คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : แชปเตอร์ ๑ : รับน้องไฮไลท์
แชปเตอร์ ๑
รับน้องไฮไลท์
“แหม่ เดี๋ยวนี้มึงชักจะติดโลกบอทเกินไปแล้วนะ” แทฮยอนพูดเหน็บเเนมผม
“อะไร ก็กูตอบเมนชั่นไม่ทันอ่ะมึง” ผมหันมาก่อนเก็บโทรศัพท์ลงในกระเป๋าแล้วสนใจงานรับน้องที่ผ่านไปแล้วครึ่งเช้า
ผมกับแทฮยอนมากินข้าวกันตรงร้านข้าวที่เป็นที่นักศึกษาเข้ากัน
ผมถอนถายใจก่อนจะวางโทรศัพท์ลง ยอมรับเลยว่าแค่จิ้มนู่นจิ้มนี่มันสามารถทำผมเหนื่อยเลยทีเดียว
แทฮยอนที่นั่งข้างๆกำลังกินเค้กที่มีท็อปปิ้งสตอเบอร์รี่อย่างจุใจอยู่
มึงมีความสุขมากสินะ กินไม่แบ่งเนี่ย... ผมกร่นด่ามันในใจมัน
"ไอจินๆ คนฟอลบอทดงฮยอกเท่าไหร่ว่ะ?" อยู่ๆแทฮยอนก็ถามขึ้นมาก่อนจะหันมามองผม ผมจ้องกลับไปที่โทรศัพท์
ก่อนจะตอบตามจำนวนที่ผมจำได้
"ก็ห้าร้อยกว่าคนน่ะ.."
"เหี้ย แม่งบอทเซเลบว่ะ กูเคยเป็นบอทวันดีนะ แค่สองร้อยเอง" แทฮยอนพูดพลางเบ้ปากก่อนจะหันไปสนใจ
เค้กของมันต่อ เออ ใช่.. อีบอทเซเลป คนทักแม่งก็เยอะ มีทั้งกะกลางวันกะกลางคืนด้วย อย่างกะพวกคุยปรึกษาเป็นพวกเเชท
คุยเป็นโซเชียลอะไรทำนองนั้นเลย ผมถอนหายใจอีกรอบแล้วหมอบกับโต๊ะของร้านอาหาร เฮ้อออออ
แต่ที่ผมยังไม่เข้าใจก็คือ ถ้าบอทมันจะเซเลปขนาดนี้นะ ทำไมไม่มีแฟนในบอทเลยล่ะ ผมก็เห็นมีบอทรุ่นพี่มาเต๊าะอยู่
เหมือนกันนะ แต่ดงฮยอกก็แค่ตามน้ำไปแต่ไม่ได้ตอบรับหรืออะไร ทั้งที่สมัยนี้บอทพวกนี้ก็มีคนคบกันออกเกลื่อน = =
เอาเหอะ ยังไงเรื่องแบบนี้ก็ไม่ใช่อะไรที่ผมสนใจอะไรมากมายอยู่แล้ว เล่นๆไปแก้เบื่อก็พอ
"ไอจิน มึงเล่นบอทเป็นใคร?" นัมแทหันมาถามผม ก่อนจะหันไปยิ้มรับกับพนักงานสาวน่ารักที่ยกถาดเอาอาหารมาให้
พวกผม
"บอทแทมิน ชายนี่.." ผมตอบก่อนจะรับอาหารมา ไอ้นัมแทไม่ได้พูดอะไรต่อ เพราะมันเอาแต่ยัดข้าวเข้าปาก
แล้วยัดเศษเค้กที่เหลือเข้าปากไปด้วย ผมหันไปมองโทรศัพท์ตัวเองก่อนจะหันไปหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาแล้วพิมพ์ข้อความลงไป
'ผมกำลังกินข้าวเที่ยงอยู่ อร่อยมาก ฟลว.ก็กินกันเยอะๆนะครัช ㅇㅅ ㅇ'
.
.
.
