ลำดับตอนที่ #1
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : ช่วงเวลาปิดเทอมอันแสนสุข : HAPPY TIMES
วันนี้เป็นวันที่ 8 มิถุนายน นับตั้งแต่ที่เขาปิดเทอมมาได้ 1 สัปดาห์ เขาก็ได้ขอป้าเพ็ตทูเนียหางานทำยามว่างในช่วงปิดเทอม เพราะเขาไม่ชอบและไม่อยากอยู่ในบ้านตลอดเวลาปิดเทอมที่ลิตเติ้ลเวียจิงนั่นเอง บัดนี้ หลังจากเฝ้าพยายามขออนุญาตจนได้คำอนุญาตเมื่อ 3 วันก่อน เขาก็พบสถานที่ที่หนึ่ง กำลังต้องการพนักงานทั้งพาร์ทไทม์และเต็มเวลาจำนวนมากพอควร สถานที่นี้คือร้านขายสัตว์เลี้ยง ฮาร์โรว์ เพ็ต เซ็นเตอร์ ที่นอร์ทเวลลิงตัน ตอนนี้เขาอยู่ต่อหน้าเจ้าของร้านในห้องผู้จัดการภายในร้านนั่นเอง
“เธอมีเวลามากแค่ไหนในการทำงานที่นี่” ฮาร์โรว์ มาร์เก เจ้าของร้านถาม
“ผมจะทำงานทุกวัน ผมมีเวลาทำงานจนถึงวันที่ 24 สิงหาคม หลังจากนั้นผมต้องเตรียมตัวกลับไปเรียนครับ จะให้ผมเริ่มทำงานตั้งแต่วันพรุ่งนี้เป็นต้นไปเลยก็ได้ครับ” แฮร์รี่ตอบ
“ทำงานทุกวันนะ เริ่ม 7 โมงเช้า เลิก 2 ทุ่ม ค่าจ้างเดือนละ 1 ปอนด์ เธอมีหน้าที่ดูแลสัตว์ทุกชนิดในร้านเลยนะ”
“ครับ จะให้ผมเริ่มงานวันไหนครับ”
“พูดก็พูดเถอะ ฉันไม่รู้ว่าจะหาคนงานได้เร็วแค่ไหน ยิ่งฉันขยายร้านเป็น 3 คูหาแต่คนงานทั้งพาร์ทไทม์ฟลูไทม์ลาออกหมด เหลืออยู่ 2 คนแค่เนี่ย งานหนักหน่อยนะ เอาเถอะ ถึงเธอจะเคยอยู่เซนต์บลูตัสก็เหอะ แต่งานมันหนักกว่าที่เธอคิดไว้มากนะ ถ้าเธอตกลง ฉันก็ตกลง โอเค เริ่มงานพรุ่งนี้ แต่มาเร็วหน่อยนะ ฉันจะสอนงานให้”
“ขอบคุณครับ”
เมื่อเขากลับมาถึงบ้านด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม ก็ได้พบกับคำทักทายจากป้าของเขา
“ไง ได้งานไหม” ป้าเพ็ตทูเนียตะคอกถาม
“ได้ครับ พรุ่งนี้ ผมจะไปทำงานที่นอร์ทเวลลิงตันฮะ ทำงานทุกวัน เริ่มงาน 7 โมงเช้า เลิกงาน 2 ทุ่มฮะ”
“ดี แล้วอย่าลืมข้อตกลงซะล่ะ”
“ครับ เดี๋ยวผมเอาลงมาให้ป้าเก็บครับ” แล้วเดินขึ้นบันไดไป
“เพ็ตทูเนีย เธอตกลงอะไรไว้เรอะ” ลุงเวอร์นอนเดินออกจากห้องครัวพร้อมกาแฟในมือเอ่ยถามด้วยความสงสัย
แฮร์รี่นึกถึงข้อตกลงที่เขาทำไว้กับป้าเพ็ตทูเนียก่อนจะได้รับอนุญาตให้ไปหางานทำ
“แกอยากทำงานมากใช่ไหม ก็ได้ ฉันจะให้แกไปหางานทำ แต่มีข้อแม้อยู่หน่อยหนึ่ง” ป้าเพ็ตทูเนียตวาดแล้วชี้หน้าเขาไว้ หลังจากที่ขออนุญาตป้าเพ็ตทูเนียไปทำงานข้างนอกเป็นหนที่ 25 ของวันนั้น
“ข้อแม้อะไรครับ”
