คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Chapter 1
Chapter 1
ผมนั่งอยู่บนโซฟาของบ้านตระกูลคิมเพื่อนั่งรอเวลาให้เจ้าหนี้ตัวดีมาเจอผม สายตาของผมมองไปที่รูปถ่ายครอบครัวที่เหมือนจะถ่ายเก็บเอาไว้ในสมัยเด็กของจงฮยอนกับคิบอม ผมรู้มาว่าพ่อกับแม่ของทั้งคู่เสียไปตั้งแต่คิบอมอายุ10ขวบ จงฮยอนเลยต้องดูแลน้องมาโดยตลอด ‘รักน้องมากสินะจงฮยอน ถ้านายไม่ได้เจอน้องสักปี นายจะเจ็บปวดหรือเปล่า?’
“ไง จงฮยอน” ผมทักทายคนที่เดินลงมาจากบันไดบ้าน
“ใครอนุญาตให้แกเข้ามาในบ้านฉัน!”
“ต้องมีใครอนุญาตด้วยหรอ??อีกไม่นานบ้านหลังนี้ก็ตกเป็นของฉันแล้วนิ่ หึ!” ผมตอบพลางยิ้มร้ายมุมปาก
“ออกไป!!”
“อะไรกัน ไม่ต้องรับเจ้าหนี้อย่างฉันเลยหรอ??”
“ฉันบอกให้แกออกไปไง!”
“หึ!! ฉันมาวันนี้ เพื่อที่จะมายื่นข้อเสนอดีๆเรื่องหนี้ของนาย” พูดจบ จงฮยอนก็มองหน้าผมนิ่
“ไงล่ะ! คราวนี้ยอมฟังฉันแล้วหรอ จงฮยอน”
“มีอะไรก็รีบพูดมา”
“หนี้ทั้งหมดคือ 20 ล้าน ฉันจะให้นายใช้หนี้แค่ครึ่งเดียว เพราะอีกครึ่งนึ่งฉันจะให้น้องชายนายเป็นคนใช้หนีแทนเอง”
“อย่ามายุ่งกับน้องฉันเด็ดขาด!!”
“หวงมากงั้นสิ หึ! ยิ่งหวงฉันก็ยิ่งอยากให้น้องชายของนายไปอยู่ที่บ้านฉัน เพื่อทำงานใช้หนี้อีก10ล้าน ไม่ดีหรอ? นายหาเงินมาคืน10ล้านได้เมื่อไหร่ก็พาน้องชายนายกลับมาอยู่ที่บ้านได้เลย”
“ตกลงฮะ”เสียงของใครบางคนดังขึ้น
ผมรีบหันไปมองที่ต้นตอของเสียงก็เจอเข้ากับคนตัวเล็ก ดวงตาคู่เรียวจับจ้องมาที่ผมพลางขมวดคิ้วเป็นปม
“นาย!!”คนสวยชี้มาที่ผม
“ไง ตัวแสบ”ผมทักทายพลางส่งยิ้ม
“คีย์ รู้จักมันด้วยหรอ” จงฮยอนหันหน้าไปถามน้องชายทันที
“ฮะ เมื่อวานคีย์เดินชนเค้าแล้วก็ขอโทษ แต่เค้าก็ไม่ยกโทษให้” เด็กน้อยหันหน้าไปฟ้องพี่ชายทันที
“คีย์ก็รู้นิ่ว่ามันใจร้ายแค่ไหน ยังจะไปอยู่กับมันอีกหรอ?”
“ฮะ คีย์จะทำทุกอย่างเพื่อช่วยฮยองใช้หนี้ให้หมด มันเป็นข้อเสนอที่ดีนิ่ฮะฮยอง เราติดหนี้เค้า 20 ล้าน แต่เค้าให้ฮยองใช้หนี้เพียง 10 ล้าน หนี้อีก10ล้านที่เหลือก็ให้คีย์ไปทำงานใช้เค้า”
“พูดได้ดีนิ่ คิบอม งั้นก็รีบไปเก็บของแล้วก็ไปกับฉันซะ จะได้ไม่เสียเวลา”
“ไม่ ฉันไม่ยอมให้น้องฉันไปอยู่กับนายเด็ดขาด!”
