คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : คนใจร้าย
คนใจร้าย....
พี่เทาใจร้าย...
เป็นอีกวันที่ โอ เซฮุน ถือกล่องข้าวกลางวันที่เตรียมมาให้อีกคนกิน ร่างสูงเพียวบางยืนรออยู่ที่หน้าตึกคณะวิศวะรอ ฮวัง จื่อเทา ลงมา แขนเรียวยกขึ้นดูนาฬิกาที่ข้อมือบอกเวลาว่าล่วงเลยเวลาที่ ‘พี่เทา’ เลิกเรียนไปแล้ว ทำไมยังไม่ลงมาอีก?
ทั้งๆ ที่ตั้งใจทำมากินด้วยกันแท้ๆ
สายตากวาดไปรอบๆ ตึก พลันไปเห็นผู้ชายสองคนยืนกอดกันอยู่! เซฮุนจะไม่สนใจเลยถ้าคนที่กอดกันอยู่ หนึ่งในนั้นคือ ฮวัง จื่อเทา คนที่เซฮุนมารอเกือบชั่วโมงกว่าได้
สองคนนั้นกำลังทำอะไรกัน!?
คำถามนี้ผุดออกมาจากในหัวของเซฮุนเป็นอย่างแรก ถึงแม้จะพยายามมองโลกในแง่ดี อาจจะแค่กอดกันตามประสาเพื่อนก็ได้ ...ถ้าภาพต่อมามันไม่ทิ่มแทงหัวใจ และสายตา
เทากำลังก้มลงไปจูบกับผู้ชายคนนั้น!
ต่อหน้าต่อตาเซฮุน!
เซฮุนก้มหน้านิ่งหนีภาพเหล่านั้น หลับตาลงซ่อนหยาดน้ำตาที่มันพร้อมจะหลั่งได้ทุกเมื่อ ไม่ใช่ครั้งแรกที่เทาให้เค้ารอแบบนี้ แต่ครั้งนี้มันมากเกินไป ทำไมต้องทำกันอย่างนี้ด้วย ทั้งๆ ที่รู้ว่าเค้าต้องมารออยู่ แล้วทำไมถึงไม่รู้จักเข็ดล่ะเซฮุน ทำไมถึงทนยอมให้กับคนๆ นี้ตลอด
เซฮุนสะอื้นเพียงเล็กน้อย อยากจะร้องโฮออกมา แต่ก็ทำไม่ได้ ร่างสูงเพียวทำได้แค่เพียงหมุนตัวกลับ แล้วเดินออกไปจากตรงนั้นซะ มือขาวขยำผ้าที่ห่อกล่องข้าวจนยับไปหมด แต่ตอนนี้เค้าไม่มีแรงจะถือมันแล้ว เซฮุนกลืนก้อนจุกที่ลำคอลงคอมองกล่องเข้าอย่างตัดพ้อ แล้ววางมันลงข้างถังขยะ ก่อนเดินกลับออกไปโดยไม่คิดหันมามองเลย...
...จะเก็บไว้ทำไม ในเมื่อไม่มีใครต้องการ
‘กรี๊งงงงงงงงงงงงงงงงง กรี๊งงงงงงงงงงงงงงงงง กรี๊งงงงงงงงงงงงงงงงง’
มือขาวง่วนหาต้นแหล่งที่มาของเสียง คลำไปมาทั้งๆ ที่ตายังปิดอยู่ เมื่อเจอแหล่งเสียงแล้วก็จัดการปิดมัน ร่างสูงเพียวรู้สึกขัดใจเมื่อต้องถึงเวลาตื่น ทั้งๆ ที่เค้าเพิ่งได้นอนไม่กี่ชั่วโมงเอง!!
“งือออออ” เซฮุนครางเสียงแผ่ว กระพริบตาถี่ๆ ปรับสภาพกับความสว่างภายในห้อง
สิ่งที่กวนใจเค้ามาตลอดคืนจนนอนไม่หลับคือผู้ชายห้องข้างๆ ป่านนี้ก็คงตื่นแล้วแหละ มีเรียนเช้านี่ เซฮุนก็ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมถึงจำได้แม่นนักว่าชีวิตประจำวันของเทามีอะไรบ้าง ถึงแม้จะพยายามลืมก็ทำไม่เคยได้ซักที บอกว่าจะเลิกรักก็ยังเลิกไม่ได้เลย
เซฮุนลุกบิดขี้เกียจอย่างเมื่อยขบ จัดการธุระส่วนตัวเรียบร้อยแล้วออกมาทำอาหารไว้ให้อีกคนทาน
“ทำอะไร?!” เสียงทุ้มดังขึ้นจากด้านหลัง เซฮุนสะดุ้งนิดๆ หันกลับมามองหน้าคนถามแล้วยิ้มแหยๆ
“น้องฮุนทำอาหารเช้าให้พี่เทาทานฮะ” เซฮุนตอบกลับไป
เทามองน้องชายต่างสายเลือดด้วยสายตาที่เป็นมิตร ออกแนวจะไปทางเบื่อ น่ารำคานมากกว่า เซฮุนทำเป็นไม่สนกับสายตานั่นหันตัวกลับไปทำอาหารต่อ มันทำให้เทารู้สึกหมั่นไส้ ปากหยังบางแสยะยิ้มกับท่าทางไม่รู้ร้อน ไม่รู้หนาวของเซฮุน ถึงแม้เค้ารูว่าเซฮุนต้องการเอาใจเค้า ก็ไม่รู้สิ ต่อให้เซฮุนทำดีแค่ไหน เมื่อเค้าไม่ต้องการ ก็จะมองเป็นความผิดพลาดไปหมด!
เทาอายุมากกว่าเซฮุนห้าปี ตอนนี้เค้าเรียนอยู่มหาลัยปีที่สี่แล้ว ขณะที่เซฮุนยังเรียนมัธยมปลายอยู่เลย เหอะ! มัธยมปลาย แต่ทำตัวแก่แดด!
เทาไม่ชอบเซฮุน! ไม่ชอบมาก! แม้จะเป็นพี่น้องกัน แต่เซฮุนก็ไม่ใช่น้องแท้ๆ ของเค้าซักหน่อย ป๊าของเค้า และแม่ของเซฮุนแต่งงานกันใหม่ และพาครอบครัวมาอยู่ที่เกาหลี เค้าเกลียด! เกลียดที่ป๊าแต่งงานใหม่ แล้วปล่อยให้ม๊าตรอมใจตาย เกลียดที่แม่ของเซฮุนมาแต่งงานกับป๊า เกลียดเซฮุนที่เป็นลูกของผู้หญิงที่ทำให้ม๊าเค้าต้องตาย เกลียดที่เซฮุนทำตัวตีสนิทกับเค้าทั้งๆ ที่เค้ารังเกียจเซฮุนจะแย่ เกลียดทุกอย่างที่เป็นโอเซฮุน!
“ทำไมไม่แต่งชุดนักเรียน” เสียงลอยๆ เอ่ยขึ้นตามลม เซฮุนเลิกคิ้วขึ้น มือที่ถือกระบวยคนข้าวต้มค้างเติ่ง แอบแปลกใจนิดหน่อยที่เทาถาม
“โรงเรียนน้องฮุนปิดฮะ” เซฮุนหันมาตอบยิ้มแย้ม แต่เทาเห็นแล้วไม่ชอบ! เกะกะตา!
“แล้วจะตื่นมาทำอะไรไร้สาระทำไม! ประสาท!!”
สิ้นเสียงของเทาเซฮุนก็ก้มหน้างุดเหมือนเดิม หันกลับมาสนใจกับหม้อข้าวต้มต่อ อดเสียใจกับคำพูดของพี่ชายตัวเองไม่ได้ ดวงตาเริ่มพร่าไปด้วยหยาดน้ำใสๆ ไหล่เล็กไหวน้อยๆ เก็บเสียงสะอื้นไว้
ทำไมต้องว่ากันด้วย ทั้งๆ ที่น้องฮุนอยากทำให้พี่เทา...
“...” เทาเห็นไหล่เล็กไหวน้อยๆ ก็รู้ทันทีว่าเซฮุนร้องไห้ เหอะ! น้ำตาของเซฮุนมันเป็นเหมือนของเล่นชั้นดีของเทาเลยก็ว่าได้ มันมีความสุขสุดๆ เมื่อเห็นเซฮุนร้องไห้!
“โรงเรียนปิด หรือนัดใครเอาไว้?”
เทาแกล้งวางระเบิดไว้ หาเรื่องดูหมิ่นให้ร่างบางเสียใจอยู่เรื่อย เซฮุนเช็ดน้ำตาลวกๆ หันตัวกลับก่อนจะยอมรับออกไป
“วันนี้น้องฮุนมีนัดกับพี่จุนมยอนฮะ”
ชื่อนี้ทำให้เทาคิ้วกระตุกเข้าหากันอย่างไม่มีสาเหตุ จุนมยอน ชื่อนี้มันคุ้น แต่มันไม่ใช่ประเด็น ประเด็นคือเซฮุนไปรู้จักคนๆ นี้ได้ไง ปกติเซฮุนแทบจะไม่มีเพื่อนเลยก็ว่าได้ แล้ว คิม จุนมยอน ก็เรียนอยู่รุ่นเดียวกับเค้า คงไม่ใช่เพื่อนอย่างแน่นอน เหอะ! แฟนสินะ
“ไปไหน? โรงแรมเหรอ?”