“แกต้องไม่เอาอะไรไปสมัครงาน นอกจากเงินค่าเดินทางกับใบประวัติของแกเท่านั้น ข้าวของจากโลกเวทมนตร์ หรืออะไรก็ตามที่เกี่ยวกับเวทมนตร์หรือลงเวทมนตร์ไว้ แกต้องเก็บใส่หีบให้หมด ก่อนออกจากบ้าน แกต้องให้ฉันค้นตัวแกก่อนออกจากบ้านทุกครั้ง เข้าใจมั้ย แล้วพอแกได้งานแล้ว เอาข้าวของที่แกใช้เรียนที่โรงเรียนบ้าๆนั่นมาให้ฉันเก็บไว้ แล้วเอาเบอร์โทรของที่ที่แกทำงานมาด้วย ฉันจะโทรเช็กแก ถ้าแกผิดสัญญาอะไรก็ตามแม้แต่น้อย แกได้เห็นดีแน่”
“ตกลงครับป้า” เอาของทั้งหมดที่ป้าของเขาต้องการในกระเป๋ามาไว้บนโต๊ะ “เดี๋ยวผมขึ้นไปเก็บของก่อนนะครับ ขอบคุณมากครับป้า”
แฮร์รี่ยังขำตัวเองอยู่ บางที อาจเพราะการที่การอยู่เฉยๆ น่าเบื่อเกินไปก็เป็นได้ ถึงได้ทำให้เขาตอบตกลงไปง่ายๆ ทั้งๆที่ ข้อตกลงนี้เขาจะเสียเปรียบเป็นอย่างมากก็ตามที
วันรุ่งขึ้น แฮร์รี่ตื่นแต่เช้า ทานอาหารอย่างรวดเร็ว แล้วปั่นจักรยานคันเก่าของดัดลีย์ที่เขาขอจากดัดลีย์เพื่อเอาไปซ่อมแล้วใช้เป็นพาหนะของตัวเองไปยังที่ทำงาน ร้านขายสัตว์เลี้ยง ฮาร์โรว์ เพ็ท เซ็นเตอร์ มีขนาด 20x25 เมตร มีพนักงานประจำ 2 คน มีพนักงานพารท์ไทม์ คือ แฮร์รี่ เพียงคนเดียวเท่านั้น ภายในมีสัตว์ชนิดต่างๆมากมาย แต่ที่แฮร์รี่สนใจที่สุด คือ งูเหลือมบราซิลขนาดใหญ่ กับงูหางกระดิ่งขนาดประมาณปลาไหลตัวใหญ่จำนวนหนึ่ง นายมาร์เกสอนแฮร์รี่เกี่ยววิธีการดูแลและให้อาหารสัตว์ชนิดต่างๆ รวมทั้งสอนให้เขาลงมือทำด้วยตนเองอีกต่างหาก เพียงวันแรก แฮร์รี่ก็สามารถให้อาหารและความสะอาด นกนานาชนิด ปลาสวยงามหลากหลายสีสันกระต่ายชนิดต่างๆได้ราวกับมืออาชีพที่เดียว นายมาร์เกรู้สึกภูมิใจมากที่เขาได้คนที่มีความสามารถมาช่วยงาน แม้จะมาจากเซนต์บลูตัสและอยู่ช่วยงานเขาได้ไม่นานก็ตามที อย่างน้อย เขาก็เบาแรงไปได้เยอะ โดยเฉพาะเจ้างูที่เขาเลี้ยงไว้ในตู้กระจกไว้ขายพวกชอบเลี้ยงสัตว์แปลกๆในร้านนั้นดุร้าย จนไม่มีใครกล้าเข้าใกล้หรือเข้าใกล้ได้ง่ายๆ แต่เด็กคนนี้ทำได้โดยที่มันไม่ขัดขืนเลยแม้แต่น้อย
เมื่อถึงสิ้นเดือน แฮร์รี่ก็กลายเป็นทั้งพนักงานขายและผู้ดูแลสัตว์ชั้นยอดของร้าน แถมฝีมือดีกว่าพนักงานประจำที่จ้างมาเพิ่มจนครบ 4 คนซะด้วยซ้ำ เมื่อถึงตอนจ่ายเงินเดือน แฮร์รี่คิดว่าไม่สมควรจะรับเงินเดือนเต็มเดือน เขาควรจะได้ค่าจ้างเพียงแค่ครึ่งเดือนเสียด้วย แต่จำใจต้องรับไว้ด้วยความไม่ค่อยสบายใจสักเท่าไร ในขณะที่นายมาร์เกรู้สึกว่าค่าจ้างของแฮร์รี่นั้นถูกไปซะด้วยซ้ำไป นายมาร์เกบอกแฮร์รี่ว่าพนักงาน 2 คนที่หายไปในวันนี้ถูกไล่ออกแล้ว พรุ่งนี้จะหาพนักงานพาร์ทไทม์มาทำงานเพิ่มอีกคนก่อน เขาอยากให้แฮร์รี่สอนการทำงานให้ แฮร์รี่นั้นไม่คิดอะไรมาก เพราะสองคนที่ถูกไล่ออกนั้นก่อเรื่องเป็นประจำอยู่แล้ว แต่เขาก็ตกตะลึงเมื่อมาทำงานในวันรุ่งขึ้น พนักงานพาร์ทไทม์คนใหม่ที่มาทำงานแทนพนักงานประจำสองคนที่ถูกไล่ออกเพราะก่อเหตุในห้างสรรพสินค้าเมื่อวานนี้ คือ เฮอร์ไมโอนี่ เกรนเจอร์
