คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : Intro l พันธสัญญา
INTRO
พันธสัญญา
ณ ป่าที่ห่างไกล๊ห่างไกลความเจริญ
เด็กสาวเรือนผมสีน้ำตาลเปลือกไม้กำลังเริงร่าอยู่กับการเก็บของป่าก็เพราะว่าช่วงนี้ของป่าเกิดขึ้นอย่างรวดเร็วโดยไม่ทราบสาเหตุ มองไปทางไหนก็เต็มไปด้วยสิ่งที่นำไปแลกเป็นเงินได้ทั้งนั้น
มันคือขุมสมบัติชั้นเลิศ!
เด็กสาวตั้งหน้าตั้งตาเก็บของป่าอย่างไม่ลดละจนเต็มกระบุงห้อยหลังใบใหญ่ เธอค่อยๆ เหยียดตัวขึ้นผ่อนคลายจะความเหนื่อยอ่อน
ทันใดนั้นเอง! ร่างสูงปริศนาเข้าปะทะกับเธอจนล้มกระแทกพื้นอย่างแรง ของป่าที่เก็บมาได้กระจัดกระจายออกจนหมด
“เดินหัดรู้จักดูทางบ้างสิ” เด็กหนุ่มรุ่นราวคราวเดียวกันต่อว่าเด็กสาวที่บัดนี้เธอกำลังปวดบั้นท้ายอย่างแรง
“นี่เจ้าวิ่งมาชนข้าเอง ยังมีหน้ามาว่าข้าอีกงั้นเหรอ.. โอ๊ย กระดูกข้า” เด็กสาวร้องครวญครางเพราะความเจ็บ เด็กหนุ่มชักสีหน้าไม่พอใจก่อนจะลุกขึ้นพร้อมกับยื่นมือเป็นเชิง ‘ขอโทษ รีบๆ ลุกขึ้นมาสิฟระ’
“ทำไมข้าต้องมาเสียเวลากับเจ้าด้วย มนุษย์อ่อนแอทุกคนเลยรึไง” เด็กหนุ่มถอนหายใจพลางมองไปที่อื่น
“เร็วสิ ข้ารีบอยู่นะ”
“ชนข้าแล้วยังไม่ขอโทษอีก เจ้านี่มัน... ว่าแต่ที่เจ้าพูดว่า ‘มนุษย์อ่อนแอทุกคนเลยรึไง’ หมายความว่า... เจ้าไม่ใช่คนหรอกเหรอ” เด็กสาวเลิกคิ้วถามด้วยความสงสัย
“มันอธิบายยาก ตอนนี้ข้าต้องรีบไป เจ้าอย่าสงสัยอะไรนักเลย” เด็กหนุ่มมีอาการร้อนรนอย่างเห็นได้ชัด
“เจ้าดูรีบๆ แปลกๆ นะ อย่าบอกนะว่าเป็นขโมย เจ้าไปขโมยของมาใช่มั้ย อ่อออ – มิน่าล่ะ เป็นแบบนี้นี่เอง” ทันทีที่พูดจบเด็กสาวกุมตัวเด็กหนุ่มเหมือนความเจ็บไม่เคยเกิดขึ้น
“ถ้าฉันจับแกส่งพวกทหารหลวง ฉันก็คงไม่ต้องเก็บของป่าไปอีกนาน”
“ปล่อยนะเฟ้ย!! มันจะตามมาแล้ว!!”
“ขโมยอยู่ทางนี้ค่ะ ทางนี้!” เด็กสาวร้องตะโกนเสียงดังในขณะที่กำลังล็อกตัวเด็กหนุ่มไว้
“เจ้าเอาแรงมาจากไหนกันเนี่ยเจ้ามนุษย์”
ในขณะที่ทั้งสองกำลังอลวนกันอยู่ ก็มีบางอย่างกำลังมุ่งหน้ามาที่พวกเขาทั้งสองคน
“มันมาแล้ว!” เด็กสาวรู้สึกประหลาดใจเมื่อมองไปรอบๆ มีบางอย่างผิดปรกติ เหล่าสิงสาราสัตว์ต่างแตกตื่นและตกใจเหมือนกับมีผู้รุกรานที่น่ากลัวได้ย่างกายเข้ามา
“ไม่ทันแล้วสินะ” เด็กหนุ่มยืนหันหลังให้กับเด็กสาว “หาที่หลบ -- เจ้ามนุษย์”
“หลบทำไม ข้าจะพาเจ้าไปส่งทหารหลวง” เด็กสาวยังยืนกรานคำเดิมแต่เด็กหนุ่มกลับยกยิ้มที่มุมปาก “ถ้าข้ากับเจ้ารอดไปได้นะ” ว่าจบสิ่งมีชีวิตประหลาดๆ ก็พุ่งออกมาจากพุ่มไม้ทันที
ลักษณะของมันเหมือนกระทิงแต่มีเขาสามคู่ และดูเหมือนตอนนี้มันกำลังโกรธจัดพร้อมจะจัดการทุกสิ่งที่ขว้างหน้า
“นะ... นั่นมันบ้าอะไรน่ะ” เด็กสาวมองภาพตรงหน้าอย่างไม่เชื่อสายตา
“เฮ้ ศัตรูของแกคือฉันเจ้ากระทิงตกมัน”
“สามหาวนักเจ้าอสูรน้ำชั้นต่ำ – ใครกันที่ห่วงแหนเจ้าราวกับไข่ในหิน แล้วดูสิวันนี้คือวันตายของอสูรในคำทำนายแห่งแสง ช่างน่าเวทนา” ทันทีที่เจ้ากระทิงพูดจบมันก็พุ่งเข้าโจมตีเด็กหนุ่มอย่างรวดเร็วจนเขาเกือบจะกระโดดหลบไม่ทัน
“ฟู่ว เกือบไปแล้ว แต่เจ้าก็เร็วดีเหมือนกันนะเนี่ย”
“จะตายแล้วอย่ามากน้ำลายเลยจินน์” ยังไม่ทันได้พักหายใจร่างสูงก็โดนเจ้ากระทิงพุ่งเข้าใส่อีกครั้งแต่ครั้งนี้โชคไม่ดี การโจมตีของมันพลาดผ่านตัวจินน์ไปและคนที่จะโดนลูกหลงคือเด็กสาวด้านหลัง!