เซฮุนกัดปากตัวเองแน่น แสร้งทำเป็นไม่สนใจกับคำพูดของคนหน้าบึ้ง เมื่อใบหน้าหวานยังเรียบเฉย เซฮุนหันกลับไปจัดแจงถ้วยสำหรับข้าวต้มมื้อเช้า ก่อนวางมันลงข้างหน้าคนตัวสูงด้วยมืออันสั่นเทา
“ถามทำไมไม่ตอบ?” เทาจับมือขาวแล้วกระชากเข้ามาหาตัว
“อ่ะ!” เซฮุนหน้าเหวอ เมื่อถูกกระชากอย่างแรงทำให้ตัวล้มไปทับร่างสูงที่นั่งอยู่บนเก้าอี้
“ฉันถามทำไมไม่ตอบ!!” เทาขึ้นเสียง เซฮุนพยายามลุกออกจากตัวของร่างสูง แต่ก็โดนมือแข็งแรงบีบต้นแขนไว้แน่นจนต้องนิ่วหน้าด้วยความเจ็บ!
“น้องฮุนไม่มีอะไรจะตอบ! อ๊ะ!! น้องฮุนเจ็บ!”
เซฮุนพยายามขืนตัวออก บิดแขนไปมา เพื่อให้พ้นการจากแรงมหาศาลที่มือหนาบีบเข้าที่ต้นแขน แต่สำหรับเทา ยิ่งเซฮุนร้องไห้ หรือเจ็บปวดยิ่งสนุก!
“หึ! ไม่มีอะไรจะตอบงั้นเหรอ? งั้นฉันก็คงไม่มีเหตุผลที่จะให้นายไปสินะ!” เทายิ้มเยือกเย็น ลุกขึ้นเต็มความสูง อุ้มเซฮุนตัวลอย ลำตัวพาดที่ไหล่กว้าง แม้ร่างของเซฮุนนับว่าสูง แต่เมื่ออยู่กับเทาเซฮุนก็ดูตัวน้อยลงไปถนัดตา ตัวบางๆ แค่นี้ เทาอุ้มได้สบายอยู่แล้ว
“พี่เทา!” เซฮุนร้องอย่างตกใจ เจ้าตัวพยายามดิ้นลงจากไหล่กว้าง “โอ๊ย!!”
เทาแบกเซฮุนกลับเข้ามาที่ห้องนอน แล้วทิ้งลงบนเตียงจนร่างบางเจ็บ และจุกไปหมด เซฮุนจุกจนพูดอะไรไม่ออก จะร้องยังร้องไม่ออกเลย เพียงแค่มองหน้าหล่อด้วยสายตาตัดพ้อ หวังว่าอีกคนจะเห็นมัน แล้วใจดีกับเค้าซักนิด อย่างน้อยก็ในฐานะ ...พี่ชาย
“หึ!” น้ำเสียงเย้ยหยันทำให้รู้ว่าเทาไม่ได้สนใจกับสายตาของเค้าเลยซักนิด และเจ้าตัวยังเข้ามากระชากบีบต้นแขนขาวทั้งสองแขนแน่จนผิวขาวเป็นแดงรอยนิ้ว
“...น้องฮุนเจ็บฮะ” เซฮุนน้ำตาคลอเต็มดวงตา เค้ามองไม่เห็นคนตรงหน้าเลยว่าคนตรงหน้าทำสีหน้ายังไง แต่คงเดาได้ไม่ยากหรอก เพราะเทามักจะยิ้มเหมือนได้ชัยชนะเมื่อเค้าร้องไห้
“ฉันไม่อนุญาตให้นายออกไปไหนกับไอ้เตี้ยนั่น! ถ้าฉันกลับมาแล้วไม่เห็น...” เทาเงียบลง มองเซฮุนตั้งแต่หัวจรดเท้า “...นายโดนลงโทษแน่!”
พูดจบก็ผลักเซฮุนล้มลงไปบนเตียงอีกครั้ง ก่อนออกจากห้องแล้วปิดประตูเสียงดังจนคนได้ยินสะดุ้ง คิดว่าประตูจะพังไปเสียแล้ว
เมื่อทุกอย่างสงบลงเซฮุนก็อดกลั้นน้ำตาไว้ไม่อยู่ ปล่อยน้ำตาแห่งความน้อยใจให้พลั่งพลูออกอย่างอัดอั้น เซฮุนถามตัวเองซ้ำไป ซ้ำมา ทำไมพี่เทาต้องใจร้ายกับเค้าด้วย เค้าทำผิดอะไร
“ฮืออออ ฮึก..ฮึก...ฮือออออออ”
เสียงภายในห้องทำให้คนที่ยืนฟังอยู่ข้างนอกแสยะยิ้ม ถือว่าเป็นความสำเร็จอย่างหนึ่งที่เค้าทำให้เซฮุนร้องไห้ได้ แต่ทำไมส่วนลึกถึงได้รู้สึกแปลก... เหอะ! สำออย!
...เด็กโง่
เทาฉวยหยิบกระเป๋าบนโต๊ะแล้วออกจากบ้านไป ไม่คิดจะเหลียวแลข้าวต้มที่คนทำอุตส่าห์ตื่นแต่เช้าเพื่อมาทำให้กิน
เซฮุนร้องไห้จนหลับไป ตื่นมาอีกครั้งเพราะเสียงโทรศัพท์จากจุนมยอน เซฮุนรีบขอโทษ ขอโพยเรื่องวันนี้ ที่นัดกันว่าจะไปซื้อของขวัญให้คุณแม่ของจุนมยอน แต่เค้าก็ผิดนัดเพราะเทาคนเดียว พอนึกถึงขึ้นมา ใบหน้าขาวก็ดูเศร้าลง
เซฮุนออกมาจากในห้องเมื่อจัดการกับตัวเองเสร็จ ทุกอย่างยังเหมือนเดิม ไม่มีการเปลี่ยนแปลงเลยซักนิด แม้แต่ช้อนที่วางไว้ตรงไหน มันกังคงอยู่ที่เดิม
พี่เทาไม่ได้กินข้าวต้มของเรา
เซฮุนเม้มปากเป็นเส้นตรง เก็บถ้วย และหม้อข้าวต้มที่ตั้งใจทำให้เทาไปเททิ้ง ...อีกแล้ว
หลังจากวันนั้นมาเซฮุนกับเทาก็แทบไม่ได้พูดอะไรกันอีกเลย พูดแทบจะนับคำได้เลยก็ว่าได้ แต่เซฮุนก็ยังทำเหมือนเดิมทุกอย่าง ทำอาหารเช้าให้กิน กลางวัน และมื้อเย็น แม้เทาจะกินไม่ครบทุกมื้อ แต่เซฮุนก็ดีใจ อย่างน้อยก็ไม่ได้รังเกียจถึงขนาดไม่แตะอาหารของเค้าเลย แม้จะรู้ว่ามันจำเป็น แต่ก็ดีใจ
วันนี้ก็เหมือนเดิม เซฮุนทำอาหารเช้าไว้ให้เทาตั้งแต่เช้าตรู่ ก่อนจะออกไปโรงเรียนเงียบๆ ไม่อยากให้เทาเห็นหน้า เพราะไม่อยากได้ยินคำกล่าวหาเจ็บแสบจากปากหยักร้ายกาจนั่น และกลัวว่าถ้าอยู่เทาจะไม่กินอาหารเช้าของเค้า...
“น้องฮุน”
เสียงเรียกจากด้านหลังดังขึ้น เซฮุนหันไปตามต้นเสียงก็เจอชายตัวเล็ก ผิวขาว อยู่ในชุดนักศึกษาผมเผ้ายุ่งนิดๆ เหมือนเจ้าตัวรีบ ไม่ได้ใส่ใจกับมัน ชายเสื้อลุ่ยออกมานิดๆ ไม่เรียบร้อยเหมือนปกติ ชายร่างขาวโบกมือหยอยๆ พร้อมกับยิ้มอบอุ่นให้เค้า
...ในขณะที่อีกคนไม่เคยมีให้เค้าเลย
“อรุณสวัสดิ์ฮะพี่จุน” เซฮุนโค้งหัวทักทาย คิม จุนมยอน ยิ้มจนตาหยีส่งกลับไป
“ไปโรงเรียนแต่เช้าเลยนะ” จุนมยอนวิ่งมาหยุดอยู่ข้างๆ เซฮุน ยิ้มให้น้อยๆ
“ฮะ” เซฮุนยิ้มตอบอีกครั้ง
“พี่เดินไปด้วยคนนะ”
“พี่มีเรียนสายไม่ใช่เหรอฮะ?”