“เฮอร์ไมโอนี่ เธอมาสมัครทำงานเมื่อไรนะ ฉันไม่เห็นเธอมาสมัครที่นี่เลยนี่นา” แฮร์รี่ถามอย่างไม่เชื่อสายตาตัวเอง ว่าเฮอร์ไมโอนี่จะมาทำงานที่เดียวกับเขาในช่วงปิดเทอม โดยที่เขาไม่รู้เรื่อง
“ฉันมาตอนเที่ยง เมื่อวานนี้นะ เผอิญ ฉันเบื่อ ไม่มีอะไรทำ หนังสือที่บ้านก็อ่านหมดแล้ว หนังสือใหม่ก็ยังไม่ออก เลยกะจะมาหางานทำแถวบ้านแก้เซ็งนะ บังเอิญ ฉันเห็นป้ายรับสมัครคนงาน เลยเข้ามาสมัครเลย ที่นี่ รู้สึกว่า พนักงานประจำจะรับยากกว่าพนักงานพาร์ทไทม์นะ” เฮอร์ไมโอนี่พูดพลางสำรวจสัตว์ต่างๆภายในร้านไปด้วย
“ตอนเที่ยง ฉันออกไปกินข้าวพอดี มิน่าละ ฉันถึงไม่เจอเธอ แล้วจะเริ่มงานรึยัง ถ้างั้น เริ่มเลยนะ มาทางนี้เลย” แฮร์รี่พูดแล้วดึงมือเฮอร์ไมโอนี่มายังกรงนกเปล่าๆในร้าน
“เดี๋ยว พวกเธอรู้จักกันด้วยเหรอ ฉันไม่เคยรู้มาก่อนเลย” นายมาร์เกถามอย่างงงๆ หลังจากเห็นท่าทีของทั้งคู่ราวกับรู้จักกันมานาน
“รู้จักสิครับ เราเคยเจอกันบนรถไฟนะครับ” แฮร์รี่ตอบกลับมาเรียบๆด้วยใบหน้าที่ยิ้มแย้มแล้วลงมือทำงานต่อ
“งั้น ฝากด้วยนะ หวังว่าคงจะเรียบร้อยนะ” นายมาร์เกพูดจบแล้วเดินเข้าประตูหลังร้านไป
เฮอร์ไมโอนี่เรียนรู้เร็ว ภายในไม่กี่วันก็ทำงานต่างๆในร้านได้ราวกับมืออาชีพ นับตั้งแต่พวกเขาทำงานที่นี่ นายมาร์เกขายสัตว์เลี้ยงที่พวกเขาดูแลได้มากกว่าที่พนักงานปกติขายได้ทำให้พวกเขามักจะได้รับทิปอยู่เสมอๆ นายมาร์เกอดที่จะภูมิใจเล็กๆไม่ได้ การที่คนสองคนนี้ทำงานที่นี่ มันทำให้เขามีความสุขที่เห็นคนหนุ่มสาวหยอกล้อกันอย่างมีความสุข และเห็นธุรกิจของเขาก้าวหน้าไปได้ด้วยดี แถมค่าจ้างยังถูกมากเมื่อเทียบกับประสิทธิภาพการทำงานของพวกเขา นายมาร์เกตั้งใจไว้ว่า ปีหน้า ถ้าสองคนนี้ต้องการหางานทำในช่วงปิดเทอมอีก เขาจะไม่ลังเลเลยที่จะรับสองคนนี้เข้าทำงานในร้านของเขาอีก
วันเวลาผ่านไปอย่างรวดเร็ว เมื่อวันเกิดของแฮร์รี่มาถึง นายมาร์เกให้เงินเดือนพวกเขาถึงสองเท่าของที่ตกลงไว้ ถึงแม้พวกเขาจะปฏิเสธแล้วปฏิเสธอีก แต่นายมาร์เกยังคะยั้นคะยอให้รับอีกจนได้ แฮร์รี่คำนวนคร่าวๆแล้ว เดือนนี้ เขากับเฮอร์ไมโอนี่ได้เงินเดือนรวมกับทิปคนละเกือบ 5 ปอนด์เลยทีเดียว เมื่อร้านปิด ทั้งคู่ก็ปั่นจักรยานไปตามถนนด้วยกันเหมือนที่เคยทำเป็นประจำ
