คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #31 : ตอนที่30 การพบกันครั้งแรกที่ไม่เคยลืมแม้จะ100ปีผ่านมา
100 ปีก่อน ณ เซเรเทร์
เด็กหญิงรูปร่างประมาณเด็ก4ขวบ ผมสั้นสีส้มอมแดงสะท้อนแสงอาทิตย์อัสดงเป็นประกายราวกับหมู่ดาวฤกษ์ในทองฟ้ายามค่ำคืน
นัยตาสีแสดของเธอนั่นประดุจดังดวงตะวันในยามเย็นที่สวยงาม ผิวที่ขาวสะอาดของเธอดุจดังเมฆบนนภายามฟ้าใส
เด็กสาวสวมชุดกิโมโนลวดลายดอกไม้หลากสีพื้นสีแดง วิ่งเล่นอย่างสนุกสนานในสวนหลังคฤหาตของตระกูล
เสียงสาวใช้ประจำตัวเธอดังขึ้น
"คุณหนูรินค่ะ ได้เวลาอาหารเย็นแล้วค่ะ"
"ไม่เอา รินจังยังไม่หิว รินจังกำลังสนุกอยู่"
สาวใช้หาฟังเธอไม่ นางหิ้วปีกคุณหนูน้อยไปยังห้องอาหาร
เสียงชายสูงอายุเรียกเธออย่างอบอุ่น
"รินจัง อย่าทำให้พี่เขาลำบากใจสิ"
ชายผู้นี้ดูอายุมากราวกับคนอายุ60 ไว้หนวดยาวสีขาวมัดไว้อย่างเรียบร้อย ผม...ไม่มีแล้ว ร่างกายเขาเต็มไปด้วยร่องรอยแห่งการต่อสู้
"ก็รินจังไม่หิวจริงๆนิ รินจังอยากจะเล่นต่อ"
"โฮๆๆ เอางี้ไหมถ้าวันนี้หลานปู่ทำตัวเป็นเด็กดี พรุ่งนี้ปู่จะให้ไปเที่ยวป่าสายลม"
ตาของเธอลุกวาวดุจดังดวงตะวันที่ถือกำเนิดขึ้นใหม่
"จริงนะค่ะ ปู่ยามะ"
ปู่ของเธอพยักหน้าพร้อมกับร้อยยิ้มให้หลานสาวสบายใจ
หลังจากกินข้าวเสร็จเธอรีบอาบน้ำเข้านอนแต่หัวค่ำ ในหัวของเด็กน้อยตอนนี้เต็มไปด้วยความตื่นเต้น
รุ่งเช้าที่เธอรอคอยก็มาถึง ดูเด็กสาวจะกระตือรือล้นเป็นพิเศษ
เธอมักจะได้อยู่แต่ในบริเวณบ้าน การได้ออกไปข้างนอกถือว่าเป็นอะไรที่พิเศษสำหรับเธอ
เมดหญิงและชายคู่หนึ่งจะทำหน้าที่ดูแลเธอขณะไปเที่ยว
ทั้งสองคนดูเป็นคนใจดีและอ่อนโยนมากแต่จริงๆแล้วเป็นยอดฝีมือประจำตระกูลซึ่งมีภาระกิจเป็นองครักษ์ให้เจ้าหญิงน้อย
วันนี้รินน้อยสวมชุดคล้ายชุดของยมทูตแต่มีสีสันสดใสแสบตาเช่นเคย
เธอขึ้นรถลากออกเดินทางโดยมีเมดชายเป็นผู้ลาก และเมดหญิงเดินคุยกับเธอไประหว่างทาง
ในที่สุดทั้งหมดก็มาถึงที่หมาย ป่าลายลม
ดูภายนอกก็ไม่ต่างจากป่าดิบชื้นทั่วไป แต่กลับรู้สึกถึงกระแสลมที่ผ่านเข้าออกป่าแห่งนี้
เด็กสาวตื่นเต้นและดีใจอย่างบอกไม่ถูก
~ครืน~~~~
ท้องฟ้าปริแตกแยกออกจากกัน ฝูงโฮลโลวจำนวนมากโผล่ออกมา
พวกมันต่างพุ่งมาทางรินน้อย เธอตกใจกลัวมาก
เมดชาย"รีบคุณหนูกลับเร็ว"
เมดหญิง"แย่ละ พวกมันปิดทางไว้หมด"
เมดชาย"พาคุณหนูไปหลบในป่าก่อน พวกนี้เดียวชั้นจัดการเอง"
เมดหญิง"รับทราบ"
เธออุ้มเด็กสาวก้าวพริบตาเข้าไปยังป่าสายลม
~แกร๊ง ~
~ฟูม~~~~~~~
ลำแสงสีแดงพุ่งผ่านทางด้านขวาของพวกเธอไป
กิเลียนตัวหนึ่งไล่ตามทั้งคู่ทันแล้ว
"จะรีบไปไหนอาหาร มามะ มาให้ข้าหม่ำซะดีๆ"
สถานะการ์ณแย่มาก การเผชิญหน้ากับเมนอสระดับกิเลียนถือว่าตึงมือเมดสาวเอามากๆ
เธอหันไปมองยังเด็กสาวที่ตกใจกลัวทำอะไรไม่ถูก
"คุณหนูวิ่งไปให้ไกลที่สุด"
"ต แต่ว่า..."
