ลำดับตอนที่ #15
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #15 : :: Episode 2 :: Chapter 3
_________________________________________________________________________________
:: Episode 2 ::
Chapter 3
ดักระหว่างทาง
“อ่า...ขอบคุณสำหรับทุกอย่างนะกาอาระ”นารูโตะเอ่ยมาเมื่อถึงเวลาที่เขาจะต้องบอกลาเพื่อนสหายยศคาเสะคาเงะที่อุตส่าห์เดินมาส่งเขาและลูกถึงหน้าประตูหมู่บ้าน
“ไม่เป็นไร นัทสึกะถ้าอยากมาเที่ยวเมื่อไหร่ก็มาได้นะ”กาอาระตอบนารูโตะก่อนจะย่อตัวลูบหัวเด็กชายที่ยืนอยู่ข้างๆ
“ฮะ! นัทสึกะจะมาอีกแน่ๆฮะ!”เด็กน้อยตอบก่อนจะยิ้มกว้าง
“งั้น..ฉันไปก่อนนะ”ร่างบางเอ่ยคำลาแต่ก่อนที่จะได้ขยับตัวหันหลังเดินจากไปเม็ดทรายก็ลอยขึ้นแล้วดันมือของเขาให้ยื่นไปจับกับของกาอาระที่ยื่นออกมารออยู่แล้ว
“เดินทางดีๆล่ะ”
“อื้ม ลาก่อน”นารูโตะว่าก่อนจะปล่อยมือแล้วหันไปจูงมือเล็กๆของเด็กชายแล้วพากันเดินจากไป
ทางด้านคาเสะคาเงะที่มองจนกระทั้งแผ่นหลังของร่างบางนั้นลับตาหายไป ทั้งๆไม่ชอบหน้าคนที่เป็นพ่อเด็กแท้ๆ ทั้งๆที่พอเวลาเห็นหน้าเด็กคนนี้แล้วพาลทำให้โมโหแล้วนึกถึงชายคนนั้น แต่เวลาที่เด็กน้อยพูดหรือยิ้มแย้มให้ราวกับว่าเขาเห็นภาพของร่างบางซ้อนทับเด็กคนนี้อยู่
การเดินทางในทะเลทราบสำหรับนารูโตะเรื่องแค่นี้ไม่ลำบากเท่าที่ควรแต่กับเด็กน้อยที่อยู่บนหลังเขานี่ไม่ใช่เลย เม็ดเหงื่อผุดขึ้นมาจากผิวหนังขาวสีน้ำนมอยู่เรื่อยๆจนเปียกเสื้อแขนยาวที่ใส่เพื่อป้องกันแสงแดด นั่นทำให้ผู้เป็นแม่เร่งฝีเท้าวิ่งอีกเพื่อให้เขาเขตป่าไม้ของโคโนฮะให้เร็วที่สุด
“หม่าม๊านัทสึกะร้อนจังฮับ”
“ครับ หม่าม๊ารู้แล้ว แต่อดทนหน่อยนะครับ อีกนิดเดียวเราก็ถึงโคโนฮะแล้วนะ”
“ครับ”เด็กน้อยรับคำ ร่างบางเร่งฝีเท้าอีกครั้งจนสักพักเขาก็วิ่งเข้าสู่ตัวป่า
นารูโตะหาจุดพักดีๆได้ที่ใต้ต้นไม้ใหญ่ มือบางยื่นขวดน้ำให้ลูกชายก่อนจะเอาหมวกที่ให้เด็กชายใส่เพื่อกันแดดในก่อนหน้านี้มาโบกพัดให้ตัวเองและเด็กน้อย เมื่อนั่งพักกันจนหายเหนื่อยแล้วนารูโตะก็เรียกให้นัทสึกะลุกขึ้น ขึ้นหลังเพื่อจะเดินทางต่อ
“หม่าม๊า”
“ครับ”
“นัทสึกะอยากเป็นนินจาแบบปะป๊าหม่าม๊าได้มั่งเปล่า?”
