คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #28 : ตอนที่ 27 ยิ่งลึกซึ้งยิ่งหวั่นไหว 100%%%%%
ตอนที่ 27 ยิ่งลึกซึ้งยิ่งหวั่นไหว
ด้วยสภาพจราจรที่ติดขัดจนน่าหงุดหงิด แต่สำหรับคิมซอกจินแล้วเขากำลังสนุกสนานกับการเล่นเกมกับเจ้าหมาน้อยที่นั่งเบาะข้างๆอยู่ วันนี้แล้วสินะที่เขาทั้งสองจะได้อยู่ด้วยกันจริงๆสักที ไม่ใช่แค่กินข้าว หรือนอนด้วยกัน แต่หลังจากที่จอนจองกุกเข้าไปอยู่คอนโดของเขา ชีวิตทั้งคู่คงจะเหมือนคู่รักกันมากขึ้น
“ไม่เอาอะ พี่โกงผม แอบดูเฉลยได้ไง”
“ไหนหลักฐานละ พี่ไม่ได้โกงสักหน่อย ส่งแก้มมาให้หอมดีดีเลยนะ”
“ไม่ครับ ผมเลิกเล่นดีกว่า”
คงเป็นเพราะว่าคนเป็นพี่ตอบถูกบ่อยเกินทำให้แก้มป่องๆของคนตัวเล็กโดนจับฟัดไปหลายต่อหลายครั้งจนเผยรอยแดงขึ้นมา คิมซอกจินรู้สึกหมั่นเขี้ยวอยากจะฟัดคนข้างๆทุกครั้งที่ได้สัมผัสกลิ่นตัวหอมๆจากสบู่ผลไม้ บวกกับผิวนุ่มๆของจอนจองกุก
“ขี้งอนอีกแล้วนะ”
มือหนาปล่อยพวงมาลัยข้างหนึ่ง ก่อนจะเลื่อนไปสัมผัสกับผมของคนขี้งอนและขยี้มันไปมาอย่างเอ็นดู
“ผมไม่ได้งอนสักหน่อย แค่ไม่อยากเล่นกับคนโกง พี่รู้ไหมครับบ้านเมืองเรามีแต่คนโกงไง ทำให้ไม่เจริญสักที”
“โอเคๆ พี่ผิดไปแล้วครับคนเก่ง จะให้พี่รับโทษยังไงดี”
พอเห็นว่าเจ้าหมาน้อยเริ่มเอาหลักการบ้านเมืองมาใช้ คนเป็นพี่ก็ยอมศิโรราบทันที
“เลี้ยงไอติม!!”
“ของหวานอีกแล้วหรอ ย่าห์!!! จองกุกอา พี่ว่าช่วงนี้นายตัวโตไปแล้วนะ”
“ไม่จริงนะครับ ที่ผมตัวโต เพราะผมมีกล้ามแล้วต่างหาก”
จอนจองกุกพูดพลางถลกแขนเสื้อขึ้น พลางเบ่งกล้ามเล็กๆออกมาโชว์อีกฝ่าย
“อะไรกันของพี่ไม่เห็นต้องทำขนาดนี้เลย”
คิมซอกจินไม่พูดเฉย จึงเอื้อมไปจับมือของเด็กน้อยมาสัมผัสกับกล้ามแขนของตัวเอง จนจอนจองกุกถึงกับตาโตเพราะความตกใจในความฟิตของคนเป็นพี่
“โห กล้ามเป็นหมัดเลยครับ ผมอยากเป็นแบบนี้บ้างจัง สอนผมหน่อยนะ”
กลายเป็นมือเล็กมาเกาแขนของคิมซอกจินเป็นการอ้อนวอนแทน ชายหนุ่มหันมายิ้มหวานและส่ายหัวไปมา
“อย่าเลย ตัวเล็กๆแบบนี้แหละดีแล้ว ถ้าโตกว่านี้เห็นทีจะคุมไม่อยู่ อ้าถึงแล้วเราลงไปเลือกไอติมไปกินที่ห้องกันดีกว่านะ”
ภายในร้านมินิมาร์ทเล็กๆที่เต็มไปด้วยของกินมากมาย สมใจจอนจองกุกที่ตอนนี้เอาแต่วิ่งไปวิ่งมาเหมือนกับเด็ก ก่อนจะหยิบขนมมากมายมาใส่ตะกร้าที่คิมซอกจินถืออยู่
“อันนี้อร่อยนะครับ ผมชอบกินมาก”
“เยอะขนาดนี้กินหมดหรอ”
“หมดครับ ผมกินมันได้ทั้งคืน”
เจ้าหมาน้อยพูดพร้อมกับยิ้มโชว์ฟันกระต่ายข้างหน้า ก่อนจะคว้าขนมมาใส่อีก
