แด่พี่สาวด้วยดวงใจ...

                             แด่พี่สาว...ด้วยดวงใจ


                       
 

ผมลังเลใจอยู่นานในการเขียนบล็อกนี้ อันเนื่องมาจากเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในช่วงที่ผ่านมาเมื่อเร็วๆนี้ คือมีความกังวลว่า หากผมเขียนบล็อกนี้ออกไปแล้ว ไม่สามารถทำให้ผู้ที่เป็นเจ้าของเรื่องนี้อ่านแล้วไม่เข้าใจหรือว่า อ่านแล้วอาจจะสงสัยในสิ่งต่างๆที่ผมจะสื่อสารออกมาจะเกิดอะไรขึ้นอีกบ้าง?

        ผมจดๆจ้องๆแป้นพิมพ์นานพอสมควร เพราะสิ่งกังวลที่ว่านี้ใจนึงก็ไม่อยากอัพ เพราะสาเหตุที่ว่า ใจนึงก็ต้องการอัพ ด้วยเหตุผลอยากเก็บความทรงจำอันแสนดีที่ผมได้มีกับพี่สาวคนนี้ไว้เป็นเกียรติอันเป็นความตราตรึงใจผมไว้บ้าง อยากเก็บสิ่ง่ดีๆที่พี่สาวคนนี้ได้มอบไว้ให้กับผมเพื่อเป็นที่ระลึก

          แต่ข้อขัดแย้งที่เกิดขึ้นก็ทำให้ผมท้อถอยไปหลายรอบ จนร่ำๆจะลบบล็อกนี้ทิ้งไปซะ

แต่ท้ายที่สุด ความคิดหนึ่งก็ทำให้ตัดสินใจเขียนบล็อกนี้ออกมาจนได้

ความคิดนั้นคือคำว่า “ความจริงใจ” คำๆนี้ผมเชื่อว่าคงเป็นภาพลบสำหรับทุกๆท่านที่มีต่อตัวผม แต่ผมมีความมั่นใจว่า ในบล็อกที่ท่านจะได้อ่านต่อไปนี้ทั้งหมด มันคือความหมายของคำๆนั้นจริงๆ

                           ปลายปี53โดยประมาณ ผมได้เจอกับพี่สาวคนนึงในเว็บของแจ่มใส ก็  เพราะพี่คนนี้เป็นแฟนคลับนิยายของคุณหมอนักเขียนจอมน่ารักคนนึงซึ่งเธอเขียนนิยายแนวคิกขุๆโดยเขียนออกมาได้แบบสนุกสนาน

ผมก็เป็นแฟนคลับคนนึงในนิยายเรื่องนั้นและก็มีเม้นต์อยู่ในทุกๆตอนของนิยายเรื่องนั้นด้วย  เม้นต์อยู่ใกล้ๆกับพี่เขานั่นแหละ เพราะว่าบังเอิญอ่านนิยายเรื่องนั้นในระยะเวลาไล่เรี่ยแบบจี้ตูดกันเลย

        ผมจำได้ว่าพออ่านเม้นต์พี่คนนี้แล้วก็รู้สึกตัวว่าดีใจแทนเจ้าของเรื่องจริงๆเพราะคำเม้นต์แต่ละเม้นต์ของพี่เขานั้น ล้วนแต่สุดยอด อยากได้เม้นต์แบบนี้บ้าง

เพราะเท่าที่เห็นนักอ่านคนอื่นเม้นต์ เขาจะเป็นแบบว่า

      “หนุกๆๆ”   หรือไม่ก็  “อัพๆๆ”  หรืออีกทีก็   “อ่าน(ผ่าน)หมดแล้วน้าฝากนิยายเราด้วย”  เม้นต์อันหลังนี้ผมจำได้แม่นแล้วงง  ตั้งแต่

วันนั้น(สี่ปี)จนถึงวันนี้ว่า  เขาอ่านได้ไงวะ นิยายบทนึงยาวเจ็ดหน้าเวิร์ด แล้วใช้เวลาอ่านและเม้นต์ ห้าหกบทแค่ สิบห้านาที  ทั้งๆที่ผมขนาดอ่านหนังสือเก่งๆแล้ว ยังอ่านได้แค่สองบทต่อสิบนาทีโดยไม่รวมเม้นต์ซึ่งจะต้องเม้นต์โดยใช้อารมณ์จากการอ่านด้วย???      

