แมร่ง= ="
!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
เขียนไปแป้บเดียะ ก็เบื่อ เขียนไปแป้บเดียะก่อนถอดใจ
อะไร ๆ มันก็ช่างไม่อำนวย (หรือเป็นเพราะไม่มีแววด้านนี้วะ?)
เป็นเพราะเราขี้เกียจหรา ใช่!
เป็นเพราะเราคิดอย่างนี้เลยเขียนไม่ออกหรา ใช่!
เป็นเพราะไม่เคยเอาลงไหนสักที เลยไม่มีใครให้คำแนะนำ ก็ได้แต่เขียนแปลก ๆ แล้วนั่งอ่านอย่าง งง ๆ อยู่คนเดียวหรา ใช่!
เป็นเพราะเหตุผลที่เราใช้อ้าง ฯลฯ สำหรับตัวเราเองหรา ใช่!
เพราะกลัวเลยไม่กล้า ทำอะไรสักอย่างเลยหรา ใช่!
แม้จะมีคนบอกให้ลองดูก็เถอะ แต่มัน.... ไม่กล้าอะ ถ้าจะถามว่าอ่านนิยายมั้ย?
อ่าน
แต่เราอ่านแบบลวก ๆ อะ(นิสัยไม่ดีคนอุตส่าห์คิดตั้งนานเธอมาอ่านของชั้นแค่ลวก ๆ ได้ไงยะ!)
แค่บางครั้งนะ แค่บางครั้ง แต่คำไหนมันสะดุดตาเราก็จะนั่งท่องคำนั้นจนจำขึ้นใจ
(และลืมมันไปเมื่อมีคำใหม่ขึ้นมา= =")
ก็ตามนั้น เราก็พอจะรู้มาว่า หาได้ยากแค่ไหนคนที่เริ่มเขียนครั้งแรกแล้วไม่แปลกอะไรเลย(รึเปล่า)
ทุกคนต้องเริ่มจากจุดที่เล็กก่อนไปจุดที่ใหญ่กว่าเก่า
คำแนะนำที่ได้มา มันก็ไม่ต่างกันนะ เหมือน ๆ กันแหละ แต่เราก็..
"ไม่กล้า"
เหมือนเดิมอยู่ดี เราใช้คำก็ไม่ค่อยถูก สำนวน ภาษาอะไรก็ไม่ค่อยได้ มีแต่เขียนวกไปวนมาอย่างนี้หละ
ก็นะ ยังซะ ถ้าคิดว่า น่าจะกล้าพอที่จะโดน COMMENT ของเพื่อน ๆ(ที่น้อยนิด)
เมื่อไหร่เราจะลองเอาลงดูสักครั้ง ก็แล้วกันนะ....
อ้อ! รุปไม่เกี่ยวนะ คือเราอยากบอกว่าเราชอบรูปหัวใจในกระดาษนั่นเฉย ๆ (ใครอยากรู้= =")
ความคิดเห็น
เราก็ชอบสะกดผิดด้วยไอ้คำยากๆอะ T^T
เอาเป็นว่าเริ่มแรกเลยก็แต่งนิยายไปเรื่อยๆนั่นแหละ แต่ยังไม่ต้องเอา
ไปลงเว็บไหน เเต่งเยอะๆ อ่านเยอะๆ ถ้าเป็นพวกเเฟนตาซีมันจะใช้
ภาษาที่ค่อนไปทางบรรยายให้เห็นภาพ แต่ถ้าเป็นแบบแจ่มใสก็จะแบบรวบรัด
เลือกเอาว่าอยากแต่งแบบไหนก็ให้อ่านแบบนั้น อ่านแบบตั้งใจอ่านนะ อ่านเยอะๆๆๆ มากๆๆ อ่านจนเราเริ่มรู้สึกว่า 'ทำไมเรื่องมันไม่เป็นแบบนี้วะ?!' เมื่อนั้นเราก็แต่งเองแมร่-งเลย!
