ลำดับตอนที่ #3
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : ตอนที่ 3
วันแรกของการเข้ามาอยู่บ้านกิตติธรรมเจริญของสองแม่ลูกดูไม่วุ่นวายอย่างที่คิดนัก ข้าวของของทั้งสองคนมีไม่มากจึงไม่ลำบากในการขน แค่ไม่กี่ชั่วโมงทั้งเสื้อผ้าและของใช้ก็เข้าที่เข้าทางเรียบร้อย ทั้งนี้เพราะได้ความร่วมมือจากบรรดาเด็กรับใช้ในบ้านด้วย
\"ขอบคุณมากนะครับพี่น้อย พี่ศร\" ร่างบางบอกกับหญิงรับใช้และคนขับรถที่มาช่วยพวกตนขนข้าวของ
\"ไม่เป็นไรหรอกครับคุณจิรายุทธ มันหน้าที่ของพวกเราอยู่แล้ว\" อดิศรคนขับรถตอบ
\"เอ้อ..อย่าเรียกคุณเลยครับ ผมเองก็เป็นแค่คนอาศัยเท่านั้นเอง\"
\"อะไรกันคะ คุณจิรายุทธไม่ใช่แค่คนอาศัยซักหน่อย ตอนนี้คุณเข้ามาเป็นส่วนหนึ่งของครอบครัวคุณผู้ชายก็เป็นเหมือนเจ้าของบ้านหลังนี้และเจ้านายของพวกเราด้วย\" น้อยบอก
\"ถึงยังไงผมก็ไม่กล้าตีเสมอคุณผู้ชายของบ้านหลังนี้กับลูกชายท่านหรอกครับ\" จิรายุทธเอ่ยอย่างถ่อมตน \"เอาเป็นว่าพวกพี่เรียกผมว่าเจก็แล้วกัน ไม่ต้องเรียกเต็มยศหรอก..นะครับ\"
\"ได้ค่ะคุณเจ\"
\"จริงสิครับ พูดถึงลูกชายของคุณท่าน ผมยังไม่เห็นแกเลยตั้งแต่เมื่อวาน\"
\"อ๋อ คุณชยานนท์ไปเที่ยวต่างจังหวัดน่ะค่ะ\"
\"ไปเที่ยว? แปลกจังเลยนะครับ ไปเที่ยวในวันแต่งงานพ่อของตัวเองแบบนี้\" จิรายุทธตั้งข้อสงสัย
\"คือว่า...\" น้อยมองซ้ายมองขวาก่อนกวักมือให้ร่างบางเอียงหูก้มลงมาหาตนใกล้ๆแล้วกระซิบ \"ที่จริงคุณนนท์ไม่ค่อยยอมรับการแต่งงานนี้เท่าไหร่หรอกค่ะ ก่อนหน้านี้คุณเขาก็หัวเสียอยู่พักใหญ่ ยังไงคุณเจก็ห่างๆเขาไว้หน่อยก็ดีนะคะ\"
\"อ้อ..อย่างนี้นี่เอง\" เขาเปรย ก็สมควรแล้วล่ะ อยู่ๆก็มีใครก็ไม่รู้เข้ามาอยู่ในบ้านแล้วยังได้แม่เลี้ยงเป็น...
ชายหนุ่มถอนหายใจ มันช่วยไม่ได้นี่นะ ใครจะเลือกเกิดได้มั่งล่ะ เขากับแม่ไม่ได้รวยไม่ได้มีชาติตระกูลดีๆอย่างคนบ้านนี้นี่นา ถึงต้องใช้ชีวิตดิ้นรนอะไรที่คว้าได้ก็ต้องคว้าไว้ก่อนไม่งั้นก็ไม่มีจะกิน
ตกเย็น ทศพักตร์และสุนีย์นั่งคุยกันอยู่ในห้องอาหารระหว่างรอชายหนุ่มร่างบางเพื่อรับประทานอาหารเย็นกันอย่างพร้อมหน้าพร้อมตา
\"จะดีหรอคะที่ให้สุนีย์กับลูกมาอยู่ในบ้านของคุณแบบนี้ ลูกชายคุณแกยิ่งไม่ค่อยชอบสุนีย์ด้วย\" หญิงสาวถามสามีหมาดๆของเธอ
\"ไม่เป็นไรหรอก ผมอยู่ทั้งคนเจ้านนท์มันไม่กล้าทำอะไรคุณหรอกนะ ลองมันทำอะไรสิผมจะสั่งสอนเอง\"
\"ลำพังตัวสุนีย์เองสุนีย์ไม่ห่วงหรอกค่ะ แต่ตาเจนี่สิคะ สุนีย์กลัวว่าพวกเขาสองคนจะเข้ากันไม่ได้\"
\"อย่ามองในแง่ร้ายสิที่รัก เจ้านนท์มันอคติกับพวกคุณเพราะมันยังไม่รู้จักคุณกับลูกชายดีพอ โดยเฉพาะพ่อเจที่ไม่เคยเห็นหน้าค่าตาเลย รายนั้นเป็นเด็กดี น่ารัก มีสัมมาคารวะ ผมว่าถ้าแกได้เจอและรู้จักพ่อเจดีขึ้นอาจจะชอบก็ได้\"
สุนีย์ยิ้มรับ แต่ในใจนึกกังวลอยู่ไม่น้อย ถ้าเป็นอย่างที่สามีเธอพูดเธอก็วางใจ แต่สิ่งที่ทำให้เธอไม่สบายใจคือถ้าผลมันเป็นตรงกันข้ามล่ะ?