“ฮยองฮะ ถ้าคีย์ไม่ไป เราจะไม่เหลืออะไรเลยนะฮะ”
“เอาล่ะๆ ฉันให้เวลา 10 นาที นายสองตกลงกันให้ได้ ฉันจะไปนั่งรอข้างนอก” พูดจบผมก็เดินออกไปนั่งที่ม้านั่งในสวนหน้าบ้าน
“คุณมินโฮคิดจะทำแบบนี้จริงๆหรอครับ”ซองมินลูกน้องคนสนิทของผมถามขึ้น
“ฉันว่างน่ะ อยากจะแก้แค้นให้คนที่ฉันรักบ้างก็เท่านั้นเอง” ผมตอบพลางอ่านหนังสือพิมพ์ที่อยู่ในมือ
“นายครับ คุณคิบอมมาแล้วครับ” สิ้นเสียงซองมิน ผมก็เงยหน้าขึ้นมองไปที่คนตัวเล็กที่ถือกระเป๋าเดินทางใบใหญ่ออกมา
“ผมจะไปกับคุณ” คนตัวเล็กบอกผมอย่างไร้อารมณ์
“ก็ดี”
“ซองมิน รับกระเป๋าจากคิบอมด้วย” ผมหันไปบอกลูกน้อง
“ครับนาย” ซองมินโค้งรับก่อนที่จะรับกระเป๋าเดินทางจากมือของคนตัวเล็กไปเก็บที่หลังรถ
รถกำลังแล่นออกจากบ้านตระกูลคิม ผมมองร่างบางที่นั่งอยู่ข้างๆผม ใบหน้าสวยหันไปมองนอกกระจกรถในขณะที่ดวงตาเรียวมีน้ำใสๆคลออยู่ ‘รู้สึกผิด’ผมคิดได้แค่นี้ก็เอื้อมมือไปลูบผมของร่างเล็กเบาๆอย่างลืมตัว แต่แล้วมือเล็กก็ดันเอามือออกที่อยู่บนหัวตัวเองออก
ผมยิ้มร้ายที่มุมปากก่อนที่จะหันหน้าหนีไปทางอื่น ‘หยิ่งเหมือนพี่ชายไม่มีผิด แบบนี้ผมคงไม่ต้องรู้สึกผิดอะไรที่แยกพี่น้องออกจากกันสินะ’
รถแล่นเข้ามาภายในรั้วบ้านส่วนตัวของผม ที่เป็นเพียงบ้านหลังเล็กๆสองชั้น ซึ่งผมไม่ชอบความวุ่นวายที่บ้านหลังใหญ่เลยแยกตัวออกมาอยู่คนเดียว แล้วผมไม่ใช่ประเภทที่อวดรวยเลยเลือกที่จะอยู่บ้านหลังเล็กแต่นั่นก็ทำให้ผมสบายใจมากกว่าที่จะอยู่บ้านหลังใหญ่โตที่เต็มไปด้วยความวุ่นวาย
“ซองมิน นายกลับไปได้เลยนะ วันนี้ฉันไม่เข้าบริษัท ถ้ามีอะไรเร่งด่วนก็โทรหาฉันล่ะ”ผมบอกลูกน้องคนสนิทเมื่อเดินลงมาจากรถ
“ครับนาย” ซองมินโค้งให้ผมก่อนที่จะขับรถออกจากบ้านผมไป
ผมหันกลับมามองคนตัวเล็กที่ยืนมองไปรอบๆบ้านผมด้วยสีหน้ามึนงง
“นะ นี่บ้านคุณหรอฮะ”
“อื้ม”
“บ้านทายาทธุรกิจค้าเพชร ทำไมหลังเล็กล่ะฮะ”
“ฉันแยกตัวออกมาอยู่คนเดียวน่ะ ไม่สิ ฉันไม่ได้อยู่คนเดียว ยังมีอีก1ชีวิตอยู่ด้วย”
