คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : Intro : บทนำ
เปิดเรื่องมาตอนแรก
ดีไม่ดียังไง
ก็แนะนำด้วยนะค่ะ
ขอให้สนุกกับเรื่องนี้นะ
-----------------------------------------------------------------
‘ฮิบาริ นายมันคนใจร้าย นายไม่เคยสนใจฉันเลย ทั้งที่ฉันรักนายมากแท้ๆ แต่นายก็ยังทิ้งให้ฉันอยู่คนเดียว ฮึก...ฮิบาริ ฉันเกลียดนาย!!!’
‘ฉันบอกนายแล้ว ฮิบาริ เคียวยะ ถ้านายทำให้ยามาโมโตะ ทาเคชิเสียใจเมื่อไหร่ ฉันก็จะมารับยามาโมโตะไปทันที นายผิดเองฮิบาริ ที่ปล่อยคนดีๆอย่างยามาโมโตะไป นายผิดเอง ที่ปล่อยให้หัวใจหายไป’
‘ฉันเกลียดนายฮิบาริ นายได้ยินไม๊ฉันเกลียดนาย!!!’
‘นายอยู่ไหน ทำไมฉันถึงหานายไม่เจอ หรือว่านายจากฉันไปแล้วจริงๆ นายไม่ได้ทิ้งฉันใช่ไม๊ นายไม่ได้หลอกลวงฉันเหมือนคนอื่นใช่รึเปล่า ฉันไม่อยากเสียอะไรไปอีกแล้ว โดยเฉพาะนาย ฉันไม่ต้องการเสียนายไป ทาเคชิ’
……….
………
……..
…….
……
…..
….
…
..
.
“เฮือก!!! ฉันฝันบ้าอะไรอีกแล้วเนี๊ย” ร่างสูงสะดุงตื่นขึ้นจากฝันประหลาด ผมฝันอย่างนี้มาตลอดตั้งแต่ได้เจอสัตว์กินพืชปีหนึ่ง ที่ชื่อยามาโมโตะ ทาเคชิ มันก็เป็นแค่สัตว์กินพืชอ่อนแอธรรมดา ที่ดูหน้าปกป้องกว่าใครๆก็เท่านั้น แล้วทำไมฉันต้องไปคิดถึงมันด้วย
ร่างสูงของฮิบาริ เคียวยะเหลือบมองนาฬิกาที่อยู่บนหัวเตียง ซึ่งบ่งบอกเวลาว่าตอนนี้ 06.30 น. แล้ว จึงลุกขึ้นไปทำภารกิจส่วนตัวตอนเช้า(คงไม่ต้องบอกว่าคืออะไร เดี๋ยวจะจิ้นกันไปไกล – ซันเดย์เหมียวๆ///รู้สึกว่าแกจะจิ้นอยู่คนเดียวนะเจ้าสัตว์กินพืชไร้สมอง= = - ฮิบาริ///ชิ แรงนะเดี๋ยวก็ไม่ให้เจอกับยามะซะหลอก – ซันเดย์เหมียวๆ///งั้นแกก็โดนฉันขย้ำก่อนแล้วกัน เจ้าสัตว์กินพืช – ฮิบาริ///อ้ากกก ช่วยด้วย///แล้ว me ก็โดนท่านฮิย่ำ ไม่มีใครคิดจะช่วยกันเลย!!! – ซันเดย์) แล้วมุ่งหน้าไปโรงเรียนตามปกติ และเค้าก็ได้ยินเสียงของสัตว์กินพืชที่ชอบสุมหัวคุยกันตามปกติอีกด้วย แต่มีสิ่งหนึ่งที่มันไม่เคยเป็นปกติของเค้าก็คือ…
