ลำดับตอนที่ #1
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : Harry 1
ในวันที่ฟ้าสดใจในบ้านเดอร์ลีส ณ ห้องใต้หลังคาแฮร์รี่ได้แต่นั่งเหม่อออกไปข้างนอกหน้าต่างทุกวันเพราะเนื่องจากซีเรียส แบล็ก ผู้ชายที่เค้ารักเหมือนพ่อและคนที่รักเค้าเพียงคนเดียวได้ตายไปจากโลกนี้แล้ว แฮร์รี่ได้แต่นั่งเหม่อไปบนท้องฟ้าพร้อมกับนำตาที่เอ่อล้นออกมาทุกวันนั้นทำให้แฮร์รี่ที่รูปร่างดูบอบบางอยู่แล้วกลับยิ่งบอบบางมากขึ้นไปอีก แฮร์รี่ได้แต่คอยว่าจะมีจดหมายจากใครก็ได้ที่จะทำให้หายคิดถึงซีเรียสแต่ก็แทบจะไม่มีหวังคราวนี้แฮร์รี่ได้แต่นั่งรอคอยการมาของดัมเบิลดอร์เพราะดัมเบิลดอร์ได้ส่งจดหมายมาทางเฮ็ดวิคว่า ดัมเบิลดอร์จะมาพาเค้าไปทำงานที่สำคัญอย่างหนึ่งแต่แฮร์รี่ก็ไม่แน่ใจว่าดัมเบิลดอร์จะมาเมื่อไหร่ แฮร์รี่จึงยังไม่ได้เก็บของที่รกอยุ่ แฮร์รี่นั่งถอนหายใจอยู่นานจนเค้าสังเกตุเห็นว่าไฟรอบๆบ้านเค้าได้มืดดับไป แฮร์รี่จึงรู้ทันทีว่าดัมเบิลดอร์มารักเค้าแล้ว เค้าจึงรีบลงบันไดเพื่อไปเปิดประตูก่อนลุงเวอร์นอน แต่ก็ไม่ทันเสียงแล้ว ตอนนี้ลุงเวอร์นอนกับดัมเบิลดอร์ได้พบกันแล้ว ดัมเบิลดอร์เมื่อเห็นแฮร์รี่ก็กล่าวคำทักทายกับแฮร์รี่
"อ้าวหวัดดีแฮร์รี่ เธอคงรู้แล้วใช่มั้ยว่าชั้นจะมารักเธอไปทำธุระ"แฮร์รี่พยักหน้าเป็นการตอบรับ
"แล้วพวกเราจะไปกันเลยมั้ยคับ ศจ."ลุงเวอร์นอนที่เงียบอยู่นานเมื่อได้ยินบทสนทนาก็รู้ทันทีว่าดัมเบิลดอร์เป็นใครแต่ก้ไม่ทำอะไรเพระรุ้ดีว่าคงรังแกคนผู้นี้ไม่ได้
"ไปแน่นอน แฮร์รี่ หลังจากชั้นคุยอะไรกับป้าของเธอก่อน"ว่าแล้วดัมเบิลดอร์ก้เข้าไปในห้องนั่งเล่นแล้วกล่าวคำทักทายกับป้าเพ๊ตทูเนียจนเวลาผ่านไปนาน
"เอาหล่ะแฮร์รี่ ตามที่ชั้นได้อธิบายไปแล้ว พวกเราไปกันได้แล้วหล่ะ"ว่าแล้วดัมเบิลดอร์กับแฮร์รี่ก็เดินออกมาจากบ้านเดอร์ลีสโดยของสัมภาระของแฮร์รี่นั้นได้ถูกส่งไปยังบ้านโพรงกระต่ายโดยการร่ายเวทมนตร์ของดัมเบิลดอร์
"เอาหล่ะ เราจะหายตัวกันจับแขนชั้นไว้แน่นๆนะ"แฮร์รี่เกาะแขนดัมเบิลดอร์ตามคำบอกของดัมเบิลดอร์ หลังจากนั้นแฮร์รี่รู้สึกว่าตนเองมึนหัวตึบๆแล้วแฮร์รี่กับดัมเบิบดอร์ก็มายืนอยู่หน้าบ้านรกร้างแห่งหนึ่ง แฮร์รี่อดสงสัยไม่ได้ว่ามาที่นี่ทำไมจึงหันไปถามดัมเบิลดอร์
"ศจ.คับ พวกเราจะไปที่ไหนกันคับ"ดัมเบิลดอร์ยิ้มให้กับแฮร์รี่ก่อนที่จะพูดว่า
