ลุ้นรักนางฟ้าซุปเปอร์สตาร์

ลำดับตอนที่ #2 : ตอนที่ 2

      

          ปกป้องก้มมองนาฬิกาขอมือได้เวลาที่เขาต้องเตรียมตัวไปเรียนหนังสือต่อได้แล้วจึงรีบเห็นรถเข็นไปส่งที่ร้านขายชานมของเจ้เล็ก เจ้เล็กก็คือเจ้าของธุรกิจชานม หล่อนซื้อเฟรนชายด์มาเยอะและแบ่งให้คนอื่นได้ขายต่อโดยคิดค่าเช่ารถ 2 % จากรายได้ที่หามาได้ก็นับว่าไม่โหดจนเกินไปเพราะหล่อนก็รวยมากพออยู่แล้ว

     ที่บริษัทโฆษณา เรนนี่กำลังยืนตัวตรงต่อหน้าโปรดิวเซอร์

     ชายมาดเซอร์ ไว้ผมยาว หนวดเครารุงรัง มองมายังเธอแล้วบอกให้เธอแนะนำตัวเอง

             “สวัสดีค่ะ หนูชื่อเรนนี่ โวเทล ศิริทัศน์”

             “ชื่อยาวไปนะเรา”

              “เออ...คือ”

            “พูดต่อสิ”

            “อายุ 17 ปี ตอนนี้กำลังศึกษาทางโฮมสคูล อยู่ค่ะ”

            “หมุนตัวสิ”

          “ค่ะ”

        เรนนี่พยายามหมุนตัวให้เหมือนถ่ายโฆษณาท่ามกลางทุ่งดอกทานตะวันทำให้เธอถึงกับเซเมื่อหมุนครบรอบ

              “อ้วนไปนะเรา”

               “เห้ย รู้แล้วนะทำไมต้องตอกย้ำด้วย” เรนนี่คิดในใจแต่ก็ฝืนยิ้มเจื่อนๆออกมา

            “ยิ้มสวยนะเรา”

               “ค่ะ ขอบคุณค่ะ”

               “จะลองรับพิจารณาดูไม่ใช่เพราะรอยยิ้มแต่เพราะเธอมีคุณสมบัติบางอย่างเหมาะกับโฆษณาชิ้นนี้”

            “อะไรหรือค่ะ”

               “อ้วน”

               “ย้ำจริง” เรนนี่คิดในใจ

               “พรุ่งนี้ 7 โมงเช้ามาที่นี่ให้ตรงเวลา พี่ไม่ชอบคนมาสาย”

         เรนนี่รับคำแล้วรีบเดินออกจากห้องไปเมื่อครู่เธอยังคงช็อคไม่หายว่าความจริงหรือความฝันจึงได้เดินตัวตรงแบบหุ่นจำลองมาหาพ่อของเธอ

          คลาสรีบกอดปลอบใจสงสารลูกเพราะเพราะคิดว่าคงถูกปฏิเสธอย่างแรงจึงได้มีสภาพเช่นนี้

          เรนนี่น้ำตาซึมใส่บ่าพ่อ

               “พ่อคะ หนู”

               “ไม่เป็นไร พ่อเข้าใจ”

             “หนูทำสำเร็จแล้วค่ะ”

                “โอ้มายด์ก็อต จริงหรือ”

                 “ค่ะ”

                 “แต่ตอนนี้พ่อติดธุระด่วนลูกคงต้องกลับเองแต่ไม่ต้องห่วงนะ พ่อจะส่งคนรถพร้อมบอดี้การ์ดชุดใหม่มาให้

              “ค่ะ แต่ความจริงเรนกลับแท็กซี่ก็ได้นะคะ”

                 “ไม่ได้ลูกมันอันตราย”