“ได้สิครับ แต่ตอนนี้หนูยังเด็กอยู่นะ เอาไว้โตกว่านี้ก่อนก็แล้วกันเนอะ”
“ฮะ” สิ้นเสียงเด็กน้อยจู่ๆก็มีก้อนระเบิดควันปาเข้ามา ควันสีดำฟุ้งกระจายทำให้ยากต่อการมองเห็น ทำให้ร่างบางสงสัยว่าเป็นฝีมือใคร จะเป็นโจรเรอะ? เขาไม่กลัวหรอก แต่ถ้าเป็นนินจาเดนตายคงจะลำบากหน่อยเพราะมีเด็กมาด้วยให้พะวงหลังอยู่ตลอดเวลา
“แกเป็นใครน่ะ”ร่างบางร้องถามก่อนจะมองไปรอบๆ เห็นเงาคุ้งๆอยู่ใกล้ๆทำให้เขาชักมืดสั้นออกมา ปลอบประโลมเด็กน้อยที่ตัวสั่นไปด้วยความกลัว
“หม่าม๊าเกิดอะไรขึ้นฮะ”
“ชู่..เงียบๆไว้นะลูก ไม่ต้องห่วงนะหม่าม๊าจะปกป้องหนูเอง”
ภายในหมอกควันสีดำทำให้ผู้ที่กระทำเช่นนี้มองไม่เห็นเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นภายใน แต่นั่นไม่ใช่เรื่องที่เขาจะเอามาใส่ใจเขาพุ่งเข้าไปหมอกควันเห็นเงาตะคุ่มของร่างบางลางๆก่อนจะตัดสินใจฟาดสันมือเข้าที่ท้ายทอยจนร่างนั้นล้มลง
หมอกควันหายไปพร้อมกับปรากฏร่างบางที่นอนแน่นิ่งอยู่พื้น ดวงตาสีนิลจับจ้องนิ่งก่อนจะอุ้มร่างที่ไร้สติขึ้นพาดบ่าแล้วกระโจนออกจากสถานที่แห่งนี้
เสียงหอบดังขึ้นเบาๆจากการวิ่งสุดฝีเท้า ร่างแยกเงาอาจจะทำได้แค่ให้อีกฝ่ายตายใจ แต่มันก็คงถ่วงเวลาได้สักครู่เท่านั้น อีกไม่นานฝ่ายนั้นอาจจะรู้ตัวเพราะอย่างนั้นจึงจำเป็นยิ่งนักที่จะรีบไปให้ไกลที่สุด
“หม่าม๊าฮะ ทำไมเขาต้องทำแบบนั้นกับเราด้วยฮะ”
“หม่าม๊าก็ไม่รู้ครับ แต่ตอนนี้เราต้องรีบไปถึงหมู่บ้านให้เร็วที่สุดแล้วล่ะ เพราะงั้นนัทสึกะอยู่นิ่งๆเงียบๆไปก่อนนะครับ”นารูโตะเอ่ยให้ลูกของเขาอยู่เงียบๆก่อน เพื่อที่เขาจะได้จดจ่อสมาธิอยู่กับการวิ่งสุดฝีเท้าเพื่อให้ถึงหมู่บ้านให้เร็วที่สุด เขาไม่รู้หรอกว่าคนที่คิดจะลอบโจมตีเขานั้นเป็นใคร
แต่การที่ทำแบบนั้นนั่นหมายถึงคงไม่ได้มาดีอย่างแน่ๆ
อีกฝ่ายที่อุ้มร่างบางพาดไหล่อยู่นั้น..จู่ๆร่างที่เขาพามาก็สลายกลายเป็นควันไปทำให้คิ้วเรียวดำเข้มขมวดเข้าหากันด้วยความขุ่นเคืองใจเพราะว่าถูกหลอก
“ร่างแยกงั้นหรอ ..หึ เอาเถอะ นายหนีฉันได้ไม่นานหรอกนารูโตะ”สิ้นสุดถ้อยคำร่างนั้นก็หายตัวไปอย่างไร้ร่องรอย
เมื่อมาถึงหมู่บ้าน นารูโตะตรงดิ่งกลับที่บ้านของเขาอย่างรวดเร็ว วางเด็กน้อยลงก่อนจะล้มตัวแผ่หลาอยู่บนเตียงด้วยความเมื่อยเนื้อเมื่อยตัวหลังจากวิ่งมาเกือบครึ่งค่อนวัน ร่างบางยืดตัวบิดขี้เกียจไปมาอยู่บนเตียงเพื่อขจัดความเมื่อยล้า ก่อนจะมองหน้าเด็กชายที่นั่งตาแป๋วอยู่ข้างๆ
“งืม..ตัวเหนียวไปหมดเลยเนอะ ไปแช่น้ำพุให้ร่างกายมันหายเมื่อยกันดีกว่าเนอะ ตอนกลับค่อยแวะอิจิราคุเอามั้ยครับ?”
