ผมทำเพื่อพี่นุช...

        ผมได้รู้จักพี่นุชมาก็นานมาก สมัยนั้น(แสดงว่านานจริง!)ผมยังเป็นนักเขียนอ่อนหัดในแจ่มใส (ตอนนี้ก็แข็งแล้ว^^) ผมเขียนนิยายและไปอ่านนิยายของเพื่อนๆด้วยความอยากรู้อยากเห็นว่า เพื่อนๆเขาเขียนกันยังไงบ้างจะได้เอามาปรับปรุงเปลี่ยนงานเขียนตัวเอง ซึ่งมันเป็นการทำที่ถูกต้องเพราะจะทำให้เราพัฒนางานให้ดียิ่งขึ้นเนื่องจากมีการได้อ่านของคนอื่นและมองเห็นจุดอ่อนของตัวเองด้วย
 

     จะเล่าให้ฟังว่า ผมน่ะคือนักเขียนโคตรจะซื่อบื้อเลยแหละตอนเข้าวงการใหม่ๆ เพราะเขียนไปโดยความไร้ประสบการณ์เอามากๆ

    เขียนเอาแบบที่ตัวเองเห็นว่าดีไง แต่ที่จริงมันเป็นงานเขียนที่ได้คะแนนต่ำหากว่ามีคนที่เขาเป็นนักเขียนมืออาชีพมาอ่านเขาจะต้องหัวเราะผมแน่ๆ

       สิ่งที่มีตอนนั้นคือ “ใจรักและอยากเขียน”ล้วนๆ!

ในตอนนั้นเจอเพื่อนๆหลายคน และ “เป็นเพื่อนผู้หญิง” เกือบร้อยเปอร์เซ็นต์!

ช่วงนั้นเพื่อนผมที่จำได้และก็คบกันแบบ “หนิดหนม”มากๆก็เช่น

    คนแรกเลยที่จำได้แม่นก็คือ คนที่ใช้ชื่อเล่นว่า “พองลม”คนนี้น่ารักมากครับ นิสัยเป็นกันเอง  ได้พูดด้วยแล้วอารมณ์ดีทันใดชื่อนี้ผมชอบกว่าชื่อ “อึ่ง” เพราะว่าถ้าอ่านชื่อพองลมทีไรจะนึกเห็นแต่สาวน้อยมาดเข้มที่แสนจะเท่ขึ้นมาทันทีเลย ส่วนถ้าอ่านชื่อ “อึ่ง”มันออกแนวว่าขำๆน่ะ

        “พองลม” เจอกับผมเพราะนิยายเรื่องนึงของผม ช่วงนั้นผมนึกสนุกอยากเล่นอะไรแผลงๆเลยไปเข็นเพื่อนๆให้เอารูปมาแปะแข่งกันเสีย

   แล้วทีนี้เพื่อนๆก็เต็มใจพากันส่งรูปมาอย่างเต็มใจ

“พองลม”ส่งรูปที่ใส่เสื้อมีฮู้ดคลุมเท่ๆมาให้ผมรูปนึงหลังจากนั้นก็เป็นเพื่อนที่ดีต่อกันมาโดยตลอด

 คนถัดมาก็คือคุณ “เอม” รายนี้เป็นเพื่อนอาวุโส และสนิทกันเพราะเขียนนิยายแล้วไม่มีคนอ่านเหมือนกัน555 คือเรื่องมันเป็นอย่างนี้ครับว่าในแจ่มใสหรือที่ไหนก็ตามที หากเราไม่ได้ไปเม้นท์ให้คนอื่น เราก็จะไม่มีคนอื่นมาให้คะแนนเราเช่นกัน แล้วทีนี้ผมก็ไม่รู้ประสีประสาว่ามันมีระเบียบแบบนี้เลยได้แต่เขียนไปสะอื้นฮึกๆไปเพราะเห็นคนอื่นเขามีคะแนนและโหวตเม้นต์เยอะๆนั้นแต่ตัวเรามีแค่หนึ่งเม้นต์เอง



 

           หลังนั้นก็เริ่มมี

“พี่พริก” ที่เป็นนักเขียนอาชีพไปนานแล้ว

“พี่พังพอน” ซึ่งตอนนี้เป็นนักเขียนอาชีพไปแล้ว

“พี่ยีนส์” (คนนี้สวย เก่งน่ารัก) เป็นนักเขียนไปแล้ว

รวมไปถึง “พี่ก้อย” “น้องลิงครีม”ที่แสนน่ารักนั้นและเป็น
 "เดอะแก๊ง" ร่วมกัน
 

           ผมเจอ “พี่นุช” จากนิยายของเพื่อน และได้อ่านเม้นต์ของพี่นุชด้วยความรู้สึกชื่นชอบ

    ชอบการเม้นต์จากความรู้สึกและการเม้นต์ที่แสนน่ารักน่าชังตอนใส่อารมณ์เม้นต์นั้น

 สำหรับผมแล้ว เม้นพี่นุชผมถือว่าเป็นเม้นต์ “บริสุทธ์และมีความหมาย”มาก

พี่นุชเข้ามาในนิยายผมพร้อมกับความเปี่ยมไปด้วยน้ำใจ

    ผมรู้สึกถึงความอิ่มเอมที่ได้อ่านเม้นต์ทุกเม้นต์

และรู้ว่า กว่าที่พี่นุชจะเม้นต์จะพิมพ์เม้นต์ ก็ใช้เวลามากในการอ่านเนื้อเรื่องก่อนแล้วถึงจะมาเม้นต์ ไม่ใช่มามั่วเม้นต์ทั้งๆที่ยังอ่านไม่หมด