      เรนนี่ถอนหายใจอย่างอึดอัดบางทีเธอก็อยากจะลองใช้ชีวิตปรกติแบบคนทั่วไปเขามีกันแต่คงเป็นไปได้ยากเพราะมีพ่อคุมเข้มถนุถนอมเธอตลอดเวลา พี่ชายที่หวงทุกระยะการหายใจชนิดเรียกว่าห้ามแม้แต่ยุงตัวผู้มากัดน้องเลยทีเดียว จะหกล้มสักครั้งแทบจะยังไม่เคยเลย เธอจึงเหมือนกับเจ้าหญิงที่อยู่บนหอคอยแต่กลับโดดเดี่ยวอยู่ร่ำไป ดังนั้นเมื่อรถขับมาถึงบริษัทโฆษณาเธอจึงให้คนขับรถพาเธอไปเที่ยวแบบคนทั่วไปแต่คนขับรถก็ยังไม่วายขับมายังห้างหรูหรือไม่ก็ภัตตาหารติดดาวให้คุณหนูได้เลือกกิน เลือกช้อปได้เต็มที่ เรนนี่จึงได้แต่เดินเล่นและมองทุกสิ่งทุกอย่างผ่านๆไปอย่างเซ็งๆโดยทุกที่ที่เรนนี่ไปก็จะมีบอดี้การ์ดคอยเดินตามคุ้มกันแค่มีคนเดินเบียดใกล้เรนนี่ก็โดนบอดี้การ์ดจับโยนซะกระเด็นจนเรนนี่ต้องเข้าไปขอโทษเพราะไม่อยากให้เรื่องถึงตำรวจแล้วก็หันมาสั่งลูกน้องของพ่อเธอว่าให้หยุดและพาเธอกลับบ้านได้แล้ว

       บอดี้การ์ดจึงเดินตามเรนนี่กลับไปขึ้นรถ เรนนี่นั่งอยู่ตรงกลางหันไปทางซ้ายก็บอดี้การ์ดหน้าเข้ม หันไปทางขวาก็บอดี้การ์ดหน้าโหด เรียกได้ว่ารักษาความปลอดภัยเธอแทบทุกลมหายใจเลยทีเดียว เธอคิดในใจอยากให้มีปาฏิหาริย์อะไรก็ได้ขอให้พาเธอไปให้พ้นๆจากสภาพนี้ที ทันใดนั้นรถที่นั่งมาเครื่องก็เกิดดับขึ้นมาข้างทางฟุตบาท บอดี้การ์ดรีบถามคนขับรถว่าเกิดอะไร คนขับรถบอกไม่ทราบเหมือนกันคงต้องตามช่างมาดู

             “คุณหนูครับขอเวลา 15 นาที เราจะตามช่างมาซ่อมรถให้เร็วที่สุดครับ”

              “ไม่เป็นไร ฉันไม่รีบ แต่ตอนนี้ฉันอยากลองไปเดินเล่นข้างนอก อยู่ในรถอึดอัดซะมัด”

             “ได้ครับ” บอดี้การ์ดรีบลงไปเปิดประตูรถให้เรนนี่

      บอดี้การ์ดอีกคนเดินตามเรนนี่ไปส่วนอีกคนกำลังโทรเรียกช่างมาซ่อมรถอยู่

             “น่ากินจังเลย”

       เรนนี่เดินผ่านร้านขายก๋วยเตี๋ยวที่เป็นเพียงรถเข็นธรรมดาๆ

             “ไม่ได้นะครับ ถ้าคุณหนูท้องเสีย คุณท่านจะว่าผมเอาได้”

             “ฉันรับผิดชอบเอง อีกอย่างร้านเขาก็ดูสะอาดดีนะ”

      เรนนี่เดินมาหยุดตรงโต๊ะสังกะสีและกำลังจะนั่งลง บอดี้การ์ดรีบห้ามก่อนจะใช้แอลกฮอล์ลเทใส่ผ้าและเช็ดไปยังเก้าอี้พลาสติกที่เรนนี่กำลังจะนั่ง

