คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Chapter 1 : เริ่มต้นความรัก
Chapter 1
“เอ๋ โกคุเทระ เอาดอกไม้ไฟมาเล่นในห้องแบบนี้ไม่ได้นะ มันอันตราย” ผมอยากฆ่าตัวตายจัง ทำไมเจ้านี้ถึงซื่อ(บื่อ) ได้ขนาดนี้นะ ยังแยกแยะไม่ออกระหว่างระเบิดกับดอกไม้ไฟอีกหรอเนี๊ย
“เจ้าบ้า ฉันบอกกี่ครั้งแล้วว่ามันป็นระเบิดหน่ะ หลบไปไกลๆเลยไป” โกคุเทระหันมาตวาดร่างบางที่ยังยืนงงอยู่ ‘นั้นมันดอกไม้ไฟไม่ใช่หรอ แล้วมันจะเป็นระเบิดยังไงล่ะ’ ขณะที่ยังยืนงงอยู่นั้นร่างสูงทั้งสองก็เริ่มฟาดฟันกันด้วยสายตา จนฮิบาริเป็นฝ่ายทนไม่ได้ก่อน
“ตอนเย็นไปเจอกันที่บนดาดฟ้าหล่ะ เจ้าสัตว์ไม่มีกระดูกสันหลัง(ปลาหมึก) ส่วนเจ้านี่…ฉันขอเอาไว้ก่อนแล้วกัน คุซะมาลากเจ้าสัตว์ไม่มีกระดูกสันหลังนี่ออกไป!!!” เสียงประกาศิก(เขียนถูกป่ะ - ซันเดย์เหมียวๆ) ของผู้คุ้มกฎอันดับหนึ่งของโรงเรียนนามิโมริดังขึ้น ทำให้คุซาคาเบะที่ยืนอยู่ด้านนอกถึงกับสะดุ้ง แล้วรีบวิ่งเข้ามาทำตามคำสั่งของผู้เป็นเจ้านายทันที ก่อนที่คนซวยจะตกเป็นเค้าซะเอง ส่วนยามาโมโตะเองก็พลอยโดนลูกหลงไปด้วย เพราะร่างสูงดึงตัวเค้าเข้ามาไว้ในอ้อมกอดแน่น ไม่ยอมปล่อยให้หลุดไปไหนได้เลย
“ก็ได้ เอาไว้เจอกันตอนเย็น แต่ถ้าเกิดอะไรขึ้นกับเจ้าบ้าเบสบอลเป็นหล่ะก็ นายกับฉันตายกันไปข้างแน่ๆ” พูดจบโกคุเทระก็เดินออกไป แต่คนที่ดูว่าจะโล่งใจที่สุดก็คือ คุซาคาเบะ
‘เฮ้อ...โล่งอก’ คุซาคาเบะกำลังจะเดินตามโกคุเทระออกไป แต่มีเสียงๆหนึ่งดังขึ้นมาซะก่อน
“นายจะรีบไปไหนคุซะ เรายังไม่ได้เคลียร์กันเรื่องที่นายปล่อยเจ้าสัตว์ไม่มีกระดูดสันหลังนั้นเข้ามาในห้องฉันโดยไม่ได้รับอนุญาตเลยนะ” ฮิบาริพูดพร้อมกับปล่อยรังสีกดดันออกมาเต็มที่ จนคนที่อยู่แถวนั้นขนลุกไปตามๆกัน ไม่เว้นแม้แต่ยามาโมโตะ
“อ่ะ...เอ่อ...” ใครเจอรังสีกดดันมากขนาดนี้เข้าไปจังๆ ก็เป็นต้องพูดไม่ออกทุกราย
“ว่ายังไงคุซะ ตอนที่เจ้าสัตว์ไม่มีกระดูกสันหลังนั่นเข้ามา นายไปมุดหัวอยู่ที่ไหนฮ่ะ” คำพูดที่เย็นยะเยือก และรังสีกดดันที่พุ่งเข้าชน ทำให้คุซาคาเบะเกิดอาการนิ่งเงียบ เนื่องจากช๊อคอย่างหนัก
“อะ...เอ่อ...รุ่นพี่ครับ ผมว่าพวกเรามาทานข้าวกันก่อนดีกว่านะครับ ผมหิวมากแล้ว” ยามาโมโตะที่ดูเหมือนจะเป็นคนกลางเอ่ยออกมาอย่างใจเย็น พร้อมกับทำแก้มป่องเป็นลูกอ้อนไปหนึ่งที และดูเหมือนว่าที่ยามาโมโตะทำจะไม่สูญเปล่า เพราะร่างสูงเริ่มที่จะอารมณ์เย็นขึ้นมากแล้ว ร่างบางจึงทำหน้าที่เป็นผู้ดูแล(???) ที่ดีโดยการไร้คนที่ทำให้ฮิบาริหงุดหงิดออกไปนอกห้องก่อน
“เอ่อ...รุ่นพี่ฮิบาริเอาน้ำชาไม๊ครับ เดี๋ยวผมไปชงมาให้” ร่างบางหาวิธีผละออกจากอ้อมกอดของร่างสูง