"อ้าว น้องๆครับ เดี๋ยวพวกฮยองจะเริ่มการรับน้องไฮไลท์แล้วนะครับ" เสียงพี่ว้ากคนหนึ่งดังขึ้นมา ผมกับแทฮยอนหันไป
มองรุ่นพี่ด้วยสายตางงงวย อะไรคือรับน้องไฮไลท์ว่ะ? มันจะเป็นอะไรที่โหดมากใช่ไหม หรือยากโค(ตร)หรือเปล่า ผมไม่
อยากคิดต่อจริงๆ
"เดี๋ยวน้องหาบัดดี้มานะครับ แล้วเดินไปทางซุ้มสีส้มด้านนู้นเพื่อรับภารกิจได้เลยครับ" พี่ว้ากพูดก่อนจะชี้ไปที่ซุ้มสีส้ม
ที่กำลังเดินกันไปมา ผมจับมือกับแทฮยอนก่อนจะเดินไปทางซุ้มสีส้มที่มีพี่ว้ากอีกสองคนยืนอยู่แล้ว คนหนึ่งหันไปพูดกับ
รุ่นพี่น่ารักที่คุมซุ้มกับกล่องแปลกๆกว่าห้าใบอยู่ ส่วนอีกคนไล่ด่าคนที่คุยกันเสียงดัง
"เดี๋ยวพวกน้องจะได้ภารกิจจากกล่องพวกนั้น เเล้วเริ่มทำภารกิจนะครับ ส่งอย่างช้าสุดพรุ่งนี้ แต่ว่า..” รุ่นพี่ลากเสียงก่อน
จะแสยะยิ้มออกมา สร้างเสียงฮือฮาของเด็กในคณะของพวกผม ให้ผมเดานะ ใครส่งภารกิจเป็นคู่สุดท้ายจะโดนทำโทษ
“ใครส่งภารกิจช้าสุดจะโดนทำโทษ หึหึหึ" นั่นไง แม่นเป้ะ ผมกับแทฮยอนส่งสายตาประมาณว่า เร็วๆนะ หลังจากนั้นก็รอสัญญาณจากรุ่นพี่
ปิ้ด!
เสียงเป่านกหวีดทำให้ทุกคนรีบไปมุงที่ซุ้มสีส้ม พวกผมอาศัยความตัวเล็กคนผมสอดตัวเข้าไปจนใกล้กับซุ้ม รุ่นพี่คนหนึ่ง
เห็นผมพยายามคว้ากล่องเลยยื่นอีกกล่องที่มีคนจับไปแล้ว มาให้ผม ผมล้วงลงไปสุดแขน ก่อนจะคว้านกระดาษที่ม้วนเล็กๆ
อยู่ลึกหน่อย แล้วรีบวิ่่งออกไปหาแทฮยอนที่ยืนรออยู่ข้างนอก
“ไอนัมแท เปิดเลยนะ" ผมหันไปถาม แทฮยอนพยักหน้าตอบ
ผมจัดการเปิดกระดาษที่มีเชือกสีแดงผูกเอาไว้ แทฮยอนหยิบเชือกสีแดงออกมาก่อนจะคลีี่กระดาษออกมา มีลายมือที่
อ่านง่ายทั้งที่ผมว่าน่าจะผู้ชายเขียน แต่ลายมือผู้ชายสมัยนี้ก็ดีหมดแล้วล่ะ ผมว่านะ..
'ภารกิจแรก หาจดหมายในห้องชมรมดนตรี'
ผมกับแทฮยอนพยักหน้าก่อนจะพร้อมกันวิ่งออกไปด้วยกัน ลัดไปตามตึกอาคารนิเทศก่อนจะขึ้นบันไดขึ้นไปที่ชั้นสาม
ซ้ายสุดจะเป็นห้องชมรมดนตรี พวกผมบิดลูกบิดประตู ซึ่งโชคดีที่มันไม่ล็อค พอผมเข้าไปถึงกับเกาหัวแกรกๆ
เข้ามาได้แหละ แล้วไหนจดหมายว่ะเนี่ย? - -
ผมกับแทฮยอนเดินหาไปทั่วห้อง ผมเดินไปตามชั้นหนังสือและกระดานที่มีการเขียนเนื้อทำนองเพลง กับรายชื่อเวรที่
ทำความสะอาด แทฮยอนเดินไปดูตรงที่เก็บเครื่องดนตรีก่อนจะถอนหายใจอออกมา
“อยู่ไหนว่ะเนี่ย!” แทฮยอนบ่นกระฟัดกระเฟียดก่อนจะเดินไปนั่งตรงเก้าอี้ในห้อง ผมเดินออกไปที่บอร์ดที่จัดการแสดงใน
เดือนนี้ ไล่ไปเรื่อยก่อนจะสะดุดกับบางอย่างที่อยู่เอียงจากหัวผมไปหน่อย ผมเอื้อมไปหยิบมันมา
มันเป็นกระดาษสีนวลที่พับกัน ผมว่าไอ้นี่คงเป็นจดหมายนั่นแหละ ผมกวักมือเรียกแทฮยอนขึ้นมาดูด้วย
ผมเปิดกระดาษขึ้นมาดู ลายมือผู้ชายอีกแล้วแฮะ
'ถึง ชานซอง
นายอยู่ไหนกันนะ? ฉันมารอนายที่มหาลัยนี้ทุกวันแต่ไม่เคยเจอ มันเพราะอะไรเหรอ? นายบอกเองไม่ใช่เหรอว่าจะมา
ที่นี้ด้วยกัน แล้วนายไปไหน?
