คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Cinderella > D.O&Numjoo > ตอนที่ 2
.
.
.
.
.
.
.
.
.
ตอนที่ 2 เริ่มต้นการเปลี่ยนแปลง (1)
@ ซอลลี่
ไม่รู้ทำไมวันนี้ฉันถึงได้ปวดหัวขนาดนี้ !! หรือเป็นเพราะเมื่อคืนที่ฉันทานข้าวช้าไป 3 วินาที !! ต้องใช่แน่ๆ ! งานนี้ต้องโทษยัยนัมจูคนเดียวเลยที่ทำให้ฉันต้องปวดหัวขนาดนี้
“ซอลลี่ ! แกไหวป่ะเนี่ย ?” เพื่อนของฉัน คริสตัล ถามมา
“สงสัยฉันต้องไปกินยาที่ห้องพยาบาลแล้วเหล่ะแก !” ฉันตอบเพื่อนฉันไป
“ให้ฉันพาไปไหม ? ฉันจะได้ช่วยประคองแกไปไง” อะไรกันยัยเพื่อนคนนี้ !! จู๊จี๊จุกจิกจริงๆ
“ไม่ต้อง !! เฮ้ย ! ไม่เป็นไรฉันไม่เองได้” ฉันเผลอตะคอกใส่ยัยเพื่อนจุกจิกของฉัน ก่อนจะสวมมาดคนดีเหมือนเดิม
“เธอแน่ใจนะ ! ไม่ให้ฉันไปด้วยจริงๆนะ” ยังจะมีหน้ามาถามอีก ! ก็บอกว่าไม่เป็นไรไงล่ะ อะไรกันฉันละอยากกระโดตึกตายเพราะเธอจริงๆ
“แน่ใจสิ ไม่ต้องห่วงนะ” ฉันว่ายิ้มๆไปก่อนจะลุกขึ้นออกมาจากที่ต้องนั้น ก่อนจะสีหน้ารำคาญเพื่อระบายอารมณ์หลังจากที่พ้นจากสายตายัยนั้นมาแล้ว
.
.
.
.
.
ณ ห้องพยาบาล
“ทันใดนั้นนางฟ้าผู้เป็นแม่ของเธอก็ได้ปรากฎต่อหน้าเธอ และบันดารชุดใส่ไปงานเต้นรำให้เธอ แต่มีข้อแม้ว่าให้ออกมาก่อนเที่ยงคืน ไม่เช่นนั้นเวชมนต์เหล่านั้นจะหายไป .....” เสียงหนึ่งจากห้องพยาบาลลอยเข้าในหูของฉัน ทำให้ฉันหยุดและแอบดูอยู่หน้าประตู
“นั้นพี่ดีโอหนิ !!” ฉันพูดขึ้นมาด้วยความสงสัย
“แล้วยัยนั้น ....ยัยนัมจู !!” ฉันเกิดอาการเลือดขึ้นหน้ามาทันที จู่ๆยัยนั้นดันมานอนอยู่ในห้องพยาบาลและยังมีผู้ชายมาเฝ้าถึงที่อีก ฉันล่ะอยากเดินเข้าไปจิกหัวยัยนั้นจริงๆ
“แต่เดี๋ยวนะ !! สู้เก็บแรงเอาไว้ทำอะไรที่ร้ายแรงกว่านี้ไม่ดีกว่าเหรอ” ฉันหยุดชะงักเมื่อความคิดหนึ่งเข้ามา
.
.
.
.
.
ณ บ้าน
“ยัยนัมจู !!!!” ทันทีที่เข้าบ้านเสียงหนึ่งก็เปรี่ยงเข้ามาในหูฉันเหมือนฟ้าผ่า
“ค..ค่ะ คุณป้า” ฉันขานรับไป
“ทำไมวันนี้กลับช้า !!” ป้าใจยักษ์ของฉันถามมา
“คือ... คือหนูต้องทำรายงานกับเพื่อนค่ะ” ฉันตอบไป
“โกหก !!” อ่าว ! ป้ารู้ว่าฉันโกหกแล้วจะถามฉันทำไม ?
“หนูไม่ได้โกหกนะค่ะ หนูทำรายงานจริงๆ” รายงานนะทำในฝันค่ะคุณป้า
“อย่ามาหลอกฉันนะ !! ฉันรู้ว่าเธอแอบไปอยู่กับผู้ชายมาใช้ไหม ?”
“อะไรนะค่ะ !! คุณป้าพูดว่าอะไรนะค่ะ”
“ฉันพูดว่าเธอไปอยู่กับผู้ชายมา ! ทำไม ? มันจริงใช่ไหมล่ะ”
“ถึงหนูจะเป็นอย่างนี้ ! แต่หนูก็ไม่เคยทำอะไรสำส่อนอย่างนั้นน่ะค่ะ”
/เปี๊ยะ/
“นี้แกกล้าเถียงฉันเหรอ ?!”
“หนูเปล่านะค่ะ”
“สวยนักใช่ไหม ? ! ปากดีนักใช่ไหม ? ! ซอลลี่ !! กรรไกร !”
“ได้แล้วค่ะแม่ !” แล้วซอลลี่ก็เดินมาพร้อมกับกรรไกรตัดผม
“ป้าจะทำอะไรหนูค่ะ ? อย่านะค่ะหนูขอร้อง อย่าทำอะไรหนูเลยนะค่ะ” ฉันว่าพลางร้องไห้ออกมา
“ซอลลี่ ! จับมันไว้ !”
“จำเอาไว้ถ้าแกอวดดีกับฉัน !! ฉันจะเจอแบบไหน” ว่าแล้วท่านก็เอากรรไกรมาตัดผมของฉันจนมันสั้นแค่คาง จากที่มันยาวเกือบถึงหลัง
ความคิดเห็น