Rise to the top!!!
สวัสดีค่ะ ฉันชื่อ กวาง อายุ 19 ปี จริงๆแล้วฉันเป็นเด็กแอดปี 57 แต่ฉันตัดสินใจไปแล้วว่าจะเป็นเด็กซิ่วปี 58 อื้มมม... เป็นการตัดสินใจที่น่าตบกระบาลจริงๆ(ขอโทษคุณแม่ที่ใช้คำโบราณ)
ชีวิตของฉันในฐานะเด็กแอดปี 57 มันช่างไม่เป็นโล้เป็นพายเอาเสียเลย ฉันสอบไม่ติดซักที่ เป็นเรื่องน่าเศร้ายิ่งกว่าละครที่ตอนจบพระเอกตาย ฉันเลือกจะเป็นแพทย์ค่ะ ก็เลยสอบแต่แพทย์ ตั้งแต่แพทย์มข. PI ยันแพทย์กสพท. แล้วสุดท้ายมันก็ไม่ติด
ถึงอยากจะร้องไห้แต่น้ำตามันก็ไม่ไหลซักหยด...ทำไมกันนะ?
ฉันไม่ใช่คนเรียนเก่งโดดเด่นอะไร การเรียนพอใช้ได้ไม่เก่งแต่ก็ไม่ถึงกับย่ำแย่อะไร แต่ฉันมีความฝัน ฝันที่จะเป็นหมอ... อ่า มันเป็นเพราะกระแสสังคมรึเปล่านะที่ทำให้ฉันมีความฝันแบบนี้? ไม่รู้เหมือนกันแฮะ เพราะฉันเองก็ตอบไม่ได้ แต่ถ้าถามกลับกันว่าถ้าไม่ได้เป็นหมอแล้วฉันจะไปทำอะไร? ข้อนี้ต่างหากที่ฉันไม่อาจหาคำตอบได้เลย
ฉันเป็นคนที่มุ่งมั่นกับสิ่งที่ตัวเองใฝ่ฝันมากเกินไป หรือเป็นแค่คนที่ค้นหาตัวเองไม่เจอแล้วไหลไปตามกระแสสังคม?
...ถ้าดูแล้วคุณจะรู้เอง...
กสพท. เป็นแพทย์สนามสุดท้ายที่ฉันสอบค่ะ ทันทีที่ออกมาจากห้องสอบฉันรู้ตัวดีเลยว่าปีนี้ฉันต้องพลาดแล้วแน่ๆ ความเสียใจอยู่กับฉันพักหนึ่ง มันเป็นสิ่งจูงใจที่ทำให้ฉันต้องอ่านหนังสืออย่างหนักเพื่อชดเชยกับสิ่งที่พลาดไป(แม้มันจะไม่ช่วยอะไรกับสิ่งที่ผ่านไปแล้วก็เถอะ) แต่พอคะแนนประกาศออกมา มันดีเกินคาดสำหรับฉัน ฉันได้คะแนน 7 วิชาสามัญ 39.9 และคะแนนวิชาเฉพาะ 20.3889 รวมแล้วเท่ากับ 60.2889 ความหวังที่เคยดับไปมันกลับมาสว่างไสวอีกครั้ง อ่า... ฉันอาจจะมีสิทธิ์สอบผ่านนะ เพราะคะแนนสูงกว่ามีนของปีที่แล้ว(สำหรับมหา'ลัยที่ฉันเลือกค่ะ)
แต่เพราะปีนี้มีคนที่เก่งกว่าฉันมากมายค่ะ ฉันก็เลยสอบไม่ติดอย่างที่บอกไป... ฉันต้องยอมรับกับสิ่งที่ได้รับ
"คนเรา...ถ้ากล้าฝันก็ต้องกล้าที่จะยอมรับความเจ็บปวดหากทำความฝันนั้นไม่สำเร็จ"
ฉันท้อแท้...ฉันพลาดไปแล้ว...ความฝันของฉัน ฉันพรากมันไปเองกับมือ...
