ฟิคบารามอสฉบับพิเศษ_ลาก่อน...

ลำดับตอนที่ #2 : คู่กรรม 2

บทที่ 2 ก่อนจะถึงวันสุดท้าย

                "นี่คิล สรุปว่าเค้าจะจัดงานวันไหนกันแน่ 30 31 หรือว่า 1" เฟริน คาโลและคิลเดินเอื่อย ๆ ไปตามทางเดินหน้าระเบียง

                "นายเคยฟังอะไรแล้วรู้เรื่องในครั้งเดียวบ้างไหม" คาโลพยายามฝืนกวนตอบเหมือนเคย

                "ไม่เคยมั้ง บอกมาเถอะน่า"

                "30 ต.ค. เตรียมของขึ้นเกวียน ออกเดินทาง ไปถึงเย็น 31 ต.ค. เตรียมงานจนถึง เช้าวันที่ 1 พ.ย. พอหกโมงเย็นงานพร้อม ก็เริ่มงาน" คิลตอบอย่างเซ็ง ๆ

                "ไม่ยักรู้ว่าเลี้ยงส่งมีจัดนอกสถานที่ด้วย แล้วไปที่ไหนล่ะ"

                "จริง ๆ แล้วก็ไม่มีหรอก แต่ปีนี้มีประชุมสุดยอดผู้นำเอเดนที่นี่ พวกเราก็เลยถูกอัปเปหิไปจัดงานที่คาโนวาล"

                "ก็ดี เปลี่ยนบรรยากาศ แถมมีไกด์เป็นถึงเจ้าชาย เรียกลมได้ลม เรียกฝนได้ฝนก็งานนี้แหละ นายว่าไงคาโล"

                "ก็ดี" สั้น ๆ ง่าย ๆ ได้ใจความเหมือนเดิม

                คงเป็นโชคดีของเขาที่ไปจัดที่คาโนวาล พวกนั้นจะได้ไม่รู้ว่าเขาไปทำอะไรที่ไหน จะได้ไม่ต้องมีใครไปหัวเราะเยาะศักดิ์ศรีที่ต้มยังไงก็กินไม่ได้ของเขา คงใกล้จะถึงเวลาแล้วสินะ ถึงเวลาแล้วที่ต้องบอกเธอ

29 ตุลาคม 48

ห้องนั่งเล่นป้อมอัศวิน

"เฟริน ฉันมีบางอย่างที่ต้องบอกเธอ"

                "..."

                "ฉันรักเธอ รักเธอมาก ไม่ว่าเธอจะเป็นใคร อยู่ที่ไหน ชาตินี้หรือว่าชาติต่อไปฉันก็จะรักเธอ รักเธอคนเดียว รัก... ยิ่งกว่าชีวิตของฉัน"

                "..."

               "เธอ... รัก   ฉัน บ้างไหม"

                "555+++ วันนี้นายเกิดบ้าอะไรขึ้นมา ถามแปลก ๆ ฉันเนี่ยนะ จะรัก...555+++" เฟรินกำลังนั่งขำก้ากหลังจากที่ครี้ดเปิดบทสนทนาขึ้นได้ไม่นาน

                "ก็ช่วยไม่ได้ เห็นพักนี้คาโลมันดูจะห่วงนายมากหนิ นายไปที่ไหนมันก็ส่งฮีลช็อตตามตัวนายไปตลอด นายไม่รู้บ้างเลยหรือไง"

                "รู้ไม่รู้ก็ไม่ใช่เรื่องของฉัน หมอนั่นก็งี้ จะจับผิดฉันล่ะสิท่า ต่อให้มันเป็นเจ้าชายเทวดาจากฟ้าไหนมาเกิด ฉันก็รักมันไม่ลงหรอกโว้ย"

                ปากปฏิเสธไปอย่างนั้น แต่ใจกลับสวนไปอีกทาง

                "ฉันอยากให้นายรู้นะ ว่าฉันรักนายมาก ยิ่งกว่าชีวิตของฉัน ต่อให้นายเป็นยาจกต้ำต้อย หรือโจรห้าร้อยโดนประกาศจับ ฉันก็ยังรักนาย รักนายคนเดียว"

                คงเป็นชะตาลิขิตกระมัง ที่ทำให้เขาและเธอต้องพรากจากกันอย่างไม่มีวันได้พบเจอ

                คาโลที่กำลังจะเดินออกมาจากหลังม่าน เมื่อได้ยินหญิงสาวผู้เป็นดั่งดวงใจเปล่งถ้อยคำที่เป็นเหมือนไฟบรรลัยกันต์ออกมาดังนั้น เพียงแค่นั้นสมองทุกส่วนก็ว่างเปล่า หมดพลังไร้เรี่ยวแรง คำพูดที่เพียรซ้อมมาหนักหนา เพื่อจะมาบอกเธอในวันนี้ มลายหายไปสิ้น อัสสุชลหลั่งริน เอ่อล้นอยู่ภายในหัวใจอันปวดร้าว "ฉันคงคิดไปเองจริง ๆ"

บทที่ 3 ลาก่อน

คืนวันที่ 31 ตุลาคม 48

               ด้วยความเหน็ดเหนื่อยจากการเดินทางและการที่ต้องยกองหนัก ๆ มาทั้งวัน พอถึงเวลานอนปุ๊ป ทุกคนก็หลับผล็อย หลับอย่างสบายใจ สบายใจที่ไม่ต้องตื่นไปนั่งเรียนอีกแล้ว และสบายใจที่มีคนทีเป็นที่รักรอคอยอยู่ คงมีแต่เขาที่ยังตื่นอยู่เป็นเพื่อนกับความอ้างว้าง เปล่าเปลี่ยว มีเพียงเสียงลมกระทบใบหญ้า คงจะดีถ้าสายบมนั้นจะช่วยพัดพาเอาความร้อมที่สุมอยู่ในอกออกไปได้ เรือนผมสีเงินสะบัดพลิ้ว รื่นริ้วไปตามสายลมที่พัดผ่าน ร่างสูงค่อยเขยิบตัวลุกขึ้นนั่ง ดวงเนตรสีฟ้ากวาดมองไปรอบ ๆ แล้วหยุดลงที่ "เธอ" เธอผู้เป็นที่รัก เขายืนขึ้นถอนหายใจเพียงเล็กน้อย ก่อนจะเบือนสายตาไปทางอื่น ราวกับพยายามสลัดทิ้งซึ้งทุกสิ่ง เก็บไว้เพียง "เธอ" ในความทรงจำก็พอ

                "ลาก่อนเฟลิโอน่า แม้เธอจะไม่รักฉัน เราไม่ต้องรักกัน ขอแค่ฉันได้รักเธอก็พอ"

                "คิล นายเป็นเพื่อนที่ดีที่สุดในชีวิตของฉัน ฉันจะไม่มีวันลืมนาย แม้วันสุดท้ายของฉัน ฉันจะพานายไปด้วย ทุกที่ที่ฉันไป จะมีฉัน มีนาย แล้วก็มีเธอ"

                "ลาก่อน"

                ขอเป็นเพียงสายลมที่พัดผ่าน...

                ขอเป็นแค่ทิวาวานข้างเธอเสมอ...

                แม้ชาตินี้ได้เพียงแค่พบเจอ...

                ใจยังเพ้อว่ารักเธอนิรันด์...