ที่เซฮุนรู้เพราะจุนมยอนเรียนห้องเดียวกับเทา ไม่แปลกที่เซฮุนจะรู้ตารางเรียนของจุนมยอน แต่จุนมยอนที่ได้ฟังก็อดดีใจไม่ได้
“ก็พี่เห็นเราเดินไปขึ้นรถทุกวัน ความจริงพี่ไปส่งก็ได้นะ”
“ไม่เป็นไรฮะ น้องฮุนไปเองทุกวันอยู่แล้ว”
“...งั้นวันนี้พี่ไปส่งเราที่โรงเรียนนะ” จุนมยอนบอกด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม ที่เซฮุนยังอดชื่นชมกับความสดใสไม่ได้
...ถ้าอีกคนทำแบบนี้กับเราบ้างก็ดีสิ
“แต่...”
“พี่มีเรียนสาย ไปส่งน้องฮุนก่อนแล้วค่อยไปเรียน จะได้ไม่เสียเวลาเปล่า”
ยังไม่ทันที่เซฮุนจะปฏิเสธอะไร จุนมยอนก็ชิ่งพูดตัดหน้า และจับข้อมือเซฮุนเดินไปด้วยกัน
ใครว่าไม่เสียเวลา มันยิ่งเสียเวลาเข้าไปใหญ่อีก! เซฮุนคิดในใจ แต่ก็ไม่ได้พูดอะไรออกมา เมื่อจุนมยอนอยากไปส่ง เค้าเองก็ไม่อยากจะขัด ได้แต่เดินตามแรงจูงไป เค้าดูตัวโตกว่าจุนมยอนแท้ๆ แต่กลับเดินให้คนตัวเล็กกว่าจูงแบบนี้ได้ไง เซฮุนคิดไปยิ้มไป
เทากระแทกตัวลงที่โต๊ะเรียนอย่างหงุดหงิด ตาคมตวัดตามองร่างขาวที่เล่นโทรศัพท์ไปยิ้มไป นิ้วขาวกดทัชสกรีนโทรศัพท์รัวๆ เว้นจังหวะไว้ซักพัก แล้วกดย้ำลงไปอีก น่าจะคุยกับใครซักคนผ่านโซเชี่ยล คงไม่ใช่ใครหรอก!
โอ เซฮุน!
เทาคิดว่าต้องใช่ เมื่อเช้าเค้าเห็นไอ้เตี้ยนี้เดินจับมือไปกับน้องชายต่างสายเลือด เค้าไม่ได้ตามสองคนนั่นมา เค้าแค่มาดูให้เห็นกับตาตัวเองเฉยๆ ว่าทำไมเซฮุนถึงออกบ้านเช้าทุกวัน! ที่แท้ก็แค่จะไปโรงเรียนพร้อมกับไอ้เตี้ยนั่นนี่เอง ยิ่งเห็นทั้งสองคนคุยกันกระหนุงกระหนิง น่าหมั่นไส้!
‘ปัง!’
เทาถีบเก้าอี้ตัวหน้าล้มลงไปกับพื้น อย่างอดไม่ไหว ภายในห้องเงียบกริบ ทุกสายตาจ้องมองมาที่เทาเพียงคนเดียว เจ้าตัวก็ไม่ยี่หระ ยกขาไขว่ห้าง กระดิกเท้าเหมือนสบายอารมณ์ที่ได้ทำ
จุนมยอนไม่ได้คิดไปเอง เค้าเห็นสายตาคมเมื่อกี้จ้องมองมาทางเค้า มันเป็นสายตาที่จุนมยอนรู้ดี ‘หวง’ สายตาของเทาที่มองมาทางเค้าเป็นอย่างนี้ แต่เพียงแว๊บเดียว สายตาคมก็เปลี่ยนเป็นกวนอารมณ์ทุกคนที่มอง
“เทา! นายทำบ้าอะไร!?”
จาง อี้ชิง เดินมาเคาะหัวเทาหนึ่งที ก่อนจะจับโต๊ะโชคร้ายนั่นตั้งให้เป็นปกติ ตาสวยตวัดมอง เพื่อน ตัวดี ที่ยังทำหน้าตาไม่รู้ร้อน รู้หนาว และยังพูดจากวนอวัยวะเบื้องล่าง
“ถีบโต๊ะ ไม่เห็นเหรอ?”
“ใครทำให้อารมณ์เสียแต่เช้า หืม?” อี้ชิงยื่นหน้าเข้าไปถาม ฉับพลันใบหน้ายียวนก็เปลี่ยนเป็นนิ่ง อึ้ง
เทาเพิ่งรู้ตัวว่าตนเองทำอะไรลงไป เค้าทำเหมือนกำลังหวงน้องชาย? ไม่ใช่แน่ๆ! เค้าทำไปก็เพราะหมั่นไส้เด็กบ้านั่นต่างหาก! เหอะ! เข้ามาในสมองทีไรต้องทำให้หงุดหงิดทุกทีซิน่า โอเซฮุน!!
“เปล่า” เทาตอบไม่เต็มเสียงเท่าไหร่ อี้ชิงไม่เชื่อแน่นอน กำลังอ้าปากจะคาดครั้น เป็นช่วงจังหวะเดียวกับอาจารย์เข้าห้องพอดี
รอดไป...
เทาไขกุญแจบ้านเข้าไปปกติ แปลกใจเล็กน้อยเมื่อไม่เห็นแสงไฟภายในบ้าน เทากวาดตามองไปรอบๆ ภายในบ้านเงียบกริบเหมือนไม่มีคนอยู่ ตาคมตวัดสายตาไปที่ชั้นรองเท้า
ไม่มีรองเท้านักเรียนของเซฮุน!
เซฮุนไปไหน?!
เทาถอดรองเท้าลวกๆ เหวี่ยงไปคนละทิศ ละทาง เดินกระแทกส้นไปเปิดประตูห้องของเซฮุน
ว่างเปล่า...
ยังไม่กลับมาจริงๆ สินะ!
นี่ก็หนึ่งทุ่มแล้ว ...งามไส้ดีมั้ยล่ะ โอเซฮุน!
เซฮุนยิ้มสีหน้าเป็นกังวลอย่างเห็นได้ชัด ใจดวงน้อยกระวนกระวาย จะไม่ให้กระวนกระวายได้ไง นี่มันจะสองทุ่มอยู่แล้ว ถ้าพี่เทากลับบ้านแล้วคงต้องโดนดุแน่ๆ เลย ทำไงดี
จุนมยอนเห็นท่าทางรุกรี้รุกรนของเซฮุนก็อดอิจฉาพี่ชายของเซฮุนไม่ได้ ทั้งๆ ที่วันนี้ออกไปซื้อของกับเค้าเป็นการไถ่โทษที่วันนั้นไม่ได้ไปด้วยกัน แต่จิตใจของเซฮุนกลับไม่อยู่กับตัวเลย เซฮุนมีท่าทางกังวล และมองนาฬิกาบ่อย จนสุดท้ายเจ้าตัวก็ขอให้เค้าพากลับบ้านเพราะกลัวว่าเทาจะกลับบ้านไปก่อน
จุนมยอนก็พยายามรีบแล้ว แต่รถมันติดสุดท้ายก็ถึงเกือบสองทุ่ม เซฮุนยิ่งรุกรี้รุกรน จุนมยอนเห็นแล้วก็เพิ่มความอิจฉาเข้าไประดับสิบ!
“ขอบคุณนะฮะพี่จุน น้องฮุนไปนะฮะ” เซฮุนหันมาขอบคุณจุนมยอนเมื่อรถเคลื่อนตัวมาหน้าบ้าน
ร่างบางรีบปลดเข็มขัดนิรภัย ลงจากรถคันหรูรวดเร็ว แล้วรีบปิดประตูวิ่งเข้าบ้านไปโดยไม่หันมามองจุนมยอนซักนิด
“รู้แล้วว่ารีบ... น่าจะให้เอ่ยลาบ้างก็ได้” จุนมยอนพึมพำ ก่อนออกรถออกไปจากหน้าบ้านเมื่อเซฮุนเข้าไปในบ้านเรียบร้อยแล้ว
เอ๊ะ! คุ้นๆ นะ
จุนมยอนจอดเข้าข้างทาง ลงจากรถเดินดุ่มๆ ไปจับข้อมือผู้ชายตัวเล็กที่เดินอยู่ข้างถนนคนเดียว
“อี้ชิง ฉันไปส่ง”
เซฮุนเลียริมฝีปากอย่างเคยชิน ตอนนี้รู้สึกประหม่ามาก เซฮุนเห็นรองเท้าเทาอยู่คนละทิศละทาง ก็เก็บให้เข้าที่ เปิดไปในห้องนั่งเล่น
ว่างเปล่า?
พี่เทาไม่อยู่?
เซฮุนเป่าลมออกมารู้สึกโล่งอก เทาคงจะอยู่ในห้องล่ะมั้ง คิดได้ดังนั้น เซฮุนก็รีบวิ่งเข้าห้องของตัวเอง เหวี่ยงกระเป๋าเข้าที่อย่างเคยชินโดยที่ไม่เปิดไฟ
เซฮุนถอดเสื้อสูทตัวนอกของโรงเรียนมัธยมประจำโรงเรียนออก มือบางเอื้อมไปเปิดไฟ แล้วก็ต้องตกใจเมื่อเห็นร่างสูงนั่งไขว่ห้างอยู่ที่เตียงขนาดกลาง มือสองข้างยกประสานกันประทับไว้ตรงปากหยัก
“พะ..พี่เทา!!”