“ฮะ!”เด็กน้อยพยักหน้าก่อนจะกระโดดลงจากเตียง
มือบางจับมือเล็กจูงพากันไปบ่อน้ำพุร้อนที่ลึกเข้าไปอีกในหมู่บ้าน ระหว่างทางเจอเพื่อนฝูงก็แวะทักทายลูบหัวเด็กน้อยอย่างเอ็นดู และเมื่อพ้นจากพวกเพื่อนๆก็มาเจอพวกชาวบ้าน...ต่างคนต่างเอ็นดูเด็กน้อยกันทั้งนั้น ด้วยความที่เด็กน้อยเป็นคนอัธยาศัยดี พูดเพราะ เป็นเด็กดี ข้อสุดท้ายที่ขาดไม่ได้คือหน้าตาที่น่ารักน่าชัง แก้มป่องน่าจุ๊บน่าหยิก ดวงตากลมโตใสแป๋ว เป็นที่รักของผู้ใหญ่หลายๆคน
ในที่สุดหลังจากพาลูกชายผ่านมือลุงๆป้าๆมาได้สักพัก เขาก็พาตัวเองมาถึงบ่อน้ำพุร้อนที่เป็นจุดหมายเสียที
มือบางถอดเสื้อของเด็กชายและตัวเองออกก่อนจะผูกผ้าขนหนูผืนเล็กไว้ที่เอว แล้วเอาเสื้อผ้าเดิมและเสื้อผ้าที่จะเอามาเปลี่ยนใส่ตะกร้าไว้ ก่อนจะพาตัวเองและลูกชายไปล้างตัวแล้วค่อยไปแช่น้ำอุ่น
“หม่าม๊าฮะ”เด็กน้อยที่แช่น้ำอยู่บนตักเขาเอ่ยขึ้น
“ครับ?”
“หม่าม๊าเคยมาที่นี่กะปะป๊าหรือเปล่าฮะ?”นารูโตะชะงักเบาๆก่อนจะบ่ายเบี่ยง
“หนูจะอยากรู้ไปทำไมฮับ”
“ผมแต่อยากรู้ว่าปะป๊าเคยไปที่ไหนบ้าง ปะป๊านิสัยเป็นยังไง ชอบกินอะไร หน้าตาเป็นยังไง”คำตอบของเด็กน้อยทำเอานารูโตะปวดใจไม่ใช่น้อย ทุกข้อสงสัยของเด็กชายเป็นเหมือนคำตอกย้ำที่เขาไม่สามารถพาผู้เป็นพ่อกลับหมู่บ้านมาได้ ฟันขาวขบกัดริมฝีปากล่างเบาๆก่อนจะตอบออกไป
“ปะป๊าของหนูเป็นคนที่ดูดีใช่ได้เลยล่ะ สาวๆในหมู่บ้านต่างก็ชอบปะป๊าของหนูกันทั้งนั้นส่วนเรื่องนิสัย...หม่าม๊าไม่แน่ใจ ตอนนี้เขาอาจจะเปลี่ยนไปแล้วก็ได้ ชอบกินอะไรงั้นหรอ...หม่าม๊าเองก็ไม่ได้ใส่ใจซะด้วยสิ”
“นัทสึกะไม่ถามแล้วก็ได้”เมื่อเห็นสีหน้าที่สลดลงของคนเป็นแม่เด็กชายจึงเลือกที่จะไม่ถามอะไรต่อ แก้มป่องที่พองลมอย่างไม่พอใจนิดๆทำให้ร่างบางยิ้มออกก่อนจะยกนิ้วจิ้มแก้มแดงๆจากอุณหภูมิร้อนๆของน้ำนั่นเบาๆ
“นี่แน่ะ ตัวแค่นี้ทำเป็นงอนหม่าม๊าหรอ”นารูโตะว่าก่อนจะเลื่อนมือไปที่เอวเล็กๆของเจ้าลูกชายแล้วขยับนิ้วขยุกขยิกเรียกเสียงหัวเราะลั่นออกมาจากปากเล็กๆ
“ฮะๆๆ หม่าม๊า! ฮะๆๆๆ นัท..สึ ฮ่าๆๆ..กะ ไม่งอนแล้ว ไม่งอนแล้ว คิกๆๆ”
“เรารีบๆแช่ แล้วไปกินราเม็งกันดีกว่าเนอะ”มือบางหยุดจักกะจี้เอวเล็กของเด็กน้อยก่อนจะยกขึ้นมาลูบหัวทุยเล็กเบาๆ
เมื่อแช่น้ำกันจนสบายตัวแล้วนารูโตะก็เดินจูงมือพาลูกชายเดินมาถึงร้านอิจิราคุราเม็งเจ้าประจำของเขาแล้วสั่งราเม็งโชยุราเม็งมาสองชาม
“อิตาดะกิม้าส”เด็กน้อยเอ่ยขึ้นมาก่อนจะส่งตะเกียบให้ผู้เป็นแม่
“หืม? หนูพูดแบบนี้ก่อนทานด้วยเหรอ?”
