คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : Prologue::Your Life. My Life
Prologue :: Your Life. My Life
After Life, Is there another thing similared?
After Life, is there anything I could do?
After Life, where you laid alone and I continued walking,
After This Life, Is there Another?
- - - -
".....จุดมุ่งหมายสูงสุดของนาย....."
อุจิฮะ ซาสึเกะมองดูร่างซึ่งโชกไปด้วยเลือดของบุคคลซึ่งเขาต้องการฆ่ามาตลอดครึ่งชีวิต......
อุจิฮะ อิตาจิ......ผู้ซึ่งนอนหงายสองแขนแผ่หลาอยู่บนพื้น มองสองข้างทิ้งไร้เรี่ยวแรงอยู่ข้างลำตัว จักระไม่หลงเหลืออยู่แม้แต่น้อย ริมฝีปากเรียวซึ่งเปรอะไปด้วยเลือดสดๆสีแดงขยับเพียงน้อยนิดเพื่อเปล่งเสียง
".......คือการฆ่าฉันสินะ......"
ใช่.........ใช่........ใช่.........ใช่........
.........ใช่!!!!!!
เสียงจากจิตใจของซาสึเกะแผดร้องกึกก้อง แต่ไม่มีแม้แต่สักนิดที่เล็ดรอดออกมาจากริมฝีปากของเขา เด็กหนุ่มเม้มปากแน่นขณะมองดูร่างของพี่ชายซึ่งนอนอยู่แทบเท้า
".....ดูเหมือนว่า.................................
มันจะไม่มีทางเป็นจริงแล้ว....ล่ะ........
.....นะ.......ซาสึเกะ......"
เมื่อประโยคนั้นจบลง ลมหายใจสุดท้ายของอุจิฮะ อิตาจิก็หลุดลอยไปพร้อมกับอากาศธาตุ.....
เขาทรุดตัวลงข้างร่างไร้วิญญาณของพี่ชาย มองใบหน้าและดวงตาที่ยังเบิกกว้างแต่ว่างเปล่านั้น ณ ตอนนั้นเอง รู้สึกราวกับเขากลับกลายเป็นเด็กอีกครั้ง.......
......ซาสึเกะหลั่งน้ำตา.......
= = = = = = =
"ฮืม.......จะเล่นเกมส์อะไรกับพวกเจ้าดีล่ะ? ชิโนบิแห่งโคโนฮะ??"
เสียงของสมาชิกนิรนามจากแสงอุษาพูดทีเล่นทีจริงดังขึ้นในความคิดของนารุโตะ ประโยคนั้นที่เด็กหนุ่มและบรรดานิจาร่วมภารกิจได้ยินเมื่อก่อนหน้าการต่อสู้จะจบลง
หลังจากตกหลุมพรามของอีกฝ่ายสมาชิกร่วมภารกิจแต่ละคนก็ถูกแยกจากกัน อุซึมากิ นารุโตะ.......ในขณะนี้เหลือเพียงตัวคนเดียวไร้เพื่อนร่วมทีม นอนหงายอยู่บนพื้น เลือดเกรอะกรังไปทั่วร่างกาย
"หึ........ดูเหมือนว่าจะจบลงเร็วกว่าที่คิดนะ " นินจานิรนามนั้นเอ่ยขึ้น ยืนค้ำอยู่เหนือร่างสะบักสะบอมของนารุโตะ
"แก......ฉะ...ฉันยัง......ไม่......แพ้.......อึ่ก!!!" เลือดสีแดงสดกระอั่กออกมาจากริมฝีปากของเด็กหนุ่ม เมื่อเขาพยายามพูดออกมาให้เป็นประโยค ดวงตาสีฟ้านั้นจ้องมองร่างเหนือศีรษะ ความเจ็บจากภายในนั้นเพิ่มทวีสูงมากขึ้น ร่างกายที่เคยรักษาตัวเองอย่างรวดเร็วเพราะจักระของปีศาจจิ้งจอกนั้นกลับหยุดทำงานไปซะเฉยๆ
".........หึๆๆ ไอ้ปีศาจหน้าขนนั่นทำอะไรไม่ได้หรอกตอนนี้" อีกฝ่ายพูดออกมาราวกับได้ยินความคิดของเขา
"แก.....ฉัน.......ตายไม่ได้......ซาสึเกะ.........." เด็กหนุ่มพยายามพูดอีกครั้ง แต่ความเจ็บปวดจากภายใจทำให้ไม่สามารถเรียบเรียงออกมาเป็นประโยคได้
"จุ๊ๆๆ.........ไม่ต้องห่วงนารุโตะคุง........ฉันจะยังไม่ฆ่าเจ้าหรอก" เขาพูด ใช้เท้าเขี่ยชายเสื้อซึ่งขาดเหวอะหวะของเด็กหนุ่มขึ้น เปิดให้เห็นอักขระบนหน้าท้อง
"ภาชนะแห่งจิ้งจอกเก้าหางเอ๋ย......" นินจานิรนามนั้นพูด.........กระทืบฝ่าเท้าลงไปยังอักขระนั้น นารุโตะกระอั่กเลือดสดๆออกมาอีกครั้ง ดวงตาสีฟ้าเบิกกว้างเมื่อเห็นว่า รูจากหน้ากากประหลาดนั้นเผยให้เห็นอะไร......sharingan แห่งตะกูลอุจิฮะ........
