ชีวิตหลังฮอกวอตท์

ลำดับตอนที่ #1 : การ กลับมาที่ไม่คาดฝัน

ตอนที่ 1 การ กลับมาที่ไม่คาดฝัน

หลังจากที่เหตุการณ์ต่างๆในปีสุดท้ายของฮอกวอตท์จบลง เด็กนักเรียนในรั้วฮอกวอตท์ได้เดินทางแยกย้ายไปเป็นผู้วิเศษที่มีพลังทางด้านต่างๆ โดยที่ไม่มีการมาจากโลกมักเกิ้ลหรือการเดินทางโดยรถไฟในชานชาลาที่9 ¾

อีกต่อไป เพื่อนๆทุกคนก็มีสิทธิ์น้อยนิดเหลือเกินที่จะเจอกันและอาจจะไม่มีวันที่ได้พบกับ อัลบัส  ดัมเบิลดอร์ ผู้ยิ่งใหญ่ผู้นั้นอีกแล้ว แฮร์รี่ พอตเตอร์เด็กหนุ่มคนนั้นบัดนี้ได้โตเป็นพ่อมดเต็มตัวและไม่ได้กลับไปที่ซอยพรีเว็ตอีกแล้ว แต่เขาได้อาศัยอยู่กับเพื่อนที่แสนดี โรนัลด์ วีสลีย์ เฮอร์ไมโอนี่ เกรนเจอร์ เชมัส ฟินนีกัล และ ดีน โทมัส เพื่อนของเขาก็เป็นผู้วิเศษที่แสนดีเหมือนเมื่อก่อน ที่คอยดูแลเขาและที่สำคัญ ในเวลานี้ แฮร์รี่ก็ได้แต่งงานกับคนที่เขาต้องการแต่งงานด้วย เธอเป็นแม่มดสาวแสนสวยที่เคยเรียนที่ฮอกวอตท์ โช แชง นั่นเอง ทั้ง 2 อยู่ด้วยกันอย่างมีความสุขที่บ้านของพวกเขา และ เพื่อนๆ ทั้ง 4 และแน่นนอนทั้งหมดได้อยู่กับคนที่เขารัก และมีความสุข รอนกับเฮอร์ไมโอนี่มีลูกเล็กๆคนหนึ่ง ชื่อ เฟิร์น ที่อายุพึ่งครบ 1 ปี เด็กคนนี้มีผมสีแดงเพลิง ตาสีน้ำตาลอ่อน ผิวขาวน่ารักและมีกระนิดๆที่แก้มเหมือนกับพ่อของเธอ รอนรักลูกสาวของเขามาก ส่วนเชมัสก็ได้แต่งานกับลาเวนเดอร์  บราว แต่เธอก็ขอหย่า เพราะ เชมัสต้องการที่จะมาอาศัยกับเพื่อนๆที่นี่ แน่นนอน ลาเวนเดอร์ย่อมต้องการความสุขที่จะได้อยู่กับคนที่เธอรัก แต่ก็ไม่มี เพราะ เชมัสเองก็ไม่ใช่คนที่จะไปทำตัวโรแมนติกกับใครได้ ส่วนเรื่องราวของดีนนั้นก็ไม่มีอะไรมาก เพราะ เขามัวแต่ไปยุ่งกับงานมือปราบมารมากไป บางทีไม้กายาสิทธิ์ของเขาก็หักทำให้คาถาตีกลับต้องเปลี่ยนไม้กายาสิทธิ์อยู่บ่อยๆ ทำให้เขายังไม่มีคู่ครองที่แน่นนอนเสียที แต่ทั้งหมดก็ยังอยู่ด้วยกันโดยดีไม่มีปัญหาใดๆ

“ที่รักคะ” เสียงหนึ่งดังขึ้นเมื่อพ่อมดทั้ง 3 เดินเข้ามา

“มีอะไรรึเฮอร์ไมโอนี่” เชมัสทักเธออย่างสนิทสนม

“ขอโทษนะ เชมัสแต่ชั้นพูดกับรอนย่ะ”เธอตอบด้วยเสียงรำคาญใจ

“ที่รักมาดูนี่ซิคะ เฟิร์นพูดได้แล้วค่ะ” เธอบอกกับรอนด้วยน้ำเสียงภาคภูมิใจ

“ดีจังเลยนะ ไหนพูดกับพ่อซิลูก”รอนร้องออกมาอย่างดีอกดีใจ

“เฮอร์ไมโอนี่เธอไปหาอะไรมาให้พวกเรากินกันหน่อยนะ  พวกเราพึ่งไปทำงานให้กระทรวงมา เหนื่อยมาก!