"ถึงแล้วหล่ะ"แฮร์รี่และดัมเบิลดอร์จึงเดินเข้าไปในบ้านร้างของมักเกิ้ล ดัมเบิลดอร์เปิดประตูเข้าไปแฮร์รี่ก็ต้องตกใจกับสภาพของห้องที่รกมาเหมือนกันถูกรื้อค้น แต่ในเวลาต่อมาแฮร์รี่ก็รู้ว่า ฮอเรซ ซลักฮอร์น เพื่อนเก่าของดัมเบิลดอร์ได้แปรงร่างให้ตัวเองเป็นโซฟาเก่าๆซึ่งดัมเบิลดอร์เป็นคนทำให้เขาเผยตัว ดัมเบิลดอร์ปล่อยให้แฮร์รี่อยู่ตามลำพังกับซลักฮอร์นโดยการขอตัวไปเข้าห้องนำ ในเวลาไม่นานดัมเบิลดอร์ก็กลับเข้ามา
"ผมาว่าคงมารบกวนคุณเกินไปแล้ว ไปกันเถอะแฮร์รี่อ้าถ้าคุณสนใจเรื่องที่ผมขอร้องคุณมาได้ทุกเมื่อนะ ฮอเรซ"ดัมเบิ้ลดอร์พูดจบก้กำลังจะเดินออกจากบ้านซลักฮอร์นกับแฮร์รี่แต่ซลักฮอร์นก็รีบพูดขึ้นมาในทันที
"เอา เอา ก็ได้ชั้นตกลง"ซลักฮอร์นพูดด้วยความไม่มั่นใจเล็กน้อยดัมเบิลดอร์ยิ้มให้กับแฮร์รี่ก่อนที่จะร้องออกมาด้วยความดีใจ
"ดีมาก ดีตกลง ผมจะส่งใบการทำงานให้คุณตอนนี้ผมคงต้องไปแล้ว มีธุระแล้วค่อยเจอกันที่ Hogwarts นะฮอเรซ"ซลักฮอร์นยิ้มก่อนที่จะบอกลากับดัมเบิลดอร์
"อัลบัส คุณต้องขึ้นเงินเดือนให้ผมด้วยนะ"ว่าแล้วดัมเบิลดอร์กับแฮร์รี่ก็เดินจากไประหว่างทางดัมเบิลดอร์ก้เดินอย่างมีความสุขกับการเกลี้ยกล่อมครั้งนี้
"ทำดีมากแฮร์รี่ ชั้นเชื่ออยู่แล้วว่าเธอต้องเกลี้ยกล่อมสำเร็จ"แฮร์รี่ได้ฟังก้ออกอาการงงนิดๆ
"แต่ว่า..ศจ.คับผมยังไม่ได้ทำอะไรเลยนะคับ"ดัมเบิลดอร์ยิ้มก่อนที่จะบอกกับแฮร์รี่ว่า
"แฮร์รี่สิ่งที่เธอทำนั่นแหละคือความต้องการที่ชั้นพาเธอมาที่นี่"แฮร์รี่พยายามจะพูดอะไรซักอย่างแต่ดัมเบิลดอร์กลับพูดขึ้นมาก่อน
"เอาหล่ะพวกเราจะไปบ้านโพรงกระต่ายกัน หวังว่าเธอคงเคยชินกับการหายตัวแล้วนะ"แฮร์รี่สั่นหัวเล็กน้อยเป็นการตอบ ดัมเบิลดอร์เห็นอย่างนั้นจึงพูดว่า
"ไม่เป็นไรเกาะแขนชั้นแล้วกัน เอาหล่ะแฮร์รี่เร็ว"ว่าแล้วแฮร์รี่ก้เดินเข้าไปเกาะแขนดัมเบิลดอร์แล้วทั้งสองคนก้ไปโผล่ที่บริเวณบ้านโพรงกระต่ายก่อนที่ดัมเบิลดอร์จะไปคุยเป็นการส่วนตัวกับแฮร์รี่ที่โรงเก็บของบ้านวีสลีย์ หลังจากที่คุยกันเสร็จดัมเบิลดอร์ก้พาแฮร์รี่ไปอยู่ที่ประตูหลังบ้านวีสลีย์
"ผมอัลบัส มอลลี่"ดัมเบิลดอร์พูดหลังจากที่นางวีสลีย์ถามว่าเป็นใคร
"นั่นอัลบัส หรอ"นางวีสลีย์ทำน้ำเสียงไม่ค่อยอยากเชื่อแต่ก็เปิดประตูออกมาและก็พบกับดัมเบิลดอร์และแฮร์รี่
"โอ้แฮร์รี่ อัลบัสไหนว่าคุณจะพาแฮร์รี่มาส่งในตอนเช้ายังไงหล่ะ"นางวีสลีย์ถามดัมเบิ้ลดอร์ยิ้มก่อนที่จะพูดว่า
"พอดีธุระเสร็จเร็วกว่าที่คิดเพราะฝีมือของแฮร์รี่น่ะ"มอลลี่ไม่พูดอะไรเข้าไปกอดแฮร์รี่ในทันที
"ดีจังที่ได้พบเธออีกแฮร์รี่ เอาหล่ะหิวหรือยังหล่ะ"แฮร์รี่พยักหน้าก่อนที่ท๊องค์จะเดินออกมา
"มอลลี่ชั้นว่าชั้นต้องไปแล้วหล่ะ"ท๊องค์ว่าเธอดูซูบเซียวไปมาก