\"อ้าว ลงมาแล้วหรอพ่อเจ\" ทศพักตร์เอ่ยทักเมื่อร่างบางเดินลงบันไดมา
\"ขอโทษครับที่ลงมาช้า\" เขาพนมมือไหว้ขอโทษขอโพย
\"ไม่เป็นไรหรอก ฉันก็กำลังคุยกับแม่เธออยู่\" ยิ้มพลางโอบไหล่ภรรยาอย่างรักใคร่ \"ว่าแต่เราล่ะ จัดห้องเสร็จแล้วหรอ?\"
\"เรียบร้อยแล้วครับ\"
\"เป็นไง ห้องเล็กไปรึเปล่า ถ้าไม่ถูกใจก็บอกนะจะได้ให้เด็กจัดห้องใหม่ให้\"
\"ไม่เลยครับ ห้องน่าอยู่มาก ผมถูกใจมากครับ\" ร่างบางตอบ \"เอ่อ..แล้ว..ห้องตรงข้ามผมนี่เป็นห้องใครหรอครับ\"
\"ห้องเจ้านนท์น่ะ\" เขาตอบ ไม่ทันสังเกตว่าร่างบางชะงักไปเล็กน้อยเมื่อได้ยิน \"ฉันให้อยู่ใกล้ๆกันเพื่อจะได้ทำความรู้จักกันสนิทสนมกันมากขึ้น เพราะยังไงพวกเธอก็เป็นพี่น้องกันแล้ว\"
ใบหน้าสวยเคร่งขึ้น ห้องเขากับห้องชยานนท์อยู่แค่ตรงข้ามกันแบบนี้จะเป็นปัญหามั้ยนะ อีกฝ่ายจะรังเกียจรึเปล่าที่เขาขึ้นมาตีเสมอเทียบเท่าแบบนี้ ในเมื่อเจ้าตัวก็เกลียดเขาจะตายทั้งๆที่ยังไม่รู้จักเจอหน้าคาตากันเลยสักครั้ง
+ + + + + + + + + + + + + + + + +
จิรายุทธมาอยู่ที่บ้านกิตติธรรมเจริญได้ 1 สัปดาห์ ทุกอย่างเริ่มเข้ารูปเข้ารอย ชายหนุ่มชอบบ้านหลังนี้ไม่น้อย ไม่ใช่เพราะความใหญ่โตหรูหรา ไม่ใช่เพราะความสะดวกสบาย แต่เพราะเป็นบ้านที่เรียกได้ว่าบ้านอย่างแท้จริง ตลอดเวลากว่า 3 ปีที่ผ่านมาจิรายุทธกับแม่อยู่กันสองคนมาตลอด ต่างคนต่างทำงานจนแต่ละวันแทบไม่ค่อยได้เจอหน้ากันเลย แต่ละสัปดาห์จะมีเพียงวันเดียวเท่านั้นที่จะได้ใช้เวลาอยู่ด้วยกันมากขึ้นซึ่งก็คือวันหยุด แต่เมื่อได้มาอยู่บ้านหลังนี้ก็เหมือนกับได้กลับมาอยู่พร้อมหน้าพร้อมตาตามประสาพ่อแม่ลูก แม้คุณทศพักตร์จะไม่ใช่พ่อแท้ๆก็ตามแต่ก็ปฏิบัติตนกับเขาเสมือนลูกคนหนึ่ง เช้าไปเรียนก็ได้เห็นหน้าแม่พอกลับมาก็ได้เห็นหน้าแม่ก่อนจะออกไปทำงานในตอนเย็น บางวันที่คุณผู้ชายของบ้านกลับเร็วก็จะได้เห็นเขากับแม่สวีทกันตามประสาข้าวใหม่ปลามัน มันเป็นภาพที่ให้ความรู้สึกอบอุ่น จิรายุทธดีใจที่ได้เห็นแม่มีความสุขและเขาเองก็มีความสุขเช่นกัน ชายหนุ่มอยากให้เป็นแบบนี้ตลอดไป แต่อนาคตเป็นเรื่องไม่แน่นอน อะไรจะเกิดก็ต้องเกิด เขาได้แต่ภาวนาว่าขออย่าให้ความสุขนี้พังทลายลง
ก๊อก! ก๊อก! เสียงเคาะประตูดังหน้าห้องของจิรายุทธ
\"เจ นี่แม่เองนะลูก เข้าไปได้ไหม\"
\"ได้ครับแม่\" ร่างบางตอบกลับไป
สุนีย์เดินมานั่งที่เตียง \"ทำอะไรอยู่เหรอเรา\"
\"กำลังเตรียมตัวไปทำงานครับ\"
\"จริงสิ แม่ก็จะมาพูดกับเราเรื่องนี้อยู่พอดี\"
\"มีอะไรหรอครับ\" ร่างบางถามด้วยความฉงน เดินมานั่งข้างหญิงสาว
\"เราไม่คิดจะเลิกทำงานนี้หรอ เรื่องค่าเล่าเรียนน่ะไม่ต้องเป็นห่วงหรอกนะคุณทศพักตร์เขาออกให้อยู่แล้ว ตอนนี้ความเป็นอยู่ของเราก็ดีขึ้นกว่าเดิมแล้วแม่ไม่อยากให้เราลำบากนะ\"
\"เรื่องส่งเสียน่ะผมไม่อยากรบกวนคุณทศพักตร์หรอกครับ อีกแค่ปีเดียวก็จะจบแล้ว แค่ให้ผมได้อาศัยที่นี่อย่างสะดวกสบายก็รู้สึกเกรงใจมากพออยู่แล้ว อีกอย่างผมไม่อยากงอมืองอเท้าให้ใครมาดูถูกได้ว่ามาเกาะเขากินด้วย\"
\"เรานี่ช่างคิดเล็กคิดน้อยจังนะ\" สุนีย์ยิ้มแล้วโคลงหัวลูกชายเล่น \"เอาเถอะ ถ้าเราต้องการอย่างนั้นแม่ก็จะคุยกับคุณทศพักตร์ให้\"
\"ขอบคุณครับที่แม่เข้าใจ\" ร่างบางโน้มตัวกอดหญิงสาว \"แล้วนี่แม่จะออกไปไหนหรอครับ แต่งตัวซะสวยเชียว\"
\"อ๋อ เย็นนี้แม่จะออกไปธุระกับคุณทศพักตร์น่ะ ค่ำๆถึงจะกลับ\" เธอตอบ \"ส่วนเรากลับบ้านกลับช่องก็ระวังตัวด้วยล่ะ แท็กซี่สมัยนี้น่ากลัวจะตาย หลังตี 2 รถเมล์ก็หมด เอางี้มั้ยแม่จะบอกให้คนที่นี่ขับรถไปรับ\"
\"อย่าเลยครับ ผมไม่อยากรบกวนลุงศร เวลานั้นแกก็คงจะเข้านอนแล้ว เอาเป็นว่าผมจะระมัดระวังตัวให้เป็น 10 เท่าเลยดีมั้ย\"
สุนีย์ยิ้มอย่างเอ็นดูกับท่าทางประจบของลูกชายจนเธอใจอ่อน \"งั้นก็ตามใจเราก็แล้วกัน แม่ไปล่ะ ป่านนี้คุณทศพักตร์คงเตรียมตัวเสร็จแล้ว\"