มักเกิ้ลเห็นไม้กวาดเหาะ ถังขยะวิ่งไล่คน โอ้ย! ชั้นล่ะเหนื่อยมากเลยล่ะ ที่กองก็วุ่นวาย ตั้งแต่ พ่อลาพักร้อนยาวครั้งนี้ ชั้นเลยได้เป็นหัวหน้ากองแทน วุ่นวายที่สุดเลย” รอนพูดด้วยน้ำเสียงเหนื่อยใจ เพราะ งานของเขาเป็นงานปกปิดความลับ ไม่ให้มักเกิ้ลรับรู้เรื่องราวเกี่ยวกับโลกเวทมนตร์และป้องกันไม่ให้ผู้วิเศษให้สิ่งประดิษฐ์ของมักเกิ้ลในทางที่ผิด นั้นก็คือ กองการควบคุมการใช้สิ่งประดิษฐ์ของมักเกิ้ล ในทางที่ผิด นั่นเอง  “ใช่ซิ ! ส่วนชั้นก็ต้องควบคุมดูแลเรื่องที่นอกเหนือความคาดหมาย เพราะว่าทุกกองก็ไม่สามารถทำได้ทุกอย่างนะ โชก็ไม่อยู่เลขาก็ไม่มี เฮ้อ---! เออว่าแต่ว่า รอนในโลกมักเกิ้ลจะมีเรื่องอะไรหรือเปล่า” แฮร์รี่พูดเสียงเศร้า เพราะ เขาเองยังมีเรื่องในโลกเวทมนตร์อีกมากที่เขาต้องรับผิดชอบ เพราะเขาเป็นรัฐมนตรีกระทรวงเวทมนตร์นั่นเอง “ทำไมอ่ะ”รอนสงสัย “อ้าว! นายยังไม่ได้อ่านเดอร์ ควิบเบอล์อีกเหรอ อ่ะ!ลูน่าสงมาให้ อ่านซะ”แฮร์รี่สงสัย พร้อมกับยื่นนิตยสารให้รอน รอนอ่านเสียงดังตรงบทความที่แฮร์รี่วงกลมไว้ บทความนั้นเขียนว่า







จอมมารกลับมาแล้ว



ผู้ที่ไม่ควรเอ่ยนามกลับมาอีกครั้ง หลังจากที่ผู้ไม่ควรเอ่ยนามได้ถูกแฮร์รี่ พอตเตอร์เด็กชายผู้รอดชีวิตจากการจัดการของเขาเมื่อ 20 ปีก่อน ทำให้สิ้นชื่อแล้วเมื่อ 3 ปีก่อน บัดนี้ผู้ไม่ควรเอ่ยนามได้กลับมาอีกครั้ง “จอมมารจะกลับมา ยุคของเขาจะเกิดขึ้นเหมือนเมื่อก่อน พวกเลือดสีโคลนจะถูกกำจัด มักเกิ้ลจะไม่มีเหลือ โลกนี้จะกลายเป็น

โลกแห่งมนตร์ดำและมีผู้ปกครองเพียงผู้เดียว คือ จอมมาร สมุนที่พักดีของเขาพร้อมจะระดมกำลังที่จะยืนอยู่เคียงข้างจอมมารเสมอ ผู้ยิ่งใหญ่ของเรา!” บทความนี้มาจากผู้ที่พบเห็นการกลับมา แล้วรอดชีวิตกลับมาได้ แต่บัดนี้เธอได้หายไป เธอคือใครไม่มีใครรู้ บทความของเธอเป็นจดหมายที่ไม่จ่าหน้าซอง ไม่ได้ส่งมากับนกฮูก แต่ ส่งมากับเหรียญตราที่ด้านหลังจารึกไว้ว่า “ลอร์ดโวลเดอร์มอร์ไม่มีวันตาย” เหรียญตราเหรียญนี่เป็นเหรียญตราที่แปลกประหลาดมาก เพราะ เป็นเหรียญตราที่มีปีก เหมือนลูกสนิช บินได้ เหมือนผู้พบปล่อยเหรียญไป มันก็กลายเป็นนกสนิดเจ็ตที่เชื่อว่าสูญพันธุ์ไปแล้ว พวกเราพิสูจน์ได้ว่านกสนิดเจ็ตตัวนี้เป็นนกเสกจากเวทมนตร์ชั้นสูงของผู้ที่มีพลังเวทสูงสุด เหมือนกับพลังของผู้ไม่ควรเอ่ยนาม