"โอ้ได้โปรดอย่าไปเพราะผมเลย เดี๋ยวผมก็จะไปแล้ว"ดัมเบิลดอร์ว่าท๊องค์ยิ้มก่อนที่จะพูดว่า
"เปล่า เปล่าเลยอัลบัสชั้นจะไปแล้วพอดีน่ะ ไปแล้วนะมอลลี่อ้อยินดีที่ได้พบเธอแฮร์รี่"ว่าแล้วท๊องค์ก็กำลังจะหายตัวไปถ้าไม่มีเสียงเรียกของนางวีสลีย์
"ไม่อยู่ต่ออีกซักหน่อยหรอ"นางวีสลีย์เอ่ยขึ้นท๊องค์สั่นหัวก่อนที่จะหายตัวไป ดัมเบิลดอร์ก็หายตัวไปในเวลาไม่นานจึงเหลือแต่แฮร์รี่กับนางวีสลีย์เธอจ้องมองแฮร์รี่อยู่ซักพักแล้วจึงพูดว่า
"ตายจิงแฮร์รี่เธอผอมไปแล้วนะ มาชั้นจะทำอะไรให้เธอกินนั่งลงก่อนชั้นนึกว่าเธอจะมาในตอนเช้าชั้นเลยไม่ได้เตรียมอาหารไว้ให้เดี่ยวชั้นไปทำอะไรให้เธอกินก่อนนะ"ว่าแล้วนางวีสลีย์ก็หันไปทางห้องครัวแล้วให้แฮร์รี่นั่งอยู่ในห้องคนเดียวซักพัก รอนก็ลง
"แฮร์รี่ เรานึกว่านายจะมาตอนเช้าดีใจนะที่ได้พบนาย"รอนว่าพร้อมวิ่งเข้ามากอดแฮร์รี่แล้วหอมแก้มแฮร์รี่ซักฟอดทำเอาแฮร์รี่ทั้งเขินทั้งหน้าแดง
"รอนนายจะเลิกทำอย่างนี้ได้หรือยังเนี่ยมันเขินนะ"รอนไม่ได้พูดอะไรได้แต่ยิ้มให้พร้อมหันไปล้างจาน แฮร์รี่จึงอาสาช่วยล้างจานด้วยแล้วก้มีเสียงเปรี้ยงขึ้นมา
"จอร์ดนายดูสิยังมีคนใช้เวทมนตร์ให้จานมันล้างเองไม่ได้อีกนะ"เฟร็จหันไปพูดกับจอร์ดในขณะที่รอนตอนนี้หัวเสียเป็นอย่างมากก่อนที่จะหันมาอธิบายกับแฮร์รี่
"เฟร็จกับจอร์ดสอบหายตัวได้น่ะเชอะ พวกนายคอยดูเถอะถ้าชั้นอายุครบที่จะใช้เวทมนตร์นอก Hogwarts ได้หล่ะพวกนายจะโดนชั้นสาบ"รอนว่าแฮร์รี่พยายามกระทุ้งรอนให้เงียบๆไว้พร้อมส่งสายตาห้ามปรามไปที่เฟร็จกับจอร์ด
"อ้อหรอ แฮร์รี่ไม่ต้องห้ามหรอกนะ"เฟร็จพูดอย่างรู้ทันแฮร์รี่ก่อนที่จะหันไปทะเลาะกันรอนอีก
"อย่าห่วงเลยแฮร์รี่พวกเราก็เป็นกันอย่างนี้แหละ เอ๊ะนายดูผอมไปเปล่าเนี่ยแฮร์รี่"จอร์ดพูดเสียงดังทำเอาทุกคนหันมาจ้องร่างที่บอบบางอย่างพินิจพิจารณา
"จิงด้วยแฮร์รี่นายผอมไปแล้วนะ"เฟร็จว่าพร้อมส่งสายตาเป็นห่วงให้กับแฮร์รี่
"ไมเป็นไรหรอกชั้นก็เป็นอย่างเนี้ยแหละพวกนายอย่าห่วงเลย"แฮร์รี่ตอบพร้อมหลบหน้าทุกคนรู้ทันทีว่าแฮร์รี่โกหก
"ไม่ต้องห่วงได้ยังไงหล่ะดูสภาพนายสิ"เฟร็จตะโกนออกมารอนรีบคว้ามีดอีโต้พร้อมกับโยนไปทางเฟร็จ เฟร็จหลบได้ทันแต่นางวีสลีย์เข้ามาก่อนที่จะตะโกนเสียงดังว่า
"รอน!!!~อย่าโยนมีดอีกนะ"รอนครางหงิงๆพร้อมกับส่งสายตาเป็นห่วงให้กับแฮร์รี่ แฮร์รี่รู้ว่าทุกคนมองเค้าด้วยความเป็นห่วงเลยไม่ได้พูดอะไรแล้วรีบไปนั่งทานอาหารที่นางวีสลีย์เอามาให้ เฟร็จกับจอร์ดต้องรีบไปจึงหายตัวไปปล่อยให้รอนกับแฮร์รี่อยู่กันตามลำพัง