“ฮะ คุณยายเขาสอนไว้” ป้าซึนาเดะนั่นเอง...เลี้ยงลูกของเขาได้ดีจริงๆ
“โอ้ว! ตาหนูของยาย!~”เสียงของโฮคาเงะรุ่นไม่สาวดังขึ้นมาแต่ไกลก่อนจะปรากฎให้เห็นในสายตาเมื่อเธอก้าวเท้าเข้ามาในร้าน
“คุณยาย!~”
“เที่ยวซึนะสนุกมั้ยครับ? อ้าวไงนารูโตะ กลับมาจากเที่ยวซึนะแล้วหรอ?”คำถามเดียวกันแต่คนละน้ำเสียง...บ่งบอกถึงระดับความรักและความเอ็นดูที่มันต่างกัน...
..มาก
“ป้า...รักลูกผมมากกว่าผมได้ไงเนี่ย”
“ได้สิ ฉันเลี้ยงมานะ”ซึนาเดะว่าก่อนจะลูบหัวเด็กน้อยเบาๆ เธอแอบน้อยใจเด็กน้อยเสียด้วยซ้ำไป ทั้งๆที่เธอเลี้ยงเด็กน้อยมาตลอดสามปีแท้ๆ แต่พอแม่กลับมาได้สองสามวัน...กลับไปติดแม่แจเสียอย่างงั้น ทั้งๆที่เธอไม่เคยเห็นเด็กน้อยติดใครขนาดนี้เลย
แต่ก็อย่างว่าสายสัมพันธ์แม่ลูก...มันแน่นเฟ้นยิ่งกว่าสิ่งใด
“มามะ มาให้ยายป้อนให้น้า นารูโตะเอาตะเกียบมา”นารูโตะส่งตะเกียบให้อย่างว่าง่าย...
อะไรกันคุณยายเห่อหลาน จากอกไปแค่สองสามวันทำอย่างกับจากไปเป็นปีงั้นแหละ ฮึ่มๆ
“อ้าม อ้าม”
“งับ”เด็กน้อยรับเส้นราเม็งเข้าปากก่อนจะเคี้ยวง่ำๆ นารูโตะได้แต่มองท่าทางของเด็กชายก่อนจะยิ้มออกมาบางๆ
เฮ้อ...
ถามถึงพ่อบ่อยแบบนั้น..ถ้าจู่ซาสึเกะปรากฎตัวขึ้นมาได้เป็นเรื่องที่ต้องอธิบายกันยาวแน่
ว่าแต่...ใครที่ดักทำร้ายเรากลางทางเมื่อตอนกลางวันนี่กันนะ?
_________________________________________________________________________________
The End!!
มาอัพให้อย่างที่บอกในโดแล้วค่ะ อิอิ
อาทิตย์นี้มาสองตอน อัพอีกทีอาทิตย์หน้านู่นแน่ะ^^
เข้าสู่ช่วง..ตอบเม้น!(แหม..ชอบช่วงนี้จังแหะ)
“ไม่เป็นไร นัทสึกะถ้าอยากมาเที่ยวเมื่อไหร่ก็มาได้นะ”กาอาระตอบนารูโตะก่อนจะย่อตัวลูบหัวเด็กชายที่ยืนอยู่ข้างๆ
“ฮะ! นัทสึกะจะมาอีกแน่ๆฮะ!”เด็กน้อยตอบก่อนจะยิ้มกว้าง
“งั้น..ฉันไปก่อนนะ”ร่างบางเอ่ยคำลาแต่ก่อนที่จะได้ขยับตัวหันหลังเดินจากไปเม็ดทรายก็ลอยขึ้นแล้วดันมือของเขาให้ยื่นไปจับกับของกาอาระที่ยื่นออกมารออยู่แล้ว
“เดินทางดีๆล่ะ”
“อื้ม ลาก่อน”นารูโตะว่าก่อนจะปล่อยมือแล้วหันไปจูงมือเล็กๆของเด็กชายแล้วพากันเดินจากไป
ทางด้านคาเสะคาเงะที่มองจนกระทั้งแผ่นหลังของร่างบางนั้นลับตาหายไป ทั้งๆไม่ชอบหน้าคนที่เป็นพ่อเด็กแท้ๆ ทั้งๆที่พอเวลาเห็นหน้าเด็กคนนี้แล้วพาลทำให้โมโหแล้วนึกถึงชายคนนั้น แต่เวลาที่เด็กน้อยพูดหรือยิ้มแย้มให้ราวกับว่าเขาเห็นภาพของร่างบางซ้อนทับเด็กคนนี้อยู่