แต่สุดท้ายฉันกลับตัดสินใจทำในสิ่งที่ไม่มีใครเห็นด้วย ฉันตัดสินใจไม่เข้าเรียนมหา'ลัยในปีนี้ เพื่อที่จะลองทำตามฝันของตัวเองอีกครั้ง เย้!!!... คนรอบข้างต่างบอกว่าให้ฉันเข้าเรียนปี1ไปก่อน แล้วก็มาสอบใหม่ปีหน้า ไม่มีอะไรเสียหายนี่ บางทีข้อสอบตอนสอบเข้าอาจจะมีอยู่ในเนื้อหาของปี1ก็ได้ ถ้าลองเรียนอะไรที่มันยากกว่า แค่ข้อสอบเข้ามหา'ลัยเนี่ย มันก็คงไม่ยากหรอกดีกว่าเสียเวลาไปเปล่าๆ
อ่า...ฉันเห็นด้วยกับพวกเขาอยู่นะ แต่ด้วยความสามารถของฉัน ฉันคงทำแบบนั้นไม่ได้ ฉันไม่สามารถเรียนปี1ไปพร้อมๆกับอ่านหนังสือเตรียมสอบได้(ตอนม.6 ฉันทำได้เพราะเพื่อนๆในห้องต่างก็ช่วยกันเรียน อ.ก็ไม่เข้มงวดกับเด็กม.6มาก)ขืนทำแบบนั้นฉันคงจะเรียนปี1ย่ำแย่ และก็คงทำข้อสอบไม่ได้เรื่อง นั่นมันนรกชัดๆ
ดังนั้นฉันจึงต้องทิ้งอย่างใดอย่างหนึ่งไป... ฉันทิ้งเวลาไปหนึ่งปีเพื่อที่จะไปสอบใหม่อีกครั้ง ฉันรู้ซึ้งถึงคำว่า "พ่ายแพ้" รู้จักคำว่า "เจ็บปวด" เป็นอย่างดี และฉันจะไม่ยอมเป็นแบบนั้นอีกแล้ว
ตราบใดที่แขนขายังอยู่ครบ ตราบเท่าที่ฉันยังมีลมหายใจอยู่ฉันจะสู้ต่อไป ความฝันของฉัน...มันไม่ได้มีราคาถูกจนฉันต้องมองข้ามมันไป ฉันก็แค่ต้องจ่ายเพิ่มเพื่อที่จะได้มันมา...
แต่ฉันจะเข้มแข็งไปได้ซักกี่น้ำกันนะ? ฉันมันก็เป็นแค่คนที่บ้าดีเดือด ตัดสินใจทำอะไรตามใจตัวเอง เป็นคนประเภทที่น่าหมั่นไส้สุดๆ แต่ถ้าฉันตัดสินใจทำอะไรด้วยตัวของฉันเองแล้ว ฉันก็ต้องรับผิดชอบกับสิ่งที่ฉันทำ จะรุ่งหรือจะร่วงเดี๋ยวก็รู้ จะถูกชื่นชมหรือจะถูกถากถางเดี๋ยวจะได้เห็นกัน... ฉันผ่านความเจ็บปวดกับเรื่องแบบนี้มาหลายครั้งแล้ว ถ้าครั้งนี้มันไม่สำเร็จ มันก็ไม่มีอะไรมากไปกว่า "เจ็บอีกครั้ง" ก็เท่านั้นเอง แต่ฉันไม่ยอมให้มันเป็นแบบนั้นหรอกนะ ฮี่ๆ
Rise to the top! ลองพยายามอีกครั้ง เพื่อขึ้นไปยืนบนจุดสูงสุด!
ชีวิตของฉันในฐานะเด็กแอดปี 57 มันช่างไม่เป็นโล้เป็นพายเอาเสียเลย ฉันสอบไม่ติดซักที่ เป็นเรื่องน่าเศร้ายิ่งกว่าละครที่ตอนจบพระเอกตาย ฉันเลือกจะเป็นแพทย์ค่ะ ก็เลยสอบแต่แพทย์ ตั้งแต่แพทย์มข. PI ยันแพทย์กสพท. แล้วสุดท้ายมันก็ไม่ติด
ถึงอยากจะร้องไห้แต่น้ำตามันก็ไม่ไหลซักหยด...ทำไมกันนะ?
ฉันไม่ใช่คนเรียนเก่งโดดเด่นอะไร การเรียนพอใช้ได้ไม่เก่งแต่ก็ไม่ถึงกับย่ำแย่อะไร แต่ฉันมีความฝัน ฝันที่จะเป็นหมอ... อ่า มันเป็นเพราะกระแสสังคมรึเปล่านะที่ทำให้ฉันมีความฝันแบบนี้? ไม่รู้เหมือนกันแฮะ เพราะฉันเองก็ตอบไม่ได้ แต่ถ้าถามกลับกันว่าถ้าไม่ได้เป็นหมอแล้วฉันจะไปทำอะไร? ข้อนี้ต่างหากที่ฉันไม่อาจหาคำตอบได้เลย
ฉันเป็นคนที่มุ่งมั่นกับสิ่งที่ตัวเองใฝ่ฝันมากเกินไป หรือเป็นแค่คนที่ค้นหาตัวเองไม่เจอแล้วไหลไปตามกระแสสังคม?
...ถ้าดูแล้วคุณจะรู้เอง...