นายต้องมาเจอกันให้ได้นะ .. จอง ชานซอง
โอ จงกุก
“เอาไงต่อดีอ่ะจิน" แทฮยอนหันไปมองผมก่อนจะมองจดหมายอีกรอบ ผมขมวดคิ้วเล็กน้อยก่อนจะดูจดหมายที่พวกผม
เพิ่งหาเจอ หมุนดูทุกด้านให้เรียบร้อยก็เจอปากกาหมึกแดงเขียนไว้ตรงหลังจดหมายด้านซ้ายข้างล่าง เป็นข้อความให้ผมไปหา
ที่ซุ้มสีฟ้าข้างๆตึกนิเทศ
ทั้งผมและเเทฮยอนเลยพากันออกไปข้างนอกห้องชมรม จังหวะเดียวกับที่มีอีกคู่เข้ามา สองคนมองผมด้วยสายตาเหยด
นิิดๆ ซึ่งมันทำผมเส้นกระตุกอยู่เหมือนกัน
ย่าห์! ไอพวกนี้ ผมอยากกัดคอไอพวกนี้ชะมัด
ผมสบถในใจก่อนจะถูกแทฮยอนลากออกไปเสียก่อน หลังจากเดินลงไปบันไดไปสามชั้น พวกผมก็ลงมาข้างล่างแล้ว
เดินไปหาซุ้มสีฟ้าที่มีคนอยู่เบาบาง
“เอ่่อ.. ขอโทษนะครับ"
ผมเดินเข้าไปหารุ่นพี่ที่ยืนอยู่ตรงนั้นก่อนจะยื่นกระดาษที่เป็นจดหมายของภารกิจ เจ้าตัวรับมาก่อนจะยิ้มให้ผม
แล้วสั่งคนให้เอาของอย่างที่สองมาแลก ผมยืนอยู่แปปนึงรอรุ่นพี่ยื่นกล่องสีขาวบางอย่างมาให้
“น้องสองคนนั่งอยู่ที่ซุ้มเราก่อนก็ได้นะ.. พวกน้องทำเสร็จกันไวจัง" นูน่าพูดพลางยิ้มให้ผม ผมส่ายหน้าเบาๆก่อนจะ
บอกลา ยังไงผมก็ไม่พักเด็ดขาดถ้ายังไม่ส่งภารกิจ
แทฮยอนมองกล่องสีขาวที่ผมถือมาด้วยเเววตาเป็นประกายแล้วมองผมประมาณว่า เปิดเลยๆ ผมพยักหน้าก่อนจะเปิดมันขึ้นมา
เป็นปากกาที่เขียนชื่อเอาไว้ว่า CS วางอยู่ด้านใน กับกระดาษที่เขียนสั้นๆประมาณว่า อยากเจอนายอีกครั้ง ผมหันไปมอง
แทฮยอนงงๆ นัมแทเองมันก็ยักไหล่ตอบ่อนจะหยิบปากกาออกมาดู
“ลองคว่ำกล่องกันมั้ย?” แทฮยอนถาม ผมพยักหน้าก่อนจะหยิบกระดาษออกแล้วคว่ำกล่องนั่นลงมา มีลายมือเขียนอยู่จริงๆ เเต่คราวนี้เป็นปากกาหมึกดำเขียนตวัดไวๆตรงกลางกล่อง
'ตามหาคิม จินวูในคณะสถาปัตย์ เดตไลน์ : หกโมงเย็น วันที่ XX ถามถึงความต้องการสุดท้ายของโอ จงกุก'
ผมมองก่อนจะยิ้มแล้วค่อยกลับกล่องใส่จดหมาย กระดาษและปากกากลับเข้าไปในกล่องสีขาว ก่อนจะเดินตาม
แทฮยอนกลับคณะสถาปัตย์ไป
“ไอจิน แกลองเข้าบอทดูดิ อยากรู้ตอนนี้กล่องเมนชั่นถึงไหนแล้ว" แทฮยอนพูดก่อนจะหัวเราะคิก ผมหันหน้าไปหา
มันก่อนจะยกนิ้วมาดีดหน้ามันอย่างหมั่นไส้แล้วกอดกล่องแนบอกก่อนจะเดินหนีมัน
เออ แกล้งได้แกล้งไป อย่าเปิดบอทล่ะ พ่อจะไปถ่มเมนชั่นให้เออเร่อเลย ฮึ่ย..
“ว่าแต่บอทแทมินยังไม่มีแฟนใช่ไหมว่ะ?” แทฮยอนหันมาถามผม ผมส่ายหน้าตอบ
“ไม่มีอ่ะ ก็แปลกดีนะ ดงฮยอกมันเต๊าะนูน่าไว้หลายคน แล้วก็มีบอทมาเต๊าะมันเหมือนกัน แต่มันก็ไม่เล่นด้วย เหมือนกับ
รอใครบางคนงั้นแหละ..” ผมพูดก่อนจะหยิบโทรศัพท์จิ้มไปที่ไอแอพนกสีฟ้านั่นอย่างสงสัย ..
ถ้าผมเข้าไปในตัวร่างผมจะเจออะไรมั้ยนะ?
ด้วยความสงสัยทำให้ผมอดไม่ได้ที่จะกดเข้าไปดู มีตัวร่างที่ไม่ได้ส่งอยู่สี่อัน
Taemin_notrealKR : @hyuk_sohot ผมรอฮยองนานแล้วนะ
Taemin_notrealKR : @hyuk_sohot ฮยอง รับรักผมรึยังนะ?