                  นี่แหละจึงเป็นที่มาของการดีใจแทนเจ้าของนิยายเรื่องนั้นซึ่งพี่สาวคนนี้ไปเม้นต์ให้แบบ “สุดชีวิต” ที่ว่าแบบนี้เพราะ  เวลาที่พี่สาวคนนี้เม้นต์

จะค่อยๆไล่เรียงไปตั้งแต่ต้นบทว่า พระเอกบอกนางเอกว่ายังไง แล้วนางเอกเขินอายแบบไหนจนทำให้บางครั้งผมสารภาพว่า อินกับนิยายเพราะเม้นต์พี่เขายิ่งขี้น  แบบว่า พี่เขาสังเกตุไปหมดว่า อารมณ์ตัวละครตัวนั้นออกมายังไง

แล้วนักเขียนต้องการสื่อให้แสดงแบบไหน แล้วพี่เขาจะทราบและเม้นต์อย่างออกรสชาติ แม้บางครั้งนักเขียนจะสะกดคำผิดไปบ้างอันเป็นธรรมชาติโดยทั่วไปของนักเขียนโดยเฉพาะผมมักจะ “เป็นธรรมชาติเยอะ” ไปหน่อยอันเนื่องมาจากความรีบในการต้องพิมพ์ไปตามฟิลลิ่งซึ่งเขาเรียกกันว่า

“องค์ลง” คือถ้าไม่รีบพิมพ์รีบกดสิ่งที่เราพึ่งจะคิดขึ้นมาได้ มันจะหายไปในพริบตา

        พอเราพิมพ์ผิด นักอ่านส่วนมากจะไม่ค่อยทัก ด้วยบางทียามปกติอยู่ดีมีสุข  อาจจะพิมพ์แช็ตไลน์กันแบบนี้อยู่แล้วไงเลยนึกว่านักเขียนเขาใส่มุก เขาพิมพ์ผิดไปก็ไม่ท้วง ทีนี้ก็พากันอ่านไปฮาไปสิ

แต่พี่คนนี้เธอไม่ได้ละเลยที่จะทักท้วงอันเป็นสิ่งที่ผมประทับใจมากเธอจะค่อยๆบรรจงลากคำผิดเหล่านั้นออกมาแล้วไฮไลท์สีเด้งๆจะๆให้นักเขียนอ่านไปร้องอุ้ยว้ายไปว่า “ต๊าย ! อยู่ซอกหลืบปานนี้ยังหาเจอ”

ผมในตอนนั้นอยากให้พี่เขามาเม้นต์นิยายผมเอามากๆ 

        แต่จนแล้วจนรอดพี่เขาก็ไม่สนใจนิยายผมเลยซ้ากกะแอะเดียวแต่ก็อย่างว่าแหละครับ นิยายผมมันแนว อินดี้ๆ ต้องยกบันไดมาปีนอ่านเยอะนิดนึง

ก็ตามที่ท่านเห็นแหล่ะคนเขียนบ้าบอนิดหน่อยครับ

คนอ่านเลยไม่ค่อยแยแสเท่าไหร่

จนกระทั่งแจ่มใสล่มในหนึ่งปีต่อมา  ผมกับพี่เขาเลยห่างหายกันไป

         กาลต่อมาผมเข้าเด็กดีเพื่อทำหน้าที่ของนักเขียนต่อไปนั่นก็คือ

เขียนนิยาย แล้วเปิดไอดีแบบทิ้งๆขว้างๆไว้เกือบสองสามเดือน

มีเพื่อนคนนึงที่มาจากแจ่มใสด้วยกันมาทักทาย เพื่อนคนนี้เธอจำผมได้เพราะเคยทักกันมาจากนิยายแนวแฟนตาซีที่ผมไปอ่านแล้วเม้นต์ให้ ขอเอ่ยนามหน่อยนะครับ เธอชื่อคุณจอย นิยายสนุกแถมยังเขียนเก่งด้วย ผมอ่านและติดตามทุกตอน  ผมเข้าไอดีคุณจอยในฐานะเพื่อนกันไปทักทายกันตามปกติ

