มันไม่ใช่วัตถุพกพา

          วันนี้เป็นวันที่ฉันคนนี้อ่อนแอ... ร้องไห้ด้วย แต่ในเรื่องแย่ๆ ก็มีสิ่งดีๆ ซ่อนอยู่ให้เขาได้ค้นพบ เมื่อครั้งวันเป็นวันทำความสะอาดครั้งใหญ่ ฉันได้เอางานไว้ใต้โต๊ะ และลืมเอาออกมาก่อน หลังจากทำความสะอาดเสร็จ ฉันก็ต้องตกใจสุดขีด งานของฉันหายไปทั้งเล่มเลย ฉันพยายามตั้งสติ ตกใจมากๆ เลย พยายามหาเท่าไหรก็ไม่เจอ ไปหาในถังขยะ... คงน่าหัวเราะใช่มั้ยค่ะ น่าหัวเราะมาก ที่เห็นเด็กผู้หญิงคนหนึ่งกำลังค้นถังขยะ หายังไงก็หาไม่เจอ จนกระทั่งมีคนทัก

“น้องหาเป็นอาชีพรึเปล่าง่ะ” พวกเค้าถาม แล้วหัวเราะ แค่งานหายฉันก็รู้สึกแย่เหลือเกิน ทำไมต้องเจอกับเรื่องแบบนี้อีกน่ะ ฉันอายมาก น้ำตามันก็พาลจะไหลอยู่แล้ว จนกระทั่ง *อั้ก* เสียงอะไรกระแทกหลังอย่างแรงแล้วตามาด้วย

“เฮ้ย! เพื่อนน่ะ มีไว้ทำไม ทำไมมาไม่บอกล่ะจะได้ช่วยกันหา”เค้าทักฉัน เพื่อนทั้งสองของฉัน เดินมาในสภาพมอมแมมเกือบจะพอกับฉัน

“ทำไม เลอะเทอะแบบนั้นล่ะ” ฉันถามพวกเค้า พวกเค้ายิ้มไม่ตอบ แต่ว่าฉันรู้น่ะว่าพวกเค้า คงไปช่วยหาเหมือนกัน หาที่ไหนซักแห่ง

“ดูตัวเองก่อนเถอะ มาว่าเค้า ตัวเองเลอะเทอะกว่าเค้าตั้งเยอะ มาเดี๋ยวช่วยหา... แล้วค่อยไปจัดการไอ้พวกนั้นกัน” เพื่อนทั้งสองของฉัน... ทำให้ฉันรู้สึกว่าตัวเองเป็น เด็กหญิงธรรมดาที่ โชคดีที่สุดเลย ที่ได้เพื่อนแบบนี้ แต่หายังไงก็หาไม่เจอ มันอยู่ไหนกันน่ะ

“ไม่ต้องหาหรอก ไม่มีหรอก” ตอนนั้นฉันร้องไห้ออกมาหลังจาก พวกเค้าแยกกัน ไปล้างมือ ล้างหน้า ฉันร้องไห้... นั่งร้องไห้ในห้องน้ำ นั่งร้องไห้นานเท่าไหรก็ไม่รู้ แต่นานมาก จนในที่สุดฉันก็เดินออกมาจากห้องน้ำ

“ทำไมถึงออกมาช้าล่ะ ไปหาอะไรกินมาเหรอไงว่ะ” เค้าทัก... ฉันเห็นพวกเค้ากำลังนั่งรอฉันอยู่หน้าห้องน้ำหญิง...

“ทำไมไม่กลับบ้านว่ะไอ้บ้า นี่เย็นมากแล้วน่ะเว้ย” ฉันต่อว่าเค้า แล้วน้ำตาที่เพิ่งหยุดไหล ก็ค่อยๆ ไหลลงมาอีก พวกเค้ายิ้มให้ฉัน

“ไม่เป็นไรน่ะ เดี๋ยวช่วยกันทำใหม่ก็ได้ ไม่ยากหรอก อย่าร้องไห้น่ะ” พวกเค้าพูดแล้วลูบหัวฉัน (มือสกปรกง่ะ)

          เมื่อก่อนเวลาถูกอาม่าลูบหัว มือนั้นทำให้ฉันรู้สึกอบอุ่น สบายใจ... ตอนนี้พวกเค้าก็เช่นกัน ทำให้ฉันรู้สึกเช่นนั้น ฉันดีใจจริงๆ ไม่ใช่ดีใจที่มีคนช่วยทำรายงานน่ะ แต่ว่าดีใจที่ยังมีคนที่ห่วงฉันจากใจจริงแบบนี้ อุตส่ารอฉันจนฉันร้องไห้เสร็จ จะมีที่ใครที่ไหนมั้ย จะยอมรื้อถังขยะ ทั้งที่ยังไม่รู้เลย ว่าของที่หาจะอยู่ในนั้นหรือเปล่า แล้วไม่สนว่าตัวเองจะได้อะไรจากมัน แถมยังโดนคนอื่นหัวเราะเยาะอีก จะมีใครคนไหนอีกมั้ยค่ะที่จะนั่งรออยู่หน้าห้องน้ำหญิง ทั้งๆ ที่ตัวเองเป็นผู้ชาย โดยที่ไม่รู้ว่าเธอจะออกมาเมื่อไหร โดยที่ไม่รู้ว่าความจริงเธอยังอยู่ในห้องน้ำหรือเปล่า

ขอบคุณน่ะเว้ยไอ้บ้าที่มาเป็นเพื่อนกับเรา มันทำให้เรารู้ว่า คำว่าเพื่อน ความหมายมันมากมาย ครั้งหนึ่งฉันเกือบทิ้งพวกเค้า เพราะฉันอายที่ถูกมองว่ากำลังมีสัมพันธ์ ฉันท์ชู้สาว แต่พวกเค้าไม่เคยเลยที่จะทิ้งฉัน มันทำให้ฉันรู้สึกละอายเหลือเกิน และนึกสงสัย

          ก็ทำไมล่ะ ทำไมคนพวกนั้นจึงมีจิตใจที่ต่ำช้าขนาดนั้น มองความเป็นเพื่อนที่ดีต่อกัน เป็นเรื่องแบบนั้น คุณเห็นมั้ย เห็นถึงความจริงใจที่เรามีให้กัน ไร้พิษภัย ทำไมความเป็นเพื่อน และมิตรภาพที่สวยงามจึงถูกจำกัดเพียงคำว่า ต่างเพศ ต่อไปไม่ว่าใครจะมองยังไง กูสัญญาน่ะเว้ยไอ้พวกบ้าว่า เราจะเป็นเพื่อนกันตลอดไป
ขอบคุณน่ะที่สอนเราให้รู้ว่า เพื่อนน่ะไม่ใช่วัตถุพกพา มีอะไรก็พูดออกมาดิ จะอดพะนำไว้เพื่อ