Taemin_notrealKR : ฮยอง ผมหึงฮยอง..
Taemin_notrealKR : ฮยอง.. ถ้าฮยองจะคบกับบอทซองมินจริงๆ ผมก็พร้อมจะไป ลาก่อนครับฮยอง..
“ไอ้ด้งรักบอท!” ไอนัมร้องออกมาก่อนจะมองหน้าผมด้วยความตกใจ ผมเกาหัวแกรกๆก่อนจะมองที่มันเขียนไว้อีกรอบ
ไม่ผิดแน่ ดงฮยอกหลงรักบอทฮยอกแจเข้าแล้ว
“มันเลยเลิกเล่นเพราะจะได้ไม่ต้องเจอบอทนั้นสินะ..”
“เฮ้อ..” ผมถอนหายใจก่อนจะเก็บโทรศัพท์เข้าไปในกระเป๋ากางเกงแล้วเดินเข้าไปในตึกสถาปัตย์ แทฮยอนช่วยผมหาคน
ชื่อจินวูเหมือนกัน เท่าที่่ผมจำได้ จินวูฮยองเป็นปีสี่ของคณะ เป็นคนที่ได้บริษัทมารับตัวแล้วด้วยซ้ำ ก็คงหาตัวยากหน่อยแหละ
ผมไปถามรุ่นพี่คนหนึ่งว่าลักษณะเป็นยังไง รุ่นพี่ก็ชี้ไปหาคนที่กำลังนั่งเขียนอะไรซักอย่างอยู่ แล้วบอกผมว่าคนนั้นคือ
คิม จินวู ผมขอบคุณก่อนจะกวักมือเรียกแทฮยอนให้เดินตามมา
“เอ่อ.. ฮยองครับ" ผมสะกิดร่างสูงที่กำลังเขียนเอ่อ.. น่าจะเเบบแปลนนะ แต่ทำไมมาเขียนที่คณะตรงลานแบบนี้ล่ะ
ทำไมไม่ไปเขียนในคลาส?
“หือ? ว่าไงตัวเล็ก" รุ่นพี่หันมายิ้มให้ผมกับแทฮยอน ผมอึ้งไปเล็กน้อยกับการตั้งชื่อที่ถูกใช้ตั้งแต่เด็ก ผมได้แต่มุ้ยหน้าลง
เพราะคำว่า ตัวเล็ก อะไรกัน.. น่าเบื่อชะมัดว่าผมว่าตัวเล็กกันหลายคนไปแล้วนะ
“เอ่อ.. รุ่นพี่ชื่อคิม จินวูรึเปล่าครับ?” แทฮยอนหันไปถาม เจ้าตัวพยักหน้าตอบก่อนจะเหล่มองกล่องสีขาวที่ผมถืออยู่
แล้วคลี่ยิ้ม
“ในนั้นมีของจงกุกสินะ..”
“เเสดงว่ารุ่นพี่ก็คงรู้จักจงกุกกับชานซอง.. ใช่ไหมครับ?” แทฮยอนถาม จินวูฮยองหันไปมองแทฮยอนก่อนจะพยักหน้า
ตอบ แล้วตบตรงโต๊ะเชิงให้นั่ง พวกผมเลยนั่งตรงข้ามฮยองก่อนจะวางกล่องสีขาวนั้นตรงโต๊ะ
“ฉันเป็นน้องชายของจงกุก พวกนายคงต้องรู้เรื่องของสองคนนี้สินะ" จินวูฮยองหันมาหาผมกับแทฮยอน ผมพยักหน้า
ผมสัมผัสได้เลยว่าเวลาจินวูฮยองเรียกชื่อจงกุกฮยอง เสียงฮยองดูเศร้าลงไปเลย
“เรื่องมันเกิดขึ้นตั้งแต่ห้าปีที่แล้วน่ะ สองคนนั้นเป็นนักเรียนม.ปลายที่ได้โควต้าเข้ามหาลัยที่นี้ เพราะสมัยก่อนมีโรงเรียนที่
เป็นสาขาให้มหาลัยอยู่"
“...”
“สองคนนี้จริงๆแล้วแอบรักกันด้วย พวกเขาตกลงกันว่าจะมาเจอกันที่หน้ามหาลัยในวันแรกขแงการเรียน.. แต่ในวันนั้น
ชานซองก็หายตัวไป"
“...”
“จงกุกมาเรียนไปเดือนกว่าก็ไม่เห็นชานซองมา เขาตามหาชานซองตลอดเวลาจนในที่สุดก็มีข่าวว่าพ่อของชานซองจับได้
ว่าทั้งสองคนรักกัน เลยส่งชานซองไปที่อเมริกา"
“...”
“หลังจากนั้นจงกุกก็ค่อยๆตรอมใจตาย จนในที่สุดก็มีคนเห็นจงกุกตายอยู่ในคลาสเขียนแบบ ข้างๆศพมดินสอเขียนแบบ
และแบบบ้านเล็กๆที่น่าจะไว้อยู่แค่สองสามคน"
“...”
