[yaoi]want you:คุณเพื่อนครับ กูต้องการมึง

ลำดับตอนที่ #58 : ตอนที่ 49 ความรู้สึกที่เปลี่ยนไป [100%]

ตอนที่ 49

      ธนินท์นิ่งเงียบกับคำพูดของอีกคน ถึงแม้ว่ามันจะเป็นคำพูดที่พูดขึ้นมาอย่างขำๆ แต่รอยยิ้มสดใส กลับทำให้หัวใจที่ด้านชามาตลอดเต้นแรงอย่างบอกไม่ถูก รู้สึกเหมือนเสียงหัวใจมันร้องบอกอยู่ว่า..

ควรจะลองอีกสักครั้งหนึ่ง..

      “ก็เดินตามกูให้ทันแล้วกัน” แทนพูดจบก็เดินนำออกไป ให้นิกกี้ถอนหายใจออกมาอีก แล้วรีบวิ่งตามไป ร่างเล็กพยายามเดินให้ใกล้กับแทนมากที่สุดเพื่อที่จะได้ไม่โดนเบียดมากนัก ท่าทางที่แทนเองก็สังเกตอยู่เป็นระยะๆ

หมั่บ!

      “หือ?” นิกกี้เงยหน้าขึ้นมองแขนที่จับให้ตัวเองมาอยู่ตรงด้านหน้า แล้วเอามือกอดคอเอาไว้ แทนเองมองตรงไปข้างหน้านิ่งๆ ไม่ได้มีท่าทีอะไร นิกกี้ก้มหน้าลงนิด ก่อนที่ใบหน้าจะขึ้นสีแดงระเรื่อ

อย่าทำให้กูใจสั่นได้มั้ยวะไอแทน..

      “ไม่ต้องเขิน กูแค่รำคาญเสียงเรียกมึง” แทนที่สังเกตท่าทีของอีกฝ่ายอยู่พูดขึ้น ให้นิกกี้เงยหน้าขึ้นมองทันที เห็นมุมปากของอีกคนที่ยกยิ้มขึ้นนิดๆ ภาพที่ยิ่งทำให้หน้าขาวๆ ขึ้นสีแดงมากขึ้นไปอีก

      “มึงมันป่าเถื่อนไอแทน”

      “หึ แต่มึงก็ชอบหนิ” แทนพูดขึ้นนิ่งๆ แล้วดึงตัวร่างเล็กให้เข้ามาชิดมากขึ้น นิกกี้ยิ้มกว้างกับการกระทำของอีกฝ่าย ถึงแม้จะไม่รู้ว่าอีกคนคิดยังไง แต่มันก็เป็นสัญญาณที่ดีไม่น้อยเลยจริงๆ

      ทั้งคู่เดินไปด้วยกัน แสงไฟสีส้ม กับท้องฟ้าที่เริ่มมืดลง ผู้คนเริ่มกลับกันไป แทนหยุดยืนดูรูปวาดสีน้ำมันที่ตั้งโชว์อยู่ นิกกี้เลิกคิ้วขึ้นนิดๆ แล้วถามขึ้น

      “มึงชอบอะไรแบบนี้ด้วยเหรอวะ”

      “อืม”

ไม่คิดว่ามึงจะมีมุมแบบนี้ด้วย

       ความคิดของคนที่มองเสี้ยวหน้าหล่อๆ ของร่างสูง แสงไฟสีส้มนวลที่ส่องกระทบใบหน้าหล่อๆ ยิ่งทำให้เขาดูน่าหลงใหลมากขึ้นไปอีก

      นายธนินท์ที่เริ่มรู้สึกได้ ว่าคนข้างตัวกำลังมองมาอยู่ ร่างสูงเลิกคิ้วขึ้นนิดแล้วหันไปมอง ดวงตากลมๆ คู่สวยที่มีเงาของตัวเขาสะท้อนอยู่ในนั้น

       “เป็นอะไร” แทนถามขึ้น

       “ปะ..เปล่า อะไรหรอ” นิกกี้สะดุ้งนิดๆ หลุดออกจากภวังค์แล้วมองหน้าอีกฝ่ายอย่างตื่นๆ แทนหัวเราะนิดๆ แล้วใช้แขนล็อคคอร่างเล็กไว้

ตึกตัก ตึกตัก ตึกตัก

       “วันนี้มึงแปลกๆ นะ...” นิกกี้พูดขึ้นเสียงแผ่วหน้าแดงจัด มองหน้าคนที่ล็อกคอตัวเองไว้หลวมๆ แทนก้มหน้ามองกลับมา ทำให้ใบหน้าของทั้งสองอยู่ใกล้กันซะจนรู้สึกถึงลมหายใจร้อนๆ ของกันและกัน

       “งั้นเหรอ?”

