[Sasu/Naru]After Life, Is There Another?

ลำดับตอนที่ #3 : Chapter 2 :: A Place I coudn't Reach.

Chapter 2 :: A Place I coudn't Reach.

You said "we'll walk on this road together"
But I always the one who stood here,
You said "I'll hold your hand so hold on to me"
But when I tried , Got just the Air,
You left me behind,
In a Place I couldn't reach.

หลังจากที่เธอกลับมาจาก"การเยี่ยม"ซาสึเกะ เด็กสาวก็ตรงดิ่งมายังห้องพักฟื้นของนารุโตะหลังจากเช็ดน้ำตาบนใบหน้าจนไม่เหลือร่องรอยแล้ว เธอก็ต้องแปลกใจเมื่อเห็นลูกศิษย์ผู้พี่ของเธอนั้นยืนรออยู่หน้าห้องด้วยสีหน้าไม่สบายใจ ซากุระรีบรุดไปหาหญิงสาวผมดำนั้นอย่างรวดเร็ว

"ซากุระ....อย่าพึ่งทำตื่นตกใจไป" ชิซึเนะพูดเมื่อเห็นสีหน้าของอีกฝ่ายซึ่งบ่งบอกได้ว่าความกังลวที่มีต่อเจ้าของร่างไร้สติด้านหลังประตูนั้น เธอจับไหล่ของซากุระแล้วบีบเบาๆ ".....โฮคาเงะซามะมีเรื่องอยากจะให้เจ้ารับรู้เอาไว้ เกี่ยวกับนารุโตะ....."

เด็กสาวขมวดคิ้ว ชิซึเนะเปิดประตูเบาๆ ก่อนจะดันตัวเด็กสาวเข้าไปด้านใน ซากุระซึ่งขยับขาก้าวเท้าอย่างกลัวๆกล้าๆค่อยๆเดินผ่านบานประตูห้องพักฟื้นนั้นไปโดยเชื่องช้า ความกังวลซึ่งก่อตัวราวกับเมฆฝนสีเทาคล้ำภายในนั้นเริ่มลอยตัวต่ำลงทุกทีๆ ซากุระมองเห็นเบื้องหลังของผู้เป็นอาจารย์ของเธอ ผมสีทองอร่ามซึ่งถูกมัดเป็นแกละสองข้าง มือของเธอท้าวไว้ที่เอวยืนอยู่ยังปลายเตียงคนไข้ ไม่ห่างกันนักคือ คาคาชิเซนเซย์และยามาโตะไทโจว ซึ่งทั้งคู่นั้นมีสีหน้าเต็มไปด้วยความรู้สึกหลายอย่างที่เธอเองก็อธิบายไม่ได้

"ซากุระ......"

ผู้เป็นอาจารย์ของเธอเรียกขึ้นโดยที่ยังไม่หันมามอง ทำให้เด็กสาวซึ่งกำลังจะเดินขยับตัวเข้าไปใกล้เตียงผู้ป่วยนั้น ชะงักเท้าเอาไว้ก่อน "เจ้าเคยรู้สึกรังเกียจนารุโตะไหม? หลังจากที่รู้ว่าเจ้าเด็กนั่นคือ Jinchuuriki ?"
"ชิโชว?... เรื่องนี้ท่านก็รู้อยู่แล้วว่า....." เด็กสาวขมวดคิ้วเมื่อได้ยินคำถาม ก่อนบางอย่างจะพุ่งขึ้นมาในความรู้สึก ".....เกิดอะไรขึ้นกับนารุโตะ?! ..........."