บ้านของเฮอร์ไมโอนี่ อยู่ในห่างจากร้านขายสัตว์เลี้ยงแค่ 2 ช่วงถนนเท่านั้น บ้านของเธอเป็นบ้าน 3 ชั้น ขนาดไม่ใหญ่นัก แต่ดูหรูหรามากทีเดียว มีที่ว่างรอบบ้านไว้ปลูกต้นไม้ มีสนามหน้าบ้านและโรงรถขนาดพอสมควร ดูจากบ้านก็เดาได้ว่าคนในบ้านรายได้คงจะดีมาก เมื่อถึงหน้าบ้าน เธอก็ยื่นห่อของขวัญขนาดย่อมๆห่อหนึ่งให้เขา
“รับไปสิ สุขสันต์วันเกิดนะแฮร์รี่ ฉันไปแล้วนะ พรุ่งนี้เจอกัน” เฮอร์ไมโอนี่หอมแก้มเขาเบาๆ แล้วจูงจักรยานเข้าบ้านไป
“แล้วเจอกัน” แฮร์รี่มองตามเฮอร์ไมโอนี่จนลับตาแล้วพูดกับตัวเองเบาๆ ก่อนจะขี่จักรยานกลับบ้านไป
เมื่อแฮร์รี่กลับถึงบ้าน เขาก็พบกับของขวัญจากเพื่อนๆของเขา แต่ปีนี้มีมากกว่าทุกปี เนื่องจากของขวัญอีกส่วนหนึ่งมาจากสมาชิกของ ก.ด. นั่นเอง ปีนี้ สิ่งที่ทำให้เขาดีใจมากก็คือการที่ป้าเพ็ตทูเนียอนุญาตให้แฮรี่นำไม้กายสิทธิ์ติดตัวไปทำงานได้โดยไม่ผิดสัญญาที่ตกลงกันไว้เป็นเวลา 15 วันเป็นของขวัญวันเกิด รอนให้กบช็อคโกแลต เนวิลล์และพรรคพวกที่ ก.ด. ให้ขนมขบเคี้ยวนานาชนิดไม่ซ้ำกันเลย เฟร็ดกับจอร์จ ส่งของเล่นเกมกลวีสลีย์ทุกรุ่นทุกอย่างที่มีในร้านมาให้ แฮกริดให้เค้กหินรสส้ม แต่ของขวัญที่ทำให้เขาประหลาดใจที่สุดเลยก็คือ ของขวัญจากศาสตราจารย์ดัมเบิลดอร์ ของขวัญชิ้นนั้นเป็นกล่องสี่เหลี่ยมผืนผ้าสีดำสนิท ภายในบรรจุสร้อยผลึกคริสตัลใสที่เหมือนกัน 2 เส้น มีจดหมายแนบมาด้วยว่า
แฮร์รี่
ของชิ้นนี้เป็นของรักของพ่อเธอ เป็นของที่พ่อเธอใช้ขอแม่เธอแต่งงาน พ่อและแม่เธอฝากให้ฉันไว้ก่อนจะสิ้นใจ ตอนนี้ฉันว่าเธอโตพอที่จะใช้มันแล้ว ของสิ่งนี้คือ อัญมณีแห่งความรักที่เรียกกันว่า จิลเวลลี่ออฟเพนตาเทีย หรือสร้อยผลึกหยาดน้ำตา เครื่องรางและอัญมณีที่ล้ำค่าที่สุด จงมอบให้และสวมใส่แก่คนที่เธอคิดว่าใช่และรักเธอมากพอๆกับที่เธอรัก ของสิ่งนี้ต้องใส่ด้วยกันทั้งคู่ ถ้าเจ้าของหรือผู้สวมใส่ไม่ถอดออกเอง ก็ไม่มีใครถอดมันได้ จงใช้มันให้ดีนะ ใช้มันให้ดีที่สุด ระวังตัวด้วยละ
ขอให้โชคดี หวังว่าคงจะได้พบกับเร็วๆนี้
อัสบัส ดัมเบิลดอร์
แฮร์รี่ไม่ค่อยเข้าใจสารที่ส่งมามากนัก เขาคิดว่าของสิ่งนี้คงจะสำคัญมาก เขาเก็บมันไว้ในหีบเสื้อผ้าของเขาเป็นอย่างดี แล้วก็มาถึงของขวัญชิ้นสุดท้าย ของขวัญจากเพื่อนที่เพิ่งจะล่ำลากันไม่ถึงชั่วโมง ของขวัญจากเฮอร์ไมโอนี่คือ จี้ห้อยคอและล็อกเก็ตสีบรอนซ์รูปหัวใจ แฮร์รี่อมยิ้มน้อยๆ เมื่อคิดถึงรอยยิ้มของเฮอร์ไมโอนี่ ของขวัญชิ้นนี้ เขาตั้งใจไว้ว่าจะรักษามันให้ดีที่สุด เมื่อเขาเก็บข้าวของเรียบร้อยแล้วก็ล้มตัวลงนอน เขาคิดถึงรอยยิ้มของเฮอร์ไมโอนี่ที่หน้าบ้านของเธอ อมยิ้มน้อยๆแล้วก็หลับไป