"ไม่ต้องคิดมากค่ะ วิ่งให้เหมือนคุณหนูวิ่งเล่นเมื่อวานนี้แหละค่ะ"
เด็กสาวก้มหน้าพยายามไม่ร้องไห้
"...อือ"
แล้วเธอก็วิ่งไปอย่างไม่เหลียวหลัง
"แฮกๆๆ...ที่นี่ที่ไหนกัน"
เหงื่อที่ไหลชุ่มไปทั้งตัว ทั้งกลัวทั้งสับสน รินน้อยทรุดตัวลงอย่างหมดแรง
เธอมองไปรอบๆก็เห็นถ้ำที่อยู่ใกล้ๆ นั่นน่าจะเป็นที่ให้ซ่อนตัวได้ซักพัก
"จ๊ะ เอ๋ ...อาหาร"
เมนอสอีกตัวปรากฏขึ้น รูปร่างมันไม่ใหญ่โตมาก ดูคล้ายสุนัขเฝ้าประตูนรกเคเบรอส
น่าจะเป็นพวกเมนอสระดับอาจูกัส
มันมองไปยังเด็กสาวที่ไร้เรียวแรงและหวาดกลัวจนขยับตัวหนีไม่ได้
"ฮาๆๆๆ ในที่สุดข้าก็เป็นผู้ที่จะได้กินเจ้า รู้ไหมพวกเราแย่งกันแทบตายนะ"
มันพูดเสียงดังราวกับภาคภูมิใจเป็นอย่างมาก ขณะที่รินน้อยตัวสั่นเทา
"กินละนะคราบ~~~~"
"อ๊าย~~~~~~~"
~ฉัวะ~
เลือดท่วมตัวเธอจนชุ่ม
"ก แก..."
เลือดนั่นเป็นสีดำ
ชายสวมชุดคล้ายชุดของยมทูตสีดำ ถือดาบฟันวิญญาณเล่มยาว ผมสั่นสีดำสนิท นัยตาสีแดงฉาน
กระชากดาบเขาออกมาจากตัวมัน รินน้อยมองเขาราวกับพระเอกในนิยายที่มาช่วยเธอ
"ข ข ขอบ"
"เสียงดังหนวกหู ข้าจะนอนเฟ้ย น่ารำคาญจริงๆ แหกปากจะกินอยู่ได้เจ้าโฮลโลวงี่เง่า"
'...อะ ไม่ได้มาช่วยเราเหรอ'
เขาเดินกลับเข้าไปในถ้ำอย่างไม่สนใจเธอ
เด็กสาวรีบวิ่งตามชายผู้นี้ไป
"รอเดียวให้รินจังไปด้วยสิ"
เขาหันมามองเธอด้วยดวงตาที่แดงฉานราวกับปีศาจคู่นั่น
รินน้อยกลัวมากแต่เธอก็เชื่อว่าเขาไม่ทำร้ายเธอ
~หมับ~
เด็กสาวเข้ากอดด้านหลังเขาทำให้ยืนนิ่งไปแปปหนึ่ง
แต่ว่าชายผู้นี้ก็ไม่ได้สนใจอะไร เขาเดินเข้าไปในถ้ำต่อ
แต่รินก็ไม่ยอมปล่อยมือ ก็เลยกลายเป็นว่าเขาเดินลากเธอไปราวกับเธอไม่มีตัวตน
'เจ้าคนบ้า ใจร้าย~~~~~'
ความคิดเห็น