"รอน เฮอร์ไมโอนี่หล่ะ"รอนยังคงจ้องแฮร์รี่เขม็ง
"อยู่"รอนตอบอย่างโมโหแฮร์รี่จึงพูดขึ้นมาว่า
"อย่าห่วงเลยหน่าชั้นไม่เป็นไรหรอก"แฮร์รี่ว่าพร้อมกับกินอาหารต่อ
"แฮร์รี่!!!~เธอมาแล้ว"เฮอร์ไมโอนี่วิ่งเข้ามากอดแฮร์รี่ที่กำลังกินอาหารอยู่ทำเอาแฮร์รี่เกือบสำลัก
"โอ้ตายจิงชั้นขอโทษแฮร์รี่ไม่เป็นไรนะ เอ้าน้ำ"เฮอร์ไมโอนี่ว่าพร้อมกับส่งน้ำให้กับแฮร์รี่
"ขอบใจเฮอร์ไมโอนี่"แฮร์รี่ว่าพร้อมกับรับแก้วนำมาดื่ม
"เธอหยุดทำอย่างนั้นกันแฮร์รี่ได้มั้ย"รอนว่าสายตาตำหนิมาที่แฮร์รี่ ส่วนเฮอร์ไมโอนี่ก็ทำสายตาเป็นสงครามกลางอากาศกับรอนเหมือนกันแฮร์รี่ไม่รู้จะพูดอะไรที่จะสวบศึกสองคนนี้ดี แต่ก็มีนกฮูกส่งเข้ามาทางหน้าต่าง 3 ตัว
"อุ๊ยตายจิง ชั้นลืมไปเลยว่าผลการสอบมาถึงแล้ว แฮร์รี่เป้นไงบ้างชั้นไม่อยากรู้เลยชั้นว่าชั้นต้องตกแน่เลย"เฮอร์ไมโอนี่ร้องอย่างตื่นเต้นในขณะที่แฮร์รี่กำลังแกะซองสีน้ำตาลที่ติดอยู่กับนกฮุกตัวกลางอยู่
"ชั้นผ่าน 11 วิชาน่ะ"แฮร์รี่พูดขึ้นรอนรีบพูดขึ้นมาทันที
"ดูสิชั้นพอใจมากเลย"รอนว่าพร้อมกับชูซองสีน้ำตาลขึ้นแฮร์ร่ยิ้มให้รอนทำเอารอนเขินในทันที
"เฮอร์ไมโอนี่เธอหละ"จินนี่ว่าพลางเดินไปหาเฮอร์ไมโอนี่
"ชั้นได้ดีพอสมควร"เฮอร์ไมโอนี่ว่าพร้อมกับจ้องซองจดหมายเขม็งแฮร์รี่จึงเข้าไปหาเธอพร้อมกับพูดว่า
"เธอทำดีมากนี่"แฮร์รี่ร้องออกมาพร้อมกับดูผลการสอบของเฮอร์ไมโอนี่
"เอาหล่ะเด็กๆพวกเราคงต้องไปที่ตรอกไดแอกอนแล้วหล่ะ"นางวีสลีย์พูดขึ้นแต่ก็มีเสียงของรอนขัดขึ้น
"เฮ้เดี๋ยวสิ แฮร์รี่นั่นซองอะไรน่ะ"แฮร์รี่ที่เพิ่งสังเกตุเห็นว่ามีอีกซองที่เค้ายังไม่แกะแฮร์รี่จึงหยิบมันขึ้นมาและเปิดดู
เรียน แฮร์รี่พอตเตอร์
เราได้แต่งตั้งให้เธอเป้นกัปตันทีมควิชดิช
ของบ้านกริฟฟินดอร์
อัลบัสดัมเบิลดอร์
แฮร์รี่หยิบตราสัญลักษณ์ออกมาจากในซองเฮอร์ไมโอนี่พูดอย่างรีบร้อนทันที
"แฮร์รี่ ชั้นว่าแล้วเธอต้องทำได้อย่างนี้เธอก็เป็นทั้งพรีเฟ็ค ทั้งกับตัปทีมนายนี่สุดยอดเลย"เฮอร์ไมโอนี่พูดแฮร์รี่ได้แต่ยิ้มฝืดๆเพราะเค้ายอมรับว่าตอนนี้เค้าไม่อาจดีใจกับเครื่องหมายนี้ได้เพราะเค้ายังไม่ลืมซีเรียสและไม่มั่นใจว่าเค้าจะเป็นกัปตันทีมที่ดิ
"นายเป็นไรไปแฮร์รี่"รอนเข้ามาปลอมแฮร์รี่หลังจากเห้นแฮร์รี่ก้มหน้าลงไปทุกคนดุเป็นห่วงแฮร์รี สายตาของแฮร์รี่เหลือบไปเห็นจินนี่แล้วแฮร์รี่ก็รู้สึกอย่างให้จินนี่เข้ามาปลอบเค้าบ้างเหมือนกันไม่รู้ว่าทำไม แต่ความคิดชั่ววูบก็ผุดขึ้นมาในใจของแฮร์รี
จินนี่เป็นน้องสาวของรอน
ใช่แล้วจินนี่เป็นน้องสาวของรอน
แต่........