\"ครับ เดินทางดีๆนะครับ\" จิรายุทธบอกลาผู้เป็นแม่ก่อนจะออกไปทำงานของตัวเองด้วยเช่นกัน
\"จะไปทำงานแล้วหรอคะคุณเจ\" น้อย สาวรับใช้ที่อายุมากกว่าจิรายุทธ 7 ปีเอ่ยทักเมื่อร่างบางเดินลงบันไดมา
\"ครับ คืนนี้พี่น้อยไม่ต้องเตรียมอาหารเย็นไว้ให้ผมนะครับ ผมจะหาทานที่นั่นเลย\"
\"ค่ะ\"
ร่างบางออกไปได้ซักพักน้อยก็เดินกลับเข้ามาในครัวเพื่อเตรียมอาหารเย็นให้คุณผู้ชายและคุณผู้หญิงของบ้าน
\"คุณเจนี่แกเป็นเด็กดีจังเนอะป้า\" น้อยหันไปพูดกับสายใจ หญิงแม่บ้านสูงวัย \"ตั้งแต่แกกับคุณผู้หญิงเข้ามาอยู่ที่นี่นะบ้านเราครึกครื้นขึ้นเยอะ ไม่เงียบเหงาเหมือนเมื่อก่อน\"
\"ก็ใช่น่ะสิ นอกจากนิสัยดีถ่อมตัวแล้วยังน่ารักอีกด้วยนะ หน้าตาก็ถอดแบบมาจากคุณผู้หญิงเดี๊ยะ\" สายใจตอบอย่างเห็นด้วย
\"แต่ถ้าเอามาเทียบกันตรงๆฉันว่ามันก็ไม่เหมือนซะทีเดียวนะป้า\"
\"ยังไง?\"
\"ก็คุณสุนีย์สวยหวานให้ความรู้สึกอบอุ่นอ่อนโยนแบบผู้หญิง ส่วนคุณเจก็น่ารัก ใสๆ หน้าสวยแต่ก็คมคายออกไปในทางผู้ชายมากกว่า\"
\"ก็แน่ล่ะสิ ก็คุณเขาเป็นผู้ชายนี่\"
\"แต่ฉันว่าคุณเจสวยน่ารักกว่าผู้หญิงบางคนอีกนะป้า\" น้อยบอกพลางยิ้มอย่างมีเลศนัย \"แต่ว่านะอย่างคุณเจเหมาะที่จะมีแฟนเป็นผู้ชายมากกว่าผู้หญิงอีก\"
\"จะบ้าเรอะ!! พูดอะไร คุณเจเป็นผู้ชายนะจะมีแฟนเป็นผู้ชายด้วยกันได้ยังไง ต้องผู้หญิงสิถึงจะถูก\" หญิงชราค้านเสียงหลง
\"ก็ป้าลองคิดดูสิ ถ้าคุณเจควงผู้หญิงคนอื่นเขาจะไม่มองว่าเป็นทอมกับดี้รึไง\"
\"เออ..จริงของแก\" สายใจนึกภาพแล้วเห็นด้วย \"แต่ยังไงก็อย่าไปพูดเรื่องนี้ให้เจ้าตัวเค๊าได้ยินล่ะ คุณเขาจะเสียความรู้สึกเปล่าๆ\"
\"ไม่พูดหรอกน่าป้า\"
ขาดคำของน้อยก็มีเสียงแตรรถดังขึ้นจากหน้าบ้าน
\"เอ๊ะ ทำไมคุณผู้ชายกลับมาเร็วจัง เพิ่งจะออกไปได้ไม่ถึงชั่วโมงเลย แกออกไปดูซิน้อย\" สายใจพูด
น้อยเลิกผ้าม่านของหน้าต่างในห้องครัวบานที่มองเห็นประตูบ้านขึ้นเพื่อมองออกไป เห็นหลังของชายวัยกลางคนซึ่งเป็นคนสวนของบ้านกำลังวิ่งอยู่ไกลลิบๆ
\"พี่สมรักษ์เค๊าวิ่งไปเปิดแล้วล่ะ\" เธอบอก แต่เมื่อมองเห็นรถที่จอดอยู่หลังประตูได้ชัดก็ต้องตาโต \"ป้า!! ป้า!!\"
\"อะไรของแกวะ อยู่ใกล้กันแค่นี้ก็ต้องตะโกนด้วย\" สายใจต่อว่าอย่างรำคาญ
\"คะ..คุณนนท์กลับมาแล้ว!!\"
+ + + + + + + + + + + + + + + + +
\"พี่สมรักษ์ เอากระเป๋าผมไปเก็บบนห้องให้ทีนะ ส่วนของสดกับอาหารทะเลที่หลังรถก็เอาไปให้ป้าสายใจที่ครัว\"
\"ครับ คุณนนท์\"
ชยานนท์เดินเข้าบ้านอย่างหมดแรง ไปเที่ยวครั้งนี้เขาใช้พลังงานมากทีเดียว ตั้งแต่กลับมาจากอเมริกาเขาก็ตั้งหน้าตั้งตาช่วยพ่อทำงานที่บริษัทไม่ค่อยได้ไปเที่ยวไหนนอกจากช่วงพักร้อน พอมีโอกาสครั้งนี้ก็ตั้งหน้าตั้งตาเที่ยวซะเต็มที่ชดเชยกับที่เขาทุ่มเทแต่เรื่องงานมาเป็นเวลานาน เรื่องที่ว่าจะคิดระหว่างอยู่ที่นั่นก็พลันลืมซะหมด เพิ่งจะมานึกได้เอาตอนขากลับ
\"น้ำค่ะคุณนนท์\" น้อยนำน้ำดื่มเย็นๆมาให้ชายหนุ่ม
\"ขอบใจ\" ร่างสูงตอบก่อนทิ้งตัวลงนั่งบนโซฟาในห้องรับแขก \"พี่น้อย ไปช่วยพี่สมรักษ์ยกของทะเลที่หลังรถทีสิ\"
\"ได้ค่ะ\" หญิงสาวรับคำแล้วลุกออกไป
ชายหนุ่มหลับตาเอนหลังพิงเบาะได้สักครู่แม่บ้านสายใจก็เดินออกมาทัก
\"กลับมาแล้วหรือคะคุณนนท์ ไปเที่ยวมาสนุกไหมคะ?\"
\"ก็ดี\" เขาตอบ \"ทำไมบ้านช่องเงียบแบบนี้ล่ะป้าสายใจ พ่อยังไม่กลับจากที่ทำงานอีกหรอ?\"
\"คุณผู้ชายกลับมาแล้วค่ะแต่ก็ออกไปธุระอีกรอบเมื่อชั่วโมงที่แล้ว\"
\"งั้นหรอ...\" ชายหนุ่มเปรยก่อนจะนึกบางอย่างขึ้นได้ \"แล้ว..พวกนั้นล่ะ?\"
\"พวกไหนคะ?\" สายใจทวนถาม
\"ก็กาฝากสองแม่ลูกนั่นไง ย้ายเข้ามาอยู่ในบ้านหลังนี้แล้วไม่ใช่เรอะ?\"