“…”แต่ดูเหมือนว่าร่างสูงจะไม่ยอม แถมยังกอดแน่นขึ้นไปอีก
“รุ่นพี่ปล่อยผมซิครับ ไม่งั้นผมจะไปชงน้ำชามาให้รุ่นพี่ยังไงล่ะครับ” ร่างบางเริ่มคิดหาวิธีใหม่ๆ แต่เนื้อตรงอกที่เต้นแรงมากของฮิบาริ มันทำให้สมองของร่างบางมัวไปหมด คิดอะไรไม่ออกซักอย่าง
“ฉันเบื่อของคาว ฉันอยากกินของหวานมากกว่า” ยามาโมโตะยังคงไม่รู้ความหมายของร่างสูงที่พูดออกมา
“งั้นเดี๋ยวผมไปหามาให้นะครับ” ยามาโมโตะจะลุกออกจากตักของฮิบาริ(นั่งลงตอนไหนอ่ะ – ซันเดย์เหมียวๆ///ไม่ใช่เรื่องของแกเจ้าสัตว์กินพืชไร้สมอง – ฮิบาริ///โอ้ย!! แรง - ซันเดย์เหมียวๆ) แต่มือหนากับรั้งเอวบางเอาไว้ จนร่างบางแนบชิดกับร่างสูงมากขึ้น
“จะไปไหนหล่ะ ยามาโมโตะ” เสียงทุ้มติดแหบนิดๆ ของร่างสูงและการเรียกชื่อโดยปราศจากคำนำหน้า(เจ้าสัตว์... ต่างๆ หลายชนิดที่พี่ท่านจะสันหา - ซันเดย์เหมียวๆ///ยังไม่เลิกแขวะอีกนะเจ้าสัตว์กินพืชไร้สมอง - ฮิบาริ) ช่วยเพิ่มเสน่ห์ที่แสนเย้ายวนได้มากขึ้นไปอีก
“อ่ะ…กะ…ก็…ไปหาของหวานให้รุ่นพี่ไงครับ>////////<” ภาพของร่างบางที่เขินจนหน้าแดง มันเข้าไปในโสตประสาทของร่างสูง ลึกจนเค้าไม่สามารถลบมันออกไปได้
‘เพราะนายน่ารักอย่างนี้ไงยามาโมโตะ ทาเคชิฉันคิดว่าฉันเริ่มชอบไม่สิเริ่มรักนายแล้วหล่ะทาเคชิ’ ภายในความคิดของร่างสูง
“นายไม่ต้องไปหาของหวานให้ฉันแล้วหล่ะ” ร่างบางทำหน้าสงสัย แต่แค่แปปเดี๋ยวทุกอย่างก็กระจ่าง
“อ่ะ…อืม…”
---------------------------------------------------------------------------------------
แค่ครึ่งเดี๋ยวก่อนน๊า
เดี๋ยวมาอัพต่อ
---------------------------------------------------------------------------------------
มาอัพแล้ว
ขอโทษนะค่ะที่มาอัพช้า
พอดีว่าคอมมันเสีย
ไปอ่านกันต่อเลยดีกว่า
---------------------------------------------------------------------------------------
“อ่ะ…อืม…” ร่างสูงมอบจูบที่แสนอ่อนหวานให้กับร่างบาง นี่เป็นจูบแรกของเค้า แล้วเค้าก็เชื่อว่านี่ก็เป็นจูบแรกของร่างบางเช่นกัน
ไม่รู้ว่าเวลาผ่านไปนานเท่าไร่ จูบที่หอมหวานของทั้งคู่ยังดำเนินต่อไปเรื่อยๆจนร่างบางเริ่มไม่มีอากาศหายใจ
“อืม…อื้อ…อื้อ…” ร่างบางส่งเสียงแย้งในลำคอ พร้อมกับพยายามผลักฮิบาริออก
“>///////////////<” ร่างบางหลับตาแน่นไม่กล้าสบตาคนที่สูงกว่า หน้าของทั้งคู่อยู่ห่างกันแค่กระดาษแผ่นบางๆกั้น ในห้องเงียบเชียบแต่กับไม่รู้สึกถึงความกดดันใดๆทั้งสิ้น แต่กลับมีกลิ่นไอของความอบอุ่นและความรักกระจายอยู่ทั่วห้อง
“วันนี้ฉันไปส่งนายที่บ้านนะยามาโมโตะ” ฮิบาริจูบหน้าผากของร่างบางเบาๆ ร่างบางก็ไม่ได้ขัดขืนอะไรซ้ำยังยิ้มละลายใจให้ฮิบาริอีกด้วย