เด็กสาวพุ่งตัวผ่านอาจารย์ของเธอไปยังปลายเตียงของเพื่อนร่วมทีม ก่อนดวงตาสีเขียวใสจะเบิกกว้างเมื่อเห็นภาพตรงหน้า นารุโตะ อุซึมากิที่เธอจำได้ว่าคือเด็กหนุ่มซึ่งรักราเม็งเป็นชีวิตจิตใจ มีนิสัยชอบส่งเสียงดัง ทำอะไรมุทะลุ เพื่อนร่วมทีมเจ็ดมาตั้งแต่พวกเค้าจบการศึกษาจากโรงเรียนนินจา......ตอนนี้ถูกแทนที่ด้วยเด็กสาวผมสีทองอร่ามเชดเดียวกันกับนารุโตะ แก้มซึ่งมีรอยบอบช้ำยังคงมีเส้นบางเบาสามแทบซึ่งเป็นลักษณะเฉพาะของเขา แต่ร่างกายที่อยู่ในเสื้อคลุมคนไข้ซึ่งเคยบ่งบอกถึงความเป็นเพศชายนั้นหายไปแทบไม่มีเหลือ เด็กสาวยกมือสั่นเทาขึ้นมาที่ริมฝีปากของตัวเอง ก่อนที่ม้วนกระดาษเก่าๆนั้นจะถูกยื่นมาตรงหน้า ซากุระหันไปมองยังบุคคลซึ่งส่งสิ่งนั้นมาให้เธอ คาคาชิที่นั่งอยู่ไม่ห่างนั้นพยักหน้าเป็นเชิงให้เธอรับมันไปอ่าน ซึ่งเธอก็รับมาด้วยความงุนงง หลังจากที่อ่านอย่างละเอียดถี่ถ้วนถึงสามรอบ มือที่สั่นระริกของเธอก็ไม่อาจจะจับม้วนกระดาษนั้นได้อีก เธอปล่อยมันตกลงบนพื้นห้อง ม้วนกระดาษนั้นกลิ้งตัวแผ่หลาบนพื้น  

"นา.....รุ.....โตะ" เสียงของซากุระขาดหาย มือสั่นเทาของเด็กสาวค่อยๆยันลงที่ปลายเตียงผู้ป่วยเพื่อผยุงร่างซึ่งสองขานั้นเริ่มอ่อนแรงลงทุกที จนกระทั่งมือนึงวางลงเบาๆบนบ่าของเธอ ซากุระหันไปสบตากับโกไดเมะโฮคาเงะ ซึ่งมองดูเธอด้วยสายตากังวล เด็กสาวเอ่ยถามอาจารย์ของเธออย่างแผ่วเบา "ชิโชว......เกิดอะไรขึ้นกับนารุโตะ?.....ร่างนี้.....ทำไม...? ถึง....."
"ซากุระ....ข้าเองก็ไม่รู็ว่ามันเกิดขึ้นได้อย่างไร ตอนนี้มีแต่เพียงสิ่งที่จิไรยะทิ้งเอาไว้ พิสูจน์ว่านารุโตะนั้นจริงๆแล้วเป็นผู้หญิง...." โฮคาเงะพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนหล้า ".....มีบางอย่างเกิดขึ้นระหว่างการต่อสู้ที่ผ่านมา ซากุระ สังเกตเห็นอะไรอีกไหม?"
"เอ่อ......." เด็กสาวกระพริบตาพยายามปรับความคิดให้เข้าที่ เธอจ้องมองนารุโตะก่อนจะตอบออกไป ".....ร่างกายของนารุโตะ...ไม่สมานตัวเอง อย่างที่เคยเป็น?....."
"ถูกต้องซากุระ...." ซึนาเดะยิ้มบางๆ คิดภูมิใจกับลูกศิษย์ของตัวเองอยู่เงียบๆ ".....ระบบจักระของจิ้งจอกเก้าหางนั้นทำงานผิดปกติ เท่าที่ชิซึเนะตรวจดู เหมือนกับมันถูกสกัดเอาไว้ ทำให้บาดแผลตามตัวของนารุโตะนั้นไม่สมานตัวเองเหมือนที่ผ่านๆมา "
"แล้ว...นารุโตะจะ..."
"ไม่ต้องห่วงหรอกซากุระ.....บาดแผลที่มีอยู่ตอนนี้ไม่คราวนี้หนักหนาพอจะฆ่าเจ้าเด็กคนนี้ได้หรอก ตอนนี้เราเพียงแต่รอให้นารุโตะฟื้นขึ้นมาก็เท่านั้น.....ระหว่างนั้น....มีอีกหลายเรื่องที่เราจะต้องจัดการ...." โฮคาเงะพูดขึ้น ในตอนนั้นเองที่คาคาชิและยามาโตะลุกขึ้นยืน