“ทั้งหมด 25000 วอนคะ แหมพี่น้องคู่นี้นี่หน้าตาดีทั้งคู่เลยนะคะ คนพี่ก็หล่ออย่างกับดารา ส่วนคนน้องนี่ก็น่ารักอย่างกับตุ๊กตา”
แคชเชียร์สาวเอ่ยชมทั้งคู่อย่างไม่ขาดสาย แต่เธอคงไม่รู้ว่าจริงๆแล้วทั้งคู่เป็นอะไรกัน
“ขอบคุณนะครับ แต่จริงๆแล้วเราสองคนเป็นแฟนกัน”
คิมซอกจินพูดอย่างชัดเจน พร้อมกับกระตุกยิ้มให้กับสาวเจ้าเล็กน้อย
“โอ้มายกอด!! ต้ายตายยยยยจริงหรอคะเนี่ย กรี๊ดดดๆๆๆ นี่มันวายในอุดมคติชัดๆ”
ตอนแรกทั้งคู่คิดว่าที่เธอกรี๊ดออกมาเพราะรับไม่ได้ แต่ทว่าผิดคาดเธอกลับคลั้งไคล้นิยายวาย ชายรักชาย ตัวแม่ ถึงกับขอถ่ายรูปเก็บเอาไว้เยอะแยะ แล้วยังแถมไอติมมาให้ทั้งคู่อีก
“พี่จินครับ ขอบคุณนะครับ”
ทันทีที่กลับมาที่รถ จอนจองกุกที่ปากเต็มไปด้วยขนมในปากก็เอ่ยขอบคุณคนเป็นพี่
“ขอบคุณเรื่องอะไรครับ?”
“ที่พี่รักผม และทำให้ผมได้รักพี่”
“แหมจะอ้อนอีกละหะ หมาน้อยของพี่”
คิมซอกจินพูดพร้อมกับบิดจมูกคนตัวเล็กตรงหน้าอย่างหมั่นไส้
“ป่าวครับ ผมแค่รู้สึกดี เวลาพี่พูดว่าเราเป็นแฟนกัน และอยากให้เรามีความสุขด้วยกันแบบนี้ตลอดไป”
“ครับผม เราจะมีความสุขด้วยกันตลอดไป พี่สัญญา เอ๊ะเด็กที่ไหนนะกินขนมเลอะปากด้วย”
ยังไม่ทันที่จะพูดจบ คิมซอกจินก็คว้าศีรษะเล็กๆตรงหน้าเข้ามามอบจุมพิตหวานลงปากสีสดอย่างรวดเร็ว ลิ้นอุ่นๆค่อยๆสอดใส่ข้างไปภายในสัมผัสกับขนมรสหวานในปากของจอนจองกุกยิ่งทำให้จูบนั้น หวานมากขึ้นไปอีก
“ว้าววคอนโดพี่คือที่นี่หรอครับ ว้าววเยี่ยมไปเลย เคยเห็นแต่ในทีวี เขาบอกว่าค่าเช่าเดือนนึงตั้งหลายวอน”
ตอนนี้รถสีดำสนิทสุดหรูก็เดินทางมาถึงตึกสวยสูงเสียดฟ้า ย่านกังนัม ซึ่งที่ว่าเป็นย่านของคนรวย คิมซอกจินคลียิ้มเล็กน้อยก่อนจะรีบเดินไปเปิดประตูให้กับคนรักและช่วยถือกระเป๋าพาเจ้าเด็กน้อยที่กำลังตาโตอยู่เข้าไปด้านใน
ห้องขนาดใหญ่ถูกแบ่งออกเป็นหลายส่วน ทั้งห้องนอน ครัว รวมถึงห้องต่างๆมากมาย จนคล้ายกับบ้านหลังใหญ่หลังหนึ่ง แต่ที่น่าสะดุดตาก็คือ เฟอร์นิเจอร์ทุกอย่างล้วนแต่เป็นแบรนด์นำเข้าจากยุโรปทั้งสิ้น บ่งบอกได้ถึงสไตล์ของเจ้าของห้อง
“รกหน่อยนะ พี่ไม่ได้มานานแล้ว”
“ไม่หรอกครับ ห้องพี่จินสวยมากต่างหาก เห็นวิวไกลๆเหมือนกับโซลทาวเวอร์เลย”
จอนจองกุกพูดพลางเดินไปสัมผัสกับฝนั่งที่เป็นกระจกก่อนจะเอาใบหน้าแนบลงไปเหมือนกับจิ้งจกที่กำลังรับแสงแดด
“จองกุกจะอาบน้ำก่อนไหม เดี๋ยวพี่จัดของให้เอง”
“ไม่เป็นไรครับ ผมจัดเองดีกว่า พี่จินอาบก่อนเถอะครับ”