“...”
“คือ..น้องฮุน...” เซฮุนรีบยกไม้ ยกมือ จะแก้ตัวพัลวันแต่ลิ้นมันพันกันไปหมด ความคิดติดขัด เซฮุนไม่สามารถเปล่งเสียงออกมาปะทะกับสายตาคมที่จ้องมองเค้าไม่ได้
“ไปไหนมา” เทาถามเสียงเรียบ แต่เด็ดขาด
“นะ..น้องฮุนไป...ซื้อของ...กับพี่จุนมาฮะ” เซฮุนตอบเสียงแผ่ว กลัวว่าเทาจะโกรธ
แล้วเทาก็โกรธจริงๆ! วันนี้มันวันอะไร ทำไมเค้ารู้สึกหงุดหงิดอย่างนี้ เพราะเด็กบ้านี่คนเดียว! เทาลุกขึ้นเต็มความสูง ย่างก้าวไปหาน้องชายอย่างรวดเร็ว
เซฮุนตกใจ เมื่อเทาอยู่ในระยะประชิด ถ้าเป็นปกติเค้าคงดีใจตายแน่ แต่ไม่ใช่ ตอนนี้เทากำลังโกรธ และโมโหอยู่! เซฮุนจะทำยังไงดี
“ไปซื้อถึงไหนล่ะ? ถึงได้กลับมาเอาป่านนี้ หืม?”
มือหนายกขึ้นยันกำแพงข้างหนึ่ง จับสายเนกไทสีอ่อนของเซฮุนอีกข้างรั้งเข้าหาตัวเอง กลิ่นตัวอ่อนๆ ลอยโชยมา เทาสูดดมข้างๆ ตัว กลิ่นไม่แปลกไป ยังเหมือนเดิม...
“ไม่ใช่นะฮะ! ผมกับพี่จุนไปซื้อของกันมา” เซฮุนยกมือดันอกหนาออก แต่ก็ไม่เป็นผล
“คิดว่าฉันเชื่อมั้ย!!” เสียงแหบทุ้มดังขึ้นจนเป็นตะคอก เซฮุนสะดุ้งผวา
...ไม่ชอบเลย ที่พี่เทาดุอย่างนี้
“พี่เทาเชื่อน้องฮุนนะ” เซฮุนเงยหน้าสบตากับตาคมที่มองอยู่ก่อนแล้ว
“เหอะ! เชื่อก็ควาย หายไปตั้งแต่ตอนบ่าย แล้วกลับมาสองทุ่มเนี่ยนะ? เห็นฉันเป็นควายรึไง โอเซฮุน!!” เทาเอ่ยด้วยน้ำเสียงเย้ยหยัน
“แต่น้องฮุน....อื้อ!!!!” เซฮุนเบิกตากว้าง เมื่อปากบางถูกปากหยักฉกจูบเข้า
เทาบดจูบลงปากนุ่มนิ่ม ดูดดึงอย่างไม่เกรงใจ มือหนารั้งท้ายทอยไว้ไม่ให้หนี อีกข้างรวบเอวบางเข้ามาแนบชิด ปากหยักก็ทำหน้าที่ต่อไป จูบเคล้ากลีบปากให้เผลอออก สอดลิ้นชื้นเข้าไปตักตวงความหวาน ลิ้นชื้นไล่ต้อนลิ้นเล็กให้ยอมจำนนยอมรับจูบลงโทษจากเค้า
“อืม...”
เซฮุนไม่มีทางหนีได้เลย ท้ายทอยยังถูกตรึงด้วยมือหนา ลำตัวก็โดนพี่ชายรวบเอาไว้ เรี่ยวแรงที่มีก็หายไปไหนหมดก็ไม่รู้ ทำได้เพียงกำเสื้อของอีกคนไว้แน่น ยึดไว้ไม่ให้เข่าอ่อนลงไปกองกับพื้น
“อา..”
เทาจูบเซฮุนเนิ่นนานจนพอใจ ก่อนจะถอนปากออก เซฮุนรู้สึกเหมือนได้เกิดใหม่ เพราะจูบเมื่อกี้ทำให้ร่างบางเกือบหมดลมหายใจ ถึงจะถอนจูบออกแล้วแต่ก็ยังไม่ได้ผละออกจาร่างบางนุ่มนิ่ม และยังกอดรัดไว้มากกว่าเดิมอีกต่างหาก
“พะ...พี่เทา...” เสียงแผ่วเบาทำให้เทารู้สึกตัว
เทาเพิ่งมารู้ตัวว่าเมื่อกี้เผลอทำอะไรลงไป พอคิดได้แล้ว ก็ผลักร่างเซฮุนไปชนกำแพงอย่างแรง
‘พลั่ก!’
“อึก! จะ..เจ็บ” เซฮุนนิ้วหน้าด้วยความเจ็บ
เทาเม้มปากเป็นเส้นตรง มองร่างบางที่กำลังเลื่อนตัวลงกับพื้น โดยไม่คิดจะช่วยเหลือ ก่อนเดินปึงปังออกจากห้องไป ปล่อยให้เซฮุนงงในการกระทำนั่น
โธ่เว้ย!!!
จากวันนั้นมาความสัมพันธ์ของเซฮุนกับเทาดูแย่ลงมากกว่าเดิมหลายเท่า เซฮุนทำอาหารเอาไว้ แต่เทาก็ไม่ยอมแตะ เซฮุนพยายามคุยด้วย แต่เทากลับเมินใส่ ล่าสุดก็ออกไปข้างนอกตั้งแต่เมื่อวานวันนี้ยังไม่กลับเลย เค้าไม่ชอบเลยเวลาเทามึนตึงอย่างนี้
ด่ายังดีเสียกว่าเลย...
‘ออดดดดด~’
เสียงกริ่งหน้าบ้านดังขึ้น เซฮุนเดินไปเปิดประตูก็พบคนตัวขาวถือของพะรุงพะรังเต็มไปหมด!
“เข้ามาก่อนสิฮะพี่จุน” เซฮุนเปิดประตูออกกว้าง รับคนตัวขาวเข้ามาในบ้าน
จุนมยอนรู้สึกตื่นเต้นเล็กน้อย เค้าเคยมาบ้านเซซฮุนก็จริง แต่เค้าไม่เคยได้เข้าบ้านเลย และก็เป็นวันที่โชคดีที่พี่ชายของคนตัวบางไม่อยู่
“พี่จุนหอบอะไรมาเนี่ย?” เซฮุนถามจุนมยอน พรางช่วยถือเอาไปวางไว้บนโต๊ะอาหารที่เพิ่งเก็บไปเมื่อครู่
“ก็ข้าวกลางวันไง”
“พี่จุนซื้อมาทำไมฮะ? เสียดายเงิน”
“ก็ซื้อมากินกับน้องฮุนไงครับ” จุนมยอนตอบ ยิ้มจนตาหยี พรางลูบหัวทุยสวยของเซฮุน
“ไม่ต้องลำบากขนาดนั้นก็ได้ฮะ น้องฮุนทำให้กินก็ได้ -3- ”
“อ่า งั้นวันหลังพี่จะมาฝากท้องบ่อยๆ นะครับ”
จุนมยอนยิ้มจนตาปิดอีกครั้ง กุลีกุจอช่วยเซฮุนจัดแจงอาหารกลางวันมื้อนี้ ไม่ใช่ว่าจะมีโอกาสกินข้าวกับเซฮุนได้บ่อยๆ หรอกนะ จุนมยอนลอบมองใบหน้าขาวใสที่ยิ้มแย้ม แม้แววตาจะแสนเศร้า
เซฮุนเป็นเด็กที่ค่อนข้างเก็บตัว ไม่สุงสิงกับใคร ทุกวันเค้าจะเห็นเซฮุนไปยืนรอเทาที่หน้าตึกคณะวิศวะทุกวัน เด็กน้อยในชุดนักเรียนสะดุดตาเค้ามาตั้งแต่ต้น เค้าคอยมองเงียบๆ ห่างๆ จึงรู้พฤติกรรมของพี่ชายยอดแย่ที่ให้น้อยมาคอยทุกวัน บางวันก็ถือกล่องข้าวมาด้วย แต่ก็ทิ้งทุกวัน
เค้าอยากจะถามเซฮุนเหลือเกิน ว่าทำไมถึงได้ทำถึงขนาดนั้น ไปยืนรอทั้งๆ ที่เทาไม่ออกมา หรือไม่ก็หนีกลับก่อน ทำอาหารมาให้ทาน แต่ก็ไม่รับ ปล่อยให้น้องชายน่ารักคนนี้ยืนอยู่จนกลับไปเองในที่สุด จุนมยอนไม่เข้าใจเซฮุนจริงๆ ว่าทำไมถึงได้ รัก คนอย่างนั้นไปได้อย่างไร
เค้ารู้ดีทุกอย่างว่าเซฮุน รัก พี่ชายต่างสายเลือดคนนี้มาก เค้าไม่ได้คิดจะเข้ามาทำให้เซฮุนหันมารักเค้า แต่เค้าอยากให้เทาดูแลเซฮุนให้มากกว่านี้ รักเซฮุนซักครึ่งหนึ่งอย่างที่ฉันรัก...