สายใจรู้สึกกระอักกระอ่วนกับสรรพนามการเรียกสองแม่ลูกที่นายน้อยของเธอใช้ \"เอ่อ..คุณผู้หญิงออกไปกับคุณผู้ชาย ส่วนคุณเจออกไปทำงานค่ะ\"
\"เจ? ชื่อลูกของยัยนั่นงั้นรึ...\" ชยานนท์พึมพำเสียงเบา
\"คุณนนท์ว่าอะไรนะคะ?\" สายใจได้ยินไม่ถนัด คิดว่าชายหนุ่มพูดกับตนเลยเอ่ยถาม
\"เปล่า ไม่มีอะไร ป้าไปทำงานต่อเถอะ\" ชายหนุ่มโบกมือเป็นเชิงไล่ แต่ก่อนที่หญิงชราจะเดินออกไปเขาก็เรียกไว้ \"เดี๋ยวก่อน ป้าสายใจ\"
\"ผมซื้อของทะเลกลับมาเพียบเลย ป้าทำให้ผมทานหน่อยนะ\"
สายใจยิ้มรับ \"ได้สิคะคุณนนท์ เดี๋ยวป้าจะทำให้สุดฝีมือเลย แต่จะสู้อาหารทะเลที่คุณนนท์ไปทานถึงถิ่นมาได้รึเปล่าป้าไม่รับรองนะคะ\"
\"พูดอะไรอย่างนั้น อาหารฝีมือป้าสายใจอร่อยที่สุดในโลกเลย ที่ไหนๆก็สู้ไม่ได้หรอก\" ร่างสูงยิ้มกว้างเอาใจ
\"แหม..พูดเอาใจกันรึเปล่าคะ\" เธอขัดคออย่างรู้ทัน \"ป้าจะรีบไปทำให้เดี๋ยวนี้ล่ะค่ะ คุณนนท์เพิ่งกลับมาเหนื่อยๆไปอาบน้ำให้สดชื่นก่อนดีกว่านะคะ\"
\"คร้าบบบ\" ชายหนุ่มลากเสียงล้อเลียนก่อนหญิงชราจะเดินจากไป
ชยานนท์เดินขึ้นห้องแล้วทิ้งตัวลงนอนบนเตียงอย่างเหนื่อยกายเหนื่อยใจ ถึงบ้านไม่ทันไรหนังตาก็จะปิดซะแล้ว ชักขี้เกียจอาบน้ำซะแล้วสิ
เขายังมีเรื่องที่คิดไม่ตก เรื่องที่ว่าตอนนี้สองแม่ลูกที่เขารังเกียจเข้ามาอยู่ในบ้านหลังนี้เป็นที่เรียบร้อยแล้วก็เป็นความจริงที่เขาหลีกเลี่ยงไม่ได้ แต่จะทำอย่างไรที่จะกำจัดสองคนนั้นออกไปจากบ้านเขาก็ยังคิดไม่ออก ตราบใดที่พ่อของเขายังให้ท้ายพวกนั้นอยู่เขาก็จัดการอะไรๆได้ไม่สะดวกนัก ทำได้แต่เพียงรอให้โอกาสเหมาะๆมาถึงเท่านั้นแล้วเขาจะ.. นั่นสิ แล้วเขาจะทำอะไรล่ะ? ความคิดของชยานนท์ตีบตัน อาจเป็นเพราะตอนนี้เขาอ่อนแรงทั้งกายและใจก็เป็นได้
เจ.. ทั้งๆที่เขาคิดว่าสมองหนักอึ้งว่างเปล่าไม่สามารถนึกอะไรได้แล้ว แต่จู่ๆชื่อนี้ก็หวนเข้ามาในความคิด เจ..ชื่อลูกชายของผู้หญิงคนนั้น..จะเป็นคนแบบไหนกันนะ เขาไม่เคยพบเห็นเจ้าตัวซักครั้งผิดกับคนแม่ที่เขาเคยเจออยู่สองสามหนและแต่ละครั้งก็เป็นการพบเจอที่ไม่พึงประสงค์ของเขาทั้งนั้น
หมอนั่นจะเป็นคนแบบไหนก็ช่างเหอะ ถึงยังไงก็ไม่คนามือคนอย่างเขาหรอก ตอนนี้ไม่อยากจะคิดอะไรให้หนักสมอง ตื่นมาค่อยว่ากันอีกทีก็แล้วกัน คิดได้เท่านี้หนังตาอันหนักอึ้งของชยานนท์ก็ค่อยๆปรือลงจนปิดในที่สุด
ก๊อก! ก๊อก!
\"คุณนนท์คะ\"
\"ให้ตายสิ!!\" ชยานนท์สบถพรืดอย่างหัวเสีย ลุกพรวดจากที่นอนแล้วสาวเท้าไปกระชากประตูเปิด \"มีอะไร!!\"
น้อยสะดุ้งเฮือกที่ประตูถูกเปิดออกอย่างแรง ใบหน้าถมึงทึงของชยานนท์ปรากฏสู่สายตา \"อะ..เอ่อ..ป้าสายใจให้มาถามคุ..คุณนนท์ว่าอาบน้ำสะ..เสร็จแล้วจะลงไปทานอาหารเย็นเลยระ..หรือว่าจะรอคุณผู้ชายคะ\"
\"เป็นอะไรพี่น้อย! ติดอ่างตั้งแต่เมื่อไหร่?\" ชายหนุ่มขมวดคิ้วถามอย่างรำคาญ แต่ไม่รอคำตอบ \"บอกป้าสายใจด้วยว่าผมจะรอทานพร้อมพ่อ\"
\"ค่ะ\" น้อยรับคำก่อนจะหันกลับไปโดยไม่รีรอ
ชายหนุ่มงับประตูปิดไม่ถึงวินาทีก็รีบเปิดออกมา \"พี่สายใจ!!\"
\"ขะ..ขาาา!!??\" หญิงสาวสะดุ้งอีกหน ออกเดินได้ไม่เกินครึ่งก้าวก็หันกลับมาทำตัวลีบ
\"รอตรงนี้ก่อนนะ อย่าเพิ่งไป\"
ร่างสูงพูดจบก็หันหลังกลับเข้าห้องโดยแง้มประตูเปิดไว้ ครู่หนึ่งก็เดินกลับมาพร้อมถุงกระดาษ 4 ถุง
\"เอ้า ของฝากจากพัทยา เกือบลืมไปเลยนะเนี่ย\" ร่างสูงบอกยิ้มๆแล้วยื่นถุงให้ทีละถุง \"ถุงนี้ของพี่น้อย, ถุงนี้ของป้าสายใจ, ถุงนี้ของพี่สมรักษ์ และนี่ของลุงศร
หญิงสาวรับมาอย่างงงๆ \"เอ๋?\"
\"เป็นอะไรไปพี่น้อย?\" ชายหนุ่มถามเมื่อเห็นอีกฝ่ายยืนทำตาปริบๆ
\"เปล่าค่ะเปล่า\" เธอรีบบอกก่อนจะก้มหัวไหว้ขอบคุณ \"ขอบพระคุณมากนะคะคุณชยานนท์\"
\"ไม่เป็นไร\" ชายหนุ่มรับไหว้ก่อนจะหันหลังกลับเข้าห้องแล้วงับประตูปิด จากนั้นก็คว้าผ้าเช็ดตัวในตู้เสื้อผ้าแล้วเดินเข้าห้องน้ำไป
เฮ้อ! ไม่มีอารมณ์จะนอนแล้ว...