คนตัวเล็กพูดพลางเปิดกระเป๋าสัมภาระใบใหญ๋ของตัวเองกางออก เผยให้เห็นเสื้อผ้าต่างๆที่ถูกพับเก็บมาอย่างเป็นระเบียบ รวมถึงหนังสือเรียนต่างๆมากมาย
“ไม่เอาอะ พี่อยากให้จองกุกอาบให้ดีกว่า”
คนตัวสูงเดินเข้ามาด้านหลัง ก่อนที่มือหนาจะสวมกอดบริเวณเอวคอดของคนที่นั่งจัดสัมภาระอยู่ หน้าหวานหันมายิ้มเล็กน้อยเพราะรู้ดีว่าสิ่งที่อีกฝ่ายกำลังแฝงนัยคืออะไร
“ไม่ดีมั้งครับ”
“ไม่ดียังไงละ หึ?”
คิมซอกจินยกคิ้วขึ้นถามพร้อมกับรั้งเจ้าตัวเล็กให้หันกลับมาสบตากับตัวเอง จอนจองกุกมองหน่วยตาที่แสนเจ้าเล่ห์ตรงหน้า พลางกลืนน้ำลายเฮือกใหญ่ลงคอ อันที่จริงแล้วแค่ได้เห็นหน้าของชายหนุ่ม คนตัวเล็กก็รู้สึกอยากจะเป็นของเขาอยู่แล้ว
“ก็อย่างนี้แหละครับ พี่พูดแบบนี้ผมเขินนะ”
“ไม่อยากรู้แล้วหรือไง ว่าพี่ได้ของเล่นอะไรมาจากไอ้วี”
คนเป็นพี่พูดพลาง เลื่อนมือไปตบที่กระเป๋าหนังสีดังของตัวเองเป็นการเชื้อชวนอีกฝ่าย เจ้าลูกหมาที่กำลังนั่งหน้าแดงยังกับลูกเขือเทศเผยยิ้มหวานออกมาอีกครั้ง จนคิมซอกจินต้องทำอะไรสักอย่างแล้ว
“อ๊ะ! ปล่อยผมลงนะครับ”
ร่างเล็กที่ถูกยกขึ้นพาดกับไหล่คู่งามกำลังดิ้นไปมาอย่างน่ารัก ในขณะคิมซอกจินหัวเราะในลำคอออกมาอย่างพอใจ
“อาบน้ำกันเถอะนะ”
“แต่ผมยัง…”
“จู่ๆ อย่าดื้อน่า เดี๋ยวพี่พาไปเล่นของเล่นใหม่”
แน่นอนยังไม่ทันที่เจ้าเด็กจองกุกจะได้พูดออกมาคนเป็นพี่ก็พูดดักไว้ก่อน ในขณะที่รีบเดินตรงไปยังห้องอาบน้ำหรูหราอีกด้านหนึ่งทันที
*ฉากนี้เป็นฉากที่ไม่เหมาะสม หากรีดเดอร์ต้องการให้แปะอีเมล์เอาไว้นะคะ หรือไม่ก็ขอได้ทาง #SecretloveBTS*
Park Jimin…
“ออกมานะ กูรู้ว่ามึงอยู่ในนี้”
เสียงทุ้มของปาร์คจีมินตะโกนบอกคนที่กำลังหลบหนีเนื่องจากได้ไปแอบถ่ายรูปเขาระหว่างที่ปรับความเข้าใจกับจอนจองกุก ชายหนุ่มไม่รู้ว่าจุดประสงค์ของไอ้คนถ่ายนั้นต้องการอะไร แต่เขารู้ดีว่าไม่ใช่เรื่องดีแน่ๆ
ท่ามกลางหอประชุมของมหาวิทยาลัย ด้วยซอกมุมที่ไมท่เยอะมากนัก ร่างหนาจึงรู้ดีว่าถ้าหายอีกไม่นาจะต้องพบตัวเจ้าตัวการแน่ๆ ถ้ามันไม่ตัดสินใจวิ่งเตลิดออกไปที่อื่นสักก่อน
“เอาน่า ถ้ามึงลบสิ่งที่มึงไปถ่ายมาดีดี กูสัญญาว่าจะไม่กระทืบมึงแน่นอน”
ปาร์คจีมินยังไม่คงเลิกล้มความพยายามที่จะไกล่เกลี่ยกับคู่กรณีดีดี แต่ดูเหมือนว่าอีกฝ่ายจะไม่ตอบอะไรกลับมาแถมยังเงียบผิดปกติด้วยซ้ำ
กริ๊งงงๆๆๆๆๆๆๆ
ในระหว่างนั้นเองเสียงโทรศัพท์คู่ใจของชายหนุ่มก็ดังขึ้นโดยบังเอิญ พร้อมกับหน้าจอที่โชว์หราเบอร์ของคนที่เขาเพิ่งรู้จักได้ไม่นาน เจโฮป
“มีอะไร?”