รอนเขย่าตัวแฮร์รี่เข้าอย่างจังจนแฮร์รี่เซแต่ดีที่รอนจับไว้ได้
"นายเป็นไรแฮร์รี่"รอนว่าแฮร์รี่จึ่งรีบพูดว่า
"ไม่เป้นไร เฮอร์ไมโอนี่ไม่ต้องห่วงรอนนายด้วย"รอนกับเฮอร์ไมโอนี่ไม่ค่อยอยากเชื่อเพราะขนาดเค้าแค่เขย่าเบาๆยังทำให้แฮร์รี่เซได้เฮอร์ไมโอนี่ก็รู้เช่นกันว่าแฮร์รี่นั้นผอมไปมาก
"เอาหล่ะพวกเราไปที่ตรอกไดแอกอนกันได้แล้ว"นางวีสลียืว่าพร้อมกับพาพวกแฮร์รี่ไปนั่งรถที่กระทรวงจัดเตรียมไว้เพื่อคุ้มครองแฮร์รี่
"ว๊าว ดีจังกว้างด้วย"รอนพูดขึ้นนายวีสลีย์จึงพูดว่า
"ต้องขอบใจแฮร์รี่นะไม่งั้นพวกเราคงไม่ได้นั่งอย่างนี้รถแบบนี้หรอก"นายวียลีย์พูดแต่ดูแฮร์รี่ไม่ค่อยชอบนักเพราะเค้าไม่อยากให้ใครมาคุ้มครองเค้าเหมือนเป้นเงาตามตัวนัก
ณ ตรอกไดแดกอน
"อ้าวหวัดดีแฮร์รี่ เธอคงรู้แล้วใช่มั้ยว่าชั้นจะมารักเธอไปทำธุระ"แฮร์รี่พยักหน้าเป็นการตอบรับ
"แล้วพวกเราจะไปกันเลยมั้ยคับ ศจ."ลุงเวอร์นอนที่เงียบอยู่นานเมื่อได้ยินบทสนทนาก็รู้ทันทีว่าดัมเบิลดอร์เป็นใครแต่ก้ไม่ทำอะไรเพระรุ้ดีว่าคงรังแกคนผู้นี้ไม่ได้
"ไปแน่นอน แฮร์รี่ หลังจากชั้นคุยอะไรกับป้าของเธอก่อน"ว่าแล้วดัมเบิลดอร์ก้เข้าไปในห้องนั่งเล่นแล้วกล่าวคำทักทายกับป้าเพ๊ตทูเนียจนเวลาผ่านไปนาน
"เอาหล่ะแฮร์รี่ ตามที่ชั้นได้อธิบายไปแล้ว พวกเราไปกันได้แล้วหล่ะ"ว่าแล้วดัมเบิลดอร์กับแฮร์รี่ก็เดินออกมาจากบ้านเดอร์ลีสโดยของสัมภาระของแฮร์รี่นั้นได้ถูกส่งไปยังบ้านโพรงกระต่ายโดยการร่ายเวทมนตร์ของดัมเบิลดอร์
"เอาหล่ะ เราจะหายตัวกันจับแขนชั้นไว้แน่นๆนะ"แฮร์รี่เกาะแขนดัมเบิลดอร์ตามคำบอกของดัมเบิลดอร์ หลังจากนั้นแฮร์รี่รู้สึกว่าตนเองมึนหัวตึบๆแล้วแฮร์รี่กับดัมเบิบดอร์ก็มายืนอยู่หน้าบ้านรกร้างแห่งหนึ่ง แฮร์รี่อดสงสัยไม่ได้ว่ามาที่นี่ทำไมจึงหันไปถามดัมเบิลดอร์
"ศจ.คับ พวกเราจะไปที่ไหนกันคับ"ดัมเบิลดอร์ยิ้มให้กับแฮร์รี่ก่อนที่จะพูดว่า
"ถึงแล้วหล่ะ"แฮร์รี่และดัมเบิลดอร์จึงเดินเข้าไปในบ้านร้างของมักเกิ้ล ดัมเบิลดอร์เปิดประตูเข้าไปแฮร์รี่ก็ต้องตกใจกับสภาพของห้องที่รกมาเหมือนกันถูกรื้อค้น แต่ในเวลาต่อมาแฮร์รี่ก็รู้ว่า ฮอเรซ ซลักฮอร์น เพื่อนเก่าของดัมเบิลดอร์ได้แปรงร่างให้ตัวเองเป็นโซฟาเก่าๆซึ่งดัมเบิลดอร์เป็นคนทำให้เขาเผยตัว ดัมเบิลดอร์ปล่อยให้แฮร์รี่อยู่ตามลำพังกับซลักฮอร์นโดยการขอตัวไปเข้าห้องนำ ในเวลาไม่นานดัมเบิลดอร์ก็กลับเข้ามา
"ผมาว่าคงมารบกวนคุณเกินไปแล้ว ไปกันเถอะแฮร์รี่อ้าถ้าคุณสนใจเรื่องที่ผมขอร้องคุณมาได้ทุกเมื่อนะ ฮอเรซ"ดัมเบิ้ลดอร์พูดจบก้กำลังจะเดินออกจากบ้านซลักฮอร์นกับแฮร์รี่แต่ซลักฮอร์นก็รีบพูดขึ้นมาในทันที
