คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : ≡( episode 7 - A fake tales
‘ในนิทานเรื่องหนึ่งได้กล่าวเอาไว้ว่า
เจ้าหญิงผู้เลอโฉมได้โดนคำสาปจากแม่มดใจร้ายผู้อิจฉาในความงาม
คำสาปร้ายกาจนั้นคือ ...สั่งให้เจ้าหญิงตรัสไม่ตรงกับใจไปตลอดชีวิต
ผู้คนต่างพากันไม่ชอบเจ้าหญิงเพราะคำพูดโกหกของพระองค์
จนกระทั่งวันหนึ่งเจ้าหญิงได้ทรงพบกับเจ้าชายรูปงามผู้เดินทางมาจากต่างแดน
ทรงตกหลุมรักเจ้าชายที่ไม่รู้นามจนหมดพระทัย
ด้วยความรักที่บริสุทธิ์ เจ้าหญิงทรงบอกรักเจ้าชายจากก้นบึ้งของหัวใจออกมา
คำสาปนั้นได้พังทลายลง
ความงามพริ้งเพราของเจ้าหญิงก็ทำให้เจ้าชายทรงตกหลุมรักตั้งแต่แรกพบเช่นกัน
หลังจากนั้นทั้งคู่ก็ได้อภิเษกสมรสกัน และครองคู่กันอย่างมีความสุข’
‘เพราะฉะนั้นถ้าเด็ก ๆ ทุกคนพูดแต่ความจริง ก็จะมีความสุขแบบเจ้าหญิงและเจ้าชายนะคะ’
โกหก คุณครูโกหก
ไอ้เรื่องแบบนี้มันก็โกหกทั้งเพ
‘...มีอะไรหรอเคียวจัง ? ยิ้มร่ามาเชียวลูก’
‘แม่ครับ วันนี้คุณครูบอกว่าถ้าพูดความจริงจะมีความสุขล่ะ!’
‘งั้นหรอจ๊ะเคียวจัง ... คุณครูสอนดีจังเลยนะ’
รอยยิ้มของแม่มีเสน่ห์เสมอ
พ่อมักบอกผมอยู่ตลอดว่ารอยยิ้มของแม่นั้นสวยที่สุดในโลก
และผมในตอนนั้นก็ยังคงเชื่อแบบนั้น
ยังเชื่อแบบนั้นเสมอมา ..
‘พ่อครับ...’
‘หืม ? มีอะไรหรอเคียว’
‘แม่ ... กำลังจูบกับเคียวสึเกะซังล่ะครับ’
เพียงเพราะนิทานโง่ ๆ เรื่องนั้น
ทำให้คิดไปว่าถ้าพูดความจริงออกไป ถึงอย่างไรพ่อกับแม่ก็คงหันมาคุยกันได้
แต่มันกลับทำให้ครอบครัวที่เคยอบอุ่นแตกสลาย
อ้อมกอดของพ่อไม่อบอุ่นเหมือเคย ...
รอยยิ้มของแม่ไม่สวยอย่างที่เป็นมา ..
‘คุณไปทำบัดสีอะไรกับไอ้เวรนั่นต่อหน้าต่อตาลูก !!’
‘มาพูดแบบนี้ได้ยังไง!? ใครจะไปรู้กันล่ะว่าเคียวมาเดินอยู่แถวนี้!’
‘ผมไม่เคยบ่นว่าคุณจะไปทำอะไรกับใคร แต่หัดนึกถึงจิตใจลูกบ้าง !’
‘เลิกทำเป็นครอบครัวอบอุ่นสักที ! ทุกอย่างมันเปลี่ยนไปตั้งแต่ไอ้เด็กนี่เกิดมาแล้ว !!’
ทุกอย่างมันเปลี่ยนไปตั้งแต่ไอ้เด็กนี่เกิดมาแล้ว
ทุกอย่างมันเปลี่ยนไปตั้งแต่ไอ้เด็กนี่เกิดมาแล้ว
ทุกอย่างมันเปลี่ยนไปตั้งแต่ไอ้เด็กนี่เกิดมาแล้ว
‘ไอ้เด็กบ้า ! ทุกอย่างมันเกิดขึ้นเพราะแกคนเดียว !!’