เทาขมวดคิ้วเมื่อเห็นรถที่ไม่ได้รับเชิญจอดอยู่หน้าบ้าน ขายาวสาวท้าวเร่งรีบ อยากจะรู้จริงๆ ว่า โอเซฮุน พาใครมาบ้าน! วันนี้วันหยุด เค้ามีกิจกรรมที่คณะตั้งแต่เมื่อวานคาดว่าจะเสร็จตอนเย็น แต่ความบังเอิญทำให้เสร็จไว ไม่อย่างนั้นคงไม่รู้หรอกว่าเซฮุนนัดใครมาบ้าน กล้ามากเลยนะ โอเซฮุน!
‘ปัง!’
เทาเปิดประตูแล้วปิดเสียงดัง ร่างสองร่างนั่งกินข้าวกันอยู่สะดุ้งหันมามองเค้าเป็นตาเดียว
หึ! ไอ้จุนมยอน!
“อะ...เอ่อ...พี่เทากลับมาแล้วเหรอฮะ” เซฮุนลุกจากเก้าอี้ ถามพี่ชายเสียงอ่อย แต่คำตอบที่ได้คือสายตาดุๆ ที่จ้องมองกลับมา ทำให้เซฮุนจ๋อยลงทันที
เทามองทั้งสองคนไม่วางตา ส่งสายตาไม่พอใจไปให้ เทารู้ว่าทั้งคู่รู้ดี เซฮุนทำหน้าเหมือนจะร้องไห้ แต่ไอ้เตี้ยจุนมยอนกลับทำหน้าไม่รู้ ไม่ชี้ แถมยังตักอาหารเข้าปากหน้าตาเฉย
เทาเดินผ่านทั้งสองคนข่มโทสะไว้ในใจ เข้าห้องไปโดยไม่ลืมปิดประตูเสียงดังให้น้องชายใจเสียเล่น
“...”
“...”
จุนมยอนเห็นหน้าเซฮุนเหมือนจะร้องไห้ ก็อดถอนหายใจออกมาไม่ได้ คนที่เซฮุนรักทำไมถึงไม่เป็นเค้านะ...
โต๊ะอาหารเงียบกริบ จากที่ตอนแรกมีเสียงคุย เสียงหัวเราะเบาๆ แต่นี่กลับเงียบ ...เงียบจนจุนมยอนอึดอัด เซฮุนเองก็อึดอัด สองคนนั่งกินข้าวกันไปเงียบๆ ไม่มีเสียงพูดคุยอีก จนจบอาหารมื้อนี้ไป
จุนมยอนขอตัวกลับอีกทีตอนช่วยเซฮุนล้างจานเสร็จ เพราะได้รับข้อความจากคนๆ หนึ่งด้วย ซึ่งจุนมยอนก็ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมต้องไปตามข้อความนั่น จุนมยอนบอกลาเซฮุนอีกครั้ง เซฮุนยิ้มบางๆ ไปส่งที่หน้าบ้าน รอจนจุนมยอนขับรถออกไปจนลับตาก่อนจะเดินเข้าบ้านไป
“อ่ะ! พี่เทา!” เมื่อเปิดประตูบ้านเข้ามาก็พบพี่ชายต่างสายเลือดรอเค้าอยู่ที่หน้าประตูแล้ว
‘หมับ!’ เทากระชากร่างเซฮุนเข้าบ้านก่อนปิดประตูเสียงดัง แรงกระชากทำให้เซฮุนร้องโอ๊ยออกมา แต่เทาก็ไม่สนลากร่างบางให้เดินตามมาก่อนเหวี่ยงลงโซฟาตัวนุ่ม แต่ก็ยังทำให้จุกอยู่ดี
“อึก!”
“มีอะไรจะแก้ตัวมั้ย!” เสียงเข้มถามเรียบๆ แต่แฝงไปด้วยความดุดัน ร่างสูงยืนเต็มความสูงจ้องมองร่างบางเหมือนนักโทษที่ทำความผิด
“มะ ไม่มี ..ฮะ” เซฮุนก้มหน้าตอบ ซ่อนน้ำตาไว้ ไม่อยากให้เทาเห็น
“ยอมรับแล้วเหรอว่านัดมันมา!” เทาก้มลงจับคางมนให้หันมามองหน้า ม่านน้ำตาทำให้เซฮุนเห็นใบหน้าหล่อไม่ชัด
“...”
“ตอบ!” เทาหงุดหงิดทวีคูณ เพราะเซฮุนเอาแต่เงียบ เทาเพิ่มแรงบีบที่คางมนจนเซฮุนร้องโอ๊ยออกมา สุดท้ายน้ำตาก็ไหลจนได้
“ฮึก...”
“อย่าสำออย!”
“ฮึก...พี่เทา...น้องฮุนเจ็บ ฮึก!”
“นี่จะเป็นบทเรียนของนาย อย่าพาใครเข้าบ้านถ้าฉันยังอยู่ใบบ้านหลังนี้!” เทากระชากเซฮุนให้ลุกขึ้น แล้วอุ้มพาดบ่าไปเหมือนกับเมื่อวาน เดินไปที่ห้องของตนเอง
“พี่เทา อย่าฮะ!” เซฮุนตีหลังกว้าง ความกลัวเกาะกินจิตใจ
เซฮุนเคยโดนลงโทษครั้งหนึ่งเพราะให้ คิมจงอิน เพื่อนสนิทสมัย ม.ต้น เข้ามาเล่นในบ้าน แล้วทำตู้ปลาที่พี่เทาเลี้ยงไว้แตก พอพี่เทากลับมาก็ไล่ตะเพิดจงอินเสียกลัวกลับบ้านไปเลย ส่วนเค้าก็โดนพี่เทาตีจนเจ็บไปหมด ขาของเค้ามีเลือดซิบออกมาด้วย เซฮุนไม่อยากโดนอย่างนั้นอีกแล้ว เซฮุนกลัว!
“ดิ้นเหรอ!?”
“โอ๊ย!! โอ๊ย พี่เทาน้องฮุนเจ็บ! โอ๊ย!!! ”มือหนาตีลงสะโพกนิ่มแรงๆ ไปสอง สามที เซฮุนร้องด้วยความเจ็บ มือเรียวเลิกทุบหลังกว้าง เปลี่ยนมากำเสื้อกล้ามสีดำของเทาแน่น สะกดกลั้นเสียงสะอื้น และความเจ็บที่สะโพกงาม
เมื่อเห็นร่างบางสิ้นฤทธิ์แล้ว ร่างสูงก็แบกร่างหนาเดินเข้าห้องของตัวเองไป แล้วทิ้งลงเตียงไม่เบา แต่ก็ไม่แรงนัก
“จำไว้ แล้วอย่าทำอีก!”
เทาผลักเซฮุนให้นอนราบลงไปที่เตียง กดตัวลงมาทับตรึงไว้กับเตียงนุ่มจนร่างบางฝังลงไปกับเตียง เซฮุนตกใจจนทำอะไรไม่ถูก เซฮุนไม่ใช่เด็กน้อยที่จะไม่รู้ว่าการกระทำเหล่านี้มันคืออะไร แต่ที่เค้าตกใจคือ ไม่คิดว่าพี่เทาจะทำแบบนี้
“พะ พี่...อือ...”
ปากหยักกดจูบที่ปากบาง มันเป็นจูบที่เร่าร้อนที่ระเบิดอารมณ์ที่อัดอั้นในอกมาเนิ่นนาน เค้าไม่ชอบ! ไม่ชอบใครทั้งนั้นที่เข้ามายุ่งกับเซฮุน ไม่ว่าจะในฐานะอะไรก็ตาม!
ปากหยักขบเม้มปากบางจนบวมเจ่อ กลีบปากที่ซีด แต่ตอนนี้กลับแดงสดเย้ายวนตา ลิ้นร้อนชื้นไล้ไปทั่วกลีบปาก เมื่อปากน้อยเผยอออก ลิ้นซนก็ไม่ปล่อยโอกาสทิ้งฉวยฉกสอดเข้าไปตักตวงความหวานในโพรงปากเกี่ยวกระหวัดพันกับลิ้นเล็กที่อ่อนประสบการณ์
มือน้อยพยายามดันแผ่นอกหนาออก แต่กลับไม่เป็นผล ร่างหนายังกดลงมาแนบชิดไปเกือบทุกส่วน จนร่างบางจนปัญญา ปล่อยให้ร่างสูงตักตวงความหอมหวานภายในปากจวบจนลมหายใจเริ่มหมดถึงผละออก เซฮุนรีบกอบเก็บอากาศเข้าปอดก่อนจะโดนปากหยัดกดลงไปซ้ำอีก
“อือ....”
เสียงหวานดังก้องอยู่ในลำคอ เซฮุนสติพร่ามัว ไม่รับรู้เลยว่าเสื้อยืดของตัวเองโดนเลิกขึ้นไปถึงไหนต่อไหน กว่าจะได้สติกลับมาเสื้อยืดตัวบางก็หลุดออกจากร่างไปแล้ว!
“พะ พี่เทา! อื้อ... ยะ..อย่า อืม...”