      เรนนี่มองอย่างเซ็งๆก่อนจะนั่งลงเมื่อบอดี้การ์ดเช็ดเก้าอี้เสร็จแล้ว เรนนี่รู้สึกเมื่อยจะเอาแขนพาดโต๊ะบอดี้การ์ดก็รีบห้ามไว้แล้วขนเครื่องปรุงไปไว้โต๊ะอื่นก่อนจะทำการเช็ดโต๊ะให้สะอาดและนำผ้าข้าวมาปูทับไว้จนโต๊ะข้างๆแอบมองว่าเรนนี่เป็นใครทำไมต้องทำตัวเลิศกว่าชาวบ้าน

      ชายหนุ่มคนหนึ่งเดินมาถามว่าหญิงสาวจะรับน้ำอะไร หญิงสาวยิ้มที่ได้เจอคนรู้จักอีกครั้ง

           “ขยันจังเลยนะคะ เปลี่ยนอาชีพอีกแล้ว”

           “พี่มาช่วยแม่น่ะครับ อืมว่าแต่น้องจะดื่มน้ำอะไรดี”

            “น้ำแร่บริสุทธิ์จากธรรมชาติมีมั้ย” บอดี้การ์ดถามแทรก

         ปกป้องได้แต่ทำหน้างงส่วนเรนนี่หันมายิ้มให้ปกป้องด้วยสีหน้าแบบบอกไม่ถูกว่าควรจะอายหรือเชิดหน้าต่อไปดี

              “ไม่มีครับ”

               “ชาจากอังกฤษล่ะ มีมั้ย” บอดี้การ์ดยังคงตั้งคำถามต่อไป

               “เรนขอเวลา 30 นาที ที่จะรับประทานก๋วยเตี๋ยวแบบส่วนตัวได้ไหมคะ”

                “ไม่ครับคุณหนู คุณท่านสั่งว่าให้ดูแลคุณหนูอ่างใกล้ชิด ไม่ว่ามดแมลงก็ห้ามเข้าใกล้ถ้าทำให้คุณหนูไม่สบาย ต่อให้เป็นสุนัขก็ตามครับ” ประโยคสุดท้ายบอดี้การ์ดมองมาทางปกป้อง

            ปกป้องเอามือจับไปข้างหลังว่ามีหางหรือเปล่าเริ่มเกิดอาการร้อนตัวเข้าให้แล้ว

                  “เรนรับผิดชอบเองค่ะ ไปพักผ่อนเถอะค่ะ”

                  “ครับคุณหนู เริ่มจับเวลา” บอดี้การ์ดกดนาฬิกาข้อมือตั้งเวลาและเดินออกห่างมาไกลจากเรนนี่

            ปกป้องหันไปพูดกับเรนนี่ต่อว่าจะรับเส้นอะไร เส้นใหญ่ เส้นเล็ก บะหมี่ เส้นหมี่

                    “เส้นอะไรก็ได้ค่ะ เรนทานได้หมด ขอให้เป็นเส้นก็พอ”

                    “งั้นเส้นเล็กต้มยำแล้วกันนะครับ”

              “อย่าเผ็ดมากนะคะ เรนทานเผ็ดไม่ค่อยได้”

              “ครับ”

        ปกป้องเดินไปยังรถเข็นและขอแม่ว่าก๋วยเตี๋ยวชามนี้เขาขอลงมือทำเองทั้งหมดแม่แค่ยืนดูและกำกับอยู่ข้างหลังก็พอ

         เขาใส่ใจทุกรายละเอียดในการทำไม่ว่าจะเป็นเส้นที่ต้องลวกให้เหนียวนุ่ม ลูกชิ้นลงไปลวกน้ำร้อนพอประมาณ หมูที่หั่นเป็นชิ้นพอดีคำ หรือแม้กระทั่งปรุงต้มยำก็ยังใส่ความตั้งใจลงไป ปิดท้ายด้วยการใส่น้ำชุปร้อนๆลงไปในชามหลังจากนั้นก็ยกมาเสิร์ฟ