“จงกุกได้ฝากข้อความสุดท้ายไว้ที่ร่างแบบนั่น เป็นประโยคที่ว่า อยากเจอนายอีกครั้ง"
“แล้วชานซองรู้เรื่องไหมครับ?” ผมถามจินวูฮยอง เจ้าตัวยิ้มเศร้าๆก่อนจะส่ายหน้าตอบ
“ไม่มีใครรู้ เพราะตั้งแต่ข่าวออกมาก็ไม่มีใครติดต่อชานซองได้อีก นอกจากพ่อของเขา"
“เอ่อ..” นัมแทอ้ำอึ้งก่อนจะทำท่านึกไปแปปนึง แล้วค่อยหันมาหาจินวูฮยอง
“อะไรเหรอ?” จินวูฮยองหันไปหา
“แสดงว่าความต้องการสุดท้ายของจงกุกก็คือเจอชานซองใช่ไหมครับ?” แทฮยอนถาม จินวูพยักหน้าตอบ
แหม่ แล้วจะไปหาชานซองมาจากไหนล่ะว่ะเนี่ย.. ผมแทบจะกุมขมับเมื่อคิดต่อ กว่าผมจะหาเจอคงโดนทำโทษก่อน
แหละ ให้ตายเถอะ = =
“อ่ะ นี่ของเรา" จินวูพูดก่อนจะยื่นซองสีขาวมาให้ ผมรับมาก่อนจะเปิดอ่านพร้อมกับแทฮยอน ภายในกระดาษนั้นคราวนี้
กลับเป็นหมึกที่สีเดียวกับที่ผมเห็นในจดหมายของจงกุก
'ครั้งสุดท้าย.. ฉันจะกลับมา เจอกันที่โรงเรียนซาอึน'
“ขอบคุณมากครับรุ่นพี่ พวกผมไปก่อนนะครับ" ผมกับแทฮยอนโค้งก่อนจะรีบวิ่งออกไปหน้ามหาลัยเพื่อจะโบกแท็กซี่ไป
ที่โรงเรียนซาอึน ถึงมันไม่ถึงป้ายรถเมล์ป้ายหนึ่งดี พวกผมเลยคิดว่านั่งแท็กซี่ไปกันดีกว่า
ระหว่างที่เรานั่งแท็กซี่อยู่ผมก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเล่นบอทไปแก้เซ็ง
KEY_LOVELY : @Taemin_notrealKR ว่างๆ มานัั่งเล่นในหัวใจพี่มั้ยครับ?
Ryeowook124 : @Taemin_notrealKR ทำอะไรอยู่ ฮยองคิดถึงนะ เราไม่เข้าบอทตั้งนาน ; __ ;
ผมอดยิ้มกลับหลายๆเมนชั่นที่คาอยู่ในกล่องก่อนจะตอบให้เรียบร้อย แทฮยอนชะง้อมองดูผมตอบเมนชั่นเเปปนึงก่อน
จะหันไปสนใจด้านนอก ผมคงต้องยอมรับแหละว่าผมเริ่มติดนิดๆเเล้วแฮะ
ผมเเชร์จ่ายค่าแท็กซี่ก่อนจะเดินเข้าไปในโรงเรียน ในโรงเรียนชาอึนดูจะเป็นโรงเรียนชายล้วน จากเด็กที่เดินล้วนมีแต่
เด็กผู้ชาย ถึงว่า.. ถึงมีชายรักชาย ก็เพราะอย่างนี้เอง
ว่าแต่.. ผมจะรู้มั้ยว่าชานซองคนนั้นอยู่ไหน? แม้แต่หน้าตาผมยังไม่รู้เลยด้วยซ้ำ
“เราจะหาชานซองกันยังไงว่ะไอนัม"
“อือ.. นั่นดิ ถามครูที่โรงเรียนกันมั้ย?” ผมพยักหน้า ตอนนี้ผมเลยมีเป้าหมายที่จะเดินไปห้องพักครูแทนที่จะเดินไปทั่ว
โรงเรียน ยังไงเรื่องแบบนี้อาจารย์ก็น่าจะรู้นะ คุณว่าไหมล่ะ?
.
.
.
.
“อ๋อ อยู่ที่อาคารสาม ห้องจีนน่ะ เดี๋ยวครูให้เด็กพาเธอไปก็ได้จ้ะ" ครูที่พวกผมไปถามหันกลับมายิ้มให้ก่อนจะเรียกเด็ก
ที่กำลังยืนคุยกันสองสามคนมา มีเด็กคนหนึ่งเดินอาดมาหาครูก่อนจะเบ้หน้าใส่อาจารย์ ผมแอบหัวเราะคิก ตลกชะมัด
“หัวเราะอะไร รุ่นน้องอย่างนายมาหัวเราะรุ่นพี่รู้มั้ยจะเป็นยังไง?” ผมสะดุดกับคำว่า รุ่นน้องอย่างจัง อะ..