การเดินทางในทะเลทราบสำหรับนารูโตะเรื่องแค่นี้ไม่ลำบากเท่าที่ควรแต่กับเด็กน้อยที่อยู่บนหลังเขานี่ไม่ใช่เลย เม็ดเหงื่อผุดขึ้นมาจากผิวหนังขาวสีน้ำนมอยู่เรื่อยๆจนเปียกเสื้อแขนยาวที่ใส่เพื่อป้องกันแสงแดด นั่นทำให้ผู้เป็นแม่เร่งฝีเท้าวิ่งอีกเพื่อให้เขาเขตป่าไม้ของโคโนฮะให้เร็วที่สุด
“หม่าม๊านัทสึกะร้อนจังฮับ”
“ครับ หม่าม๊ารู้แล้ว แต่อดทนหน่อยนะครับ อีกนิดเดียวเราก็ถึงโคโนฮะแล้วนะ”
“ครับ”เด็กน้อยรับคำ ร่างบางเร่งฝีเท้าอีกครั้งจนสักพักเขาก็วิ่งเข้าสู่ตัวป่า
นารูโตะหาจุดพักดีๆได้ที่ใต้ต้นไม้ใหญ่ มือบางยื่นขวดน้ำให้ลูกชายก่อนจะเอาหมวกที่ให้เด็กชายใส่เพื่อกันแดดในก่อนหน้านี้มาโบกพัดให้ตัวเองและเด็กน้อย เมื่อนั่งพักกันจนหายเหนื่อยแล้วนารูโตะก็เรียกให้นัทสึกะลุกขึ้น ขึ้นหลังเพื่อจะเดินทางต่อ
“หม่าม๊า”
“ครับ”
“นัทสึกะอยากเป็นนินจาแบบปะป๊าหม่าม๊าได้มั่งเปล่า?”
“ได้สิครับ แต่ตอนนี้หนูยังเด็กอยู่นะ เอาไว้โตกว่านี้ก่อนก็แล้วกันเนอะ”
“ฮะ” สิ้นเสียงเด็กน้อยจู่ๆก็มีก้อนระเบิดควันปาเข้ามา ควันสีดำฟุ้งกระจายทำให้ยากต่อการมองเห็น ทำให้ร่างบางสงสัยว่าเป็นฝีมือใคร จะเป็นโจรเรอะ? เขาไม่กลัวหรอก แต่ถ้าเป็นนินจาเดนตายคงจะลำบากหน่อยเพราะมีเด็กมาด้วยให้พะวงหลังอยู่ตลอดเวลา
“แกเป็นใครน่ะ”ร่างบางร้องถามก่อนจะมองไปรอบๆ เห็นเงาคุ้งๆอยู่ใกล้ๆทำให้เขาชักมืดสั้นออกมา ปลอบประโลมเด็กน้อยที่ตัวสั่นไปด้วยความกลัว
“หม่าม๊าเกิดอะไรขึ้นฮะ”
“ชู่..เงียบๆไว้นะลูก ไม่ต้องห่วงนะหม่าม๊าจะปกป้องหนูเอง”
ภายในหมอกควันสีดำทำให้ผู้ที่กระทำเช่นนี้มองไม่เห็นเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นภายใน แต่นั่นไม่ใช่เรื่องที่เขาจะเอามาใส่ใจเขาพุ่งเข้าไปหมอกควันเห็นเงาตะคุ่มของร่างบางลางๆก่อนจะตัดสินใจฟาดสันมือเข้าที่ท้ายทอยจนร่างนั้นล้มลง
หมอกควันหายไปพร้อมกับปรากฏร่างบางที่นอนแน่นิ่งอยู่พื้น ดวงตาสีนิลจับจ้องนิ่งก่อนจะอุ้มร่างที่ไร้สติขึ้นพาดบ่าแล้วกระโจนออกจากสถานที่แห่งนี้