“โย่ว! สึนะ วันนี้ดูเหมือนนายจะตื่นเช้าเป็นพิเศษนะ” ร่างบางของยามาโมโตะ ทาเคชิทักเพื่อนสนิดตามปกติ แต่ที่ดูผิดปกติคือเพื่อนสนิดของเค้ามากกว่า
“>///< ยามาโมโตะวันนี้ดูนายน่ารักจังนะ” ร่างหนาของซาวาดะ สึนะโยชิที่เดินเข้ามาใกล้ๆแล้ว(เนียน) กอดคอยามาโมโตะ (เอ๊ะๆ ปกติฉันจะเป็นคนกอดคอไม่ใช่หรอ – ยามาโมโตะ///ก็เพราะว่าเรื่องนี้มันไม่ปกติหน่ะสิ - ซันเดย์เหมียวๆ)
“ฮ่าๆๆ วันนี้นายก็ดูดีนะสึนะ” ยามาโมโตะตอบกลับด้วยความซื่อ(บื่อ) เหมือนปกติ แต่คนที่แอบดูอยู่ซึ่งรู้ถึงความผิดปกติทุกอย่างที่เกิดขึ้นกับยามาโมโตะหรือคนที่อยู่รอบข้างว่าพวกนั้นคิดยังไงกับร่างบาง จนบ้างครั้งเค้าอดไม่ได้ที่จะเข้าไปจัดการคนพวกนั้น แล้วครั้งนี้ก็เหมือนกัน
“มาสุมหัวอะไรกันตรงนี้เจ้าสัตว์กินพืช” ผมเดินเข้าไปหาพวกมัน แต่ไอ้ปลาทะเลน้ำลึก(ทูน่า) ยังไม่ยอมปล่อยมือของมันออกจากไหล่เจ้าปลายิ้มอีก(?) ผมชักจะโมโหมากขึ้นแล้วนะ
“อ้าว รุ่นพี่ฮิบาริ มาทำอะไรแถวนี้ครับ” ยามาโมโตะที่ดูเหมือนว่าจะไม่รู้อะไรเลย พูดออกมา และยังไม่รู้ถึงความผิดปกติของคนสองคนที่ยืนฟาดฟันกันด้วยสายตาอยู่ใกล้ๆ
“ไม่รีบไปโรงเรียนหรอครับคุณกรรมการคุมกฎ เดี๋ยวจะสายเอาน๊า” (โอ๊ะโอ ทูน่าไม่กลัวตายเลยหรอจ๊ะ - ซันเดย์เหมียวๆ///เดี๋ยวผมใช้คุณเป็นกำบังไงครับ – สึนะ///ไอ้ปลาใจร้าย - ซันเดย์เหมียวๆ) สึนะยั่วโมโหคนตรงหน้า ที่ดูจะโมโหแล้วด้วยจริงๆ
“ยามาโมโตะ ทาเคชิมากับฉันเดี๋ยวนี้!!!” ผมเดินไปแกะมือเจ้าปลากินพืชออก แต่เจ้าตัวการที่ทำให้ผมโมโหกับมองหน้าผมงงๆ
“อ้าว แล้วสึนะล่ะครับรุ่นพี่” คำถามนี้มันยิ่งทำให้ความหงุดหงิดของผมเพิ่มขึ้นเป็นทวี
“ไม่เป็นไรหรอกยามาโมโตะ เดี๋ยวฉันคอยโกคุเทระก็ได้นายไปเถอะ” แล้วแกจะทำหน้าเศร้าทำซากอะไรว่ะไอ้ปลาทะเลน้ำลึก
“นายไม่เป็นไรแน่นะสึนะ” โอ้ย!!! ทำเหมือนฉันจะเอานายไปฆ่าอย่างนั้นแหละ โมโหเว้ย!!!
