+ + * * Da Vom MIn In Bangkok

ปกติเวลาไปดูหนังผมจะไปดู เมเจอร์ เป็นประจำ

นี่ก็เลยเป็นครั้งแรกที่ได้ไปดูที่ ซีคอน      โรง SF เรื่อง นินจา แอสตาซิน

ไม่ค่อยชอบกรุงเทพก็ตรงที่เวลานั่งรถมันเหนื่อยมาก ๆ ไม่รู้รถจะติดไปเพื่อ ??

แต่ก็เข้าใจครับ ที่ไม่ค่อยเข้าใจก็คือคุณคนขับแท็กซี่กับคนขับรถเมย์

วันนี้ระหว่างที่นั่งกลับจากดูหนัง ไปขึ้นรถตาลุงคนหนึ่ง

พอขับไปได้สักพัก ตาลุงนี่ก็ใส่ตีนผี เจโชว์เข้าสิงก็ไม่ปาน

ขับซ้ายเบี่ยงขวา ถือคติ ใครขวางผ่องชน คือ บีบแตไล่หมด

ไม่ว่าจะเป็นรถคันข้างหน้าที่ขยับไปไหนไม่ได้ หรือแม้แต่คนข้ามถนน ลุงแกด่าเช็ดหมด

ระหว่างนั่งผมนั่งอยู่ที่เบาะข้างหลัง ส่วนเพื่อนนั่งอยู่เบาะหน้าคู่กับตาลุงคนนั้น

ตอนนั่งอยู่จะได้ยินเสียงตาลุงแกด่าทุกคนที่ขวางหน้าบนถนน

ไม่ใช่แค่นั้นนะ ไม่รู้ว่าเพื่อนมันมีอาการยังไง แต่ผมล่ะเกร็งมาก ๆ

คือคิดในใจว่า ลุงแกขับความเร็วขนาดนี้ ประหนึ่งขับอยู่ในถนนที่ไม่มีรถสักกะคัน

ขับเร็วมาก สายตาก็มองดูจอมอนิเตอร์ไปด้วยราวกับกลัวว่าจะต้องจ่ายเงินมากเกินไป

ไอ้คนจ่ายเงินก้ไม่ใช่ลุงซะหน่อย -_- แล้วเหตุไฉนลุงถึงได้ขับรถเร็วขนาดน้าน

พอรถจอดแทบจะจูมธรณีเลย รีบหันไปบอกเพื่อนทันที

“ถ้านั่งรถของลุงแก มีกี่ชีวิตก็ไม่พอใช้”

จะว่าไประหว่างที่นั่งรถไป ซีคอนเพื่อดูหนังผมก็สังเกตุเห็นตำรวจเยอะเลย

รู้สึกเหมือนจะจับหมวกกันน๊อค ใบขับขี่อะไรพวกนั้น

พอเห็นแล้วมันก็ทำให้ผมนึกถึงเมื่อตอนที่อยู่ต่างจังหวัดขึ้นมาเลยแหะ

ไม่รู้ว่าตำรวจที่กรุงเทพเป็นเหมือนกันหรือเปล่า แต่ถ้าหากใครเจอเหมือนกันก็คงจะเซ็ง

วันหนึ่งผมขับรถมอเตอร์ไซด์ไปซื้อของ ไม่ได้สวมหมวกกันน๊อค

ข้างหน้าเป็นสี่แยกไฟแดง ขับเลยไฟแดงมาได้ ก็เห็นรถยนตร์จอดอยู่ข้างทาง

ตอนนั้นเอง จู่ ๆ ตำรวจคนหนึ่งก็กระโดดพรวดออกมาจากหน้ารถคันนั้น

คือ ตำรวจคนนั้นน่ะมันไปแอบอยู่หลังรถ

ตอนนั้น เครียดมาก ทำไปเพื่อ ??

แล้วมันกระโดดลงมาไม่พอ มันร้องตะโกนบอกให้จอด ๆๆๆ

ประหนึ่งเป็นเหมือนผู้ต้องหาคดีอาชญกรรม ที่รอซุ่มแล้วกระโดดเข้าจู่โจม

ตอนนั้นผมตกใจมาก แต่มานึกเสียใจตรงที่ผ่อนรถแล้วหยุดลงแต่โดยดี

อย่างน้อยก็น่าจะชนมันซะเลยให้รู้กันไป

ก็คุณท่านโดดมาขวางเองนี่ -_- ชนเข้าไปคุณท่านนั่นแหละที่ผิด

นึกแล้วก็อดเสียดายไม่ได้จริง ๆ อ่าแหละนะ ฮ่าฮ่าฮ่า (เลวได้อีกตู)

แต่ไม่เข้าใจนะ ว่าทำไมเขาถึงทำแบบนั้น เคยเจอกันมะ ??