“//^___^//”
“นายยิ้มอย่างนี้มันทำให้ฉันหวั่นไหวรู้ไม๊ ถ้าฉันไม่ไปส่งที่บ้านนาย แต่พานายไปบ้านฉันแทนจะทำยังไง” ร่างสูงมองเข้าไปในตาของร่างบางที่กำลังเขินนิดๆ
“>//////////////////////////////////////////<” (ไม่นิดแล้วมั่ง – ซันเดย์เหมียวๆ)
“ทาเคชินายนี่มันน่ารักจริงๆ” ฮิบาริก้มลงหอมแก้มนิ่มๆของยามาโมโตะโดยที่เจ้าตัวไม่รู้สึกเพราะมีเรื่องที่ร่างบางรู้สึกตกใจมากกว่า
“ม่ะ…เมื่อกี้ รุ่นพี่ระ…เรียกผมว่าอะไรนะครับ^///^” ยามาโมโตะยังคงหน้าแดงไม่หาย แต่ความอยากรู้มันมีมากกว่า
“ก็ทาเคชิไงล่ะ ฉันเรียกแบบนั้นไม่ได้หรอ” ฮิบาริทำหน้าหงอย(หูตก หางตก – ซันเดย์เหมียวๆ///เดี๋ยวก็ซัดซะหนิเจ้าสัตว์กินพืชไร้สมอง – ฮิบาริ)
“ม่ะ…ไม่ใช่หรอกครับ ผมแค่นึกไม่ถึงว่ารุ่นพี่จะเรียกผมแบบนี้” ยามาโมโตะก้มหน้าลงด้วยความเขินอาย
“ทาเคชิ เลิกเรียกฉันว่ารุ่นพี่ซักทีเหอะ ฟังแล้วมันขัดหูอ่ะ เรียกฉันว่าฮิบาริหรือเคียวยะดีกว่านะ แล้วก็ไอ้คำว่าครับ / ผมอะไรเนี๊ยอย่าเรียกเลยนะ ถือว่าฉันขอร้องแล้วกัน” พูดจบฮิบาริก็ก้มลงหอมแก้มยามาโมโตะ(อีกแล้ว)
“นี่รุ่น…เอ่อ ฮิบาริ เลิกหอมแก้มผะ…ฉันซักทีได้ไม๊ แก้มฉันซ้ำหมดแล้วนะ” ยามาโมโตะทำแก้มป่อง
“นายน่ารักซะจนฉันจะอดใจไม่ไหวแล้วนะทาเคชิ” ฮิบาริดันยามาโมโตะติดผนังห้องและก็…
ตึ๋ง ตึง ตึ๊ง…(เสียงออดแน่หรอนั่น – ซันเดย์เหมียวๆ///แต่เหมือนไม่ใช่นะครับ – สึนะ///ไอ้ทูน่าแกมาทำไม เดี๋ยวก็ไม่ให้ออกเลยนี่ – ซันเดย์เหมียวๆ///ผมแค่ผ่านมาครับแล้วกำลังจะผ่านไป – สึนะ///แล้วมันก็เดินออกไป มันจะมาเพื่ออะไร งง??? - ซันเดย์เหมียวๆ)
เสียงออดเลิกเรียนดังขึ้น ขัดจังหวะพอดี(หุหุ ไรท์ชั่วร้าย ไม่ยอมให้สมหวังง่ายๆหรอก – ซันเดย์เหมียวๆ)
“ทาเคชิ นายรอฉันอยู่ที่ห้องก่อนนะ เดี๋ยวฉันมารับกลับบ้าน” พูดจบฮิบาริก็เดินออกไปพร้อมกับอาวุธประจำตัว
“แกมาช้านะเจ้าสัตว์ไม่มีกระดูกสันหลัง” ฮิบาริชี้ไปที่นาฬิกาบนดาดฟ้า ที่แสดงเวลาว่าตอนนี้ได้เลยเวลามาแล้ว 15 นาที
“เหอะ! มาช้านิดช้าหน่อยไม่เห็นจะเป็นไรเลยนี้ แล้วเจ้าบ้าเบสบอลล่ะ” โกคุเทระมองหาร่างบางที่ไม่ได้อยู่กับฮิบาริ
“ไม่ต้องพูดมากเจ้าสัตว์ไม่มีกระดูกสันหลัง มาเริ่มกันเลยดีกว่า” ผมหยิบทอนฟาขึ้นมาแล้วฟาดเข้าไปที่หน้าโกคุเทระอย่างจัง
“ฮึ่ม นายเล่นทีเผลอนะเจ้ากรรมการคุมกฎ” โกคุเทระจุดระเบิดแล้วโยนใส่ฮิบาริทันที
“คิดว่าของแค่นี้จะทำอะไรฉันได้หรอเจ้าสัตว์ไม่มีกระดูกสันหลัง” ฮิบาริหลบได้หมด แถมยังตอบโต้กลับได้รุนแรงมากขึ้นอีกด้วย
“แฮ่กๆๆ”
------------------------------------------------------------------------------
จบไปแล้วอีกหนึ่งตอน
ความคิดเห็น