แต่ที่ไม่ปกติคือผมต้องตกตะลึงตาค้างและทึ่งสุดๆคือ มีนักเม้นต์ในดวงใจผมติดอยู่ในไอดีเพื่อนคนนี้ด้วยนะครับ

ใช่แล้ว เธอคือนักเม้นต์ในฝันของผมเองครับ พี่สาวคนนั้นแหละ

          ผมรู้สึกดีใจที่เจอเธออีกครั้ง  แล้วความฝันของผมก็เป็นความจริงครับที่อยากมีเม้นต์ของเธอคนนี้ เมื่อวันหนึ่ง นิยายบ้าบอหลุดโลกเรื่อง

“ยุทธภพหลุดโหดฮา888” ของผมก็ได้รับเกียรติจากเ
ธอคนนี้มาเยี่ยมชม  ผมจำได้ว่า ปลื้มที่สุดเมื่อได้อ่านเม้นต์ทุกๆเม้นต์ที่เป็นของพี่คนนี้  เพราะนักเขียนทุกคนย่อมจะทราบดีว่า  “นักเม้นต์ตัวจริงกับนักเม้นต์ตัวปลอม” ต่างกันยังไง   สำหรับผมถ้าหากนักเม้นต์คนไหน ไม่มีนิยาย ไม่มีเรื่องของตัวเองลงไว้ที่ไอดีละก็ จะปลื้มไปสามวันเจ็ดวัน หลังจากนั้นเลิกปลื้ม  เอ้ย พูดผิดครับ  ก็ปลื้มกันไปจนตายไปข้างเลยสิครับถามได้

     เพราะ ใครที่ตั้งใจอ่าน แล้วตั้งใจมาเม้นต์แบบนี้นั้น ผมจะถือว่า

เป็นนักอ่านที่สำคัญสำหรับผม  

           แล้วในเวลาต่อมาผมก็ได้สนิทกับพี่เขาอย่างรวดเร็วด้วยว่า ตัวจริงของพี่คนนี้นั้น เป็นคนที่กันเอง และน่าคบหามากครับ  สำหรับในภาพของผมก่อนที่จะได้เห็นรูปร่างหน้าตาเธอนั้น  ผมวาดไว้อย่างนี้ครับว่า

  จะต้องเป็นคนสวย  สง่า  พูดจานิ่มนวลเป็นคนที่พูดและท่าทางเรียบร้อย ผู้ดีเหมือนนางเอกหนัง  อายุคงเยอะหน่อยนึง ผมเลยนับถือเรียกพี่อย่างสนิทใจ

และให้ความเคารพพี่คนนี้อย่าง พี่สาวแบบสนิทปาก

             ถึงแม้ว่าในภายหลังผมได้เห็นรูปพี่เขาแล้วก็ตาม ซึ่งตัวจริงเป็นคนที่ น่ารัก สวย

อัลเลิร์ต กระฉับกระเฉง  อายุก็ยังไม่มากผมก็ยังนับถือพี่คนนี้แบบเคารพเหมือนเดิมไม่เปลี่ยนด้วยว่า  นิสัยพี่คนนี้นั้นนับถือและให้เกียรติเป็นพี่สาวได้อย่างไม่เขิน  ผมว่านะพี่สาวแท้ๆของผมยังไม่เทียบพี่คนนี้เลย

