(Fic Naruto)รักวุ่นๆ ขอเน้นเเสงอุษา!

ลำดับตอนที่ #8 : น่าสนใจดีนี่ เธอน่ะ....

           ฮึ่ย!!!เอาวะ!ลองไปดูๆหน่อยก็ได้!ชิ!
เอิ่ม......หญ้าสูงอิ๊บอ๋ายอ่ะ มีอนาคอนด้าอยู่ตรูมั้ยวะเเล้วตรูจะโดนผีหลอกตายก่อนมั้ยฟร้าเนี่ย!

เอ๊ะ.....เชยจังเลยเเฮะ สมัยนี้เขาใช้ออดไฟฟ้ากันเเล้วค่ะ ไม่ใช่ระฆังเเบบโรงเรียนวัด-_-

กรุ๊งกริ๊ง.  กรุ๊งกริ๊ง~~~

             ฉันตัดสินใจฝ่าดงหญ้าที่สูงเหนือหัวไปเเละสั่นระฆังขี้ฝุ่นเขลอะไปสองสามเอีครั้ง.  รออยู่พักหนึ่งประตูก็เปิดออกพร้อมเสียงเอี๊ยดอ๊าดๆชวนปวดหูปวดตับ
    "มีธุระอะไรเหรอครับ...อืมม์"ชายหนุ่มหน้าตาดีที่เปิดประตูออกมาในสภาพชุดเเดงสีดำลายก้อนเมฆสีเเดงพูดขึ้นมาเสียงเรียบเขามีผมสีเหลืองเข้มบาดใจที่ปล่อยยาวไว้จนถึงกระดูกสะ.บักหลัง. เเละรวบมันไว้เป็นหางม้าอยู่ครึ่งหัว
    "......คือดิฉันเป็น...มิสทีนเคลื่อนที่น่ะค่ะ หรือง่ายๆคึอช่างเเต่งหน้าเคลื่อนที่..."พูดค้างได้เเค่นั้น ฉันก็็็โดนขัด
    "ขอโทษนะครับ.....คือเราไม่ต้องการ..."
    "เดอิดาระ!ใครมาอ่ะ กิ๊กนายเหรอ"เสียงผู้หญิงตะโกนลอดออกมาจากข้างในตัวบ้าน ทำให้ผู้ชายตรงหน้าหลุดอารมณ์โกรธออกมาต่อหน้าคนเเปลกหน้าอย่างฉัน
    "ไม่มีหรอกไอ้กิ๊กนั่นอ่ะ มีมิสทีนเคลื่อนที่มาก็เท่านั้น.....อุ้ก!
    "น้องคะน้องคือมิสทีนเคลื่อนที่ที่คอยเเต่งหน้าให้บ้านโน้นบ้านนี้ใช่มั้ยจ๊ะ"ผู้หญิงหน้าตาสะสวยพูดเสียงหวาน หลังจากที่เพิ่งใช้ก้นงานๆงอนๆของตัวเองบั๊มชายที่ชื่อเดอิดาระกระเด็นติดกำเเพงเป็นจิ้งจกไป
    "อ่ะค่ะ"
    "งั้นเข้ามาเลยจ้ะ"เธออ้าประตูให้กว้างพอที่จะให้ฉันเข้าได้
ภายในเเตกต่างกับภายนอกโดยสิ้นเชิง ทั้งดูหรูหรา ทันสมัย เเละที่สำคัญ คือดูใหม่เอี่ยมอ่อง เเตกต่างกับไอ้รังอนาคอรด้านั่นเยอะเลย. ยิ่งภายนอกบ้านอย่าไปเทียบ...อย่างกับบ้านไม้เมื่อสองร้อยปีก่อนแล้วโดนบูรินหมูบินได้ชนเข้าไปซ้ำอีกที
    "โฮะโฮะ เรื่องในบ้านเนี่ย เป็นเครดิตของไอ้เดอิดาระมันนะ ไม่ใช่สาวสวยเกี่ยงงานอย่างพี่ โฮะโฮะ"พี่สาวผมน้ำเงินจุกพูดเสียงหวาน ดูโรคจิตเลกๆเเฮะ
    "เดอิดาระ?ใช่คนที่โดนบะ พี่เรียกถามตะกี้รึเปล่าคะ"ฉันถาม เกือบหลุดพูดสิ่งไม่สมควรออกมาซะได้
พี่สาวผมจุกน้ำเงินพยักหน้า"ใช่จ้ะ"
    "เขาเป็นสถาปนิกเหรอคะ"
ทันใดนั้นท่าทีโรคจิตที่เป็นทุนเดิมของพี่เขา ก็กลับกลายเป็นโรคจิตริซึ่ม ทำเอาฉันอยากจะปลีกตัวออกหนี