น้อยยืนมองประตูด้วยความงุนงงอย่างจับต้นชนปลายไม่ถูก เธอตั้งรับอารมณ์ผู้เป็นนายไม่ทัน ก่อนหน้านี้ตอนเปิดประตูยังหน้าบึ้งอยู่เลย แต่เมื่อกี๊กลับยิ้มอย่างคนอารมณ์ดีแถมยังมีแก่ใจซื้อของมาฝากอีกซะนี่ แต่ทว่าคุณชยานนท์ที่คุ้มดีคุ้มร้ายแบบนี้บ่อยๆให้ความรู้สึกน่ากลัวกว่าตอนที่อารมณ์เสียทั้งวันเสียอีก
หญิงสาวก้มมองบรรดาถุงในมือ ยักไหล่อย่างช่างมันแล้วเดินไกวถุงไปมาด้วยความยินดีปรีดา
\"ขอบคุณมากนะครับพี่น้อย พี่ศร\" ร่างบางบอกกับหญิงรับใช้และคนขับรถที่มาช่วยพวกตนขนข้าวของ
\"ไม่เป็นไรหรอกครับคุณจิรายุทธ มันหน้าที่ของพวกเราอยู่แล้ว\" อดิศรคนขับรถตอบ
\"เอ้อ..อย่าเรียกคุณเลยครับ ผมเองก็เป็นแค่คนอาศัยเท่านั้นเอง\"
\"อะไรกันคะ คุณจิรายุทธไม่ใช่แค่คนอาศัยซักหน่อย ตอนนี้คุณเข้ามาเป็นส่วนหนึ่งของครอบครัวคุณผู้ชายก็เป็นเหมือนเจ้าของบ้านหลังนี้และเจ้านายของพวกเราด้วย\" น้อยบอก
\"ถึงยังไงผมก็ไม่กล้าตีเสมอคุณผู้ชายของบ้านหลังนี้กับลูกชายท่านหรอกครับ\" จิรายุทธเอ่ยอย่างถ่อมตน \"เอาเป็นว่าพวกพี่เรียกผมว่าเจก็แล้วกัน ไม่ต้องเรียกเต็มยศหรอก..นะครับ\"
\"ได้ค่ะคุณเจ\"
\"จริงสิครับ พูดถึงลูกชายของคุณท่าน ผมยังไม่เห็นแกเลยตั้งแต่เมื่อวาน\"
\"อ๋อ คุณชยานนท์ไปเที่ยวต่างจังหวัดน่ะค่ะ\"
\"ไปเที่ยว? แปลกจังเลยนะครับ ไปเที่ยวในวันแต่งงานพ่อของตัวเองแบบนี้\" จิรายุทธตั้งข้อสงสัย
\"คือว่า...\" น้อยมองซ้ายมองขวาก่อนกวักมือให้ร่างบางเอียงหูก้มลงมาหาตนใกล้ๆแล้วกระซิบ \"ที่จริงคุณนนท์ไม่ค่อยยอมรับการแต่งงานนี้เท่าไหร่หรอกค่ะ ก่อนหน้านี้คุณเขาก็หัวเสียอยู่พักใหญ่ ยังไงคุณเจก็ห่างๆเขาไว้หน่อยก็ดีนะคะ\"
\"อ้อ..อย่างนี้นี่เอง\" เขาเปรย ก็สมควรแล้วล่ะ อยู่ๆก็มีใครก็ไม่รู้เข้ามาอยู่ในบ้านแล้วยังได้แม่เลี้ยงเป็น...
ชายหนุ่มถอนหายใจ มันช่วยไม่ได้นี่นะ ใครจะเลือกเกิดได้มั่งล่ะ เขากับแม่ไม่ได้รวยไม่ได้มีชาติตระกูลดีๆอย่างคนบ้านนี้นี่นา ถึงต้องใช้ชีวิตดิ้นรนอะไรที่คว้าได้ก็ต้องคว้าไว้ก่อนไม่งั้นก็ไม่มีจะกิน
ตกเย็น ทศพักตร์และสุนีย์นั่งคุยกันอยู่ในห้องอาหารระหว่างรอชายหนุ่มร่างบางเพื่อรับประทานอาหารเย็นกันอย่างพร้อมหน้าพร้อมตา
\"จะดีหรอคะที่ให้สุนีย์กับลูกมาอยู่ในบ้านของคุณแบบนี้ ลูกชายคุณแกยิ่งไม่ค่อยชอบสุนีย์ด้วย\" หญิงสาวถามสามีหมาดๆของเธอ
\"ไม่เป็นไรหรอก ผมอยู่ทั้งคนเจ้านนท์มันไม่กล้าทำอะไรคุณหรอกนะ ลองมันทำอะไรสิผมจะสั่งสอนเอง\"
\"ลำพังตัวสุนีย์เองสุนีย์ไม่ห่วงหรอกค่ะ แต่ตาเจนี่สิคะ สุนีย์กลัวว่าพวกเขาสองคนจะเข้ากันไม่ได้\"
\"อย่ามองในแง่ร้ายสิที่รัก เจ้านนท์มันอคติกับพวกคุณเพราะมันยังไม่รู้จักคุณกับลูกชายดีพอ โดยเฉพาะพ่อเจที่ไม่เคยเห็นหน้าค่าตาเลย รายนั้นเป็นเด็กดี น่ารัก มีสัมมาคารวะ ผมว่าถ้าแกได้เจอและรู้จักพ่อเจดีขึ้นอาจจะชอบก็ได้\"
สุนีย์ยิ้มรับ แต่ในใจนึกกังวลอยู่ไม่น้อย ถ้าเป็นอย่างที่สามีเธอพูดเธอก็วางใจ แต่สิ่งที่ทำให้เธอไม่สบายใจคือถ้าผลมันเป็นตรงกันข้ามล่ะ?