       “มะ..มึง...”

       “หึหึ มึงทำหน้าแบบนี้เป็นด้วยเหรอ” แทนยิ้มมุมปากนิดๆ มองหน้าสวยๆ ที่ทำท่าเลิ่กลั่กอย่างคนทำอะไรไม่ถูก นิกกี้ก้มหน้าลงนิดอย่างอายๆ ไม่คิดว่าตัวเองต้องมาเสียท่าให้กับใคร

       “แล้วมึงจะยืนอยู่แบบนี้อีกนานมั้ย ไม่อายคนอื่นบ้างรึไงวะ” ถ้านี้เป็นคำพูดของเจเจคงจะไม่แปลกเท่าไหร่ แต่หน้าแปลกตรงที่คนที่ไม่คิดจะแคร์อะไรอย่างนิกกี้พูดนี่สิ..

จริงๆ ก็พูดแก้เขินไปอย่างงั้นแหละ

แหมะ แหมะ

      ยังไม่ทันที่แทนจะได้พูดอะไร รู้สึกเหมือนมีหยดน้ำตกกระทบตัว นิกกี้ยื่นมือออกมาด้านหน้านิดๆ แล้วพึมพำเบาๆ

       “ฝนตกเหรอวะ”

      “จะมาตกอะไรตอนนี้วะเนี้ย” แทนพูดอย่างหัวเสีย และราวกับว่าท้องฟ้าจะได้ยิน ทันทีที่สิ้นประโยค..

ซู่!!!

      “เฮ้ย! ไอ้แทน ไปเร็ว” นิกกี้ร้องเรียก ใช้สองมือป้องหัวเอาไว้ แทนเองก็รีบตามร่างเล็กๆ ที่วิ่งนำไปที่ร้านกาแฟเช่นกัน

      “ฟู่วว..อะไรวะเนี่ย จู่ๆ ก็ตกหนักลงมาซะได้” นิกกี้พูดบ่นอุบอิบ มองฝนที่เทลงมาอย่างหนัก ที่นั่งภายในร้านเต็มจนหมด เพราะทุกคนต่างก็เข้ามาหลบฝนด้านใน แทนมองร่างเล็กๆ ที่เปียกโชก เสื้อยืดสีขาวที่แนบกับลำตัวเรียกสายตาของชายหลายคนที่เดินผ่านไป และดูเหมือนว่าเจ้าตัวจะไม่ได้สังเกต

พรึ่บ!

      “หือ?” นิกกี้เลิกคิ้วขึ้นนิด มองเสื้อยืนส์ตัวใหญ่ที่แทนเอามาคุมไหล่ตัวเองเอาไว้ ในขณะที่แทนเบือนหน้าหันไปทางอื่น ร่างเล็กยกยิ้มขึ้นนิดๆ

      “เอามาให้กูทำไม?”

      “เฮอะ มึงจะอ่อยใครรึไงล่ะ” แทนพูดออกมาด้วยน้ำเสียงขุ่นๆ แล้วหันหน้ามาสบตากับอีกคน แล้วเหมือนว่าคนที่อารมณ์ขุ่นมัวเมื่อครู่จะเริ่มอารมณ์ดีขึ้นมานิด กับรอยยิ้มจริงใจที่เห็นอยู่ตรงหน้า ความรู้สึกที่คิดว่าคนตรงหน้าคล้ายคลึงกับร่างเล็กอีกคนก็ผุดขึ้นมาอีกครั้ง แต่ความแตกต่างอย่างหนึ่งที่เขาเริ่มสังเกตเห็นได้จากคนๆ นี้...

มันไม่ได้ใสซื่อ แต่มันจริงใจ..