เซฮุนพยายามส่งเสียงห้าม แต่ก็โดนปากหนาไล่ต้อนจูบ สุดท้ายก็หนีไม่พ้น ปล่อยให้ร่างสูงจูบจนพอใจ
ฮึก... หยาดน้ำตาแห่งความเสียใจ และน้อยใจไหลออกจากดวงตาคู่สวยอย่างกลั้นไว้ไม่อยู่ กลัวการกระทำเหล่านี้ของเทา กลัวว่าเทาจะทำอะไรรุนแรง กลัวไปหมด ทำได้แค่วางมือไว้ที่ไหล่กว้าง ปล่อยให้ร่างสูงทำต่อไป...
เทาถอนริมฝีปากออกจากปากบวมเจ่อ ลากจูบไปทั่วหูนิ่มจูบเบาๆจนเซฮุนหดคอหนี แต่เทาไม่สนเคลื่อนปากร้อนลงมาลาดไหล่เล็กบอบบาง ขบเม้มย้ำจนเกิดรอยจุมพิตสีกุหลาบประดับไว้ เทายิ้มพึงพอใจกับมัน แล้วทำมันเพิ่มเต็มไหล่ และแผ่นอกไปหมด
เทาสูดดมกายหอม ซุกไซ้ซอกคอขาว โดยไม่ลืมทำรอยเอาไว้ แล้วกัดอย่างหมั่นเขี้ยว เซฮุนสะดุ้งเลยทันที กับการกระทำที่ไม่มีความอ่อนโยน และความรักเลย...
น้องฮุนยอมแพ้แล้ว ...หยุดที
เทาหยุดชะงัก! เมื่อหยาดน้ำใสโดนใบหน้า ร่างบางสั่นสะอื้นแรงขึ้น เทาผละออกมองผลงานตัวเอง ร่างขาวบอบบางของเซฮุนตอนนี้มีรอยรักสีกุหลาบเต็มไปทั่วลำคอ ไหล่ และแผ่นอก
เทากลืนน้ำลายลงคอ ยิ่งเห็นร่างบางสะอื้นไม่หยุดใจยิ่งหาย นี่เค้าทำอะไรลงไป!
“ฮึก...ฮืออออออ”
เทาลุกออกจากร่างบาง เก็บเสื้อที่พื้นที่ตัวเองถอดแล้วโยนมันเหมือนไม่มีค่าคืนให้กับร่างบาง เซฮุนไม่รับ ร่างบางพยุงตัวลุกขึ้นนั่งชันเข่า กอดเข่าร้องไห้ออกมาไม่หยุด
“...”
“ฮือออออออออออ”
“เงียบ...”
“ฮืออออออออออออ...” ยิ่งพูดกยิ่งร้อง
“บอกให้เงียบไง โอเซฮุน!!”
“ฮือออออออออออออ”
“โธ่เว้ย!” เทาตะคอกอย่างหัวเสีย เป็นอะไรหนักหนาวะ!
“ฮือออออออออออออออออออออออออ”
เสียงร้องยังคงดงระงมไปทั่วห้อง เทาไม่รู้จะทำยังไงกับเด็กคนนี้ดี บทจะโง่ก็โง่ บทจะงี่เง่าก็งี่ง่า บทจะดื้อก็ดื้อซะเหลือเกิน! ไม่เงียบใช่มั้ย ได้!
เทาจับเซฮุนให้ผละออกจากหัวเข่า แล้วผลักให้นอนราบลงบนเตียง แล้วขึ้นคร่อมอีกครั้ง เซฮุนตกใจเบิกตากว้าง ดิ้นรนขัดขืนจมูกโด่งที่กดฟัดพวงแก้ม ซุกไซ้ไปตามลำคอ เซฮุนยิ่งร้องหนักเข้าไปอีก อ้อนวอนขอให้หยุด
“ฮือออ ไม่นะ! ไม่นะพี่เทา ฮือออ อย่า พี่เทา ฮืออออออ”
“ถ้าอยากให้หยุดก็เงียบดิวะ!” เทาตะคอก มองหน้าหวานที่เต็มไปด้วยน้ำตาใกล้แค่คืบ
“ฮือออ...ฮึก...ฮึก....” เซฮุนพยายามกลั้นเสียงร้องไห้ และเสียงสะอื้น มองเทาผ่านม่านน้ำตาอย่างตัดพ้อ
“...” เมื่อเห็นว่าเซฮุนสงบลงไปบ้างแล้ว เทาก็ลุกออกนั่งลงข้างๆ ร่างบางลุกขึ้นนั่งอีกครั้งถามร่างสูงข้างๆ ทั้งน้ำตา
“ฮึก...พี่เทา...ฮึก ทำแบบนี้ทำไม ฮึก”
“...” เทาเงียบ ตัวเค้าเองก็ยังหาคำตอบกับมันไม่ได้ เพราะอะไรเค้าเองก็ยังไม่รู้เลย...
“ไม่รัก...ไม่ชอบ ฮึก...แล้วทำแบบนี้ทำไมฮะ ฮึกๆ”
เซฮุนถามออกไปด้วยความสัตย์จริง เค้าอยากรู้ว่าเทาทำแบบนี้เพื่ออะไร ทั้งๆ ที่ไม่ได้รัก ไม่ได้ชอบ แต่ทำแบบนี้ เค้ายังมีหวังใช่มั้ย?
“...เกลียด...เพราะว่าเกลียด”
...เกลียดทุกคนที่เข้าใกล้นาย
เทาได้แต่พูดต่อเองในใจ เค้ามั่นใจมาตลอดว่าเค้าไม่ได้มีความรู้สึกดีๆ กับเด็กคนนี้ แต่ทำไมความมั่นใจที่เค้ามีกลับโดนทำลายด้วยการกระทำของเค้าเองเพียงไม่กี่นาทีที่ผ่านมา!
“...แค่นั้นเองเหรอฮะ ...ฮึก...”
เซฮุนรู้แล้ว รู้แล้วจริงๆ พีเทาคงเกลียดเซฮุนมาก มากถึงขนาดอยากทำลายทิ้ง ยอมแล้วจริงๆ
เซฮุนก้าวลงจากเตียง เดินเปลือยท่อนบนออกจากห้องไป เมื่อร่างบางออกจากห้องไปเทาก็ทิ้งตัวลงนอนกับเตียง ขยี้หัวตัวเองอย่างหัวเสีย ตั้งแต่เมื่อไหร่ ...ที่เซฮุนเข้ามามีอิทธิพลกับหัวใจของเค้า
ทำไมต้องเป็นแบบนี้ด้วยวะ!!
เทารู้สึกได้ถึงอาการห่างเหินของเซฮุนนับตั้งแต่วันนั้นมา เซฮุนคนเดิมมันหายไปแล้ว ตอนนี้มีแต่เซฮุนอีกคนที่เย็นชา ..เย็นชาจนน่าตกใจ
ที่เซฮุนเปลี่ยนไปไม่ใช่การกระทำ เพราะเซฮุนยังทำหน้าที่ได้ดี ยังคอยทำอาหารและงานบ้านให้เค้าทุกวัน แต่ที่เปลี่ยนไปคือแววตา... มันไม่มีความรักเหมือนอย่าเคย ไม่มีความห่วงใยที่เคยมอบให้
เทาวางตะเกียบลง เป็นครั้งแรกที่กินข้าวพร้อมกัน ปกติเซฮุนจะไปโรงเรียนเช้า แต่วันนี้กลับไปสายกว่าทุกวัน เทาลอบมองร่างบางที่นั่งกินข้าวเงียบๆ มือน้อยกว่าคุ้ยข้าวเข้าปาก กินอาหารปกติ แต่สายตากลับจ้องมองมาที่เค้า เป็นสายตาที่เค้าอ่านไม่ออกจริงๆ
“...ฉันไปก่อนนะ”
เทาเอ่ยออกมาคนแรกในรอบสัปดาห์ แต่เป็นครั้งแรกในความคิดของเซฮุนตั้งแต่จำความได้ เทาพูดลาเค้าก่อนไปเรียน เมื่อเทาออกจากบ้านไปน้ำตาก็รื้นขึ้นขอบตา
อยากจะเข้มแข็ง อยากจะเลิกรักคนใจร้ายคนนี้ แต่เอาเข้าจริงๆ ก็ยังรักไม่เปลี่ยนแปลง...
วันนี้เซฮุนไม่มีสมาธิเลยจริงๆ ฟังครูสอนไม่รู้เรื่องเลย ในหัวมีแต่เรื่องของเทาลอยมาตลอด อย่าว่าแต่วันนี้เลย ตั้งแต่เกิดเรื่องมายังไม่มีวันไหนที่เซฮุนไม่คิดถึงเรื่องนี้เลย เทามีอิทธิพลกับเค้าจริงๆ
เซฮุนเดินไปตามทางเรื่อยๆ ยืนรอที่จุดข้ามถนนรอไฟสัญญาณเปลี่ยน เมื่อไฟสัญญาณเปลี่ยนขาเรียวก็ก้าวไปตามผู้คน ในหัวกลับคิดแต่เรื่องคืนนั้น จนไม่ทันเห็นว่ามีรถขับมาด้วยความเร็วสูง! โดยที่สัญญาณยังไม่เปลี่ยน รถคันนั้นกำลังพุ่งชนเซฮุน!!