".....ฉันรู้ความลับของเจ้า......ความลับที่แม้แต่เจ้าเองก็ไม่อาจไม่รู้........" และก่อนที่นารุโตะจะทันได้เห็นว่าอีกฝ่ายทำ handseals ฝ่ามือของร่างเบื้องบนก็กระแทกเข้าที่อักขระนนหน้าท้องของเขาอย่างจัง
ในตอนนั้นเองแม้ว่าจะเจ็บมากมายเพียงใด สิ่งที่นารุโตะทำได้ก็มีเพียง กรีดร้องจนสุดเสียง ก่อนทุกอย่างจะดับวูบลง.......
= = = = = = =
"ซาสึเกะคุง!!!!!" เสียงแหลมกรีดร้อง คุโนอิจิผมสีแดงเพลิงวิ่งถลาเข้าไปยังร่างซึ่งฝุบคว่ำอยู่เหนืออีกร่างซึ่งนอนแผ่หลาอยู่บนซากปรักหักพัง ตามาด้วยสองร่างซึ่งอยู่ร่วมทีมเฮบิ
".....ชาย..." เสียงเบาๆเล็ดลอดออกมาจากปากของเด็กหนุ่มผมดำ คารินจ้องมองดูภาพตรงหน้าพร้อมๆกับซุยเก็ตสึและจูโกะ.....อุจิฮะ ซาสึเกะแนบใบหน้าอยู่เหนือร่างซึ่งไม่เคลื่อนไหวของอุจิฮะ อิตาจิ.....น้ำตาอาบสองแก้มของเขา
"ดูเหมือนจุดมุ่งหมายของเฮบิจะบรรลุผลแล้วสินะ" ซุยเก็ตสึพูดขึ้น ก่อนจะจิ๊ปากพลางนึกถึงโอกาสที่หลุดลอยไป เพราะยัยผู้หญิงโรคจิตข้างๆนั้น รู้สึกได้ว่าจักระของอิตาจินั้นหายไป ก่อนจะออกคำลั่งโดยพละการและทิ้งคิซาเมะเอาไว้ เพื่อรุดมาเช็คซาสึเกะ
"ดูเหมือนอุจิฮะจะบาดเจ็บไม่นอนเลยนะ" จูโกะพูดมองดูสภาพของผู้นำทีมของเขา..... คารินมองดูภาพซาสึเกะซึ่งแตกร้าวทั้งร่างกายและจิตใจตรงหน้าอย่างประหลาดใจ หญิงสาวไม่เคยเห็นซาสึเกะในสภาพนี้มาก่อน ในขณะนั้นเอง บางอย่างก็ทำให้พุ่งแวบขึ้นมาในมโนจิต แต่ก่อนที่ทีมเฮบิจะได้ทันเคลื่อนไหว พื้นเบื้องล่างก็สั่นคลอน กรงไม้ขนาดใหญ่กระแทกขึ้นมาจากพื้น กักขังร่างทั้งห้านั้นเอาไว้ภายใน
"อุจิฮะ ซาสึเกะ........และเฮบิ.....หมดทางให้พวกเจ้าไปแล้วล่ะนะ" เสียงทุ้มต่ำดังขึ้นก่อน สี่นินจาแห่งโคโนฮะจะปรากฏกายขึ้น เจ้าของกรงไม้นั้นไม่ใช่ใครที่ไหนนอกจากกัปตันทีมยามาโตะ..... ข้างกายของเขาขนาบด้วย คุโนอิจิผมสีชมพูเข้มฮารุโนะ ซากุระ อินุซึกะ คิบะ และอาบุราเมะ ชิโนะ
"ซาสึเกะคุง!!!......." เด็กสาวกรีดเสียงดัง ทำให้คารินคิ้วกระตุกเมื่อได้ยิน