******************************************************************************************
เรื่องนี้ ส่งขึ้นในหน้าเวบเมื่อเวลา 23.33 นาฬิกา ของวันที่ 23 เมษายน 2547
หวังว่าคงจะได้รับการตอบรับเป็นอย่างดี
มีอะไร กรุณาแสดงความคิดเห็นไว้ที่หน้าเวบด้วยครับ
ส่วนข้อผิดพลาดจะทำการแก้ไขให้ทันทีที่มีการเตือนครับ
“เธอมีเวลามากแค่ไหนในการทำงานที่นี่” ฮาร์โรว์ มาร์เก เจ้าของร้านถาม
“ผมจะทำงานทุกวัน ผมมีเวลาทำงานจนถึงวันที่ 24 สิงหาคม หลังจากนั้นผมต้องเตรียมตัวกลับไปเรียนครับ จะให้ผมเริ่มทำงานตั้งแต่วันพรุ่งนี้เป็นต้นไปเลยก็ได้ครับ” แฮร์รี่ตอบ
“ทำงานทุกวันนะ เริ่ม 7 โมงเช้า เลิก 2 ทุ่ม ค่าจ้างเดือนละ 1 ปอนด์ เธอมีหน้าที่ดูแลสัตว์ทุกชนิดในร้านเลยนะ”
“ครับ จะให้ผมเริ่มงานวันไหนครับ”
“พูดก็พูดเถอะ ฉันไม่รู้ว่าจะหาคนงานได้เร็วแค่ไหน ยิ่งฉันขยายร้านเป็น 3 คูหาแต่คนงานทั้งพาร์ทไทม์ฟลูไทม์ลาออกหมด เหลืออยู่ 2 คนแค่เนี่ย งานหนักหน่อยนะ เอาเถอะ ถึงเธอจะเคยอยู่เซนต์บลูตัสก็เหอะ แต่งานมันหนักกว่าที่เธอคิดไว้มากนะ ถ้าเธอตกลง ฉันก็ตกลง โอเค เริ่มงานพรุ่งนี้ แต่มาเร็วหน่อยนะ ฉันจะสอนงานให้”
“ขอบคุณครับ”
เมื่อเขากลับมาถึงบ้านด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม ก็ได้พบกับคำทักทายจากป้าของเขา
“ไง ได้งานไหม” ป้าเพ็ตทูเนียตะคอกถาม
“ได้ครับ พรุ่งนี้ ผมจะไปทำงานที่นอร์ทเวลลิงตันฮะ ทำงานทุกวัน เริ่มงาน 7 โมงเช้า เลิกงาน 2 ทุ่มฮะ”
“ดี แล้วอย่าลืมข้อตกลงซะล่ะ”
“ครับ เดี๋ยวผมเอาลงมาให้ป้าเก็บครับ” แล้วเดินขึ้นบันไดไป
“เพ็ตทูเนีย เธอตกลงอะไรไว้เรอะ” ลุงเวอร์นอนเดินออกจากห้องครัวพร้อมกาแฟในมือเอ่ยถามด้วยความสงสัย
แฮร์รี่นึกถึงข้อตกลงที่เขาทำไว้กับป้าเพ็ตทูเนียก่อนจะได้รับอนุญาตให้ไปหางานทำ
“แกอยากทำงานมากใช่ไหม ก็ได้ ฉันจะให้แกไปหางานทำ แต่มีข้อแม้อยู่หน่อยหนึ่ง” ป้าเพ็ตทูเนียตวาดแล้วชี้หน้าเขาไว้ หลังจากที่ขออนุญาตป้าเพ็ตทูเนียไปทำงานข้างนอกเป็นหนที่ 25 ของวันนั้น
“ข้อแม้อะไรครับ”
“แกต้องไม่เอาอะไรไปสมัครงาน นอกจากเงินค่าเดินทางกับใบประวัติของแกเท่านั้น ข้าวของจากโลกเวทมนตร์ หรืออะไรก็ตามที่เกี่ยวกับเวทมนตร์หรือลงเวทมนตร์ไว้ แกต้องเก็บใส่หีบให้หมด ก่อนออกจากบ้าน แกต้องให้ฉันค้นตัวแกก่อนออกจากบ้านทุกครั้ง เข้าใจมั้ย แล้วพอแกได้งานแล้ว เอาข้าวของที่แกใช้เรียนที่โรงเรียนบ้าๆนั่นมาให้ฉันเก็บไว้ แล้วเอาเบอร์โทรของที่ที่แกทำงานมาด้วย ฉันจะโทรเช็กแก ถ้าแกผิดสัญญาอะไรก็ตามแม้แต่น้อย แกได้เห็นดีแน่”