         ดังนั้นในทุกๆครั้งผมจะชอบคุยกับพี่คนนี้อย่างเป็นกันเอง

และคอยดูแลว่า พี่เขาจะเป็นยังไงบ้าง หากมีอะไรจะได้คอยช่วยเหลือกัน

จนบางทีผมมีเรื่องอะไรก็จะไปปรึกษาพี่เขา และบอกให้พี่เขารับรู้ว่าตัวเองจะทำอะไรที่ไหนบ้าง นัยว่าเป็นการให้ความเคารพไปในตัว

        เพราะคิดว่าสิ่งที่พี่เขามีให้ผมนั้นผมไม่เคยคิดว่าจะได้รับเลย

ทั้งกำลังใจในนิยายรวมถึงการเป็นเพื่อนกัน   จึงต้องการตอบแทนพี่เขาบ้าง

                          แต่มาในวันนี้พี่สาวคนนี้ของผมหายไปและคงไม่อยากกลับมาเจอคนที่ทำให้พี่เสียใจอีกแล้ว  ผมก็ไม่สามารถจะเรียกร้องให้พี่เขากลับมาได้  จึงได้แต่มาบอกกล่าวผ่านตรงนี้ว่า

           ผมขอโทษในทุกๆเรื่องที่พี่สาวขัดข้องเคืองขุ่นใจอันเนื่องมาจากการกระทำของผม    และไม่มีข้อโต้แย้งใดๆทั้งสิ้น และจะไม่มีวันโกรธพี่เลย

ถึงแม้ว่าบางเรื่องผมไม่ได้ทำอย่างนั้นก็ตามผมก็จะยอมก้มหน้ารับทุกๆอย่าง

ในวันนี้ผมจะบอกพี่ว่า ขอให้ผมเล่าทุกอย่างให้พี่ฟังได้ไหมว่า

ผมเคารพพี่เหมือนพี่สาวของผมและผมก็หวงห่วงพี่แบบน้องของพี่จริงๆ

เมื่อวันที่พี่ให้คำนั้นกับผม ผมคิดว่าคงเป็นวันที่พี่มีความสุขที่สุด

และคิดว่าคงเป็นอะไรที่พี่ส่งออกมาจากใจ ทุกๆคำในวันนั้น

ผมคิดว่าคงเป็นคำที่พี่ไม่ได้เขียน แต่มันหลั่งมาเองจากข้างในส่วนลึกของพี่เอง

 เพราะระดับ “นักพิสูจน์อักษรตัวแม่” อย่างพี่สาว คงไม่ปล่อยให้ตัวหนังสือเพ่นพ่านไร้แถวแบบนั้น ผมคิดว่าหากเป็นคนอื่นถ้าได้รับคำเหล่านั้น คงจะปลื้มและยิ้มไปตลอดคืนเมื่อได้อ่านทุกๆคำในขณะนั้น

                       แต่ในวันนั้นผมกลับเศร้าสุดชีวิต

เพราะไม่คิดว่าตัวผมจะเสียพี่สาวคนนั้นไป...

                ผมเสียใจและเสียใจ ที่มีส่วนทำให้พี่คนนั้นเป็นอย่างนั้น แต่ก็ทำอะไรไม่ได้มากไปกว่าจ้องตัวหนังสืออยู่อย่างนั้นเป็นหลายชั่วโมง

ผมโทษตัวเองที่ทำอะไรต่างๆให้พี่สาวคนนั้นหายไป

            ผมพยายามพึ่งความสงบในคืนนั้นมาทบทวนความคิดที่จะหาทางพาคนที่ผมเคารพที่สุดกลับมาให้ได้   ผมหาวิธีต่างๆแล้วตั้งใจจะไปบอกพี่สาวในวันรุ่งขึ้นว่าจะไม่ให้พี่สาวทำแบบนั้น  แต่สุดท้ายผมก็ไม่กล้า

 ไม่กล้าที่จะเห็นคนที่ผมเคารพที่สุดเสียใจ  ไม่อยากเห็นคนที่ผมเทิดทูนต้องเงียบหายไปด้วยความผิดหวัง  ถึงพี่จะบอกว่า พูดมาเถอะก็ตาม แต่ผมรู้ว่า