"หึ......ท่าทางเราจะเข้าตาจนแล้วสินะ? " ซุยเก็ตสึพูดพลางยักไหล่ เหมือนไม่ไม่ใส่ใจ ก่อนจะจิกตามองไปยังเพื่อนร่วมทีมหญิงซึ่งอยู่ไม่ห่าง "ความผิดของหล่อนเลยนะ ยัยแว่นโรคจิต"
"แก!!!!! หุบปากไปเลย!!!" หญิงสาวตวาดแว๊ด
"..........โตะ....." เสียงซึ่งหลุดลอดออกมาจากร่างซึ่งไม่เคลื่อนไหวใดๆ ทำให้ทุกคนหยุดกลั้นใจไปชั่วณะ
".........นารุโตะ............"
"ใครน่ะ? นารุโตะ?"
"สมองแกเหลวเป็นน้ำไปแล้วเหรอะ? นารุโตะก็เจ้าภาชนะเก็บจิ้งจอกเก้าหางไงล่ะ!!!!"
"แล้วทำไมต้องตวาดด้วยฮะ!! อยู่ใกล้กันแค่เนี๊ยะ!!"
"อุจิฮะ........"
"ยามาโตะไทโจว อุจิฮะคงได้รับบาดเจ็บสาหัส.... เราควรทำยังไงดี?" คิบะกระซิบถามขึ้น มายาโตะมองภาพตรงหน้าด้วยความคิดไตร่ตรอง ก่อนจะรู้สึกได้ว่ามือของเด็กสาวผมชมพูสะกิดแขนของเขา
"กัปตันยามาโตะ....." ดวงตาสีเขียวนั้นขุ่นมัวไปด้วยความกังวล ชายหนุ่มถอนหายใจก่อนจะทำhandseals เพื่อให้เกิดเกราะไม้ขึ้นรัดรอบตัวทีมเฮบิทั้งสี่คน
"......ซากุระ อย่าพึ่งกังวลไปก่อน ตอนนี้เช็คซาสึเกะก่อนจะดีกว่า ฉันใช้เกราะไม้รัดรอบตัวและมือของเขาไว้แล้ว ไม่น่าจะเป็นปัญหาอะไร" ยามาโตะพูด เด็กสาวมองเขาด้วยสายตาขัดเขือง ก่อนจะเดินรุดไปยังกรงไม้ขนาดยักษ์นั้น ซากุระเบิกตากว้างเมื่อเห็นว่า สองพี่น้องอุจิฮะนั้นจมกองเลือดซึ่งเริ่มแห่งเกรอะกรัง
อุจิฮะ อิตาจินั้นสิ้นชีวิตลงแล้ว.......และอุจิฮะ ซาสึเกะ......เด็กหนุ่มที่เธอคิดว่ารักมาตลอดครึ่งชีวิต กำลังร่ำไห้อยู่อย่างเงียบงันเหนือร่างไร้วิญญาณของพี่ชาย
= = = = = =
"ฮินาตะซัง เป็นอย่างไรบ้าง?" คาคาชิถามขึ้นขณะกระโดดไปตามกิ่งก้านสาขาของต้นไม้ พร้อมๆกับ ฮิวงะ ฮินาตะ และซาอิ โดยมีอากามารุนำอยู่เบื้องหน้า
"อ่ะ จากการนำทางของอากามารุ ฉันยังมองไม่ให้นารุโตะเลยค่ะ" เด็กสาวตอบพยายามสาดส่องByakugan ไปทั่วบริเวณเบื้องหน้า
"อย่างน้อยอากามารุยังคงจับกลิ่นของนารุโตะคุงได้อยู่นะ" ซาอิพูดขึ้น
นารุโตะ
อย่าพึ่งเป็นอะไรไปนะ......