\"อ้าว ลงมาแล้วหรอพ่อเจ\" ทศพักตร์เอ่ยทักเมื่อร่างบางเดินลงบันไดมา
\"ขอโทษครับที่ลงมาช้า\" เขาพนมมือไหว้ขอโทษขอโพย
\"ไม่เป็นไรหรอก ฉันก็กำลังคุยกับแม่เธออยู่\" ยิ้มพลางโอบไหล่ภรรยาอย่างรักใคร่ \"ว่าแต่เราล่ะ จัดห้องเสร็จแล้วหรอ?\"
\"เรียบร้อยแล้วครับ\"
\"เป็นไง ห้องเล็กไปรึเปล่า ถ้าไม่ถูกใจก็บอกนะจะได้ให้เด็กจัดห้องใหม่ให้\"
\"ไม่เลยครับ ห้องน่าอยู่มาก ผมถูกใจมากครับ\" ร่างบางตอบ \"เอ่อ..แล้ว..ห้องตรงข้ามผมนี่เป็นห้องใครหรอครับ\"
\"ห้องเจ้านนท์น่ะ\" เขาตอบ ไม่ทันสังเกตว่าร่างบางชะงักไปเล็กน้อยเมื่อได้ยิน \"ฉันให้อยู่ใกล้ๆกันเพื่อจะได้ทำความรู้จักกันสนิทสนมกันมากขึ้น เพราะยังไงพวกเธอก็เป็นพี่น้องกันแล้ว\"
ใบหน้าสวยเคร่งขึ้น ห้องเขากับห้องชยานนท์อยู่แค่ตรงข้ามกันแบบนี้จะเป็นปัญหามั้ยนะ อีกฝ่ายจะรังเกียจรึเปล่าที่เขาขึ้นมาตีเสมอเทียบเท่าแบบนี้ ในเมื่อเจ้าตัวก็เกลียดเขาจะตายทั้งๆที่ยังไม่รู้จักเจอหน้าคาตากันเลยสักครั้ง
+ + + + + + + + + + + + + + + + +
จิรายุทธมาอยู่ที่บ้านกิตติธรรมเจริญได้ 1 สัปดาห์ ทุกอย่างเริ่มเข้ารูปเข้ารอย ชายหนุ่มชอบบ้านหลังนี้ไม่น้อย ไม่ใช่เพราะความใหญ่โตหรูหรา ไม่ใช่เพราะความสะดวกสบาย แต่เพราะเป็นบ้านที่เรียกได้ว่าบ้านอย่างแท้จริง ตลอดเวลากว่า 3 ปีที่ผ่านมาจิรายุทธกับแม่อยู่กันสองคนมาตลอด ต่างคนต่างทำงานจนแต่ละวันแทบไม่ค่อยได้เจอหน้ากันเลย แต่ละสัปดาห์จะมีเพียงวันเดียวเท่านั้นที่จะได้ใช้เวลาอยู่ด้วยกันมากขึ้นซึ่งก็คือวันหยุด แต่เมื่อได้มาอยู่บ้านหลังนี้ก็เหมือนกับได้กลับมาอยู่พร้อมหน้าพร้อมตาตามประสาพ่อแม่ลูก แม้คุณทศพักตร์จะไม่ใช่พ่อแท้ๆก็ตามแต่ก็ปฏิบัติตนกับเขาเสมือนลูกคนหนึ่ง เช้าไปเรียนก็ได้เห็นหน้าแม่พอกลับมาก็ได้เห็นหน้าแม่ก่อนจะออกไปทำงานในตอนเย็น บางวันที่คุณผู้ชายของบ้านกลับเร็วก็จะได้เห็นเขากับแม่สวีทกันตามประสาข้าวใหม่ปลามัน มันเป็นภาพที่ให้ความรู้สึกอบอุ่น จิรายุทธดีใจที่ได้เห็นแม่มีความสุขและเขาเองก็มีความสุขเช่นกัน ชายหนุ่มอยากให้เป็นแบบนี้ตลอดไป แต่อนาคตเป็นเรื่องไม่แน่นอน อะไรจะเกิดก็ต้องเกิด เขาได้แต่ภาวนาว่าขออย่าให้ความสุขนี้พังทลายลง
ก๊อก! ก๊อก! เสียงเคาะประตูดังหน้าห้องของจิรายุทธ
\"เจ นี่แม่เองนะลูก เข้าไปได้ไหม\"
\"ได้ครับแม่\" ร่างบางตอบกลับไป
สุนีย์เดินมานั่งที่เตียง \"ทำอะไรอยู่เหรอเรา\"
\"กำลังเตรียมตัวไปทำงานครับ\"
\"จริงสิ แม่ก็จะมาพูดกับเราเรื่องนี้อยู่พอดี\"
\"มีอะไรหรอครับ\" ร่างบางถามด้วยความฉงน เดินมานั่งข้างหญิงสาว
\"เราไม่คิดจะเลิกทำงานนี้หรอ เรื่องค่าเล่าเรียนน่ะไม่ต้องเป็นห่วงหรอกนะคุณทศพักตร์เขาออกให้อยู่แล้ว ตอนนี้ความเป็นอยู่ของเราก็ดีขึ้นกว่าเดิมแล้วแม่ไม่อยากให้เราลำบากนะ\"
\"เรื่องส่งเสียน่ะผมไม่อยากรบกวนคุณทศพักตร์หรอกครับ อีกแค่ปีเดียวก็จะจบแล้ว แค่ให้ผมได้อาศัยที่นี่อย่างสะดวกสบายก็รู้สึกเกรงใจมากพออยู่แล้ว อีกอย่างผมไม่อยากงอมืองอเท้าให้ใครมาดูถูกได้ว่ามาเกาะเขากินด้วย\"
\"เรานี่ช่างคิดเล็กคิดน้อยจังนะ\" สุนีย์ยิ้มแล้วโคลงหัวลูกชายเล่น \"เอาเถอะ ถ้าเราต้องการอย่างนั้นแม่ก็จะคุยกับคุณทศพักตร์ให้\"
\"ขอบคุณครับที่แม่เข้าใจ\" ร่างบางโน้มตัวกอดหญิงสาว \"แล้วนี่แม่จะออกไปไหนหรอครับ แต่งตัวซะสวยเชียว\"
\"อ๋อ เย็นนี้แม่จะออกไปธุระกับคุณทศพักตร์น่ะ ค่ำๆถึงจะกลับ\" เธอตอบ \"ส่วนเรากลับบ้านกลับช่องก็ระวังตัวด้วยล่ะ แท็กซี่สมัยนี้น่ากลัวจะตาย หลังตี 2 รถเมล์ก็หมด เอางี้มั้ยแม่จะบอกให้คนที่นี่ขับรถไปรับ\"
\"อย่าเลยครับ ผมไม่อยากรบกวนลุงศร เวลานั้นแกก็คงจะเข้านอนแล้ว เอาเป็นว่าผมจะระมัดระวังตัวให้เป็น 10 เท่าเลยดีมั้ย\"
สุนีย์ยิ้มอย่างเอ็นดูกับท่าทางประจบของลูกชายจนเธอใจอ่อน \"งั้นก็ตามใจเราก็แล้วกัน แม่ไปล่ะ ป่านนี้คุณทศพักตร์คงเตรียมตัวเสร็จแล้ว\"
\"ครับ เดินทางดีๆนะครับ\" จิรายุทธบอกลาผู้เป็นแม่ก่อนจะออกไปทำงานของตัวเองด้วยเช่นกัน