ไอ้เด็กนี่มันเรียกผมว่าอะไรนะ?
“ฮันบินอ่า.. ฮยองเค้าอยู่ปีหนึ่งนะ" อาจารย์หันไปท้วงก่อนจะดีดที่หน้าผากของเด็กข้างๆผม เด็กนั่นอุทานก่อนจะลูบ
หน้าผากเบาๆ
“ก็หน้าเด็กนี่.. ใครจะรู้"
“ฮันบิน นายพาฮยองสองคนไปที่ห้องจีนหน่อยนะ"
“ครูใช้ผมทั้งเย็นเเล้วนะ แค่หลับในห้องเอง"
“หรือจะให้ตื่นมาแต่เช้ามาช่วยครู ก็ได้นะ..” อาจารย์พูดก่อนจะแสยะยิ้มออกมา เด็กนั่นแก้ตัวแทบไม่ทัน ก่อนจะดันผม
กับแทฮยอนออกมาจากห้องพักครู แล้วปาดเหงื่อออก
“ยัยนั่นน่ากลัวจริงๆ" เด็กคนนั้นบ่นเงียบๆ ผมหัวเราะเบาๆก่อนจะสะกิดร่างสูงที่บ่นงึมงำอยู่คนเดียว เจ้าตัวหันมามองผมด้วยสายตาเฉยชาใส่
“สวัดดี ฮยองชื่อจินฮวานนะ นี่แทฮยอน" ผมยิ้มก่อนจะชี้ไปที่แทฮยอน เด็กที่ชื่อฮันบินพยักหน้าก่อนจะดึงข้อมือผม
ออกไปจากหน้าห้องพักครูด้วยความรวดเร็ว เสียงทุ้มกล่าวขึ้นมาหลังจากลากผมมาได้แปปหนึ่ง
“คิม ฮันบิน ยินดีที่รู้จักครับฮยอง" พูดคำสุภาพด้วยท่าทางแบบนั้นทำให้เด็กนี่น่ารักขึ้นยี่สิบเปอร์เซ็นเลยแฮะ
ผมมองการแต่งตัวที่ไม่ค่อยเรียบร้อยเท่าไหร่ ทรงผมที่เคยไถยาวขึ้นมา แขนที่ติดกล้ามกับรูปร่างที่ชวนสาวกริ๊ดได้ทีเดียว
ผมหันหลังดูว่าแทฮยอนยังตามทันมั้ย ซึ่งเจ้าตัวก็ยังตามได้อยู่ ถึงจะทิ้งระยะบ้างก็เถอะ
ผมมองมือที่่เลื่อนจากข้อมือมากุมมือผมไว้ มันอบอุ่นอย่างบอกไม่ถูก จะชักก็ไม่กล้าแฮะ
แต่มันก็อุ่นดี เอาไว้แบบนี้ล่ะ <3
ผมเดินตามแรงดึงมาเรื่อยๆจนถึงตึกหนึ่งที่เป็นตึกใหม่หน่อย มีชั้นทั้งหมดสี่ชั้น ฮันบินเดินฝ่าเข้าไปในตึกด้วยท่าทางรวดเร็ว
ผมได้แต่พยายามสับขาให้ทันฮันบิน
"แฮ่กๆ นายจะเดินเร็วไปไหนเนี่ย.." ผมบ่นก่อนจะหายใจกระปอดกระแปด ฮันบินหันมามองผมแวบหนึ่งก่อนจะยืนรอให้
ผมหายเหนื่อย ซึ่งตรงกับจังหวะที่ไอนัมแทมาพอดี ดูจากท่ามันก็ไม่ได้ต่างอะไรจากผมเลย
"ไปกันได้รึยัง?" คนข้างหน้าถามผมก่อนจะกระตุกมือด้วย ผมหันไปมองแทฮยอนที่ดีขึ้นแล้วก่อนจะพยักหน้า ร่างสูงกระตุกมือ
พาผมไปห้องที่อยู่ถัดจากบันไดกลางไปทางซ้ายสามห้อง
ผมกับนัมแทมองหน้ากันก่อนที่ผมจะเปิดประตูเข้าไป ข้างในห้องภาษาจีนไม่มีใครนอกจากร่างสูงร่างหนึ่งอายุอานามน่าจะ
ปาไปยี่สิบกว่าๆยืนหันหลังให้พวกผม ผมเลยเดินเข้าไปในระยะหนึ่งเมตร
"เอ่อ.. คุณชานซองรึเปล่าครับ" ผมถามก่อนจะกระชับกล่องสีขาวที่ถือมาตลอด รอยยิ้มจากด้านหลังทำให้ใจเต้นไปมา
ด้วยความตื่นเต้น มือทั้งสองเริ่มเกร็งอย่างประหม่า
"เอาของของจงกุกมาให้เหรอ?" คนตรงหน้าผมพูดก่อนจะหมุนตัวมาหา แล้วรับกล่องที่ผมถือไปเปิดดู ร่างสูงหยิบปากกาก่อน
จะอ่านกระดาษและจับปากกาที่ผมใส่ไว้ในกล่องก่อนจะหันมายิ้มให้
"ขอบคุณมากนะครับน้อง อ่ะนี่" ชานซองฮยองพูดก่อนจะยื่นเข็มกลัดออกมาให้ ผมรับมาก่อนจะโค้งขอบคุณแล้ว
เดินออกไปนอกห้องพร้อมกับแทฮยอน ฮันบินที่ยืนรออยู่ด้านนอก มองเข็มกลัดที่ผมถือมาด้วยก่อนจะมองสลับกับผมไปมา
"ฮยองมาถึงที่นี้เพื่อเอาไอเข็มกลัดนี่เหรอ?"