เสียงแข็งกรอกผ่านสายไปอย่างแปลกใจ จองโฮซอกไม่น่าจะโทรหาเขาในเวลา เนื่องจากที่เกิดเหตุครั้งก่อน เฮดที่วางแผนทั้งหมดก็หายหัวจากปาร์คจีมินไปอย่างไร้วี่แวว
ตู๊ดดดดๆๆ…. แต่แล้วจู่ๆสายก็ถูกตัดไปอย่างน่าหัวเสีย ชายหนุ่มตอนนี้กำลังถูกดึงดูดความสนใจ ทำให้คนที่กำลังแอบอยู่นั้นได้ทีวิ่งหนีออกไปอีกด้านนึงทันที
“เห้ยยหยุดนะเว้ยยย”
สองเท้าของปาร์คจีมินรีบสาวก้าวตามไอ้ตากล้องนั้นไปติดๆ แต่ทว่ามันก็วิ่งต่ออย่างไม่เหน็ดเหนื่อย จนทั้งคู่ออกมานอกเขตมาวิทยาลัย
ปรี้นนนนนนน~~~~~
รถทรงยุโรปสีแดงแปร๊ดบีบแตรเสียงดังสนั่น เพราะว่าจู่ๆก็มีมนุษย์ที่ไหนไม่รู้วิ่งมาตัดหน้า ริต้าเจที่ขับรถผ่านมาต้องรีบเบรกกระทันหันจนใบหน้าสวยไปแนบชิดกับกระจกหน้ารถ ชายหนึ่งที่กำลังสนใจแต่ว่าไอ้คนที่ตามหามันวิ่งหนีไปทางไหน
“ไอ้พวกบ้า ไม่รู้จักมีสามัญสำนึกกันบ้างหรือไงเวลาจะข้ามถนน จะต้องแหกตาดูรถสะก่อน”
หญิงสาวในชุดเสื้อสีแดงและกางยีนส์ทรงสูงสีน้ำเงินเข้ม บวกกับรองเท้าส้นสูงหก เปิดประตูออกมาพร้อมกับบ่ายกรอบแว่นกันแดดสีดำสนิทลงอย่างวางมาดนางพญา
ปาร์คจีมินที่ตกใจถึงกับล้มตีลังกากับพื้นอย่างไม่เป็นท่า จนพลาดโอกาสที่จะจับเจ้าจอมแอบถ่าย ชายหนุ่มลุกขึ้นยืนอย่างหัวเสีย พร้อมกับเดินเข้ามาหาเจ้าของรถอย่างเอาเรื่อง
“นี่ป้า ใครกันแน่ที่ไม่มีสามัญสำนึก ขับรถเกือบจะชนคนอยู่แล้ว ไม่เห็นหรือไงว่าสัญญาณไฟมันเขียวอยู่”
“แกเรียกใครป้ายะ!!!”
“แถวไหนมีใครอยู่ ก็คนนั้นแหละ ที่เป็นมนุษย์ป้า”
คำพูดคำจาของไอ้เด็กนักศึกษาหน้าจืดนี่มันช่างน่าขัดใจริต้าเจจริงๆ หญิงสาวที่กำลังเดือดพล่านพยายามหายใจเข้าลึกๆ ก่อนจะเลื่อนมือไปหยิบกระเป๋าหนังในรถของตัวเองออกมาตั้งท่าจะตีทันที
ผลั๊วะ!!!!! ผลั๊วะ!!!