      “นี่กูเผลอไปทำเสน่ห์ใส่มึงรึเปล่า ถึงมองหน้ากูแล้วทำหน้าแบบนั้นน่ะ” นิกกี้พูดขึ้นมาขำๆ ก่อนที่จะขยับตัวเข้าไปใกล้ร่างสูงอีกนิด หวังจะทำคะแนน โดยที่เขาเองก็ไม่คิดเหมือนกันว่าอีกคนจะทำแบบนี้..

หมับ!

      “!” นิกกี้สะดุ้งน้อยๆ เมื่อแทนใช้แขนข้างหนึ่งโอบเอวเขาเอาไว้ เพื่อดึงให้หลบคนที่กำลังจะเดินสวนออกไป แต่หลังจากหลบพ้นแล้วนายธนินท์ก็ยังคงไม่ปล่อยมือ

      “เลิกทำหน้าแบบนั้นสักทีเถอะมึง”

      “..อะไรของมึง”

      “หึหึ” แทนหัวเราะ มองคนที่หน้าแดงก่ำ แต่ก็ยังคงรักษาท่าทางเอาไว้ได้ จำไม่ได้ว่านานเท่าไหร่ที่เขาไม่ได้รู้สึกเหมือนว่าหัวใจมีชีวิตชีวาขึ้นมาอีกครั้ง

แต่แน่นอน..ทุกอย่างไมได้จบลงง่ายๆ อย่างนี้หรอกนะ..

-------------------50%------------------

เจเจ

      ขณะนี้ ผมกกำลังอยู่บนรถของไอ้ติน และตรงไปที่ร้านของมัน ช่วงนี้รู้สึกเหมือนว่าร้านของมันจะมีลูกค้าเยอะเป็นพิเศษเราเลยต้องไปที่นั่นบ่อยๆ บอกตรงๆ เลยแหละครับ ว่าผมเองก็ขี้เกียจ อยากจะนอนอยู่บ้านให้สบายใจ..แต่เหมือนว่าจะมีคนที่ผมไม่ค่อยอยากเจอเท่าไหร่ รอเจอผมกับไอตินอยู่ที่ผับแทบทุกวัน

หรือบางทีก็อาจจะรอเจอไอ้ตินคนเดียว

      “เจเจ ไปนอนเล่นบนห้องทำงานก่อนก็ได้นะครับ ข้างล่างคนมันเยอะ”

      “ไม่อ่ะ เดี๋ยวกูนั่งอยู่แถวนี้แหละ” ผมพูดบอก แล้วก็เป็นไปตามคาด ยัยโรสมาที่นี่เหมือนที่คิดไว้ และก็กำลังส่งยิ้มหวานๆ มาให้ไอติน แต่ไม่รู้ว่ามันจะรู้ตัวรึเปล่านะ

      “มึงๆ”

      “ครับ?”

      “มานี่หน่อย” ผมกวักมือเรียกไอ้เจ้าของผับที่กำลังยืนเช็คเครื่องเดิมอยู่ที่หลังเคาน์เตอร์ มันเลิกคิ้วขึ้นนิดๆ แล้วเดินมาหาผม

ต้องทำอะไรสักอย่าง..

      “ว่าไงครับ?”

      “เอ่อ..คือ..”

      “มีอะไรรึเปล่าเจ กูยุ่งอยู่นะ” มันพูดขึ้นเสียงนิ่งๆ อย่างที่ผมเองก็พอรู้ว่ามันกำลังทำงาน ไม่อยากจะกวนเวลามันมากเท่าไหร่นัก แต่ไอ้สายตาเยิ้มๆ ที่โรสส่งมาให้มันก็ทำให้ผมอยู่นิ่งๆ ไม่ได้เหมือนกัน

       “กู..รู้สึกเหมือนอะไรเข้าตาน่ะ ดูให้หน่อยสิ” ผมพูดบอกออกไป รู้สึกเขินแปลกๆ ที่ต้องมาทำอะไรแบบนี้ ไอตินเลิกคิ้วแล้วมองผมเหมือนกับว่าจะถามอะไร ก่อนที่จะขยับยื่นหน้าเข้ามาใกล้

      “ไม่มีอะไรนี่ครับ”

      “อะ..อ๋อเหรอ มึงไปทำงานต่อเถอะ” มันผละตัวออกจากผม แล้วยิ้มขำนิดๆ อย่างที่ผมก็ไม่รู้ว่ามันขำเพราะอะไร แต่นั่นไม่ใช่สิ่งที่ผมต้องสนใจหรอกนะ ผมหันไปมองหาเพื่อนสาวสวยเซ็กซี่ของตัวเองที่ตอนนี้กำลังจ้องมาทางนี้เขม็ง

นี่ผมคิดถูกหรือคิดผิดวะเนี่ย ที่ทำแบบนี้ลงไป..

