★*.. Da Vom MIn กับ สมบัติหลังบ้าน ..*★

หลังกำแพงในรูปมีสมบัติซ่อนอยู่!!

ผมกลับมาที่ตราดใหม่ ๆ ความเคยชินของคนในบ้านทำเหมือนกับผมไม่ได้กลับมา

ผมตื่นเช้าขึ้นมาในตอนเช้านะ ก็เจอกับเรื่องที่อยากจะหัวเราะมาก ๆ

คือผมเดินออกมาจากห้องนอนแล้วจัดการแต่งตัวเตรียมจะออกไปข้างนอก

พอไปจับลูกบิดประตู เอ๊ะ! มันล๊อคนี่หว่า

มีคนล๊อคกุญแจอยู่ข้างนอก พอเห็นแบบนั้นก็เดาได้ทันทีว่าเป็นฝีมือน้องผมเอง

คือทุกเช้าแม่จะออกไปทำงาน ก่อนออกไปก็จะปลุกน้องให้ไปโรงเรียน

แม่จะออกจากบ้านไปก่อนแล้วเหลือน้องเอาไว้ในบ้านให้อาบน้ำกินข้าวแล้วก็ไปโรงเรียน

คือ ตอนที่ผมยังไม่ลงมามันเป็นแบบนี้ แล้วน้องมันรับหน้าที่ล๊อคบ้านให้แม่เพราะไม่มีใครอยู่บ้าน

แต่น้องมันคงลืมว่าผมกลับมาแล้ว มันเลยล๊อคซะอย่างนั้น ผมก็คิด…

เอาแล้วไง ตูจะออกไปยังไงวะเนี่ย ?? คิดหาทางอยู่แบบนั้นเอง ดูนาฬิกา ตายห่า

กว่ามันจะเลิกเรียนก็อีกหลายชั่วโมง แล้วจะเอาไงดีแว้!

ตอนนั้นนึกขึ้นมาได้เลย ใช่แล้ว! หลังบ้านไง ด้านหลังบ้าน!

ไม่รอช้าผมรีบเดินไปหลังบ้านแล้วเปิดประตูออกไป โป๊ง!

คือ พอเปิดประตูไปแล้วเหมือนมีอะไรมาขวางประตูอยู่

แล้วไอ้เราก็เปิดไปซะสุดแรงแล้วพุ่งออกไปอย่างรวดเร็วพอดี

หัวมันเลยไปโขกกับประตู  เจ็บค๊อดด! 



นั่งโอดครวญอยู่นานก็แทรกตัวผ่านช่องประตูที่พอจะแง้มเปิดได้ออกไป

ก็ไปเห็นกับไอ้อ่างเลี้ยงปลาของแม่ที่ตอนนี้ทิ้งร้างแล้วเพราะหลังบ้านไม่ได้ใช้ทำอะไร

เลยไม่มีคนมาทำความสะอาด คนในบ้านเลยเอาอ่างมาขวางประตูแบบนี้เลยเรอะ! หัวตูเกือบแตกแล้วไหมล่ะ ?

ผมเลื่อนอ่างเลี้ยงปลาของแม่ออกห่างประตูอย่างที่เห็นในรูปนั่นแหละครับ เพราะกลัวว่า

น้องมันจะมาประสบแบบผมเข้า พอจัดการเลื่อนมันแล้ว

ผมก็ไม่ลืมจุดประสงค์ที่ผมมาหลังบ้าน

คือ ไม่นานมานี้ข้างบ้านของผมมีคนย้ายเข้ามาใหม่ เป็นนักเรียนโรงเรียนหญิงล้วนครับ

แล้วบ้านหลังนั้นเป็นผู้หญิงหมดเลย ในรูปเป็นกำแพงที่ถ้าปีนข้ามไปก็จะไปโผล่หลังบ้านของเขาครับ

ผมลองชะแง้ (-_- ชะเง้อ ไม่ใช่เรอะ!) ข้ามรั้วไปดู เห็นประตูหลังบ้านเขาเปิดอยู่

ผมเลยตะโกนเรียก แต่ตะโกนอยู่นานสองนานก็ไม่มีใครตอบ

คือผมอยากจะเอากุญแจบ้านของผมให้เขาไปเปิดประตูหน้าบ้านให้น่ะนะ ก็เลยไปเรียก

แต่พอเห็นว่าเรียกมาหลายนาทีแล้วก็ไม่ขาน ผมเลยคิดอยู่พักหนึ่งว่าจะปีนข้ามไปแล้วเรียกเขาดีหรือเปล่า

แต่ก็กังวลเพราะไม่กล้า กลัวเขาจะไม่พอใจ แต่ครั้นจะเรียกนานกว่านี้ก็ไม่ไหว

เอาล่ะฟระ! ขี้เกียจจะคิดมันแล้ว ปีนมันเลยเนี่ยแหละ

ผมใช้อ่างเลี้ยงปลาเป็นฐานที่จะปีนข้ามไป แต่แล้วเมื่อยืนขึ้นบนฐาน ผมเห็นหลังบ้านเขาอย่างชัดเจน

= . , = เอิ่ม คือว่าผมไม่เคยคิดมาก่อนว่าหลังบ้านของผู้อาศัยที่เป็นผู้หญิงล้วนมันเป็นยังไง

ได้ประจักกับตาก็วันนี้แล….