หลังจากการชุลมุนเมื่อปารปะทะกันระหว่างสมาชิกกลุ่มแสงอุษาและนินจาจากโคโนฮะเริ่มขึ้นได้สักพัก พวกเค้าก็ถูกแยกจากกันโดยไม่ทันรู้ตัว กว่าจะรู้ว่าที่ต้อสู้มานั้นคือชาโดว์โคลนของอีกฝ่าย นารุโตะก็หายไปจากสายตาเสียแล้ว คาคาชิกำมือแน่น สิ่งที่เค้ากลัวนั้น ได้แต่หวังว่ามันจะไม่เกิดขึ้น ถ้าตอนนี้นารุโตะอาจจะตกไปอยู่ใต้กำมือของแสงอุษาล่ะก็........
"คาคาชิเซนเซย์!!!! นารุโตะคุง!!" เสียงของฮินาตะดังลั่นขึ้นทำให้เขาหันกลับมา เด็กสาวบอกตำแหน่งซึ่งเธอจับจักระได้อย่างรวดเร็วก่อนจะพุ่งตัวนำขึ้นไปพร้อมๆกับอากามารุ โดยมาคาคาชิและซาอิตามไปติดๆ
ทั้งสามนินจาและหนึ่งสุนัขนิจา กระโดดลงมายังลานกว้างซึ่งร่างๆนึงนอนไม่เคลื่อนไหวอยู่บนพื้น.....ทั้งสี่ชีวิตย่นคิ้วเข้าหากันเมื่อเห็นสภาพของคนตรงหน้า
ผมสีทองซึ่งเคยสั้นชี้ไปมาทุกทิศนั้นตอนนี้กลับยาวแผ่สยาย ใบหน้าซึ่งเต็มไปด้วยรอบช้ำ นั้นยังคงมีรอยซึ่งบ่งบอกว่าเจ้าของร่างนั้นเป็นใคร เสื้อผ้าขาดวิ่นและเลือดเกรอะกรังในร่างกายนั้นทำให้รู้ว่าเค้าต้องผ่านการต่อสู้มาอย่างแน่นอน
"นารุโตะ......" คาคาชิรุดเข้าไปหาร่างไร้สติของนักเรียนของเขา พร้อมกับฮินาตะที่ยังคงใช้ตาbyakuganมองตรวจจับจักระของนารุโตะอยู่ โจนินหนุ่มตรวจจับชีพจรทำให้รู้ว่าอีกฝ่ายนั้นยังมีชีวิตอยู่ "เกิดอะไรขึ้นกันนะ"
"คะ.....คาคาชิ เซนเซย์......." ฮินาตะจ้องมองไปยังนารุโตะตาไม่กระพริบ ใบหน้าสวยหวานของเธอนั้นซีดเผือดไป พร้อมกับมือที่สั่นระริกยกขึ้นชี้ไปยังร่างไร้สติ "น.....นา...รุโตะคุง......ไม่...."
ในตอนนั้นเองที่ซาอิชะโงกตัวเข้ามาดู และอากามารุเหาเสียงดังลั่น ฮาตาเกะ คาคาชิก็ก้มลงมองร่างซึ่งเขาพะยุงขึ้นมาในสองแขน รอยขาดวิ่นของเสื้อวอร์มสีส้มตัดกับดำนั้นทำให้เขามองทะลุลงไปถึงเนื้อหนังมังสาภายใต้
อุซึมากิ นารุโตะ......ไม่ใช่เด็กหนุ่มอีกต่อไป.....หากแต่อยู่ในร่างของเด็กสาววัยสิบห้าปี.......
Before we crossed the path, you said "There's no others"
After we entered,I said "I do not know"
Shall we begin anew?
After This Life, Is there Another?
TBC
ความคิดเห็น