ไม่นะ พ่ออย่าทำผม
‘ฉันจะไม่อยู่ที่นี่แล้ว !!’
อย่าทิ้งผมไปนะแม่
‘เฮ้ย ฮิบาริ ทำไมเนื้อตัวแกถึงได้มีแต่แผลขนาดนี้วะเนี่ย’
‘โดนพ่อกับแม่มันเล่นล่ะสิ ฉันได้ยินว่ากำลังมีปัญหากันอยู่นี่ ?’
‘ฮ่า ๆๆๆๆ ไอ้เด็กพ่อแม่ไม่รัก !!’
หุบปากนะ
คนไร้ค่าแบบพวกแกจะไปเข้าใจอะไร
‘การพูดความจริงเป็นสิ่งที่ดีนะคะนักเรียน’
‘ถ้านักเรียนพูดความจริงจะมีความสุขแบบเจ้าหญิงนะคะ’
ถ้าไม่มีนิทานเรื่องนั้น ชีวิตของผมจะย่อยยับถึงเพียงนี้ไหมนะ
‘ถ้าแกไม่เกิดมาทั้งคน ชีวิตฉันคงสบายไปตั้งนานแล้ว!’
...
หรือความผิดมันมีต้นเหตุมาจากตัวของผมเองกันแน่ ?
ดวงตาสีดำสนิทเบิกโพลงขึ้นมาในความมืด
... เผลอหลับไปอย่างนั้นสินะ
เจ้าของนัยน์ตาคมกวาดตามองไปทั่วห้องก็พบกับความจริงที่ว่าเขากำลังนอนอยู่บนเตียงข้าง ๆ ผู้ชายตัวสูงคนหนึ่ง ซึ่งไม่ต้องบอกก็รู้ว่าเป็นใคร แขนที่เต็มไปด้วยมัดกล้ามพาดทับลำตัวเขาเอาไว้ ร่างบางดันแขนสีขาวเกือบแทนออกห่างตัวอย่างรังเกียจ
ในขณะนั้นเองก็ได้พบกับความจริงที่ว่า ... แขนข้างซ้ายของเขาโดนล็อคกับหัวเตียงเอาไว้โดยกุญแจมือ และท่าทางกุญแจมือนั่นจะทำด้วยเหล็กชั้นดีที่ทำลายให้พังไม่ได้ง่าย ๆ ซะด้วย
ที่จริงแล้ว เขาทำลายมันได้โดยไม่ยากเย็นนักหรอก แต่เสียงคงจะต้องดังมากจนไอ้คนที่อยู่ข้าง ๆ ต้องตื่นขึ้นมาอย่างแน่นอน
ร่างบางพยายามข่มตาตัวเองให้หลับ ความฝันเมื่อครู่เริ่มกลับเข้ามาเล่นงานเริ่มเข้ามาเล่นงานในความคิดอีกครั้ง ...ฝันร้ายในวัยเด็กกำลังมาถามหา
ฝันร้ายที่คอยทำร้ายจิตใจของเขามาตลอดหกปีเต็ม
นิทานเรื่องนั้นยังคงติดอยู่ในความทรงจำ ... ชายหนุ่มถอนหายใจ ดวงตาสีสนิทเหม่อมองไปยังความมืด
แม่เป็นคนสวย รอยยิ้มของแม่มักไปจับใจผู้ชายคนอื่นอยู่เสมอ ฐานะของแม่สูงส่ง พ่อเป็นทหารตำแหน่งใหญ่ แม่เป็นพยาบาล ซึ่งเป็นอาชีพที่มีเงินเดือนสูงในสมัยนั้น
พ่อเป็นคนธรรมดา ฐานะธรรมดา ทำงานบริษัทธรรมดา ทุก ๆ อย่างล้วนธรรมดา รู้จักกับแม่มานานมากแล้ว เพราะพ่อเป็นเพื่อนที่รู้จักกันมาตั้งแต่เด็กของแม่