          พี่นุชต้องใช้เวลาอย่างน้อยๆไม่ต่ำกว่าสิบนาทีในการจะเม้นต์นิยาย

แถมตอนเม้นต์หากมีอะไรที่พี่เขาไม่ชอบใจคำเม้นต์หรืออยากเม้นต์ดีกว่านั้นก็จะแก้ไขพิมพ์เพิ่มเติมด้วยความตั้งใจ รวมไปถึงการ “แก้คำผิดให้ไรเตอร์”ด้วยความปราถนาดีนั้น

     พี่นุชฝากเม้นต์ให้ผมประทับใจในนิยายผมอย่างน้อยๆไม่ต่ำกว่า หนึ่งร้อยเม้นต์! หากจะนับการเสียเวลาพิมพ์ แก้ไขเม้นต์เพื่อให้เม้นต์ออกมาดี

และการที่ต้องมาเพ่งตัวหนังสือผ่านแว่นตาด้วยความอุตสาหะ

นับรวมๆเวลาก็ไม่น้อย

           เสียเวลาเป็นหลายวัน หลายเดือน และก็รวมถึง หลายปี...

 พี่นุชอยู่ต่างประเทศ และใช้ชีวิตอย่างโดดเดี่ยว

งานที่ทำก็ลำบากและหนักหนาอยู่แล้ว แต่ยังเจียดเวลามาส่งแรงใจให้ผมอย่างไม่เบื่อแม้ว่าช่วงหลังๆมานี้จะไม่ออกหน้าเหมือนเดิมแต่ก็แอบมาให้กำลังใจโดยตลอด

คนที่สามารถทำอย่างนี้ได้นั้นผมคิดเห็นว่า ต้องเป็นคนที่แข็งแรง

รูปร่างบึกบึน

        แต่พี่นุชไม่ใช่อย่างนั้น

พี่นุชตัวเล็ก  มองแล้วทำให้คิดไปว่าน่าจะไปทำงานสบายๆในออฟฟิศเสียมากกว่าที่จะมาทำงานใช้แรงและทนรับเสียงบ่นว่าจากเจ้านายแบบนี้...


 

         นี่แหละคือคำตอบว่า...

ทำไมผมจึงเขียนอะไรๆให้พี่นุช

ทำไมผมจึงตั้งใจเขียนบล็อก เขียนกลอนมอบให้พี่นุชอ่าน

มันใช่ว่าจะเป็นสื่อหมายถึงคนรักที่รักแบบคู่รักหรอกครับ

การทำเช่นนี้นั้น เป็นการมอบน้ำใจตอบแทนให้พี่นุช

แม้จะทำได้ไม่เท่าที่พี่นุชทำให้ก็ตาม

           ก็อยากจะทำให้พี่นุช

อยากเขียนนิยายให้พี่นุชอ่านแบบสนุกสนาน

เขียนนิยายลูกทุ่งซึ่งพี่นุชชอบอ่าน

เขียนกลอนหวานๆที่พี่นุชบอกว่าชอบ

เพื่อให้พี่นุชมีแรงสู้ชีวิตในวันต่อไป

แม้มันจะเป็นแค่ “แรงใจเล็กๆ”ซึ่งไม่เทียบเท่าที่พี่นุชมอบให้ผมก็ตามที

และอย่างวันนี้ที่ผมยอม “เว้นเขียนนิยายประจำ” เพื่อมาเขียนบล็อกนี้ให้พี่นุชด้วยความสุข...

               เพื่อจะตอบแทนน้ำใจพี่นุชที่ได้มอบให้ผมในช่วงที่ผ่านมานั้นอย่างมากมายมหาศาล

             คนที่ผมจะทำแบบนี้ให้นั้น...

เกือบทุกคนเธอจะสร้างความ “ประทับใจและตรึงใจ”ผมเสมอๆ

คนๆนั้นเธอไม่ได้ทำอะไรให้ผมมากมายเลย

เพียงแค่ “เอาน้ำใจและความเข้าใจ” มาแลกเท่านั้นเองครับไม่มีอะไรที่ทำลำบากเลย...

 วันนี้เขียนเลยเถิดจนเพลินเลยเวลาอัพตามที่ประกาศก็ขออภัยนะครับ^^

        เอวังก็มีด้วยประการะฉะนี้...














 

    “หนุ่มเมืองนนท์”