เวลา ตี 1

      “ง่วงรึยังครับเจ” ไอ้ตินเดินเข้ามาหาผม แล้วพูดถามยิ้มๆ ผมหาวแล้วหาวอีก ง่วงจนแทบจะนอนหลับมันตรงนี้ได้เลย มือหนาๆ วางลงบนหัวผมแล้วลูบเบาๆ.. จริงๆ แล้วผมก็ชอบนะ ที่มันทำแบบนี้ แต่ที่มักจะบอกให้มันหยุดก็แค่เพราะเขินแค่นั้นเอง..

      “ง่วงแล้ว ง่วงมากด้วย”

      “ไปนอนข้างบนก่อนมั้ย”

      “มึงไปกับกูนะ..” ผมลืมตาปรือๆ แล้วพูดบอกออกไปเสียงยาน รู้สึกง่วงมากๆ ง่วงจนตาแทบจะปิด ไอตินยิ้มนิดๆ แล้วพูดต่อ

      “ทำไม กลัวจะมีคนเข้ามาหากูรึไง”

      “เปล่าสักหน่อย” ผมฟุบหน้าลงไปกับโต๊ะ ไม่อยากจะมองสายตารู้ทันของมัน ได้ยินเสียงไอ้ตินหัวเราะสองหึในลำคอแล้วเดินไป ผมค่อยๆ ลุกขึ้นมานั่งตัวตรงแล้วขยี้ตาแรงๆ หวังจะให้หายง่วง

      “ไปล้างหน้าก่อนดีกว่ามั้ยคะน้องเจ คึคึ” พี่สาวคนสวยในชุดเมดถามขึ้น อย่างที่ผมก็เห็นด้วย ส่งยิ้มตามแบบฉบับของตัวเองส่งไปให้ ก่อนที่จะลุกเดินไปที่ห้องน้ำ

นี่ถ้าไม่กลัวโดนเหยียบนี่ผมลงไปนอนกับพื้นเลยก็ได้นะครับ..

      “ฮ้าวว สงสัยช่วงนี้จะนอนน้อยไปหน่อยแฮะ” ผมพูดกับตัวเอง แล้วดันประตูห้องน้ำเข้าไป เห็นใครสักคนยืนล้างมืออยู่ ที่ผมก็ง่วงเกินกว่าที่จะสังเกตมอง

      “น้องเจเจ”

หือ?

      ผมขมวดคิ้วนิดๆ กับเสียงที่ได้ยิน เสียงที่มันคุ้นมาก แต่ผมเองก็จำไม่ได้ว่าเป็นเสียงของใคร ก่อนที่จะหันไปมองร่างสูงข้างตัว..

      “อะ..อ้าว พี่บุค” และมันทำให้ผมแปลกใจไม่น้อยเลย..

ติน

      “พี่แนน เห็นเจเจมั้ยครับ” ผมเดินไปถามพนักงานสาวสวย ที่ยืนอยู่ที่บาร์ ก่อนที่เธอจะหันมามองผมยิ้มๆ แล้วชะโงกหน้าไปทางห้องน้ำ

      “เมื่อกี้พี่แนะให้ไปล้างหน้าน่ะค่ะ แล้วน้องเจก็เดินไปที่ห้องน้ำเลย”

      “ขอบคุณครับพี่แนน” ผมพูดตอบยิ้มๆ อย่างที่เธอก็ยิ้มรับ วันนี้งานผมยุ่งเป็นพิเศษ แอบรู้สึกผิดนิดๆ ที่ต้องให้มันมารอผมแบบนี้ แต่ก็รู้สึกดีเหมือนกันนะ ที่เห็นว่ามันพัฒนา แสดงออกว่าหวงผมมากขึ้นมาแบบนี้

      “ตินคะ”

กึก..