“เซฮุนระวัง!!”
เซฮุนหันไปตามเสียงก็พบผู้ชายที่เค้ากำลังคิดถึงอยู่พอดียืนอยู่อีกฝั่งของถนน เซฮุนคลี่ยิ้มออกมา แต่สายตาคมมองไปยังทิศทางหนึ่งด้วยท่าทางตื่นๆ เซฮุนขมวดคิ้วหันมองตามสายตานั่น!
ไม่นะ!!!!!!!!
‘เอี๊ยดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด โครมมมมมมมมมมม!!!!!’
“เซฮุน!!!!!”
เทาวิ่งเข้ามากอดตะคองร่างบางที่จมกองเลือด ภาพเมื่อกี้ยังติดตาติดใจเค้าอยู่ เซฮุนก้าวขาหนีแต่ไม่ทันแล้วรถคันนั้นพุ่งชนร่างบางจนตัวลอย ก่อนจะหักเลี้ยวไปชนกับเกาะกลางถนนอย่างแรงจนควันขโมง เทาไม่สนใจไอ้สาระเลวนั่นหรอก มือหนาจับหัวชื้นแฉะของเซฮุนก่อนจะผละออกมาดู มันคือเลือด!
“เซฮุน!! เซฮุนนา!!”
ไม่ๆ เค้าต้องฝันไปแน่ๆ! เซฮุน!!
“เซฮุนฟื้นสิ! เซฮุน!!!”
เทาตะโกนสุดเสียง เขย่าตัวร่างบางให้ฟื้น แต่เปลือกตาก็ยังไม่ยอมขยับ น้ำตาของเทาไหลออกมาไม่รู้ตัว เทากอดร่างบางไว้จนพลเมืองดีโทรไปโรงพยาบาลมารับตัวเซฮุนไป และตำรวจที่เคลียร์พื้นที่
เทาเดินกระวนกระวายอยู่หน้าห้องฉุกเฉินนานเกือบครึ่งชั่วโมง ทำไมหมอยังไม่ออกมาอีก! เซฮุนจะเป็นยังไงบ้าง!? เทาอยากจะเข้าไปถามหมอให้รู้แล้วรู้รอด!
ไม่เอาแล้ว ไม่ทำแบบนี้อีกแล้ว!
เทาพยายามปฏิเสธมาตลอดว่าเค้าไม่ได้คิดอะไรเกินเลยกับไอ้เด็กกะโปโลที่คิดกับเค้าเกินกว่าพี่ชาย พยายามคิดมาตลอดว่าไอ้เด็กนี่ไม่น่ารัก พยายามยัดเยียดความเกลียดให้กับเซฮุน ทั้งๆ ที่หัวใจของเค้ามันรู้สึกตรงกันข้าม!
ใช่! เค้ารักเซฮุน รักมาตั้งแต่พบหน้า แต่เพราะทิฐิมากเกินไป คิดว่าเพราะแม่ของเซฮุนทำให้ป๊ากับม๊าเลิกกัน หาว่าเด็กนี่แย่งความรักของป๊าไป เค้าเลยทำตรงข้ามกับหัวใจมาตลอด! ตอนนี้ไม่เอาแล้ว ไม่เอาแล้วจริงๆ
เค้าเสียเซฮุนไปไม่ได้ เค้ารักเซฮุนเกินกว่าจะสูญเสียไปอีก ต่อไปนี้เค้าจะไม่ทำแบบนี้อีกแล้ว จะไม่ทำให้เสียใจอีกแล้ว สัญญาเลย ได้โปรด อย่าเป็นอะไรมากเลยนะ
“เซฮุนนา ขอโทษ...”
ประตูฉุกเฉินเปิดออก เทาแทบกระโจนเข้าไปหาหมด มือหนาจับแขนหมอสองข้างเขย่า
“เซฮุนเป็นไงบ้างหมอ!!”
“ใจเย็นๆ นะครับ คนไข้ไม่เป็นอะไรมาแค่หัวแตกต้องเย็บสี่เข็ม แล้วก็ขาหักต้องเข้าเฝือก อาจเพราะไม่ได้โดนเต็มๆ เลยไม่เป็นอะไรมาก ที่สลบไปคงเพราะคนไข้ตกใจครับ ทีนี้ปล่อยหมอได้ยังครับ?”
“ขอบคุณมากครับหมอ” เทาปล่อยมือออกจากเสื้อกราวน์ โค้งหัวขอบคุณหมอหลายครั้ง
...ขอบคุณที่ไม่เป็นอะไรมากเซฮุน
เดือนต่อมา...
“น้องฮุน! พี่บอกแล้วใช่มั้ยว่าอย่าเดินไปไหนมาไหนเอง!!” เสียงทุ้มตะคอกร่างบางที่เพิ่งเดินเข้าบ้านมา ร่างสูงเดินออกมาจากห้องอย่างหัวเสีย
เข้าไปนอนกลางวันแปปเดียว ตื่นมาไม่ก็เห็นเด็กดื้อแล้ว น่าจับตีนัก!
เหตุการณ์เมื่อวันนั้น วันที่เซฮุนโดนรถชนยังติดตาเค้าอยู่ทุกวัน เค้าจะไปรับเซฮุนที่โรงเรียนครั้งแรก แต่ไปไม่ทันเวลา จะข้ามถนนไปหาก็เห็นร่างบางเดินข้ามมาแล้ว แต่ไอ้คนขับรถเวรนั่นดันเมาแล้วขับฝ่าไฟแดงทำให้ชนกับเซฮุน ดีที่มันหักหลบไปหวุดหวิดทำให้เซฮุนไม่เป็นอะไรมาก แต่ในตอนนั้นเค้าแทบยืนไม่อยู่ ภาพของเซฮุนลอยจากพื้นแล้วตกลงไปทำให้เค้ากลัวจับใจ เค้าไม่อยากให้มีเหตุการณ์แบบนี้อีกแล้ว
เซฮุนหน้าจ๋อย ยันไม้ค้ำเท้าเดินเข้ามาหา ขาเซฮุนยังต้องใส่เฝือกไว้อยู่ อีกหนึ่งอาทิตย์ก็ได้ถอดแล้ว ก็นั่งๆ นอนอยู่บ้านมันน่าเบื่อนี่นา ก็เลยออกไปเดินเล่นมา ไม่คิดว่าพี่เทาจะโกรธขนาดนี้
“น้องฮุนขอโทษฮะ” เซฮุนยันตัวเองเก้ๆ กังๆ สุดท้ายเทาก็เดินไปอุ้มร่างบางจนตัวลอย ให้อยู่ในท่าเจ้าสาวเซฮุนกอดคอร่างสูงแน่นกลัวตก ร่างสูงอุ้มเด็กดื้อมานั่งที่โซฟานุ่มด้วยกัน
“อ่ะ! พี่เทา น้องฮุนนั่งข้างล่างดีกว่าฮะ” เซฮุนวางมือที่หน้าอกเทา
“นั่งนี่แหละ” เทาเกยคางที่ไหล่เล็ก ร่างของเซฮุนนั่งอยู่บนตักแข็งแรงของเทา วงแขนกว้างโอบกอดเซฮุนไว้หลวมๆ
เซฮุนหน้าแดง ตั้งแต่เกิดอุบัติเหตุมาเทาก็ดูแลเซฮุนมาตลอดเลย และยังทำตัวน่ารักกับเค้าด้วย เซฮุนไม่คิดเลยจริงๆ ว่าจะมีวันนี้ได้ ทั้งๆ ที่เมื่อก่อนเค้าพยายามแทบตายเพื่อให้เทาหันมาสนใจบ้าง
“พี่เทากอดน้องฮุนทำฮะ?” เซฮุนแสร้งทำหน้าซื่อถาม แม้จะรู้ว่าเทาไม่ได้เกลียดตัวเองอย่างที่เคยบอกไว้ แต่คนมันอยากรู้นี่
“อยากกอด”
เทาตอบหน้าตายตั้งแต่เกิดอุบัติเหตุมาเค้าขอโทษเซฮุนกับเรื่องที่ผ่านมาหลายต่อหลายครั้ง ดีใจที่เด็กดื้อไม่โกรธไม่เกลียดเค้า และยังทำตัวน่าฟัดขึ้นทุกวันอีก เนี่ย บอกว่าไม่ให้เดินไปไหนมาไหนคนเดียวถึงจะใกล้ถอดเฝือกแล้วก็ห้าม ไม่รู้รึไงว่าเป็นห่วงมากขนาดไหน ถ้าเป็นอะไรไปอีกเค้าจะทำอย่างไร
“ง่ะ พี่เทาอ่ะ” เซฮุนทำแก้มป่อง เหมือนเด็กโดนขัดใจ
เทายิ้มกว้างกดจมูกฝังกับแก้มใสอย่างหมั่นเขี้ยว เด็กอะไรน่ารักขึ้นทุกวันๆ จะทนไหวมั้ยเนี่ย
“ฮื้อออ พี่เทาแกล้งน้องฮุน”
“เปล่าซักหน่อย ทำโทษเด็กดื้อไม่เชื่อฟังต่างหาก” ตอบตอบแล้วฟัดพวงแก้มอีกหลายที เพิ่มแรงกอดรัดมากขึ้น
“พี่เทาไม่เกลียดน้องฮุนแล้วเหรอ?”