“ไม่!!” เด็กสาวหลับตาพร้อมกับยกมือขึ้นบังด้วยความตกใจ แต่ดูเหมือนเธอจะไม่ถูกการโจมตีเมื่อสักครู่ เธอค่อยๆ ลืมตาขึ้น
ปรากฏเด็กหนุ่มที่ยืนกันให้เธอโดนนอของเจ้ากระทิงแทงทะลุท้อง เด็กสาวถึงกับอ้าปากค้างกับภาพตรงหน้าพร้อมกับรูดเข้าหาร่างตรงหน้าที่ค่อยๆ ล้มพับลง
“จบแล้วสินะ คำทำนายแห่งแสง วะฮ่าๆ” เจ้ากระทิงหัวเราะอย่างบ้าคลั่งก่อนที่จะหันหลังจากไปทิ้งร่างของจินน์ไว้
เด็กสาวพยายามเขย่าร่างของจินน์พร้อมกับน้ำใสใสที่ไหลออกมา
“เพราะข้าแท้ๆ เพราะข้าเอง ถ้าข้าไม่หยุดเจ้าไว้”
“มะ.. ไม่หรอก มะ.. ไม่ใช่เพราะเจ้า” จินน์พยายามดันตัวเองขึ้นวงแหวนอักขระสีฟ้าสว่างฉายขึ้นที่พื้น ระอองเวทมนตร์ค่อยๆ แตกกระจาย เจ้ากระทิงค่อยๆ หันหลังกลับมาพร้อมกับเล็งที่จะโจมตีอีกครั้ง
“เจ้า... ไม่ตายยังงั้นเรอะ”
“ถ้าข้าตายคำทำนายของแม่หมอก็คงเฮ็งกระบ๋วยสุดๆ” ทันทีที่จินน์พูดจบเขาก็หันมาทางเด็กสาวที่หน้าตาเปรอะเปื้อนไปด้วยคราบน้ำตา
“ถ้าอยากช่วยข้า เจ้าต้องทำพันธสัญญากับข้า”
“ทำยังไงล่ะ ข้าไม่รู้ ข้าพึ่งเคยเห็น... อสูร นึกว่ามันเป็นเพียงนิทานดะ..” ยังไม่ทันจะพูดจบริมฝีปากของจินน์ก็เข้าประกบกับเด็กสาวอย่างไม่ทันตั้งตัว อาคมเวทมนตร์น้ำค่อยๆ หล่อหลอมประสานกันเป็นโล่กันบังจากอสูรกระทิงที่พยายามโจมตีเข้ามา
“ข้าจินน์อสูรแห่งสายน้ำ ขอมอบกายใจและดวงวิญญาณแด่ท่าน”
“ขะ... ข้า ต้องพูดอะไร” เด็กสาวก้มหน้าด้วยความเขินอาย
มันไม่ใช่เวลามาอายนะ
“พูดชื่อของเจ้าแล้วก็สัญญาว่าต่อสู้เคียงข้างข้า.. เร็วๆ เข้าสิเจ้ามนุษย์”
“ข้าวิเวียนน่าขอมอบ กายใจสติปัญญาและขอสัญญาว่าจะสู้เคียงข้างเจ้า”
ทันทีที่วิเวียนพูดจบอาคมสีฟ้าก็แตกกระจายจนเจ้ากระทิงกระเด็นออกไป
“ทันเวลาพอดีสินะ เอาล่ะ เรามาเริ่มกันเลย!”
...โปรดติดตามตอนต่อไป...
ความคิดเห็น