“ตกลงครับป้า” เอาของทั้งหมดที่ป้าของเขาต้องการในกระเป๋ามาไว้บนโต๊ะ “เดี๋ยวผมขึ้นไปเก็บของก่อนนะครับ ขอบคุณมากครับป้า”
แฮร์รี่ยังขำตัวเองอยู่ บางที อาจเพราะการที่การอยู่เฉยๆ น่าเบื่อเกินไปก็เป็นได้ ถึงได้ทำให้เขาตอบตกลงไปง่ายๆ ทั้งๆที่ ข้อตกลงนี้เขาจะเสียเปรียบเป็นอย่างมากก็ตามที
วันรุ่งขึ้น แฮร์รี่ตื่นแต่เช้า ทานอาหารอย่างรวดเร็ว แล้วปั่นจักรยานคันเก่าของดัดลีย์ที่เขาขอจากดัดลีย์เพื่อเอาไปซ่อมแล้วใช้เป็นพาหนะของตัวเองไปยังที่ทำงาน ร้านขายสัตว์เลี้ยง ฮาร์โรว์ เพ็ท เซ็นเตอร์ มีขนาด 20x25 เมตร มีพนักงานประจำ 2 คน มีพนักงานพารท์ไทม์ คือ แฮร์รี่ เพียงคนเดียวเท่านั้น ภายในมีสัตว์ชนิดต่างๆมากมาย แต่ที่แฮร์รี่สนใจที่สุด คือ งูเหลือมบราซิลขนาดใหญ่ กับงูหางกระดิ่งขนาดประมาณปลาไหลตัวใหญ่จำนวนหนึ่ง นายมาร์เกสอนแฮร์รี่เกี่ยววิธีการดูแลและให้อาหารสัตว์ชนิดต่างๆ รวมทั้งสอนให้เขาลงมือทำด้วยตนเองอีกต่างหาก เพียงวันแรก แฮร์รี่ก็สามารถให้อาหารและความสะอาด นกนานาชนิด ปลาสวยงามหลากหลายสีสันกระต่ายชนิดต่างๆได้ราวกับมืออาชีพที่เดียว นายมาร์เกรู้สึกภูมิใจมากที่เขาได้คนที่มีความสามารถมาช่วยงาน แม้จะมาจากเซนต์บลูตัสและอยู่ช่วยงานเขาได้ไม่นานก็ตามที อย่างน้อย เขาก็เบาแรงไปได้เยอะ โดยเฉพาะเจ้างูที่เขาเลี้ยงไว้ในตู้กระจกไว้ขายพวกชอบเลี้ยงสัตว์แปลกๆในร้านนั้นดุร้าย จนไม่มีใครกล้าเข้าใกล้หรือเข้าใกล้ได้ง่ายๆ แต่เด็กคนนี้ทำได้โดยที่มันไม่ขัดขืนเลยแม้แต่น้อย
เมื่อถึงสิ้นเดือน แฮร์รี่ก็กลายเป็นทั้งพนักงานขายและผู้ดูแลสัตว์ชั้นยอดของร้าน แถมฝีมือดีกว่าพนักงานประจำที่จ้างมาเพิ่มจนครบ 4 คนซะด้วยซ้ำ เมื่อถึงตอนจ่ายเงินเดือน แฮร์รี่คิดว่าไม่สมควรจะรับเงินเดือนเต็มเดือน เขาควรจะได้ค่าจ้างเพียงแค่ครึ่งเดือนเสียด้วย แต่จำใจต้องรับไว้ด้วยความไม่ค่อยสบายใจสักเท่าไร ในขณะที่นายมาร์เกรู้สึกว่าค่าจ้างของแฮร์รี่นั้นถูกไปซะด้วยซ้ำไป นายมาร์เกบอกแฮร์รี่ว่าพนักงาน 2 คนที่หายไปในวันนี้ถูกไล่ออกแล้ว พรุ่งนี้จะหาพนักงานพาร์ทไทม์มาทำงานเพิ่มอีกคนก่อน เขาอยากให้แฮร์รี่สอนการทำงานให้ แฮร์รี่นั้นไม่คิดอะไรมาก เพราะสองคนที่ถูกไล่ออกนั้นก่อเรื่องเป็นประจำอยู่แล้ว แต่เขาก็ตกตะลึงเมื่อมาทำงานในวันรุ่งขึ้น พนักงานพาร์ทไทม์คนใหม่ที่มาทำงานแทนพนักงานประจำสองคนที่ถูกไล่ออกเพราะก่อเหตุในห้างสรรพสินค้าเมื่อวานนี้ คือ เฮอร์ไมโอนี่ เกรนเจอร์
“เฮอร์ไมโอนี่ เธอมาสมัครทำงานเมื่อไรนะ ฉันไม่เห็นเธอมาสมัครที่นี่เลยนี่นา” แฮร์รี่ถามอย่างไม่เชื่อสายตาตัวเอง ว่าเฮอร์ไมโอนี่จะมาทำงานที่เดียวกับเขาในช่วงปิดเทอม โดยที่เขาไม่รู้เรื่อง