เป็นคำถามที่ค้างคาใจเซฮุนมาตลอด ถึงเทาจะขอโทษกับเรื่องราวที่ผ่านมา แต่เซฮุนก็ยังอยากแน่ใจว่าเทาไม่ได้เกลียดตัวเอง เหตุการณ์พวกนั้นเค้ายังจำได้ดี กลัวว่าวันหนึ่งเมื่อเค้าหายดีเทาจะเลิกใจดีกับเค้า เฉยชากับเค้าเหมือนที่เคยเป็น
“...พี่ไม่ได้เกลียดน้องฮุนซักหน่อย” เทาตอบ
“แต่พี่เทาบอกว่าเกลียด”
“เรื่องมันผ่านมาแล้ว ตอนนี้พี่ไม่เกลียดน้องฮุน พี่ไม่เคยเกลียด...”
“...” เซฮุนรอให้เทาพูดประโยคต่อไป
“...ตอนนั้นพี่อคติมากไป ...พี่ขอโทษ ยกโทษให้พี่เทานะครับ” เทาจับมือเล็กมาผสานกับมือของตัวเอง จ้องลึกเข้าไปในดวงตาสวยของร่างบาง
“น้องฮุนไม่เคยโกรธพี่เทาเลยฮะ”
เซฮุนตอบตามความจริง แม้เทาจะใจร้ายกับตัวเองแค่ไหน แต่เซฮุนก็ไม่เคยโกรธเลย แม้จะอยากโกรธพอเอาเข้าจริงๆ กลับโกรธเทาไม่ลง
“ขอบคุณนะ”
เทากดริมฝีปากตัวเองทาบทับลงที่ริมฝีปากบางแผ่วเบาแล้วผละออก ทำให้คนที่ตั้งตัวไม่ทันตาโตวาว อ้าปากเหวอเลยทันที
โดนทชพี่เทาจูบอีกแล้ว!
“พะ..พี่เทา... -//////- ” ใบหน้าหวานแดงก่ำรามไปทั่วทั้งหน้า จนเทาอดใจไม่ไหวหอมแก้มเนียนใสแรงๆ
“พี่รักน้องฮุนนะ”
!!!!
“พะ..พี่เทาว่าไงนะ!!!?”
เซฮุนถามทันที ใบหน้าหวานมองหน้าหล่อคมอย่างไม่เชื่อหู เมื่อกี้เค้าไม่ได้ฟังผิดใช่มั้ย? พี่เทาบอกว่ารักเค้า พี่เทาบอกว่ารักน้องฮุน!
คำๆ นี้ที่อยากได้ยินมานาน ในที่สุดเซฮุนก็ได้ยินมันแล้ว น้ำตาของเซฮุนเอ่อคลอขึ้นมาอย่างห้ามไม่อยู่ เซฮุนรีบกระพริบถี่ๆ ไล่มันกลับเข้าไปในตาคู่สวย ไม่อยากให้บรรยากาศดีๆ ต้องเสียไปเพราะน้ำตาของเค้า เซฮุนหันไปกระเซ้าร่างสูงที่นั่งเงียบไม่ยอมพูดแทน
“ไม่บอกแล้ว” เทาเมินหน้าหนีไปทางอื่น ไม่ยอมพูด ใบหน้าหล่อมีเลือดฝาดขึ้นมาหน่อยๆ
...คนแก่ก็อายเป็นนะ
“พี่เทาอ่า...” เซฮุนทำปากยู่ เทาหันมามองแล้วกัดปากยู่นั้นอย่างหมั่นเขี้ยว
“อ๊ะ! พี่เทาแกล้งน้องฮุน”
“น้องฮุนน่ารัก”
“แล้วรักน้องฮุนมั้ย?” เซฮุนเอียงคอถามด้วยท่าทางน่ารัก ใครสอนให้ทำท่าน่าฟัดอย่างนี้กัน!!
“เจ้าเล่ห์นักนะ ใครสอนให้เป็นคนเจ้าเล่ห์แบบนี้” เทาบอกเสียงเข้ม จับใบหน้าใสเข้ามาหอมแก้มหลายที หมั่นไส้เด็กน่ารัก
“งื้ออออ พี่เทาแก้มน้องฮุนช้ำไปหมดแล้ว” เซฮุนบอก มือน้อยสองข้างยกขึ้นปิดแก้มตัวเองหลังจากโดนฟัดไปหลายที
“อยากทำตัวน่ารักเองทำไม” เทาตอบ กอดรัดเด็กน้อยที่โตขึ้นทุกวันๆ แน่น
“...น้องฮุนรักพี่เทานะฮะ” เซฮุนบอกเสียงแผ่ว ซบหน้าลงที่แผ่นอกอุ่นของพี่ชายตัวสูง
“รู้แล้ว”
“รู้ได้ไง น้องฮุนยังไม่เคยบอกเลย” เซฮุนพูดชิดอกแกร่ง มือน้อยยกขึ้นลูบเบาๆ
“หึหึ” เทาไม่ตอบแต่หัวเราะเบาๆ
“ตอบน้องฮุนมาก่อนว่ารู้ได้ไง” เซฮุนยังเซ้าซี้ไม่เลิก
เทายิ้มเจ้าเล่ห์ อุ้มร่างบางขึ้นลอยหวือ ร่างบางไม่ทันตั้งตัวรีบโผกอดคอแกร่งไว้แน่นกลัวจะตก เทายิ้มน้อยๆ แล้วอุ้มร่างบางในท่าเจ้าสาวเข้าห้องไป
“พี่เทาพาน้องฮุนมาที่ห้องทำไม” เซฮุนถาม ใบหน้าแดงก่ำซุกใบหน้าลงกับอกกว้าง เซฮุนโตพอที่จะรู้แล้วว่าเทาจะทำอะไร แต่ก็อยากถาม ...แก้เขิน
“ก็จะมาบอกไงว่ารู้ได้ไงว่าน้องฮุนรักพี่”
“พีเทาอ่า...”
เทาวางเซฮุนลงบนเตียงนุ่ม ก้มลงไปจูบแผ่วเบาไม่มีการลุกล้ำใดๆ มีเพียงความอ่อนโยน และอ่อนหวานที่มอบให้ ทำให้เซฮุนเคลิบเคลิ้มไปกับสัมผัสแผ่วเบาที่อีกคนมอบให้
“อยากรู้รึยังว่าพี่รู้ได้ไง?” เทานั่งลงข้างๆ เกลี่ยปอยผมที่ใบหน้าขาวเบามือ และอ่อนโยน
สัมผัสอ่อนโยนที่เซฮุนชอบ อยากได้มานานตอนนี้เทามอบมันให้เซฮุนแล้ว เทาจะมอบมันให้เซฮุนแต่เพียงผู้เดียว และเซฮุนจะต้องน่ารักกับเค้าคนเดียวเหมือนกัน
จมูกโด่งคลอเคลียที่ใบหน้าหวาน เด็กน้อยเขินจนทำตัวไม่ถูก พี่เทาน่ารักขึ้นทุกวันน้องฮุนจะคลั่งตายแล้ว พี่เทาบ้า...
“ไม่อยากรู้ก็ได้ฮะ -//////- ”
“แต่พี่อยากบอก” เทากระซิบข้างหูน้อยแผ่วเบา หายใจรดรินเข้าไปให้เสียวเล่น เซฮุนบิดตัวหนีเมื่อรู้สึกจั๊กกะจี้
“พี่เทา...”
ไม่ทันที่จะพูดจบปากหยักก็บรรจงมอบจูบหวานล้ำให้กับเด็กน้อย เซฮุนยกมือขึ้นกอดคอร่างสูงไว้ รับจูบที่เต็มไปด้วยความอ่อนหวาน และอ่อนโยน
เทารั้งร่างบางให้แนบชิดตัว ถอนจูบออกแล้วหอมแก้มใสเบาๆ ทุกอย่างมันเริ่มจากทิฐิที่มีมาก จนทำให้ละเลยหัวใจของตนเอง เมื่อเค้ารู้หัวใจของตัวเอง ต่อไปนี้เค้าจะไม่ทำอะไรตรงข้ามกับหัวใจแล้ว เค้าคงทนไม่ได้ถ้าเซฮุนเป็นอะไรไปอีก หรือเดินจากเค้าไป เค้าจะขอจองจำเซฮุนไว้ด้วยความรักของเค้านี่แหละ
“พี่เทารักน้องฮุนนะครับ”
“น้องฮุนก็รักพี่เทามากฮะ”
-END-
:: Talk ::
ง่า! พยายามจะแต่งให้มันดราม่านะ แต่มันออกมาเป็นอะไรไม่รู้ 55555555
คำผิดยังไม่ได้แก้นะ ;___; ยังไม่ได้ตรวจทานดูเลย
ขอบคุณที่เผลอเข้ามาอ่านกันนะ 55555 ขอบคุณข่าาาาาาา
POCHOPIT ✖
ความคิดเห็น