เดิน

            ‘ไม่ใช่คน’ ผู้ที่ถูกตราหน้าว่าไม่ใช่คน... ใช่... พวกเค้าอาจทำผิด อาจผิดพลาดร้ายแรง แต่... หากพวกเค้าพยายามแก้ไขล่ะ คุณจะไม่ให้อภัยแก่พวกเค้าเลยเหรอ แย่จังหากคุณไม่ให้อภัยพวกเค้า เพราะขณะพวกเค้ากำลังหันหน้าเดินสู่ทางสว่าง คุณก็กำลังเดินกลับไปสู้หนทางสู้ความมืด ฉันได้คิดเรื่องนี้ขึ้นเพื่อให้ได้เห็นเรื่องจริง อิงนิทานเรื่องหนึ่ง

มีนายคนหนึ่ง... เค้าทำผิด ทุกคนต่างเกลียดเค้า เธอสงสารเค้ามาก เธอพยายามเข้าไปปลอบใจเค้า

แต่หนึ่งในคนที่เดินจากไปคนหนึ่ง รั้งเธอไว้และบอกกับเธอว่า อย่าไปสงสารเลย คนแบบนี้ สมควรแล้วล่ะ เธอมากับฉันดีกว่า อย่างคนแบบนี้ไม่เป็นไรหรอก คนๆ นั้นพูดโดยตั้งใจให้เค้าได้ยิน เธอหันไปมองเค้าด้วยความเป็นห่วง แต่เค้าไม่พูดอะไร เพียงแต่ยิ้มบางๆ ให้เธอ

เธอรู้ และเข้าใจ เธอสามารถสัมผัสได้ว่า เค้ากำลังเจ็บปวดมาก เพราะ แท้จริงนั้นเธอเองก็เคยถูกทิ้ง เธอย่อมรู้ดีที่สุดว่า สำหรับในช่วงเวลานั้น หากมีคนมาพูดกับเธอว่า

‘อย่างเธอน่ะไม่เป็นไรหรอก’ เธอจะรู้สึกเหมือนถูกผลักให้ไกลออกไป ถูกทิ้งไว้ข้างหลัง ขณะที่กำลังแสนอ่อนแอ ราวกับโดนตบหน้ากันซึ่งๆ

เธอสะบัดมือออกจากผู้ที่อ้างว่าตัวเองยังมีความเป็นคนดี และวิ่งไปหาผู้ที่ถูกตราหน้าว่าไม่มีค่าพอจะให้ความสำคัญ เธอกอดเค้า เค้าตกใจมากและบอกกับเธอว่า ‘เธออย่างมายุ่งกับฉันเลย มันรั้งแต่จะทำให้เธอตกต่ำ ปล่อยฉันเถอะ’ เค้าพูดกับเธอ

ทำให้เธอมั่นใจ... เป็นอย่างที่ไม่คิดไม่มีผิด เค้ามีค่าพอที่เธอจะรอ เธอจึงบอกกับเค้าว่า ‘เธอเป็นคนดีอย่างที่ฉันคิดจริงๆ ด้วย รีบตามให้ทันน่ะ เพราะ ฉันรออยู่’ เค้าไม่พูดอะไรแต่ยิ้มทั้งน้ำตา แล้วพยักหน้า จากนั้นเค้าพยายามปรับปรุงตัว เค้าพยายามแก้ไขในสิ่งที่เค้าเคยทำผิดพลาด  ช่างเป็นเวลานานเหลือเกินสำหรับการรอคอย

ที่เธอคอยเฝ้ารอ... เมื่อที่ไหรเค้าจะตามทัน หนึ่งชั่วโมง สองชั่วโมง... ,หนึ่งวัน สองวัน... ไม่ซินานกว่านั้น หนึ่งปี สองปี หรือสามปี นานเหลือเกินกว่าผู้ที่อ้างว่า ตัวเองเป็นมนุษย์จะมองเห็นความดีในตัวเค้า

โอ้! เธอรู้สึกยินดีเหลือเกิน ที่เค้าตามเธอทันแล้ว และตอนนั้นเธอแอบคิดว่า เค้าคงลืมเธอไปแล้ว ความจริงเธอก็ไม่ได้หวังว่าเค้าจะจำได้หรอกน่ะ เพราะมันนานมากเลย

แต่วันนึงเค้าเดินตรงมาหาเธอ ตอนแรกเธอไม่คิดว่า เค้าจะจำเธอได้หรอก...

ใช่เค้ามาหาเธอ เค้ากอดเธออย่างอบอุ่น และยิ้มอย่างร่าเริง ก่อนพูดว่า ‘ตามทันแล้วน่ะ ขอบคุณที่รอน่ะ ฉันจะไม่มีวันลืม’ เค้าพูดแล้วเดินจากเธอไป

          ขณะที่ ‘เธอและเขา’ก้าวเดินไปข้างหน้า ปล่อยให้ฉันตั้งคำถามบางอย่างกับตัวเอง หากวันหนึ่ง ฉันได้พบกับคนที่ต้องเจอเหตุการณ์ดียวกับ ‘เธอและเค้า’ ฉันจะทำอย่างเธอคนนั้นรึเปล่า หรือว่าจะทำอย่างคนรั้งเธอคนนั้นไว้ในวันที่เธอยืนหยัดจะเคียงข้างเค้า แต่ตราบใดที่พระอาทิตย์ และพระจันทร์ยังโครจรรอบโลก ซักวันฉันคงตอบคำถามนี้ได้

ชีวิตก็เหมือนกับการเดินนั่นแหละ เดินไปเรื่อยๆ อาจหลงทางบ้าง สะดุดหกล้มบ้าง อาจเจอสิ่งกีดขวางที่ต้องหลบหลีก บางครั้งอาจพบอุปสรรคที่รอให้เราก้าวข้าม แต่ที่สุดแล้วก็จบลงที่ ‘GAME OVER’ นั่นแหละ