\"จะไปทำงานแล้วหรอคะคุณเจ\" น้อย สาวรับใช้ที่อายุมากกว่าจิรายุทธ 7 ปีเอ่ยทักเมื่อร่างบางเดินลงบันไดมา
\"ครับ คืนนี้พี่น้อยไม่ต้องเตรียมอาหารเย็นไว้ให้ผมนะครับ ผมจะหาทานที่นั่นเลย\"
\"ค่ะ\"
ร่างบางออกไปได้ซักพักน้อยก็เดินกลับเข้ามาในครัวเพื่อเตรียมอาหารเย็นให้คุณผู้ชายและคุณผู้หญิงของบ้าน
\"คุณเจนี่แกเป็นเด็กดีจังเนอะป้า\" น้อยหันไปพูดกับสายใจ หญิงแม่บ้านสูงวัย \"ตั้งแต่แกกับคุณผู้หญิงเข้ามาอยู่ที่นี่นะบ้านเราครึกครื้นขึ้นเยอะ ไม่เงียบเหงาเหมือนเมื่อก่อน\"
\"ก็ใช่น่ะสิ นอกจากนิสัยดีถ่อมตัวแล้วยังน่ารักอีกด้วยนะ หน้าตาก็ถอดแบบมาจากคุณผู้หญิงเดี๊ยะ\" สายใจตอบอย่างเห็นด้วย
\"แต่ถ้าเอามาเทียบกันตรงๆฉันว่ามันก็ไม่เหมือนซะทีเดียวนะป้า\"
\"ยังไง?\"
\"ก็คุณสุนีย์สวยหวานให้ความรู้สึกอบอุ่นอ่อนโยนแบบผู้หญิง ส่วนคุณเจก็น่ารัก ใสๆ หน้าสวยแต่ก็คมคายออกไปในทางผู้ชายมากกว่า\"
\"ก็แน่ล่ะสิ ก็คุณเขาเป็นผู้ชายนี่\"
\"แต่ฉันว่าคุณเจสวยน่ารักกว่าผู้หญิงบางคนอีกนะป้า\" น้อยบอกพลางยิ้มอย่างมีเลศนัย \"แต่ว่านะอย่างคุณเจเหมาะที่จะมีแฟนเป็นผู้ชายมากกว่าผู้หญิงอีก\"
\"จะบ้าเรอะ!! พูดอะไร คุณเจเป็นผู้ชายนะจะมีแฟนเป็นผู้ชายด้วยกันได้ยังไง ต้องผู้หญิงสิถึงจะถูก\" หญิงชราค้านเสียงหลง
\"ก็ป้าลองคิดดูสิ ถ้าคุณเจควงผู้หญิงคนอื่นเขาจะไม่มองว่าเป็นทอมกับดี้รึไง\"
\"เออ..จริงของแก\" สายใจนึกภาพแล้วเห็นด้วย \"แต่ยังไงก็อย่าไปพูดเรื่องนี้ให้เจ้าตัวเค๊าได้ยินล่ะ คุณเขาจะเสียความรู้สึกเปล่าๆ\"
\"ไม่พูดหรอกน่าป้า\"
ขาดคำของน้อยก็มีเสียงแตรรถดังขึ้นจากหน้าบ้าน
\"เอ๊ะ ทำไมคุณผู้ชายกลับมาเร็วจัง เพิ่งจะออกไปได้ไม่ถึงชั่วโมงเลย แกออกไปดูซิน้อย\" สายใจพูด
น้อยเลิกผ้าม่านของหน้าต่างในห้องครัวบานที่มองเห็นประตูบ้านขึ้นเพื่อมองออกไป เห็นหลังของชายวัยกลางคนซึ่งเป็นคนสวนของบ้านกำลังวิ่งอยู่ไกลลิบๆ
\"พี่สมรักษ์เค๊าวิ่งไปเปิดแล้วล่ะ\" เธอบอก แต่เมื่อมองเห็นรถที่จอดอยู่หลังประตูได้ชัดก็ต้องตาโต \"ป้า!! ป้า!!\"
\"อะไรของแกวะ อยู่ใกล้กันแค่นี้ก็ต้องตะโกนด้วย\" สายใจต่อว่าอย่างรำคาญ
\"คะ..คุณนนท์กลับมาแล้ว!!\"
+ + + + + + + + + + + + + + + + +
\"พี่สมรักษ์ เอากระเป๋าผมไปเก็บบนห้องให้ทีนะ ส่วนของสดกับอาหารทะเลที่หลังรถก็เอาไปให้ป้าสายใจที่ครัว\"
\"ครับ คุณนนท์\"
ชยานนท์เดินเข้าบ้านอย่างหมดแรง ไปเที่ยวครั้งนี้เขาใช้พลังงานมากทีเดียว ตั้งแต่กลับมาจากอเมริกาเขาก็ตั้งหน้าตั้งตาช่วยพ่อทำงานที่บริษัทไม่ค่อยได้ไปเที่ยวไหนนอกจากช่วงพักร้อน พอมีโอกาสครั้งนี้ก็ตั้งหน้าตั้งตาเที่ยวซะเต็มที่ชดเชยกับที่เขาทุ่มเทแต่เรื่องงานมาเป็นเวลานาน เรื่องที่ว่าจะคิดระหว่างอยู่ที่นั่นก็พลันลืมซะหมด เพิ่งจะมานึกได้เอาตอนขากลับ
\"น้ำค่ะคุณนนท์\" น้อยนำน้ำดื่มเย็นๆมาให้ชายหนุ่ม
\"ขอบใจ\" ร่างสูงตอบก่อนทิ้งตัวลงนั่งบนโซฟาในห้องรับแขก \"พี่น้อย ไปช่วยพี่สมรักษ์ยกของทะเลที่หลังรถทีสิ\"
\"ได้ค่ะ\" หญิงสาวรับคำแล้วลุกออกไป
ชายหนุ่มหลับตาเอนหลังพิงเบาะได้สักครู่แม่บ้านสายใจก็เดินออกมาทัก
\"กลับมาแล้วหรือคะคุณนนท์ ไปเที่ยวมาสนุกไหมคะ?\"
\"ก็ดี\" เขาตอบ \"ทำไมบ้านช่องเงียบแบบนี้ล่ะป้าสายใจ พ่อยังไม่กลับจากที่ทำงานอีกหรอ?\"
\"คุณผู้ชายกลับมาแล้วค่ะแต่ก็ออกไปธุระอีกรอบเมื่อชั่วโมงที่แล้ว\"
\"งั้นหรอ...\" ชายหนุ่มเปรยก่อนจะนึกบางอย่างขึ้นได้ \"แล้ว..พวกนั้นล่ะ?\"
\"พวกไหนคะ?\" สายใจทวนถาม
\"ก็กาฝากสองแม่ลูกนั่นไง ย้ายเข้ามาอยู่ในบ้านหลังนี้แล้วไม่ใช่เรอะ?\"
สายใจรู้สึกกระอักกระอ่วนกับสรรพนามการเรียกสองแม่ลูกที่นายน้อยของเธอใช้ \"เอ่อ..คุณผู้หญิงออกไปกับคุณผู้ชาย ส่วนคุณเจออกไปทำงานค่ะ\"
\"เจ? ชื่อลูกของยัยนั่นงั้นรึ...\" ชยานนท์พึมพำเสียงเบา
\"คุณนนท์ว่าอะไรนะคะ?\" สายใจได้ยินไม่ถนัด คิดว่าชายหนุ่มพูดกับตนเลยเอ่ยถาม
\"เปล่า ไม่มีอะไร ป้าไปทำงานต่อเถอะ\" ชายหนุ่มโบกมือเป็นเชิงไล่ แต่ก่อนที่หญิงชราจะเดินออกไปเขาก็เรียกไว้ \"เดี๋ยวก่อน ป้าสายใจ\"