"อืม.. ฮยองต้องไปส่งของเพื่อจะได้ไม่โดนทำโทษน่ะ ฮยองไปก่อนนะ" ผมพูดก่อนจะโบกมือลาแล้ววิ่งออกไปอีกครั้ง
นัมแทวิ่งไล่ตามผมมาติดๆ ตอนนี้บ่ายสามครึ่งแล้ว กว่าจะไปถึงน่าจะอีกสิบห้านาที แล้วพวกผมก็ต้องไปส่งภารกิจที่ซุ้มสีดำ
หน้าอาคารใหญ่คณะวิศวะ กว่าจะจบงานนี้คงวิ่งกันหอบแน่
พอถึงหน้ามหาลัย ผมรีบจ่ายเงินให้แท็กซี่แล้วรีบวิ่งเข้าไปในรั้วมหาลัยทันที ตามที่ผมจำได้ ผมต้องวิ่งเข้าไปในตึกอักษรก็
จะทะลุกับด้านข้างตึกพอดี แทฮยอนวิ่งตามผมทั้งยังเหนื่อยอยู่ แต่พวกเราไม่ควรช้าไปกว่านี้แล้ว ผมได้แต่ขอโทษนัมแทในใจ
"ไอ้นัม จะถึงแล้ว ทนอีกหน่อยนะ" ผมกระตุกแขนมัน นัมแทหันมายิ้มให้ผมก่อนจะวิ่งไปด้วยกัน ตอนนี้พวกผมมาถึงตึกวิศวะ
แล้ว แต่ยังหาซุ้มสีดำไม่เจอเลยแฮะ อยู่ไหนกัน?
"เฮ้ย สองคนน่ะ วิ่งดิวิ่ง!" พี่ว้ากที่ยืนอยู่หน้าอาคารตะโกนเรียก ทำใหัพวกผมต้องวิ่งมาราธอนกันอย่างต่อเนื่อง จนมาถึง
ตำแหน่งที่พวกรุ่นพี่ยืนกันอยู่ ผมยื่นเข็มกลัดให้พลางหอบตัวโยน
"ดีมาก.. พวกนายไปพักได้แล้วล่ะ" พี่ว้ากพูดก่อนจะติดเข็มกลัดให้ที่เสื้อผมก่อนจะยิ้มให้พลางยีหัวผม ผมขมวดคิ้ว
กับท่าทางคนละอย่างของรุ่นพี่ เจ้าตัวยังคงยิ้มให้ผมก่อนจะถูกเพื่อนกระทุ้งศอกใส่ ใบหน้าเหยเกเล็กน้อยก่อนจะหัน
ไปด่าเพื่อน
"ฮยองชื่อคัง ซึงยูนนะ มีอะไรก็มาปรึกษาได้"
"คิม จินฮวานครับ ฝากตัวด้วยนะครับ" ผมพูดก่อนจะโค้งให้ แทฮยอนหันไปแนะนำตัวบ้าง แต่คราวนี้กลับเพื่อนอีกคนของ
ซึงยูนฮยองปรี่เข้ามาหาเพื่อนผมทันที
ผมมองรุ่นพี่ด้วยความสงสัยเล็กน้อยแต่ไม่ได้พูดอะไร ก็เพื่อนผมมันสวยนิ ใครจะห้ามใจได้ ; ) คึคึคึ
"พวกผมไปก่อนนะครับ แล้วเจอกันครับรุ่นพี่"ผมโบกมือลาก่อนจะเดินออกมากับไอนัม สองคนนั้นมองเราจนหายไปแน่เลย
ผมสัมผัสได้
"กูว่าซึงยูนฮยองเค้าคิดอะไรกับมึงแน่ๆ" นัมแทพูดก่อนจะหัวเราะ ผมหันกลับไปหัวเราะใส่มันบ้างแล้วใช้นิ้วจิ้มไปที่
ไหล่ของมัน
"แต่กูว่ามิโนฮยองเค้าก็คิดอะไรกับมึงเหมือนกันนะ หึ" ผมแสยะยิ้มก่อนจะเปิดแอพไอนกสีฟ้าขึ้นมาอีกครั้ง ดีล่ะวันนี้เสร็จเร็ว
ผมจะได้กลับไปเล่นบอทที่บ้านกับคอม การเล่นในโทรศัพท์น่ะ มันเป็นอุปสรรต่อการพิมพ์มาก ผมเลยคิดว่าดองเมนไปเลยดี
กว่า
"มึงจะไปไหนมั้ย? หรือจะกลับหอเลย"
"กลับเลยก็ได้" นัมแทพูดก่อนจะเดินนำหน้าไป ผมว่ามันรู้นะว่าผมอยากกลับไปถล่มเมนชั่นที่บ้านบ้างอะไรบ้าง(?) มันเลย
ตกลง ผมด็ไม่ได้อะไรแค่อยากเล่นน่ะ ... จริงๆนะ
ว่าแล้วก็ก้มหน้าก้มตาจิ้มข้อความในโทรศัพท์
.
