textbook

ลำดับตอนที่ #11 : L_04

(c) Chess theme

[อิริส]

 

             ชั่วโมงเรียนที่สี่ได้เริ่มต้นขึ้น  อาจารย์อิริสที่ห่างหายจากนักเรียนไปนาน วันนี้เธอมารับหน้าที่สอนในบทเรียนที่เธอไม่ค่อยถนัดนัก

            “วันนี้ฉันจะมาสอนเกี่ยวกับผลึกเวทย์และผงขัดเหล็ก ฉันคิดว่าเราคงจะได้ใช้มันในอีกไม่นาน” อาจารย์สาววางของสามสิ่งลงบนโต๊ะ ชิ้นแรกคือหินสีขาวที่เมื่อต้องแสงแดดจะเห็นละอองหลากสีสันฟุ้งรอบๆผลึก กับอีกหนึ่งคือห่อกระดาษที่ถูกกางออก ภายในคือผงสีดำเงาละเอียด ที่ไม่มีวี่แววว่าจะปลิวตามลมแม้จะมีพัดลมจ่ออยู่ด้านบน น้ำเปล่ากับผ้าสะอาดหนึ่งถังเล็กๆ

             หญิงสาวออกมายืนหน้าห้องก่อนจะสะบัดมือเล็กน้อย ปรากฏกระจกใสทรงรีในกรอบไม้สีดำวาวขนาดเท่าตัวมนุษย์ลอยจากพื้นอยู่ด้านข้างร่างเพรียว  เธอหยิบผลึกเวทย์มาไว้ในมือก่อนที่มันจะแตกสลายกลายเป็นผงลอยไปหาอุปกรณ์เวทย์ของเธอ กระจกสั่นเล็กน้อยก่อนจะเริ่มส่องแสง กระจกสีเคยใสในปัจจุบันกลัวปรากฏภาพหมอกควันสีขาว กรอบสีดำแผ่ไอสีม่วงแดงออกมา

              “อุปกรณ์เวทย์คือภาชนะที่รวมรวบพลังธรรมชาติไว้แล้วปล่อยออกมาในรูปแบบต่างๆ อุปกรณ์เวทย์คือแหล่งพลังงานที่ถูกอัดรวมเป็นผลึก มันไม่สามารถแสดงผลได้หากขาดภาชนะ” เธอมองเหล่านักเรียนในห้อง ก่อนที่จะเริ่มกล่าวต่อ

               “พลังเวทย์คือพลังธรรมชาติ หากไร้การฝึกฝนหรือพรสวรรค์ตั้งแต่ต้นจึงเป็นเรื่องยากที่จะได้สัมผัสมัน เพราะฉะนั้นมนุษย์ที่เกิดจากธรรมชาติจึงถือว่าเป็นพลังด้วยเช่นกัน การที่มนุษย์อย่างพวกเธอจะใช้พลังเวทย์โดยไม่ผ่านผลึกนั้น จึงถือว่าอันตราย ยาที่ฉันให้ดื่มคราวก่อนนั้น เป็นยาที่ทำให้พลังจากธรรมชาติไหลผ่านร่างการของพวกคุณแล้วเข้ามายังอุปกรณ์เวทย์ ซึ่งนั่นจะทำให้พลังบางส่วนของพวกคุณถูกดึงออกมาด้วย นั่นคือ ’พลังชีวิต’ ” อาจารย์สาวใบหน้าหมองเล็กน้อย การกระทำคราวก่อนถ้าไม่ใช่เพราะเป็นเรื่องอันตรายเธอจะไม่ยอมให้นักเรียนเสี่ยงแบบนั้น

                “พวกมนุษย์จึงคิดค้นวิธีที่จะดึงพลังธรรมชาติออกมาใช้ในรูปแบบเวทย์มนต์ โดยให้ส่งผลเสียกับตนเองน้อยที่สุดแต่ว่าการใช้งานเองก็มีขีดจำกัดเช่นกัน พลังงานนี้เมื่อถึงเวลามันก็จะหมดลง ต้องคอยเติมอยู่เรื่อยๆ ขีดจำกัดของอุปกรณ์เวทย์เองก็ทำให้ใช้พลังได้ไม่เต็มที่นัก บางชิ้นใช้เวทย์ได้เล็กน้อย บางชิ้นสามารถใช้เวทย์บทใหญ่ได้เลยทีเดียว”

