดาวบนทุ่งหญ้าแห่งนี้

...กี่หนาวแล้ว...ที่ฉันต้องพ่ายแพ้แก่บรรยากาศเหงาๆ จนต้องร้องไห้ออกมา...

...เธอคงไม่รู้...

บางทีเสียงร้องไห้ของฉันคงดังไม่พอที่จะไปถึงเธอ...

มีเพียงยอดหญ้าแถวนี้เท่านั้นกระมังที่ได้ยิน และพร้อมใจกันร้องไห้ไปกับฉันด้วย...

น้ำตาของยอดหญ้า...เย็นเยียบกว่าน้ำตาของฉันหลายเท่านัก

เจ้ายอดหญ้าเอย...เธอร้องไห้เป็นเพื่อนฉัน หรือว่าเธอเองก็ถูกทอดทิ้งเหมือนกัน

ฉันทอดสายตามองขึ้นไปที่ทะเลดาวเบื้องบน...

ด้วยความหวังเพียงว่าจะได้พบดาวตกสักดวง...ให้ฉันได้อธิษฐานบ้าง...

คงมีเพียงคำขอเดียวเท่านั้น...

...ขอให้การรอคอยที่ว่างเปล่าสิ้นสุดลงเสียที...

แม้ว่าจะจ้องมองจนแสบตา...จนแล้วจนรอดก็ไม่มีดาวตกสักดวงให้ฉันเห็น...น่าขำเหลือเกินกระทั่งเจ้าดาวดวงน้อยยังไม่เปิดโอกาสให้ฉันเลยหรือ...

ดวงดาวจ๋า...เธอกำลังจะบอกฉันว่า ฉันต้องรอคอยอยู่อย่างนี้เรื่อยไปอย่างนั้นใช่ไหม

...นี่คือสิ่งที่เธออยากบอกฉันใช่ไหม...ดวงดาว

          สายลมหนาวเริ่มพัดแรงจนสั่นสะท้าน...ฉันรู้ดีว่าตัวของฉันในยามนี้ไม่ได้ถูกความเหน็บหนาวทำร้าย แต่หากกำลังโดนความเหงาโบยตีอยู่ที่หัวใจนี่เอง...เมื่อไหร่กันที่ฉันจะหลุดพ้น

สายลมหนาวเอย...เจ้าพัดมาแต่ทิศใด เจ้ากำลังจะเดินทางไปที่ไหนหรือ...

ระหว่างทางเจ้าเห็น “เธอ” ของฉันบ้างไหม...

จะเป็นการรบกวนหรือเปล่าถ้าฉันจะฝากให้เจ้า...ช่วยบอกเธอทีว่า

“ฉันคิดถึงเธอเหลือเกิน”

บนทุ่งหญ้าใต้ทะเลดาวแห่งนี้...มีหนึ่งคนเหงากำลังร้องไห้อยู่เพียงลำพัง...ท่ามกลางสายลมหนาวของฤดูกาลแห่งความเหงา...ที่เริ่มต้นอีกครั้ง...