    "ฮ่ะฮ่ะ.......สถาปนิกงั้นเหรอ...กร๊ากกกกก....ถ้าหมอนั่นได้ยินคงเก็บไว้จำจนวันตายเลยล่ะ...อย่างหมอนั่น่ะนะ มันต้องคนงานก่อสร้าง!!!!!ได้ยินสถาปนิกเเล้วมัน....จั๊กจี้ว่ะ. กร๊ากกกก!!!!^[   ]^"ว่าเเล้วเธอก็ลงไปชักดิ้นชักงออยู่ที่พื้น
    "ได้ยินนะเฟ้ยโคนัน เดี๋ยวก็เอาสภาพเธอตอนนี้ไปบอกเพนเลย.....อืมม์"เสียงชายที่โดนกล่าวหาดังขึ้นมาจากทางด้านหลัง. ทำให้ฉันหันขวับกลับไปมอง ก็พบเขาในสภาพที่มีน้ำเยิ้มๆเหนียวๆติดเต็มตัว เเวะไหลย้อยไปตามทาง
    "หยะอย่านะเว้ยเฮ่ย!!!"พี่สาวโคนัน(รู้ชื่อละ)ลุกพรวดด้วยอารามตกใจ มือทั้งสองก็กำชุดของเดอิดาระเเน่นที่คอด้วยนะ ท่าทางเหมือนกำลังจะมีเรื่อง เเต่จริงๆเเล้วเหมือนกำลังเว้าวอน
    "แลกกับเวรทำงานบ้านสองสัปดาห์.....อืมม์"เดอิดาระก้มหน้าไปมองพี่โคนันพร้อมชูสองนิ้ว-_-Y
    "เฮ้ย!นั่นมันเกือบเดือนเลยนะโว้ย!O.O"
    "เธอไม่มีสิทธิ์เลือกทางอื่นนะ.....อืมม์"เดอิดาระขู่พลางจ้องพี่โคนันตาเขม็ง  ปานว่าจะควักออกมาทำชานมไข่มุก
    "เเต่มัน.....ฮึ่ยยย!เอางั้นก็ได้วะ!"โคนันผละมือทั้งสองที่กำปกคอเสื้อของเดอิดาระไว้เเละหันมาขยี้ผมสีน้ำเงินของตัวเองด้วยความหงุดหงิดเเทน. เดอิดาระจึงยิ้มอย่างพอใจ
     "เอ่อ..."ฉัน
     "อี๋~น้ำลายนายเปื้อนมือฉันด้วยอ่ะ!เเหยะ!"พี่โคนันกรีดร้องอย่างโหยหวนพลางสะบัดมือทั้งสองรัวเร็ว
    "เหอะ...ก็เธอดันมาบั๊มพ์ฉันชนกำเเพงเองนี่.....ไม่เห็นรึไงว่าก่อนที่ฉันจะไปเปิดประตูฉันกำลังปั้นกำเเพงกลิ่นเปปเปอร์มิ้นท์อยู่น่ะ. เนี่ย.....แล้วฉันยังต้องมาเสียเวลาทำใหม่ เปลืองทั้งดิน ทั้งน้ำยาบ้วนปากSystemaอีก!....อืมม์"
    "เออๆ!ตกลงตรูวผิดดดดToT"พี่โคนันร้องอย่างน่าสงสาร
    "เอ่อ ขอโทษนะคะพี่โคนัน.....ฉันเพิ่งนึกได้ว่าลืมเเนะนำตัว....ฉันชื่อโอกินาว่าค่ะ^-^"ฉันตัดสินใจใช้มุกนี้  เพื่อ
หยุดบทสนทนานี้ลงซะ ก่อนที่มันจะเสียเวลาไปมากกว่านี้ อย่าลืมสิคะคุณคนอ่าน ฉันยังมีน้องๆอีกหลายคนที่ต้องเลี้ยงนะคะT-T
    "อะไรๆ!ใครไปเที่ยวโอกินาว่า(o_o.  )(  o_o)"เดอิดาระหันซ้ายหันขวา
/นี่ตรูผิดด้วยเรอะ ที่ชื่อเหมือนจังหวัดน่ะT^T/
    "ใช่เเล้ว!!!วันนี้มีเดทกับเพนด้วย!เกือบลืมไปเเล้วมั้ยล่ะ!"พี่โคนันโพล่งขึ้นมาด้วยความตกใจเเละฉกมือของฉันไปที่ห้องๆหนึ่ง
    ".....เเค่ไปช่วยเพนถือของ ขี่จักรยานไป-กลับ เเล้วไปซื้อข้าวมาให้กินน่ะเหรอ เดทของเธอน่ะ ช่างน่าจดจำเสียจริงนะ^^"เอ๊ะ นั่นมันงานสารถีทั้งนั้นเลยนี่หว่าo_O
    "ไอ้เดอิดาร้าาา>[]<"