                เธอแจกห่อผ้าสีดำลูกเล็กให้สาย INT คนละลูก ขนาดของมันเล็กแต่ปากกว้าง มีเลข 0 สีขาวเด่นเขียนอยู่บนถุง“เอาไว้ใส่ผลึกเวทย์ค่ะ มันจะเก็บผลึกเวทย์ไว้ในช่องว่างมิติของตัวกระเป๋า มันสามารถใส่ผลึกเวทย์ได้ไม่กำหนด น้ำหนักและขนาดถุงจะไม่เพิ่มขึ้น ตัวเลขบนถุงคือจำนวนผลึกเวทย์ที่อยู่ในกระเป๋า ที่สำคัญคือมันใส่ได้เฉพาะผลึกเวทย์เท่านั้น”  

แจกผลึกเวทย์ 1 ก้อนให้ผู้ใช้เวทย์ทดลองพังห้องเล่น(?)

                อิริสหันมองนักเรียนที่เหลือ สาย STR และ AGI  ก่อนจะเริ่มเอ่ย

              “สำหรับพวกคุณ ผงขัดเหล็กคือสิ่งสำคัญ เมื่ออาวุธคู่ใจเกิดเสียหายขึ้นมา มันจำเป็นต้องได้รับการดูแลค่ะ”

                หญิงสาวหยิบดาบที่มีรอยร้าวขึ้นมาก่อนจะน้ำไปแช่น้ำ เธอโรยผงขัดเงาลงบนผ้าสะอาด ก่อนจะค่อยๆรูดไปจนสุดปลายดาบ ผงขัดเงาที่สัมผัสกับดาบส่งเสียงเหมือนน้ำที่กระเด็นเข้ากองไฟ ไอร้อนลอยขึ้นจากใบดาบที่ถูกถูผ่าน ทุกจุดที่ผงขัดเงาถูผ่านไปกลับไร้ร่องรอยเช่นก่อนหน้า

               “ผงขัดเงาทำจากเกล็ดมังกรไฟถูกบดละเอียด มันหลักกว่าผงเหล็กนิดหน่อยจึงไม่ปลิวตามแรงลม หากสัมผัสกับน้ำที่เกาะอยู่กับอาวุธจะมีคุณสมบัติสร้างความร้อนเหมือนตอนที่ตีอาวุธ สามารถสมานรอยร้าวรอยแตกของอาวุธได้เหมือนตีใหม่” อิริสคลี่ผ้าออกเผยให้เห็นผงขัดหินที่ปัจจุบันกลายเป็นสีแดงเหมือนเหล็กร้อน แต่กลับไม่ทำให้ผ้าไหม้แต่อย่างใด ก่อนที่มันจะค่อยกลายเป็นสีเทาเหมือนขี้เถ้า ดูเหมือนว่ามันจะใช้ได้แค่ครั้งเดียวเหมือนกับผลึก

               “ผงขัดเหล็กไม่อนุญาตให้นำเข้าพื้นที่สนามรบนะคะ ยกเว้นผลึกเวทย์ซึ่งจำเป็นในการต่อสู้” อาจารย์สาวเอ่ยยิ้มๆ

              เสียงกริ่งบ่งบอกว่าหมดชั่วโมงเรียนเช่นเคย สายตาของผู้สอนกวาดมองนักเรียนทุกคน ก่อนจะสะบัดมือเล็กน้อยเพื่อเก็บอุปกรณ์เวทย์ของตนเข้าต่างมิติไปเช่นเดิม

               “วันนี้คาดว่าน่าจะได้อะไรไปเยอะ(?)พอสมควร ใครสงสัยอะไรสามารถถามฉันได้  จะทิ้งคำถามไว้ที่นี่(โรล) หรือจะถามนอกเวลาเรียน(แชท)ก็ได้เช่นกัน” หลังจบชั่วโมงเรียนทั้งอาจารย์และนักเรียนต่างเดินออกจากห้อง