“ลูก หรือ ภรรยาคุณหรอฮะ?”คนตัวเล็กทำหน้า งง
“ฉันยังไม่มีทั้งลูก และทั้งเมีย”
“อ่าวหรอฮะ เห็นคุณอายุเท่าพี่จงฮยอนนิ่ฮะ ก็แก่แล้วน่าจะมีได้แล้วนะฮะ” ดูเจ้าเปี๊ยกนี่พูดสิครับ ผมก็ไม่ได้แก่นะ 20 ปลายๆ แต่เจ้าเปี๊ยกนี่สิครับยังเด็กอยู่
“ทำไมหรอ สนใจเป็นเมียฉันหรือไง?”ผมหันไปจ้องใบหน้าสวยนิ่ง
“ปะ เปล่านิ่ฮะ คีย์เป็นผู้ชายนะ จะเป็นเมียคุณได้ไง”
“อย่างนั้นหรอ?? รู้หรือเปล่า ถ้าฉันไม่ได้ยินเสียงนาย ฉันก็คิดว่านายเป็นทอมนะรู้มั๊ย??”
“ผมเป็นผู้ชายฮะ เป็นผู้ชายที่ชอบผู้หญิงด้วย” คนตัวเล็กเงยหน้ามองผมพลางขมวดคิ้ว
“แน่ใจนะ”ผมยื่นหน้าเข้าไปใกล้
“นะ แน่ใจสิฮะ” ใบหน้าสวยฉีดสีแดงระเรื่อ ก่อนที่จะก้าวเท้าเดินถอยหลังหนีผม
“แล้วจะได้รู้กัน หึ!”
“คนแก่บ่นอะไรอยู่คนเดียว” เจ้าเปี๊ยกบ่นพลางยู่ปาก แต่ท่าทางน่ารักแบบนั้นของคีย์ทำเอาผมแอบยิ้มตามออกมาจนได้
“คัมจา คัมจา”ผมตะโกนเรียกสิ่งมีชีวิตที่รู้ใจผม ไม่กี่วินาทีสุนัขพันธ์โกลเด้นตัวใหญ่ก็วิ่งออกมาหาผม
“คัมจา นี่คีย์ เพื่อนใหม่นายนะ”ผมบอกเจ้าคัมจา
“โฮ่ง!!!”คัมจาเห่าทักทายคีย์ทันทีก่อนที่จะวิ่งเข้าไปอ้อนทำความรู้จักกับคนตัวเล็ก
“คัมจา คีย์ขออยู่ด้วยคนนะฮะ”คีย์ย่อตัวลงกอดเจ้าคัมจาพลางยิ้มกว้างออกมา
“ตามฉันมา ฉันจะพานายไปดูห้องนอน” พูดจบผมก็เดินขึ้นบันไดโดยที่มีคนตัวเล็กกับคัมจาเดินตามมาติดๆ
ประตูห้องนอนถูกเปิดออกโดยตาแก่มินโฮ ภายในห้องมีเตียงนอนหรูขนาดใหญ่ตั้งไว้กลางห้อง ตรงมุมห้องมีทีวีจอแบนใหญ่ตั้งเอาไว้โดยตรงข้ามทีวีมีโซฟายี่ห้อดังวางเอาไว้ รอบๆห้องตกแต่งแบบเรียบง่ายและดูสะอาดตา
“นายนอนห้องนี้”ตาแก่มินโฮหันมาบอกผม
“จะ จริงหรอฮะ” ผมถามพลางยิ้มออกมา
ตอนแรกผมก็นึกว่าตาแก่มินโฮจะให้ผมไปอยู่ที่ห้องคนใช้เล็กๆที่มีหนูและแมลงสาบนอนเป็นเพื่อน แต่แล้วก็ผิดคาดที่ตาแก่มินโฮให้ผมมาอยู่ในห้องใหญ่ที่มีเครื่องใช้หรูหราขนาดนี้ ผมรู้สึกผิดขึ้นมาทันทีที่มองตาแก่มินโฮผิดไป
