ไม่ผิดหรอก…ไม่ผิดที่อยากเครียด
แต่โอครับ… เขียนเล่นๆ ไปเนี่ย มันทำลายคนอื่นเนี่ย มันใช้ได้เหรอครับ
เล่นๆของน้อง เนี่ย มันเป็นแบบนี้เหรอ
ถ้าน้องคิดแบบนี้ พี่ก็จนปัญญา
ไม่สอนแล้ว ไม่แล้ว ปล่อยให้เจอกับตัวเองดีกว่า
แต่โอ..รู้มั้ย
พวกนั้นไม่ใช่ไม่รับภาระ แต่เขาก็รับภาระจากทางบ้าน
เขาต้องถูกทางบ้านกดดันด้วย
ว่าทำไมไม่ได้อย่างนี้ ทำไมมาเป็นแบบนี้
หรืออาจจะเอาไปถูกเปรียบเทียบกับคนอื่น
คนที่อยู่ต่ำกว่าไม่ใช่ว่าเขาไม่มีภาระหรอกนะ
แต่เขาต้องแบกภาระจากคนข้างบนไว้ด้วย
ทุกตำแหน่งมันก็มีภาระนั่นล่ะ
แล้วที่ว่าโอบอกว่าอยากสนุก อยากเป็นเพื่อนกับเขา
ทำไมโอ ไม่ลองเข้าหาเขาแล้วบอกว่า
จะช่วยติวล่ะ
ช่วยเขาไปก่อน ให้เขารับรู้ว่าเราหวังดีกับเขา
พี่เชื่อว่าไม่มีใครหรอกที่ไม่ใจอ่อน
คิดว่าแบบนี้พี่ไม่เคยเจอเหรอ…พี่เจอ…อันที่จริงคงจะเจอตลอดชีวิตด้วยซ้ำ
ตอนมัธยม พี่เป็นหัวหน้าห้อง สอบก็อันดับต้นๆ
แถมแวดวงรอบตัวๆพี่ยังเป็นแบบนั้น
แต่ทำไมพี่ถึงไม่โดนแบบโอ…
พี่ยอมรับว่าตอนแรก พี่ก็โดนแบบนั้น
แต่พี่ก็ทำแบบที่อธิบายไปนั่นล่ะ ให้เขาก่อน….
พี่ไม่รู้หรอกนะว่าในชีวิตจริงโอทำอะไรบ้าง ถึงโดนแบบนั้น
แต่….
พี่จะบอกให้นะ…
ถ้าเราไม่ให้เขาก่อน เขาก็ไม่ให้เราหรอก
เราอยากจะเป็นเพื่อนกับใคร…เราก็ควรจะเป็นเพื่อนกับคนนั้นก่อน
แรกๆเขาอาจเย็นชาใส่ แต่ถ้าโอ เอาไ อ้นิสัยตื๊อของโอให้เป็นประโยชน์(จริงๆ)
พี่เชื่อ…เขาจะยอมอ่อนให้โอแน่ๆ
มันไม่ผิดหรอกที่เราอยากเป็นเพื่อนกับใคร
แต่เราก็ควรแสดงความจริงใจกับเขาก่อน
ไม่ใช่ปุบปับก็แทรกเข้าไป
พี่รู้ว่าโลกของชนชั้นการศึกษามันโหดแค่ไหน
ไม่ใช่พี่ไม่เคยเจอ เจอมันทุกรูปแบบล่ะ
มันเหมือนตกนรกนะ
คิดดูสิ จบม.6 พี่เอ็นฯได้แพทย์ จุฬา
ถ้าเป็นครอบครัวอื่น คงดีใจจนสลบ
แต่พี่กลับโดนด่า…อันที่จริง ในวงศ์ตระกูลพี่ มันไปทางการเมือง กับธุรกิจกันหมด
อืม พี่ก็ทน…
แต่พอเรียนไปได้ 4 ปี พี่รู้ว่า พี่ทำใจไม่ได้ถ้าจะรักษาคนทุกคนที่มาจริงๆ
พ่ยอมรับว่าอคติพี่มันแรง
พี่เลยซิ่วออกมา
ตอนนั้นพี่เจอยิ่งกว่าตอนที่พี่เข้าแพทย์อีก….
แถมเจอเปรียบเทียบกับลูกพี่ลูกน้องอีก
จนมาตอนนี้พี่ถึงรู้ว่าเรียนเศรษฐศาสตร์มันเหมาะกับพี่
ไม่ต้องสนใจว่าใครเป็นใคร
สนแค่เราได้กำไรพอ….
อยู่สูงมันตกลงมาแล้วเจ็บ
แต่ถ้าเราเรียนรู้ที่จะอยู่กับมัน…มันก็อยู่ได้…
หรือถ้าโอไม่เชื่อ จะให้พี่เขียนชีวประวัติตัวเองมาก็ได้…เอามั้ย
แล้วโอจะรู้ว่าพี่ น่ะเจอมาหนักแค่ไหน
หรือถ้าเขาไม่ยอมรับเรา ทำไปขนาดนั้นแล้วยังเย็นชาใส่
โอครับ…มนุษย์โลกมันมีแค่นั้นเหรอครับ
เราก็อย่าไปแคร์ โออยู่ป.6 สินะ…(หรือ ม.1)
ถ้าโอ อยู่ป. 6 เรื่องก็ง่าย เดี๋ยวก็ไปแล้ว
แต่ถ้า ม.1
โอก็พยายาม..หรือถ้ามันไม่ได้จริงๆ โอ ก็ถามเขาไปตรงๆว่าจะเอายังไงกันแน่
ทำให้เขาเชื่อใจไปเรือ่ยๆ
ความจริงพี่ไม่อยากแนะนำวิธีของพี่ เพราะมันรุนแรงไป
แต่กับพวกผู้ชาย มันนิยมฟาดปาก กระทืบกันก่อน
มิตรภาพลูกผู้ชายมันแบบนี้ล่ะ เมื่อนุ่มนวลมาเขาไม่สน มันก็ต้องรุนแรง
พี่รู้ว่าผู้หญิงเขาแคร์กลุ่มเพื่อนแค่ไหน..
แต่ทุกอย่างมันมาจากความพยายามนะครับ
ทำไมโอไม่แบ่งความพยายามในการเรียนมาใช้รวมกับการคบเพื่อนล่ะ
พี่ยอมรับว่า
ความรู้ท่วมหัวมันเอาตัวไม่รอด
โออยากได้ที่ 1 แต่อยู่โดดเดี่ยว
หรือว่าโอจะยอมถอยๆมาหน่อยแล้วได้เพื่อน เวลาจะสอบ เราก็บอกเพื่อนว่า เราจะช่วยติวให้
แถมได้สองอย่างเลย
ติวเขาก็เหมือนติวเรา
แถมเพื่อนก็รักเราด้วย
เอาแต่เรียนมันไม่รอดหรอกนะ….
ต่างฝ่ายต่างอิจฉากัน ทำไมไม่เขาหากันล่ะ…
พี่รู้ว่าทุกคนต่างก็มีฐิติของตัวเอง…
แต่..ก็นั่นล่ะ….
เพื่อนน่ะมันได้ยาก ถึงรู้ว่ามีค่าแค่ไหน
พี่อธิบายแค่นี้นะ….
ส่วนโอจะทำหรือไม่ก็อีกเรื่อง เพราะตอนนี้พี่เหนื่อย…เหนื่อยมาก….
ความคิดเห็น
หืม? แบบนั้นเหรอแม่นางโอ