แต่งอย่างที่เราชอบ อย่างที่เราอยากให้เป็นอ่ะ ที่บอกไม่ให้ลงเว็บ
เพราะพวกคอมเม้นมันเป็นตัวบ่อนทำลายกำลังใจสุดๆ แล้วมันก็จะทำ
ให้เนื้อเรื่องเราเขวไป จนไม่อยากแต่งอีก
อย่างเราแต่งไปเป็นสิบเรื่องละ ไม่จบสักเรื่อง แต่งไปนานน๊านก็กลับมาอ่านนิยายตัวเอง จะรู้เลยว่าภาษาเราเป็นยังไงแล้วก็แก้ซะ
คิดก่อนว่าถ้าคนอื่นมาอ่านนิยายเราโดยที่เขาไม่รู้เนื้อเรื่องจริงๆ เขาจะรู้เรื่องไหม เราต้องหาภาษาที่เขาเข้าใจมาเขียน ไม่ใช่ภาษาที่เราเข้าใจอยู่คนเดียวเพราะเนื้อเืรื่องมันอยู่ในหัวแล้ว
แนะนำนะ ถ้าจะลงเว็บน่ะ อย่าใช้นิยายที่มันยืดยาดอืดอาด อย่า
บรรยายเยอะ เพราะคนอื่นเขาจะสนใจเนื้อเรื่องมากกว่าถ้าภาษาเราโอเค แต่ถ้าภาษาห่วย รับรองโดนเม้นยับอ่ะ!
แต่งจนรู้สึกว่าตัวเองมีดีนั่นแหละ ถึงค่อยเอาลงเว็บ ถ้าลงตอนเยอะๆมันก็จะทำให้คนอ่านเขาเข้าใจเนื้อเรื่องเรา แล้วก็จะติดตาม แต่ห้ามไว้ก่อนเลยว่าถ้าไม่มีตอนสำรองเอาไว้ล่ะก็อย่าลง คนอ่านทวงเมื่ือไรเราจะโคตรเครียดเลย แล้วก็จะแต่งมั่วไปหมด อย่าเเต่งเอาใจคนอ่าน เราต้องเเต่งตามสไตล์เราที่อุตส่าห์เขียนมาตั้งเยอะแยะ
และสุดท้ายก็อย่าไปคิดมากกับคอมเม้น เขาด่าเขาว่าอะไร ถ้าเรารู้ว่าเรามีดีก็อย่าไปกลัว แต่งต่อมันจนจบนั่นแหละ แต่ถ้าไม่ดีจริงๆ ย้ำว่าไม่ดีจริงๆนะ ก็ต้องปรับปรุงซะ
เอ่อ...โทษที บ่นยืดยาวเลย เพราะเราเองตอนนี้ก็โดนคอมเม้นเล่นงานอยู่เนีย เม้นมี 300 กว่าเม้น โดนชมทุกเม้น มีด่ามาเม้นเดียวเท่านั้นแหละ เป๋เลยตอนนี้ หยุดเขียนมาจะเกือบเดือนละ =o=
แค่นี้แหละ โฮะๆๆๆ
ผ่อนคลายจ๊ะอีหนู เราต้องเป็นนักเขียนสุดอาร์ตได้ในอนาตค
เขียนยากมากจริงๆนะ...
http://writer.dek-d.com/minmin014/story/view.php?id=956117
เอิ่ม!!!!ต้องขออภัยเพ้อมากไปจร้าาา
เราก็ไม่ค่อยได้ลองเขียนดูเลยคะ
ทั้งๆที่มันเต็มหัวไปหมดเลยละคะ..
ไม่รู้จะวางโครงยังไงดี
เฮ้อ..อยากเขียนระบายบ้างจังคะ
แต่ถ้าเมื่อไร ก็ไม่ดี ก็คงปล่อยเขาเถอะ ถือเสียว่าเป็นสีสรร คำติ ของเขาอาจเป็นตัวกระตุ้นให้คนมาอ่านผลงานของเรา เพราะอยากรู้ไงว่ามันไม่ดีตรงไหน
ขำ ขำ นะ..แต่งต่อไปค่ะ..สู้ สู้
เอาไปดูเป็นตัวอย่างนะเด็กๆ ว่าเริ่มแรกมันเป็นยังไง55555555