“จริงสิ แต่นายนอนห้องนี้กับฉันนะ”
“ห๊า!!!!” ผมร้องออกมาด้วยความตกใจ ให้ตายสิฮะ ผมขอคืนคำที่บอกว่ามองตาแก่มินโฮผิดไป ให้ผมลงไปนอนที่ห้องคนใช้กับหนูและแมลงสาบยังดีกว่าให้นอนห้องเดียวกับตาแก่มินโฮ
คนตัวสูงเดินไปที่เตียงก่อนที่จะดึงเอาลิ้นชักใต้เตียงออกมา แต่ลิ้นชักใต้เตียงที่ดึงออกมากลายเป็นเตียงอีกอันที่วางอยู่บนพื้น
“นายนอนตรงนี้ ส่วนฉันจะนอนข้างบน”พูดด้วยนำเสียงเย็นชาก่อนที่จะเดินเข้ามาหาผม
“มานี่!”มือหนาของคนตัวสูงฉุดเอามือของผมให้เดินตามเข้าไปในห้องแต่งตัว
“นี่ตู้เสื้อผ้าของนาย”คนตัวสูงปล่อยมือผมออก่อนที่จะเปิดตู้เสื้อผ้าในส่วนของผมออก
ชุดมาสคอตแมวน้อยถูกแขวนเอาไว้เรียงตามสีเต็มตู้เสื้อผ้า
“นายต้องใส่ชุดนี้ทุกวันยกเว้นตอนนอนและตอนที่ฉันสั่งไม่ให้ใส่” คำสั่งของคนตัวสูงทำเอาผมอ้าปากค้างพูดอะไรไม่ออกไปยี่สิบวินาที
“ไม่มีทาง ผมไม่ใช่เด็กๆแล้วนะ ผมไม่ใส่!”
“ไม่ชอบงั้นหรอ?”ตาแก่มินโฮเลิกคิ้วถาม
“ใช่น่ะสิ โตขนาดนี้แล้วใครจะบ้าชอบใส่ชุดมาสคอต”
“ก็ดี นายยิ่งไม่ชอบ ฉันยิ่งสะใจเวลาเห็นนายใส่ชุดนี้แล้วมันขัดใจนาย”
“คุณมันร้าย ร้ายที่สุด ผมไม่ใส่!!”
“อย่าขัดคำสั่งฉัน!!! เพราะฉันเป็นเจ้าหนี้ของตระกูลนาย!!” ตาแก่มินโฮพูดเสียงแข็งพลางจ้องหน้าผมนิ่ง
“คุณมินโฮบ้าไปแล้ว คุณมันโรจิต!!”ผมตะโกนใส่หน้าตาแก่มินโฮด้วยความโมโห
“แต่นายก็ต้องอยู่กับคนโรคจิตอย่าฉันจนกว่าพี่ชายของนายจะมีปัญญาหาเงินสิบล้านมาคืนฉันก็แล้วกัน คิบอม!!”
รอยยิ้มที่แฝงไปด้วยความชั่วร้ายปรากฏขึ้นที่มุมปากของตาแก่มินโฮ ทำให้ผมต้องกัดฟันเพื่ออดทนกับความโมโหสูงสุดที่ประทุขึ้นเรื่อยๆ
ตอนแรกของฟิกเรื่องที่ 2 ของไรท์เตอร์จบลงแล้วนะคะ
ขอบคุณสำหรับหลีดเดอร์ทุกคนที่ติดตามผลงานของไรท์เตอร์มาเป็นเวลานานมาก
ขอบคุณที่ติดตามตั้งแต่เรื่องที่แล้วมาจนถึงเรื่องนี้ ขอบคุณค่ะ
ไรท์เตอร์จะพยายามมาอั๊ฟบ่อยๆนะคะ
เม้นให้ไรท์เตอร์ด้วยนะคะทุกคน
ความคิดเห็น