\"ผมซื้อของทะเลกลับมาเพียบเลย ป้าทำให้ผมทานหน่อยนะ\"
สายใจยิ้มรับ \"ได้สิคะคุณนนท์ เดี๋ยวป้าจะทำให้สุดฝีมือเลย แต่จะสู้อาหารทะเลที่คุณนนท์ไปทานถึงถิ่นมาได้รึเปล่าป้าไม่รับรองนะคะ\"
\"พูดอะไรอย่างนั้น อาหารฝีมือป้าสายใจอร่อยที่สุดในโลกเลย ที่ไหนๆก็สู้ไม่ได้หรอก\" ร่างสูงยิ้มกว้างเอาใจ
\"แหม..พูดเอาใจกันรึเปล่าคะ\" เธอขัดคออย่างรู้ทัน \"ป้าจะรีบไปทำให้เดี๋ยวนี้ล่ะค่ะ คุณนนท์เพิ่งกลับมาเหนื่อยๆไปอาบน้ำให้สดชื่นก่อนดีกว่านะคะ\"
\"คร้าบบบ\" ชายหนุ่มลากเสียงล้อเลียนก่อนหญิงชราจะเดินจากไป
ชยานนท์เดินขึ้นห้องแล้วทิ้งตัวลงนอนบนเตียงอย่างเหนื่อยกายเหนื่อยใจ ถึงบ้านไม่ทันไรหนังตาก็จะปิดซะแล้ว ชักขี้เกียจอาบน้ำซะแล้วสิ
เขายังมีเรื่องที่คิดไม่ตก เรื่องที่ว่าตอนนี้สองแม่ลูกที่เขารังเกียจเข้ามาอยู่ในบ้านหลังนี้เป็นที่เรียบร้อยแล้วก็เป็นความจริงที่เขาหลีกเลี่ยงไม่ได้ แต่จะทำอย่างไรที่จะกำจัดสองคนนั้นออกไปจากบ้านเขาก็ยังคิดไม่ออก ตราบใดที่พ่อของเขายังให้ท้ายพวกนั้นอยู่เขาก็จัดการอะไรๆได้ไม่สะดวกนัก ทำได้แต่เพียงรอให้โอกาสเหมาะๆมาถึงเท่านั้นแล้วเขาจะ.. นั่นสิ แล้วเขาจะทำอะไรล่ะ? ความคิดของชยานนท์ตีบตัน อาจเป็นเพราะตอนนี้เขาอ่อนแรงทั้งกายและใจก็เป็นได้
เจ.. ทั้งๆที่เขาคิดว่าสมองหนักอึ้งว่างเปล่าไม่สามารถนึกอะไรได้แล้ว แต่จู่ๆชื่อนี้ก็หวนเข้ามาในความคิด เจ..ชื่อลูกชายของผู้หญิงคนนั้น..จะเป็นคนแบบไหนกันนะ เขาไม่เคยพบเห็นเจ้าตัวซักครั้งผิดกับคนแม่ที่เขาเคยเจออยู่สองสามหนและแต่ละครั้งก็เป็นการพบเจอที่ไม่พึงประสงค์ของเขาทั้งนั้น
หมอนั่นจะเป็นคนแบบไหนก็ช่างเหอะ ถึงยังไงก็ไม่คนามือคนอย่างเขาหรอก ตอนนี้ไม่อยากจะคิดอะไรให้หนักสมอง ตื่นมาค่อยว่ากันอีกทีก็แล้วกัน คิดได้เท่านี้หนังตาอันหนักอึ้งของชยานนท์ก็ค่อยๆปรือลงจนปิดในที่สุด
ก๊อก! ก๊อก!
\"คุณนนท์คะ\"
\"ให้ตายสิ!!\" ชยานนท์สบถพรืดอย่างหัวเสีย ลุกพรวดจากที่นอนแล้วสาวเท้าไปกระชากประตูเปิด \"มีอะไร!!\"
น้อยสะดุ้งเฮือกที่ประตูถูกเปิดออกอย่างแรง ใบหน้าถมึงทึงของชยานนท์ปรากฏสู่สายตา \"อะ..เอ่อ..ป้าสายใจให้มาถามคุ..คุณนนท์ว่าอาบน้ำสะ..เสร็จแล้วจะลงไปทานอาหารเย็นเลยระ..หรือว่าจะรอคุณผู้ชายคะ\"
\"เป็นอะไรพี่น้อย! ติดอ่างตั้งแต่เมื่อไหร่?\" ชายหนุ่มขมวดคิ้วถามอย่างรำคาญ แต่ไม่รอคำตอบ \"บอกป้าสายใจด้วยว่าผมจะรอทานพร้อมพ่อ\"
\"ค่ะ\" น้อยรับคำก่อนจะหันกลับไปโดยไม่รีรอ
ชายหนุ่มงับประตูปิดไม่ถึงวินาทีก็รีบเปิดออกมา \"พี่สายใจ!!\"
\"ขะ..ขาาา!!??\" หญิงสาวสะดุ้งอีกหน ออกเดินได้ไม่เกินครึ่งก้าวก็หันกลับมาทำตัวลีบ
\"รอตรงนี้ก่อนนะ อย่าเพิ่งไป\"
ร่างสูงพูดจบก็หันหลังกลับเข้าห้องโดยแง้มประตูเปิดไว้ ครู่หนึ่งก็เดินกลับมาพร้อมถุงกระดาษ 4 ถุง
\"เอ้า ของฝากจากพัทยา เกือบลืมไปเลยนะเนี่ย\" ร่างสูงบอกยิ้มๆแล้วยื่นถุงให้ทีละถุง \"ถุงนี้ของพี่น้อย, ถุงนี้ของป้าสายใจ, ถุงนี้ของพี่สมรักษ์ และนี่ของลุงศร
หญิงสาวรับมาอย่างงงๆ \"เอ๋?\"
\"เป็นอะไรไปพี่น้อย?\" ชายหนุ่มถามเมื่อเห็นอีกฝ่ายยืนทำตาปริบๆ
\"เปล่าค่ะเปล่า\" เธอรีบบอกก่อนจะก้มหัวไหว้ขอบคุณ \"ขอบพระคุณมากนะคะคุณชยานนท์\"
\"ไม่เป็นไร\" ชายหนุ่มรับไหว้ก่อนจะหันหลังกลับเข้าห้องแล้วงับประตูปิด จากนั้นก็คว้าผ้าเช็ดตัวในตู้เสื้อผ้าแล้วเดินเข้าห้องน้ำไป
เฮ้อ! ไม่มีอารมณ์จะนอนแล้ว...
น้อยยืนมองประตูด้วยความงุนงงอย่างจับต้นชนปลายไม่ถูก เธอตั้งรับอารมณ์ผู้เป็นนายไม่ทัน ก่อนหน้านี้ตอนเปิดประตูยังหน้าบึ้งอยู่เลย แต่เมื่อกี๊กลับยิ้มอย่างคนอารมณ์ดีแถมยังมีแก่ใจซื้อของมาฝากอีกซะนี่ แต่ทว่าคุณชยานนท์ที่คุ้มดีคุ้มร้ายแบบนี้บ่อยๆให้ความรู้สึกน่ากลัวกว่าตอนที่อารมณ์เสียทั้งวันเสียอีก
หญิงสาวก้มมองบรรดาถุงในมือ ยักไหล่อย่างช่างมันแล้วเดินไกวถุงไปมาด้วยความยินดีปรีดา
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น