"ผมจะไปแจ้งให้anbuทราบเอง โฮคาเงะซามะ" ยามาโตะพูด หลังจากที่อีกฝ่ายตอบรับสั้นๆก็หายตัวไปพร้อมกับควัน
"คาคาชิ นอกจากฮิวงะ ฮินาตะ และซาอิ มีใครรู้เรื่องของนารุโตะอีกบ้าง?" ซึนาเดะถาม
"นอกจากอากามารุ กับซากุระ ก็ไม่มีใครอื่นอีก" โจนินหนุ่มตอบ ซึนาเดะพยักหน้า
"เรื่องของนารุโตะนั้น.....ทางสภาชิโนบิคงได้รับรู้แล้วอย่างแน่นอน เพราะเจ้าเด็กหน่วยRootคนนั้น....ยังไม่รวมไปถึงบรรดาแมลงวี่แมลงวันที่บินว่อนค่อยเก็ข่าวต่างๆอีก" ซึนาเดะพูด เธอถอนหายใจเฮือกใหญ่ "แต่ตอนนี้คงจะต้องเตรียมการเรื่องพิธีไว้ทุกข์ก่อน"
"ไว้ทุกข์.....?" ซากุระถามขึ้นอย่างงุนงงอีกครั้ง

"ซากุระ......จิไรยะ แห่งสามนินจาในตำนาน สิ้นชีวิตลงแล้ว....."

= = = = =

ฝนซึ่งยังคงลงเม็ดไม่ขาดสายนั้นทิ้งตัวลงตามแรงโน้มถ่วง ฮิวงะ ฮินาตะ แห่งตระกูลฮิวงะ กระชับเสื้อคลุมกันฝนให้เข้าที่ แม้ว่าเธอนั้นจะอยู่ใต้คันร่มซึ่งคนรับใช้นั้นจัดมาให้ แต่ถึงกระนั้นความประหม่าซึ่งเกาะกินในจิตใจของเธอก็ยังคงทวีคุณเพิ่มไม่หยุดหย่อน

หลังจากสิ้นภารกิจ และเธอรับรู้ว่าเด็กหนุ่มซึ่งมีที่นั่งพิเศษในหัวใจของเธอนั้นพ้นขีดอันตรายแล้ว ก็ช่วยทำให้คลายความกังวลบ้างเล็กน้อย หากแต่บางอย่างซึ่งยังคงค้างคาอยู่ในใจนั้นก็ทำให้เธอต้องเดินฝ่าสายฝนไปยังโรงพยาบาลโคโนฮะให้ได้

เด็กสาวเดินไปยังจุดหมายแรกที่เธอคิดไว้ ร้านดอกไม้ยามานากะ หาดอกไม้เพื่อจะเพิ่มความสดชื่นให้ห้องผู้ป่วย แม้ว่าเธอจะไม่สามารุเข้าไปเยี่ยมได้ด้วยตัวเองหากแต่ดอกไม้ของเธอจะอยู่ข้างๆเตียงของนารุโตะในยามที่เค้าตื่นขึ้นมา หลังจากได้รับช่อดอกคาเนชั่นสีเหลืองขนาดย่อมจากอิโนะ(ซึ่งรู้ทันทีว่าเธอนั้นจะนำไปเยี่ยมใคร) เด็กสาวก็กอดช่อดอกไม้นั้นเอาไว้ในอ้อมแขน ขยับร่มเพื่อไม่ให้แรงของน้ำฝนกระทบกับกลีบดอกทำให่เกิดการช้ำ

สามวันแล้วที่นารุโตะคุง ยังคงนอนไม่ได้สติบนเตียงนอน ....
นารุโตะคุง......
อย่าพึ่งยอมแพ้นะ....