“ฉันมาตอนเที่ยง เมื่อวานนี้นะ เผอิญ ฉันเบื่อ ไม่มีอะไรทำ หนังสือที่บ้านก็อ่านหมดแล้ว หนังสือใหม่ก็ยังไม่ออก เลยกะจะมาหางานทำแถวบ้านแก้เซ็งนะ บังเอิญ ฉันเห็นป้ายรับสมัครคนงาน เลยเข้ามาสมัครเลย ที่นี่ รู้สึกว่า พนักงานประจำจะรับยากกว่าพนักงานพาร์ทไทม์นะ” เฮอร์ไมโอนี่พูดพลางสำรวจสัตว์ต่างๆภายในร้านไปด้วย
“ตอนเที่ยง ฉันออกไปกินข้าวพอดี มิน่าละ ฉันถึงไม่เจอเธอ แล้วจะเริ่มงานรึยัง ถ้างั้น เริ่มเลยนะ มาทางนี้เลย” แฮร์รี่พูดแล้วดึงมือเฮอร์ไมโอนี่มายังกรงนกเปล่าๆในร้าน
“เดี๋ยว พวกเธอรู้จักกันด้วยเหรอ ฉันไม่เคยรู้มาก่อนเลย” นายมาร์เกถามอย่างงงๆ หลังจากเห็นท่าทีของทั้งคู่ราวกับรู้จักกันมานาน
“รู้จักสิครับ เราเคยเจอกันบนรถไฟนะครับ” แฮร์รี่ตอบกลับมาเรียบๆด้วยใบหน้าที่ยิ้มแย้มแล้วลงมือทำงานต่อ
“งั้น ฝากด้วยนะ หวังว่าคงจะเรียบร้อยนะ” นายมาร์เกพูดจบแล้วเดินเข้าประตูหลังร้านไป
เฮอร์ไมโอนี่เรียนรู้เร็ว ภายในไม่กี่วันก็ทำงานต่างๆในร้านได้ราวกับมืออาชีพ นับตั้งแต่พวกเขาทำงานที่นี่ นายมาร์เกขายสัตว์เลี้ยงที่พวกเขาดูแลได้มากกว่าที่พนักงานปกติขายได้ทำให้พวกเขามักจะได้รับทิปอยู่เสมอๆ นายมาร์เกอดที่จะภูมิใจเล็กๆไม่ได้ การที่คนสองคนนี้ทำงานที่นี่ มันทำให้เขามีความสุขที่เห็นคนหนุ่มสาวหยอกล้อกันอย่างมีความสุข และเห็นธุรกิจของเขาก้าวหน้าไปได้ด้วยดี แถมค่าจ้างยังถูกมากเมื่อเทียบกับประสิทธิภาพการทำงานของพวกเขา นายมาร์เกตั้งใจไว้ว่า ปีหน้า ถ้าสองคนนี้ต้องการหางานทำในช่วงปิดเทอมอีก เขาจะไม่ลังเลเลยที่จะรับสองคนนี้เข้าทำงานในร้านของเขาอีก
วันเวลาผ่านไปอย่างรวดเร็ว เมื่อวันเกิดของแฮร์รี่มาถึง นายมาร์เกให้เงินเดือนพวกเขาถึงสองเท่าของที่ตกลงไว้ ถึงแม้พวกเขาจะปฏิเสธแล้วปฏิเสธอีก แต่นายมาร์เกยังคะยั้นคะยอให้รับอีกจนได้ แฮร์รี่คำนวนคร่าวๆแล้ว เดือนนี้ เขากับเฮอร์ไมโอนี่ได้เงินเดือนรวมกับทิปคนละเกือบ 5 ปอนด์เลยทีเดียว เมื่อร้านปิด ทั้งคู่ก็ปั่นจักรยานไปตามถนนด้วยกันเหมือนที่เคยทำเป็นประจำ
บ้านของเฮอร์ไมโอนี่ อยู่ในห่างจากร้านขายสัตว์เลี้ยงแค่ 2 ช่วงถนนเท่านั้น บ้านของเธอเป็นบ้าน 3 ชั้น ขนาดไม่ใหญ่นัก แต่ดูหรูหรามากทีเดียว มีที่ว่างรอบบ้านไว้ปลูกต้นไม้ มีสนามหน้าบ้านและโรงรถขนาดพอสมควร ดูจากบ้านก็เดาได้ว่าคนในบ้านรายได้คงจะดีมาก เมื่อถึงหน้าบ้าน เธอก็ยื่นห่อของขวัญขนาดย่อมๆห่อหนึ่งให้เขา
“รับไปสิ สุขสันต์วันเกิดนะแฮร์รี่ ฉันไปแล้วนะ พรุ่งนี้เจอกัน” เฮอร์ไมโอนี่หอมแก้มเขาเบาๆ แล้วจูงจักรยานเข้าบ้านไป