พูดถึงตาลุงตีนผีไปแล้ว ตอนขากลับมาก็เจอกับโชเฟอร์คับรถเมย์

ข้างหน้ามีรถติดยาวเป็นพรืด มันนั่งบ่นเป็นภาษาสากล

“ฮ่วย รถซิติดไปใส ?” แล้วก็ร่ายภาษาที่ยากต่อการเข้าใจเป็นหางว่าว

ไอ้นี่ก็ดูเหมือนจะเป็นญาติกับตาลุงที่ขับแท็กซี่คนนั้น

มือจะเร็วไปไหน รถหยุดเป็นบีบแต วันนี้ไม่ว่าจะนั่งแท็กซี่ หรือ รถเมย์

คนก็หันมามองเป็นสายตาเดียวคล้ายดาราดังฮอลลีวูดมานั่งรถคันนั้น

พวกเค้าหันมายังรถที่ผมนั่งแล้วก็พูดแบบไม่ออกเสียง

=_= หรือผมไม่ได้ยินก็ไม่รู้ ถ้าจำไม่ผิดพวกพี่แกพูดว่า.....





อะไรประมาณนั้น

ตั้งแต่มากรุงเทพก็ได้ผจญภัยเยอะเลย

รถเมย์ รถแท็กซี่ รถไฟฟ้า เหนื่อยสุดยอดมาก ๆ

วัน ๆ หนึ่งผมคิดว่าคนคงจะเหนื่อยมาก ๆ ที่จะต้องนั่งรถโหนรถแบบนี้

วันนี้ผมยืนโหนรถเมย์จนปวดขาไปหมด ที่ว่างก็มีแต่ไม่กล้านั่ง เพราะผู้หญิงที่ยืนอยู่แกไม่ยอมนั่ง

เป็นแบบนี้ไปตลอดทาง พอใกล้จะถึงที่หมาย ป้ากระเป๋ารถเมยืก็มาสะกิด

“ไปนั่งซิจ๊ะหนู” ก็เลยได้นั่ง พอนั่งได้พักนึง “ถึงแล้วจ้า”

= . , = ขอบคุณนะ

ในความคิดของผมนะ กรุงเทพดูเป็นเมืองที่แออัด

มันเลยยิ่งทำให้รู้สึกเหนื่อยได้ง่าย ๆ อะไร ๆ มันก็ดูแคบไปหมดเลย

เพราะอย่างนี้เองผมถึงไม่ค่อยชอบมาเท่าไหร่นัก

รถก็ขับเร็วยังกับอยู่ในสนามแข่ง พี่ไม่หลบทางให้ผม ผมก็ไม่หลบให้พี่

นั่งรถไปมองข้างทางก็เห็นคนมุงดูรถมอเตอร์ไซด์สอยไฟท้ายแท็กซี่

ก่อนหน้านี้ผมซื้อกล้องดิจิตอลเอาไว้ตัวนึง แต่มันเสือกใช้ถ่าน

เพราะไม่ได้ดูตาม้าตาเรือนี่เองที่ทำให้ซื้อผิด -_-

ไอ้ผมก็เลยได้ถอยกล้องเครื่องใหม่มา เป็นของ Samsung ก็ถ่ายออกมาสวยดี

ตอนนี้ก็กำลังชาร์ตแบ๊ตเอาไว้อยู่

ก็ได้แวะไปดูร้านหนังสือ เห็นหนังสือตัวเองวางขายแล้ว แต่ที่ไม่เข้าใจก็...

หน่วยพิสูจน์อักษรของสำนักพิมพ์ล่ะมั้งครับที่ชอบทำให้มันออกมาผิด ๆ อยู่เรื่อย

ผมไม่อยากจะพูดถึง แต่ก็ขอขอบคุณที่ช่วยดูแลต้นฉบับของผมนะครับ ^ ^

โอย.....

เหนื่อยจังเลย ขอโทษนะที่ไม่ได้เอาเรื่องสนุก ๆ มาเล่า

เอาไว้ค่อยเอามาเล่าวันหลังก็แล้วกัน ฮ่าฮ่าฮ่า ที่จริงมีเยอะนะ

แต่เดี๋ยวมันจะยาว วันละนิด วันละหน่อยก็พอ

แถวที่พักมีเซเว่นอยู่ เซเว่นแกทำยังไงไม่รู้ พื้นต่างระดับกัน ตอนเปิดประตูออกมา

แล้วก้าวออกไปข้างนอก ขาไปเตะเข้ากับพื้นต่างระดับ ร้อง เจี๊ยก! คนมองตรึม

ดีจริง ๆ หัวไม่โขกกระจก แต่ไปเตะพื้นแทน ยังเจ็บอยู่เลย ฮ่าฮ่า

พักหลังผมไม่ค่อยได้ออกกำลังกาย พอได้ออกแรงวิ่ง วันต่อมาเลยนอนซม

เพราะว่าเจ็บกล้ามเนื้อไปหมด ตอนนี้อยู่กรุงเทพ ผมไม่ได้เอาโน๊ตบุ๊คขึ้นมาด้วย

นิยายของผมก็เลยยังไม่ได้เขียนต่อ ขอโทษแฟนนิยายทุกคนด้วยนะครับ

แล้วเอาไว้จะลงต่อให้จบเร็ว ๆ นะ

ขอบคุณสำหรับวันนี้ครับ



Da Vom Min [แด วอม มิน]

รักชอบไดอารี่ของข้าน้อย อย่าลืมคอมเมนท์ + แอดแฟนพันธ์แท้หน่อยน้า

รู้สึกดีใจนะขอรับที่มีคนสนใจและชอบไดอารี่ของผม

ที่บันทึกทุก ๆ เรื่องราวที่เกิดขึ้นในการดำเนินชีวิตของตัวเอง

ขอบคุณมากครับที่ติดตาม