เสียงหอบดังขึ้นเบาๆจากการวิ่งสุดฝีเท้า ร่างแยกเงาอาจจะทำได้แค่ให้อีกฝ่ายตายใจ แต่มันก็คงถ่วงเวลาได้สักครู่เท่านั้น อีกไม่นานฝ่ายนั้นอาจจะรู้ตัวเพราะอย่างนั้นจึงจำเป็นยิ่งนักที่จะรีบไปให้ไกลที่สุด
“หม่าม๊าฮะ ทำไมเขาต้องทำแบบนั้นกับเราด้วยฮะ”
“หม่าม๊าก็ไม่รู้ครับ แต่ตอนนี้เราต้องรีบไปถึงหมู่บ้านให้เร็วที่สุดแล้วล่ะ เพราะงั้นนัทสึกะอยู่นิ่งๆเงียบๆไปก่อนนะครับ”นารูโตะเอ่ยให้ลูกของเขาอยู่เงียบๆก่อน เพื่อที่เขาจะได้จดจ่อสมาธิอยู่กับการวิ่งสุดฝีเท้าเพื่อให้ถึงหมู่บ้านให้เร็วที่สุด เขาไม่รู้หรอกว่าคนที่คิดจะลอบโจมตีเขานั้นเป็นใคร
แต่การที่ทำแบบนั้นนั่นหมายถึงคงไม่ได้มาดีอย่างแน่ๆ
อีกฝ่ายที่อุ้มร่างบางพาดไหล่อยู่นั้น..จู่ๆร่างที่เขาพามาก็สลายกลายเป็นควันไปทำให้คิ้วเรียวดำเข้มขมวดเข้าหากันด้วยความขุ่นเคืองใจเพราะว่าถูกหลอก
“ร่างแยกงั้นหรอ ..หึ เอาเถอะ นายหนีฉันได้ไม่นานหรอกนารูโตะ”สิ้นสุดถ้อยคำร่างนั้นก็หายตัวไปอย่างไร้ร่องรอย
เมื่อมาถึงหมู่บ้าน นารูโตะตรงดิ่งกลับที่บ้านของเขาอย่างรวดเร็ว วางเด็กน้อยลงก่อนจะล้มตัวแผ่หลาอยู่บนเตียงด้วยความเมื่อยเนื้อเมื่อยตัวหลังจากวิ่งมาเกือบครึ่งค่อนวัน ร่างบางยืดตัวบิดขี้เกียจไปมาอยู่บนเตียงเพื่อขจัดความเมื่อยล้า ก่อนจะมองหน้าเด็กชายที่นั่งตาแป๋วอยู่ข้างๆ
“งืม..ตัวเหนียวไปหมดเลยเนอะ ไปแช่น้ำพุให้ร่างกายมันหายเมื่อยกันดีกว่าเนอะ ตอนกลับค่อยแวะอิจิราคุเอามั้ยครับ?”
“ฮะ!”เด็กน้อยพยักหน้าก่อนจะกระโดดลงจากเตียง
มือบางจับมือเล็กจูงพากันไปบ่อน้ำพุร้อนที่ลึกเข้าไปอีกในหมู่บ้าน ระหว่างทางเจอเพื่อนฝูงก็แวะทักทายลูบหัวเด็กน้อยอย่างเอ็นดู และเมื่อพ้นจากพวกเพื่อนๆก็มาเจอพวกชาวบ้าน...ต่างคนต่างเอ็นดูเด็กน้อยกันทั้งนั้น ด้วยความที่เด็กน้อยเป็นคนอัธยาศัยดี พูดเพราะ เป็นเด็กดี ข้อสุดท้ายที่ขาดไม่ได้คือหน้าตาที่น่ารักน่าชัง แก้มป่องน่าจุ๊บน่าหยิก ดวงตากลมโตใสแป๋ว เป็นที่รักของผู้ใหญ่หลายๆคน
ในที่สุดหลังจากพาลูกชายผ่านมือลุงๆป้าๆมาได้สักพัก เขาก็พาตัวเองมาถึงบ่อน้ำพุร้อนที่เป็นจุดหมายเสียที
มือบางถอดเสื้อของเด็กชายและตัวเองออกก่อนจะผูกผ้าขนหนูผืนเล็กไว้ที่เอว แล้วเอาเสื้อผ้าเดิมและเสื้อผ้าที่จะเอามาเปลี่ยนใส่ตะกร้าไว้ ก่อนจะพาตัวเองและลูกชายไปล้างตัวแล้วค่อยไปแช่น้ำอุ่น
“หม่าม๊าฮะ”เด็กน้อยที่แช่น้ำอยู่บนตักเขาเอ่ยขึ้น
“ครับ?”