“โอ้ยย เจ็บนะเว้ยย ยัยป้าบ้า โรคจิตหรือป่าววะเนี่ย ฟาดคนอื่นไปทั่วเลยหรือไง”
“รู้ไหม ฉันเกลียดที่สุดคือ ผู้ชายปากเน่าอย่างแกไง ”
ผลั๊วะ!!!!! ผลั๊วะ!!!
“โอ้ยย พอแล้วๆๆ จะตีกันจนตายหรือไงวะ”
ปาร์คจีมินพยายามปัดป้องทุกวิถีทางจากไม้เบสบอลที่ระดมเข้าตีแขนทั้งสองของเขา ดูเหมือนว่าหญิงสาวจะไม่ยอมรามือง่ายสะด้วย
“ฉันอายุยี่สิบหก และหน้าสวยขนาดนี้ แกกล้าดียังไงเอาไปเทียบกับป้าแก่ๆแบบนั้นหะ?”
ริต้าเจโวยวายออกมา พร้อมกับเงื้อไม้ในมือเตรียมฟาดอีกครั้ง แต่ทว่าคราวนี้มือหนาของปาร์คจีมินกลับคว้าเอาไว้สะก่อน เพื่อร้องขอชีวิต
“หยุดก่อนๆๆๆ โอเคๆผมขอโทษครับ ที่ปากหมาไปแบบนั้น เลิกตีผมสักทีเถอะ”
“หืมม ยอมรับแล้วสินะว่าปากแกมันหมามาก จำไว้นะว่าอย่าเที่ยวเรียกผู้หญิงหน้าสวยๆที่อายุเข้าใกล้เลขสามอย่างฉันว่าป้าอีก”
“เอ่อ สามสิบ ก็แก่จริงๆนี่หว่า”
“แกพูดว่าไงนะ!!!!!!!”
ทันทีที่ได้ยินไอ้หน้าจืดนั้นบ่นพึมพำออกมา หญิงสาวก็เตรียมจะฟาดกระเป๋าใส่อีกครั้ง แต่ทว่าเจ้าเด็กทะเล้นนั้นมันดันรีบเอามือปิดปากและเดินหนีไปอีกทางสะก่อน
“ป่าวครับ ผมพูดว่าเอ่อ ก็สวยจริงๆนี่หว่า”
ปาร์คจีมินพยายามปกป้องตัวเองจากการถูกทำร้ายด้วยการไถไปน้ำตื้นๆ ถึงแม้ว่ารืต้าเจจะดูเหมือนไม่ค่อยเชื่อเท่าไหร่ แต่ก็เอาเถอะ
“ไอ้เด็กเลวเอ้ยยย!!!!”
ครบแล้วค่าาาาาา!!!!!!
ต้องของบอกก่อนเลยว่าสุขสันต์วันสงกรานต์ล่วงหน้านะคะทุกคน ปีนี้ไรท์ไม่ได้กลับบ้านนอก เลยมีเวลาอัพแน่นอน ยังไงก็ขอให้ทุกคนมีความสุขกับเทศกาลดับร้อนนี่นะคะ และอย่าลืมมาให้กำลังใจ พี่จินน้องกุก พี่วีน้องก้า พี่แรปน้องโฮป และจีมินด้วยนะคะ
กดเฟบเรื่องที่รูปจินกุก
กดโหวตและเขียนคำนิยมที่รูปวีก้า
อยากบอกว่าตอนนี้ แท๊กของเรามีคนเข้าไปเล่น เข้าไปพูดคุยกันแล้วนะ ปลื้มมากๆเลยคะ ทวงฟิค หรือพูดคุยกับไรท์ได้นะคะ ถ้าเกิดไรท์หายหัวไปนาน สามารถตามไปจิกหัวได้ 55555 #SecretloveBTSหรือ @btob2mh_fan
ฝากติดตามผลงานเค้าด้วยละ ช่วยกันโหวต เขียนคำนิยาม หรือ คอมเม้นท์กันได้น่ะ
เอ่อ!! มีเรื่องนึง คือมีน้องคนนึงเขาสนใจอยากให้ไรท์รวมเล่มคะ เลยอยากจะสอบถามว่ามีใครสนใจหรือป่าว ส่วนรายละเอียดไว้คุยอีกทีนะคะ
โอเค เจอกันในตอนต่อไปคะ รักรีดเดอร์ทุกคน รักโซชิ รักสิก้า รักบีทูบี รักมินฮยอก
ความคิดเห็น