แม่มีผู้ชายที่คบกันมานานมากแล้ว แต่จู่ ๆ ก็มาเลิกกันไปเพราะเหตุผลระหว่างตระกูล พ่อเป็นคนที่คอยอยู่เคียงข้างแม่มาในตอนนั้น ทั้งคู่จึงได้ตกหลุมรักกันอย่างเป็นจริงเป็นจังในระหว่างที่แม่กำลังเจ็บใจกับคนรักเก่า
และสุดท้าย ... ทั้งคู่ตกลงแต่งงานกันในระยะเวลาไม่นาน
หนึ่งปีหลังจากการแต่งงาน แม่ได้ถือกำเนิดเขาออกมา
ทุกอย่างดูเหมือนเป็นไปอย่างมีความสุข จนกระทั่งคนรักเก่าคนนั้นย้อนกลับมา
แม่ที่ยังมีใจให้คนรักเก่าตั้งใจจะขอเลิกกับพ่อตั้งแต่ตอนนั้น ซึ่งพ่อก็ไม่ได้ว่าอะไร เพราะในช่วงนั้นก็มีติดพันกับคนที่ทำงานเช่นกัน ทั้งคู่หมดใจให้กันอย่างสมบูรณ์แบบ แต่ปัญหาคือพ่อกับแม่ของแม่ไม่เห็นด้วยในการหย่า เพราะเขาได้เกิดขึ้นมาแล้ว พวกท่านอยากให้ทั้งคู่อยู่ด้วยกันแล้วเลี้ยงเขาให้เติบโตโดยที่จะได้ไม่ถูกเพื่อน ๆ ล้อว่า ‘เด็กถูกทิ้ง’
ซึ่ง ณ ในขณะนี้เขาก็ไม่รู้ว่ามันแตกต่างกันอย่างไร
บางที ถ้าตากับยายเลี้ยงเขาเอาไว้อาจจะไม่เกิดเรื่องบ้า ๆ แบบนี้ออกมาก็เป็นได้
ยกเว้นแต่ว่า เขาจะเป็นเด็กที่ไม่มีใครต้องการ
แม้แต่ตากับยาย
ชายหนุ่มถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ตอนที่คิดเรื่องราวเกี่ยวกับอดีตของตน ... เลิกคิดอะไรงี่เง่าแล้วข่มตานอนซะ ร่างบางพยายามสั่งตัวเอง ...เรื่องนั้นมันผ่านมานานมากแล้ว ก็ไม่รู้ว่าถ้าขุดมาขึ้นมาอีกจะได้อะไรขึ้นมานอกจากการตอกย้ำตัวเอง
ว่าไร้ค่าเหลือเกิน
ดวงตาสีนิลมองไปยังชายหนุ่มผมบลอนด์ที่นอนอยู่ข้าง ๆ ตัวเองก่อนจะยกยิ้มมุมปากออกมาเล็กน้อย
บางที .. ความฝันนั้นอาจจะต้องการเตือนเขาในตอนนี้ก็เป็นได้
ว่าอย่าไปเชื่อนิทานหลอกเด็กนั่นอีกครั้ง
‘ฉันไปทำอะไรให้นายโกรธหรอเคียวยะ?’
ทั้ง ๆ ที่ผมเกลียดมันแทบขาดใจขนาดนั้นแท้ ๆ
ถ้าผมพูดสิ่งที่เห็นออกไป ทุกสิ่งมันก็จะจบลงสักที
แต่กลับมีบางอย่างกำลังสั่งผมเอาไว้ว่า
‘ถ้าแกพูดสิ่งที่เห็นออกไป ทุก ๆ อย่างจะจบเหมือนในตอนนั้น’
บางอย่างที่กำลังเต้นอยู่นั้น ...
สั่งไม่ให้ผมพูดมันออกไป
อยากให้เข้าใจอะเนอะเพราะตั้งใจแต่งตอนนี้มาก
แบบว่า พยายามเจาะใจของท่านฮิ orz
ท่านฮิเป็นเคะราชินีที่เข้ายากมาก =_=
ตอนนี้เลยใช้ความพยายามอันสาหัสนิดนึง 55555
รบกวนช่วยกันเม้นท์หน่อยนะคะ ขอบคุณมากเลย
ความคิดเห็น