"เอา เอา ก็ได้ชั้นตกลง"ซลักฮอร์นพูดด้วยความไม่มั่นใจเล็กน้อยดัมเบิลดอร์ยิ้มให้กับแฮร์รี่ก่อนที่จะร้องออกมาด้วยความดีใจ
"ดีมาก ดีตกลง ผมจะส่งใบการทำงานให้คุณตอนนี้ผมคงต้องไปแล้ว มีธุระแล้วค่อยเจอกันที่ Hogwarts นะฮอเรซ"ซลักฮอร์นยิ้มก่อนที่จะบอกลากับดัมเบิลดอร์
"อัลบัส คุณต้องขึ้นเงินเดือนให้ผมด้วยนะ"ว่าแล้วดัมเบิลดอร์กับแฮร์รี่ก็เดินจากไประหว่างทางดัมเบิลดอร์ก้เดินอย่างมีความสุขกับการเกลี้ยกล่อมครั้งนี้
"ทำดีมากแฮร์รี่ ชั้นเชื่ออยู่แล้วว่าเธอต้องเกลี้ยกล่อมสำเร็จ"แฮร์รี่ได้ฟังก้ออกอาการงงนิดๆ
"แต่ว่า..ศจ.คับผมยังไม่ได้ทำอะไรเลยนะคับ"ดัมเบิลดอร์ยิ้มก่อนที่จะบอกกับแฮร์รี่ว่า
"แฮร์รี่สิ่งที่เธอทำนั่นแหละคือความต้องการที่ชั้นพาเธอมาที่นี่"แฮร์รี่พยายามจะพูดอะไรซักอย่างแต่ดัมเบิลดอร์กลับพูดขึ้นมาก่อน
"เอาหล่ะพวกเราจะไปบ้านโพรงกระต่ายกัน หวังว่าเธอคงเคยชินกับการหายตัวแล้วนะ"แฮร์รี่สั่นหัวเล็กน้อยเป็นการตอบ ดัมเบิลดอร์เห็นอย่างนั้นจึงพูดว่า
"ไม่เป็นไรเกาะแขนชั้นแล้วกัน เอาหล่ะแฮร์รี่เร็ว"ว่าแล้วแฮร์รี่ก้เดินเข้าไปเกาะแขนดัมเบิลดอร์แล้วทั้งสองคนก้ไปโผล่ที่บริเวณบ้านโพรงกระต่ายก่อนที่ดัมเบิลดอร์จะไปคุยเป็นการส่วนตัวกับแฮร์รี่ที่โรงเก็บของบ้านวีสลีย์ หลังจากที่คุยกันเสร็จดัมเบิลดอร์ก้พาแฮร์รี่ไปอยู่ที่ประตูหลังบ้านวีสลีย์
"ผมอัลบัส มอลลี่"ดัมเบิลดอร์พูดหลังจากที่นางวีสลีย์ถามว่าเป็นใคร
"นั่นอัลบัส หรอ"นางวีสลีย์ทำน้ำเสียงไม่ค่อยอยากเชื่อแต่ก็เปิดประตูออกมาและก็พบกับดัมเบิลดอร์และแฮร์รี่
"โอ้แฮร์รี่ อัลบัสไหนว่าคุณจะพาแฮร์รี่มาส่งในตอนเช้ายังไงหล่ะ"นางวีสลีย์ถามดัมเบิ้ลดอร์ยิ้มก่อนที่จะพูดว่า
"พอดีธุระเสร็จเร็วกว่าที่คิดเพราะฝีมือของแฮร์รี่น่ะ"มอลลี่ไม่พูดอะไรเข้าไปกอดแฮร์รี่ในทันที
"ดีจังที่ได้พบเธออีกแฮร์รี่ เอาหล่ะหิวหรือยังหล่ะ"แฮร์รี่พยักหน้าก่อนที่ท๊องค์จะเดินออกมา
"มอลลี่ชั้นว่าชั้นต้องไปแล้วหล่ะ"ท๊องค์ว่าเธอดูซูบเซียวไปมาก
"โอ้ได้โปรดอย่าไปเพราะผมเลย เดี๋ยวผมก็จะไปแล้ว"ดัมเบิลดอร์ว่าท๊องค์ยิ้มก่อนที่จะพูดว่า
"เปล่า เปล่าเลยอัลบัสชั้นจะไปแล้วพอดีน่ะ ไปแล้วนะมอลลี่อ้อยินดีที่ได้พบเธอแฮร์รี่"ว่าแล้วท๊องค์ก็กำลังจะหายตัวไปถ้าไม่มีเสียงเรียกของนางวีสลีย์
"ไม่อยู่ต่ออีกซักหน่อยหรอ"นางวีสลีย์เอ่ยขึ้นท๊องค์สั่นหัวก่อนที่จะหายตัวไป ดัมเบิลดอร์ก็หายตัวไปในเวลาไม่นานจึงเหลือแต่แฮร์รี่กับนางวีสลีย์เธอจ้องมองแฮร์รี่อยู่ซักพักแล้วจึงพูดว่า
"ตายจิงแฮร์รี่เธอผอมไปแล้วนะ มาชั้นจะทำอะไรให้เธอกินนั่งลงก่อนชั้นนึกว่าเธอจะมาในตอนเช้าชั้นเลยไม่ได้เตรียมอาหารไว้ให้เดี่ยวชั้นไปทำอะไรให้เธอกินก่อนนะ"ว่าแล้วนางวีสลีย์ก็หันไปทางห้องครัวแล้วให้แฮร์รี่นั่งอยู่ในห้องคนเดียวซักพัก รอนก็ลง
