พร่ำไปเรื่อย

เรามันก็แค่ เด็กผู้หญิงธรรมดา แต่จะมีสิ่งที่เราพอจะภูมิใจอยู่บ้างก็ตรงที่ว่า มีเพื่อนอย่างแกนั่นแหละ ทั้งๆ ที่เราบอกแล้วว่า เราลืมเค้าแล้ว แกก็เซ้าซี้ เราบอกว่าแค่เคยปลื้มเฉยๆ จริงๆ ทำไมต้องประชด เราไม่ชอบ ทำไมต้องทำเหมือนเราโกหก เราอยากจะร้องไห้น่ะ... ก็ได้ คราวนี้น่ะ อยากให้คบกับมันนักใช่มั้ย... ปาล์ม เราแค่คิดว่า แกเป็นเพื่อนที่ดีที่สุดของเราที่เรามี แต่ในเมื่อแกมาพูดกับเราแบบนี้ เราจะคบกับมิกก็ได้ ตอนที่เรามานั่งทบทวนเรื่องสารเลวนี่ ยังคิดว่า เฮ้ย มึงบ้ารึเปล่า ไปทำแบบนี้ได้ยังไง... แบบนี้ไม่ถูกน่ะ ยิ่งทำแบบนี้ทุกอย่างจะแย่กับทุกคน ปาล์มพูดแบบนี้เพราะอะไร เราก็ไม่เข้าใจ แต่ว่าอยากจะร้องไห้... แค่ในใจน่ะ ตอนนี้เท่านั้น แต่ก็นั่นแหละ เราแค่ปลื้มจริงๆ ที่มีคนมาขอคบ เลยไปเล่าให้ฟังเท่านั้น ทุเรศน่ะ “รักมัน... ก็ไปบอกมันดิ มาบอกเราทำไม” แต่ก็ไปได้เท่านั้นแหละ อยากให้เราพูดแบบนั้นเหรอ... บ้าที่สุดเลย แต่สุดท้ายเขาก็คงรู้กันว่า ต่างอึดอัด แล้วไงว่ะ เลิกๆ กันไปสะใจดี แล้วมาตอนหลังเราก็มารู้ทีหลังว่า โดนเพื่อนทิ้งเป็นครั้งที่สอง โธ่โว้ย ไปมีแฟนนี่เอง ที่ยุให้เราเป็นแฟนมิกเพราะแกอยากมีแฟน แกคงไม่รู้ว่าถึงปากเราจะบอกว่า ยินดีด้วยนะ แต่ว่ายอมรับแหละว่ะ ว่า น้อยใจน่ะ ก็คิดดูน่ะเพื่อนอยู่ๆ อุ๊บก็มีแฟน... เราก็ต้องถอยห่างเพราะ แฟนอุ๊บไม่ชอบ แถมเกือบโดนรุมตบอีก... ตอนนี้ก็ปาล์ม เออ... แกนั่นแหละ รู้ป่าวตัวเราไม่เหลืออะไร ไม่มีเหลือเลยว่ะ... ไอ้เราก็คิดว่า มีแฟนประชดมัน ยุดีนักที่ไหนได้ กรรมกูจริง อยากจะด่าน่ะเว้ย แต่ด่าไม่ออกว่ะ ไม่ใช่ความผิดแกนี่นา แต่เราก็อดไม่ได้ที่จะเหงานี่หว่า เสียใจน่ะเว้ยที่คนที่ห่วงเราหายไปอีกคน จากที่เคยมีคนโทรมา เออ ที่เคยมีโทรมา “เฮ้ย เป็นหวัดก็เอาหมอนหนุนสูงๆ หน่อยน่ะ จะได้หายใจสะดวก” หรือไม่ก็ “นอนดึกตื่นเช้า ระวังเฟอะฟะกว่าเดิมน่ะเว้ย” รู้ป่าวว่ะ ตอนนี้ไม่มีแม้แต่โทรมาด่าเลยว่ะ ...ตอนนี้ไม่มีเลย... แล้วตอนนี้อะไรเนี่ย เกลียด ทุกๆ อย่างเลย ไม่มีใครเข้าใจเราจริงๆ ใช่มั้ย ทั้งที่คิดว่าเจอคนที่เข้าใจจริงๆ แล้ว ทุกคนนั่นแหละใครๆ ก็คิดว่าเรารู้สึกยังไงก็พูดออกมาอย่างที่คิด เห็นเราพูดมากก็คิดว่าเราไม่ใช่คนเก็บความลับได้... จนวันนึง แกมาทักเรา “เพื่อนไม่ใช่วัตถุพกพาน่ะเว้ย มึงมีอะไรกพูดมาดิ อมพะนำอยู่ทำไม...” “ทำไมแกถามแต่เรื่องของคนอื่น เล่าแต่เรื่องของเพื่อนแก พี่แก ทำไมไม่เล่าเรื่องที่แกเจอให้เราฟังบ้างง่ะ” เป็นครั้งแรกน่ะเว้ยที่มีคนมาพูดแบบนี้กับเรา เราอยากจะบอกแกน่ะว่า ตอนนั้นเราดีใจมากที่มีคนที่พูดแบบนี้กับเรา แล้วเรารู้สึกว่า แกจริงใจกับคำพูดของแกจริงๆ แต่เราอายเกินกว่าจะพูดไปว่ะ เลยได้แต่พูดไปแก้เก้อว่า จะให้กูถามเรื่องของตัวเองกับแกรึยังไง... ไอ้ความอายเนี่ยทำให้เราเสียโอกาสหลายอย่างจริงๆ ว่ะ เราคิดว่า ข้อความนี้มันคงไม่มีทางถึงแกแน่ๆ เลยว่ะพรรคพวก เรารู้ และค่อนข้างแน่ใจมากๆ ว่าคงไม่มีทางที่มันจะถึงตาของแกแน่ๆ เพื่อนเรา... แล้วคนเห็นแก่ตัวอย่างเรา...ไม่สมควรได้ความรักจากเพื่อนคนไหนจริงๆ ใช่มั้ย ตอนนี้ก็เหลือแต่ผึ้ง แต่เราไม่ได้โกรธแกเลย แค่โมโหหน่อยๆ น่ะ แต่เสียใจมากกว่า และคิดว่าต่อไปคงต้องเหงามากแน่ๆ แม่งให้ตายเหอะ จิตใจคน พยายามศึกษา แต่ใช่ว่าจะเข้าใจ ถ้าในโลกนี้จะมีใครที่เข้าใจเราจริงๆ ขอให้คนๆ นั้นมาอยู่ข้างๆ เราตลอดไป อย่าทิ้งเราไปไหนอีกเลย เราคงร้องไห้แน่ๆ เลยตอนกำลังพิมพ์เรื่องไร้สาระแบบนี้...