ส่วนลึกหากผมพูดออกไปพี่จะเป็นอย่างไร

                      ผมตัดสินใจไม่ให้พี่สาวผมเป็นอะไรทั้งสิ้น เพราะคิดว่า

จะพยายามทำทุกอย่าง และทำแบบนุ่มนวลเพื่อเอาพี่สาวผมกลับมาในภายหลังให้ได้

ทุกๆครั้งที่ผมพบกันกับอีกคนที่ไม่ใช่พี่สาวคนนั้น  ผมตั้งใจอย่างดีที่สุดและหวังให้ความสุขเกิดกับเธอคนนั้น เพราะรู้ดีว่า หากวันนั้นมาถึงทุกอย่างจะไม่มีทางกลับมาเหมือนเดิมอีก อยากให้คนที่ผมเทิดทูนคนนี้ มีความสุขที่สุดเท่าที่จะทำได้

ถึงแม้ความหมายของคำว่า รักของผมจะไม่ตรงกันกับพี่ ก็ตาม แต่ยังไงมันก็คือความรักเคารพจากใจของน้องคนนี้ที่มอบให้พี่สาว  และอยากบอกว่ามันไม่เคยมีคำว่าหลอก รักและเคารพเหมือนครั้งแรกที่เจอและจนถึงบัดนี้ก็ยังเป็นคำนั้น...

พี่สาวคงได้ยินคำว่า “สงสาร” จากผมหลายครั้งแล้ว   และเป็นคำที่พี่ไม่ชอบ แต่ผมก็ยังใช้คำนี้

เพราะมันคือส่วนหนึ่งจากใจผม

        ช่วงหลังๆผมจะพยายามใส่คำที่อยากจะบอกพี่สาวไว้ในที่ต่างๆทั้งนิยายและบล็อกเพื่อให้พี่สาวอ่านแล้วจะเข้าใจความนัยของผมบ้าง อาทิเช่น

บล็อก  “มะลิซ้อน” 

และผมคิดว่าหากเวลาผ่านไปผมคิดว่าเราคงจะคุยและทำความเข้าใจกันในเรื่องนั้นได้ ด้วยว่าพี่สาวเป็นคนสนุกสนานร่าเริง   เศร้าไม่ทน ร้องไห้ไม่นาน  และก็ผมยิ่งมั่นใจมากขึ้นว่า

คงจะได้พี่สาวกลับมาเมื่อระยะหลังๆมานี้  พี่สาวห่างผมไปเรื่อยๆ  และถึงวันนี้ผมสังเกตุเห็นได้ถึงสภาพจิตใจที่กลับมาเป็นคนร่าเริงเหมือนเดิมของพี่  ผมมาคิดว่า นี่แหละ

คือช่วงที่ผมต้องการพูดทุกๆอย่างให้พี่สาวได้รับทราบความปราถนาดีจากน้องคนนี้  ผมเคยพูดกับเพื่อนว่า ความรักแบบหนุ่มสาว เป็นรักไม่มั่นคง

สักวันต้องเลิกรากันไป  แต่ความรักแบบเพื่อนหรือพี่น้องนี่แหละจะอยู่ได้นานเท่านาน และผมก็หวังอยากให้เป็นแบบนั้นกับพี่สาวที่ผมเคารพเทิดทูนคนนี้

          หากทุกๆคำที่ผมพูดไปนี้ พี่สาวจะโกรธหรือว่าไม่ชอบใจอะไรผมก็ขอโทษเป็นอย่างมาก ให้พี่สาวด่าหรือว่าพูดอะไรได้ทุกๆอย่างโดยที่ผมจะไม่โต้แย้งใดๆทั้งสิ้น เพราะผมจะไม่มีวันโกรธพี่สาวที่ผมรักและเคารพคนนี้เลยตลอดไป

สำหรับทุกอย่างที่เป็นคำขอของพี่สาว ผมจะทำให้ทุกอย่าง

เม้นต์ต่างๆ ทั้งในบล็อกไอดีนิยาย  ผมจะลบออกให้หมดเพื่อให้พี่สาวมีความสุขที่สุด และจะเหลือไว้แค่ที่พี่สาวบอก