"ฮินาตะซามะ?...." เสียงหนึ่งเรียกเธอเอาไว้ ทำให้เด็กสาวหันกลับไปมองยังต้นเสียง ก่อนจะเห็นร่างของลูกพี่ลูกน้องซึ่งยืนอยู่ใต้คันร่มไม่ห่างไปจากกัน
"เนจิซัง...." เธอค้อมตัวแสดงความเคารพ ซึ่งอีกฝ่ายนั้นก็ทำตอบกลับมา ก่อนจะเดินเข้ามาใกล้ ดวงตาสีขาวนั้นสังเกตเห็นดอกไม้สีสดในมือก่อนจะพูดขึ้น
".....ได้ยินมาว่า ภารกิจครั้งนี้ประสบความสำเร็จ....ขอแสดงความยินกับฮินาตะซามะด้วย" เนจิพูดด้วยน้ำเสียงหนักแน่นก่อนที่ทั้งคู่จะเริ่มเดินต่อไป
"ข....ขอบคุณเนจิซัง......" เธอตอบออกไปพยายามหลาบสายตาของอีกฝ่าย
"จะไปเยี่ยมนารุโตะใช่ไหมฮินาตะซามะ?" เนจิถามตรงๆ โดยไม่มีอ้อมค้อม ฮินาตะได้แต่พยักหน้าตอบกลับไป ก่อนโจนินหนุ่มนั้นจะพูดต่อ "ได้ยินมาจากนินจาแพทย์ที่โรงพยาบาลว่านารุโตะถูกห้ามเยี่ยมไม่ใช่รึ?"
"........" ฮินาตะไม่ตอบอะไรออกไป เด็กสาวกระชับช่อดอกคาร์เนชั่นสีเหลืองเเน่น มองดูโรงพยาบาลโคโนฮะซึ่งตั้งตระหง่านอยู่ไม่ห่างตรงหน้าท่ามกลางสายฝน

ในขณะที่สาวเท้าเข้าไปใกล้จุดหมายมากขึ้น เสียงของลูกพี่ลูกน้องของเธอก็ดังแข่งกับเม็ดฝน น้อยนิดนักที่เธอจับความได้ว่าคนซึ่งยื่นอยู่ใกล้ๆนั้นกำลังพูดถึงเรื่องอะไร ฮินาตะเงยหน้ามองห้องพักผู้ป่วยซึ่งผ้าม่านนั้นถูกปิดเอาไว้ ดวงตาสีขาวนั้นกัดริมฝีปากล่างพลางคิดอยู่ในใจ แม้ว่าเธอจะไม่ได้เข้าเยี่ยมนารุโตะ แต่อย่างน้อยก็จะดอกไม้เยี่ยมไข้นี้ฝากนางพยาบาลไปใส่ไว้ในแจกันข้างเตียง

แม้ว่านารุโตะจะไม่รู้ว่าเจ้าของดอกไม้ช่อนี้เป็นใคร
ก็ไม่เป็นไร...........
แม้ว่านารุโตะจะไม่เคยรู้ว่าเธอนั้นเป็นห่วงเขามากขนาดไหน
ก็ไม่เป็นไร...........

เพราะฮินาตะไม่ต้องการสิ่งใดตอบแทน
นอกจากรอยยิ้มซึ่งเป็นแรงผลักดันให้เธอเข้มแข็งขึ้นเพื่อที่จะต่อสู้กับวันพรุ่งนี้
...........แค่นั้นก็เพียงพอแล้วล่ะนะ..........

"เนจิซัง.......ฉันขอตัวก่อนนะคะ" เด็กสาวพูดขึ้น ก่อนจะกึ่งเดินกึ่งวิ่งตรงไปยังประตูใหญ่ของโรงพยาบาล ทิ้งให้เนจิมองตามหลังญาติผู้น้องของเขาอยู่เงียบๆ

= = = = = = =
I always saw you from afar,
Your smiles, Your luaghters, Which brighten my whole  world.
Without those, I couldn't go on living.
Even it's miles away, And I could never touch you,
It's okay, Because in A place I couldn't reach,
I still have your cheerful voice to guide me.

TBC