คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : LoveHolic01:โดเมกิ เซย์กิ
LoveHolic01:โดเมกิ เซย์กิ
เพียงแค่ฝันก็ยังดี แม้ไม่ได้มองเห็นคุณ ขอแค่เสียงก็ได้
ผมปรารถนาเหลือเกิน ปรารถนาที่จะพบคุณ ‘คุณยูโกะ’
กิโมโนสีดำผืนใหญ่ถูกหยิบขึ้นมาคลุมร่างโปร่งที่นั่งริมระเบียง วาตานุกิหันไปมองคนที่หยิบกิโมโนให้ โดเมกิ เด็กหนุ่ม ม.ปลายท่าทางเคร่งขรึมที่ตอนนี้ทำงานเป็นลูกจ้างในร้ายของเขา โดเมกินั่งลงข้างๆวาตานุกิ
“มานั่งตรงนี้อีกแล้วนะ คุณไม่หนาวรึไง”เสียงทุ้มถาม แม้แววตาของโดเมกิจะไม่แสดงอะไรออกมาแต่น้ำเสียงของเขาแสดงออกอย่างชัดเจนว่าเป็นห่วง
“ชินน่ะ”คลี่ยิ้มเพียงเล็กน้อยก่อนจะถามต่อ
“แล้วนายไม่หนาวรึไง”มือบางดึงกิโมโนที่คลุมกายตนออกแล้วแบ่งให้คนข้างๆได้ห่มมันด้วย
“นายดูเหมือนกับเขามากจริงๆ ปู่ทวดของนาย”วาตานุกิพึมพำเบาๆ
“กับปู่ทวด? เหมือนขนาดนั้นเลยหรือครับ?”โดเมกิถาม ดวงตาทั้งสองสบกัน วาตานุกิใช้สายตามองใบหน้าของโดเมกิ ไม่ว่าจะดวงตา ปาก จมูก น้ำเสียง
“มันยากที่แยกออกระหว่างนายและปู่ทวดของนาย แต่ก็นะอาจเป็นเพราะหมอนั่นเหมือนกับปู่ของตัวเองเอามากๆก็ได้นายเลยเหมือนเขามากไงล่ะโดเมกิคุง” แต่ที่ไม่เหมือนอาจจะติดตรงนิสัยของโดเมกิคนนี้ออกจะแตกต่างจากเจ้าโดเมกิปู่ทวดนั่นนิดหน่อยเพราะโดเมกิคนนี้สุภาพกว่าน่ะสิ!
ถึงแม้จะได้คำตอบว่าเหมือนกันแต่โดเมกิก็ไม่รู้สึกดีใจกับคำชมนั้นเท่าไหร่
“นี่ก็ดึกมากแล้วผมว่าคุณน่าจะไปพักสักหน่อยดีกว่านะ”เด็กหนุ่มเปลี่ยนเรื่องคุย เมื่อเห็นว่าอากาศเริ่มเย็นขึ้น จึงบอกให้วาตานุกิไปพักผ่อนเสีย
“ไม่ล่ะชั้นยังไม่ง่วงน่ะ อยากอยู่แบบนี้ซักพักใหญ่ๆ แต่นายควรจะกลับได้แล้วนะ เด็ก ม.ปลายกลับดึกขนาดนี้เดี๋ยวก็โดนครอบครัวดุเอาหรอก ชิ่วๆ” วาตานุกิออกตัวไล่โดเมกิ แต่เจ้าของร่างสูงก็ไม่ได้ไปไหน ยังคงนั่งข้างร่างโปร่งบางนั้นอยู่ เพราะเขาเป็นห่วงน่ะสิ? นั่งเล่นไปสักพักใหญ่ๆ โดเมกิเอ่ยถามวาตานุกิ
“นานรึยังครับ ไม่สิ นานแค่ไหนที่คุณยังรอคอยคุณยูโกะคนนั้น”โดเมกิเปิดปากถาม วาตานุกิหันมามองร่างสูงก่อนจะเหยียดยิ้มเศร้าๆ ทำเอาคนถามรู้สึกผิดเหมือนว่าตัวเขาจะทำให้วาตานุกิคนนี้นึกถึงเรื่องแสนเศร้าขึ้นมา
“อาจจะซักร้อยกว่าปีแล้วมั้ง แก่กว่านายจมเลยล่ะ”
“งั้นหรือครับ นานขนาดนั้น” ได้ยินคำตอบจากวาตานุกิ โดเมกิก็เข้าใจได้ทันทีเลยว่าวาตานุกิรักคุณยูโกะคนนั้นมากแค่ไหน เวลาร้อยปีไม่ใช่น้อยๆเลยสำหรับการรอใครบางคน
“คุณไม่คิดจะลืมคุณยูโกะหรือครับ?”
“ไม่คิด”วาตานุกิตอบทันควัน ก่อนจะพูดต่อ
“นอกจากนั้นชั้นยังสามารถออกไปจากที่นี่ได้ด้วยและก็สามารถดำเนินกิจการต่อไปได้ด้วย”
“ถึงอย่างนั้นคุณก็จะอยู่ที่นี่อีกหรือครับ?”