.
'ผมกำลังกลับหอ รอผมกันนะครับฟลว. <3'
.
.
.
"เฮ้ย คนนี้เค้ามาเต๊าะมึงเปล่าว่ะ?" แทฮยอนพูดก่อนจะชี้ไปที่บอทของดูจุนบีสท์ที่ทวิตเข้ามา ผมส่ายหน้าก่อนจะดีด
หน้าผากไอนัม
"เค้าแค่ชง คิดมาก.."
"ก็ไม่รู้อ่ะ .." นัมแทลุกออกไปนั่งดูทีวีแทน ส่วนผมก็หันมาเล่นต่อ ตอนนี้ผมกำลังคุยกับฺยอนอานูน่าอยู่ ในบอทตอนนี้มีแต่
บอทนูน่าครองเมนชั่น ผมตามแหย่บอทพวกเธอเล่น ตอนนี้เลยคุยยาวเลย
Hyna_angelK : @taemin_notrealKR ลิมิตในอีกไม่ช้า #ฮา นูน่าต้องหยุดคุยแล้วแหละ
Jessica_sohot : @taemin_notrealKR ตอนนี้กำลังอยู่ในสภาวะปั่นเมน แทมินล่ะ?
Parkbom_SFFC : @taemin_notrealKR สนใจรับขนมมั้ยล่ะ แทมินน้อย .ยื่นขนมให้
Minzy_21TA: @taemin_notrealKR แล้วแทมินโอปป้าจะหายไปมั้ยอ่า ; ___ ;
ผมตอบเมนชั่นก่อนจะแวบเข้าไปดูแอคเคาว์ของตัวเอง พอเล่นบอทแล้วกลับมาดูทวิตเตอร์ตัวเองนี่ใกล้คำว่าร้างเต็มทน
เลยนะผมว่า..
ฮ่า~ ผมง่วงจัง ชิงนอนไปเลยดีมั้ย? นึกถึงพรุ่งนี้วันสุดท้ายของการรับน้อง มันต้องเศร้าแน่ๆเลย TT
Minho_luckybot : @taemin_notrealKR ตอบแต่เมนชั่นสาวๆ ไม่สนใจคุยกับผู้ชายบ้างเหรอครับ?
ผมมองเมนชั่นใหม่ที่เด่นหร่าอยู่ในข้อความพลางคลี่ยิ้มแล้วพิมพ์ข้อความตอบกลับไปหา
taemin_not : @Minho_luckybot ได้สิ ถ้าฮยองจะไม่อยากคุยกับบอทนูน่ามากกว่าน่ะนะ J'
Minho_luckybot : @taemin_notrealKR .ยีหัว นายนี่มันจริงๆเลย มาหาฮยองแกล้งซะเลย
taemin_notrealKR : @Minho_luckybot ย่าห์ ฮยองอย่าแกล้งสิ .สะบัดออก
Minho_luckybot : @taemin_notrealKR ก็นายอยากน่ารักเอง J
ผมผงะจากคอมพิวเตอร์ไปเล็กน้อย ก่อนจะจับใบหน้าของตัวเองด้วยความตกใจ
นี่ผมเขินบอทมินโฮเหรอ.. บ้าหน่า มันก็แค่ตัวหนังสือที่อยู่บนทวิตเตอร์เองนะ
รักบอทน่ะ ... มันเป็นไปไม่ได้หรอก!
#
จบแล้วจ้า ตอนที่หนึ่ง ทรหดสุดๆ
หลายๆคนเริ่มคนแล้วใช่มั้ยว่าไรท์เป็นชนว.แน่เลย ผิดค่ะ ไรท์ไม่ได้เป็น
ไรท์แค่หาอะไรที่น่าจะเป็นวงที่อยู่นานเกินสี่ปี และไม่อยู่นานเกินไปค่ะ #หลบรองเท้าเอลฟ์
ให้มโนนะค่ะว่าคือพี่จินกับฮันบินคุยกัน หลังจากนี้ฮันบินจะผ่านไปผ่านมาในโลกของความเป็นจริงนะค่ะ
อย่าหวังจะเจอโมเม้นต์บีจินในสภานการณ์นอกทวิต รอไปอีกแปปก่อน 55555
ความคิดเห็น