          เรนนี่หยิบช้อนขึ้นมาตักน้ำชุปเป่าแล้วค่อยชิม

                 “อืม อร่อยมากเลยค่ะพี่ป้อง”

                 “ถ้าใช้ตะเกียบจะยิ่งอร่อยกว่านี้อีกนะครับ”

                 “เรนไม่ค่อยชินอ่ะค่ะ ปกติใช้แต่ช้อนกับส้อมเวลาทานสปาเก็ตตี้”

                 “ไม่เป็นไรครับ พี่จะสอนให้นะ”

            เรนนี่ตั้งใจมองเวลาปกป้องสาธิตการใช้ตะเกียบและลองปฏิบัติตามจนสามารถใช้ตะเกียบได้

          ปกป้องตบมือนิดๆพร้อมกับชมว่าเรนนี่เก่งมากสอนเพียงไม่นานก็ใช้ตะเกียบได้แล้ว

            เรนนี่หน้างอนิดๆแล้วบอกว่าเธอโตแล้วไม่ต้องแกล้งชมเป็นเด็กๆก็ได้

            ปกป้องอดหมั้นไส้ในท่าทีของเรนนี่ไม่ได้เหมือนตอนน้องสาวงอนเขาไม่มีผิด เขาใช้มือขยี้หัวเรนนี่อย่างหมั้นเขี้ยว

                    “น่าจับตีก้นนัก แม่เด็กขี้งอน”

            เรนนี่หัวเราะและยิ้มออกมา

           บอดี้การ์ดมองอยู่ไกลๆนึกว่าเรนนี่ถูกทำร้ายจึงเข้าไปหาเรนนี่และกั้นปกป้องให้อยู่ห่างจากเรนนี่ก่อนจะจับตัวปกป้องขึ้นมาเพื่อจะจับทุ่ม

             ปกป้องที่ไม่ทันระวังตัวถูกจับตัวลอยขึ้นทาบกับอากาศถึงกับหน้าเว่อ

             เรนนี่รีบสั่งให้วางตัวปกป้องลงและห้ามทำให้ปกป้องเจ็บตัวเป็นอันขาด

            บอดี้การ์ดจำยอมปล่อยตัวปกป้อง วางลงให้นั่งกับเก้าอี้

                   “อย่าลงโทษพวกเขานะครับ น้องเรน พวกเขาทำตามหน้าที่ อีกอย่าง”

                   “อะไรหรือคะ” เรนนี่ทำหน้าสงสัย

                   “พี่ชอบลอยอยู่กลางอากาศครับ เพราะพี่เป็นซุปเปอร์แมน”

             เรนนี่หัวเราะออกมากับสีหน้าและท่าทีของปกป้องที่ยืนทำท่าเหมือนตัวเองจะบินขึ้นฟ้า

            บอดี้การ์ดหน้าเข้มเดนเข้ามาขัดบทสนทนาระหว่างเรนนี่กับปกป้อง เขามาแจ้งกับเรนนี่ว่ารถซ่อมเสร็จแล้วให้เรนนี่กลับไปที่รถได้ เขาไม่อยากไปส่งเรนนี่ดึกว่านี้เพราะอาจจะถูกตำหนิจากคุณท่านได้ ถ้าไม่อยากให้พวกเขาเดือดร้อน เขาขอความกรุณาให้เรนนี่รีบกลับบ้านเดี๋ยวนี้

                   “งั้นเรนกลับก่อนนะคะ”

                   “หวังว่าเราจะได้เจอกันอีกนะ”