“แล้วเจอกัน” แฮร์รี่มองตามเฮอร์ไมโอนี่จนลับตาแล้วพูดกับตัวเองเบาๆ ก่อนจะขี่จักรยานกลับบ้านไป
เมื่อแฮร์รี่กลับถึงบ้าน เขาก็พบกับของขวัญจากเพื่อนๆของเขา แต่ปีนี้มีมากกว่าทุกปี เนื่องจากของขวัญอีกส่วนหนึ่งมาจากสมาชิกของ ก.ด. นั่นเอง ปีนี้ สิ่งที่ทำให้เขาดีใจมากก็คือการที่ป้าเพ็ตทูเนียอนุญาตให้แฮรี่นำไม้กายสิทธิ์ติดตัวไปทำงานได้โดยไม่ผิดสัญญาที่ตกลงกันไว้เป็นเวลา 15 วันเป็นของขวัญวันเกิด รอนให้กบช็อคโกแลต เนวิลล์และพรรคพวกที่ ก.ด. ให้ขนมขบเคี้ยวนานาชนิดไม่ซ้ำกันเลย เฟร็ดกับจอร์จ ส่งของเล่นเกมกลวีสลีย์ทุกรุ่นทุกอย่างที่มีในร้านมาให้ แฮกริดให้เค้กหินรสส้ม แต่ของขวัญที่ทำให้เขาประหลาดใจที่สุดเลยก็คือ ของขวัญจากศาสตราจารย์ดัมเบิลดอร์ ของขวัญชิ้นนั้นเป็นกล่องสี่เหลี่ยมผืนผ้าสีดำสนิท ภายในบรรจุสร้อยผลึกคริสตัลใสที่เหมือนกัน 2 เส้น มีจดหมายแนบมาด้วยว่า
แฮร์รี่
ของชิ้นนี้เป็นของรักของพ่อเธอ เป็นของที่พ่อเธอใช้ขอแม่เธอแต่งงาน พ่อและแม่เธอฝากให้ฉันไว้ก่อนจะสิ้นใจ ตอนนี้ฉันว่าเธอโตพอที่จะใช้มันแล้ว ของสิ่งนี้คือ อัญมณีแห่งความรักที่เรียกกันว่า จิลเวลลี่ออฟเพนตาเทีย หรือสร้อยผลึกหยาดน้ำตา เครื่องรางและอัญมณีที่ล้ำค่าที่สุด จงมอบให้และสวมใส่แก่คนที่เธอคิดว่าใช่และรักเธอมากพอๆกับที่เธอรัก ของสิ่งนี้ต้องใส่ด้วยกันทั้งคู่ ถ้าเจ้าของหรือผู้สวมใส่ไม่ถอดออกเอง ก็ไม่มีใครถอดมันได้ จงใช้มันให้ดีนะ ใช้มันให้ดีที่สุด ระวังตัวด้วยละ
ขอให้โชคดี หวังว่าคงจะได้พบกับเร็วๆนี้
อัสบัส ดัมเบิลดอร์
แฮร์รี่ไม่ค่อยเข้าใจสารที่ส่งมามากนัก เขาคิดว่าของสิ่งนี้คงจะสำคัญมาก เขาเก็บมันไว้ในหีบเสื้อผ้าของเขาเป็นอย่างดี แล้วก็มาถึงของขวัญชิ้นสุดท้าย ของขวัญจากเพื่อนที่เพิ่งจะล่ำลากันไม่ถึงชั่วโมง ของขวัญจากเฮอร์ไมโอนี่คือ จี้ห้อยคอและล็อกเก็ตสีบรอนซ์รูปหัวใจ แฮร์รี่อมยิ้มน้อยๆ เมื่อคิดถึงรอยยิ้มของเฮอร์ไมโอนี่ ของขวัญชิ้นนี้ เขาตั้งใจไว้ว่าจะรักษามันให้ดีที่สุด เมื่อเขาเก็บข้าวของเรียบร้อยแล้วก็ล้มตัวลงนอน เขาคิดถึงรอยยิ้มของเฮอร์ไมโอนี่ที่หน้าบ้านของเธอ อมยิ้มน้อยๆแล้วก็หลับไป
******************************************************************************************
เรื่องนี้ ส่งขึ้นในหน้าเวบเมื่อเวลา 23.33 นาฬิกา ของวันที่ 23 เมษายน 2547
หวังว่าคงจะได้รับการตอบรับเป็นอย่างดี
มีอะไร กรุณาแสดงความคิดเห็นไว้ที่หน้าเวบด้วยครับ
ส่วนข้อผิดพลาดจะทำการแก้ไขให้ทันทีที่มีการเตือนครับ
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น