      ผมชะงักมือที่กำลังจะเปิดประตูห้องน้ำ แล้วหันไปมองหญิงสาวในชุดเดรสสั้นสีแดงที่เป็นตาข่ายตรงส่วนร่องอก ก่อนที่จะพูดทักทาย

      “สวัสดีครับโรส”

      “ติน ไม่ได้เข้าร้านทุกวันเหรอคะ โรสมาที่นี่ทุกวันเลยนะรู้มั้ย” ร่างระหงเดินเข้ามากอดแขนผม แล้วส่งยิ้มหวานมาให้ อย่างที่ผมเองก็ไม่กล้าขัดสักเท่าไหร่นัก ทำเพียงส่งยิ้มการค้าไปให้ แต่เหมือนว่าคนที่ผมจะเข้าไปหาจะเปิดประตูออกมาซะก่อน

      “แล้วพี่บุคมาคนเดียวเหรอครับ”

กึก..

      อีกครั้งที่ผมชะงัก เพราะชายอีกคนที่เดินตามมันออกมาจากห้องน้ำ เจเจหยุดยืนอยู่หน้าห้องน้ำก่อนที่จะมองผมกับโรสสลับกันไปมา

       “ทำอะไรกัน?” มันพูดเสียงเรียบ แล้วจ้องหน้าผมเขม็ง ในขณะที่ผมเองก็มองเลยไปที่คนที่ยืนซ้อนหลังคนของผมอยู่..

      “ดีจ๊ะ เจเจ” หญิงสาวพูดขึ้นพลางส่งยิ้มหวานไปให้ ในขณะที่นายจิราวัตร์พยายามควบคุมอารมณ์ตัวเอง กับภาพตรงหน้า โดยที่ไม่รู้ว่าอีกคนก็กำลังพยายามควบคุมตัวเองอยู่เหมือนกัน

ไอ้บ้านี่ก็ปล่อยให้ยัยโรสเอาหน้าอกถูแขนอยู่ได้!

      “หวัดดีโรส มาเที่ยวเหรอ”

      “จ๊ะ แล้วก็อยากจะมาหาแกกับตินด้วยหน่ะ” คำตอบที่ทำให้คนอารมณ์ดีเริ่มฉุนขึ้นมานิด สายตามองไปที่แขนของแฟนหมาดๆ ของตัวเองก่อนที่จะหันกลับไปหาพี่ชายที่ยืนอยู่ด้านหลัง

       “แล้วตกลงพี่บุคมาคนเดียวรึเปล่าครับ”

      “ใช่ครับ พี่มานั่งดื่มคลายเครียดน่ะ”

      “งั้นผมนั่งเป็นเพื่อนแล้วกันนะครับ..” ตินยืนนิ่ง มองหน้าหวานๆ ที่ตอนนี้ทำท่าทางบึ้งตึงใส่เขา แต่กลับหันไปส่งยิ้มหวานให้อีกคน ตาคมวาววับขึ้นมาทันที แล้วพูดขึ้นเสียงเรียบ

      “ไม่กลับบ้านรึไง”

      “กูยังไม่อยากกลับ ถ้ามึงจะกลับก็กลับไปก่อนเลยก็ได้” เจเจพูดตอบแล้วเดินออกไปกับบุคทันที การกระทำที่ทำให้นายราติณท์กำหมัดแน่น หญิงสาวที่สังเกตท่าทางของคนข้างตัวอยู่ตลอดเวลายกยิ้มขึ้นนิดๆ แล้วพูดชวนขึ้น

      “งั้นตินไปนั่งดื่มกับโรสก่อนก็ได้นะคะ”

-อัศวินดาบชมพู-

-------------------------------------------------------

-มาแล้วจ้า ตอนนี้เจเจแอบร้ายนิดๆ นะเนี่ย มีการแสดงความเป็นเจ้าของซะด้วย จะเป็นยังไงล่ะทีนี้ ทั้ง 4 คนมาเจอกันแบบนี้ ใครจะหึงใคร แล้วใครจะวีนแตกก่อนกันน๊า

-อย่าลืมคอมเม้นให้กำลังใจเค้าด้วยน้า >< จะได้มาต่อไวๆ อิอิ