"แฮร์รี่ เรานึกว่านายจะมาตอนเช้าดีใจนะที่ได้พบนาย"รอนว่าพร้อมวิ่งเข้ามากอดแฮร์รี่แล้วหอมแก้มแฮร์รี่ซักฟอดทำเอาแฮร์รี่ทั้งเขินทั้งหน้าแดง
"รอนนายจะเลิกทำอย่างนี้ได้หรือยังเนี่ยมันเขินนะ"รอนไม่ได้พูดอะไรได้แต่ยิ้มให้พร้อมหันไปล้างจาน แฮร์รี่จึงอาสาช่วยล้างจานด้วยแล้วก้มีเสียงเปรี้ยงขึ้นมา
"จอร์ดนายดูสิยังมีคนใช้เวทมนตร์ให้จานมันล้างเองไม่ได้อีกนะ"เฟร็จหันไปพูดกับจอร์ดในขณะที่รอนตอนนี้หัวเสียเป็นอย่างมากก่อนที่จะหันมาอธิบายกับแฮร์รี่
"เฟร็จกับจอร์ดสอบหายตัวได้น่ะเชอะ พวกนายคอยดูเถอะถ้าชั้นอายุครบที่จะใช้เวทมนตร์นอก Hogwarts ได้หล่ะพวกนายจะโดนชั้นสาบ"รอนว่าแฮร์รี่พยายามกระทุ้งรอนให้เงียบๆไว้พร้อมส่งสายตาห้ามปรามไปที่เฟร็จกับจอร์ด
"อ้อหรอ แฮร์รี่ไม่ต้องห้ามหรอกนะ"เฟร็จพูดอย่างรู้ทันแฮร์รี่ก่อนที่จะหันไปทะเลาะกันรอนอีก
"อย่าห่วงเลยแฮร์รี่พวกเราก็เป็นกันอย่างนี้แหละ เอ๊ะนายดูผอมไปเปล่าเนี่ยแฮร์รี่"จอร์ดพูดเสียงดังทำเอาทุกคนหันมาจ้องร่างที่บอบบางอย่างพินิจพิจารณา
"จิงด้วยแฮร์รี่นายผอมไปแล้วนะ"เฟร็จว่าพร้อมส่งสายตาเป็นห่วงให้กับแฮร์รี่
"ไมเป็นไรหรอกชั้นก็เป็นอย่างเนี้ยแหละพวกนายอย่าห่วงเลย"แฮร์รี่ตอบพร้อมหลบหน้าทุกคนรู้ทันทีว่าแฮร์รี่โกหก
"ไม่ต้องห่วงได้ยังไงหล่ะดูสภาพนายสิ"เฟร็จตะโกนออกมารอนรีบคว้ามีดอีโต้พร้อมกับโยนไปทางเฟร็จ เฟร็จหลบได้ทันแต่นางวีสลีย์เข้ามาก่อนที่จะตะโกนเสียงดังว่า
"รอน!!!~อย่าโยนมีดอีกนะ"รอนครางหงิงๆพร้อมกับส่งสายตาเป็นห่วงให้กับแฮร์รี่ แฮร์รี่รู้ว่าทุกคนมองเค้าด้วยความเป็นห่วงเลยไม่ได้พูดอะไรแล้วรีบไปนั่งทานอาหารที่นางวีสลีย์เอามาให้ เฟร็จกับจอร์ดต้องรีบไปจึงหายตัวไปปล่อยให้รอนกับแฮร์รี่อยู่กันตามลำพัง
"รอน เฮอร์ไมโอนี่หล่ะ"รอนยังคงจ้องแฮร์รี่เขม็ง
"อยู่"รอนตอบอย่างโมโหแฮร์รี่จึงพูดขึ้นมาว่า
"อย่าห่วงเลยหน่าชั้นไม่เป็นไรหรอก"แฮร์รี่ว่าพร้อมกับกินอาหารต่อ
"แฮร์รี่!!!~เธอมาแล้ว"เฮอร์ไมโอนี่วิ่งเข้ามากอดแฮร์รี่ที่กำลังกินอาหารอยู่ทำเอาแฮร์รี่เกือบสำลัก
"โอ้ตายจิงชั้นขอโทษแฮร์รี่ไม่เป็นไรนะ เอ้าน้ำ"เฮอร์ไมโอนี่ว่าพร้อมกับส่งน้ำให้กับแฮร์รี่
"ขอบใจเฮอร์ไมโอนี่"แฮร์รี่ว่าพร้อมกับรับแก้วนำมาดื่ม
"เธอหยุดทำอย่างนั้นกันแฮร์รี่ได้มั้ย"รอนว่าสายตาตำหนิมาที่แฮร์รี่ ส่วนเฮอร์ไมโอนี่ก็ทำสายตาเป็นสงครามกลางอากาศกับรอนเหมือนกันแฮร์รี่ไม่รู้จะพูดอะไรที่จะสวบศึกสองคนนี้ดี แต่ก็มีนกฮูกส่งเข้ามาทางหน้าต่าง 3 ตัว