“เพื่อเป็นการรอคอยคุณยูโกะ”
“เข้าใจแล้วครับ แต่ถึงอย่างนั้นผมไม่ต้องการให้คุณทรมานหรือเจ็บปวด ดังนั้นผมคิดว่าคุณควรจะเลิกรอเธอซะนะครับ” วาตานุกิส่ายหัวกับคำพูดของคนที่บอกว่าเข้าใจ แต่ก็ยังสั่งเขาให้เลิกรอ
“ไหนบอกเข้าใจไง! นายไม่เข้าใจอะไรเลยนี่นา”
“จริงอยู่ที่มันอาจทรมาน แต่การรอคอยทำให้คนเรามีความหวัง ถึงจะเพียงเล็กน้อย”ความดื้อดึงของวาตานุกิ บางครั้งโดเมกิก็คิดว่ามันช่างไร้ประโยชน์เหลือเกิน เด็กหนุ่มถอนหายใจเล็กน้อยก่อนจะปรับอารมณ์เป็นปกติ
“ฮ่ะๆ อย่าถอนหายใจแบบนั้นสิ มันทำให้คิดว่านายกำลังเหนื่อยใจในความดื้อรั้นของชั้นนะ”
“ก็มันจริงไหมล่ะครับ ผมไม่เคยเจอใครที่ดื้อดึงอย่างคุณมาก่อน”
“นั่นสินะ แต่ว่าตอนนี้ชั้นไม่เหงาหรือเจ็บปวดเลยนะ”
“ทำไมล่ะครับ?”
“อาจจะเพราะมีนายล่ะมั้ง โดเมกิคุง ทำให้ความเหงาและเจ็บปวดลดลงหน่อยรึเปล่านะ?” คำตอบของวาตานุกิทำเอาหัวใจของเด็กหนุ่มพองโต โดเมกิยิ้มเล็กน้อย แต่เจ้าตัวก็ไม่มีอาการแสดงออกเท่าไหร่หรือเป็นเพราะคนพูดไม่ได้สักเกตนะ
.”เป็นคำตอบที่ดีนะครับ”
“อะไรล่ะ?”
“ก็ที่บอกว่าเพราะมีผมคุณถึงไม่รู้สึกเหงาหรือเจ็บปวด รู้สึกเหมือนเป็นคนที่มาเยียวยาคุณเลย ดีใจนะครับ”เสียงอ่อนโยนถูกขับออกมาจากใบหน้าหล่อเหลาที่เหมือนกับเจ้าปู่ทวดโดเมกิคนนั้น เพียงแต่ใบหน้าของเด็กหนุ่มตอนนี้เปื้อนไปด้วยรอยยิ้มที่วาตานุกิเองก็พึ่งจะเคยเห็น แปลกรึเปล่านะที่ตัวเขารู้สึกเขินกับเจ้าเด็กนี่
“อะ อะไร! อย่ามาพูดอะไรที่เลี่ยนๆแบบนี้นะโว้ย! นายนี่มันพูดมากชะมัดแถมยังสุภาพเป็นบ้า ให้ตายสิ!” โดเมกิสังเกตว่าใบหน้าของวาตานุกิขึ้นสีแดงระเรื่อ วันนี้ไม่ได้ดื่ม แต่หน้าแดง? หรือว่ากำลังเขินรึเปล่านะ โดเมกิคิด กระตุกยิ้มที่มุมปากเล็กน้อย
“จ้องชั้นทำไมเนี่ย ไปได้แล้วนะนายน่ะ เดี๋ยวที่บ้านนายเขาจะหาว่าชั้นใช้งานเด็กทำงานพิเศษหนัก ชิ่วๆๆ” วาตานุกิสะบัดมือไล่โดเมกิอีกครั้งและครั้งนี้เจ้าของร่างสูงก็ทำตามแต่โดยดี เด็กหนุ่มลุกขึ้นแล้วจัดกิโมโนให้ห่มร่างบางอย่างมิดชิด
“งั้น ไปละนะครับ” โดเมกิบอกลา ในช่วงที่ตัวเขากำลังจะก้าวไปนั้น วาตานุกิหันมาบอกลาเขาด้วยถ้อยคำที่แม้แต่โดเมกิเองก็พึ่งเคยได้ยินครั้งแรกจนแทบกลั้นยิ้มไว้ไม่อยู่
“เดินทางดีๆล่ะ เซย์กิ!!”
จบตอน
=======================================================================================
เฮ้อออ ผ่านไป1ตอนค่ะ เย้ๆ จริงๆแล้วตอนที่1กำเนิดมาจากตอนจบของเรื่องxxxHolic จึงมีบางช่วงที่คำพูดจะเหมือนกันกับตอบจบของเรื่องนี้ค่ะและต่อจากนั้นก็ได้มีการเพิ่มเติมเสริมแต่งเอาเองค่ะ
ขอบคุณที่อ่านนะคะ คอมเม้นเป็นกำลังใจด้วยนะ!!
แก้ไขนิดหน่อยนะคะ ชื่อตอน แฮะๆ
ความคิดเห็น