ผมชะงักแล้วตาค้างยืนมองดูอย่างไม่เชื่อสายตาตัวเอง

หลังบ้านของเขามีสีสันและลวดลายดอกไม้งดงามบาดตา แปลงดอกไม้นั้นมีสีฉูดฉาดเจิดจ้า  จน…

เลือดจะหมดตัวอยู่แล้ว!! 



โดยเฉพาะติดตามากที่สุด เห็นจะเป็นลวดลายโดราเอม่อน แหม…

เห็นแล้วอยากจะสอยมาเป็นเจ้าของเหลือเกิน (=_= โรคจิตได้อีกตู)

ผมตะลึงแล้วรีบกระโดดลงมาทันทีเลย คือหลังบ้านแกเอาไว้ตากชุดชั้นใน กก ใน กัน

คงไม่เหมาะแล้วล่ะที่จะปีนข้ามไปยังอีกฟากของกำแพงที่มีทรัพย์สมบัติระรานตาแบบนี้อยู่

แล้วตูจะออกจากบ้านยังไงล่ะ ผมเดินครุ่นคิดอยู่ในบ้านด้วยความกระวนกระวาย

ไม่นานก็เหลือบไปเห็นหน้าต่างที่ประตูบ้าน หน้าต่างมันติดกับประตูพอดี อ่า….

ผมลองเดินไปแล้วเปิดหน้าต่างดู เปิดได้! แล้วลองมองผ่านลูกกรงหน้าต่างดูว่า

มันเห็นกุญแจที่คล้องประตูบ้านอยู่หรือเปล่า ปรากฏว่า เห็น!

ผมเลยถือกุญแจลอดแขนผ่านหน้าต่างลูกกรงไปไขกุญแจได้สำเร็จ แหม…โชคดีจริง ๆ เลย

ช่วงนี้ผมเป็นอะไรไม่รู้นะ ชอบเดินชนกระจกบ่อย ๆ

วันนี้เองช่วงที่มาร้านคอม คือ ต้องอธิบายก่อนว่าร้านคอมที่มาเล่นประจำ

กระจกประตูร้านมันแตก เค้าก็เลยถอดมันออกอยู่เป็นอาทิตย์เลย

แล้วจู่ ๆ วันนี้เค้าก็เปลี่ยนประตูใหม่ ประตูก่อนหน้านี้มีโปสเตอร์แปะให้เห็นว่ามันมีกระจกอยู่

แต่อันนี้ที่เปลี่ยนใหม่นี่ซิ ใสแจ๋วเลย ไอ้ผมก็เข้าใจว่ามันไม่มีประตูเพราะยังไม่ได้ซ่อม

เดินตรงเด่งเข้าร้านไป โขกเข้าให้ = . , = เด็กในร้านรีบวิ่งมาดูอาการประตูกระจกในทันใด

กลัวว่าจะเปลี่ยนใหม่เพราะผมไปโขกเข้าให้เนี่ยแหละ

พูดถึงเวลามาเล่นร้านคอมแล้ว สิ่งที่ผมเกลียดมากที่สุดคือ ฟอร์เวิร์ดเมล์ครับ

ถ้าเป็นฟอร์เวิร์ดเมล์ที่มีเนื้อหาสำคัญและให้ประโยชน์ ผมจะไม่ว่าอะไรเลย

แต่พวกฟอเวิร์ดเมล์ที่แบบว่า….

เอิ่ม…. ขอยกตัวอย่างนะครับ

วันหนึ่งผมมานั่งเล่นที่ร้านคอมที่เป็นร้านคอฟฟี่ & อินเตอร์เน็ต ที่ผู้หญิงชอบไปนั่งเล่นกัน

จู่ ๆ ก็มีฟอร์เวิร์ดเมล์โผล่ขึ้นมาในเมล์ผม หัวข้อมันชื่อว่า “นมสดใหม่ปี 2009”

พอเห็นเนื้อหามัน ผมก็คิดว่า “เอ๊ะ! นมยี้ห่อใหม่ที่จะมีในปีหน้าเหรอ ?”

ว่าแล้วผมก็คลิกเข้าไปดู เฮื๊อก!!!!