"อุ๊ยตายจิง ชั้นลืมไปเลยว่าผลการสอบมาถึงแล้ว แฮร์รี่เป้นไงบ้างชั้นไม่อยากรู้เลยชั้นว่าชั้นต้องตกแน่เลย"เฮอร์ไมโอนี่ร้องอย่างตื่นเต้นในขณะที่แฮร์รี่กำลังแกะซองสีน้ำตาลที่ติดอยู่กับนกฮุกตัวกลางอยู่
"ชั้นผ่าน 11 วิชาน่ะ"แฮร์รี่พูดขึ้นรอนรีบพูดขึ้นมาทันที
"ดูสิชั้นพอใจมากเลย"รอนว่าพร้อมกับชูซองสีน้ำตาลขึ้นแฮร์ร่ยิ้มให้รอนทำเอารอนเขินในทันที
"เฮอร์ไมโอนี่เธอหละ"จินนี่ว่าพลางเดินไปหาเฮอร์ไมโอนี่
"ชั้นได้ดีพอสมควร"เฮอร์ไมโอนี่ว่าพร้อมกับจ้องซองจดหมายเขม็งแฮร์รี่จึงเข้าไปหาเธอพร้อมกับพูดว่า
"เธอทำดีมากนี่"แฮร์รี่ร้องออกมาพร้อมกับดูผลการสอบของเฮอร์ไมโอนี่
"เอาหล่ะเด็กๆพวกเราคงต้องไปที่ตรอกไดแอกอนแล้วหล่ะ"นางวีสลีย์พูดขึ้นแต่ก็มีเสียงของรอนขัดขึ้น
"เฮ้เดี๋ยวสิ แฮร์รี่นั่นซองอะไรน่ะ"แฮร์รี่ที่เพิ่งสังเกตุเห็นว่ามีอีกซองที่เค้ายังไม่แกะแฮร์รี่จึงหยิบมันขึ้นมาและเปิดดู
เรียน แฮร์รี่พอตเตอร์
เราได้แต่งตั้งให้เธอเป้นกัปตันทีมควิชดิช
ของบ้านกริฟฟินดอร์
อัลบัสดัมเบิลดอร์
แฮร์รี่หยิบตราสัญลักษณ์ออกมาจากในซองเฮอร์ไมโอนี่พูดอย่างรีบร้อนทันที
"แฮร์รี่ ชั้นว่าแล้วเธอต้องทำได้อย่างนี้เธอก็เป็นทั้งพรีเฟ็ค ทั้งกับตัปทีมนายนี่สุดยอดเลย"เฮอร์ไมโอนี่พูดแฮร์รี่ได้แต่ยิ้มฝืดๆเพราะเค้ายอมรับว่าตอนนี้เค้าไม่อาจดีใจกับเครื่องหมายนี้ได้เพราะเค้ายังไม่ลืมซีเรียสและไม่มั่นใจว่าเค้าจะเป็นกัปตันทีมที่ดิ
"นายเป็นไรไปแฮร์รี่"รอนเข้ามาปลอมแฮร์รี่หลังจากเห้นแฮร์รี่ก้มหน้าลงไปทุกคนดุเป็นห่วงแฮร์รี สายตาของแฮร์รี่เหลือบไปเห็นจินนี่แล้วแฮร์รี่ก็รู้สึกอย่างให้จินนี่เข้ามาปลอบเค้าบ้างเหมือนกันไม่รู้ว่าทำไม แต่ความคิดชั่ววูบก็ผุดขึ้นมาในใจของแฮร์รี
จินนี่เป็นน้องสาวของรอน
ใช่แล้วจินนี่เป็นน้องสาวของรอน
แต่........
รอนเขย่าตัวแฮร์รี่เข้าอย่างจังจนแฮร์รี่เซแต่ดีที่รอนจับไว้ได้
"นายเป็นไรแฮร์รี่"รอนว่าแฮร์รี่จึ่งรีบพูดว่า
"ไม่เป้นไร เฮอร์ไมโอนี่ไม่ต้องห่วงรอนนายด้วย"รอนกับเฮอร์ไมโอนี่ไม่ค่อยอยากเชื่อเพราะขนาดเค้าแค่เขย่าเบาๆยังทำให้แฮร์รี่เซได้เฮอร์ไมโอนี่ก็รู้เช่นกันว่าแฮร์รี่นั้นผอมไปมาก
"เอาหล่ะพวกเราไปที่ตรอกไดแอกอนกันได้แล้ว"นางวีสลียืว่าพร้อมกับพาพวกแฮร์รี่ไปนั่งรถที่กระทรวงจัดเตรียมไว้เพื่อคุ้มครองแฮร์รี่
"ว๊าว ดีจังกว้างด้วย"รอนพูดขึ้นนายวีสลีย์จึงพูดว่า
"ต้องขอบใจแฮร์รี่นะไม่งั้นพวกเราคงไม่ได้นั่งอย่างนี้รถแบบนี้หรอก"นายวียลีย์พูดแต่ดูแฮร์รี่ไม่ค่อยชอบนักเพราะเค้าไม่อยากให้ใครมาคุ้มครองเค้าเหมือนเป้นเงาตามตัวนัก
ณ ตรอกไดแดกอน
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น