กสพท. เป็นแพทย์สนามสุดท้ายที่ฉันสอบค่ะ ทันทีที่ออกมาจากห้องสอบฉันรู้ตัวดีเลยว่าปีนี้ฉันต้องพลาดแล้วแน่ๆ ความเสียใจอยู่กับฉันพักหนึ่ง มันเป็นสิ่งจูงใจที่ทำให้ฉันต้องอ่านหนังสืออย่างหนักเพื่อชดเชยกับสิ่งที่พลาดไป(แม้มันจะไม่ช่วยอะไรกับสิ่งที่ผ่านไปแล้วก็เถอะ) แต่พอคะแนนประกาศออกมา มันดีเกินคาดสำหรับฉัน ฉันได้คะแนน 7 วิชาสามัญ 39.9 และคะแนนวิชาเฉพาะ 20.3889 รวมแล้วเท่ากับ 60.2889 ความหวังที่เคยดับไปมันกลับมาสว่างไสวอีกครั้ง อ่า... ฉันอาจจะมีสิทธิ์สอบผ่านนะ เพราะคะแนนสูงกว่ามีนของปีที่แล้ว(สำหรับมหา'ลัยที่ฉันเลือกค่ะ)
แต่เพราะปีนี้มีคนที่เก่งกว่าฉันมากมายค่ะ ฉันก็เลยสอบไม่ติดอย่างที่บอกไป... ฉันต้องยอมรับกับสิ่งที่ได้รับ
"คนเรา...ถ้ากล้าฝันก็ต้องกล้าที่จะยอมรับความเจ็บปวดหากทำความฝันนั้นไม่สำเร็จ"
ฉันท้อแท้...ฉันพลาดไปแล้ว...ความฝันของฉัน ฉันพรากมันไปเองกับมือ...
แต่สุดท้ายฉันกลับตัดสินใจทำในสิ่งที่ไม่มีใครเห็นด้วย ฉันตัดสินใจไม่เข้าเรียนมหา'ลัยในปีนี้ เพื่อที่จะลองทำตามฝันของตัวเองอีกครั้ง เย้!!!... คนรอบข้างต่างบอกว่าให้ฉันเข้าเรียนปี1ไปก่อน แล้วก็มาสอบใหม่ปีหน้า ไม่มีอะไรเสียหายนี่ บางทีข้อสอบตอนสอบเข้าอาจจะมีอยู่ในเนื้อหาของปี1ก็ได้ ถ้าลองเรียนอะไรที่มันยากกว่า แค่ข้อสอบเข้ามหา'ลัยเนี่ย มันก็คงไม่ยากหรอกดีกว่าเสียเวลาไปเปล่าๆ
อ่า...ฉันเห็นด้วยกับพวกเขาอยู่นะ แต่ด้วยความสามารถของฉัน ฉันคงทำแบบนั้นไม่ได้ ฉันไม่สามารถเรียนปี1ไปพร้อมๆกับอ่านหนังสือเตรียมสอบได้(ตอนม.6 ฉันทำได้เพราะเพื่อนๆในห้องต่างก็ช่วยกันเรียน อ.ก็ไม่เข้มงวดกับเด็กม.6มาก)ขืนทำแบบนั้นฉันคงจะเรียนปี1ย่ำแย่ และก็คงทำข้อสอบไม่ได้เรื่อง นั่นมันนรกชัดๆ
ดังนั้นฉันจึงต้องทิ้งอย่างใดอย่างหนึ่งไป... ฉันทิ้งเวลาไปหนึ่งปีเพื่อที่จะไปสอบใหม่อีกครั้ง ฉันรู้ซึ้งถึงคำว่า "พ่ายแพ้" รู้จักคำว่า "เจ็บปวด" เป็นอย่างดี และฉันจะไม่ยอมเป็นแบบนั้นอีกแล้ว
ตราบใดที่แขนขายังอยู่ครบ ตราบเท่าที่ฉันยังมีลมหายใจอยู่ฉันจะสู้ต่อไป ความฝันของฉัน...มันไม่ได้มีราคาถูกจนฉันต้องมองข้ามมันไป ฉันก็แค่ต้องจ่ายเพิ่มเพื่อที่จะได้มันมา...
แต่ฉันจะเข้มแข็งไปได้ซักกี่น้ำกันนะ? ฉันมันก็เป็นแค่คนที่บ้าดีเดือด ตัดสินใจทำอะไรตามใจตัวเอง เป็นคนประเภทที่น่าหมั่นไส้สุดๆ แต่ถ้าฉันตัดสินใจทำอะไรด้วยตัวของฉันเองแล้ว ฉันก็ต้องรับผิดชอบกับสิ่งที่ฉันทำ จะรุ่งหรือจะร่วงเดี๋ยวก็รู้ จะถูกชื่นชมหรือจะถูกถากถางเดี๋ยวจะได้เห็นกัน... ฉันผ่านความเจ็บปวดกับเรื่องแบบนี้มาหลายครั้งแล้ว ถ้าครั้งนี้มันไม่สำเร็จ มันก็ไม่มีอะไรมากไปกว่า "เจ็บอีกครั้ง" ก็เท่านั้นเอง แต่ฉันไม่ยอมให้มันเป็นแบบนั้นหรอกนะ ฮี่ๆ
Rise to the top! ลองพยายามอีกครั้ง เพื่อขึ้นไปยืนบนจุดสูงสุด!
ความคิดเห็น