              สำหรับนิยายที่พี่ชอบและบอกผมว่า อยากให้แต่งไปจนจบ

ผมก็จะทำให้พี่ และหวังว่าพี่คงมาอ่าน ถึงจะไม่เม้นต์ก็ไม่เป็นไร  สำหรับผมแล้ว เรื่องเม้นต์เป็นอะไรที่ “ได้ก็ดี มีก็ยิ้ม ไม่มีก็สบายๆ” ครับ จุดหมายสำคัญของการมาเขียนนิยายผมนั้นอยู่อีกที่นึงครับ คือได้ตีพิมพ์

        สำหรับเรื่องที่ว่า ผมไม่มีรูปให้ใครๆเห็นนั้น  ก็ขอให้อดใจรอสักหน่อยครับ รับรองว่า ตอนหนังสือผมพิมพ์ออกมา   ไว้เจอกันตอนแจกลายเซ็นต์เลยครับ

เพราะสำนักพิมพ์จะต้องให้ผมมานั่งยิ้มหวานคอยเซ็นต์หน้าปกหนังสืออย่างแน่นอน  ว่าแต่พี่สาวเหอะ เก็บเงินไปอุดหนุนกันหน่อยน้า คือว่า นิยายผมอาจจะได้พิมพ์หลายเล่มไง   แหะๆ พูดแล้วก็อายครับ นิยายยังไม่จบสักแอะเลย

                      ในเดือนนี้ผมจำได้ว่าเป็นวันเกิดของพี่สาว

ก็ขออวยพรย้อนหลังให้พี่สาวจงมีความสุขปราศจากทุกข์โศกโรคภัยใดๆ

ปราถนาสิ่งใดก็ขอให้สมพรปราถนา และให้พบสิ่งที่ดีๆตลอดปีนะครับ

และผมคงไม่ได้ไปเยี่ยมเยียนทักทาย  แต่ผมก็จะคอยดูแลพี่อยู่ห่างๆ

มีอะไรก็เล่าให้ผมฟังได้เหมือนเดิมนะครับ  พี่คุยมานะครับผมจะนอนฟัง

จากกันวันนี้แล้วผมคงไม่ได้มารบกวนพี่อีก และขอบคุณทุกๆอย่างที่ให้ผมมา

ผมจะจำวันที่ได้เจอกันนี้ไว้ตลอดไปและจะจำชื่อของพี่ไว้ตลอดเช่นกันนะครับ

คนไม่ดีอย่างผม ไม่สมควรที่จะได้เป็นความทรงจำหรือว่าเป็นอะไรของพี่สาวได้หรอกครับ  ผมขอให้พี่สาวได้พบคนที่ดีๆกว่านี้ ซึ่งผมคิดว่าพี่สาวผมจะต้องได้เจออย่างแน่นอนและเช่นกันเขาคนนั้นต้องรักพี่สาวผมอย่างมากเพราะพี่สาวผมเป็นคนน่ารักประทับใจที่สุดครับ ท้ายนี้ ไม่มีอะไรจะบอกอีกแล้ว

    แต่ขออีกนิ้ดว่า ตอนนี้ไม่มีผมคอยกวนใจอีกแล้ว ต่อไปคงไม่มีใครมาทำลายสมาธิตอนสวดพาหุงฯ มหากาอีกแล้ว  ต่อไปคงไม่มีใครคอยมาเบรกเรื่องน้องไส้กรอกอีกแล้ว  ต่อไปคงไม่มีใครมาคอยอยู่เป็นเพื่อนตอนเฝ้าสปาคนเดียวอีกแล้วรวมถึง ต่อไปจะไม่มีคนชื่อเคนมาเม้นต์มาแซวในบล็อกอีกแล้วเพราะผมจะลบออกหมด

                  รักษาตัวด้วยครับพี่สาวอย่าลืมว่าน้องคนนี้ห่วงมาก

                                        ด้วยความเคารพ

                                                      คนไม่ดีของพี่