“หม่าม๊าเคยมาที่นี่กะปะป๊าหรือเปล่าฮะ?”นารูโตะชะงักเบาๆก่อนจะบ่ายเบี่ยง
“หนูจะอยากรู้ไปทำไมฮับ”
“ผมแต่อยากรู้ว่าปะป๊าเคยไปที่ไหนบ้าง ปะป๊านิสัยเป็นยังไง ชอบกินอะไร หน้าตาเป็นยังไง”คำตอบของเด็กน้อยทำเอานารูโตะปวดใจไม่ใช่น้อย ทุกข้อสงสัยของเด็กชายเป็นเหมือนคำตอกย้ำที่เขาไม่สามารถพาผู้เป็นพ่อกลับหมู่บ้านมาได้ ฟันขาวขบกัดริมฝีปากล่างเบาๆก่อนจะตอบออกไป
“ปะป๊าของหนูเป็นคนที่ดูดีใช่ได้เลยล่ะ สาวๆในหมู่บ้านต่างก็ชอบปะป๊าของหนูกันทั้งนั้นส่วนเรื่องนิสัย...หม่าม๊าไม่แน่ใจ ตอนนี้เขาอาจจะเปลี่ยนไปแล้วก็ได้ ชอบกินอะไรงั้นหรอ...หม่าม๊าเองก็ไม่ได้ใส่ใจซะด้วยสิ”
“นัทสึกะไม่ถามแล้วก็ได้”เมื่อเห็นสีหน้าที่สลดลงของคนเป็นแม่เด็กชายจึงเลือกที่จะไม่ถามอะไรต่อ แก้มป่องที่พองลมอย่างไม่พอใจนิดๆทำให้ร่างบางยิ้มออกก่อนจะยกนิ้วจิ้มแก้มแดงๆจากอุณหภูมิร้อนๆของน้ำนั่นเบาๆ
“นี่แน่ะ ตัวแค่นี้ทำเป็นงอนหม่าม๊าหรอ”นารูโตะว่าก่อนจะเลื่อนมือไปที่เอวเล็กๆของเจ้าลูกชายแล้วขยับนิ้วขยุกขยิกเรียกเสียงหัวเราะลั่นออกมาจากปากเล็กๆ
“ฮะๆๆ หม่าม๊า! ฮะๆๆๆ นัท..สึ ฮ่าๆๆ..กะ ไม่งอนแล้ว ไม่งอนแล้ว คิกๆๆ”
“เรารีบๆแช่ แล้วไปกินราเม็งกันดีกว่าเนอะ”มือบางหยุดจักกะจี้เอวเล็กของเด็กน้อยก่อนจะยกขึ้นมาลูบหัวทุยเล็กเบาๆ
เมื่อแช่น้ำกันจนสบายตัวแล้วนารูโตะก็เดินจูงมือพาลูกชายเดินมาถึงร้านอิจิราคุราเม็งเจ้าประจำของเขาแล้วสั่งราเม็งโชยุราเม็งมาสองชาม
“อิตาดะกิม้าส”เด็กน้อยเอ่ยขึ้นมาก่อนจะส่งตะเกียบให้ผู้เป็นแม่
“หืม? หนูพูดแบบนี้ก่อนทานด้วยเหรอ?”
“ฮะ คุณยายเขาสอนไว้” ป้าซึนาเดะนั่นเอง...เลี้ยงลูกของเขาได้ดีจริงๆ
“โอ้ว! ตาหนูของยาย!~”เสียงของโฮคาเงะรุ่นไม่สาวดังขึ้นมาแต่ไกลก่อนจะปรากฎให้เห็นในสายตาเมื่อเธอก้าวเท้าเข้ามาในร้าน
“คุณยาย!~”
“เที่ยวซึนะสนุกมั้ยครับ? อ้าวไงนารูโตะ กลับมาจากเที่ยวซึนะแล้วหรอ?”คำถามเดียวกันแต่คนละน้ำเสียง...บ่งบอกถึงระดับความรักและความเอ็นดูที่มันต่างกัน...
..มาก
“ป้า...รักลูกผมมากกว่าผมได้ไงเนี่ย”
“ได้สิ ฉันเลี้ยงมานะ”ซึนาเดะว่าก่อนจะลูบหัวเด็กน้อยเบาๆ เธอแอบน้อยใจเด็กน้อยเสียด้วยซ้ำไป ทั้งๆที่เธอเลี้ยงเด็กน้อยมาตลอดสามปีแท้ๆ แต่พอแม่กลับมาได้สองสามวัน...กลับไปติดแม่แจเสียอย่างงั้น ทั้งๆที่เธอไม่เคยเห็นเด็กน้อยติดใครขนาดนี้เลย
แต่ก็อย่างว่าสายสัมพันธ์แม่ลูก...มันแน่นเฟ้นยิ่งกว่าสิ่งใด
“มามะ มาให้ยายป้อนให้น้า นารูโตะเอาตะเกียบมา”นารูโตะส่งตะเกียบให้อย่างว่าง่าย...
อะไรกันคุณยายเห่อหลาน จากอกไปแค่สองสามวันทำอย่างกับจากไปเป็นปีงั้นแหละ ฮึ่มๆ
“อ้าม อ้าม”
“งับ”เด็กน้อยรับเส้นราเม็งเข้าปากก่อนจะเคี้ยวง่ำๆ นารูโตะได้แต่มองท่าทางของเด็กชายก่อนจะยิ้มออกมาบางๆ
เฮ้อ...
ถามถึงพ่อบ่อยแบบนั้น..ถ้าจู่ซาสึเกะปรากฎตัวขึ้นมาได้เป็นเรื่องที่ต้องอธิบายกันยาวแน่
ว่าแต่...ใครที่ดักทำร้ายเรากลางทางเมื่อตอนกลางวันนี่กันนะ?