ในห้องนอนของพี่โคนัน
เฮ้ย!นี่มันศูนย์รวมเเฟชั่นหรือไงวะ!??ทำไมถึงมีเเต่เสื้อผ้าเเบรนน์ดังๆทั้งนั้นเลยอ่า(เสียงสุดท้ายดูอิจฉาหน่อยๆ)
    "พอดีพี่ไม่มีเงินพอซื้อของเเท้น่ะ ก็เลยไปซื้อนิตยสารเเฟชั่นมาดูหรือไปดูของจริงบ้างน่ะ เเล้วก็เย็บตาม"พี่โคนันพูดพลางเกาหัวอย่างเขินๆ เฮ้ยๆพี่ๆ หัวพี่ฟูไปหมดเเล้วนะคะ เเบบรังนกยังดูดีกว่าอีกอ่ะT T
    "ช่วยพี่ด้วยนะจ๊ะ ขอเเบบที่เพนเห็นเเวบเเรกเเล้วต้องอึ้งกิมกี่ไปสามวินาทีเเบบในนิยายอ่าจ้ะ>//////<"
    "เอ่อ...เ..เเบบนั้นฉันเกรงว่าต้องรอโอกาสที่พี่โคนันได้ไปงานราตรีอ่ะนะคะ เพราะฉันไม่รับประกันว่าพี่จะถูกส่งไปศรีธัญญารึเปล่า^^;"
    "งั้นเอาไงก็ได้ให้พี่สวยแบบไม่ทัวร์ศรีธัญญาน่ะ!"พี่โคนันกระเเทกเสียงเเบบว่าโดนขัดใจ.....อะไร้~ฉันทำไรผิดตรงไหนคะพี่
    "สเป็คของคุณเพนล่ะคะ"
    "เเบบพี่นี่เเหละ^0^"
    "ค่ะ-  -;"
........
    "ว้าว"
    "เเบบนี้พอโอเคมั้ยคะ"
    "ไม่หรอก.....มันสวยมากด้วยซ้ำไป...โอกินาว่า. เธอนี่เก่งจริงๆ"
    "ขอบคุณค่ะ"
    "เท่าไหร่จ๊ะ"
    "1250บาทค่ะ"
    "เเพงจัง-3-"พี่โคนันทำปากบู้ เเต่ก็ยอมจ่ายเงินเเต่โดยดี
    "งั้นฉันกลับก่อนนะคะ นี่นามบัตรค่ะ^^"ฉันยื่นกระดาษหอมไปให้ เเละก่อนที่จะออกไป...
    "เดี๋ยว!"
    "คะ?คุณเดอิดาระ"ฉันหันกลับไปมองเดอิดาระที่กำลังจับไหล่ของฉันอยู่ เเละย่อตัวลงเพื่อให้หลุดจากมือเขา
    "ฉันว่าเธอมาทำงานกับพวกเราดีกว่า"
    "คะ?/หา!"ทั้งฉันกับพี่โคนัน
    "นี่นายบ้ารึเปล่าฮะ!เเสงอุษาของเราจะรับคนเพิ่มไม่ได้จนกว่าเพนจะอนุญาตนะเว่ย!"พี่โคนันถามเดอิดาระเสียงดัง
    "แล้วฉันบอกเมื่อไหร่ว่าจะให้เข้าเเสงอุษา-*-"
    "??"
    "ก็เเค่ให้มาเป็นเเม่บ้าน เเล้วก็เเต่งหน้าเธอทุกวัน เเล้วก็ช่วยฉันสร้างโน่นสร้างนี่บ้างเท่านั้นเอง เเล้วก็กลับบ้าน เเล้ววันต่อมาก็เหมือนเดิม. เเค่เนี้ย"
    "โอ๊ะเเจ๋วเเฮะ"พี่โคนันเริ่มเห็นด้วยเเล้ว
    "เดี๋ยวนะคะ. นี่ฉันช่างเเต่งหน้านะ ไม่ใช่....."
    "มันก็ครือๆกันนั่นเเหละ เเล้วเรื่องเงินไม่ต้องห่วง เรามีให้เธอละกัน เเถมงานยังสบายกว่าด้วย ไม่ต้องตะลอนไปไหนให้เหนื่อย เเละฉันหวังคำตอบดีๆของเธอนะ.......ยัยจังหวัดโอกินาว่า"