            เรนนี่ยิ้มแทนคำตอบและเดินก้าวไปยังรถที่จอดอยู่ไม่ไกล

            บอดี้การ์ดวางเงินไว้บนโต๊ะ และบอกไม่ต้องทอนแล้วรีบเดินตามเรนนี่ไปจากการกระทำนี้มันทำให้เขาได้รับรู้ว่าเขากับเรนนี่ช่างต่างกันราวฟ้ากับดิน ถ้าเธอเป็นเจ้าหญิงเขาก็แค่คนรับใช้ ถ้าเธอเป็นนางฟ้า เขาก็แค่มนุษย์ที่ได้แค่เงยหน้ามองดูเธอ และถ้าวันหนึ่งเธอกลายเป็นซุปเปอร์สตาร์ก็จะเป็นอะไรที่ยากแม้แต่จะเข้าสัมผัสเพียงปลายผม สงสัยคงต้องตัดใจจากนางฟ้าเขาคิดเช่นนั้นแต่ในอีกมุมหนึ่งเขาก็คิดว่าแค่ชื่นชมอยู่ไกลๆไม่หวังอะไรตอบแทนน่าจะเป็นการดีที่สุด

          ปรับปรุงเดินเข้ามาหาพ่ายพร้อมกับแซวและมองไปทางพี่ชายที่มองไปทางหญิงสาวที่ก้าวขึ้นไปบนรถทีแล้วก็เห็นหญิงสาวหันมาโบกมือให้กับพี่ชายเธอพร้อมรอยยิ้ม พี่ชายได้แต่ยิ้มตอบแบบหน้าเจื่อนๆเมื่อเจอบอดี้การ์ดจ้องกลับมา

               “ชอบเธอเหรอคนที่ยิ้มหวาน และกำลังจะก้าวขึ้นรถไป” น้องสาวแสนฉลาดถามพี่ชายทันที

                “อืม” ปกป้องตอบพร้อมกับเก็บชามไปล้าง

                “ชอบก็จีบสิพี่ชาย” น้องสาวตามปกป้องไปล้างชาม

                 “เราก็แค่คนธรรมดาจะไปสู้อะไรใครเขาได้” ปกป้องตอบพร้อมกับเทเศษอาหารทิ้งลงถังขยะ

                 “ทุกอย่างมันอยู่ที่นี่พี่ป้อง” ปรับปรุงเอานิ้วชี้ไปที่หน้าอกข้างซ้ายของปกป้อง

                 “ใจ” ปกป้องพูดสั้นๆแล้วก็คิดว่าจะยอมแพ้ดีมั้ย

                 “ครั้งนี้พี่ก็ต้องล้นพอๆกับงานเขียนของพี่ล่ะว่าจะเข้าตาสำนักพิมพ์เมื่อไหร่ ส่วนผู้หญิงคนนั้นพี่ก็ต้องลุ้นไปเหมือนกันว่าจะได้เข้าไปอยู่ในใจเธอหรือเปล่า” ปรับปรุงพูดจบก็ลุกขึ้นไปช่วยแม่เสิร์ฟก๋วยเตี๋ยวต่อปล่อยให้ปกป้องได้ใช้ความคิดเพียงลำพัง

          วันต่อมาเรนนี่มาถ่ายโฆษณาแต่เช้า วันนี้พ่อเธอติดธุระจึงส่งลูกสาวคนที่3แอนนี่มาเป็นเพื่อนเรนนี่แทน เรนนี่บอกให้แอนนี่สั่งให้บอดี้การ์ดรออยู่ข้างนอกเพราะเกรงว่าจะทำงานเสีย ส่วนแอนนี่นั้นให้ตามเธอเข้าไปได้

           แอนนี่สวัสดีผู้กำกับพร้อมกับเรนนี่

            ผู้กำกับบอกให้เรนนี่ไปเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วจึงไปแต่งหน้ากับช่างแต่งหน้า

            เรนนี่รีบไปเปลี่ยนเสื้อผ้าและกลับมานั่งให้ช่างแต่งหน้า