_________________________________________________________________________________
The End!!
มาอัพให้อย่างที่บอกในโดแล้วค่ะ อิอิ
อาทิตย์นี้มาสองตอน อัพอีกทีอาทิตย์หน้านู่นแน่ะ^^
เข้าสู่ช่วง..ตอบเม้น!(แหม..ชอบช่วงนี้จังแหะ)
 |
 |
 |
|
||||
|
||||
|
 |
Name : spong [ IP : 115.67.102.117 ] |
||
 |
|
 |
นั่นสิ ตัวจริงมาแสดงความเป็นสักทีสิ เด็กลูกตัวเองก็ได้กลายเป็นลูกคนอื่นหรอก!
 |
|
 |
|
||||
|
||||
|
 |
Name : tityjiu< My.iD >  [ IP : 58.8.90.102 ]  ส่งข้อความลับ |
||
 |
|
 |
ค่า ขอบคุณที่ติดตามผลงานนะคะ~
|
|
|
|
|
||||
|
||||
|
 |
Name : Yoshida Akira< My.iD > [ IP : 110.49.234.241 ] ส่งข้อความลับ |
||
|
|
|
|
นั่นสิ!...ทำไมอาบิชอบเอากาอาระมาทำร้ายก็ไม่รู้!
|
|
|
|
|
||||
|
||||
|
 |
Name : natsu26< My.iD > [ IP : 27.55.3.162 ] ส่งข้อความลับ |
||
|
|
|
|
คิดถึงอยู่ก็จริง..แต่ดันคิดถึงตอนที่มีซัมธิงวรองกัน ฮะๆๆ เจ้าโตะไม่กล้าพูดหรอกค่ะ
|
|
|
|
|
||||
|
||||
|
|
Name : เนตรสีเพลิง< My.iD > [ IP : 58.11.181.35 ] ส่งข้อความลับ |
||
|
|
|
|
ว่าที่ "เมะ" ...แสดงว่าต้องหาเคะให้ใช่ป่ะ? 555+
|
|
|
|
|
||||
|
||||
|
|
Name : เดร [ IP : 125.25.207.47 ] |
||
|
|
|
|
อืม...น่าเขียนแหะ ถ้ามีเวลาจะเขียนค่ะ แต่ถ้าไม่ก็คง...อด แหะๆๆ
โนๆๆ ถ้าจะให้คู่กับกาอาระ เลิกคิดถึงนัทสึกะไปได้เลยค่ะ เจ้าหนูของเราโตขึ้นถอดแบบเกะออกมาเป๊ะๆ
เมะล้านเปอร์เซ็น แต่ว่า...ส้มป่อยให้ โตะมีลูกสามคน คนโตนัทสึกะ..เมะชัวร์ตัดทิ้งไปได้เลย
ก็จะเหลือคนรองและคนเล็ก ทายสิ..ใครจะโดนจับคู่กับกาอาระ ฮะๆๆ
|
|
|
|
|
||||
|
||||
|
 |
Name : deadliness< My.iD > [ IP : 118.174.183.38 ] ส่งข้อความลับ |
||
|
|
|
|
ว้าย รู้ได้ไงเนี่ย มาเขียนแทนอาบิเลยเอามั้ยหือๆ??(ล้อเล่นนะ)
|
|
|
|
|
||||
|
||||
|
|
Name : Buka< My.iD > [ IP : 115.67.166.16 ] ส่งข้อความลับ |
||
|
|
|
|
ก็ว่างั้นค่ะ แล้วยิ่งเป็นเด็กดี เป็นที่รักของทุกคนแล้วด้วย...ต้องระวังโดนฉุดกันเชียว
|
|
|
|
|
||||
|
||||
|
|
Name : อัศวินแมวบ๊องส์สีม่วง< My.iD > [ IP : 49.48.227.104 ] ส่งข้อความลับ |
||
|
|
|
|
ฮะๆๆ สงสัยจะใช่
|
|
|
|
|
||||
|
||||
|
|
Name : TCutsU< My.iD > [ IP : 101.51.88.52 ] ส่งข้อความลับ |
||
|
|
|
|
อาบิลงรูปนัทสึกะให้แล้วค่ะ ในตอนแนะนำตัวละครนะคะ เชิญไปกรี๊ดกร๊าดกันตามสบายเลยค่า
อ้า!~ นี่เยอะกันจริงเชียว^-^
ยาวกับตอบเม้นไปอีกแระ...มันเพลินดีแหะๆ
ส่วนตอนนี้...บายบีจ้า
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น