บทความจาก รีตต้า สกีตเตอร์ ลงเรื่องโดย ลูน่า เลิฟกู๊ด

อ่านต่อหน้า 30-32

“ก็คิดอยู่ว่าทำไมมีเรื่องมากมายเหลือเกิน ที่กองก็ยุ่งน่ะ เพราะ พวกยักษ์มังกร มังกืออะไรก็ไม่รู้วุ่นวายไปหมด เราเองบางทีก็ต้องส่งมือปราบมารไปช่วยปราบบ้างนิดหน่อย มันก็คงยุ่งน่าดูเหมือกันแหละในโลกมักเกิ้ลนั่นนะ เนอะ ดีน” เชมัสหันไปขอเสียงจากดีน เพราะว่า ตอนนี้กองควบคุมดูแลสัตว์วิเศษ จำเป็นต้องขอความช่วยเหลือจากมือปราบมารเป็นอย่างมาก “อือ ใช่ชั้นเองก็เคยไปปราบมังกรมาหละ วิธีเดียวกับนายเลยแฮร์รี่” ดีนคุยเพราะเค้าเองก็เคยปราบมังกรและอะไรหลายอย่างมาหลายครั้ง ถือว่าเป็นมือปราบมารที่เก่งกาจมากคนหนึ่ง “แฮร์รี่ แต่นายเชื่อเดอร์ ควิบเบอร์เหรอ นายก็รู้ลูน่าเป็นคนยังไง”รอนถามหลังจากที่อ่านเดอร์ ควิบเบอล์ หน้า30-32 จบ “โถ! รอนเดอร์ ควิบเบอล์ไม่ใช่หรือที่ลงว่า ซีเรียสไม่ใช่ผู้เสพความตาย ลงเรื่องที่ โวลเดอร์มอร์กลับมาเมื่อ 5 ปีก่อนน่ะ นายก็รู้ พ่อลูน่าเคยเชื่อชั้นในขณะที่คนอื่นไม่เชื่อนะ นายไม่น่าจะไปพูดอย่างนั้นนี่”แฮร์รี่พูดด้วยน้ำเสียงชื่นชมพ่อของลูน่าและเดอร์ ควิบเบอล์ด้วย ในขณะที่พ่อมดทั้ง 4 กำลังคุยกันอยู่นั้นเองเสียงที่คุ้นหูก็ดังขึ้น นกฮูกนาตัวหนึ่งกำลังจิกหน้าต่างปากก็ร้องฮูกๆอย่างเสียสติ แฮรี่จำได้ว่านี่คือนกฮูกของฮอกวอตท์ เขาเปิดรับนกฮูกเข้ามา แล้วแกะจดหมายออกมาอ่าน



ถึง ศิษย์เก่าที่รัก

ทางฮอกวอตท์มีความประสงค์ที่จะแจ้งว่าการที่ทุกคนได้จากฮอกวอตท์ไปเป็นเรื่องที่ทำใจยาก ทางเราจึงจัดงานเลี้ยงที่จะให้ศิษย์เก่าที่ประสงค์จะรวมงานมาสังสรรค์กันนิดหน่อยและห้องเรียนทุกห้องว่างพอที่จะให้ศิษย์เก่าได้รวมเรียนอีกครั้ง  กรุณาแจ้งความประสงค์มาทางจดหมายด้วย แล้ว เราจะส่งรายชื่อหนังสือมาให้ในครั้งหน้า

และจะแจ้งว่าจะกลับมาฮอกวอตท์ด้วยวิธีใด

ด้วยความนับถือ

      ศ.มิเนวา มักกอนนากัล

รองอาจารย์ใหญ่ฮอกวอตท์คนปัจจุบัน

  “เยี่ยม!  เราจะได้พบเพื่อนอีกครั้ง”รอนพูดด้วยเสียงอันดัง

“มีอะไรกัน รู้มั๊ยว่าเฟิรน์พึ่งหลับไปเดี๋ยวนี้เอง ชั้นล่ะรำคาญพวกเสียงดังจริงๆ”เฮอร์ไมโอนี่เดินบ่นกะปอดกะ

แปดออกมาจากครัวพร้อมจานคุกกี้และเหยือกน้ำฟักทอง

“นี่เธอมาดูนี่ซะก่อนซิ”รอนพูด พลางยื่นจดหมายให้เฮอร์ไมโอนี่ เธอวางถาดอาหารและอ่านจดหมายอย่างสนใจ แล้วกระโดดตัวลอยด้วยความดีใจ พร้อมตะโกนเสียงดังจนต้องเอามืออุดหู “เพื่อนๆกริฟฟินดอร์เรามาแล้ว”

   “ชั้นว่าเราไปเก็บของแล้วส่งจดหมายตอบรับกลับไปฮอกวอตท์กันดีกว่านะ” แฮร์รี่พูดยิ้มๆ แล้วเดินออกไปจากห้องพร้อมกับเพื่อนของเขา

   เมื่อเห็นเฮอร์ไมโอนี่ดีใจที่สุด แน่นอนว่าหลังจากนั้นแฮร์รี่กับรอนก็เดินมาบอกเฮอร์ไมโอนี่ว่า ถ้าไม่รีบไปเก็บของก็คงต้องอยู่บ้านแน่นอน เธอก็วิ่งไปเก็บของเหมือนเด็กเล็กๆที่อยากจะออกไปไหนๆ ที่พ่อแม่จะพาไป