ปิดแทบไม่ทัน คือ ไอ้ “นมสดใหม่ปี 2009” ในเนื้อหามันเป็นรูปหน่มน้มผู้หญิงเป็นสิบคนเลย

เปิดมาโชว์หลาอยู่หน้าจอรูปเบอเร่อ จะขยายให้ตูดูไปไหน ?

พอรีบปิดก็หันไปดูเครื่องข้าง ๆ ทั้งซ้ายและขวา

อีเจ๊สองคนมองมาด้วยสายตาประหนึ่งมองแมลงสาบตัวหนึ่ง

ไอ้ครั้นจะบอกว่าเข้าใจผิด มันก็ช่วยไม่ได้แล้ว เพราะอีเจ๊สองคนเริ่มซุบซิบบอกเพื่อน ๆ แก

แล้วมันก็พากันมองประมาณว่า ถ้าหากเข้าไปใกล้มันล่ะก็ มันล้วงสเปร์พริกไทยมาฉีดตูแน่

ก็เลยต้องรีบเผ่นออกจากร้านนั้นก่อนจะโดนรุมประชาทัน ด้วยเหตุนี้แล

เวลาได้รับฟอร์เวิร์ดเมล์เป็นต้องผวาและลบทิ้งทุกครั้งไป เหอะ ๆ ๆ
ขอบคุณสำหรับ เมล์ โคนมแห่งปีนั่นด้วยนะครับ โคนมจริง ๆ 

เอ้อ พอเล่าเรื่องทรัพย์สมบัติหลังกำแพงบ้านไปแล้ว

ก็นึกถึงเรื่องน้องชายผมขึ้นมา

คือห้องนอนของเราเนี่ย พอเปิดประตูห้องออกมาแล้วถ้าหากเลี้ยวซ้ายไปก็จะเป็นตูเย็น

ส่วนถ้าเลี้ยวไปทางขวาก็จะเป็นห้องน้ำ ระยะทางของประตูห้องน้ำกับตูเย็นเท่ากัน

ต่างกันตรงที่เดินเลี้ยวซ้ายกับขวาเท่านั้นเอง

คืนหนึ่ง ระหว่างที่ผมกำลังพิมพ์งานอยู่นอกห้อง

จู่ ๆ น้องชายผมคนหนึ่งก็เดินออกมาจากห้องนอน พอผมเห็นผมเลยร้องทักมันว่า “ทำไมไม่นอน ?”

มันสะลึมสะลืออยู่ แล้วมันก็ตอบผมกลับมาว่า “มาเข้าห้องน้ำ”

ผมก็คิดในใจ เอ๊ะ! มาเข้าห้องน้ำแล้วไหงมันเดินมาทางนี้ฟระ ?

แล้วมันก็เดินผ่านผมที่กำลังพิมพ์งานอยู่ไป ผมได้ยินเสียงเปิดตูเย็นก็เข้าใจว่ามันคงจะเปิดตูเย็นกินน้ำ

แต่เหมือนได้ยินเสียง ซ่า! ก็เข้าใจว่ามันทำน้ำหกแน่นอน หันไปแล้วก็เห็นภาพไม่คาดฝัน

คือต้องอธิบายนิดนึงนะ

ไอ้ประตูห้องน้ำบ้านผมเนี่ย มันไม่ค่อยดีทุกคืนก็เลยต้องปิดเอาไว้ตลอด

ถ้าจะเข้าไปก็แค่เปิดประตูแล้วฉี่ได้เลย แล้วสงสัยว่าน้องมันเข้าใจว่า

ประตูที่เปิดอยู่เนี่ย เป็นประตูห้องน้ำ ซึ่งมันระยะทางจากห้องนอนเท่ากัน ต่างแค่ซ้ายกับขวาอย่างที่บอก

มันเปิดประตูเสร็จปุ๊บยืนฉี่ตรงนั้นเลย 




พอฉี่เสร็จมีการปิดประตูแล้วเดินจะกลับไปนอนที่ห้อง

แม่ออกมาเห็นเข้าก็.....

แม่ไม่สนใจเลยว่ามันละเมอหรือเปล่า =[]=!!
ไม่ตื่นก็บ้าแล้วล่ะ เช้ามาเลยได้ทำความสะอาดตู้เย็นกันยกใหญ่

แถมตู้เย็นเพิ่งถอยมาใหม่ ๆ ด้วย มันดันมาเจิมซะราคาตกเลย




Da Vom Min [แด วอม มิน]

รักชอบไดอารี่ของข้าน้อย อย่าลืมคอมเมนท์ + แอดแฟนพันธ์แท้หน่อยน้า

รู้สึกดีใจนะขอรับที่มีคนสนใจและชอบไดอารี่ของผม

ที่บันทึกทุก ๆ เรื่องราวที่เกิดขึ้นในการดำเนินชีวิตของตัวเอง

ขอบคุณมากครับที่ติดตาม