“จะล่ำลากันอีกนานไม๊เจ้าสัตว์กินพืช” ผมเดินเข้าไปจูง(ลาก) ยามาโมโตะให้เดินตามมา
“ไว้เจอกันที่ห้องนะสึนะ” ยังหันกลับไปคุยกันอีก ถ้านายพูดกับมันอีกทีฉันไม่รับประกันนะว่าจะทำอะไรนาย
“พอได้แล้วไปเดี๋ยวนี้” ทำไมนะ ทำไมผมถึงหงุดหงิดมากขนาดนี้ ผมไม่เคยเป็นอย่างนี้มาก่อนเลย ทำไมกัน มันเกิดอะไรขึ้น
“รุ่นพี่ลากผมมาทำไมหรอครับ” พอถึงห้องกรรมการคุมกฎ ยามาโมโตะทาเคชิก็นั่งลงที่โซฟาอย่างสบายอารมณ์ นาเคยกลัวอะไรกับเค้าบางเนี๊ย ถ้าสมมติว่าฉันหน้ามืดแล้วกดนายขึ้นมาจะทำยังไง นายเนี๊ยเป็นคนทำอะไรไม่ระวังตัวเลยให้ตายซิ
“หาคนทำงาน” ความจริงผมอยากจะบอกความจริงว่าไอ้ปลาทะเลน้ำลึกคิดกับนายเกินเพื่อน แต่ปากผมดันพูดอะไรออกไปก็ไม่รู้
“ได้สิครับรุ่นพี่ แล้วไหนล่ะครับงาน” ยามาโมโตะทำหน้าสงสัย ผมเลยชี้ไปที่กองงานที่สูงท่วมหัวผม ความจริงงานพวกนี้มันไม่มีอะไรมากหรอก แค่ใช้ตาปั๊มปั๊มลงไปก็เสร็จแล้ว ความจริงผมทำคนเดียวก็ได้ แต่พอคิดถึงว่าต้องปล่อยยามาโมโตะไปอยู่กับเจ้าสัตว์กินพืชพวกนั้น ให้เจ้านี่ทำงานอยู่กับผมดีกว่า
“โหรุ่นพี่ ทำไมมันเยอะนักล่ะครับ” ก็เพราะว่าฉันอยากให้มันเสร็จช้าๆล่ะสิ
“อย่าบ่น ฉันลากนายมาช่วยงานนะ ไม่ใช่มาบ่น” แล้วผมก็เดินไปที่โต๊ะทำงานของผม ส่วนงานของยามาโมโตะ ผมให้เค้าทำงานที่โต๊ะรับแขกไปแล้วกัน
……….
………
……..
…….
……
…..
….
…
..
.
“เฮ้ย~ เสร็จซะที รุ่นพี่ทำงานเยอะๆแบบนี้ทุกวันเลยหรอครับ” พองานเสร็จปากก็เริ่มไม่อยู่สุขเลยนะเจ้ายามาโมโตะ ไม่ใช่ปากแต่เจ้านั่นยังเดินสำรวจรอบห้องของผมอีกด้วย
“อืม” ความจริงผมก็อยากพูดอะไรมากกว่านี้หล่ะนะ แต่ผมไม่รู้ว่าจะพูดอะไรดีอ่ะ
“รุ่นพี่หิวรึยังครับ พอดีว่าผมทำข้าวกล่องมาสองกล่อง รุ่นพี่มากินด้วยกันซิครับ” ยามาโมโตะเอาข้าวกล่องออกมาวางไว้ตรงโต๊ะอาหารแล้วมาลากผมไปตรงโต๊ะอาหารด้วย ตัวก็เล็ก แรงก็มีแค่นิดเดียว แรงน้อยอย่างนี้ผมชักสนุกแล้วซิ
“รุ่นพี่มาเร็วๆซิครับ ผมหิวแล้วนะ อ่ะ…” ผมแกล้งขืนตัวเอาไว้ แต่ยามาโมโตะผ่อนแรงมากเกินไปหน่อย เค้าเลยล้มมาทับตัวผม กลิ่นแชมพูอ่อนๆลอยมาปะทะจมูกของผม มันช่างเย้ายวนเหลือเกิน ถ้าผมอดใจไม่ไหวแล้วใครจะรับผิดชอบหล่ะเนี๊ย
ปัง!!!
“ยามาโ… เฮ้ย! แกทำอะไรยามาโมโตะว่ะ” มีสัตว์กินพืชตัวนึงมาฉุดเจ้ายามาโมโตะออกไป แต่ฮึ่มมันจะมากไปแล้วนะที่เข้าห้องของฉันโดยไม่ได้รับอนุญาต
“โกคุเทระ ฮายาโตะ นายเข้ามาในห้องของฉันโดยไม่ได้รับอนุญาต นายอยากตายรึไง” ผมพูดพร้อมหยิบอาวุทประจำตัวของผมขึ้นมา
“ได้เลย ฉันไม่มีปัญหาอยู่แล้ว” ส่วนเจ้านั่นก็หยิบระเบิดขึ้นมา หึ! คิดว่าของแบบนั้นจะทำอะไรฉันได้หรอ
“เอ๋ โกคุเทระ เอาดอกไม้ไฟมาเล่นในห้องแบบนี้ไม่ได้นะ มันอันตราย”
------------------------------------------------------------------------
เปิดเรื่องมาก็ทำให้ค้างกันเล่นๆ
จะโดนฆ่าไม๊หว่า
ไม่โดนหรอเนอะ
ไปและ
บายๆจ้า
--------------------------------------------------------------------------------
ความคิดเห็น